เริ่มท้อ!! จากคนเรียนเก่งที่สุด กลายเป็นโง่ที่สุด....

สู้ๆๆๆ พยายามและตั้งใจ ต้องทำได้อยู่แล้วว

ขอบคุณมากนะคะ กำลังใจคนแรกของกระทู้

สู้ๆ จ้า

เรื่องเคยเก่งนี่เราไม่เคยเป็นน่ะ เกรดสองนี่ชิวๆ ของเรา 5555 เพราะฉะนั้นเราแนะนำอะไรไม่ได้ นอกจาก สู้ๆ นะ เพราะถ้าตั้งใจ ผลลัพธ์มันจะออกมาในที่สุดอะ ตั้งใจเรียนไปเถอะ เดี๋ยวผลมันจะรู้เมื่อต้องแอดมิชชั่น เกรดเนี้ย มันแทบไม่ใช่เครื่องการันตีในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเลยล่ะ

ไม่ต้องอายหรอก เอาแค่ไม่ต่ำกว่า 3.2 ก็พอแล้ว

ถ้ามันต่ำกว่านั้นหละคะ 5555

ถ้าตั้งใจจริงๆ แล้วต่ำกว่านั้นจริงๆ ก็ช่างแม่มมมมมันค่ะ

บอกเลยว่าเกรดมันไม่ได้ทำให้ชีวิตตกต่ำ แต่ตัวเราจะไร้สีสัน ถ้ามัวแต่กังวลเรื่องมันค่ะ



ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดด โคตรคมอะ //คิดเอง เออเอง

ฮ่าๆๆๆ อุ้ย!เลือดไหลซิบๆ แม่มคมจิงๆ555
ขอบคุณนะคะสู้เว้ย!!!!

เป็นกำลังใจให้นะคะ
ก่อนอื่นอยากจะแนะนำให้น้องหัดนั่งสมาธิค่ะ เพราะอะไรนะหรือ ก็เพราะคนที่สวดมนต์และทำสมาธิ จะเป็นคนที่มีปัญหาและส่งผลต่อการเป็นคนที่เรียนเก่งด้วยค่ะ ฟันธงล้านเปอร์เซน สำหรับคนที่ปฎิบัติจริง ทำจริง ต่อเนื่องเท่านั้น 

เป็นคนเรียนกลางๆค่ะ เรื่อยๆ สมัยม 1 ได้แค่ 3.3 เอง แต่นั่งสมาธิทุกเช้าตอนเข้าแถวเสาธง และสวดมนต์ ม 2 4.00 เลยค่ะ หลังจากนั้นก็ขึ้นบ้างลงบ้าง ไม่เคยต่ำกว่า 3.6 เลย ปตรี ปฏิบัติธรรมเคร่งกว่าเดิม สอบเข้าจุฬาได้ค่ะ  จบเกียรตินิยม ด้วย ปัจจุบันสอบทุนต่างประเทศที่อเมริกาได้ ยังคงได้ 4.00 ค่ะ  ที่กล่าวมานี้ไม่ได้ต้องการอวดอะไรเลย แต่อยากจะบอกให้น้องรู้ว่า การมีสติ ไม่จริงจังกับชีวิตมากว่าจะต้องได้ 4.00 แต่หันมาฝึกสติ จะช่วยให้น้องมีสมาธิในการจำสูง ไม่เครียด และสมองพัฒนาได้ดีค่ะ

พระพุทธเจ้าตรัสไว้แล้ว เป็นหนทางเดียวเท่านั้นที่การทำแล้วจะส่งผลให้คนผู้นั้นมีปัญญา ทำได้จริง น้องก็จะได้ผลลัพธ์ของชีวิตจริงตามที่เล่ามาค่ะ ได้มาโดยมิได้เจตตา ได้มาเพราะสนุกกับมันมากกว่าจะต้องเป็นเกรดเท่านี้ ทั้งชีวิตไม่เคยเรียนพิเศษค่ะ (ปัจจัยภายนอกเหล่านี้ไม่มีผลต่อชีวิต เพราะความจำระดับสั้น ไปสอบ ไม่ยืนยาว ใช่ไม่ได้จริงและเสียเงินทอง ลำบากบุพการี หากน้องฝึกสมาธิดีแล้ว อะไรก็ง่ายไปหมด จำได้หมด ใช้เวลาไม่นาน ลองปฏิบัติดูนะคะ ยังไม่สาย)

ยึดหลักพุธศาสนาในชีวิต ไม่มีคำว่าผิดหวังค่ะ เพราะเราจะไม่หวังกับเรื่องเปลือกนอกอย่างการเรียนเหล่านี้อีกเมื่อรู้ทันความทุกข์ทางโลก แต่จะดำเนินชีวิตไปเพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเท่านั้น ล้มแล้วลุกขึ้นใหม่ คิดบวกให้กำลังใจตนเอง แม้จะล้มลุกหลายครั้ง ขันติบารมี เคยได้ยินคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า ตราบใดที่ยังไม่ถูกมีดผ่ากลางครึ่งตัว เมื่อนั้นยังมิเรียกว่าทรมานอย่างแท้จริง 

หวังว่าจะเป็นประโยชน์นะคะ

ฟิลเหมือนเราเลย เคยลงไป 3.4 อึ้งมาก
แล้วก็จบมาด้วย 3.8 แต่ไม่ใช่ท้อปห้องนะ ออกจะกลางๆด้วยซ้ำ
ตอนได้เกรด มัธย นี้คือรู้สึกง่ายดาย
พอข้ามหาลัยเท่านั้นล่ะ สองเป๊ะๆ เอฟโผล่ ด้อคโผล่ 
สัตว์ทุกตัวโผล่ นอกจากพวกแมลง
จบมาได้แบบเฉียดๆ

เอาน่าอย่าเครียด มหาลัยโหดกว่านี้ อีก

สำหรับเรา เราว่าคะเเนน ประมาณนี้ก้เยอะเเล้วน้ะค่ะ

ก้อย่างที่เจ้าของกระทู้บอกนั้นเเหละค่ะ ล้มบ้าง พรุ่งนี้เอาใหม่น้ะค่ะ

สู้ๆๆค่ะ

เราก็ท้อเหมือน จขกทเลย ตอนประถามเราที่1,2ตลอด เกรด 4 นี่สบายๆ
พอม.1 เทอม 1 เราได้เกรด 1.53 จ้า T_T ติด 0 อีก 3 ตัว พอเทอม 2 ไม่มีศูนย์ละ ได้เกรด 2.53 ตอนนี้ม.2แล้วรอๆว่าเกรดจะดีหรือต่ำลง555555555
สู้ๆนะคะ จขกท

