บอร์ด ระบายอารมณ์ (เข้ามาระบายเยอะๆเลยค่ะ)

รับไม่ได้อะบอกว่าใช้งานไม่ได้ออแล้วที่ช่วยทำงานแม่งทูกวันคือไรวะแ ม่งบอกเป็นลูกก็ต้องช่วยงานพ่อแม่ เออกูก็ช่วยไหมละไม่ใช่ไม่ช่วยไหม ถ้ากูไม่ช่วยกูไม่นั่งให้ใช้หรอก แต่บางทีแม่งก็ทนไม่ไหวนะเว้ย ใช้ตอนทำอะไรที่สำคัญ ทำงาน หรือเวลาเล่นเกมที่แม่งไม่มีปุ่มสต๊อปอะ แล้วพอไม่ช่วยก็มาด่ๆ เป็นไรมากปะวะ พอนั่งเล่นเกมก็มาใช้แล้วแบบคือแม่งมาว่าว่าทำไมไม่ช่วยมันมีปุ่มสตอปพอเล่น-ไม่ใช้บางทีก็รับไม่ได้นะเว้ยที่มีพ่อแม่แบบนี้ไม่ใช่ทาสนะถึงได้ใช้เอาๆอะขนาดดีโมทอะยังใช้ให้กูไปหยิบไม่มือออนังอยู่แม่งโคตรใกล้แต่-ใช้คนอื่นเป็นง่อยออมือถือก็เหมือนจะเล่นจะคุยทำไมไม่ไปหยิบเองอะแม่งก็ไม่ได้ไกลมากแต่-ใช้แค่เดินไหหยิบเนี่ยมันเหนื่อยขนาดนั้นเลยไง๊ และอีกอย่างพอพี่กลับบ้านมานั่งเล่นเกมไม่เห็นบ่นไม่เห็นทำไมแม่งต้องใช้กูคนเดียวด้วยวะเคยเห็นกูเป็นลูกบ้างไหมเอาแต่ใช้กูไม่เคยใช้พี่ พอจะกินอาหารหรือข้าวก็เอาแต่ถามพี่ว่าอยากกินไรแล้วกูละกูไม่มีความสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ ไม่เคยถามไม่เคยใส่ใจมีหน้าที่ได้แค่โดนใจงั้นรึไงวะ พอไม่ทำไรก็โดนด่าหาว่าไม่ทำ ทีพี่ไม่ทำไม่เคยว่าไรแม่งเลย แม่งอยากฆ่าตัวตายวะ ถ้าตายไปก็คงดีกว่าละมั้ง

เห้ออออออ เราสื่อสารไม่ตรงกับเพื่อนเลยเข้าใจผิด แล้วเพื่อนเป็นพวกด่าแรงคือยอมรับนะว่าตัวเองก็นิสัยไม่ดีแต่เพื่อนมัน-อ่ะ มันไม่ได้พูดตรงๆ แต่มัน- ตอนแรกไปเล่นด้วยกันใหม่ๆ ก็ไม่รู้นิสัย พอไปๆมาๆก็เข้าใจอยู่นะว่ามันมองโลกในแง่ดี แต่มันมองโลกแค่มุมเดียว ความคิดเดียวเลย ไม่มีอย่างอื่น มันเรียนเก่งนะ แต่บางครั้งปากมันอวดเกินแล้วมาด่าว่าโง่บ้าง แทนที่เป็นเพื่อนควรพูดดีๆ แต่ปากมันด่าแรงมากอ่ะ ไม่ยอมรับฟังความคิดคนอื่นเอาตัวเองเป็นหลัก คำพูดแรงๆบางครั้งไม่พูดก็คงไม่ตายหรอก ปีหน้าก็เสียใจนะต้องจากเพื่อน แต่ส่วนนึงก็โครตดีใจว่าจะไม่ได้อยู่กับมัน คิดว่าเป็นเพื่อนแล้วด่าแรงได้หรอ เอาอะไรมาคิดบางเรื่องที่มันด่าก็ยอมรับนะ แต่บางเรื่องทำไมไม่ฟังคนอื่นบ้างวะ เหนื่อยคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาพอเวลาผ่านไปยิ่งรุนแรง เบื่อจริงๆเลย คนที่เราด่ามีแค่คนเดียว เพื่อนคนอื่นนินทาก็จริง ด่าเราลับหลังก็จริงแต่เวลาเล่นด้วยกันก็ไม่ได้ยิ้มเสแสร้งเหมือนคนนี้

เราขอระบายหน่อย

.

