คุณต้องการจะลบกระทู้นี้หรือไม่ ?
เยอะมากไปแทนที่จะดูสมจริงกลับดูขัดหูขัดตา ขัดอารมณ์เวลาอ่านมากกว่า
ขึ้นอยู่กับแนวเรื่องด้วย กลุ่มผู้ชายดำเนินเรื่องมันมีหลายแบบ แต่พยายามไม่ให้มีจะดีที่สุด
ถึงเนื้อเรื่องสนุกแต่คำหยาบเต็มพรืด แบบ non-stop ทั้งเรื่องระดมอย่างกับเตรียมพลย้อนยุคไปสมัยพ่อขุนรามนี่ก็ไม่ไหวเหมือนกัน
ก็ยังคงยืนยันว่าไม่ชอบนะ มีได้บางจังหวะไม่คิดอะไร แต่ถ้าจะใช้เป็นตัวยืนพื้นของภาษา อันนั้นไม่เห็นด้วยที่สุด
ชีวิตจริงก็เรื่องหนึ่ง แต่นิยายก็อีกเรื่องหนึ่ง
ชีวิตจริงเราใช้คำหยาบเฉพาะกลุ่ม เฉพาะพื้นที่ ไม่ได้ใช้พร่ำเพรื่อ ต่อให้ถูกกลุ่มแต่ถ้าสถานที่ไม่ใช่ เขาก็จะพยายามเลี่ยงกัน
เช่นว่า จะนัดเพื่อนไปกินข้าวหลังวิชาสัมมนาที่มีอาจารย์หลายท่านมานั่งฟัง
ผมเชื่อว่าเราจะชวนเืพื่อนที่สนิทโคตรๆแบบง่ายๆสั้นๆว่า "ไปกินข้าวกัน"
แต่ถ้าอาจารย์เกิดเดินไปหมดแล้ว ตอนนั้นไม่แน่ว่าอาจปล่อยของเต็มที่เลย "เฮ้ย -เชี่ยม ไปแดกข้าวเว้ย"
การเกรงใจต่อบุคคลและสถานที่ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่บางทีหลายคนมักมองข้าม
นิยายอาจจะเน้นตัวละครวัยรุ่น แต่ผู้อ่านก็อาจไม่ใช่วัยรุ่นเสมอไป มีได้ทั้งเด็กไปจนถึงผู้ใหญ่ มีได้ทั้งวัยที่ยังไม่คุ้นคำหยาบ(จำไปใช้) ไปจนถึงวัยที่เบื่อคำหยาบแล้ว (แอนตี้ไปข้าง)
การระวังเรื่องภาษาใช้ให้กลางๆเข้าไว้เป็นเกณฑ์ผมว่าเป็นวิธีคิดที่ดูดีและรับผิดชอบต่อสังคมกว่าครับ
บทพูดเรื่องหนึ่ง แต่การนำเสนอก็เรื่องหนึ่ง
ตัวละครอาจถูกวางให้เน้นใช้คำหยาบคายเพื่อให้สื่อถึงตัวคนแท้จริง
แต่กระนั้นก็ใช่ว่าการนำเสนอบุคลิกดังกล่าวจะต้องเน้นที่ความหยาบคายเป็นหลักครับ
ถ้ามีศิลปในการนำเสนอพอ หรือขยันที่จะบรรยายและเนียนในการวางบทหน่อย บางทีไม่ต้องเน้นหยาบคนอ่านยังรู้ได้เลยว่าตัวละครสองตัวนั้นสนิทกัน หรือตัวละครนั้นๆเป็นพวกดิบ ก้าวร้าวรุนแรง
มีนักเขียนหน้าใหม่หลายท่านเข้าใจกันผิดๆคิดว่า คำหยาบเป็นเครื่องมือสะท้อนบุคลิกดังกล่าวได้ ซึ่งความจริงแล้วมันไม่ใช่ครับ มันสะท้อนได้แค่แนวปฏิกริยา อ่านแล้วรู้ว่าแรง แต่มันไม่ได้บอกถึงนิสัยส่วนลึกของตัวละครนั้นเลย
เมื่อถึงจุดหนึ่งมันจะตันครับ ต่อให้ใช้แรงบ่อยและมากขึ้นไปก็เท่านั้น ไม่ได้ทำให้ตัวละครนั้นดูมีมิติขึ้นอีกเลย ตรงข้ามจะทำให้มันดูแบนลงเรื่อยๆด้วยซ้ำ
คำหยาบคือดาบสองคมครับ
ด้านหนึ่งมันอาจเป็นภาพสะท้อนถึงความสนิทชิดเชื้อที่พูดแรงๆได้โดยไม่เกลียดกัน แต่ในอีกด้านหนึ่งคำพูดมันก็สะท้อนความคิดและจิตใจที่ดูกักขฬะได้
จริงอยู่ว่าคำหยาบมันเป็นเรื่องปกติของชีวิต เราใช้กันทุกระดับตั้งแต่คุยกับเพื่อนไปจนถึงนินทาคน
แต่ทว่า...
