โดนพี่ด่าเรื่องสำลักเสรีภาพ

หลักการว่าอะไรทำได้ อะไรไม่ควรทำ มันไม่ยากหรอกครับ ถ้าทำแล้วไม่มีใครเดือดร้อน...ก็ทำได้(ทำแล้วหนักหัวคนอื่นแต่ไม่ได้ก่อความเดือดร้อนไม่นับ) ในทางตรงข้ามถ้าทำแล้วคนอื่นเดือดร้อน...ก็ไม่ควรทำ "สิทธิของเราถูกจำกัดโดยสิทธิของคนอื่นรอบข้าง" ส่วนในเคสร้านอาหาร การใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นไปกินอาหารโรงแรม มันสร้างความเดือดร้อนให้ใครเหรอ ก็ไม่มีนี่ ถูกมั้ย ซึ่งข้อโต้แย้งของเขาคือ "อยากนั่งกินข้าวท่ามกลางคนที่เหมือนขอทานหรือไง" ประโยคนี้สะท้อนหลายอย่างนะ 1.การมองคนแค่เปลือก 2.การเ.สื.อกเรื่องชาวบ้าน 3.การมีตรรกะวิบัติ คิด+เปรียบเทียบเกินความเป็นจริง แล้วที่บอกว่า "ถ้าเราวางเรื่องสิทธิ์ของเรา" ไม่ต้องวางครับ แต่ต้องรู้ขอบเขต "สิทธิของเราถูกจำกัดโดยสิทธิของคนอื่น" อย่างที่บอกตอนแรก อะไรที่ทำแล้วไม่เดือดร้อนใคร ทำไปเลย ส่วนอะไรที่ทำแล้วเดือดร้อนคนอื่น...อย่าหาทำ แต่...ทำแล้วหนักหัวคนอื่น...ไม่นับ กรณีนั้นคือมันมาเ.สื.อกเรื่องของเรา คือมันละเมิดเราไม่ใช่เราละเมิดมัน ฉะนั้นอย่าไปแคร์ ส่วนเรื่องกฎระเบียบ กฎส่วนใหญ่ที่ใช้ๆกันอยู่ทุกวันนี้ มันเป็นของเก่าคร่ำครึที่ใช้กันมาเป็นสิบๆปี โลกเปลี่ยนไปตลอด วิถีชีวิตคนก็เปลี่ยน บางอย่างที่มันเคยเมคเซ้นส์แต่ตอนนี้ไม่แล้วมันก็มี ดังนั้นกฎมันควรต้องถูกอัพเดทไม่ใช่ฝืนใช้ไปเรื่อยๆ กฎจะต้องเป็นเส้นกั้นเพื่อไม่ให้คนละเมิดกัน ไม่ใช่ปล่อยให้มีคนบางกลุ่มละเมิดคนอีกกลุ่มได้โดยที่อีกกลุ่มโต้ตอบไม่ได้โดนสิ้นเชิง กฎไหนที่ทำหน้าที่เป็นแนวกั้นตามนั้นไม่ได้ นั่นก็กฎที่ไม่ควรมีอยู่อีกต่อไป ควรถึงเวลาเปลี่ยนหรือลบมันออกไปได้แล้วครับ จะพูดให้เห็นภาพชัดๆให้นึกถึงว่าสังคมคือสวนสัตว์ คนเราแต่ละคนก็คือสัตว์ในกรง มีกรงที่เรียกว่ากฎแบ่งแยกกันเอาไว้เพื่อให้แต่ละคนมีเสรีภาพสมบูรณ์เท่าที่จะพึงมีได้ในกรงของตัวเอง ถ้าสมมุติว่ากรงเสือ.กับกรงลิงมันอยู่ติดกันแล้วกรงที่กั้นมันผุ คุณคิดว่ายังไงล่ะครับ? ควรจะซ่อมมัน? หรือจะปล่อยมันไป ต่อให้เสือมันจะหลุดเข้าไปกัดลิงก็ไม่ต้องสนใจ?

เป็นหัวข้อที่ sensitive...

