ม.ปลายไม่มีเพื่อนสนิทเลยแปลกมั้ย
เราอายุย่าง 18 ปีนี้นะคะ คือเรื่องมีอยู่ว่า เรามารู้สึกว่า
เราไม่มีเพื่อนสนิทเลยค่ะ คือว่าช่วงเปิดเทิมขึ้นม.4 ได้มาโรงเรียนแปปเดียว ช่วงนั้นก็มีเพื่อนกลุ่มนึง แต่ไม่ได้สนิทกัน แล้วมีเพื่อนที่เคยอยู่ในห้องเดียวกันตอน ม.ต้น แต่ไม่ได้สนิทกันอยู่ด้วยกัน แล้วก็หยุดเรียนออนไลน์เป็นปี ตอนนั้นไม่มีเพื่อนก็ไม่แปลก
พอขึ้น ม.5 ก้อยู่กับกลุ่มเดิมที่อยุ่ด้วยกันตอนม.4 แล้วทีนี้กลุ่มก็แบบแตกแยกกันออกไป เจอเพื่อนใหม่ที่ดูเข้ากันได้ดีกว่าบ้างผิดใจกันบลาๆสรุปที่เราเล่นด้วยตอนนี้มี 2 คน คือเพื่อน ร.ร ใหม่ กับเพื่อที่เคยอยู่ห้องเดียวกันตอนม.ต้น (คือเราเรียนอยู่ร.ร เดิมต่อม.ปลายที่เดิม)แล้วก็เหมือนเค้าสนิทกันแค่ 2 คน ตอนแรกเราก้คุยกับคนนึงที่เป็นเพื่อน ร.ร ใหม่ ช่วงแรกๆก้คุยกันช่วงหลังไม่ได้คุยกัน คือเราก็คุยกับเพื่อนนะคะแต่บางอย่างเค้าก้ไม่บอกเราแรกๆก้แบบแแบคิดว่าคงไม่อยากสนิทหลังๆปลงไม่สนใจ เพื่อนที่เคยอยู่ห้องด้วยตอน ม.ต้น ก็เหมือนไม่อยากสนิทด้วยคือเหมือนเขาแบบคือไม่มีทางสนิทกับเราไม่มีทางเข้ากันได้ คือเหมือนเค้าไม่อยากสนิทกับเราอะค่ะขนาดอยู่ด้วยกันมาจะเป็นปี แบบเราไม่เข้าใจเหมือนกันเราเคยบอกพูดไปตรงๆ แต่ตอนนี้เราเริ่มไม่สนใจ คือบางที่จะไปไหนมาไหนคนเดียวบางครั้ง บางทีเรารุ้สึกว่าไม่ชอบให้ใครรอ แต่ก็ไปกินข้าวด้วยกัน
และยังมีเพื่อนอีกคนที่นั่งโต๊ะด้วยกันตอนแรกเราก็ชวนคุยหรืออะไร สุดท้ายก็ไม่ได้สนิทกันอยู่ดีนั่งอยู่ด้วยกันจนจะถึงปี
คือเราแค่อยากมาถามผู้มีประสบการณ์ พี่ ป้า น้า อา ผู้มีประสบการณ์ใครเคยเป็นแบบเราบ้างคะบางทีเราแอบคิดว่าชีวิตเราคงจัดสรรมาแบบนี้คือไม่เหมือนคนอื่น มันเหนื่อยมากค่ะเราแปลกใจมาก ทำไมเราไม่เหมือนคนอื่น บางทีเราอยากพูดกับเพื่อนตรงๆ แต่บางทีก็ต้องรักษาความสัมพันธ์เอาไว้เพราะเรายังต้องพึ่งพาคนอื่นอยู่ เราไม่สามารถอยู่ตัวคนเดียวได้ บางแย่างเรื่องงานกลุ่มเรื่องอะไรต่างๆ
ตอน ม.ต้น เรามีเพื่อนสนิทค่ะมีไม่เยอะหรอกแต่มี
คือเราไม่เข้าใจว่าเราไม่น่าคบขนาดนั้นเลยหรอ
ตอนม.ต้น มันก็มีพวกเข้าหาเรื่องเรียนเรื่องอะไรบ้างแต่ไม่ได้อยากเล่นด้วยจริงๆ
