นึกย้อนไปก็ยังคิดถึงช่วงเวลานั้นอยู่
ตั้งกระทู้ใหม่
สวัสดีครับผมขอเเทนตัวเองว่า อ เเล้วกันนะครับ ผมเป็นนศ.ปวช ที่สอบติดมหาวิทยาลัยเเห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ คณะที่ไม่ค่อยจะได้นอนกันเท่าไหร่ ในคณะจะมีต้นไม้ใหญ่อยู่กลางคณะเเล้วมีตึกเรียนล้อมรอบ โอเค เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ
ขอพาทุกคนย้อนกลับไปเมื่อตอนปี 61 หลังจากที่ผมสอบติดเเละจะเริ่มเข้าไปเรียนนั้นผมเกิดอุบัติเหตุรถล้มทำให้ไห่ปลาร้าข้างขวาหัก(ข้างถนัดด้วยนะ)ได้ใส่เฝือกอ่อน พอถึงช่วงเรียนก็จะมีวิชาดออิ้งที่ นศ.มาวาดรูปด้วยกันเเละมักจะมีรุ่นพี่ในคณะเเวะมาดูบ้าง มีพี่สาย บางสายเอาขนม น้ำมาให้บ้างพอช่วงเย็นในคณะก็จะมีกิจกรรมที่ให้ เฟรชชี ร่วมทำกิจกรรมด้วยกันก็คือรับน้องนั้นเอง ก็จะมีทำกำเเพงรุ่น ร้องเพลง เต้นกันอะไรต่างๆกิจกรรมก็จะไม่เครียดไม่รุ่นเเรง ก็จะมีรุ่นพี่ปี2 มาสอนเต้นท่าต่างๆเยอะเเยะไปหมดเราเนื่องจากใส่เฝือกอยู่ก็จะได้เพียงเเค่นั่งดู พอเรานั่งดูๆไปสายตาก็จะสอดส่องไปทั่ว ดูรุ่นพี่เเต่ละคนเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ พอผ่านไปได้หลายวัน
วันที่ทำให้ใจเรานั้นสั่นไหวก็เกิดขึ้นถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นน่าจะผ่านจากช่วงกิจกรรมมาได้เป็นเดือนเเล้วมั้งเเล้วเราก็ได้ถอดเฝือกเเล้วด้วย วันนั้นก็เหมือนกับวันธรรมดาทั่วไปวันหนึ่ง ที่เราทำงานวิชาหนึ่งเสร็จเเล้วเลยบอกเพื่อนสนิทว่าเดียวลงไปอยู่ใต้ถุนคณะที่โต๊ะปิงปองรอ เราก็ยืนรอคนเดียว ยืนไปหันไปหันมากซักพักก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งเดินมา ขอเเทนชื่อรุ่นพี่ด้วย พี่ ป เเล้วกันครับ พี่ ป อยุ่ปี2
เเล้วทักผมว่า พี่ ป : ทำงานเสร็จละก๋า (ทำงานเสร็จเเล้วเหรอ)
อ : ครับ
พี่ ป : เว่ยน้ออ (เร็วเนาะ) เเล้วก็เดินขึ้นบันไดไป
ใช่ครับประโยคสนทนาจบเเค่นั้น เเละเราก็คิดในหัวว่าปี้นี่จะมาทักเฮายะหยัง เฮาก็อยู่เงียบๆของเฮา (พี่นี่จะมาทักเราทำไม เราก็อยู่คนเดียวเงียบๆ) ผมก็ไม่ได้สนใจพี่เลย
เช้าวันต่อมาก็เปิดเฟสดู พี่ป รับเป็นเพื่อนในเฟสเเล้วครับ ผมไม่ได้ทักพี่เขาไปครับ ไม่คุยด้วย เราก็จะลองคิดในหัวเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่เราจะได้คบกับพี่เขาไหม เราคิดทบทวนกับตัวเองนานมากครับ คิดวกไปวนมา ทั้งที่ยังไม่เคยคุยกันหลังจากตอนครั้งเเรก
