ถึงเวลาตัน
ตั้งกระทู้ใหม่
มันมาถึงทางตันแล้วจริงๆค่ะ ไปต่อไม่ได้ เหมือนกำลังยืนอยู่หน้าประตูแห่งความมืดมน (เว่อร์แล้ว)
แบบว่า...มันเขียนตอนต่อไปไม่ได้อ่ะค่ะ อยู่ๆในสมองก็ว่างเปล่า กลวงๆ คำพูด ประโยค เนื้อเรื่อง พล็อตที่จะเขียน มันหายไปค่ะ!!
ทำม๊ายย...ทำไม (วิบัตินิดนึงนะ)
แล้วมันก็กู่ไม่กลับ เป็นเพราะอะไร??
เพราะหมดไฟเหรอ?..... ไม่นะ ก็อยากจะเขียนอยู่ ในหัวก็ยังเห็นฉากที่เราจะเขียน (เอ่อ..งงมั้ย แบบเห็นเป็นภาพ แต่นึกเป็นคำที่จะเขียนไม่ออกน่ะค่ะ)
เพราะงานหลักมันยุ่งเกินไป เลยทำให้ลืมเรื่องอื่นๆไป?.... อาจจะใช่ แต่ก็ยังอยากจะเขียนอยู่ดีนะ
(แค่ละไม่ได้เท่านั้นเอง)หรือเพราะ....เพราะ....น้องน้ำ??... เกี่ยวมั้ยเนี่ย บ้านเราน้ำไม่ได้ท่วมนะ
จะเพราะอะไรก็ไม่รู้ล่ะ ขี้เกียจหาสาเหตุแล้ว ตอนนี้อยากรู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ให้เขียนต่อได้
ใครมีวิธีดีๆแนะนำมั้ยคะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบ และขอบคุณถ้าหากมีคำแนะนำดีๆกลับมาด้วย
PS. เป็นคนๆหนึ่งที่ยังคงหายใจได้อยู่
แจจ๋าแจ
12 พ.ย. 54 เวลา 19:18 น.
315
views
11 ความคิดเห็น
เราก็เป็นนะ แบบ คิดฉาก 2 ฉากไว้ในหัว เห็นภาพเรียบร้อย แต่เอามันมาเชื่อมต่อกันไม่ได้ หรือทำได้แต่ไม่เนียน
ตามลำดับ
ทางแก้ของเราคือ ...ไปอ่านหนังสือพิมพ์ หรือไม่ก็นิยายเรื่องอื่นก่อน ดูหนัง ดูละคร ลองดูว่าคนอื่นเขาเชื่อมกันยังไง
แต่ก็ใช่ว่าจะได้ผล เพราะปัจจุบันนี้ จะ 2 เดือนแล้ว เรายังเขียนได้แค่ตอนครึ่งอยู่เลย แบบว่ามันตัน
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 12 พฤศจิกายน 2554 / 20:42
PS. ถ้าแกวางแอปเปิ้ลไว้บนหัว ฉันสัญญาเลยว่าจะยิงให้พลาด
PS. อลิซาเบธเฟ้ย ไม่ใช่ อลิซาเบะ...
เข้าใจฟีลมาก ๆ ค่ะ T____T โดยเฉพาะเวลาที่คิด 2 ภาพไว้แล้วแต่เชื่อมไม่ถูก..
จนอย่างตอนนี้ของเหม่ง แต่งช่วงหลังไว้ก่อนได้พอควรแล้ว =o="
ฟีลเหมือนแผนภาพ... A ____(blank)____ B C บลา ๆ
สู้ต่อไปนะคะ T^T// แต่ตอนนี้เหม่งเล่นเกมแนว RPG แหละ (FF3) ไม่รู้จะช่วยมั้ย ?
PS. The Quinterra's Tale บันทึกลับ..ควินท์เทอร่า http://writer.dek-d.com/Writer/story/view.php?id=697280 ฝากด้วยนะคะ ;)
ถ้าตอบแบบดุร้าย "เอาเวลามาตั้งกระทู้ ไปพิมพ์นิยายซะสิ"
ถ้าตอบแบบเข้าใจหน่อย "เออ.. นะ ผมก็เคยเป็น ใครก็เคยเป็น"
ถ้าตอบให้กำลังใจ "It shall to be pass แล้วมันจะผ่านไป"
ถ้าตอบแบบเลี่ยนเกินใคร... "ยังไง ผมยังอยู่เคียงข้างคุณ"
ถ้าตอบแบบหวานละมุน "ผมชอบคุณ คุณน่ารักเหลือเกิน"
ถ้าตอบแบบเพลินๆ.... "ไปเที่ยวกันมั้ย.... จะไปก็รีบไป.."
ถ้าตอบแบบไม่ใส่ใจ "ก็เรื่องของเมิง!!"
ถ้าตอบแบบพรั่นพรึง "หะ.. ไม่.. ม่ายยยยยยย!!"
ถ้าตอบแบบลูกผู้ชาย "ไม่เป็นไร ผมผิดเอง..."
ถ้าตอบแบบคนกันเอง "เฮ้ย... คห. นี้ตูชักรำคาญ
ถ้าตอบแบบรัฐบาล "ไม่ท่วมหรอกค่ะ เราเอาอยู่ จุ๊ฟๆ"
ปล. ขอโทษที ผมว่าง (น้ำท่วมออฟฟิส ไปทำงานไม่ได้)
PS. ผมมันเท่ครับ จริงจริ๊งงงง~~~!!