สู้ๆน้า ถ้าไม่เข้าใจอะไรก็พยายามศึกษาเอาเอง
หาจากในกูลเกิ้ล เรียนเองเพิ่มเติม
ตอนม.ต้นเกรด3.7-8 พอขึ้นม.ปลายก็เหลือแค่3.5กว่า555
แต่ก็ภูมิใจนะเพราะ3.5 นี้มันได้มาเพราะความพยายามยิ่งกว่าพยายามซะอีก

พี่เข้าใจนะ พี่เคยผ่านมาเหมือนกัน ได้เกรด 3.7-3.8 ตลอด จนขึ้นมอปลาย
เกรดเหยียบ 2 ครั้งแรกในชีวิต อย่าคิดว่าตัวเองเก่งเลยนะคะ
ในโลกนี้ยังมีคนเก่งกว่าเราอีกมากมาย ทำให้เต็มที่ ทำให้ดีที่สุดก็พอค่ะ สู้ๆนะคะ :)

ผลมันอยู่ที่การกระทำของเรา ทำยังไงก็ได้อย่างนั้นค่ะ ^^

เราอยู่กับชีวิตขึ้นๆลงๆค่ะ ช่วงอนุบาลก็เรียนดีค่ะ เคยได้ยินว่าอ่านได้เร็วกว่าเพื่อนรุ่นๆเดียวกัน พอประถมต้นค่อนเป็นขาลงค่ะ เพราะย้ายโรงเรียนด้วยมั้ง แต่พอประถมปลายก็กลับมาดีอีก ตอนนั้นคือค่อนข้างพีคเพราะเป็นไม่กี่คนในห้องที่สอบ รร.รัฐดีๆได้ แล้วพอม.ต้นเราเบื่อกับการแข่งขันเลยออกแนววัยต่อต้านก็เลยดรอปลงไปอีก จากเกรดสามปลายๆ(ไม่สี่ล้วนเพราะพละ T^T) ลงมาเหลือประมาณสามต้นๆ แล้วพอขึ้นม.ปลายเราก็รู้สึกว่า ไม่ได้และ เกรดแม่งโคตรจะมีผลต่อการเข้ามหาลัยเลยกลับมาที่สามจุดแปด แล้วก็ถึงจุดพีคอีกครั้งที่สามารถสอบรับตรงเข้ามหาลัยดีๆได้ และหลังจากเข้ามหาลัยมาสามปีแล้วเรายังไม่เคยได้สัมผัสกับเกรดเฉลี่ยสามเลย จากที่ร่ายยาวมาทั้งหมดก็แค่จะบอกว่าชีวิตมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเกรดหรอกค่ะ มันก็ขึ้นๆลงๆไปตามสภาพแหละ

สู้ๆนะคะ เราก็เป็นคล้ายๆกันกับ จขกท. นั่นแหละค่ะ
ตอนม.ต้นได้ 3.7-3.8 ตลอด พอขึ้นม.ปลายมา ได้อยู่ประมาณ 3.1-3.4
แล้วพอเกรดเทอมสุดท้ายของม.6 ออก ขุ่นพระ...!! 2.7X !!!
จำได้ว่าวันนั้นกลับบ้านไปไม่ได้บอกใครที่บ้านเลยว่าได้เกรดเท่าไหร่ ไม่งั้นคงโดนด่าหูชาแน่ๆ //จากคนที่เคยเรียนได้ 3 ขึ้นตลอด ตกลงมาเหลือ 2 เป็นอะไรที่น่าหวาดเสียวว่าจะโดนเฉ่งแน่ๆ

ปัจจุบันนี้เราเพิ่งแอดติดมหาลัยด้วยเกรด 3.1 กว่าๆค่ะ //รอดมาได้ไงก็ไม่รู้

จขกท. อย่าท้อค่ะ เป็นกำลังใจให้ ท้อได้แต่ห้ามถอย พยายามให้ถึงที่สุด แล้วจะรู้ว่าผลจากการพยายามมันจะมีอะไรดีๆตามมาเสมอ

สู้ๆนะคะ :)

อย่าเครียดไปเลย เราเหมือนกัน ตอน ป.1-ป.6 ได้ 4.00 ตลอด พอเริ่มขึ้นมัธยม ได้แค่สอง ตอนนั้นช็อกมากร้องไห้เลย แต่หลังๆชิน ขึ้นมอปลายยิ่งเข้าไปใหญ่ ถ้าเราพยายามแล้วก็ไม่เป็นไรหรอก แค่เราพยายามรักษาระดับไม่ให้มันตกลงไปอีกก็พอ

เราก็เป็นเหมือนเธอเลย เราฉลาดมากตอนเด็กๆเป็นที่ต้นๆของห้อง ตอนนี้อยู่ม..ปลาย เป็นที่ท้ายๆของห้อง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ทั้งที่เราต้ั้งใจเรียนมาโดยตลอด ไม่เคยโดดเรียนเลยสักครั้งเดียว ท้อเหมือนกันนะ เข้าใจความรู้สึก อายด้วย แต่ก็ต้องพยายามต่อไปนะ สู้ๆค่ะ

อยากทราบว่า จขกท อยุจังหวัดไหนจุง เพื่อเรารุจักกัน คือสภาพไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ เรียนฟิสิกส์รุเรื่องมั้ง ไม่รุเรื่องมั้ง เคมียิ่งแล้วใหญ่ ทำได้ แต่ไม่รุว่าจะเอาไปสอบยังไง งงตึบ แล้วข้อสอบ อัตนัยทุกวิชา แม้แต่ พระพุทธ ประวัติ และ สังคม เหอะๆ ทราบค่ะว่าอยากให้เรียนเก่งแต่บางที การเรียนมากไป ก็ทำให้เด็กเครียดได้น่ะค่ะ อยากเล่าให้ จขกท ฟังมากว่า ตอนม.ต้นอ่ะเรามั่นใจมากเลยว่าเกรดต้องได้ 3 ขึ้น แต่คือเกรดออกมา 2.87 T^T แทบร้อง แต่เทอมถัดมาก็ดีขึ้นนิดหน่อยได้ 3.08 ดีใจมว๊ากก พอขึ้นม.ปลาย แบบว่า ซัมเมอร์เราก้อเข้าใจที่อ.สอนอ่ะแหละ แต่พอเรียนจริงๆมันต้องเริ่มเนื้อหาใหม่ด้วยเลยรู้สึกเหมือนคนโง่ที่สุดในห้องตอนนี้เลยสปี๊ดเต็มที่ สอบพร้อมกับ จขกท อ่ะแหละ สายวิทย์เหมือนกัน สู้ๆค่ะ 

