เกิดอะไรขึ้นกับเรา? ทำไมรู้สึกเบื่อชีวิต ไม่มีความสุข ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
ตั้งกระทู้ใหม่
แล้วมันก็ไม่ได้สุดแสนมีความสุขสมบูรณ์อะไรขนาดนั้นด้วย แค่บางเวลาก็รู้สึกว่า
ทำไมเราไม่มีความสุขเลยวะ? ทำไม เกิดจากอะไร แต่ความรู้สึกเหล่านี้ก็ไม่ได้เข้ามา
ทุกช่วงเวลาของชีวิตหรอกนะ มันแค่ผ่านมาให้รู้สึกเป็นช่วงๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
เรื่องเรียน แน่นอนว่าส่วนหนึ่งก็มีส่วนเพราะตอนนี้เรากำลังศึกษาระดับอุดมศึกษาในคณะแห่งหนึ่ง
ในสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งมันไม่ใช่คณะในฝันของเราตั้งแต่แรก แต่ทำไงได้ ในเมื่อตัวเราเอง
ไม่ได้อะไรมากมาย เรียนพอผ่าน เรียนเพื่อสอบ เรียน ๆ หลับ ๆ ของเราไปเรื่อย ๆ
ชีวิตก็ดำเนินเรื่อยไป อย่างจำเจในทุก ๆ วัน ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลง
ในขณะเดียวกันเราก็พยายามจะทำให้คณะในฝันของเราเป็นจริง แต่มันยากเหลือเกิน
เรื่องเพื่อน เพื่อนใหม่เราก็มีนะ เพื่อนเก่าเราก็มีเช่นเดียวกัน เพื่อนเก่าตอนนี้อยู่ห่างกัน
ก็มีบ้างที่จะคุยกันน้อยลง เพื่อนใหม่ก็สนิทกันผิวเผิน แต่ก็โอเค มีบ้างที่เห็นไม่ตรงกัน
เรื่องงาน กิจกรรม ใช่กิจกรรมที่ที่เราเรียนอยู่มันเยอะ เยอะมาก มันหลากหลาย
แต่ทำไมเรารู็สึกไม่มีแรงจูงใจเท่าไรเลย ให้อยากร่วมกิจกรรม ออกแนวเบื่อ ๆ ไม่อยากทำอะไร
เหมือนเราจะขี้เกียจใช่ไหมละ นั่นสิ บางทีเราก็ว่าตัวเองจะขี้เกียจเกินไปหน่อย
คือหลายครั้งที่ทำไป เพราะ.. ต้องทำ ไม่ใช่เพราะ อยากทำ ไม่ดีเลยแบบนี้
เรื่องครอบครัว ครอบครัวเราโอเคดีทุกอย่าง เราดีใจที่ได้เกิดในครอบครัวนี้
ทุกคนคิดว่าไง?? ชีวิตเรามันเกิดอะไรขึ้น อะไรทำให้เรารู้สึก ไม่มีความสุขกับชีวิต ในบางเวลา
อะไรทำให้เรารู้สึกเบื่อ เพราะอะไร ทำไมเราไม่มีแรงบันดาลใจกับบางสิ่งบางอย่าง
แล้วเราต้องจัดการกับเหตุการณ์เหล่านี้ยังไงเหรอ
-------
15 ม.ค. 56 เวลา 23:32 น.
5,753
views
43 ความคิดเห็น
วิธีการจัดการคือ ทำใจให้สงบแล้วก็ถามตัวเองในใจดังๆว่าอยากทำอะไร แล้วก็หาโอกาสทำซะ
อีกวิธีคือไปหลั่งอะดรีนาลีน เช่น ไปไล่ยิงกันที่สนามบีบีกัน โดดบันจี้จั้มป์ นั่งรถไฟเหาะ ฯลฯ
PS. อะไรก็ได้..
เราก็เหมือนเธอนะ เราคิดด้วยซ้ำว่า
วันๆชีวิตนี้อยุ่ไปเพื่ออะไร ทำอะไรไปเพื่ออะไร
หลักๆก็มีแค่ กิน ขับถ่าย นอน
แค่นี้คือสิ่งที่จำเป็นจริงๆที่ดำรงชีวิตไปจนตาย
รอความตาย เพื่ออะไร..