ผมว่าตอนแรก ๆ มันไม่มีกฎอะไรมากเหรอ... ทุกคนมีอิสระค่อนข้างมาก

แต่พอให้อิสระไป มันจะมีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นครับ ทำให้เราต้องสร้างกฎขึ้นมาเพื่อประโยชน์ของส่วนรวม ตัวอย่างเช่น

1) ที่ประเทศอังกฤษมีป้ายว่า กรุณาอย่าไปแบบอึในซอกหิน ซึ่งเป็นที่สาธารณะ (มันเป็นกฎแปลก ๆ แต่ว่าแม่งมีคนทำจริง)

2) ให้ใส่ชุดสุภาพเวลามาเรียนพิเศษในโรงเรียน ช่วงวัน เสาร์-อาทิตย์ (เพราะ มีนักเรียนใส่สายเดี่ยวมานั่งเรียนจริง ๆ จากประสบการณ์คุณครูของผมที่มีอายุแล้ว .... นางคงเบี่ยงโฟกัสตัวเองไม่ได้มั้ง ถถถถ)

3) กฎให้เข้างาน 8 โมงเช้า เลิกงาน 4 โมงเย็น (ลองจินตนาการว่า เราไปติดต่องานราชการ แล้วเจ้าหน้าที่แม่งมาสายเพราะเขามีอิสระในการเลือกเวลาเข้างาน.... เราก็นั่งรอไปดิ)

คือมันเป็นเรื่องของ "การวางตัว" กับ "ความยืดหยุ่น"

เรามีสิทธิ์ที่จะไปโวยวายว่า เราควรมีอิสระในการอึในซอกหิน หรือ เลือกการแต่งกาย หรือ เลือกเวลาเข้างาน ครับ ถ้าสิ่งเหล่านั่นเรามั่นใจว่า "คนอื่น ๆ นอกจากเรา" พอมีอิสระแล้ว มันจะเป็นประโยชน์ในภาพรวม

แต่ด้วยความเป็นมนุษย์อะนะ... บางคนที่เดือดร้อน ก็จะออกมาเรียกร้อง ส่วนบางคนที่รับได้ ก็จะไปต่อสู้กับคนกลุ่มแรกที่ออกมาเรียกร้อง แบบว่าไม่ต้องเปลี่ยนหรอก มันดีอยู่แล้ว // มันย่อมมีเสียงแตกเสมอ

__________________

ลองคิดแบบนี้ก็ได้ครับ

กิจกรรมหรือสถานที่ที่ไม่ค่อยมีกฎ อาจเป็นที่รวมของคนที่มีความอดทนสูง ตบะไม่แตกง่าย ๆ อะไรประมาณนั้น 55555 // ถ้าเราชอบแบบนี้ มันง่ายกว่าที่เราจะเป็นคนเลือกกิจกรรมหรือสถานที่ มากกว่าไปบอกให้เขาปลี่ยนกฎ

โรงแรมเป็นกิจการของเอกชน เป็นสถานที่ส่วนบุคคลของเจ้าของ เขามีสิทธิ์จะกำหนดกฎอะไรก็ได้ที่ไม่ผิดกฎหมาย ถ้าเราไม่เห็นด้วยก็ไม่ไปก็แค่นั้น ไม่ใช่เรื่องที่จะไปถกเถียงเรื่องเสรีภาพอะไร เพราะเจ้าของเขาวางตำแหน่งภาพลักษณ์เอาไว้แล้ว เขาอยากให้โรงแรมของเขาเป็นแบบไหน

มีสิทธิเสรีภาพ ต้องมาคู่กับคำว่าหน้าที่ค่ะ

มันหมายความว่าคุณมีสิทธิทำอะไรก็ได้ตราบใดที่ไม่ละเมิดกฎระเบียบข้อบังคับ

ซึ่งกฎที่ทางร้านตั้งก็เป็นหน้าที่เช่นเดียวกันค่ะ

ทุกคนมีสิทธิของตอนเอง แต่ต้องไม่ก้าวก่ายสิทธิคนอื่น หรือทำให้คนอื่นเดือดร้อน กรณีนี้เรามีสิทธิในการตั้งคำถามต่อกฏของร้านอาหาร แต่ร้านอาหารก็มีสิทธิในการบังคับใช้กฏในสถานที่ของเขาเช่นกัน ถ้าการทำตามกฏเขามันไม่ทำให้เราถึงขั้นจะเป็นจะตายก็ทำไปเถอะ อย่าคิดมาก