เคยไหมเวลาท้อเวลาเศร้าไม้สามารถพูดบอกไครได้เรยโดนปันหารุมดร้ด่าว่าเราตลอดแค่ม่เคยมีคัยถามเราเรยเรารุ้สึกไงได้แต่เก็บตัวยุ่ในห้องแคบๆไม่กินไรม่ออกไปเจอน่าคัยเราเหนื่อยบางทีเราก็คิกว่าเราเกินมาทำมัยทำมัยไม่ตายๆไปซะถึงม่มีเราพวกเค้าก็มีความสุขได้....(อยากตายจังเนอะท้อมากร่ะ)

เหมือนโลกใบนี้ไม่มีอะไรดีเลยอ่ะ บางครั้งก็อยากหนีไปให้ไกลๆแบบมีกูแค่คนเดียวไม่ต้องมีใครแบบที่ๆสงบๆไม่ต้องมีอะไรมากวนใจ ทั้งคนรอบข้างคนในครอบครัวกดดัน ไม่เคยที่จะให้กำลังใจปลอบใจถามว่า โอเคมั้ย มีแต่ตอกย้ำ เหมือนกูตัวคนเดียวอ่ะ

ขอระบายหน่อย

อะไรวะเรารักเค้ามากแต่เค้ากับไม่รักเราเลยแถมยังม่ออีกทั้งชีวิตนี้ไม่เคยรักใครเท่าเค้ามาก่อนแล้วเค้าก้มาทำให้เราเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับการที่เค้าคบกับคนนั้นคนนี้เราอ่ะยอมรับได้นะถ้าเค้าจะรักใครซักคนแต่นี่มันอะไรคบๆไปแล้วก็เลิกหาคนใหม่เป็นแบบนี้มาหลายคนแล้วแล้วก็เสียใจแบบนี้มาหลายครั้งแล้วไม่รู้จักจำให้เค้าหลอกอยู่ได้ตอนแรกก็กะว่าจะสงสารแต่พอดูไปนานๆก็ไม่รู้จะสงสารไปทำไมสงสารไปก้ไร้ค่าในเมือไม่เคยรักกัน

แอบชอบเขามาหลายปี คอยช่วยเหลือ ให้นั่นให้นี ทำตัวเหมือนเป็นเพื่อนที่ดี หวังลึกๆว่าเขาจะชอบเราบ้าง แต่คงไม่เป็นจริง เพราะเขาชอบผู้ชายด้วยกัน OMG......

ขี้เกียจอ่านหนังสือ ไม่มีmotivationอะไรให้รุ้สึกอยากอ่านเลยยยย ขนาดอยุ่ในมหาลัยที่แข่งขันสูงอย่างนี้แล้วก็ไม่ได้ช่วยทำให้กุฮึดขึ้นมาได้จริงๆๆๆๆๆ

-ชีวิตอับปรี!! พ่อก็เ-้ย!! น้องก็กวนตีน!! เกรดกุตกแล้วกุฆ่าใครตายรึไง!!! -คีบอร์ดเฮงซวย!!อิน้องเ-้ย!! เพื่อนแม่งก็น่าหงุดหงิดอิหัวปลี!! อิราคี!!! อิเห็ดสด!!! กุหงุดหงิด!!!กุจะบ้าตาย!!!แม้งเอ้ย!!!!!

.

.

.