ทุกวันนี้เราอ่าน หนังสือธรรมะ พยายามไม่คิดมาก
หากิจกรรมทำแม้ว่ามันจะไม่ได้ทำอะไรง่ายๆ
คำตอบเราก็ยังไม่ได้ว่าจะทำยังไงให้หลุดพ้น
ขนาดพระพุทธเจ้ายังทำไม่ได้เลย แสดงว่า
ทางเดินที่เราต้องเดินต่อไปก็ต้องใช้ชีวิตอยู่เพื่อคนรุ่นหลัง
อนาคตของคนอย่างเราๆ
มีไว้เพื่อพัฒนาให้เกิดขั้นสูงสุด
แล้วก็ล้มตายหายไป อยู่เพื่อให้กำเนิด
ให้ได้ดูแล ให้ได้ใช้ชีวิต แล้วก็รอความตาย
ก็เท่านั้น
และพอเราคิดมาถึงจุดนั้น
เราก็กลับมาคิดได้ว่า.. การได้มีชีวิตอะ มันก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
ก็แค่นั้น จากนั้น จากนี้.. เราก็แค่ใช้ชีวิตต่อไปโดยมีความสุขกับมันให้มากที่สุด
กว่าเราจะเจอคำตอบนี้ไม่มีใครบอกเรา เราได้แต่นั่งอยู่กับตัวเอง
จนจะเป็นบ้า55
ก็นะ แต่ก็ได้เจอใจตัวเอง เข้าถึงพระพุทธศาสนาเข้ามาอีกขั้น
ได้เจออะไรเยอะแยะในสิ่งที่บางคนอาจจะไม่เข้าใจ
ถึงเราจะอายุน้อยกว่า จขกท. แต่เราก็อยากแสดงความคิดเห็นนี้
เผื่อ จขกท. จะคิดได้บ้างนะ ว่า มีความสุขกับชีวิตดีกว่า
อย่านั่งเครียดเลย เราทุกคนต่างทำทุกอย่างเพื่อนตอบสนองความสุขของตัวเอง
ฉะนั้นก็ทำแต่ในส่งที่เป็นความสุข ไม่เดือดร้อนคนอื่นก็เท่านั้นเองแหละ
ถ้าคิดแบบนั้นได้นะ เชื่อสิ
ว่าเราเองก็จะรุ้จักพอ แล้วชีวิตเราก็จะพบควาสมุขที่แท้จริง
นั่นคือชีวิตที่สงบราบเรียบและมีแต่ความสุขไงละ : )
PS. จงเชื่อมั่น ในสิ่งที่มันเป็นไปได้และบางอย่างที่คิดว่าเป็นไปไม่ได้ลองเอาชนะมันด้วย 'ใจ'
ทุกวันคุณตื่นมาได้หายใจ คุณมีข้าวกิน คุณได้เรียน คุณมีสิ่งที่คนอื่นต้องการ คุณไม่ได้อยู่คนเดียว
คุณจะเบื่อชีวิตทำไม เพื่อนดิฉันพ่อแม่เธอแยกทาง พ่อไม่รับแม่ไม่รับ อยู่กับยาติ ถูกใช้งานอย่างกับทาสทำงานบ้านคนเดียวในบ้านหลังนั้นกลับจากโรงเรียนก็เหนื่อยแล้วต้องมาทำงานบ้านคนเดียวไม่มีใครทำ โดนทำร้ายร่างกาย โดนด่าทุกวัน แม่ก็ไม่สนใจ ที่สุดแล้วชีวิตมันมีไรดี แต่มันมาเรียนโดยยิ้มอยู่ตลอด ร่าเริงทั้งๆทีีมันยังเจ็บ คุณลองคิดให้กว้างว่า ชีวิตเรามีไรดีบ้างแค่เรื่องเล็กน้อย เช่นหายใจคุณอย่าคิดว่าหายใจไปวันๆรอความตาย อันที่จริงมันมีอะไรให้ทำตั้งมากมาย แค่ช่วงเวลาช่วงอารมณ์หนึ่งที่คนเราจะคิดว่าชีวิตมันน่าเบื่อจึงทำให้มองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้าชั่วขณะ เดี๋ยวอารมณ์ความรู้สึกที่คุณรู้สึกมันจะผ่านไปมันแค่มาทักทายคุณเท่านั้น คุณก็อย่าไปสนใจเพราะบางคนโดนมันทักแรงกว่าคุณเยอะ
เราไม่ได้หมายถึงว่า ปล่อยให้ชีวิตรอความตายไปอย่างนั้นเฉยๆหรอก
เราหมายถึงว่า สุดท้ายแล้วทุกคนก็ต้องตายต่างหาก ก็แค่นั้นเอง