ในชีวิตจริงผมชอบให้คนพูดจาดีๆมากกว่าพูดคำหยาบนะ
และผมก็เชื่อว่าหลายคนในสังคมเองก็คิดกันแบบนี้ครับ
ซึ่งนั่นก็รวมไปถึงการนำเสนอในนิยายด้วย
ไม่ชอบครับ ถึงชีวิตจริงผมจะพูดบ้างอะไรบ้างก็เถอะ แต่สำหรับในนิยายถ้าเปิดเจอก็จะปิด
นานๆทีจะใส่ทีครับ ตัวละครพวกนักเลง หรือพวกที่นิสัยไม่ดีพูดเวลาโมโหอ่ะครับ ไม่ค่อยใช้มากหรอก แต่จะไม่มีเลยก็ได้ โลกแห่งความจริงในยุคนี้ไม่ใช่ยุคที่เราพูดกันด้วยคำพูดสวยหรู คำที่จะใส่ก็เป็นสรรพนาม (กู--) อย่างเดียวครับ ไม่มีคำด่า
โดยส่วนตัวไม่ชอบครับ ถึงจะอ้างว่าเพื่อความสมจริง หรือเพื่อความเป็นธรรมชาติก็เถอะ จริงๆ แล้วผมเชื่อว่า มีคำอื่นที่ใช้แทนกันได้มากมาย เช่น เอ็ง แก นาย แต่ไม่ชอบให้ขึ้นกู-- ในนิยายจริงๆ
มีได้แต่อย่าเยอะครับเว้นในกรณีตัวละครรึตัวประกอบที่เป็นนักเลง มาเฟีย
แต่ถ้าเกลื่อนเมื่อไรเป็นผมก็ปิดทิ้งครับ
ภาษาพูดกับภาษาเขียนมันต่างกัน อรรถรสในการฟัง รึการอ่าน ก็ต่างกันครับ
เห็นด้วยกับท่านสุดๆ เลย คำหยาบในบทสนทนา ไม่ได้ช่วยให้ตัวละครมีมิติขึ้นหรอก
เข้ามาเก็บข้อมูลเพื่อใช้ประกอบการพิจารณานิยายที่ไม่เหมาะสมต่อไป
ยกเว้นให้ใช้คำหยาบเฉพาะพวกตัวละครที่มันเถื่อนมาก ๆที่ไม่รู้กาลเทศะและเกินเยี่ยวยาไปสอน
นอกนั้น ถ้าเจอคำหยาบก็ไม่คิดจะอ่านแล้ว
ชีวิตจริงหยาบพอแล้ว อยากได้พื้นที่สำหรับคำสุภาพ
มันก็ขึ้นอยู่เเต่กับเนื้อเรื่องน่ะ มันไม่เหมือนกัน ยังไงก็ได้ ถ้าเรื่องสนุกอ่ะ ไม่ได้แอนตี้ไรมากมาย !
บางงานผมเห็นใช้พร่ำเพรื่อ จนกลายเป็นเหมือนที่ระบายของผู้เขียน
คำหยาบที่ผมเห็นแล้วรู้สึกว่า โอเค อยู่ในจุดที่ใช้ได้ก็..
เช่นต้องการเสริมพลังให้กับประโยคที่ดุดัน หรือ ตลกขบขันให้เด่นกว่าเดิม
แต่ถ้าพลาด ใช้แล้วแป้กก็จะกลายเป็นไม่เหมาะสม
แต่โดยรวมแล้วผมว่าไม่ต้องใช้เลยจะดีที่สุด
มีบ้าง มีได้ แต่ด่ากันดะไม่จริงจังกันเกือบทุกประโยคอย่างนั้นคงไม่ไหว
ขอบคุณทุกๆความเห็นมากค่ะ .. จะนำไปปรับใช้ตามที่ทุกคนแนะนำนะคะ ^^
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?
