(รกนั่นแหละ) ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว "เอาสักหน่อย" แล้วกัน

[มัญชุดา]

ประเด็นของกระทู้ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าคนตั้งเล็งเห็นว่าไม่ได้ตั้งกระทู้มานาน(มาก)แล้ว

บวกกับเครียดที่งานเยอะจนจะทับหัวตาย

บวกกับการนั่งรอปกนิยายสองปกแบบใจจะขาดตาย

บวกกับคอมเม้นท์ในนิยายน้อยจะตาย (ไม่ใช่ล่ะ อันนี้ไม่ซีเรียสนะเคอะ ^^)

มันก็เลยเกิดประเด็นที่ว่า

ว่าอยากจะ

"เอากับเขาสักหน่อย"

บัลลังก์น้ำค้าง

รักเรามิสิ้นฟ้ามหาสมุทร

รักเรามิสิ้นสุดเขตขอบฝัน

รักเรามิสิ้นสุดความผูกพัน

รักเรามิสิ้นรักกัน...นิรันดร

หม่อมเจ้านภาสวัสดิ์ ดิเรกวัฒนาภารับสั่งเบาๆ กับสตรีร่างบางในอ้อมแขน “เราจะดื้อไปถึงไหนวิฬาร์”

เฉกเดียวกันกับที่วิฬาร์เงยหน้าสบเนตรเฉี่ยวคมซ่อนรอยเขินอาย “ตราบเท่าที่ฝ่าบาทจะไม่ทรงเบื่อ ทรงเบื่อไหม”

สุรเสียงหวานทุ้ม กังวานไปทั้งวัง “โธ่ แม่ลูกแมวน้อยของฉัน”

ปล.อย่าคาดหวังอะไรกับนิยายเรื่องนี้มากนัก >\\\< มันไม่หวือหวา วาบหวาม ลุ้นระทึกหัวใจแต่อย่างใด หากอบอวลด้วยความน่ารัก(มั้ง) น่าหยิก(เหรอ) อบอุ่น(ตรงไหน) ก็เท่านั้นเอง

แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 4 กุมภาพันธ์ 2555 / 17:55
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 4 กุมภาพันธ์ 2555 / 17:57

---

PS.  เชี่ยวชาญชำนาญนัก ให้คนหลงรักหลงปราบปลื้ม