ใครชีวิตพังเพราะผู้ใหญ่ในบ้านบ้าง

ใครชีวิตพังเพราะผู้ใหญ่ในบ้านบ้าง

สวัสดีค่ะ

จากคำถามที่เป็นหัวข้อนะคะ ตอบว่าไม่เกิดขึ้นค่ะ

หากแต่ตรงข้ามค่ะ คือผู้ใหญ่ทั้งหลายยยย ทั้งครอบครัวนะคะ เขาทั้งหลายที่ต้องเหนื่อยไปตาม ๆ กัน ที่มีเราเป็นลูกหลานค่ะ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ด้วยที่เรานะคะ เกิดมาซุ๊กกกซนนน ค่ะ

เป็นคนที่ซนมาก ๆ ซนจริง ซนจนตนเองนะคะเหนื่อยเลยด้วยค่ะ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ด้วยที่ทุกคนนะรักเรา(ตามใจเราด้วยค่ะ) รู้ตัวด้วยค่ะว่าเรานะซน ซนมากก ซนจนลิงหลับค่ะ

จริง ๆ นะคะ

มีเรื่องเล่าที่เป็นตำนานในความซุกซนของเราว่า เมื่อที่เป็นเด็ก ๆ ตัวเล็ก ๆ ตั้งแต่เดินได้ วิ่งได้นะคะ เราต้องใช้พี่เลี้ยงถึง5 - 6 คน เพื่อดูแลเรา ซึ่งทั้งหมดนี้ยังไม่รวมพี่ ๆ อีก 5 คน รวมคุณตา คุณยาย และคุณพ่อคุณแม่ ลุง ป้า น้า อาซึ่งต้องช่วยกัน ให้ความร่วมมือกันดูแลเอาใจใส่เราด้วยนะคะ คือใช้คนทั้งครอบครัวเพื่อดูแลเราค่ะ ทั้งนี้ เพราะเรานะซนมาก ๆ จริง ๆ ค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

(ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ซึ่งไม่ใช่นิยายนะคะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า)

เรานะเกิดมาก็ซนมาก ๆ และมีพลังมาก ๆ ด้วย ซนจนพี่เลี้ยงเขาต้องเข้ากะ ผลัดเปลี่ยนกันดูแลเราเลยด้วยค่ะ ทั้งหมดนี้จึงก่อเกิดเป็นความกลมเกลียวขึ้นมาในครอบครัว และคนงาน พี่เลี้ยงด้วยค่ะ

คือผู้ใหญ่เขาทั้งหลายมีเราเป็นส่วนสำคัญร่วมกันเป็นสิ่งสำคัญ ที่เขาทุกคนต้องให้ความร่วมมือ และใส่ใจจดจ่อในการทำงานร่วมกันค่ะ

ทำให้เกิดเป็นครอบครัวที่ปรองดอง และพูดคุยกันได้เป็นอย่างดี ด้วยที่มีเราเป็นสื่อ เป็นศูนย์กลางในการนี้ชนิดเลี่ยงไม่ได้ โดยปริยายค่ะ

คือเขาทั้งหลายมีเรา คือเราเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ เป็นสิ่งที่เขาทั้งหลายรู้ด้วยว่าต้องดูแล ต้องใส่ใจ ต้องทำงานร่วมกันเพื่อการนี้ เป็นสำคัญเป็นตัวกลางนะคะ แน่นอนเขาจะทะเลาะกัน อิจฉากัน เหลือใจกันให้เราเห็นไม่ได้ เป็นธรรมดานะคะ

และอาจจะเพราะทั้งครอบครัวยึดถือว่า การอิจฉาเหลือใจกัน และการที่ไม่รักกัน ไม่จริงใจ ไม่ปรองดองกัน เป็นสิ่งที่ไม่ดียิ่ง ในครอบครัว และจะเป็นสิ่งที่นำมาด้วยความทุกข์ทรมาน และแตกแยกกันอีกด้วย ซึ่งนั้นเป็นทุกข์เป็นความทรมาน จึงไม่ควรอย่างยิ่งที่จะให้เกิด ทั้งหมดนี้ เป็นวัฒนธรรมดั้งเดิมของครอบครัว ซึ่งมีการยึดถือต่อ ๆ กันมาช้านาน จากคำเล่าขานของบรรพบุรุษค่ะ

