นิยายไม่มีคอมเม้น กี่ตอน ควรตัดจบดีครับ
ตั้งกระทู้ใหม่
PS. ในเรื่องบางเรื่องควรทำตนให้เงียบ เพราะในความเงียบ จะไม่มีใครรู้ว่าเราโง่หรือฉลาด
ก้อนหิน
13 พ.ค. 56 เวลา 20:53 น.
543
views
23 ความคิดเห็น
ถ้าอย่างนั้นผมขอถามกลับว่า...
1. ลงนิยายมานานแค่ไหนแล้วครับ 1 วัน 1 เดือน หรือ 1 ปี
2. ลงนิยายไปได้กี่ตอนแล้วครับ
3. ยอดวิวของแต่ละตอนขึ้นบ้างไหม
4. ทำไมจึงคิดว่าการมีคอมเมนต์ = มีคนอ่าน ทั้งที่ความจริงแล้วการมียอดวิวขึ้นน่าจะเท่ากับว่ามีคนอ่านมากกว่านะ
5. เขียนเพราะรัก หรือเขียนเพราะอยากให้มีคนอ่านกันแน่?
ในฐานะที่เขียนมานาน ผมขอบอกเลยว่า ถ้าลงนิยายมาได้ไม่นาน หรือมีนิยายไม่กี่ตอน เป็นเรื่องปกติมากที่จะไม่มีใครคอมเมนต์ ยิ่งลงในเว็บใหญ่ ๆ แบบนี้ยิ่งเป็นเรื่องปกติเลยล่ะ และการที่ไม่มีใครคอมเมนต์ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ีมีคนอ่าน มีคนอ่านแน่นอนครับ แต่ยังไม่มีอะไรจูงใจให้เขาคอมเมนต์ หรือเป็นนักอ่านที่ไม่ชอบคอมเมนต์อยู่แล้ว
ที่สำคัญที่สุด การที่นักอ่านสนุกกับเรื่องราวของเรานั้น ไม่จำเป็นต้องแสดงออกด้วยการคอมเมนต์เสมอไปด้วย ดูอย่างหนังสือแล้วกันครับ ผมขอถามสักคำว่า เมื่อท่านซื้อหนังสือมาแล้ว ท่านสนุกกับมัน ท่านได้ส่งเมลล์ หรือจดหมายไปพูดคุยกับทางนักเขียนบ้างไหม? แน่นอนผมทราบว่ามีคนทำแบบนั้น แต่น้อยนิดมากเหลือเกิน การอ่านในเว็บมันก็เหมือนกับอ่านหนังสือนั่นแหละครับ ใช่ว่าจะมีการตอบสนองจากคนอ่านเสมอไป
และถ้าเขียนเพราะความรัก เขาไม่ตัดนิยายจบด้วยเหตุผลพรรค์นี้หรอก สงสารนิยายครับ ที่สำคัญ 'สมเพช' ตัวเองที่ต้องพ่ายแพ้ให้ความอยากได้คอมเมนต์ของตัวเอง
PS. บัลลังก์นี้มิเคยปรารถนา บัลลังก์นี้มิเคยคิดลุ่มหลง บัลลังก์นี้มิเคยคิดชื่นชม บัลลังก์นี้มิเคยสมสุขทรวง / ไม่มีใครปฏิเสธกรรมที่เรียกว่า "การกระทำ" ได้หรอก
ข้าน้อยว่าไม่ควรจะตัดจบนะ น่าจะลงต่อไปจนกว่าจะจบเรื่องดีเลยดีกว่า
PS. เกิดมาต้องมีดับ ใช้เวลาทุกวินาทีให้คุ้นค่า! แต่นิยายตูยังคิดพล๊อตไม่ได้เล้ย!
ลองถามตัวเองดี ๆ แล้วตัดสินใจดูครับ
PS. คนที่ท้อแท้เพราะเป้าหมายนั้นยากลำบาก ยังน่านับถือกว่าคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะท้าทาย funfic.com
เป็นผมเลือกไม่ปลงและไม่ตัดจบครับ แต่จะพยายามทำให้ดีที่สุดต่อไป
เขาอาจไม่สนุกกับนิยายของเราในตอนนี้ แต่ในอนาคตก็ไม่แน่นะครับ
แต่ท่านมีสิทธิ์ตามหาแนวการเขียนที่เหมาะสมกับตัวเอง
จงตัดสินใจด้วยตัวเอง เราเป็นเพียงสายลมที่ผ่านมาเท่านั้น (?)
