(ระบาย) อยากลาออกจากโรงเรียน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
ตั้งกระทู้ใหม่
ขอระบายนะคะ
เราเป็นคนค่อนข้างเงียบ...เมื่อก่อน (ตอนประถมต้น) เราร่้าเริงมาก จำได้ว่าก่อนย้ายโรงเรียนเรามีเพื่อนเยอะ พูดเก่ง ได้เป็นหัวหน้าห้อง เวลาแสดงละครก็จะเป็นตัวเด่นๆ อยู่เสมอ
แต่ตอน ป.4 เรามีเหตุจำเป็นต้องไปอยู่ต่างจังหวัด...เราเลยต้องย้ายโรงเรียนด้วย
วันแรกที่เราเข้าไปในโรงเรียน...ทุกคนในห้องก็ให้ึความสนใจเรากันหมด แรกๆ ก็ดีนะคะ แต่พอผ่านไปหนึ่งอาทิตย์...ส่วนมากเด็กใหม่จะโดนแกล้งอยู่เสมอ แน่นอนค่ะ...เราก็เป็นหนึ่งในนั้น
เวลาเราเดินก็ชอบทำท่าล้อเลียนเรา เราเรียนพละก็หัวเราะเรา บอกว่าเราพูดมากเหมือนเด็กเอ๋อ
แถมเด็กเก่าก็แกล้งเราต่างๆ นานา...หลังจากนั้นเราก็เริ่มเป็นคนเงียบ ไม่พูดมากเหมือนเมื่อก่อน ไม่มีความสุขซักนิด วันนึงแทบไม่ได้พูดเลยด้วยซ้ำ แม้แต่รอยยิ้มก็ไม่มี
จนมาถึงวันที่จบประถม เราย้ายโรงเรียน เราดีใจมากค่ะ คิดว่าผ่านพ้นไปได้ซักทีกับสังคมแบบนี้
แต่พอขึ้นมัธยม
สังคมในก็เหมือนเดิม แย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ...รู้สึกเหมือนหนีเสือปะจระเข้
เปิดเทอมวันแรกที่เข้าไปไม่มีใครรู้จักกัน เราก็พยายามยิ้มเยอะๆ ทำตัวดีๆ จนเรามีกลุ่ม กลุ่มนึงมี 4 คนค่ะ ทุกคนนิสัยดี แต่พอผ่านไปปีหนึ่ง สั น ด า น ทุกคนเริ่มออก
คือส่วนมากจะมีรุ่นพี่รุ่นน้องมาบอกชอบเรา บอกต่อหน้าเพื่อนในกลุ่ม เราก็ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร
กลุ่มเราก็บอกว่าถ้าไม่ชอบก็บอกไปสิว่าไม่ชอบ จะมายิ้มยั่วทำไม หน้าหมั่นใส้
คืออออ เราก็คิดในใจ แล้วมึ.งมาเผือกอะไรกับกุล่ะ กุจะยิ้มให้ใครก็เรื่องของกุดิ ถ้าคนที่เราชอบมาพูดกับเราแรงๆจะรู้สึกยังไงล่ะ เป็นใครก็ต้องไม่ชอบดิ
แล้ววันนี้ครูให้จับกลุ่ม มันก็ลากเราเข้ากลุ่มด้วย เหตุผลคือคนไม่พอ...ไม่งั้นก็ไม่เอาเราเข้าหรอก
ตอนปรึกษาเกี่ยวกับเอาของมามันก็ไม่ให้เราเอาอะไรมาเลย เราถามก็ไม่ตอบ เหมือนกับเราไม่มีตัวตน
แต่พอพรุ่งนี้พวกมันก็ถามเราว่าเอาอะไรมาบ้าง เราบอกมันไม่้ได้เอาอะไรมาเลย มันก็ด่าเราแล้วเอาเราไปนินทาต่อหน้า...พวกนั้นก็มาซ้ำเติมเราอีก แถมบอกว่าถ้าไม่ช่วยงานแบบนี้วันหลังก็ไม่ต้องมาอยู่กลุ่มกุเลย
ตามจริงเราอยากด่ากลับ แต่พวกมันมีเพื่อนเยอะไง ต่างกับเรา...ที่ไม่มีเพื่อนจริงๆเลยซักคน
