เพื่อนไม่ค่อยสนใจ ชอบลืมและเมิน รู้สึกโดดเดี่ยวควรจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดีคะ

ตั้งกระทู้ใหม่

สวัสดีค่ะถึงแม้หัวข้อกระทู้เหมือนขอคำปรึกษาแต่มันก็เป็นการระบายความรู้สึกในตัว

เราเป็นนักศึกษาปวช.ปี2ค่ะ เพิ่งมาวิทยาลัยได้อาทิตย์เองตลอด 1 ปีก็เรียนออนไลน์ตลอด ซึ่งเราก็ไม่เคยคุยกับเพื่อนในห้องจริง ๆ จัง ๆ เลยนะคะ แบบมันไม่เคยเห็นหน้าไม่เคยเจอกับตัวไม่รู้ต้องเริ่มปฎิสัมพันธ์ยังไง ไอตอนแรกเราก็คิดว่าจะทำความรู้จักตอนเรียน on site ในวิทยาลัยครั้งแรกนี่แหละค่ะ แต่เรากลับต้องผิดหวังเพราะเพื่อนในห้องส่วนใหญ่มีเพื่อนมีกลุ่มกันไปหมดแล้ว สารภาพตามตรงตอนเห็นเพื่อน ๆ ในห้องสนิทกันเรารู้สึกหวิวใจมากค่ะเหมือนเราเป็นคนเดียวที่โดดเดี่ยวไม่มีเพื่อนสนิทกับเขาเลย ยิ่งเป็นแบบนั้นก็ยิ่งไม่กล้าเข้าหารู้สึกเข้ากับพวกเขาไม่ได้ แต่ตอนนี้เรามีกลุ่มเพื่อนนะคะ ทว่าไม่แน่ใจว่าเรามีความสำคัญมากพอสำหรับพวกเขารึเปล่า เรารู้เราเป็นคนพูดไม่เก่งและโลกส่วนตัวสูง ดูเป็นคนเงียบ ๆ แต่เราก็พยายามที่จะเข้าหาเพื่อนชวนคุยสุดความสามารถแบบที่เราไม่เคยทำมาก่อน ซึ่งสุดท้ายมันก็แอบน้อยใจไม่ได้ เช่น จู่ ๆ เดินไปซื้อของไม่บอกเรา เรียกว่าเมินเลย เดินก็ไม่รอคุยกันอยู่3-4คน ไม่ใส่ใจ แล้วเราก็เป็นเศษด้วยค่ะทั่ง4แต่ล่ะคู่เป็นเพื่อนสนิทกัน

จริง ๆ เมื่อวานพวกเรากินข้าวกันเราก็รวบรวมความกล้าว่าอึดอัดไหมที่มีเราในกลุ่มเขาก็ตอบว่าไม่  และถามว่าทำไมถึงไม่ชวนไปคาเฟ่ (อันนี้ต้องอธิบายเพิ่มเติมว่าเรานั่งเรียนห่างจากเพื่อน เราเลยไม่รู้ว่าเขาชวนกันไปคาเฟ่และเพื่อนนึกว่าเราต้องรีบกลับแท็กซี่) แต่เรารู้สึกว่าอย่างน้อยควรมาถามเรานะ เขาให้เหตุผลว่าลืม พอกลับมาคิดที่บ้านแบบมันน่าน้อยใจอ่ะ เหมือนเราไม่สำคัญ 

 

ทุกคนคิดว่าไงคะเราขี้น้อยใจเกินไป หรือเข้าหาเพื่อนน้อยไป หรือเพื่อนให้ความสำคัญกับเราน้อยจริง ๆ  เรารู้สึกสับสนกับความคิดเหล่านี้ค่ะ เราเป็นคนชอบคิดมากและขี้กังวล อยากจะปรึกษาใครสักคนเพื่อความสบายใจ เคยปรึกษาทั้งแม่และเพื่อน แต่ความรู้สึกเหล่านั้นก็ยังไม่หายไป ไม่ใช่เราไม่มีความกล้านะคะก่อนหน้าครูให้กล่าวแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนเราก็บอกไปเลยค่ะว่าเราเป็นคนเข้าหาใครไม่เก่ง เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้ ผลลัพธ์ก็เป็นประเด็นสำคัญในการแนะนำตัวครั้งนั้นเลยค่ะ เพื่อนก็กล้าคุยกับเรามากขึ้น เราเองก็สบายใจที่เพื่อนรู้ความรู้สึกอัดอั้นในใจของเรา ในทีแรกเราก็มีความคิดว่าบางทีเราอาจไม่เคยเปิดใจยอมรับเพื่อนในห้องเลยไม่มีเพื่อนสักที แต่พอหลังเหตุการณ์แนะนำตัวเราว่าเพื่อนบางคนก็น่ารักดีนะคะ ถึงแม้ไม่สนิทกันแต่กล้าพูดเต็มปากว่าเป็นเพื่อนร่วมห้อง ต่างจากครั้งแรกที่เป็นเพียงคนแปลกหน้า แม่บอกเราว่าอาทิตย์เดียวหาเพื่อนไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ ในขณะที่เพื่อนบอกให้เราคุยกับเพื่อนไปตรง ๆ ซึ่งเราก็ทำ แล้วพี่ ๆ ทุกคนล่ะคะอยากจะบอกอะไรกับเรา

เรายินดีจะรับฟังค่ะ เพราะฉะนั้น โปรดให้คำแนะนำเด็กคนนี้หรือเตือนสติอะไรก็ตามแต่ที่ผู้ใหญ่ให้คำปรึกษาเด็ก ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เราต้องการมากที่สุดรวมถึงคือจุดประสงค์ของการตั้งกระทู้นี้ค่ะ