เเต่เเล้ววันหนึ่ง เราก็อยู่ใต้ถุนคณะเเหละเราก็เผลอหันไปมอง พี่ป ที่อยู่ไกลๆ เเอบมองไกลๆเเหละว่าเขาอยู่ตรงนั้น ซักพัก พี่ป หันมาสบตาเราเเบบเต็มๆเรารีบเนียนมองผ่านไป ทำเหมือนบังเอิญ เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆเราก็เริ่มแปลกใจว่า เราก็มักเผลอไปสบตากับพี่ ป บ่อยมากขึ้น เเละเเทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้อย่างเช่น ผมอยู่บนชั้น 3 พี่ปอยู่โถงชั้นหนึ่ง ผมมองลงไปพี่เขาก็หันขึ้นมาสบตา หรือจังหวะที่ผมเดินขึ้นบันไดหันไปดูใต้ถุนก็เห็นพี่เขาที่นั่งม้านั่งอยู่มองเราอยู่พอสบตากันต่างฝ่ายก็รีบหันกลับ คือเป็นอย่างนี้บ่อยมากคือเจอแทบจะทุกวัน สบตากันร้านข้าว สบตากันตรงข้ามถนน สบตากันระหว่างตึก เเม้กระทั่งตอนที่เรานั่งเรียนอยู่ก็เผลอไปสบตาพี่ป ที่กำลังเดินผ่านหน้าห้อง จนระยะเวลาผ่านไปนานมาก จนผมขึ้นปี2 พี่ปขึ้นปี3
พอวันหนึ่งผมก็ลองเดิมพัน กับเเผ่นโง่ๆที่อาจต้องใช้ระยะเวลาถึง 3 ปีเลยทีเดียว
คืออันดับ1.ผมจะถ่ายรูปมุมต่างๆที่เคยสบตากันเก็บไว้ทุกมุม
2.เฟสพี่ปผมจะไปไลน์ทุกโพส เเต่ไม่ใช่กดวันเดียวนะมีชั้นเชิงด้วย เช่นพี่เขาโพสเราจะรอให้ผ่านไป2-3วันเเล้วค่อยไปกดไลน์ก่อนที่ผมจะนอนททำแบบนี้ทุกโพส ทุกเเชร์ ดีนะที่พีเขาเป็นคนโพสน้อย55555.
3.3ปีที่ว่าคือ คณะเราหลักสูตร5ปี ก็เท่ากับว่าพี่ปจะ รับปริญญาพอดี เราก็จะเอารูปมุมที่เราเคยสบตากันติดลงไปในสมุด1เล่มที่ซื้อมาใหม่เเละปาก1ด้ามที่จะเอาไปให้พี่เขาวันรับปริญญา โดยหน้าสุดท้ายจะติดรูปสถานที่1ไว้โดยจะเขียนวันที่ เดือน ปี ไว้ เเต่จะเป็นวันที่ยังไม่ถึง ใช่ครับคือเหมือนกับนัดเจอกันถ้าเข้าใจความหมายหรือที่เราคิดเหมือนกันตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา
โอเคมาต่อกันหลังจากที่สบตากันบ่อยมากขึ้นเราเริ่มเลยคิดว่าจะไม่มองจะแอบมองแบบลับๆอย่างเช่นถ้าเห็นพี่เขาเดินมาไกลๆก้จะคุยกับเพื่อนไปตลอดทาง ใช่ครับมันได้ผลผมสบตาพี่เขาน้อยลงจนผ่านไปสักพัก เราก็ทำเหมือนเดิมโดยคุยกลับเพื่อนเเหละก็เดินไปคุยไปเเต่เรารู้ว่ากลุ่มพี่ ป กำลังเดินมาด้านหน้ากำลังจะเดินสวนกลุ่มเรา จังหวะจะสวนกันก็จะต้องทำกลุ่มเล็กลงเพราะเป็นถนนจังหวะนั้นเเหละที่เรารู้ว่าพี่เขากำลังผ่านไปเราเลยเเอบหันไปมอง แต่กลับว่าพี่ ป ก็มองอยู่เหมือนกันต่างฝ่ายก็รีบหันกลับเลย อีกจังหวะหนึ่งเรามามอเช้าเราเห็นไกลๆละว่าพี่เขาขับรถมาเราก็ทำก้มหน้าลงโต๊ะเล่นโทรศัพท์เสียงรถจอดลงเราก็มีเสียงเดินผ่านไปเราก็เลยเงยหน้าแอบมองตามแต่จังหวะนั้นคือพี่ ป เหล่ตามองพอสบตากันก็รีบหันกลับตอนนี้เราคิดว่าคงมีความคิดคล้ายกันมั้งเพราะเป็นบ่อยมาก แทบทุกวันเลยย