เราทุกคนอะ มันมีความฝันกันหมดอยู่แล้ว
แน่นอนว่าพื้นฐานครอบครัวหนะ มันไม่เหมือนกัน
แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นแบบนี้กันหมดทุกครอบครัวนี่
บางคนเจอเรื่องร้ายๆ ร้ายกว่าใครๆแค่ไหน
แต่เรื่องของความรู้สึก มันก็ยังเป็นความรู้สึก
ถ้าเราเบื่อ เราก็ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดที่ทำให้เราคิดได้
เราจะเอาชีวิตเราไปเปรีบยเทียบกับคนอื่นเขาทำไมว่า คนนั้นแย่กว่านะ
ดีแค่ไหนที่เรามีทุกวันนี้
แค่ให้เรามองความเป็นจริง เพราะทุกคนมันมีก้าวเดินที่ไม่เท่ากันหรอก
เราอาจจะอยู่ในที่ที่ดีกว่าเขา แต่ความรู้สึกเราอาจจะไม่ได้ดีกว่าเขา
เขาอาจจะอยู่ตรงนั้นแล้วมีความสุขกับตรงนั้น
เพราะใจเขาแข็งแกร่งพอ
แต่อีกคน อยู่ในจุดที่ดีกว่าแต่ใจมันอ่อนล้า
จะให้ยกตัวอย่างแบบนั้นมา เพื่อให้คิดว่าตัวเองดีกว่าเขาทำไมละ
การเบื่อหน่ายมันไม่ใช่ว่ามี คุณมีข้าวกิน คุณได้เรียน คุณมีสิ่งที่คนอื่นต้องการ คุณไม่ได้อยู่คนเดียว แค่นั้นหรอกนะเราว่า มันอยู่ที่ฟีลลิ่ง55555555555
ชีวิตมันอธิบายยาก ต่อให้คนมาพูดยังไงทุกคนก็ถูกหมดนั่นแหละ
อยู่ที่คนที่อ่าน ที่รับฟังไปเขาชอบเขาจะเลือกเข้าใจแบบไหน
ความคิดเห็นไม่มีถูกไม่มีผิดหรอก เพราะทุกคนต่างก็คิดมากจากหัวข้อเดียวกัน
อยู่ที่เรา อยู่ที่ใจ.
PS. จงเชื่อมั่น ในสิ่งที่มันเป็นไปได้และบางอย่างที่คิดว่าเป็นไปไม่ได้ลองเอาชนะมันด้วย 'ใจ'
ที่พูดมาเหมือนกันเลยเบื่อทุกอย่าง
แล้ว เบื่อ จนอยากจากโลกนี้ ไปใช้กรรมในนรก ดีกว่า ทำ
บางทีเราก็เบื่อและเซ็งค่อนข้างบ่อยนะ  เราว่ามันเป็นเรื่องความรู้สึกมากกว่า เพราะเราอาจมีจิตใจอ่อนไหว ไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ทำให้เราไม่เชื่อมั่นและไม่นับถือตนเอง .ดังนั้นเราอยากแนะนำว่าต้องหากิจกรรมที่ตัวชอบและเป็นประโยชน์แก่ผู้อื่นได้ยิ่งดี เราจะได้มีความสุข
เบื่อจังเลยไม่รู้จะทำไรดีเหงาผูดไม่ถูกบอกไม่ออกเฮ้อ!ทำไรก็ไม้ดีซักอย่างโอ้ย!เซงงงงงงงเบื่อออออ
เราก็เบื่อๆแบบไม่มีผลเหมืนกันแบบฟุ่งซานคิดไปทั่วๆทั้งๆก็ไ่ม่ได้เกิดเรื่องราวอะไรเลย แบบว่าจิตไม่สงบอ่ะค่ะ พยายามอ่านเรื่องธรรมมะเพื่อให้จิตตัวเองปรงแจ่ของแค่บางครั้งเท่านั้นแหละ. เราเป็นบ่อยมากๆรวมเครียดด้วยอ่ะค่ะก็พยายามจะไม่ให้ตัยเองเป็นอย่างนี้น่ะก็ก็ทำๆไม่ได้ซักที