ไปหา วิถี "ไม่ตัน" มาอ่าน
555 ล้อเล่น
สำหรับเรา จะทวนอ่านคร่าว ๆ ตั้งแต่แรก เพื่อดึงเค้าลางเบื้องต้นกลับมา แล้วมันจะไถลต่อไปได้เอง แม้จะขลุกขลักแต่พอใช้ได้ผล
เปลี่ยนอารมณ์ เคยมีช่วงหยุดไปเหมือนกัน แบบว่า ทั้งเดินไม่มีกระจิตกระใจจะเขียนอะไรเลย เล่นเกมส์ ดูการ์ตูน ทำงาน วนไปวนมา จนเมื่ออิ่มแล้ว มันก็จะเริ่มรู้สึกอยากกลับมาเขียนใหม่
สรุปว่าก็แล้วแต่คนล่ะนะ
PS. สวัสดี สมัครเด็กดีไว้นานพอสมควร แต่ไม่ค่อยได้เล่นจริงจัง เป็นคนที่เข้าสังคมไม่เก่ง ยังไงก็ขออภัยมา ณ ที่นี้
เปลี่ยนแนวเลย
PS. ถ้าเขาว่าผิดผมว่าไม่ผิดแล้วผมต้องผิดใช่ไหม ถ้าเขาว่าถูกผมว่าไม่ถูกแล้วผมต้องเชื่อหรือไง
ลองพักงานชิ้นนั้นสักพัก ไปหาอะไรทำให้ผ่อนคลายเเล้วค่อยลลลับมาปัานต่อ เเต่ถ้าใันไม่ได้อีกก็องเปลี่ยน. POV เปลี่ยนฉาก แทรก/ตัดฉาก อะไรงี้ และถ้ายังไม่ได้อีกก็ตามที่ท่านเซเบอร์บอกเปลี่ยนแนวเลยค่ะ หรือถ้ายังอาลัยงานนี้อยู่ก็ปรับพล็อตไรงี้ ปล. ออกทะเลไปไกล โอ้ทะเลเเสนงาม ฟ้าสีครามสดใส~
PS. จะเเยกได้อย่างไรว่าสิ่งใดคืออดีต สิ่งใดเป็นปัจจุบัน เเละสิ่งใดที่เป็นอนาคต ในเมื่อทั้งปัจจุบัน เเละอนาคต ล้วนก็ถูกคำว่าอดีตกลืนกินด้วยกันทั้งสิ้น
^ ^ ^ ทำไมพิมพ์ในไอเเพดเเล้วมันไม่เว้นบรรทัดให้เราฟะ
PS. จะเเยกได้อย่างไรว่าสิ่งใดคืออดีต สิ่งใดเป็นปัจจุบัน เเละสิ่งใดที่เป็นอนาคต ในเมื่อทั้งปัจจุบัน เเละอนาคต ล้วนก็ถูกคำว่าอดีตกลืนกินด้วยกันทั้งสิ้น
หาอย่างอื่นทำชั่วคราวไปก่อน
PS. I have no love in my veins, how could it run into my heart?
ขอบคุณทุกความคิดเห็นเลยค่ะ
พูดถึงว่าให้ไปทำอย่างอื่นก็คงไม่พ้นงานประจำที่ต้องทำเหมือนเดิมฮ่าๆๆๆ
เวลาอ่านหนังสือนิยายหรืออื่นๆ ที่จะผ่อนคลายสมอง ลืมไปได้เลย แค่จะหยิบมาอ่านก็ถูกสายตาของคุณแม่ตวัดใส่แบบดุๆ (งานมีไม่ทำอ่านนิยายอีกแล้วนะลูกคนนี้!!!)
เมื่อก่อนไม่เคยเป็นนะ แต่เพิ่งจะมาเป็นช่วงหลังๆนี่แหละค่ะ ตอนที่เขียนเรื่องแรก อะไรๆก็ดูไหลลื่นดีไม่มีปัญหาเลย พอจบเรื่องแรกพักใหญ่ ก็มาแต่งเรื่องใหม่ แรกๆก็ดี แต่พอหลังเอาแล้วสิ เกิดอาการสะดุดมันได้ทุกตอนสิน่า โมโหตัวเองอยู่เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ
คงต้องเริ่มกลับไปนับหนึ่งใหม่(กับเรื่องนี้) แต่ถ้าจะให้ทิ้งก็ทิ้งไม่ลง อยู่กับเรื่องนี้มานาน คนอ่านที่ยังรออ่านเรื่องนี้ก็ยังมีอยู่ กำลังใจจากพวกเค้าก็มีไม่น้อยนะ(ถึงจะไม่กี่คนก็เถอะ) จะให้ทิ้งไปก็เสียดายค่ะ
พยายามกันต่อไป สู้ว๊อยยยยยยย
PS. เป็นคนๆหนึ่งที่ยังคงหายใจได้อยู่
ลบทิ้งเขียนใหม่ดูครับ
ถ้าคุณกล้าทำนะ...
ปล.ถ้าใจไม่ถึง เซฟไว้ก่อนลบก็ได้ครับ...
PS. ...มันไม่ใช่พีเอสนะ มันคือปัจฉิมลิขิตต่างหาก...
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?