แล้วพวกมันยังไม่จบ สงสัยจะแค้นเรามาก (ไม่รู้แค้นอะไรนักหนา) ก็เอาเรื่องเราไปบอกคนในห้อง ทำให้คนในห้องเริ่มมองเราด้วยสายตาแปลกๆ...แล้วก็ซุบซิบกัน
จนพวกมันแบนเราออกจากกลุ่ม นินทาเราทั้งวัน (งี่เง่าแมร่งเข้าไป)
เราก็เลยหากลุ่มใหม่ แน่นอนเราหาไม่ได้หรอก แต่ละกลุ่มก็สนิทกันแล้วทั้งนั้น แถมมองเราแปลกๆด้วย เราเลยเล่นกับเพื่อนคนหนึ่ง (อยู่ห้องอื่น) ปัจจุบันก็เล่นกับแค่เพื่อนคนนี้นี่แหละ...เล่นอยู่กันสองคน
แล้ววันนี้เราเบื่อสุดๆ ที่นั่งมันแบ่งเป็นแถวละ 3 คน
แล้ว 2 คนที่นั่งข้างเราชอบไปเข้าห้องน้ำเกือบทุกคาบ...เราเลยได้นั่งคนเดียวตลอด
เสียงทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน (ครูยังไม่มาสอน) แต่เรากลับได้นั่งเงียบคนเดียว...
เราทนไม่ไหวแล้ว เราเลยฟุบหน้าลงกับโต๊ะ คิดในใจเมื่อไหร่จะได้กลับบ้านซักที
แต่เราลืมไปว่าครูประจำชั้นนั่งอยู่หลังห้อง
คุณครูเลยเอาหนังสือมาทุบหลังเราค่ะ...ทุกคนในห้องก็เงียบแล้วมองเรา ส่วนครูก็กลับเ้ข้าไปนั่งหลังห้องเหมือนเดิม ไม่้ได้พูดอะไรทั้งนั้น
เราไม่เข้าใจ...ทุกคนคุยกันเสียงดังทำไมครูไม่ว่า เราแค่นอนเงียบๆคนเดียว ไม่ได้ส่งเสียงดังรบกวนอะไรทำไมครูต้องทุบหลังเราด้วย...เราทำอะไรผิด
หลังจากนั้นทุกคนก็เงียบ รอดูว่าเราจะทำอะไรต่อไป
เราไม่รู้จะทำอะไร จะนอนก็ไม่ได้ เราเลยนั่งก้มหน้าคนเดียวอยู่นั่นแหละ (2 คนนั้นก็ไม่กลับมาจากเข้าห้องน้ำซักที) ทุกคนก็มองเราต่อไป...
แล้วครูประจำวิชาก็เข้ามาในเวลาต่อมา ทำให้คนในห้องไปสนใจครูแทน
เราก็หยิบสมุดขึ้นมาจด คนในห้องมองมาทางเราแล้วซุบซิบเป็นระยะ
เราทนไม่ไหวเราเลยขอครูไปเข้าห้องน้ำ แล้วร้องไห้ในห้องน้ำ...เราอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมง รอให้เลิกเรียนแล้วค่อยกลับบ้านทีเดียวเลย
ตอนนี้ไปโรงเรียนไม่มีความสุข เพื่อนก็ไม่มี คุณครูประจำชั้นก็เหมือนอคติกับเราแล้วชอบเอาเรื่องเราไปเล่าต่อหน้าเพื่อนทั้งห้อง ไม่เคยยิ้ม ไม่เคยหัวเราะ ช่วงเวลาที่เรามีความสุขที่สุดคือการดูซีรี่ย์ ดูการ์ตูน แล้วก็อ่านนิยาย...มันทำให้เราหัวเราะได้...ทำให้เรามีความสุขได้
ตอนนี้เราได้แต่อดทน อีกแค่ 2 ปีเท่านั้น...เราก็จะได้ออกจากโรงเรียนนี้แล้ว...ตอนนี้ก็แค่ขอให้เวลาผ่านไปเร็วๆ
มีคนเคยบอกว่าช่วงเวลามัธยมเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด...แต่ทำไมเรากลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย
Alone.