สู้ๆนะ
เราก็เป็นเหมือนกัน เเต่พอเข้ามหาลัยเเล้วกว่าจะได้เกรดเเต่ละตัวมันยิ่งยากว่า ตอนมัธยมสักอีก ทั้งก็ทำคะเเนนได้ดีนะ เเต่เกรดออกมา น้ำตาตกในทุกที 
เมื่อก่อนตอนมอปลายขอ 3.5 up ตอนนี้ของ 3 ขึ้นก็พอ ปัจุจบันก็ยังไม่ได้เลย
มันเศร้า เฮ้อ

สวัสดีค่ะน้องเจ้าของกระทู้ :)
ตอนนี้เราอยูม.6ละ เกรดเฉลี่ยม.ปลายของเรารวม4เทอม = 3.16 ค่ะ << น่าตกใจอยู่นะ แต่เราคงไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ 55555

ออกตัวก่อนเลยว่าเรียนอยู่สายวิทย์มาตั้งแต่ม.ต้น เพราะเป็นโรงเรียนสายวิทย์ค่ะเลือกไม่ได้5555 แล้วตอนประถมเกรด 3.9 ขึ้นตลอด พออยู่ม.ต้นก็ไม่หล่นจาก 3.5 เลย คือเป็นระดับที่เราพอใจแล้ว (สำหรับเรานะ เราว่าเกรดเจ้าของกระทู้เยอะแล้วนะ ถ้าเป็นโรงเรียนเราอะ) 
เราว่าเจ้าของกระทู้มีความพยายามมากเลย คือเราเคยท้อตลอดเพราะอยากเรียนสายศิลป์แต่ไม่กล้าสอบกลัวครอบครัวไม่ให้ สุดท้ายก็เกรดตกตอนอยู่ม.ปลายเพราะเรียนวิทย์ไม่รู้เรื่อง  แต่เราต้องให้กำลังใจตัวเองค่ะ ถ้าไม่ทำแบบนั้นเราก็จมกับความทุกข์เรื่องเรียนคงไปต่อไม่ได้ เห็นไหมเราผ่าน2ปีอันโหดร้ายมาได้แล้วเหลือกอีก2เทอมเอง

คือยิ่งเรียนเกรดยิ่งตกง่ายเป็นธรรมดาค่ะ เพราะเราเรียนสูงขึ้นมันก็ยิ่งยากขึ้นจ้า อย่างมหาวิทยาลัยเนี่ย ได้เกินเกรด3เขาบอกว่าเก่งแล้ว เรื่องจริงเลย ดังนั้นอย่าเสียใจค่ะ ไม่เข้าใจก็ถามเพื่อนถามอาจารย์เลยสู้ๆ 

ตอนนี้เราได้เพื่อนเก่งๆช่วยสอนเยอะเลย อาจจะเป็นโชคดีของเราที่ได้เพื่อนดี เจ้าของกระทู้ก็ต้องสู้นะ แปปๆก็ผ่านม.ปลายแล้ว ฝากให้เจ้าของกระทู้ค่ะ
"ท้อได้แต่อย่าถอยนะ ความฝันอยู่ในกำมือเรา เราต้องสู้เพื่อฝันของเราค่ะ ทางตรงนี้อาจจะลำบากหน่อย แต่ถ้าเราผ่านไปได้ นั่นคือความสำเร็จนะ สู้ๆ"

สู้ๆนะคนเราล้มได้ก้ต้องลุกได้ (ล้มบ่อยไป555+) แต่ก้เอาใจช่วยน้ะ
คนเราชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป บางทีอาจโดนหนามตำบ้าง
ก้ทนๆเอา เชื่อว่า จขกท.ต้องกลับมาเรียนเก่งได้ สู้ๆ Figth Thing

เรียนเก่ง ไม่เก่ง ไม่สำคัญ
จบไปมีงานสุจริตทำ แค่นั้นพอ 

เราก็เคยท้อนะ ด้วยว่า ตอนเราเข้าม.1 เราอยู่สายวิทย์-คณิต แล้วมันเรียนหนักมากๆ +ตอนประถม เราเป็นคนเรียนชิวๆไม่เครียด พอเจอแบบนี้ปรับตัวไม่ไหวเลย แล้วด้วยความที่เราโง่ภาษามากอีกแหละ จากคณิต วิทย์ ที่ชอบเรียกได้ว่าเกลียดไปเลย แล้ว เกรดออกมานี่ 1 ซึ่งเราก็รู้ตัวอยู่ว่าไม่พ้นแน่ๆเพราะไม่ไหวจริงๆ แต่พอขึ้นม.2 เราก็บอกตัวเองแล้วว่าต้องพยายามากขึ้นเพราะแรงกดดันจากญาติที่ชอบอวดลูกชายตัวเองว่าเก่งอย่างโน่นเก่งอย่างนี้ แม่เราก็เงียบ แต่เราก็รู้ว่า เอาล่ะ ต้องพยายามแล้ว พอขึ้น ม.2 จากที่งานส่งๆไปก็ตั้งใจมากขึ้น สอบจากที่ไม่เคยแตะหนังสือเลย ก็หนังอ่านให้เขาใจมากขึ้น ตอนครูสอนก็ฟังให้เข้าใจไปเลย สงสัยก็ถามครูตอนจบชั่วโมง ผลคือ จาก 1 กลายเป็น 3.5 คือแบบ เราโครตดีใจเลย ส่วนญาติเรานี่ ถึงกับเงียบเพราะลูกชายได้แค่ 3 เอง ตอนนี้เราก็ ม.3 เหมือนกัน สู้ๆนะ