//ขอบคุณที่ให้พื้นที่ระบายค่ะ แหม่ชีวิตก็งี้นะค่ะ

ขอระบายสิ่งที่อยู่ในใจสักหน่อยนะ

คือ ผมแอบชอบน้องคนนึง แต่ไม่สามารถบอกได้ เค้าก็มีแฟนของเค้าอยู่แล้ว ส่วนเราก็บอกตัวเองตลอดว่าน้องมันมีแฟนอยู่แล้ว อย่าเข้าไปยุ่งกับเขา แต่เนื่องจาก. เราทำงานที่เดียวกัน เห็นหน้ากันทุกวัน จะตัดใจมันทำไมถึงยากขนาดนี้ล่ะ เราโดยส่วนตัวไม่เคยยอมคนด้วย ไม่รู้ทำไมกับเน้องคนนี้เราถึงยอมทุกครั้ง ทั้งๆไม่เคยใจอ่อนแต่เห็นหน้าเธอแล้วกลับใจสั่น

บางครั้งก็รู้สึกเกลียดตัวเองมากๆ รู้สึกผิดมากๆ ที่ชอบคนมีเจ้าของ ห้ามใจไม่อยู่จริงๆ ยิ่งห้ามก็ยิ่งอยากเข้าใกล้ หลายครั้งที่เธอ ถามเราว่า ทำไม?พี่ถึงเป็นห่วงหนู ทำไมพี่ถึงชอบหยอกหนู ทำไมพี่ถึงชอบมองหน้าหนู

เราอยากบอกเค้ามากเลยนะ ว่าชอบเค้ามาก อยากคุยกับเค้า แต่เนื่องด้วยเรามี เลเวลสูงกว่า1ขั้น เลยทำได้แค่บอกว่า ไม่ต้องรู้หรอก แต่ทำแล้วสบายใจ ความรู้สึกนี้ มีมาตั้ง3เดือนแล้ว คงต้องเเก็บไว้คนเดียวแบบนี้ตลอดไปละมั้ง หลายที่ทั้งน้องทะเลาะกับแฟนแล้วมาระบายให้เราฟัง ความรู้สึกตอนนั้นไม่ต้องบรรยายว่า เจ็บปวดขนาดไหน แต่ต้องทำหน้ายิ้มแล้วพูดปลอบไป

ขอบคุณ ที่เปิดให้ระบายสิ่งที่เก็บไว้ ขอบคุณ เจ้าของกระทู้มากๆเลยคับ

##ใหม่##

นี่มันก้ปิดเทอมมาได้หลายสัปดาห์แล้วเราก็ชอบนะที่ปิดเทอมจะได้พักสมองบ้างแต่การปิดเทอมก็ทำให้เราคิดถึงเพื่อนๆคิดถึงคนๆนั้น คนที่เค้าม่เคยคิดถึงเราเลยคนที่เอาแต่อยู่กับเกมบันดาแฟนๆของเค้าที่เลิกกันไปก็เพราะเค้าเอาแต่เล่นเกมนี่แหละแล้วถ้าเป็นคุณๆจะทำยังไงในเมื่อแฟนของคุณเอาแต่เล่นเกมไม่มีเวลาให้กับคุณเป็นใครๆมันก็ต้องมีนอยบ้างเป็นธรรมดาแต่ผู้หญิงส่วนใหญ่มักมีความอดทนต่ำมักจะทะเลาะแล้วก็ขอเลิก ถ้าถามว่าฉันรู้ได้ยังน่ะหรอก็เพื่อนฉันไงพวกนั้นอ่ะมีแฟนกันแทบทุกคนแล้วแต่ละคนเคยมีแฟนมาแล้วไม่ต่ำกว่า3คน(เหมือนเผาเพื่อนเลยเนอะ)แล้วเพื่อนของฉันเกือบทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเลิกกันเพราะ '' ติดเกม'' นี่เเหละคือคำตอบของเพื่อนฉันเกือบทุกคนฉันก็เลยรู้เรื่องพวกนี้เป็นอย่างดี แต่สำรับฉันนะไม่ว่าเค้าจะติดเกมแต่เค้ารักฉันๆก็ยินดีที่จะให้เค้าติดเกม