7 พ.ย. 56 เวลา 19:52 น.
1,369
views
53 ความคิดเห็น
เราก็มีปัญหาเหมือนกันแต่ล่ะคนแบบ
เปนสมาชิกเด็กดีมั้ย เดี๋ยวคุยกันในข้อความลับ
คนมันมีหลายรูปแบบ สังคมเองก็เหมือนกันค่ะ..
วันนี้ไม่พบเจอ วันข้างหน้าก็อาจพบเจอ.. ทำใจให้เข้มแข็ง
พี่บอกเลย มหาลัยหนักกว่านี้อีก.. ตอนที่พี่เรียน..ทุกคนนี่ยิ้มแย้มให้กันแต่ข้างหลักล้วนถือมีดไว้คนละเล่ม.. สังคมของคนที่โตกว่ามันน่ากลัวนัก..เพราะหาคนจริงใจแทบไม่มีเลย มีแต่หวังผลประโยชน์
ใช้ชีวิตในแบบของเราค่ะ..โลกนี้มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด.. และชีวิตคนเรามันสั้นนัก..สั้นเกินกว่าที่เราจะเอาชีวิตของเราไปเกลียดใคร ไปยึดติดการกระทำของใคร
เราดำเนินชีวิตในแบบของเรา..อะไรจะเกิดใครจะทำยังไง..ก็ไม่ต้องไปแคร์ค่ะ..
จำไว้ว่า..บุคคลที่ควรแคร์มีแค่แม่และพ่อ..พอ.. คนอื่นช่างหัวมัน มันไม่ใช่พ่อใช่แม่เราถึงจะมารู้นิสัยเราดีว่าเราเป็นอย่างไร เพราะงั้นการที่มันจะมองเราไม่ดี นั่นเพราะมันไม่ได้รู้จักเราดีพอ.. ช่างมันเถอะค่ะ ^^
สู้ ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้..สังคมแบบนี้มันมีเยอะมากค่ะในโลกของเรา
เห็นด้วยค่ะ ไม่ต้องสนใจมาก มีคนรักก็มีคนเกลียด เรื่องครูนี่ไม่ต้องคิดมากเลย เราอยู่สังคมครูมาก่อนพอจะรู้ว่าเป็นไง มันก็โดนกันทุกคนนะ เพียงแต่เขาไม่โฟกัส อ่านกระทู้ก็เห็นใจ
โตมากลับไปมองก็จะรู้ว่าเรื่องเล็กนิดเดียว อย่าดีใจเสียใจเกินไป ตั้งสติ ใจสงบ แล้วจะดีเอง
เราก้อเป็นแบบเทอนะ
เราเข้ามา ชีวิตมอต้น ก้อมีความสุขดี แต่ตอน ม.3 เริ่มแย่มาก เราเกลียดเพื่อนเห็นแก่ตัว
พอ ม.4 เราโดนเพื่อนและครูอิจฉา
ม.5 เราโดนเพื่อนในห้องแขวะ เพราะไม่ให้ยืมลิขวิด แล้วก้อ บลาๆๆ
อีกมากมาย
ม.6 เริ่มปรับตัวได้แล้วตอนนี้ทุกคนดีกับเราแล้วจ้า
เราเข้าใจเทอ ปรึกษาเราได้ kluaynumwa@windowslive.com นะจ๊ะ
เป็นแบบนี้ได้หลายคนค่ะ เราเองก็เคยมีโมเม้นต์แบบนั้นนะ ถ้าจะให้ดีก็คือ หาที่เรียนดีๆใหม่ๆ(ในกรณีถ้าทนไม่ไหวจริงๆ) แต่ถ้าทนไม่ได้คนที่เราควรปรึกษามากที่สุดก็คือผู้ปกครองค่ะ ผู้ปกครองสามารถช่วยเราได้ในกรณีนี้ สู้ๆนะคะ คนเรามันไม่ได้เจอแต่สิ่งร้ายๆเสมอไปหรอกค่ะ ไหวไม่ไหวยังไงก็ต้องสู้เพื่อนสิ่งที่เป็นอยู่มันจะได้ดีขึ้นเน่อ #ก้อปเขามา #สู้ๆค่ะ!