ซึ่งเมื่อเราโตแล้วนะ เคยมีพี่เลี้ยงคนหนึ่งเขาได้เล่าว่า เมื่อที่เราเป็นเด็ก ๆ ตัวเล็ก ๆ กลับเมืองไทยเมื่อไรนะ เราชอบมาก ๆ ที่จะไปสวนสัตว์(เขาดินวนา)ดุสิต(ที่กรุงเทพฯ) และหากต้องไปเมื่อไรนะ ต้องมีพี่เลี้ยงยกขบวนไปกันเลย คือต้องหลาย ๆ คน เพราะเขาทั้งหลายต้องผัดเปลี่ยนกันพัก ต้องเอาสื่อเอาสาด เอาหมอนไปนอนรอใต้ต้นไม้ เพื่อเข้าเป็นกะ เป็นเวณกันเลยด้วยค่ะ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

คือเรานะซนมาก ๆ ปีนป่านได้เป็นว่าเล่น และชอบสัตว์มาก ๆ โดยฉะเพาะเจ้าตัวเงินตัวทองตัวโต ๆ ที่มันว่ายนํ้าอยู่ หรือบางครั้งมันขึ้นมาบนบก เรานะ วิ่งไล่เล่นได้ทั้งวัน

หรือเรือถีบกลางสระนํ้านั้น เรานะชอบนั่ง นั่งได้นาน ๆ พี่เลี้ยงต้องเปลี่ยนกะ ผลักกันถีบเป็นหลาย ๆ ร้อยรอบ

ต้องห่อข้าวห่อนํ้าไปกินกันเลยด้วยค่ะ คือเรามีพลังมาก เล่น ซน สนุกสนานได้ทั้งวัน ทั้งวันจริง ๆ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

(โดยส่วนตัวก็จำได้ค่ะ ว่าตนนะชอบสวนสัตว์เขาดินมาก ร่มรื่นดี มีที่วิ่งเล่นกว้างขวาง มีผู้คนมากมาย มีดอกไม้เยอะแยะ มีไอศครีมอร่อย ๆ ด้วย มีสัตว์มากมาย มีต้นไม้ใหญ่ ๆ เป็นร่มเงาร่มรื่น เย็นสบาย จำได้นะ และชอบมาก ๆ ด้วยค่ะ)

ทั้งหมดนี้ แน่นอนทำให้เกิดเป็นครอบครัวที่เขา ผู้ใหญ่ทุกคนในครอบครัวต้องใส่ใจ มีการถามถึงเหตุการณ์ในทุกวัน ว่าด้วยทุกอย่างโอเคไหม ต้องการความช่วยเหลือไหม คือทุกคนใส่ใจที่เอาใจใส่กัน และกันเพื่อเรา ดูทุกคนจะรักใคร่ เคารพ ให้เกียรติ์ ยอมรับ ยินดี และช่วยเหลือกันดี ในยามที่เขาทั้งหลายต้องการ

ทั้งหมดนี้เป็นสาเหตุที่ว่าดูทุกคนในครอบครัวจะเป็นมิตรกันดี ในสายตา ในความรู้สึก จากประสบการณ์ที่เราเติบโตมาค่ะ

ตลอดเวลา ตลอดช่วงเวลาที่เราเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ จำได้นะ ว่าเขาทั้งหลายกอดรัด โอบอุ้ม กอด จูบเรา ส่งต่อเรา จากมือสู่มือ จากอ้อมกอดสู่อ้อมกอดด้วยความรักใคร่ และเอ็นดูเรา เป็นความอบอุ่นที่เราตราตรึงและรู้สึกได้มาจึงถึงวันนี้ค่ะ

และทั้งหมดนี้เกิดเป็นภูมิต้านทานที่ดีขึ้นที่ใจเราได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าเราจะต้องเข้าไปอยู่ในสังคมใด ๆ ในรูปแบบใด ไม่ว่าสังคมนั้น ๆ จะมีเหตุการณ์ที่ไม่น่ายินดี ในบางครั้ง จากปัญหาต่าง ๆ มากมาย ด้วยที่มีผู้คนที่มีปัญหาที่แตกต่างกันอยู่เป็นส่วนร่วม เพราะคนเรานะมีแบ็คกราวน์ที่แตกต่างกันได้ เป็นสาเหตุ หากแต่ไม่มีผลใดๆ ต่อเรา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เรามีภูมิต้านทานที่ดี เรามีความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยภายใน และการที่เราเองมีภูมิต้านทานดี ทำให้เราสามารถเป็นกลาง...ได้ต่อทุกคน