เราก็เป็นนะอารมณ์แบบนี้อะ ตอนนี้ยุ ม.6 แล้ว โค้งสุดท้ายด้วยเจอครูแบบนี้มาตั้่งแต่ม.4ละ เจอเเทบทึกวิชาอะ ยัีงไงก็สู้ๆนะ ทเราเป็นกำลังใจให้จ้า ^^

เราว่านะก่อนที่จะโทษสภาวะแวดล้อมอื่นๆแบบเรื่องครูอะไรแบบนี้ ลองมามองหาวิธีอื่นที่จะทำให้ตัวเองเก่งขึ้นดีกว่าปะ แบบรู้ว่าครูสอนไม่รู้เรื่อง ก็ไม่ต้องพึ่งครูมาก อ่านเอาเองบ้าง ไม่เข้าใจก็ไปถามครูที่สอนพิเศษ ใช้เวลาที่เรื่องพิเศษให้คุ้ม บทในที่ไม่เข้าใจลองหาคำตอบในเน็ตอย่าง youtube อะไรอย่างงี้เอาก็ได้ ที่สำคัญที่สุดคือต้องมีกำลังใจในการเรียน สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ 

ชีวิตต้องสู้ค่า  อาสัยอ่านกับเพื่อนๆช่วยๆกัน เกรดเราไม่ค่อยสวยเลย แต่ชีวิตไม่ได้ฝากกับเกรดหรอกนะ
มอต้น
3.74>4>4
มอปลาย
3.83>3.57>3.43>3.45>3.29>3.5 
เราล่วงลงเรื่อยๆเลย5555+
แต่ก็นะยังงัยก็สู้^^

ตอนแรกหนูเป็นแบบพี่เลยค่ะ เรียนอนุบาลมาจนจบป.6หนูได้เกรด4ทั้งหมดเป็นคนเดียวที่ได้ค่ะ ดีใจมากค่ะโอเน็ตคะแนนก็ดีตอนนั้นคิดว่าตัวเองก็เก่งพอตัว แต่พอตอนสอบเค้าม.1สอบได้ที่4ค่ะ อันนี้รับได้ค่ะ แต่พอตอนเริ่มเรียนหนูเรียนเป็นหลักสูตรภาษาอังกฤษค่ะเรียนไปท้อไปค่ะ คะแนนเริ่มต่ำเริ่มๆค่ะ เครียดมากตอนนั้นพยายามเรียนให้ได้แต่มันยากมากค่ะ พอมาอ่านกระทู้ของพี่เริ่มมีกำลังใจค่ะ ขอบคุณนะค่ะ

เหมือนกันครับ แต่ผมไม่ท้อนะ ผมขอแค่ เกิน 3.00 ผมก็พอใจละ ><
ฟิสิกส์ เคมี 
2 วิชานี้ คณูสอนได้ งง มากๆ
มาถึงปุ๊ป รร อื่นเค้าสอนกันเป็น 2-3 สัปดาห์
ครูเรามาสอน 1 คาบครับ จบเเล้ว ทฤษฏี ต่อปฏิบัติเลย
พรุ่งนี้ จะสอบเเล้วไม่ได้ช่างมันแก้ตัวเอา

เราก็พยายามอ่านหนังสือนะ พอเข้าใจมาบ้าง
แต่เราไม่ท้อพอเราบอกว่า เกรดไม่ได้วัดความเก่ง
แต่เราเข้าใจนะ ไหนจะเข้ามหาลัย ไหนจะเอาไปวัด GPA อีก
 เราพึ่ง เห็นเกรดสำคัญตอนสอบเข้า ม.4 นี้แหละ
เพื่อนได้โควต้า ห้องวิทย์พิเศษหมด
เราต้องมาสอบเข้า 
แต่ตอนนี้ก็ผ่านไปด้วยดีเป็นกำลังใจให้ครับ
สู้ๆ ผมก็สู้ๆเหมือนกัน
 (ปล.ถ้าออกทะเลไปไกลและพูดจาทำให้โกรธเคืองขอโทษทีครับ)

จากประการณ์ที่ผ่านมา บอกเลยว่าเกรดไม่ใช่ทุกอย่างของชีวืต
เพียงแต่มีผลตอนต่อมหาลัย กับต่อโท และสมัครงานบางที่
คนที่ได้เกรดน้อยประสบความสำเร็จในชีวิตมากกว่าคนที่ได้เกรดเยอะ
มีเยอะแยะไป อย่าเครัยเเลยค่ะ ชีวิตวัยมัธยม จงใช้อย่างคุ้มค่า เรัยนและเล่นไปพร้อมๆๆกัน เก็บเป็นความทรงจําที่ดี เพราะอีกหน่อยจะเสียดายชีวตตอนนี้ค่ะ ว่าไม่ควรเรียนอย่างเดว (เราเรียนพิเศษเยอะมาก) สุดท้ายไม่ไดัใช้ที่เรียนมาเลย

เรื่องที่น้องเจอมันเป็นเรื่องซิมเปิลเบสิกมากค่ะ เป็นกันแทบทุกคน ทุกช่วงของชีวิตก็มีขึ้นมีลงเป็นธรรมดานะ มันดีนะที่ทำให้เรารู้จักความผิดหวีังมากขึ้น เพื่อนพี่มีคนนึงเรียนไม่เก่งเข้าขั้นเกือบโง่นางอกหัก นางไฟท์เรียนมาก เรียนพิเศษทุกวัน จนตอนนี้ลุ้นเกียรตินิยมนิติศาสตร์เชียวนะคะ สู้ๆละกันมหา'ลัยโหดกว่านี้เยอะค่ะ เรียนไม่รู้เรื่องก็ต้องขวนขวายเองไม่มีใครป้อนให้ด้วยนะ

ผมก็เป็นเหมือนกันครับ
ประถมสนุกมากในการทำโจทย์แข่งกับเพื่อนๆในห้อง ยกมือตอบๆๆ ได้เป็นอันดับทอปๆ
สูสีกับเพื่อนอีกคน ถึงจะรู้ว่าเขาเก่งกว่ามากมาย แต่เราก็ทอปของห้องนะ

มัธยมต้น ม.1-2 ไม่แตกต่างจากประถมมากนัก แต่แข่งขันสูงขึ้น
ยกมือตอบปัญหาคณิตศาสตร์เริ่มช้ากว่าคนอื่นเล็กน้อย โดยรวมถือว่าดีอยู่