สู้ๆนะค่ะ เดียววันนึงก็ผ่านไปใครมองยังไงก็ชั่งเขา เเค่เรารู้ตัวเราไม่ได้ไปทำใน
สิ่งที่ไม่ดีก็พอเเล้ว คนนินทามันห้ามกันไม่ได้เดี๋ยวเวรกรรมก็ตามเอง
เป็นเหมือนกันเลย ตอนนั้นเราไม่ยอมอยุ่ในห้องเลยค่ะ
คือเข้าห้องตอนเวลาเรียนเท่านั้น พอพักเบรกเราก็ไปอยู่กับเพื่อนอีกห้องแทน
คือถ้าไม่สบายใจที่จะต้องเห็นหรือว่ารับรู้อะไรพวกนั้น ก็เอาตัวเองออกมาซะ
ไปอยู่ที่อื่น ไปนั่งเล่นที่อื่นบ้างก็ได้ ไปหาเพื่อนต่างห้องก็ได้
ที่มันจะไม่ต้องมาเห็นอะไรที่ไม่สบายใจอีก
เราเคยเจอเรื่องคล้ายๆเธอ เราโดนเพื่อนสนิทที่คบกันมาสี่ปีหักหลัง โดนคนแทบทั้งระดับชั้นด่านินทา
โดนหัวเราะเยาะโดนขยำงานปาใส่หน้า เราเข้าใจอารมณ์เลยแบบวันวันหนึ่งไม่มีความสุขไม่ยิ้มไม่หัวเราะ แล้วเราก็ไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น
รู้สึกเหมือนหัวใจมันโดนเอามีดกรีดลึกลงไป
ทางออกของเราคือเราย้ายโรงเรียน
เราทิ้งข้อเสียของเราทุกอย่างอยู่โรงเรียนใหม่หาเพื่อนใหม่
เราคิดว่าเราจะไม่ทน เราจะอยู่ในที่ที่เรามีความสุข
และตอนนี้เราก็มีความสุขดีค่ะ:)
เราลองมองโลกในหลายๆแง่มุม
ลองหาเหตุผลลองมองในมุมคนอื่น ว่าทำไมตอนนั้นเขาถึงทำกับเราแบบนี้
สุดท้ายเราเชื่อเสมอว่าวันดีๆจะต้องมาถึง
ทุกวินาทีมีค่าสำหรับเราเหลือเกิน ชีวิตม.ปลายที่จะต้องใช้ให้คุ้มนั้นเราไม่อยากปล่อยให้เสียเปล่าไป
เราอยากจะใช้เวลาให้ดีที่สุดให้ชีวิตนี้มีความสุขที่สุด
ขอให้เธอสู้ๆนะ:) สักวันเธอจะเจอวันที่ดี
และคนที่ทำกับเธออย่างไร สักวันหนึ่งเขาจะได้รับสิ่งเหล่านั้นกลับไปแน่นอน
ถือซะว่าเป็นรสชาติ เป็นบทเรียนของชีวิตให้เราเติบโตนะคะ
เพราะพอย้อนกลับมามองแล้ว เราจะภูมิใจในตัวเองที่สุดค่ะที่ก้าวผ่านจุดนั้นมาได้อย่างเข้มแข็งและมีศักดิ์ศรี
เราก็เคยไม่มีเพื่อนเดิน เพื่อนสนิท โดนคนในห้องนินทา เพื่อนที่เราคุยอยู่ทุกวันบ้างก็ร้ายถึงขั้นเอารุ่นพี่มารุมตบเรา
ตอนเกิดเรื่องเราหน้าชามาก ..รู้สึกเหมือนโดนฟาดที่ใจ ตอนนั้นเราก็กลัว เพิ่งอยู่มอต้นเอง ยังโลกสวยอยู่เลย มือถึงกับสั่น แถมเราอยู่ รร ประจำ ตอนเดินกลับหอก็มีแต่คนมองแล้วซุบซิบ ขึ้นหอก็ได้แต่คลุมโปงซุกหน้าร้องไห้กับหมอน
รุ่นพี่ที่มาตบเราก็เป็นเพื่อนพี่สาวเรา พี่สาวเราก็เห็น แต่ก็เดินจากไปเงียบๆ
ไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวขนาดนี้มาก่อนเลย กลับบ้านเราก็เงียบ ไม่คุยกับพี่ กับใครเลย จนเราโอเคขึ้น กลับมาทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่สายตาที่มองโลก มันเริ่มเปลี่ยนไปแล้วเท่านั้น คนเราล้มแล้วต้องลุก เราจะไม่รอให้ใครมาเหยียบซ้ำ
ไม่พอนะ หลังจากนั้นมาไม่กี่วัน เพื่อนคนที่เอารุ่นพี่มารุมเราก็เข้ามาคุย มายิ้มให้
งงไหมคะ จิตใจของคนมันโสมมแค่ไหนใครจะรู้
แต่อย่างน้อยเราก็เรียนรู้จากเรื่องพวกนี้มากมาย
ตอนนั้นเรายิ้มกลับ พร้อมมีดในมือ อยากจะทำแบบที่พวกนั้นทำ เพราะรุ่นพี่ที่เรารู้จักก็ร้ายมาก ถือว่าเป็นแก๊งค์ที่แรงที่สุดในโรงเรียนตอนนั้น(แต่พวกพี่เขาตอนคุยกับเราจ๊ะจ๋ามาก เราเลยไม่เคยมองพี่เขาว่าร้ายเลย แต่กิตติศัพท์นี่กระบือไกล)
แต่เอาเข้าจริงเราก็ทำไม่ได้ เราจะทำแบบนั้นได้ยังไง มันเลวร้ายมากเลยนะ คนที่ยิ้มให้กันทุกวันเนี่ยนะ ..จนถึงทุกวันนี้เรายังสงสัยเลยว่า พวกนั้นทำได้ยังไง
อดทนและเข้มแข็งเข้าไว้ค่ะ เรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน(แต่ถ้ามีโอกาสก็หนีไปให้ไกลเลย) ชีวิตมันไม่ง่าย เราต้องเลือกคบเพื่อนดีๆ ถ้าหาดีๆไม่เจอก็อยู่คนเดียว เรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวเอาไว้ค่ะ มันมีความสุขกว่าที่คิดนะคะ อย่างน้อยมันก็ดีกว่ากลุ่มคนที่กำลังนั่งคุยกัน กินข้าวด้วยกัน ปรึกษากัน แต่นินทากันซะยับ สำหรับเราที่มองจากคนนอกมันน่าสมเพชมากนะ ทำไมต้องอยู่กับคนที่เหยียบย่ำเราด้วยล่ะ
ยังไงซะเพื่อนดีๆมีแน่นอนแต่เรายังไม่เจอ ช่วงที่น้องกำลังอยู่ ถือเป็นช่วงปรับตัวและเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับสังคมที่สุดแล้วค่ะ ทุกอย่างมันจะช็อกเรามาก แต่หลังจากผ่านช่วงมัธยมไปได้มันจะโอเคเอง
พี่แนะนำว่าอย่าฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ไม่ช่วยอะไรนอกจากปิดตาเรานะคะ ไม่มีใครสงสารเราด้วย แต่พวกนั้นจะมองเราเหมือนเราทนไม่ได้ เราพ่ายแพ้ อย่ายอมนะน้อง ทำตัวเหมือนปกติดีกว่า ทำตัวแบบว่าอยู่คนเดียวไม่เป็นไรเลย(ช่วงแรกๆอาจจะเป็น แต่หลังๆพี่ไม่เป็นเลย คืออยู่คนเดียวไม่เป็นไรจริงๆ) แบบพกหนังสือไป รร ถ้ารู้สึกเหงา หรือไม่มีอะไรทำ ไม่มีอะไีรให้คุย เอาหนังสือขึ้นมาอ่าน ช่วยได้มากจริงๆสำหรับพี่ ยิ่งถ้าหนังสือสนุกนะ ลืมพวกนั้นไปเลยแหละ หรือไม่ก็ทำการบ้านก็ได้
ถ้ามีปัญหาหรืออยากให้แนะนำหนังสือสนุกๆ ถามพี่ได้นะ อีเมลล์มาเดี๋ยวให้ไลน์กลับ ^^
Lhaylina.ic@hotmail.com
FIGHTING นะน้อง!!!