1 ถูกเลือกโดยทีมงาน
ก็ยังคงยืนยันว่าไม่ชอบนะ มีได้บางจังหวะไม่คิดอะไร แต่ถ้าจะใช้เป็นตัวยืนพื้นของภาษา อันนั้นไม่เห็นด้วยที่สุด
ชีวิตจริงก็เรื่องหนึ่ง แต่นิยายก็อีกเรื่องหนึ่ง
ชีวิตจริงเราใช้คำหยาบเฉพาะกลุ่ม เฉพาะพื้นที่ ไม่ได้ใช้พร่ำเพรื่อ ต่อให้ถูกกลุ่มแต่ถ้าสถานที่ไม่ใช่ เขาก็จะพยายามเลี่ยงกัน
เช่นว่า จะนัดเพื่อนไปกินข้าวหลังวิชาสัมมนาที่มีอาจารย์หลายท่านมานั่งฟัง
ผมเชื่อว่าเราจะชวนเืพื่อนที่สนิทโคตรๆแบบง่ายๆสั้นๆว่า "ไปกินข้าวกัน"
แต่ถ้าอาจารย์เกิดเดินไปหมดแล้ว ตอนนั้นไม่แน่ว่าอาจปล่อยของเต็มที่เลย "เฮ้ย -เชี่ยม ไปแดกข้าวเว้ย"
การเกรงใจต่อบุคคลและสถานที่ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่บางทีหลายคนมักมองข้าม
นิยายอาจจะเน้นตัวละครวัยรุ่น แต่ผู้อ่านก็อาจไม่ใช่วัยรุ่นเสมอไป มีได้ทั้งเด็กไปจนถึงผู้ใหญ่ มีได้ทั้งวัยที่ยังไม่คุ้นคำหยาบ(จำไปใช้) ไปจนถึงวัยที่เบื่อคำหยาบแล้ว (แอนตี้ไปข้าง)
การระวังเรื่องภาษาใช้ให้กลางๆเข้าไว้เป็นเกณฑ์ผมว่าเป็นวิธีคิดที่ดูดีและรับผิดชอบต่อสังคมกว่าครับ
บทพูดเรื่องหนึ่ง แต่การนำเสนอก็เรื่องหนึ่ง
ตัวละครอาจถูกวางให้เน้นใช้คำหยาบคายเพื่อให้สื่อถึงตัวคนแท้จริง
แต่กระนั้นก็ใช่ว่าการนำเสนอบุคลิกดังกล่าวจะต้องเน้นที่ความหยาบคายเป็นหลักครับ
ถ้ามีศิลปในการนำเสนอพอ หรือขยันที่จะบรรยายและเนียนในการวางบทหน่อย บางทีไม่ต้องเน้นหยาบคนอ่านยังรู้ได้เลยว่าตัวละครสองตัวนั้นสนิทกัน หรือตัวละครนั้นๆเป็นพวกดิบ ก้าวร้าวรุนแรง
มีนักเขียนหน้าใหม่หลายท่านเข้าใจกันผิดๆคิดว่า คำหยาบเป็นเครื่องมือสะท้อนบุคลิกดังกล่าวได้ ซึ่งความจริงแล้วมันไม่ใช่ครับ มันสะท้อนได้แค่แนวปฏิกริยา อ่านแล้วรู้ว่าแรง แต่มันไม่ได้บอกถึงนิสัยส่วนลึกของตัวละครนั้นเลย
เมื่อถึงจุดหนึ่งมันจะตันครับ ต่อให้ใช้แรงบ่อยและมากขึ้นไปก็เท่านั้น ไม่ได้ทำให้ตัวละครนั้นดูมีมิติขึ้นอีกเลย ตรงข้ามจะทำให้มันดูแบนลงเรื่อยๆด้วยซ้ำ
คำหยาบคือดาบสองคมครับ
ด้านหนึ่งมันอาจเป็นภาพสะท้อนถึงความสนิทชิดเชื้อที่พูดแรงๆได้โดยไม่เกลียดกัน แต่ในอีกด้านหนึ่งคำพูดมันก็สะท้อนความคิดและจิตใจที่ดูกักขฬะได้
จริงอยู่ว่าคำหยาบมันเป็นเรื่องปกติของชีวิต เราใช้กันทุกระดับตั้งแต่คุยกับเพื่อนไปจนถึงนินทาคน
แต่ทว่า...
ในชีวิตจริงผมชอบให้คนพูดจาดีๆมากกว่าพูดคำหยาบนะ
และผมก็เชื่อว่าหลายคนในสังคมเองก็คิดกันแบบนี้ครับ
ซึ่งนั่นก็รวมไปถึงการนำเสนอในนิยายด้วย