มัธยมต้น ม.3 ต่างมาก เพราะทำกิจกรรมเยอะมาก ครูเรียกไปในเวลาเรียน
(ตอนนี้คิดว่า ถ้ามีกิจกรรมเรียกไปตอนเวลาเรียนจะไม่ไปละ ไม่ช่หน้าที่
หน้าที่ของเราคือเรียน ไม่ใช่ทำกิจกรรมอย่างเดียวเน้นๆ บทเรียน)
เลยทำให้เรียนไม่รู้เรื่องละ คณิตศาสตร์อย่าว่าแต่จะยกมือตอบเลย ทำโจทย์ในห้องยังยาก
ทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นๆเริ่มแซงเราไปละ (ปกติไม่ได้เรียนพิเศษ เพราะเรียนในห้องอย่างตั้งใจไม่คุย
แล้วกลับไปอ่านที่บ้าน ทำแบบฝึกหัดเหมือนตอนประถมก็เข้าใจแล้ว)
เพราะเรียนในห้องเริ่มไม่รู้เรื่อง จากวิชาคณิตที่เคยภูมิใจ กับวิทย์ และอังกฤษ(ยังดีอยู่ แต่สองอันแรกไปหมดละ) ทำให้เริ่มเครียดเรื่องสายทีจะเรียนต่อในม.ปลาย เราจะเรียนห้องวิทย์ได้ไหมนะ เริ่มไม่ชอบแล้วสิ จะทำยังไงต่อไป (เพราะชอบทำโครงงานด้วย เลยไม่อยากไปห้องศิลป์)

มัธยมปลาย สุดท้ายก็มาอยู่ห้องศิลป์คำนวนพิเศษ(เน้นภาษา อังกฤษ จีน) คิดว่านี่คงเป้นตัวเราแล้ว
ไม่เครียดวิทย์(ไม่สนใจแล้ว เพราะเรียนไปไม่รู้เอาไปใช้อะไร) ถึงคณิตจะมีบ้าง แต่ก็ถือว่าอยู่อันดีับทอปคณิตของห้อง(พอไปได้ ถ้าเทียบกับห้องพว ก็ โคตรท้ายเลย) เน้นภาษาอังกฤษ แล้วอ่านกฎหมาย
ทำกิจกรรมการแข่งขัน

ได้ข้อคิดที่ว่า เกรดไม่ใช่ตัวตัดสินทุกอย่างในชีวิต ถึงเกรดไม่ดี แต่นั่นอาจจะเป็นเพราะวิชาที่เรียนเราไม่ได้ชอบ ไม่ได้สนใจ สู้เอาเวลาไปทุ่มให้กับสิ่งที่เราสนใจจริงๆ เพราะถ้าเราไม่ชอบมัน ยังไงเราก้ไม่มีทางชอบมัน แล้วจะทำไปทำไม คณิตเมททริก ฯลฯ ไม่เคยเอาไปใช้ในชีวิตประจำวัน ไม่ได้ใช้จริง กฎหมายสิที่สนใจ
(ไม่ได้ให้ทิ้งเกรด หรือ วิชาอื่นๆไปเลยนะ ควรจะรักษาระดับเกรดไว้ไม่ให้ต่ำ !!!!เพราะนั่นคือความรับผิดชอบอย่างหนึ่ง!!!! แถมยังเอาไปสอบมหาลัยด้วย แต่หมายถึงให้เน้นสิ่งที่เราชอบจริงๆ อย่างอื่นอาจจะแค่พอผ่าน(คิดว่าอย่างน้อยคงไม่ต่ำกว่า 2.00 ต่อวิชานั้นๆ))

เมื่อก่อนหนูได้ที่ 6 ( ของห้อง )ตอนนี้ยังติดUCEม.ต้น อันดับที่ 29 จาก 100 เลยขออวดพี่ทำได้อยู่แล้ว สู้ๆ

เอาเวลาไปคิดว่าอยากทำงานอะไร แล้วหาที่เรียนให้มันเหมาะสมกับงาน แล้วไปเอาความรู้ในมหาลัยมาทำงานเถอะครับ เกรดก็ให้มันพอเกณฑ์สำหรับเข้าก็พอแล้ว งานเค้ารับคนทำงานที่สมองครับ ไม่ได้วัดที่เกรด

อย่ากังวลไปไยแค่เราตั้งใจเราสิยิ่งกว่าตอนประถมเกรดเริ่ดเวอร์ม.หนึ่งมา...3.35ค่า555เกือบโหล่ของห้องเลยจ้าและทั้งม.ต้นก็ไม่เคยได้เกิน3.5เลย-___-อ่อแต่พอขึ้นม.สี่เราก็สอบเข้าห้องควัีนของรร.อ่ะนะแต่คนที่ได้เกรดดีกว่าเราหลายๆคนยังสอบไม่ได้เกรดไม่ใช่ตัววัดความรู้จริงๆค่ะดูที่การสอบอัตนัยล้วนๆ5555

ยิ่งโตเนื้อหามันก็ยิ่งยากมากขึ้นอยู่แล้ว ธรรมดา
ไม่ได้อยากจะแนะให้เกเรนะ แต่อยากให้มีความสุขกับชีวิตมัธยมเยอะๆ
มีความสุข สนุกกะเพื่อนทำกิจกรรม เพื่อนมัธยมหาที่ไหนไม่ได้แล้ว
มหาลัยมันโหดร้ายกว่านี้เยอะ =_=ร้อยพ่อพันแม่
คือถ้าจิตใจเราดีอะไรๆมันก็ดีนะ อย่าไปยึดติดเรื่องเกรดมาก
ที่สำคัญคือเราเรียนแล้วเราได้อะไรถูกมั้ย ไม่ใช่ได้แค่เกรดหรอก

ม4 เป็นอะไรที่สำคัญมากๆ พื้นฐานจะมาจากตรงนี้แล้วต่อเนื่องไปถึงมอหก
พี่ว่าเราละเรื่องเกรดไปแล้วดูว่าเราอยากเรียนอะไรต่อ แลัวเน้นจุดนั้นอะ
ถ้าอยากเรียนวิศวะก้เน้นฟิสิกส์ อยากเรียนหมอก็เน้นชีวะอะไรพวกนี้
วิชาที่อื่นๆก็ปล่อยไปบ้าง เพราะเนื้อหาเยอะโครตๆ น้องรับไม่ไหวหรอก

