ความรักแบบแฟนมันดียังไง ทำไมคนถึงอยากมีแฟนกัน?

อืม มันก็ตีความได้หลากหลายเลยแหละ ในฐานะที่เราเขียนนิยายนะ เรื่องที่เกิดในนิยายมันก็จะออกแนวไปทางสมจริงแบบ real จริงๆ ได้ไม่เท่าของจริง และในนิยายก็ใส่ส่วนผสมของจินตนาการไปด้วย นั่นเพราะเป็นการเสพความสุข

..

สิ่งที่เราเห็นว่า น้องจขกท.ควรยินดีคือการยังไม่มีความรู้สึกรัก แสดงว่ายังไม่มีกิเลส ไม่มีทุกข์อะนะ (ฮา) ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ อาจไม่เสมอไปใช่มั้ยล่ะว่ามีรักแล้วต้องมีทุกข์ แต่ส่วนใหญ่มันก็เป็นแบบนั้นอะ ส่วนที่ถามว่าทำไมต้องเป็นแฟนกัน ตอนเราอายุเท่าน้องเราก็ไม่เคยมี แต่ก็แอบชอบรุ่นพี่ มันเป็นความสุขเล็กๆ ในใจ แต่ไม่เคยคิดไปถึงขั้นเป็นแฟนเลย ดูไร้เดียงสามากๆ แค่ได้ชอบได้ให้อะไรแค่นั้น มันกลับสุขดีที่ไม่ต้องมีการคาดหวังอะไรใดๆ แต่พอเปลี่ยนจากรักจริงๆ เป็นกิเลส ตอนเราอายุมากขึ้น มันเป็นกิเลสแบบอยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของคน อยากให้คนรักเราเป็นของเรา เลยต้องตีตราเป็นแฟน และมันเป็นทุกข์มากกว่าสุข(อันนี้กรณีที่เกิดกับเรานะคะ) เพราะงั้นสำหรับเรา การตีความการเป็นแฟน มันก็มีเหตุผลได้หลากหลาย ขึ้นอยู่กับคู่นั้นๆ ว่าเค้าพอใจจะคบกันแบบไหน

..

ส่วนคำถามต่อมา เป็นไปได้หรอชอบกันตั้งแต่แรกเจอ - เป็นไปได้ค่ะ เกิดขึ้นได้หลายกรณี แล้วแต่ความเชื่อร่วมด้วย เช่นบางคนอาจจะเชื่อว่าคู่บุญ คู่กรรม ต่างนานา แต่สำหรับเราขอยกกรณีนึงขึ้นมานะว่า คือ "ความหลง" หลงใหลบางอย่างในตัวคนๆ นั้นแบบสะดุดใจ โดยที่อาจจะเป็นรูปร่างหน้าตา, อาชีพ, บุคลิก/ลักษณะนิสัย ฯลฯ

..

ทำไมถึงยอมทำทุกอย่างได้ - ทั้งๆ ที่คนนั้นเป็นคนอื่น - มันก็ต้องดูด้วยว่าในการชอบนั้น กรณีนั้นคือเป็นแฟนกันแล้วหรือยัง หากยังไม่ได้เป็นแฟน การที่อยากแสดงอะไรก็ได้ให้เค้าเห็น เพื่อให้เค้าตอบสนองเรา มันก็เป็นเรื่องของการทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นค่ะ เพื่อให้จิตใจเค้ามาเชื่อมโยงกับเราเท่านั้น อาจจะเป็นไปในด้านผลลัพธ์บวกหรือลบก็ไ้ด้ มันแล้วแต่กรณี หากกรณีนั้นเป็นความหลง ก็คือ หลงในกิเลสอะไร กิเลสอยากครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ ด้านร่างกายหรือด้านจิตใจ หรือทั้งสองอย่าง มันมีเรื่องอำนาจที่เหนือกว่ามาร่วมด้วย มันตีความได้หลากหลายเลยล่ะค่ะเพราะคำถามก็ยังกว้างไปอยู่ดี

..