เรารู้สึกว่าชีวิตเราคงไม่ประสบความสำเร็จมันแบบน่าจะไปไม่รอด คิดว่ามหาลัยก็คงจะเป็นแบบนี้ คือแบบมันอยู่ยาก เราไม่ค่อยมีเพื่อนคงอยู่ยากอ่ะค่ะ บางทีก็แอบคิดว่า ชีวิตมหาลัยจะไปรอดมั้ย คือไม่รู้จะพูดยังไงดีมันล้มเหลวตั้งแต่ต้นแล้วอ่ะ
4 ความคิดเห็น
เพราะโควิดแหละ ทำให้อไรๆมันเข้ายากขนาดนี้ ถ้าไม่อไร ไม่ได้โดนบูจี้ ก็อีกนิดเดียว เดี๋ยวก็จบแล้ว ไปเริ่มหาเพื่อนใหม่ตอนมหาลัย
กลัวมหาลัยไม่มีเพื่อนอีกอะสิคะ ชีวิตเรามันเหมือนไม่ค่อยมีใครอยากคบอยู่แล้ว ช่วงโควิดหรืออะไรคนมันจะสนิทกันเขาก็สนิทกันอยู่ดี
ไม่จำเป็นต้องสนิท คบไว้เพื่อทำงานกลุ่ม ไปกินข้าว แค่นี้ก็เรียนรอดแล้ว เรียนจบไป จะทั้งมัธยมหรือมหาลัย ก็ไม่ได้พบเจอเพื่อนอะไรหรอกค่ะ ทุกคนต้องเติบโตทำมาหากินต่อไป ไม่มีเวลามาเจอเพื่อนหรอก เพื่อนกลุ่มเราคนนึง ไม่ใช่เพื่อนสนิทนะ แต่อยู่กลุ่มทำงานเดียวกันตลอด เขาก็ไม่เห็นมีเพื่อน แต่เขามีแฟน เขาก็อยู่กับแฟน เรียนจบทำงานสองปี ก็แต่งงาน ทุกวันนี้เขาก็ไม่ได้มาเจอพ้องอะไรในกลุ่มเลย เขามีความสุขกับแฟนเขา ครอบครัวเขา คนเราไม่ต้องมีเพื่อนเสมอไป ถ้าเรารู้อยู่ว่าเรามีจุดที่เราพอใจแค่ไหน
ถ้าไม่เจอเพื่อนที่ รร หรือมหาลัย ก็ไปหาเพื่อนตามชมรม คลับกีฬา งานอาสา อะไรพวกนี้ก็ได้ บางคนมีเพื่อนปีนเขา เพื่อนวิ่ง เพื่อนร้องเพลง เพื่อนติ่ง ได้เพื่อนจากกลุ่มในทวิตเตอร์ ไม่ใช่เพื่อนใน รร เลย
แค่เข้าไปนั่งเรียนในคลาสก็มีเพื่อนแล้ว
แต่ต้องเป็นเพื่อนที่มาจากต่างที่ มาเรียนคนเดียว
เพราะเพื่อนสมัยเรียนแยกย้ายไปเรียนที่อื่นและมีเพื่อนใหม่แล้ว
อีกฝ่ายอยากจะยอมรับเป็นเพื่อนเหรอเปล่าก็เป็นสิทธิ์ของฝั่งโน้น
เพื่อนที่น้องจะต้องเจอในคลาสที่มหาวิทยาลัยส่วนใหญ่
จะมีเพื่อนหรือกลุ่มของตัวเองมาตั้งแต่สมัยเรียนกันอยู่แล้ว
เพื่อนที่อยู่ละแวกบ้านเดียวกัน แต่เรียนคนละโรงเรียน
แล้วเราเป็นใคร อยู่ดี ๆ ขอเข้าไปแทรกในกลุ่มของเขา
เราเรียนมหาลัยแล้ว
เราก็เข้ากับเพื่อนที่เขามาเป็นกลุ่ม รร เขานะ เราตัวคนเดียวเขาก็รับเราเข้าเขากลุ่มเถอะ เข้ากับเขาได้ ไม่ใช่ว่าโดดเดี่ยวแล้วต้องคบกับคนที่เดี่ยวโดดเหมือนกันเสมอไป อันนี้มันแล้วแต่สถานการณ์ของแต่ละคน