ไม่อยากจะเชื่อ เราเคยโดนตอนอนุบาล รุ่นพี่รุมไถตัง ตัวมันโตมากในตอนนั้น ถ้าเป็นตอนนี้อย่าให้เจอนะ แต่เราดันลืมหน้ามันนี่สิ
เราก็เป็นตอน ม.1 เทอม2 ยัน ม.2 เทอม 1
เราไม่มีเพื่อนเลยสักคนในห้อง
เราบอกได้เลยว่าเพื่อนสนิทไม่จำเป็นต้องมีเป็นฝูง
ในวันที่เราเปิดอกคุยกัน
ในวันที่เราร้องไห้ คนที่ซับนํ้าตาให้คือเพื่อนที่จะไม่มีวันทิ้งเรา
ถ้าเราไม่ได้ทำอะไรผิด ก็ไม่จำเป็นต้องกลัว
คุณจขกท.เหมือนเราเปี๊ยบเลยค่ะ ตอนอ.1-ป.3 เพื่อนเยอะ พูดเก่ง แต่พอขึ้นป.4เราย้ายร.ร.แล้วที่ใหม่ เวลาสอบท้ายหน่วยวิชาภาษาไทยกับคณิตฯ เราได้เต็มตลอดเราเลยโดนนินทาว่าโกง ด้วยความที่ไม่เคยโดนเข้าใจผิดอย่างนี่เราเลยโวยวาย เพื่อนก็เลยยิ่งคิดว่าเรามีพิรุธ เราร้องไห้ทุกวัน ฟ้องแม่ แม่เลยมาเอาเรื่อง ทีนี้เค้าเลยลือกันทั้งระดับเลยค่ะ เลยไม่มีเพื่อน พอขึ้นมัธยมเราอยู่ร.ร.เดิมแต่ย้ายไปฝั่งEP เราก็คิดว่าจะเริ่มต้นใหม่ แล้วเพื่อนใหม่รู้จักกับเพื่อนร่วมห้องสมันประถม เพื่อนประถมคนนี้เลยเอาเรื่องของเราไปบอกเพื่อนที่อีพี แล้วเพื่อนที่อีพีก็ไปบอกต่อเรื่อยๆ จนเรายังไม่มีเพื่อน ม.3แล้ว แต่เราอยู่ได้เพราะ 1.เราเจ็บจนชินแล้วเลยความเจ็บตรงจุดๆนั้นมาแล้ว 2.เราบ้าเกาหลีมากๆ แล้วเราก็เลยมีเพื่อนที่รู้จักในอินเทอร์เน็ตที่เป็นติ่งเกาหลีเยอะ ถึงจะไม่เคยเจอกัน แต่คุยด้วยแล้วสบายใจมากๆ ยังไงก็คือเพื่อนอ่ะนะ เป็นกำลังใจให้จขกท.นะคะ เราเคยคิดจะฆ่าตัวตาย ฆ่าเพื่อนด้วย มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบอ่า 555 แอดเฟสมานะ Dai Chalisa จะเห็นว่าเฟสเราเงียบมาก มีคนมาไลค์ให้น้อยมากๆ 555 ชินละ
เหมือนกันเลย.....
เราต่างตรงที่ว่า ตอนม.ปลายเราเกรดเยอะสุดในห้อง ตอนม.4
พอมาม.5.....ก้อไม่มีใครอยากคบกับเรา เราต้องอยู่คนเดียว
กินข้าวคนเดียว ไปห้องน้ำคนเดียว.....