เรายังเป็น เพื่อน กันอยู่มั้ย

เป็นคนยังไงกันแน่แค่เล่นโทรสัพมันผิดมากป่ะ ทำไรก้ด่าไม่ทำก้ด่าสมอง-กับเหรอ ชอบโทษคนอื่นทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำไรผิดไม่ดูตัวเองเลยว่าที่จริงอ่ะ-ผิด คิดว่าตัวเองดีมากป่ะ คิดว่า-ดีกว่าคนอื่นเหรอ กุเกลียดที่สุดก้พวกชอบทวงบุญคุณนี้แล่ะ กุขอร้อง-ป่ะก้ไม่แล้วก้มาท่วงบุญคุรกับกุ

คือเรารุ้จักรุ่นพี่คนนึง(แอบชอบด้วย) รู้จักกันตอนไปค่ายไทยค่ะ เราชอบไปแกล้งพี่เค้าบ่อยๆพี่เค้าก็แกล้งกลับนะ บางทีก็วิ่งตีกันบาง เรื่องมันเกิดขึ้นวันสุดท้ายที่กำลังกลับโรงเรียน แต่ทางค่ายมีแพนไปสวนน้ำก่อนค่อยกลับโรงเรียน เรากับพี่เค้านั่งรถคนละคันค่ะ อยู่ๆพี่เค้าก็ทักมาถามว่า บัสหนึ่งบรรยากาศเป็นไรบ้างหรอ เราก็ตอบว่า เงียบมากเลย

พี่เค้าบอกว่าตอนลงเล่นน้ำถ้าเจอจะแกล้งให้หนักเลย เราเลยบอกว่าถ้าหาเจอก็แกล้งสิ หลังจากนั้นก็คุยเล่นกันตลอดจนถึงสวนน้ำ พอเข้าสวนน้ำก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนชุดเตรียมเล่น พอเราเปลี่ยนเสร็จก็เดินออกมารอเพื่อน แต่เจอพี่เค้าอยู่กับเพื่อนๆ ก็เลยเดินหนีแต่พี่เค้าเห้นเราเลยทักเรา พี่เค้าบอกว่า นี่ไงเจอตัวแล้ว เราเลยรีบว่ายหนี(ลงน้ำแล้ว) พี่เค้าก็ว่ายน้ำมาจับขาเราไว้แล้วดึงเราเลยจม พี่เค้าเลยรีบดึงเราขึ้นมา เราสองคนแกล้งกันตลอดเวลาตอนเล่นน้ำจนเพื่อนพี่ค้าแซวว่า เป็นแฟนกันป่ะเนี่ย พี่เค้ารีบพูดขึ้นมาเลยว่าป่าวกุมีแฟนแล้ว (สตั้นเลยดิ มีแฟนแล้วแต่มาแกล้งเราเนี่ยนะ) พอได้ขึ้นก็เลยรีบขึ้นจากน้ำไปเปลี่ยนชุดแต่ไม่พูดอะไรกับพี่เค้า พอเปลี่ยนเสร็จออกมาเจอพี่เค้าอยู่ตรงโต๊ะตรงข้าม พี่เค้าถามว่าเป็รไรอะทำไมรีบขึ้นจัง เราเลยตอบปัดๆไปว่าปวดหัวอยากพัก พอถึงโรงเรียนพี่เค้าก็เดินมาถามว่ากลับยังไงเราบอกว่ากลับเองพี่เค้าเลยอาสาถือกระเป่าของให้ หลังจากนั้นมีเค้าก็ชวนคุยแปลก พูดด้วยคำหวานๆ พอเรางอลก็ง้อด้วยคำหวานๆเราเลยถามว่าทำไมถึงง้อแบบนี้พี่เค้าบอกก็เคยง้อแฟนแบบนี้(เจ็บเลยสิเหมือนเป้นแค่ตัวแทนเวลาพี่เหงาเลยเนอะ) บางทีก็ส่งรูปคุยกับแฟนมาให้ดู เราเลยคิดออกห่างแต่ยิ่งออกห่างยิ่งทักมา ว่าเป็นไรไม่เห็นทักมาเลย หายไปไหน ทำไมไม่ตอบ