เรามองว่าเป็นเรื่องกาลเทศะและมารยาทค่ะ เขามีกฎระเบียบเพื่อมีเป้าหมายคือสร้างบรรยากาศ สภาพแวดล้อม และภาพลักษณ์ที่เขาต้องการให้ไปในทางเดียวกันภายในร้าน คนส่วนมากเขาทำได้ มีเพียงส่วนน้อยที่แต่งตัวแนวตามใจฉันไปกิน เขาเลือกที่จะไม่ให้คนส่วนน้อยเข้าร้านเขาก็ไม่ได้เดือดร้อนเลยเพราะรายได้ร้านอาหารหรูก็ได้เยอะแล้วจากคนส่วนมากอยู่ดี เขาเลยไม่แคร์ที่จะเสียลูกค้าไม่กี่คนไป

ทำไมใส่ชุดนักศึกษาไปซื้อเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แล้วเขาไม่ขายให้ถึงแม้จะโชว์หลักฐานให้ดูแล้วว่าอายุถึง

ทำไมสนามยิงปืนบางที่ (ที่คำนึงถึงความปลอดภัยผู้ใช้บริการจริงๆ) ถ้าไม่ใส่รองเท้าผ้าใบไปไม่ให้เข้ายิง หรือใส่กางเกงสั้น กางเกงไม่คล่องตัวอย่างกางเกงยีนส์ไปไม่ให้เข้ายิง

ทำไมใส่กางเกงวอร์มเข้าผับแล้วเขาไม่ให้เข้า

ทำไมคอนเสิร์ตที่ตั๋ว/ค่าเข้าแพงๆ มักไม่เจอเด็กแว้นหรือสก๊อยมาก่อกวนหรือทำอะไรแปลกๆในงาน

ทำไมโรงเรียนเด็กอนุบาลที่แพงๆ ถึงมีสภาพแวดล้อมและการสั่งสอนที่ดีมากกว่า

เพราะร้านอาหารตามริมทางมีคนแต่งตัวได้ทุกแบบไม่จำกัด แต่เกิดคนจะไปกินเขาอยากได้สภาพแวดล้อมอีกแบบขึ้นมาเลยเลือกไปกินร้านหรู แต่ก็ดันเจอสภาพแวดล้อมไม่ต่างจากนั่งร้านธรรมดาก็ได้เขาคงผิดหวังค่ะ เพราะคนไปกินหลายคนเขาคาดหวังเหมือนกันว่าอุตส่าห์จ่ายแพงก็แปลว่าเขาได้ซื้อสภาพแวดล้อมด้วย ร้านจึงจัดการตรงนี้ให้ตั้งแต่หน้าประตูเลย

เรื่องเล็กๆน้อยๆ เรื่องกาลเทศะและมารยาท เราควรรู้ว่าสถานที่ไหน ลักษณะไหนควรปฏิบัติตัวแนวไหนก่อนจะไป ถ้าเปลี่ยนจากรองเท้าแตะไปใส่ผ้าใบ ต่อให้เป็นผ้าใบช็อปปี้ 200-300 หรือสั่งจากจีนคู่ร้อยเดียว ก็เข้าไปกินได้แล้วค่ะ ไม่ใช่ว่าเขากำหนดถึงขั้นต้องใส่สูท ใส่ชุดราตรีไปกินขนาดนั้น