เราอยู่กับครอบครัวมี พี่ชายมีแม่มีพ่อพี่ชายอยู่ม.1คือเวลาไปเที่ยวคิดว่ามันจะมีความสุขกับไม่มีความสุขเพราะไปไหนก็โดนด่าว่าทำนิสัยหมาบ้างครั้งพ่อก็ตีเราทำทุกอย่างให้เราทุกข์แต่เราก็ทนพอเรารู้สึกว่าชีวิตเราคงไม่มีความสุขหลอกแม่เราก็บอกว่ามาทำตัวให้เหมือนเด็กเก็บกดแต่มันก็เป็นเรื่องจิงพอเราทนไม่ไหวก็มีบ้างที่จะเถียงตอนนี้เราอยู่ป.5วันนี้เราก็ไม่มีความสุขก่อนนอนก็โดนว่านอนหลับกับนํ้าตาตื่นเช้ามาก็เจอแต่กับนํ้าตาบ้างครั้งเราพูดความจิงทุกอย่างแต่พี่พ่อแม่ก็ว่าเราทำเป็นดาราแต่ที่จิงมันไม่ใช้เราบอกกี่ครั้งกี่ครั้งก็ไม่ฟังเราสักอย่างแต่เราก็ลองคิดๆๆๆเรื่องที่แม่อุ้มทองมา9เดือนแม่เราลำบากแต่เราก็จะไม่ทำให้แม่มีนํ้าตาและพ่อเราเคยทำให้พ่อแม่เราผิดหวังไปที่โรงเรียนก็มีแต่คนไม่เล่นด้วยมีแต่คนนินทาคนว่าคนดูถูก ที่เราใช้ชีวิตอยู้ก็เป็นแบบนี้
เรารู้สึกเหมือนเธอเลย เหมือนอ่านเรื่องของตัวเองอยู่เลย
ไม่มีความสุข เราเกลียดโลกใบนี้
เกลียดทุกคน  เกลียดตัวเอง
เบื่อตัวเองมากมาก
เหมือนกันเลย เราก้อเบื่อ อยากตาย แต่กลัวบาป ไม่รู้ทำไม เกลียดตัวเอง
เราก้อรู้สึกเหมือนเธอเลย เหมือนกำลังอ่านเรื่องของตัวเองอยู่เลย
เราไม่ค่อยมีความสุขเรย เบื่อทุกสิ่งทุกอย่าง
ใจเย็นๆ นะคะทุกคน พี่เคยเป็นมาก่อน ตอนนี้ทำงานแล้ว ความเบื่อก็ยังวูบๆ กลับมา
หาเวลาและวิธีการในการช่วยเหลือคนอื่นนะคะ จะเบื่อน้อยลงจริงๆ ค่ะ ที่สำคัญคือต้องทำใจ
โลกเราวันนี้อยู่ยากขึ้นทุกวันด้วย คนเห็นแก่ตัวเยอะ ยิ่งทำให้น่าเบื่อ ไปๆมาๆ บ่นซะเอง
เป็นกำลังใจให้น้องๆ ทุกคนค่ะ
ถึงทำใจไปก็เท่านั้น แล้วจะแก้ปัญหาได้แค่ไหน ถ้าทำในสิ่งที่ตัวเองชอบมันก็ไม่ค่อยได้ทำเพราะมันไม่ค่อยสดวกไม่มีเวลา เพราะแต่ละวันก็ได้ทำแต่สิ่งที่เดิม ๆ ไปเรียนก็เลิกค่ำ เลิกแล้วก้ต้องทำงานช่วยอยู่ที่บ้าน พอเข้ามาก็ไปเรียน วันหยุดก็อยู่แต่บ้านทำแต่งานอยู่ที่บ้านไม่ค่อยได้ทำอย่างอื่นที่ตัวเองอยากทำ เป็นแบบนี้ทุกวัน ทุกอาทิตย์ จะทำไงดีหวะ ถ้าออกไปเที่ยวก็ไม่เหมือนไปเที่ยวมันไม่มีความสุขไม่เหมือนไปเทียวเหมือนหนีออกจากบ้านไปเท่านั้นไปไหนก็เหมือน ๆ เดิม กลับมาบ้านก็เหมือนเดิม อายุก็ยังน้อย ๆ คงอีกนานที่จะอยู่ในโลกใบนี้ ทำไงดี บ้างครั้งก็เครียดจนปวดหัว เหมือนทำอะไรก็ไม่มีความสุข
ผมก็เป็นหนึ่งในนั่น ทีเบื่อเหงาเศร้าเสียใจท้อแท้
ถามตัวเองตลอด ว่าวันนีเราจะเอาไงกับชืวิตดี
จะไปไหนดี จะกินอะไรดี จะทำไรดีทีมันไม่เบื่อ
ท่าคนเราไม่รู้จัก รัก โลภ โกรธ หลง ก็ดีสินะ
ไม่ต้องมีคนทีไส่หน้ากาดหาเรา
เรารู้สึกเหนื่อยมาก ไปโรงเรียนเราก็ต้องทำตัวเป็นเด็กร่าเริง ทั้งที่เราเหมือนเด็กเก็บกดชัดๆ เหมือนเรามี2นิสัยเลย เรารู้แบบว่า ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย มันเหนื่อยจัง