ยังไงก้อสู้ๆนะ เราเหือนกันเลย ถ้าไม่มีเพื่อนเราก้อเป็นเพื่อนกันได้
แอดมาหาเราก้อได้นะ https://www.facebook.com/profile.php?id=100006780600004&ref=tn_tnmn
จขกท ระวังจะเป็นเรื่องหนีเสือปะจรเข้อีกรอบนะ ระวังที่เรียนใหม่จะหนักกว่าเดิม
พยายามปรับตัว ทำตัวน่ารักกับทุกคน ยิ้มแย้มให้คุณครู แล้วจะมีคนมาเข้าหาเราเอง
ถ้าไม่มีใครคุยกับเราหรืออยากนั่งกับเราก็ไม่เป็นไร นั่งคนเดียวก็ได้ อย่าไปแคร์คนอื่น
เรามาเพื่อเรียน อย่าไปสนใจคนที่ไม่ดี
แต่ยังไงก็ตามจขกท พยายามลองถามคนรอบข้างว่ามีข้อเสียอะไรบ้าง ทำไมเพื่อนไม่เข้าหาเรา
แล้วเวลาจะคบกับใคร อย่ามั่นใจว่าเขาดี ร้อยเปอร์เซ็นต์ระวังได้ แต่อย่าระแวงเกิน
คบหมดทุกคน ไม่ใช่คิดว่าเราจะมีแต่สี่คนนี้ืเพราะเวลาเกิดปัญหาจะได้ไปกับคนอื่นได้
อย่าไปคิดมาก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป พยายามเรียนให้พ่อแม่ภูมิใจที่สุดก็พอ อย่าให้คนอื่นเห็นว่าเรากำลัง
ท้อ เข้มแข็งเข้าไว้นะ
อยากย้าย รร.กลัวเป็นแบบนี้...
สู้ๆนะจขกท.เราเป็นกำลังใจ ฟ้าหลังฝสวยงามเสมอ
เธอเหมือนเพื่อนสนิทเราเลย ไม่ค่อยมีคนคบ โดนเพื่อนแอนตี้ เราไม่เข้าใจคนแบบนั้นเลยจริงๆ =0=
แต่เราก็ฝืนไม่ได้อะนะ สังคมส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ จขกท.ไม่ต้องไปใส่ใจทำตัวให้ดีก็พอ ยิ้มๆเข้าไว้ เวลาคุยกับเขาก็พยายามทำตัวน่ารักแบบ คห.14 บอกอะนะ อาจจะทำให้เขาใจอ่อนลงแล้วยอมรับ จทกข. ได้บ้าง [หรือเปล่า ?]
จขกท.คุยกับเราได้นะ เราเข้าใจ เพราะเพื่อนเราส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ ^^ คุยผ่าน เว็บเด็กดีก็ได้นะ ^^
สู้ๆนะคะ T T รู้สึกเปนห่วงจังเลย (ขนาดไปรู้จัก U_U)
ถือสะว่า เป็น อุปสรรคที่ยากเย็นนะคะ เพราะอุปสรรคก็เป็นเหมือนยาขม ขึ้นชื่อว่ายาขมเเล้ว ก็เป็นยาดีเสมอนะ ^ ^ สักวันคงจะมีคนที่ดี เข้ามาในชีวิตเธอเองนะ อย่าท้อนะคะ
ขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ เฮ้อ
เราก็เป็นนะ ของเรากลุ่มเราจะมีกันสี่คน หญิงสามชายอีกหนึ่ง ตั้งแต่เปิดเทอมมานี่เรารู้สึกว่าเวลาเดินไปกินข้าวกันเราเหมือนส่วนเกินของพวกนั้น พอผู้ชายที่อยู่ในกลุ่มทะเลาะกับอีกสองคนมันก็จะวิ่งมาหาเรา คือเรากลุ่มเราเป็นอย่างนี้บ่อยนะ บ่อยจนเราคิดว่าเราเป็นตัวสำรองของพวกนั้น บางทีเวลาพวกนั้นไม่ได้ทะเลาะกันถึงจะเดินไปด้วยกันแต่พวกนั้นก็จะซุบซิบกัน บางทีก็เหมือนนินทาเรา
เราก็เป็นจ้าาาา =__= เบื่อมาคนพวกนี้
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?