PS. หนังสือก็เหมือนชีวิตตรงที่คุณไม่รู้หรอกว่าหน้าต่อไปจะมีอะไร
=w= ตรงนี้แล้วแต่คนเขียนแฮะว่าอยากจะจบนิยายตัวเองจริงๆเหรอ...นิยายผมกว่าจะมีคนเมนต์ก็ตอน 4-5 เพิ่มทีละคนสองคนไปเรื่อยๆ มันก็ขึนอยู่ด้วยมั้งว่าเราทำให้เขาประทับใจมากเท่าไหร่ นักอ่านก็เหมือนลูกค้านั่นแหละ มีหลายแบบ หลายความชอบ พอใจเขาก็อ่าน ไม่พอใจเขาก็หยุด ความชอบแต่ละคนมันต่างกัน คนอ่านที่ถูกจริตกับนิยายเรายังหาเรื่องอ่านไม่เจอก็ได้ใครจะรู้...หึๆๆๆ
=w= เห็นบางคนสิบๆตอนนานๆจะมีคอมเมนต์ที ถ้าหากคิดว่าจะลงยาวก็ลองมาโฆษณาในบอร์ดดู อาจจะมีคนถูกใจคลิกเข้าไปก็ได้...ก็มีแต่คำว่าพยายามล่ะนะ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับคนอ่าน
ทำเป็นมังงะซีรีย์ไปได้ มีการตัดจบ - -
อย่าซีเรียสขนาดนั้นครับ ถ้าใจรักก็เขียนต่อไปเหอะ ลองย้อนกลับมาดูงานตวเองดีกว่าว่ามีข้อบกพร่องตรงไหนทำไมไม่มีคนมาเม้น หรือโฆษณาน้อยไปหรือเปล่า คือไม่อยากให้ถอดใจครับ ลองหาสาเหตุและแก้ไขจนถึงที่สุดก่อนจะดีกว่า
PS. ถ้าเขาว่าผิดผมว่าไม่ผิดแล้วผมต้องผิดใช่ไหม ถ้าเขาว่าถูกผมว่าไม่ถูกแล้วผมต้องเชื่อหรือไง
PS. ร้อยเรียงอักษรด้วยหัวใจ ถักทอสายใยผ่านถ้อยคำ
PS. ในเรื่องบางเรื่องควรทำตนให้เงียบ เพราะในความเงียบ จะไม่มีใครรู้ว่าเราโง่หรือฉลาด
เวลาเจอกระทู้แบบนี้ทำให้เรามานั่งคิดว่า พวกท่านไม่สนุกกับนิยายของท่านแล้วเหรอ พวกท่านไม่ชอบนิยายของท่านแล้วอย่างนั้นเหรอ ทำไมถึงทิ้งหรือทำลายสิ่งที่ตัวเองสร้างและชอบหรือรักที่จะทำด้วยมือของตัวเอง
PS. หัวใจจะเบาหวิว เมื่อปล่อยวางทุกสิ่งไป
PS.
ท่านจิ้งมายืนยัน นั่งยัน นอนยัน แบบนี้ สบายใจขึ้นมากรึยัง จขกท
PS. ร้อยเรียงอักษรด้วยหัวใจ ถักทอสายใยผ่านถ้อยคำ
หมดไฟเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นล่ะครับ ถึงไม่ต้องตัดจบมันก็จะเข้าสถานะการดองไปโดนปริยายเอง
แต่ปกติแล้วการแต่งนิยายตอนยาวควรจะมีการวางแผนมากก่อนนะครับว่าจะยาวแค่ไหน จะแต่งเร่งขึ้นได้มากเพียงใด และจะรับสภาพตอนเกิดการดองจนสามารถลากยาวได้กี่ตอน ถ้าไม่พร้อมก็อย่าเพิ่งแต่งตอนมากๆเลยครับ ทำเป็นมินิซีรีย์หรือเรื่องสั้นกันไปจะดีกว่า
PS. Ragnarok Fiction - The legend of descendant - เรื่องราวของตำนานรบตำนานรักบทใหม่
อย่าท้อนะคะ อารมณ์แบบ จขกท เกิดได้ค่ะ เราเองก็เป็น ถ้าหมดกำลังใจก็หยุดพักสักระยะแล้วค่อยกลับมาใหม่ก็ได้นะคะ
ขอเล่าประสบการณ์ตัวเอง นิยายเรื่องแรกรู้สึกมีคนอ่านแค่สามคน จนเหลือคนเดียวคือตัวเอง หมดเลยค่ะกำลังใจ สุดท้ายทั้งที่เรื่องใกล้จบแล้วแต่หยุดอัพ
จนเริ่มเรื่องสองแรกๆมีคนอ่านไม่กี่คน ท้ออีก แต่ก็แต่งต่อไปเพราะชอบแอบอ่านกระทู้หมดกำลังใจของนักเขียนหลายท่านในบอร์ดนี้
ใช่แล้วค่ะ คำพูดของรุ่นพี่บางคนที่ตอบกลับในนี้อ่านแล้วมันกระแทกความรู้สึกสุดๆ "ยาดีต้องมีรสขมค่ะ" เราไม่หยุดแต่ง พยายามต่อทุกครั้งที่ท้อจะมาหากระทู้หมดกำลังใจอ่าน (ส่วนมากเจอง่าย เจอทุกวัน)