เราอยากมีความสุข แต่ัมันเหนื่อยจนทำไม่ได้เลย
ไม่รู้ดิ เรา เบื่อทุกสิ่งทุกอย่าง เบื่อไปหมด ไม่อยากจะทำไร
ผมมักจะเบื่อเหมือนกับทุกคน แล้วยังไม่พอผมก็ยังโดนพ่อแม่ด่า โดนพี่ชาว พ่อ แม่ ใช้งานอยู่เสมอ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วผมก็ยังรู้สึงเบื่อโลกด้วย ไม่อยากอยู๋ เบื่อตัวเอง เบื่อเพื่อน เบื่อทุกคนที่อยู่รอบข้างผมเพราะผมไม่มีกำลังใจ แล้่วผมก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี ผมจะขอคำแนะนำด้วยนะครับ
ผมเบื่อมากๆ เบื่อเพื่อนฝูงตัวเองที่คอยแต่หาประโยชน์จากตัวของผมเองพอหมดประโยชน์ก็พลักไสไล่ส่งทำเป็นคนห่างไกลเหมือนแค่คนเพิ่งรู้จักกัน ด้วยความที่ผมเป็นคนตรงจึงทำให้มีคนเกลียดใส่ร้ายป้ายสี เบื่อญาติพี่น้องตัวเองที่เป็นน้อง2หัวหาความจริงใจได้ยาก เบื่อครอบครัวที่ต้องบีบคั้นทำต้องกำหนดกฎเกณฑ์ ทั้งที่จริงก็ไม่เคยจะรู้อ่ะไรกับชีวิตและตัวของผมเลย ผ่านเรื่องราวเลวร้ายต่างๆก็ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้ ครอบผมมีแต่ตอกย้ำซ้ำเติม เบื่อการเรียนที่กำลังจะรุ่งแต่ก็ร่วงก่อนเป็นอย่างงี้มา2รอบ ผมท้อแท้หมดแรงใจ มีคนรอบข้างร่างกายมากมาย แต่ก็คล้ายดังโดดเดี่ยวเดียวดาย และสุดท้ายผมก็อยู่ตัวคนเดียว ไม่ว่าผมพยายามจะพูดกับใครก็ทำเป็นไม่อยากจะสนใจในสิ่งที่เป็นคำพูดของผม ทุกวันนี้ผมไปไหนกับใครไม่ค่อยพูดจาชอบเหม่อมองไปไกลให้สุดสายตา เวลาคนอื่นชวนคุยผมจะพูดแต่เรื่องอื่นพวกเรื่องไร้สาระตลกขำขันไม่พูดเรื่องของชีวิตตัวเองผมเคยพูดให้เพื่อนผมฟัง มันยังหาว่าผมโกหก ต่อหน้าเพื่อนต่อหน้าคนอื่นคนจะมองว่าสดใสเป็นคนตลกเฮฮา แต่รู้จะไหมว่าดูสดใสแต่ใจสับสนหม่นหมองร้องไห้ข้างในใจแต่ไม่เคยร้องไห้ให้มีตาออกมา เบื่อความรักมักถูกผู้หญิงหลอกให้ชอกช้ำ แต่ไม่ร้องไห้มีตาแต่แค่ในใจมันร่ำร้องนองน้ำตา หันหน้าสู้กับความจริงที่เจ็บสุดแฟนไปคบกับทอมตอนเลิกกันเธอบอกว่าเธอดีเกินไป ผมเกลียดคำนี้มากคำว่าดีเกินไป หัวใจผมหมดแรง ผมเคยกินยาพารา500ml 10กว่าเม็ด กะว่ารวดเดียวน๊อกและช๊อคตายไปเลย แต่ว่ากับไม่ตายแค่มึนๆหัว เรื่องเลวร้ายในชีวิตผมผมไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ได้แต่ไว้ข้างในอย่างเดียวบางทีก็อยากระบายแต่เรามันผู้ชายก็เหมือนควายไถนา ถึงจะเจ็บเพียงไหนเขาเอาแซ่ฟาดใช้งานเราหนักเพียงใดเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องอึดต้องถึกต้องอดทนต้องเดินไปข้างหน้า แม้ว่าจะสู้ไม่ไหวก็ต้องเดินต่อ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?