เด็กที่อยู่ในกรอบของพ่อเเม่ที่เริ่มออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง

ตั้งเเต่เด็กจนโตพ่อเเม่ค่อนข้างจะเคร่งพอสมควรค่ะ เราก็พยายามทำตามท่านทุกอย่าง บอกตรงๆเลยว่าทรมารมากค่ะ ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการไม่ได้เลย จะไม่ได้เจอเพื่อนเลยนอกจากในรั่วโรงเรียน เรารู้สึกกดดัน พ่อเเม่ของเรามักมีเรื่องทุกข์ใจมาพูดให้คนในบ้านฟังบ่อยครั้ง ทำให้เราเองพรางเครียดตามไปด้วยเพราะมีส่วนเกึ่ยวโยงกับตัวเราเอง มันส่งผลเสียกับเรามากๆปัจจุบันเราเป็นซึมเศร้า เวลาที่เรากลัวมาตลอดก็มาถึง วันที่เราจะต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ปัจจุบันเรายังเรียนอยู่นะคะ จากที่อยู่ในสายตาพ่อเเม่ตลอดไปไหนก็ต้องมีท่านไปด้วย โตมาต้อง นั้งรถไป-กลับคนเดียว เพื่อไปเรียน.จากที่ไม่เคยทำอะไรเเบบนี่เลย มันรู้สึกเคว้งรู้สึกกลัว คิดจะร้องให้ก็ร้องมันทรมารมากๆเลยค่ะ ซึ่งโรคนี้ตัวเราเองก็รู้ว่ามันส่งผลเสียต่อการเรียนมาก เเต่เราก็พยายามฝืนใจบังคับตัวเองเพื่ออนาคตข้างหน้า ตอนนี้สภาพจิตใจเเย่มากค่ะ เราไม่ไหวเเล้ว เราไม่รู้ว่าจะฝืนตัวเองได้อีกนานเเค่ไหนเเต่ก็อยากสู้ให้ถึงที่สุด พอจะมีวิธีที่ช่วยได้มั้ยคะ ควรทำยังไงดีคะให้ตัวเองมีกำลังใจมีเเรงผลักดันมากขึ้น หรือวิธีทำให้เราชินกับการใช้ชีวิตเเบบนี้