แล้ววิธีที่จะทำให้่อ่านหนังสือแล้วได้ผลคือ
เรียนเสร้จแล้วกลับบ้านไปจดชอตโน้ตทุกเรื่องที่เรียนเน้นวิชาสำคัญ
แล้วทำการบ้าน ว่างๆก็เอาแบบฝึกหัดมาฝึกทำ
โดยเฉพาะฟิสิกส์กับเคมีเนื้อหามันต่อเนื่องกันไปเรื่อยๆ
ถ้าน้องลืมเรื่องเก่าก็คืองง คือจบ ตัน ไปต่อไม่ได้
ข้อดีคือเอามาอ่านทบทวนได้เรื่อยๆ
พอจะสอบตอนมหกก็เอามาอ่านทบทวนได้

พี่ก็เป็นคนนึงที่ ถึงจะไม่เคยสอบตก ได้คะแนนสูงๆ เกรดก็เกือบ4
แต่พอสอบเสร้จก้ลืม มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกแบบนี้
รวมถึงการเรียนพิเศษ น้องควรจะเรียนล่วงหน้าก่อนที่ครูจะสอน
จะได้ผลดีกว่าเรียนจากรรแล้วไม่เข้าใจ แล้วค่อยเรียนพิเศษ

พี่ก็แนะนำได้เท่านี้แหละ สู้ๆละกันนะ

เป็นเหมือนกันเลย วันนี้ก็เพิ่งสอบมิดเทอมไป รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตอนอนุบาลประถม มอหนึ่งมอสองก็ได้เกรดดีมาตลอดเหมือนกัน ตอนนี้มอห้าแล้ว เครียดชิบหัย --' ตั้งใจเรียนมาตลอดแต่ไม่รู้ว่าทำไมเกรดแย่ลง เรียนพิเศษก็เข้าใจ แต่พอมาฟังครูที่รร.สอนนี่งงหมดเลย อยากบอกจขกท.ว่าสู้ๆนะ อย่าเครียด เรียนอะแค่ให้เกรดผ่านพอจะไปสอบเข้ามหาลัยพอ อย่าไปหวังอะไรมาก เกรดไม่ได้วัดคุณค่าของคน ตอนนี้ก็ขยันๆ เอาความรู้ไปเยอะๆ ไปใช้ในอนาคต โชคดีนะ เราก็จะพยายามเต็มที่เหมือนกัน

ม.ต้น เราเคยได้ 2.6 อ่ะ นึกแล้วเศร้า TwT
พอ ม.ปลายก็ตั้งใจเรียนให้มากขึ้น เฉลี่ยเทอมที่แล้วก็ขึ้นมาได้ 3.4 ดีใจมาก แต่พ่อเราก็ยังไม่พอใจอยู่ดี ครูฟิสิกส์เคยไปบอกพ่อเราว่า เราทำโจทย์ไม่ได้ อย่างนี้จะเรียนสายวิทย์คณิตไหวหรอ ย้ายไปสายศิลป์ก็ดีมั้ง พ่อก็มาว่าเราต่อ คำนี้มันเจ็บมากอ่ะ แต่มันก็เป็นคำที่เราจำมาตลอด เป็นแรงผลักดันให้เราตั้งใจเรียนมากขึ้น OTL

เหมือนมาบ่นเรื่องตัวเองยังไงก็ไม่รู้แฮะ จขกทก็ สู้ๆนะ คนที่จะทำสำเร็จได้ ก็คือคนที่เคยผ่านอุปสรรคมาก่อน แล้วลุกขึ้นใหม่ได้เสมอนั่นล่ะ ^^ (นานๆทีจะพูดอะไรคมๆ อย่างนี้ซักครั้ง 5555)

เราก็เกรดตกนะ สลดมากกกกกกกกก จาก 4.00 มาเป็น...3.93... 

มันน่าห่วงไหมเธออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

สู้ๆนะคะ ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นนนนนนนน

สู้ๆ นะค้ะ ^^ // อ่านแล้วนึกถึงตอนเล่นเกมเศรษฐี จากรวยๆ แล้วล้มละลาย // ถุยยย ผิดเรื่อง // ยิ้มเข้าไว้นะจ้ะ ^0^

หวังว่าเม้นนี่จะช่วยให้ยิ้มได้บ้าง ^_____^

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้

ชีวิตคนเรามีล้มก็ต้องมีลุก พอย้ายโรงเรียนแล้วอะไรๆ มันยากขึ้นก็มองในแง่ดีว่า
รร.ใหม่มาตรฐานสูงกว่า รร. เก่า ยิ่งเราได้คะแนนยากเท่าไหร่ จบไปก็มีคุณภาพมากเท่านั้น
(ส่วนเรื่องครูสอนไม่รู้เรื่องก็เข้าใจอ่ะนะ อาจจะต้องขอให้เพื่อนติว / เรียนพิเศษข้างนอก ครูไม่ดีก็ช่างค่ะ เราทำตัวเราให้ดีที่สุด)

อย่าเฟลกับเรื่องที่เข้ามาในชีวิตเลย
เราเข้าใจว่าบางทีก็ท้อแท้ แต่ถ้ายิ่งไปจมปลักอยู่กับมัน เราจะลุกขึ้นมาไม่ได้นะคะ

มีช่วงหนึ่งเราอกหักตอนใกล้สอบ ไม่เป็นอันอ่านหนังสือค่ะ 5555
ตอนแรกก็อ่านไม่ได้ เศร้า ท้อ แต่พอมาคิดว่า
เห้ย ใจเราโดนทำร้ายขนาดนี้ เรายังจะทำร้ายตัวเองด้วยผลสอบอีกเหรอ?
เรื่องนี้กับเรื่องนั้นมันคนละเรื่องกัน

เราเลยตะบี้ตะบันอ่านหนังสือ โดยไม่ต้องคิดอะไร
คือเรารู้ค่ะ บางทีมันก็ลืมยาก แต่ถ้าตั้งใจ จมอยู่กับหนังสือจริงๆ เราดึงตัวเองออกมาจากเรื่องเศร้าได้แน่ๆ

ก่อนสอบเอนท์ เรากิจกรรมรร. ซึ่งงานหนักมากกก เพื่อนก็ไม่ค่อยช่วย (เราใช้คนไม่เป็นด้วยแหละ) ร้องไห้บ่อย แทบไม่มีเวลาอ่านหนังสือ ต้องปุเลงๆ ไปนั่นมานี่ ซื้อของทำกิจกรรมอ่ะค่ะ มันโปรเจ็กใหญ่ 

บางทีต้องหนีเรียนออกไป ทำเรื่องกับแผนกนั้นนี้ใน รร.