(ทำให้เรารู้สึกดี แปลกนะ ประสบการณ์ และทุกอย่างนะ มีผลในตัวของมันเอง จริงด้วยสิเนาะ)

ทั้งหมดนี้เป็นเหตุการณ์ของเจ้าของเม้นต์นะคะ

(แต่นะ วันเวลานะผ่านไปเร็วจริง ๆ ด้วยเนาะ มาวันนี้เราก็โต ๆ แล้วนะ นำมาเขียนแบบนี้แล้ว ก็คิดถึงช่วงที่เป็นเด็กๆ นะ ช่วงเป็นเด็กๆ เล็ก ๆ เป็นช่วงเวลาที่สุขเหลื๊อเกิน ช่วงเวลาที่ดี ๆ รู้สึกว่ามันผันผ่านไปเร็วมาก จริงด้วยสิเนาะ แต่นะ วัฒนธรรมอันดีที่ครอบครัวเรามีให้นั้น ก็จะยังคงอยู่ จะยึดถือมันต่อไป เพื่อตัวเราเอง และทุกคนที่มีส่วนร่วมต่อไปค่ะ)

ทั้งหมดนี้เป็นเหตุการณ์ของเจ้าของเม้นต์ เป็นคำตอบให้คุณ เกี่ยวกับเหตุการณ์ในครอบครัว จากที่คุณถามเข้ามาค่ะ

ประสบการณ์ที่ดีๆ (ขอบคุณชีวิต)แบ่งปันค่ะ

และรายละเอียดดังที่คุณถามว่า

ใครชีวิตพังเพราะผู้ใหญ่ในบ้านบ้าง

ปัญหาชีวิตเกิดจากบุคคลในครอบครัวหรือจากญาติสนิท พ่อแม่ปู่ย่าตายายลุงป้าน้าอาเป็นคนก่อความขัดแย้งหรือมีส่วนสนับสนุนความขัดแย้ง ต่าง ๆ ไม่ว่าจะมีสาเหตุมาจากความอิจฉา ความเกลียดชัง การเอารัดเอาเปรียบ ความเห็นแก่ตัว ซึ่งคนในครอบครัวมีต่อกัน ซึ่งแน่นอนเขาทั้งหลายคงไม่รู้ตัว เขาทั้งหลายจึงปล่อยให้เกิด และแน่นอน ทั้งหมดนี้นำความวุ่นวาย นำความทุกข์ทรมานมาสู่กันและกัน เป็นธรรมดา ซึ่งสามารถเกิดขึ้นได้

และเกิดขึ้นได้ทุกหนแห่งอีกด้วยค่ะ

อยากให้ช่วยแชร์ประสบการณ์กันด้วยและผ่านมันมาได้อย่างไรบ้าง

หากจะผ่านไปได้ หรืออาจจะช่วยได้ดียิ่ง คือการเข้ารับศึกษาคำสั่งสอนจากพุทธศาสนา จากคำสั่งสอนของศาสดา เพื่อการเรียนรู้ให้ดูจิตของตน ให้จิตตื่น ให้จิตเบิกบาน ให้รู้ตัวตนว่าเมื่อเกลียด เมื่อชัง เมื่อเห็นแก่ตัว หรือเมื่ออิจฉาตาร้อนนะ ก็ขอให้จิตเขาทั้งหลายรู้ และเมื่ออาการรู้ได้บังเกิด เขาทั้งหลายก็จะพยายามระงับอาการเหล่านั้น ได้ด้วยตัวเขาเองค่ะ

เพราะอาการเหล่านั้น แท้จริงผู้ที่มีอยู่นะคะ คือผู้ที่เป็นทุกข์ทรมาน และความทุกข์ทรมานที่เขามีนั้น เขาก็นำมาใส่ให้กับผู้คนใกล้ตัวเป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติของคนทุกข์ทรมานนะคะ และแน่นอนคนในครอบครัว คือคนที่ใกล้ตัวที่สุด และเหตุการณ์ที่ยํ่าแย่ทั้งหลายดังที่คุณยกมานี้ ก็บังเกิดการแตกแยก และจะเกิดการขาดญาติ และไร้มิตรขึ้นในที่สุด เกิดเป็นความหงอยเหงาในจิตใจในส่วนบุคคลขึ้น เกิดเป็นเหตุที่ขาดความอบอุ่นตามมาเป็นผลต่อเนื่องที่ร้ายแรง เป็นธรรมดา ซึ่งไม่ดีเลยนะคะ