เรื่องนี้มีแชร์มีโพสต์ในเฟซบุ๊กหลายโพสต์เลยค่ะ ลองเข้าไปอ่านคอมเมนต์ดูนะคะ เท่าที่ดูคนส่วนมากคอมเมนต์เรื่องกาลเทศะและมารยาทจริงๆค่ะ (ฉะนั้นแม้แต่การแต่งกายก็มีกาลเทศะและมายาทเข้ามาเกี่ยวนะ) ลองดูในมุมมองนี้ดูนะคะ

อะไรที่มากเกินไปก็ไม่ดีค่ะ เสรีภาพก็ด้วย พูดในฐานะที่เคยไปเที่ยวดินแดนแห่งเสรีภาพอย่างอเมริกามาแล้วนะคะ ไม่ค่อยถูกจริตเท่าไหร่ มันเสรีภาพจนไร้ระเบียบและพอไร้ระเบียบก็กลายเป็นสกปรกไปเลย ชอบญี่ปุ่นมากกว่า ระเบียบจัดแต่สะอาดมากยันตรอกซอกซอย

เสรีภาพมากเกินไปก็ไม่ดี ระเบียบจัดมากเกินไปก็น่าอึดอัด แต่ตรงกลางมันหายาก ก็เลยกลายเป็นที่ถกเถียงกันตลอดเวลาแบบนี้แหละค่ะ

เคสร้านอาหาร เรามองว่ามันเป็นสิทธิ์ของเขาที่จะจัดระเบียบสถานที่ส่วนบุคคลของเขานะคะ ในเมื่อร้านอาหารเป็นที่ของเขา ไม่ใช่ที่สาธารณะ ดังนั้นเรามีสิทธิ์แต่งตัวอย่างไรก็ได้ก็จริง แต่เขาก็มีสิทธิ์ปฏิเสธคนที่ไม่ทำตามระเบียบของสถานที่ของเขาเพื่อรักษาผลประโยชน์ของเขา (ตามที่คห.บน ๆ อธิบายไปแล้ว)

ป.ล. ตบโต๊ะก็เกินไปจริง ๆ คุยกันยังไงคะ อีกฝ่ายถึงกับโมโหจนตบโต๊ะ

จริงๆเรื่องพวกนี้มันแยกกันนะ

สิทธิเรื่องหนึ่ง เสรีภาพเรื่องหนึ่ง มารยาทเรื่องหนึ่ง กาลเทศะอีกเรื่องหนึ่ง

สิทธิ ตามรัฐธรรมนูญคือรัฐให้สิทธิ์แก่ประชาชน โดยจะต้องปฏิบัติตาม หรือ ต้องทำให้ประชาชนได้รับสิทธินั้น แต่ถ้ากฎหมายไม่ได้รับรองหรือคุ้มครองไว้ประชาชนก็จะไม่ได้สิทธิ์นั้น

เสรีภาพ คือ การไม่อยู่ใต้การครอบงำของคนอื่น สามารถทำได้ตามต้องการ ตามกฎหมายหน้าที่ของรัฐคืองดเว้นกรารกระทำที่จะขัดขวางการมีเสรีภาพ

มารยาท คือ สิ่งที่บุคคลพึงปฏิบัติในสังคมโดยมีระเบียบแบบแผนอันเหมาะสม และสอดคล้องกับคำด้านล่าง

กาลเทศะ คือ ความเหมาะสมที่เราจะกระทำในสถานที่นั้นๆ และเหตุการณ์นั้นๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่อการแต่งกาย กิริยามารยาทและคำพูดต่างๆ

เรื่อง dress code ที่เป็นประเด็นในการ discuss กันในโลกโซเชี่ยลตอนนี้ อันนี้ถ้าพูดแบบหยาบๆเลยนะ โรงเรียนประถมไม่สอนเหรอ? เพราะจริงเรื่องพวกนี้มันอยู่ในวิชาสังคมศึกษาศาสนาและวัฒนธรรม เรารู้สึกว่ามันสะท้อนให้เห็นอีกด้วยว่าการศึกษาบ้านเราล้มเหลว เด็กเอาแต่เรียนและท่องจำ แต่เขาไม่ได้เข้าใจ พอโตขึ้นเราก็เรียนวิชาเดิมๆหัวข้อซ้ำๆ แต่ขยายให้กว้างและลึกขึ้น สิทธิ เสรีภาพและหน้าที่ของพลเมืองจำได้ว่าเรียนทุกปี แต่เรียนแล้วก็เอาไปยัดไว้ในตะกร้าพอเรียนจบไปปีหนึ่งก็คืนครูไป