สุดท้ายเหลือเวลาอ่าน 7 สามัญ แค่ 1 อาทิตย์  (ดีนะอยู่แผนศิลป์ สอบแค่ 3 วิชา)

ซึ้ง ณ จุดนั้นก็เหนื่อยมาก ทั้งเหนื่อย ทั้งครูด่า ปัญหาเรื่องเงิน (คือเรามีปัญหาเรื่องเบิกเงินด้วยค่ะ ควักเนื้อตัวเองไปเป็นพันๆ... ) ทำงานหนักจนสุขภาพอ่อนแอ เป็นหวัดบ่อยมาก เกรดก็ตกอีก (ช่วงม. 6 รร.เราให้เกรดยากค่ะ)

แต่เราก็เลือกที่จะสู้ แทนที่จะมานั่งกังวลว่าเหลือเวลาน้อย หรือกังวลว่าจะเอนท์ไม่ติด

สู้ให้เต็มที่ค่ะ ตอนนี้เราทำสำเร็จแล้ว 

เป็นกำลังใจให้นะคะ จขกท.ก็ต้องทำได้เหมือนกัน : ) 

เราก็เป็นนะ ตอน ม.4 เราอยู่ห้องปกติของสายวิทย์ ( มันมีห้องเก่งกับห้องที่คละเด็กรวมกัน) พอตอนม.5 เราทำเกรดดีเลยได้มาอยู่ห้องเก่ง เราภูมิใจมากนะ แอบคิดเหมือนกันว่า เราจะเรียนรอดมั้ย คนอื่นเค้าเก่งกันมากๆ แต่เราก็สามารถทำเกรดได้ดีนะ เรารู้สึกว่า อืมเราก็ทำได้ เราไม่มีอะไรเลยในบ้าน 10 กว่า ของสายชั้น จากเด็ก 400 กว่าคน ตอนนีอยู่ ม.6 รร จัดสอบเพื่อเตียมความพร้อมก่อนสอบโอเน็ต เราสอบได้ที่ 300 กว่าอ่ะ คือมันลดฮวบเลยนะ มันอธิบายอะไรไม่ถูกอ่ะ มันจุกมากๆ เราอยากจะร้อง แต่ก็นะ.มันเกิดขึ้นแล้ว เราไม่สามารถย้อนไปแก้ไขอดีตได้ เราบอกตัวเองว่าต้องขยันกว่านี้ สู้เพื่ออนาคตตัวเอง เราต้องทำได้ fighting!

จขกท.ชีวิตเราเหมือนกันเลย จับมือ :( ชีวิตแค่โดนทำร้ายยยย

เคยเป็นเหมือนกันเลยค่ะ.... ตอนประถมกับม.ต้นเป็นท๊อป 5 ของโรงเรียนมาตลอด
พอขึ้นม.ปลายก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองดรอปลงเรื่อยๆ จนตอนอยู่มหาลัยแล้วรู้สึกเหมือนเป็นติ่งคณะ TAT!!

คือมันคงเป็นธรรมดาของโลกแหล่ะค่ะ เป็นอย่างนี้กันทุกคนแหล่ะ ยิ่งสายวิทย์ ยิ่งเรียนยิ่งลึก ยิ่งเยอะ

แต่ก็ต้องขอให้ถามตัวเองด้วย ว่าเราพยายามมากพอแล้วหรือยัง?? คือไม่ใช่แค่ทำการบ้านทำโปรเจค จบ พอ! เล่นคอม!! นอน!!!!
คือเมื่อก่อนทำแค่นี้แล้วคิดว่าพอจริงๆ 555 อ่านหนังสือ 2-3 วันก่อนสอบไรงี้ เกรดก็ไม่ได้แย่มากเท่าไหร่
แต่พอมาอยู่มหาลัยแล้วมันแบบ โคร๊ม!! เกรดห่วยแตกมาก (จาก 3.9... ลดมา 2 นิดๆ)

วิธีการแก้ไขของเราก็คือพยายามให้หนักกว่าเดิมค่ะ เอาชนะตัวเองให้ได้ ไม่ต้องไปเทียบกับคนอื่นให้มาก
- ตั้งใจทำการบ้านด้วยตัวเองให้ได้ก่อน ไม่ไหวค่อยถามเพื่อน พยายามอย่าลอก
- ตั้งใจเรียน ไม่วอกแวก ห้ามหยิบไอโฟนหรือการ์ตูนขึ้นมาระหว่างเรียนเด็ดขาด!! ตอนเรียนพยายามช๊อตโน๊ตให้ตัวเองเข้าใจให้ได้
- กลับมาบ้านทำการบ้านเสร็จอย่านิ่งดูดาย หยิบช๊อตโน๊ตขึ้นมาอ่านทุกครั้งที่มีโอกาส
- ติวหนังสือกับเพื่อนบ่อยๆค่ะ ติวกับคนเก่งๆด้วยยิ่งดี เพราะการที่เราไม่เข้าใจจะมีอยู่ 2 สาเหตุคือ 1.จำเก่งแต่ไม่รู้ว่าจะอ่านตรงไหน 2.จำไม่ได้เลย ซึ่งตรงนี้คนที่เรียนเก่งๆจะช่วยแนะเราได้ค่ะว่าจะเน้นที่ตรงไหน ไม่ต้องไปเร่งจำทั้งหมด
- เข้าใจคอนเซปต์ของวิชาที่เรียน ไม่ใช่ท่องๆ คือวิธีนี้สอบยังไงก็ผ่านค่ะ แต่ก็ไม่ได้ A (ฮา)
- (อันนี้แล้วแต่สะดวก) อัดคลิปเสียงที่อ.สอนค่ะ กลับมาบ้านก็มาเปิดฟังพร้อมกับอ่านที่เรียนซ้ำ
- อ่านหนังสืออย่างน้อยวันละ 4 ชม. ค่อยๆอ่านไปวันละนิดวันละหน่อย พอใกล้สอบก็อ่านหนักหน่อย