จริงแล้วนะ มีทางออกนะคะ คือเขาทั้งหลายต้องฝึกการเข้าถึงธรรม เพื่อการเรียนรู้ในการอยู่ให้ได้ด้วยจิตที่มีสติรู้ จิตที่สุขสงบ ใสสะอาด ปลอดจากความเห็นแก่ตัว ปลอดจากความโกรธเกลียด ความอิจฉา และปลอดจากการเบียดเบียนกันในแบบไร้สติ

คือคำสั่งสอนของศาสดา แห่งพุทธศาสนาจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดค่ะ

และเมื่อเป็นได้ ทำได้ ปฏิบัติได้ เขาเองทั้งหลาย จะเป็นผู้ที่สุข สงบ ร่มเย็นในจิตใจด้วย เขาจะมีครอบครัวที่สมัคคีกัน ปรองดองกัน ด้วยความรักใคร่ ใยดี ด้วยจิตที่มีเมตตาต่อกัน ด้วยจิตที่บริสุทธิ์ต่อกัน ทั้งหมดนี้จะเป็นตัวช่วยเหลือเกื้อกูลต่อกันและกัน จะก่อเกิดเป็นด้วยความผูกพันธ์ที่ดีขึ้นได้ค่ะ

จะเกิดเป็นชีวิตที่มีคุณภาพที่ดี ดังที่ทุก ๆ คนใฝ่ฝัน และต้องการได้แบบง่าย ๆ ค่ะ

เราเป็นคนนะ คนในครอบครัวรักกันไม่ได้ ไม่ยินดีต่อกันในสิ่งที่เป็นความดี คนเราจะมีความสุขได้อย่างไร?

หากเขาทั้งหลายรู้ได้ถึงโจทย์ข้อนี้ได้เมื่อไร เขาจะรู้คำตอบในทันที เพราะแท้จริงแล้วนะ ไม่มีใครอยากเป็นทุกข์ และไม่มีใครอยากเกิดมา เป็น อยู่ ในครอบครัวที่มีแต่ความทุกข์ นั้นเป็นความจริงนะคะ

คนพุทธ ชาวพุทธโชคดีนะคะ ที่มีทางออก ซึ่งศาสดาได้สร้างไว้ให้ดีแล้ว และง่ายมาก เพื่อการนี้ค่ะ

อยากให้ช่วยแชร์ประสบการณ์กันด้วยและผ่านมันมาได้อย่างไรบ้าง

คือการเรียนรู้ถึงคุณภาพของจิตของเราเองก่อน...ในการอยู่ร่วมกัน...ในครอบครัว ด้วยความรัก เมตตา ปรานี ให้โอกาส ยินดี ภาคภูมิที่เกิดมาเป็นพ่อ แม่ พี่ น้อง และญาติ ๆ ของกันและกัน นั้นเป็นวิธีทางออกที่ดีที่สุด ค่ะ

เป็นกำลังใจให้ทุก ๆ คนที่พบเจอปัญหาดังที่เป็นเหตุการณ์ตามหัวข้อ ด้วยค่ะ

เข้มแข็งเข้าไว้ พยายามศึกษาธรรมะ ในเรื่องของการรู้ของจิต และการมีสติรู้ ตามคำสั่งสอน พยายามเรียนรู้ ฝึกการมีสติ ฝึกการเอาใจใส่กัน ต้องรู้จักเปิดใจพูดคุยกัน รักใคร่กลมเกลียวกัน ให้เกียรติ์แก่กันและกัน มีความเมตตา ปรานี เห็นใจ ใส่ใจ มีการให้อภัย และรู้จักอโหสิต่อกันและกันในยามที่ผิดพลาดเป็นที่ตั้ง จะช่วยได้มากค่ะ

ความรู้สึกที่ว่ารัก คือความรู้สึกที่เป็นสุขที่แท้จริงนะคะ ยิ่งความรักระหว่างคนในครอบครัวด้วยนะ ยิ่งเป็นสุขที่บริสุทธิ์ คือเป็นสุขอย่างแท้จริง และยังที่จะเกิดเป็นเป็นพลังที่ดี เป็นพลังบวก เป็นพลังสนับสนุนที่ดีเยี่ยม เพื่อการอยู่...ที่ดียิ่ง ให้กับคนเราได้ ตราบเรา ๆ มีชีวิตอีกด้วยค่ะ