ใช่ค่ะ เราก็ทำ 55555555555555

จากประสบการณ์แล้ว เรื่องการแต่งกายเราว่ามันเป็นการให้เกียรติ ตั้งแต่ให้เกียรติตัวเอง ให้เกียรติคนที่เราไปพบ ให้เกียรติสังคม และให้เกียรติสถานที่ด้วย

สมมุติเหตุการณ์มีคนเห็นรูปในเฟสเราอยากได้เราไปเป็นอินฟูแลนเซอร์ให้ผลิตภัณฑ์ของเขาที่กำลังเป็นกระแสเลยตอนนี้ยอดขายถล่มทลายมาก ค่าตอบแทนหลักหมื่นแต่พอไปถึงเราแต่งตัวตามเสรีภาพของเรา ขาสั้นจุ๊ด คีบแตะ ใส่เสื้อสายเดี่ยว ผมยุ่ง ไม่แต่งหน้า แล้วนัดเจอกันร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆในห้างใหญ่ อีกฝ่ายใส่สูทผูกไทป์ ห้อยป้ายพนักงาน รองเท้าหนังมันวาว กางเกงสแลคเรียบกริ๊บ แล้วไปนั่งตกลงงานกันแบบนั้น นอกจากจะไม่ต้องเริ่มคุยแล้วยังจะไม่ได้งานแถมเขายังจะไปบอกคอนเน็คชั่นที่เหลืออีกด้วยว่าเราเป็นยังไง พอนึกภาพออกไหมว่าชีวิตจะเป็นไงต่อ

ถึงการแต่งกายจะเป็นแค่เปลือกห่อหุ้มภายนอกไม่ได้สำคัญเหมือนนิสัยหรือสันดานภายในของคนเรา

แต่ถ้ายังต้องใช้ชีวิตเพื่อให้อยู่รอดเปลือกก็สำคัญ

ถึงความเป็นจริงแล้วเงินแทบจะซื้อทุกอย่างได้อยู่แล้วในปัจจุบัน แต่กับบางสิ่งบางอย่างเงินก็ไม่ได้สำคัญ

ที่สุดแล้วมันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องการเหยียด คนเหมือนกันเท่ากันทุกคนแหละ

แต่ต้องคิดถึงข้อนี้ด้วยว่า 

ถ้าอยากได้อะไรจากใคร ก็ต้องให้เขาก่อน

อย่างตัวอย่างนี้คือเขาไม่ให้เกียรติสถานที่และความร่วมมือในกฎของโรงแรม เขาก็ไม่ได้รับเกียรติจากสถานที่พนักงานหรือโรงแรมนั่นก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกตินะ คนเข้าโรงแรมวันๆหนึ่งเป็นพันๆคน ปฏิเสธลูกค้าที่ไม่ให้เกียรติเขาสักคนเราว่าเขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร แล้วเท่าที่เราเจอในคอมเมนท์ ทุกคนคอมเมนท์ไปในทิศทางเดียวกันว่าคนที่โพสต์นั่นแหละที่กระทำไม่ถูกต้อง จะจากบุคคลทั่วไปและกลุ่มคนที่ชื่นชอบในการไปพักผ่อนโรงแรมตามสถานที่ต่างๆเป็นประจำ เพราะงั้นถ้าไม่เคารพกติกาก็ถูกแล้วนะที่เขาจะเจอแบบนั้น