จนเรื่องเรามีคนอ่านมากขึ้น มีแฟนคลับมากขึ้น จนจบ และ มีสำนักพิมพ์ตอบรับแล้ว
เรื่องสองจบเราวกกลับไปแต่งเรื่องแรกต่อ มีคนอ่านแค่สองคน คือแฟนคลับที่ไม่เคยคิดว่ายังมีอยู่ที่มาโพสท์ทวงและตัวเอง และไม่กี่วันก่อนเรื่องที่สองก็จบลง แต่ตอนสุดท้ายไม่มีคนอ่านเลย (เช็คจากยอดวิว)แต่พอจบแล้วรู้สึกดีมากจริงๆ
กำลังจะแต่งเรื่องที่3ต่อ อาจเจอภาวะจิตตกอีก แต่ก็จะไม่ท้อค่ะ
เพราะงั้นขอให้ จขกท.สู้ต่อนะคะ ท้อได้แต่อย่าถอย
ปล.ไม่เคยออกความเห็นยาวขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรก
เราเองเพิ่งเขียนนิยายมาได้ไม่นาน
คนอ่านก็น้อย คนเม้นต์ก็น้อย
ยอมรับว่าเมื่อวิวเพิ่มขึ้น เห็นคอมเม้นต์มันทำให้มีกำลังใจได้
แต่คอมเม้นต์หรือยอดวิวมันไม่มีผลที่จะทำให้หยุดเขียนได้เลย
เพราะนิยายที่เขียน เขียนเพราะอยากเขียนตั้งแต่ต้น
สิ่งที่ทำให้หยุดเขียนได้คงมีเหตุผลมาจากตัวเอง คนเดียวเท่านั้ค่ะ
นิยายที่เราแต่งขึ้นมา ก็เหมือนลูกที่เราให้กำเนิด เราจะปล่อยมือทิ้งเขาไปง่ายๆได้ยังไงกัน ในเมื่อเราสร้างเขาขึ้นมาเราก็มีหน้าที่เลี้ยงดูเขา ไม่ต้องสนใจว่าคนอื่นจะไม่มาคอมเม้น มาอ่าน ขอแค่เรารักเขาและไม่ยอมแพ้ก็เพียงพอแล้วค่ะ นิยายของเราก็ยังไม่ค่อยมีคนมาอ่านซักเท่าไหร่ แต่เราอัพนิยายเรื่อยๆ เพราะเรารักการเขียน เรามีความฝัน
ปล. ท่านเขียนนิยายเพื่ออะไร เพื่อให้คนมาอ่านมาเม้น หรือเขียนเพราะรัก???
ลองถามตัวเองดูนะคะ^^
ขอคิดต่างนะคะ
การตัดจบ ...ถ้าหมายถึงรวบเรื่อง เพื่อปิดเรื่องให้คนที่ติดตามอยู่เข้าใจ ถือเป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยล่ะ ดีกว่าดองจนฝุ่นขึ้น ราจับ และไม่จับมาแต่งอีกเลย
เห็นหลายคนเหลือเกิน พอหมดกำลังใจในการแต่ง ด้วยเหตุผลนานาประการ ก็มักจะดองนิยายตัวเองแทน หลายคนอาจจะหวังว่าสักวันจะกลับมาแต่งต่อก็ได้ แต่เอาเข้าจริงน้อยมากละมั้งที่กลับมา ...การรวบรัดให้จบ ดูรับผิดชอบกว่าเยอะ
แต่ในกรณีที่มั่นใจว่าจะไปต่อได้ ท่ามกลางมรสุมและลมหนาว ...ก็แต่งต่อจนจบค่ะ ถือเป็นการฝึกฝนชั้นเยี่ยม ดีกว่าการตัดจบแน่นอน แต่ถ้าไม่มั่นใจ ปริ่มๆจะเลิกแต่งเรื่องนี้อยู่แล้ว ลองหัดตัดจบเราว่าก็ไม่เลวเหมือนกัน
PS. ในเรื่องบางเรื่องควรทำตนให้เงียบ เพราะในความเงียบ จะไม่มีใครรู้ว่าเราโง่หรือฉลาด
อย่าไปตัดจบเลยครับ
ตัวละครที่เราสร้างขึ้นมา มีชีวิตอยู่ได้ก็แค่ในนิยายที่เราแต่งครับ
การที่เราแต่งต่้อ ก็เหมือนการให้ชีวิตพวกเขาต่้อไป
เรื่องที่ผมดองไว้ ผมยังเศร้าใจมาถึงทุกวันนี้ และสัญญาไว้ว่าจะกลับไปแต่งต่อให้จบสักวันนึง
แต่งต่อเถอะครับ
จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน..เฮ้ย ไม่ใช่ละ
...เป็นเนต เนตจะเขียนให้จบเสียก่อน ไม่มีคนอ่านช่างปะไร
เขียนจบแล้ว กลับมาเกางาน แล้วค่อยเอาลงใหม่ เริ่มต้นใหม่ก็ได้
PS. ความยุติธรรมสำหรับคุณ อาจจะไม่ยุติธรรม สำหรับใครบางคน
ตัดจบไปทำไม
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?