ตอนมอต้นก็มีเพื่อนประถม รร เดียวกันมาอยู่มัธยมเดียวกัน เรานั่งกับเขาแค่วันเดียว วันแรก หลังจากวันนั้น ยันมอปลาย ก็ไม่เคยอยู่กลุ่มเดียวกับเพื่อนคนนี้เลยสักครั้งเดียว ทั้งๆที่เราห้องเดียวกับคนนี้มาตั้งแต่อนุบาลสามยันมอหกด้วยซ้ำ คนมันจะไม่ใช่กลุ่มเดียวกัน อยู่ห้องเดียวกันมาเป็นสิบปี ก็ยังไม่สนิทกันเลย
มันไม่เกี่ยวว่าใครมาจากไหนเท่าไหร่ เอาจริงๆ
ปกตินะคะ
มันไม่ปกติหรือแปลกตรงที่เราพยายามเข้าแล้วแต่ไม่มมีใครอยากสนิทกับเราเลยค่ะ นี่แหละค่ะมันแปลกมากเหมือนเราไม่น่าคบยังไงอย่างงั้น
พี่ เพื่อน รุ่นน้อง และรุ่นพี่หลาย ๆ คนที่ไม่ค่อยมีเพื่อน
มีเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คน และมีกลุ่มเล็ก ๆ ไม่เกิน 5 คน
(ไม่นับพวกที่เป็นกลุ่มใหญ่ ๆ ตั้งแต่ 5 คนขึ้นไปเป็นของตัวเอง
ตั้งแต่ตอนเรียนซัมเมอร์กับเปิดเทอมวันแรก)
ทำตัวสบาย ๆ ปรับตัวเข้ากับโรงเรียนใหม่ สังคมใหม่
ก็มีพวกเพื่อน ๆ พวกรุ่นน้อง และพวกรุ่นพี่ที่มีกลุ่มเข้ามาทักทายตามปกติ
เวลากินข้าวเที่ยงก็ไปนั่งกินกับเพื่อนกลุ่มไหนก็ได้
นั่งกินข้าวกับเพื่อนต่างห้อง
บางทีก็ไปนั่งกินข้าวเที่ยงปะปนกับพวกรุ่นน้องและพวกรุ่นพี่เลย
พวกรุ่นน้องกับพวกรุ่นพี่ไม่ถือสาอะไรหรอก
(ยกเว้น โรงเรียนเอกชนที่เรียนตอนป.4-ป.6 ที่ครูกับนักเรียนจะกินข้าวเที่ยงในห้องเรียนร่วมกันเหมือนโรงเรียนประถมของประเทศญี่ปุ่น)
มีโอกาสไม่บ่อยนักที่พี่กับบางคนจะนั่งกินข้าวเที่ยงคนเดียว
นั่งกินข้าวกันแค่ 2-3 คน นั่งกินข้าวกับครู
มันเรียนออนไลน์น่ะ พูดยาก
ตอน ม.4 เรียนออนไลน์ แต่ ม.5 เรียนที่โรงเรียนปกติค่ะเพื่อนที่เล่นด้วยเขาก็ดูสนิทกันแต่แปลกที่เราไม่มี้หมือนคนอื่น
ไม่เเปลกๆๆๆ มหาวิทยาลัยยังไม่มีเลย ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว จร้าา
ไม่เหงา ไม่เคว้งหรอคะจริงอยู่ที่ไม่มีเพื่อนสนิทก็อยู่ได้ขอแค่มีเพื่อนทำงานกลุ่มเพื่อนอื่นๆแต่บางทีมันก็แแอบแบบเวลามีปัญหาไรงี้มีคนรับฟัง คุยได้ทุกเรื่อง
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?