สุดท้ายแล้วเราว่าด้วยวุฒิภาวะของจขกท.และรุ่นพี่ต่างกัน การผ่านอะไรต่างๆมันต่างกัน เราว่าถ้าเป็นเราเราก็โกรธนะที่น้องคนหนึ่งที่เราเอ็นดูมาพูดเชิงทำนองนี้ เราคิดว่าทางรุ่นพี่ก็คงพยายามอธิบายแล้วแต่ทางจขกท.ก็ยืดหยัดในความคิดของตัวเอง เราอยากให้จขกท.ค่อยๆเรียนรู้การมองหลายๆมุม จริงๆการ discuss ไม่จำเป็นต้องทะเลาะกันรุนแรงจนถึงขั้นแตกหักกัน เพราะงั้นอยากให้ค่อยๆปรับความเข้าใจกันนะคะ ถ้ายังเสียดายความสัมพันธ์ที่ผ่านมาอยู่ อย่าลืมปรับความเข้าใจและขอโทษพี่เขาน้าา

พี่เค้าทุบโต๊ะแล้วเดินออกไปเลย ก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน แต่มันเป็นการเสียมารยาท ถูกต้องไหมครับ เรื่อง Dress Code ก็เหมือนกัน การลากแตะไปให้ที่ ๆ เขาไม่ให้ใส่ มันก็ดูไม่ได้ทำให้ใครเดือนร้อนในสายตาคุณ แต่มันเสียมารยาท ถ้าคุณรับได้กับการลากแตะเข้าร้านอาหารโรงแรม การทุกโต๊ะก็ไม่ต่างกัน

หรือจะมองอีกอย่าง คุณกำลังจะไปงานแต่งเพื่อนคุณ งานกำหนด Dress Code มาว่า เสื้อขาว-ดำ นะ แล้วคุณแต่งเป็นแดงเขียวไป ถามว่าคุณทำใครเดือดร้อนไหม ก็ไม่ เขาก็แต่งกันได้อยู่ดี เพื่อนคุณคงไม่พอใจคุณแน่ ๆ

เสรีภาพควรทำบนพื้นฐานของการให้เกียตริคนอื่นด้วย เสรีภาพไม่ได้แปลว่า อยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องสนใจใคร

ทุกสิ่งต้องพึ่งพากันเหมือนหยินและหยาง เสรีภาพที่มากเกินไปก็ไม่มีค่าอะไร เหมือนแสงในตอนกลางวัน แต่มันจะมีค่าต่อเมื่อตอนที่มันมีน้อยที่สุด และแสงก็มีค่าเมื่อทุกอย่างมืดลง มันไม่มีอะไรมีค่าในตัวเองโดยไม่สัมพันท์กับสิ่งอื่น เรามักเรียกร้องในสิ่งที่เราไม่มี จนเมื่อเราได้มันมามันก็หมดค่าทันทีเพราะมันมีมากเกินไป เมื่อความวุ่นวายมากล้นคนก็โหยหาอำนาจและการจัดระเบียบ และในทำนองกลับกันก็เช่นกัน คนจีนมีอดีตที่เลวร้ายเกี่ยวกับสงครามไม่รู้จบในประเทศ ดังนั้นพวกเขาต้องการความมั่นคงและระเบียบอย่างมาก

ง่ายๆ ความเจริญหูเจริญตาของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนเขาอยากจะได้บรรยากาศดีๆ จ่ายเงินค่าอาหารราคาแพง ดื่มด่ำกับบรรยากาศ อาจพาแฟน มาฉลองครบรอบวันสำคัญต่างๆ เขาก็อยากได้อะไรที่มันเจริญหูเจริญตา สมมุติหันไปข้างๆเจอคนใส่เสื้อผ้าเก่าๆขาดๆ มันก็เสียอารมณ์ได้เหมือนกัน สถานที่แต่ละที่เขามีกฎระเบียบของเขาเอง ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียน โรงพยาบาล มหาวิทยาลัย ร้านอาหาร ห้างสรรพสินค้า ร้านค้าต่างๆ ถ้าเอาแต่อ้างว่าฉันก็เป็นลูกค้าเป็นคนมาใช้บริการ แล้วจะทำยังไงก็ได้ เพราะนี่มันสิทธิ์ของฉัน แล้วทำไมร้านค้าเจ้าของสถานที่ต่างๆเขาถึงไม่มีสิทธิ์ของเขาบ้าง คุณจะเข้าไปใช้บริการที่ไหนคุณก็ควรจะให้เกียรติสถานที่นั้น ถ้าคุณเห็นกติกามารยาทของเขาแล้วคุณรับไม่ได้ก็เปลี่ยนร้านไปจบ