ตัวน้องยังไม่มีความรู้สึก และอยากรู้ ไม่แปลกที่จะมีคำถามและต้องการหาคำตอบ การหาคำตอบจากประสบการณ์คนอื่นก็ดี หรือการจะมีประสบการณ์ด้วยตัวเองก็ดี แต่เราก็อยากแนะนำว่าหากยังไม่มีความรู้สึกนี้เลยจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องไปค้นหามันก็ได้ค่ะ เพราะสำหรับบางคนเป้าหมายในชีวิตในช่วงเวลานั้นๆ แตกต่างกันไป แนวการคิดหรือความต้องการดำเนินชีวิตของแต่ละคนมีหนทางของตัวเอง บางเรื่องที่ยังไม่ถึงเวลารีบร้อนไปมันก็จะกลายเป็นไม่ได้เตรียมตัวแล้วมีบาดแผล เราเคยฟังบางคนที่เค้าพึ่งมีประสบการณ์ความรักครั้งแรกตอนอายุเลย 30 ไปแล้วและพบว่าคนนี้ใช่แต่งงานกันเลย เค้าบอกว่ามันดีมากๆ เพราะเค้าเลือกที่จะเลือก และคอยตั้งคำถามเพื่อสงสัยและตอบคำถามให้ตัวเองมาตลอดๆ ว่าชอบอะไร แบบไหน เพราะงั้นการที่น้องยังสงสัย ไม่เข้าใจว่าตัวเองไม่มีความรู้สึกนี้ ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยค่ะ เพราะมนุษย์เราทุกคนเกิดมาเพื่อเรียนรู้ เรียนรู้ทุกอย่างแม้แต่ตัวเราเอง ^^

ความรักในแต่ละช่วงวัยไม่เหมือนกัน หรือแต่ละเพศก็ต่างกัน ผู้ชายบอกรักด้วยวาจา ส่วนผู้หญิงใช้ร่างกายแลกมาเพื่อคำว่ารัก

วัยรุ่นอาจจะอินกับโชโจ ชั้นจะอยู่กับเธอตลอดไป วัยทำงานอาจต้องอยู่ห่างกันไว้เพื่อรักษาความมั่นคงของความสัมพันธ์

ไม่มีอะไรตายตัว แค่คุณรู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร ต้องการ/ ไม่ต้องการอะไรก็ดีมากๆ แล้ว

มองว่า ในเด็กวัยรุ่น การมีแฟนก็เหมือนแฟชั่นนะ เพื่อนมีก็อยากมีบ้าง แต่แฟนไม่ใช่มือถือ

ตอนอายุ18พี่ก็เคยคิดแบบน้องเหมือนกัน ตอนนั้นไม่เคยรู้สึกรักใครจริงๆเลย อย่างมากก็ชอบ/ปลื้ม/ประทับใจ แล้วตอนนั้นก็นิสัยไม่ดีด้วยนะ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าความรักมันเป็นยังไงก็เลยคุยเต๊าะ flirt คนอื่นไปด้วย ไปเล่นกับความรู้สึกคนอื่นทั้งๆที่ไม่ได้ชอบเค้าแบบนั้น พอเค้าชอบเรา เรากลับทิ้งเค้าไปดื้อๆ นิสัยแย่มากจริงๆตอนนั้น

เคยคิดว่าตัวเองไม่มีหัวใจรึเปล่า ทำไมถึงไม่เคยรู้สึกรักใครเลย จนกระทั่งในวัย20ก็มีคนที่ทำให้รู้สึกแบบนั้นได้จริงๆ แม้จะไม่ได้สมหวังแต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีนะ การรักการหลงนี่มันก้มีเสน่ห์ของมัน

แต่กว่าพี่จะมีแฟนคนแรกก้25นะ มาเจอกันที่ทำงาน ความรักในวันทำงานมันก็เป็นอีกแบบ มันมีคนให้แชร์ความเฮงซ วยในแต่ละวัน มีคนปลอบประโลมกัน มีคนมองไปที่อนาคตด้วยกัน มีคนดูแลเรา มีคนให้เราดูแล มันก็เป็นความรู้สึกดีๆอีกอย่าง

แต่ทั้งหมดทั้งมวล ไม่ได้ไปเค้นหา วิ่งไล่ตามเพื่อจะเจอมันเลย ถ้ามันมีคนที่ทำให้เาารู้สึกแบบนั้นได้จริงๆ มันก็จะเกิดขึ้นเอง แต่ถ้าไม่มันก็ไม่ และการไม่มีความรักไม่มีแฟนก้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย

เราเคยเป็นแบบจขกท. ไม่เคยมีความรักเลย ไม่เข้าใจ จนอายุ 19 ทุกอย่างมันมาของมันเอง เป็นเพื่อนกัน ใกล้ชิดกัน แล้วอยู่ๆ ก็เกิดความรัก มันมาแบบไม่ทันคิด ชอบเขาแบบงงๆ อยู่ในหัวก็คิดถึงแต่เขา แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามธรรมชาติ จขกท.ไม่เคยอาจยังไม่เข้าใจ วันหนึ่งเมื่อเจอคนที่ใช่จะเข้าใจเองค่ะ

อัตราการหย่าร้างคนไทยเกือบ 50% รักกันแค่ไหนก็ไปกันไม่ค่อยรอด

ส่วนตัวแล้ว แฟนคนปัจจุบันคือคนที่ชอบตั้งแต่เจอกันเลยค่ะ ตอนเจอกันครั้งแรกก็ฟีลหนุ่มหน้าตาน่ารัก (ในความคิดเรา) หุ่นดี เท่ๆ เล่นกีฬา แต่ตอนนั้นได้แค่กรี๊ดในใจ ไม่มีการสานสัมพันธ์ต่อเพราะไม่เคยคุยกัน แต่เราชอบแอบมองเขานะ จนวันนึงมีเหตุบังเอิญได้มาคุยกัน แล้วพบว่าคุยกันถูกคอมาก ปกติเราเป็นคนพูดน้อยแต่อยู่กับเขาแล้วไม่รู้ทำไมถึงพูดได้ทั้งวัน เหมือนคุยกับตัวเองแต่มีคนฟังมั้ง พอเราได้คุยกันเยอะขึ้น ก็เหมือนเราสนิทกันมากขึ้น เราติดเขามากขึ้น อยากอยู่กับเขาตลอดเพราะอยู่ด้วยแล้วมีความสุข เป็นตัวของตัวเองมากกว่าตอนอยู่กับเพื่อน พูดง่ายๆคือเหมือนได้คนสนิทเพิ่มมาอีกคน แต่สนิทใจมากกว่าคนอื่น

อันนี้ไม่มีการทักไปจีบแบบนั้นนะคะ บทสนทนาเป็นไปตามธรรมชาติเลย ยิ่งคุยกันยิ่งสนิทกัน ก็ยิ่งชอบเขา อยากอยู่กับเขา อยากเจอเขา แค่นี้เลยค่ะ

ขอสรุป ความรู้สึกรักคนนึง คิดว่ามันคือการที่เราอยู่กับเขาแล้วมีความสุขค่ะ เหมือนอยู่กับเพื่อน แต่จะมีความสุขคนละแบบกับตอนอยู่กับเพื่อน ไม่แปลกถ้าเจ้าของกระทู้ไม่เข้าใจ เพราะยังไม่เคยเจอเอง แต่ถ้าเจอจะรู้เลยค่ะ ความรู้สึกจะพาไปเอง

เราเป็น Aromantic คนอื่นอาจจะมองว่าก็แค่เรื่อง เรื่องแฟนเอง แต่เราเข้าใจเจ้าของกระทู้นะ สำหรับวัยค้นหาตนเอง มันจะรู้สึกแบบ ไม่เข้าใจตัวเอง เราไม่เหมือนคนอื่นรึเปล่า ไม่ถึงกับเครียด แต่มันค้างคาในใจ กรณีของเรา คือแบบ เราเข้าใจในเรื่องความรักเชิงโรแมนซ์ มันก็คือ คนสองคนรู้สึกพิเศษกัน ถ้าเป็นในวัยนักเรียนก็ยังอาจเป็นการคบกันเล่นๆ เพื่อจะมีใครคนนึงที่ได้ทำไรให้มันพิเศษกว่าเพื่อน มีโมเมนต์หวานๆให้หัวใจพองฟูเป็นยาชูกำลังใจ เรายินดีในความรักของคนอื่นได้ แต่เชื่อมโยงกับตัวเองยาก

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าของกระทู้จะเป็น Aromantic อาจจะแบบ แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ หรือมีปัจจัยอื่นๆก็ได้ อย่างตอนนี้ยังไม่เจอคนที่ชอบ ตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว รึมีเรื่องที่สำคัญกว่าให้คิด ให้รู้ก็พอว่ามีคนหลายคนที่ไม่สนความรักเหมือนกัน แล้วถ้าจะคบใครสักคน ก็ให้มั่นใจด้วยนะ ว่าตัวเองจะไม่ไปอยู่ในความสัมพันธ์ที่มันทอซิค ความรักเป็นเรื่องความรู้สึก แต่เหตุผลก็สำคัญ