เเต่เเล้วก็เกิดการเเพร่ระบาดของ covid ทำให้ต้องเรียนออนไลน์เเทนจำเวลาได้ไม่เเน่นอน จนผ่านไปนานมากพอกลับมาเรียนมหาลัยเราก็ปี3เทอม2เเล้ว พี่ป อยู่ปี4เเล้ว เวลาเรียนในมหาลัยน้อยลงทำให้เจอกันน้อยลง เเต่ก็สบตากันอยู่ที่มาเรียน
จนวันหนึ่งเราเห็นพี่ป อยู่กับพี่ปี5คนหนึ่งอยู่ด้วยกันบ่อยมาก ซ้อนรถกัน ทำอะไรด้วยกันต้างๆเยอะเราเลยตัดสินใจว่าโอเคถ้าเขาคบกันเราก็จะไม่ทำตามแผ่นที่วางไว้เวลาผ่านไปเราก็ไม่รู้ว่าพี่เขาคบกันหรือไม่หรือยังไง เราก็ไม่รู้เลยตัดสินใจเองเลยว่ายกเลิกแผนและทิ้งไป
เหตุผลที่ไม่เข้าไปคุยด้วย
-เราชอบการสบตากลัวทำเสียเรื่องคุยไม่เก่ง
-เราตอนนั้นเรารู้ตัวเองอยู่เเล้วว่าเราไม่สามารถทำให้เขามีความสุขได้ในตอนนั้น ไม่มีเวลา ไม่มีงานทำ ไม่มีเงิน ต่างคนก็ใกล้จะจบ
โอเคตอนนี้ก็ถึงตอนท้ายเเล้วครับ ฝากข้อคิดไว้นิดนึง บางครั้งเราก็ต้องปล่อยเขาไปถ้าเรารักเขา
ผมก็รู้สึกโอเคนะ ที่ไม่เข้าไปคุยกับพี่เขา แอบชอบอยู่ห่างๆก็ดีเหมือนกัน
ถึงเเม้จะไม่เคยได้คุยด้วยกันจริงจังก็ตาม แต่ขอให้พี่ป มีความสุขกับการใช้ชีวิต ทุกวันนี้ผมยังแอบไปส่องเฟสพี่ปอยู่นะ เเต่ๆนานๆๆที ตอนนั้นผมชอบพี่มากครับ พอนึกถึงก็อยากรู้ว่าพี่ป ตอนนั้นคิดเหมือนกันไหม ถ้าไม่ผมคงคิดไปเอง5555.
(เขียนผิด เขียนงง ก็ขอโทษด้วยครับ) เขียนเมื่อ 23 พ.ค. 67
CAPITALISM
23 พ.ค. 67 เวลา 23:14 น.
422
views
3 ความคิดเห็น
ลุงว่า เป็นความทรงจำดี ๆ นะ
อ่านแล้วซึ้งใจดี พี่ ป. คงมีแฟนแล้ว
ลุงก็เคยทำใจ "ดีใจกับเขาด้วย"
นึกถึงแล้ว ก็ได้แค่น้ำตารื้นออกมานะ
ทำไงได้ ถ้าตอนนั้นลุงแค่มีดีสักอย่าง
ลุงคงอาจกล้าบอกอะไรไปบ้าง
แต่นี่ 1.ขี้เหร่ 2.จน 3.โลกส่วนตัวสูง 4.อ่อนแอ 5.ไม่มีความสามารถพิเศษเลย
เออ ถ้าขอแค่มีสักอย่างนะ คงกล้า ๆ ไปแล้ว
ใช่ครับ เป็นความทรงจำดีๆ เสมอ
เพิ่มให้ 6. กระจอก
เพ้อเจ้อสุด ๆ แค่สบตากันปกติมาก ปกติถ้าคุณมองคนอื่นแล้วคนอื่นสังเกตเห็นเขาก็จะมองคุณพอสองคนมองกันก็สบตากันเป็นเรื่องปกติ จะให้คนอื่นมองเป้ากางเกงคุณหรือไง พอสบตากันแล้วไม่ได้มีทีท่าว่าจะคุยกันก็เลิกสบตาตามที่มนุษย์ปกติเขาทำกัน
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?