จากใจคนทำงานโรงแรม (5 ดาว) นะครับ ถ้าการแต่งกายแย่มากจริง ๆ เราเชิญออกครับ ต่อให้จองไว้แล้วเราก็เชิญออก (แต่คืนเงินนะ) ที่จริงเราอลุ่มอล่วยให้มากแล้วด้วยซ้ำเพราะขาสั้นรองเท้าแตะเราก็ให้พักได้ขอแค่ไม่ใช่สภาพขาดรุ่ยหรือสกปรกเกินไปเท่านั้นเอง แต่ทุกปีจะมีคนแบบนี้มาอย่างน้อย 1 กรุ๊ปครับและเราเชิญออก และแขกคนอื่นจะปรบมือให้ด้วยเพราะเขาถือว่าเรากำลังทำเรื่องยุ่งยากเพื่อปกป้องสิทธิ์ในการพักผ่อนอย่างสบายใจมากที่สุดของเขาอยู่ สุดท้ายอยากจะบอกว่า 'ลูกค้าไม่ใช่พระเจ้า' ครับ แต่ลูกค้าคือคนที่มาซื้อความดูแลของเรา เราเคารพลูกค้า ลูกค้าเคารพเรา ปัญหาจะไม่เกิดครับ ทุกวันนี้ปัญหาที่เกิดในห้องอาหารโรงแรมที่ผมทำงานอยู่ก็เพราะลูกค้าไม่เคารพคนให้บริการ ทำให้การบริการเกิดปัญหาแล้วมันไปกระทบกับลูกค้าคนอื่นครับ การละเมิดสิทธิ์คนอื่นเกิดได้ง่าย ๆ แค่นี้เองครับ

ไปอ่านคอมเมนต์ดูนะในเพจเด็กดี เขาแชร์กระทู้คุณแล้วคอมเมนต์ใต้โพสต์ของแต่ละคนกระชับเข้าใจง่ายดี กาลเทศะ+มารยาท สิทธิ์การแต่งตัวอิสระในความคิดตัวเอง คิดว่าไม่ทำใครเดือดร้อน โดยไม่รู้ตัวว่าไปละเมิดสิทธิ์ร้าน เพราะร้านสร้างภาพลักษณ์ของเขา แต่งตัวไม่โอเคไปทำภาพลักษณ์เขาดูแย่ก็หมายความว่าไปสร้างความเดือดร้อนให้เขานั่นแหละ

คืออยากรู้ว่าอะไรคือ สิทธิ VS กาลเทศะ ให้วันไหนก็ได้แต่งตัวสบายๆแบบเสื้อยืดคอกลม กางเกงฟุตบอล ใส่รองเท้าแตะแล้วเดินเข้าไปที่ทำการศาลสักแห่งดูครับ ถ้า รปภ. ไม่ให้เข้าแล้วให้แต่งตัวเรียบร้อยนั่นแหล่ะคือกาลเทศะ ถ้ายังคิดว่าเป็นสิทธิก็ลองเข้าดูครับก็ได้นะครับจะเป็นบทเรียนชีวิต ชีวิตจริงเราไม่สามารถทำตามอะไรใจตนเองได้เสมอไป เราต้องอยู่ในกรอบ กฎ กติกา สิทธิคนเรามีหน้าที่ก็ต้องมีเช่นกันครับ

โรงแรมก็คงอยากรักษาภาพลักษณ์ของเค้าแหละเราว่า ผู้คนก็ชอบสถานที่หรูหราดูดีอยู่ไม่น้อย มันก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร

เปล่าน้อง! พี่มาก่อน!

รอก่อนคะ! คุณลืมเขาไว้ที่ไหน?

มันอยู่นั้น!