คือเราอยากออกห่างแต่พี่เค้ายิ่งทักเราอะ เราจะทำไงดี

มีเพื่อนคนหนึ้งคอยทำดีกับเราทุกอย่าง อยู่ข้างเรา คอยซับพอตเรามาตลอด ก็พอรู้แหละว่ามันชอบเรา แต่มันก็ไม่เคยบอก จนวันหนึ่งมันไปสนิทกับเพื่นอนเราอีกคน คอลคุยกันทุกวัน เราก็นอยๆ แต่สุดท้ายมันก็มาบอกว่าชอบเรา แต่จะให้เราชอบมันตอบได้ไง มันไปอ่อยเพื่อนเราคนนั้นซะขนาดนั้น แล้วนี่เป็นไง.. ช่วยให้เขารักกัน แล้วสุดท้ายเป็นเราคนเดียวที่ไม่มีใครสนใจ คือเหมือนกับเราแคร์ทุกคน แต่ไม่มีใครเลยที่จะสนใจความรู้สึกเราอะ

ททำไมชิวิตเราต้องมาเจออะไรที่แบบ

ต้องแบกภาระใว้อยุ่คนเดียว ต้องทำอะไรคนเดียว

โดยที่เขาไม่ช่วย ค่อยที่จะเหยียบตลอดเวลาที่เราล้มทั้งๆที่เป็นคนในครอบครัวแท้ๆ

น้อยใจนะ

ไม่เคยมีใครแคร์ความรู้สึกกูสักคน

ทั้งๆที่กูเป็นห่วงความรู้สึกทุกคนตลอด

อืม กูเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่งอ่ะ

ทำไมกูต้องทำอะไรหลายๆอย่างให้-ด้วยวะ ทั้งๆที่-ไม่เคยทำอะไรให้กูเลย อ่อไม่ใช่ดิต้องบอกว่ากูไม่เคยขออะไรจาก-ได้เลย

กูมาจากคนละที่กับพวก- กูอยากให้เพื่อนเก่าของกูมาอยู่ด้วยกัน กูจะได้ไม่ต้องเสียความรู้สึก ไม่ต้องคอยทำอะไรๆให้พวก- อยากออกมาจากจุดๆนั้นนะ แต่กูไม่มีทางเลือกและก็ไม่มีสิทธิ์เลือกไง

ทำไรไม่ประสบความสำเร็จสักอย่าง นานที่ยิ่งสมาธิสั้น ยิ่งอายุเยอะยิ่งอารมณ์เสีย จะเรียนรู้หรือศึกษาอะไรใหม่ๆในชีวิตของตัวเองไม่เกินสองวันก้อเบื่อ เลยทำให้ไม่ประสบความสำเร็จ ตกงานขี้เกียจ รู้สึกเเย่ เพื่อนก้อเริ่มห่าง ความครัวก้อเเตกเเยก ทุกสิ่งทุกอยากเริ่มหายไปจากชีวิต..ที่ละนิดที่ละน้อยอย่างช้าๆจนรู้สึกว่ากำลังหายหมดไป

ทำไรไม่ประสบความสำเร็จสักอย่าง นานที่ยิ่งสมาธิสั้น ยิ่งอายุเยอะยิ่งอารมณ์เสีย จะเรียนรู้หรือศึกษาอะไรใหม่ๆในชีวิตของตัวเองไม่เกินสองวันก้อเบื่อ เลยทำให้ไม่ประสบความสำเร็จ ตกงานขี้เกียจ รู้สึกเเย่ เพื่อนก้อเริ่มห่าง ความครัวก้อเเตกเเยก ทุกสิ่งทุกอยากเริ่มหายไปจากชีวิต..ที่ละนิดที่ละน้อยอย่างช้าๆจนรู้สึกว่ากำลังหายหมดไป