**เป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่มีสิ่งไหนยากเกินไปหรอกค่ะถ้าหากเราพยายาม ^ ^ (ยกเว้นเพื่อนม่างเป็นอัจฉริยะเทพศาสตร์มาจุติ =....=)

สู้ๆค่ะพี่ หนูเครียดเรื่องสอบม.1

เราแหละอีกคน

เป็นเหมือนกันเลย -.- ตั้งแต่อยู่อนุบาลลจนถึงประถมไม่เคยได้เกรดเฉลี่ยตำกว่า 3.90 เลยแม้แต่เทอมเดียว - -

พอขึ้นมัธยมมา ได้เกรด 3.50 คืออะไรหรอแกร๊ - -

ได้เกรดเยอะกว่าเราอีก ของเราดิ่งพอๆกันพอขึ้นม.4เนี๊ย //ฮา

จริงๆจะมาบอกว่า ม.4 ที่น้องเรียนๆอยู่เนี๊ย มันง่ายนะพอน้องขึ้นม.5 พี่ว่าพอน้องขึ้นม.5น้องจะมาฟิลเดียวกับพี่ 55555555
เกรดเราในชีวิตสูงสุด 3.81 อ่ะ แค่นี้ภูมิใจแล๊ว จริงๆเราจะบอกว่าม.ปลายเกรดได้ยากมากต้องขยันถึงจะเอาตัวรอด แต่เราพลาดดาราศาสตร์ ได้ 2.5 //แหม้

พอตอนแอดไรเงี้ย เกรดจะสำคัญแต่ถึงไงเกรดก็วัดคนไม่ได้อยู่ดีแหมมม๊ 

พี่ก็เคยเป็นเหมือนกันค่ะ ตอนนี้อยู่ม.6 แล้ว

ขึ้นม ปลายเป็นอะไรที่ต้องปรับตัวเยอะมาก ครูสอนไม่รู้เรื่องเป็นเรื่องปกติค่ะ TvT

แต่น้องอดทนและพยายามไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ไม่เป็นไรแล้วค่ะ

แล้วก็ ความจริงเกรดเราไม่จำเป็นต้องทำให้สวยหรูหรอกค่ะ คนจะเก่งไม่เก่งเค้าไม่ได้วัดกันที่เกรดอย่างเดียวหรอกค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ ^U^

สมัยประถมเราเรียกได้ว่าแทบจะเก่งที่สุดในสายชั้นค่ะ 4.00ตลอด เราอยู่โรงเรียนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงนะ แต่ก็เป็นโรงเรียนรัฐบาล เวลาสอบเข้ามัธยมไรงี้คนสอบติดโรงเรียนประจำจังหวัดก็จะไม่เยอะเท่าโรงเรียนเอกชนหลายๆแห่ง เราก็มั่นใจเสมอว่ากรูก็หนึ่งในตองอูล่ะวะ ครูเคยบอกว่าอย่าสอบเข้ามัธยมที่เดียว ถึงจะติดแล้วก็เถอะ สอบที่อื่นด้วย ไปเอาลำดับที่ เอารางวัล ปรากฏว่าแป่ววววว เราติดโรงเรียนประจำจังหวัดนะ แต่ไม่ติด 1 ใน 10 และเป็นห้องควีน ไม่ใช่ห้องคิง ตอนแรกๆไม่มีหน้าจะกลับไปเยี่ยมโรงเรียนเก่าเลย เพราะเพื่อนผู้ชายเราสอบติดโรงเรียนชายประจำจังหวัดได้เกือบยกห้อง พอเข้าไปเรียนยิ่งได้รู้ค่ะว่า มีคนเก่งกว่าเรามากมาย ย้ำ! มากมายยยยยยยย เอาตั้งแต่ตอนเข้าค่ายปรับสภาพเลย เขาถามคำถามที่เราไม่แม้แต่จะเคยได้ยิน เขาถามเราว่า 5แฟ็กซ์ได้เท่าไหร่? เราแบบ ฮะ! แฟกซ์ เครื่องถ่ายเอกสารเหรอ??? คือเราเรียนมาแบบชิลๆไง อะไรที่เกินไปจากบทเรียนก็จะไม่รู้ พอเกรดออกมา มีเลข 3 เสียใจค่ะ ก็เรียนไปเรื่อยๆ เกรดก็ลดเรื่อยๆ และได้รู้ว่าตัวเองไม่ถนัดคณิตศาสตร์เอาซะเลยยยย แต่ทำพวกภาษาได้ดี จน ม.3 เกรดเราเหลืออยู่ 3.75 แต่ตอนกลับไปเยี่ยมโรงเรียนเก่า ปรากฏว่าเพื่อนผู้ชายเราที่สอบติดกันเยอะๆน่ะ หลายคนก็เก่งไปเลย หลายคนก็เป็นแบบเรา คือกลางๆ และมีหลายคนที่สมัยก่อนเก่งๆไปติดเพื่อน เรียนแย่ลง ออกจากโรงเรียนไปเลยก็มี นี่เรื่องจริงนะ 5555 คนเราดูกันแค่ตอนนี้ไม่ได้หรอก มันต้องดูกันยาวๆ ครูเค้าก็มาถามว่าอยากเป็นอะไรงู้นงี้ เค้าก็ยังห่วงเรา ไม่ได้มีใครติดใจเรื่องสอบไม่ติดสมัยนู้น ง่ายๆคือ มีเราคนเดียวหลงคิดมากมาตลอด3ปี ก็เหมือนจะกดดันตัวเองน้อยลง จนกลายเป็นชิลเกินไป ขึ้นม.4เกรดลดฮวบเหลือ 2.85 จะเปลี่ยนสาย แต่แม่บอกว่าให้เรียนสายวิทย์ไปนั่นแหละ ทางเลือกเยอะกว่า ก็เรียนไป ปากกัดตีนถีบ อย่างที่บอกว่าไม่ถนัดคณิตเอาซะเลย เกรดก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ม.5 ขึ้นมาเป็น 3.40 ดีใจโคตรรร ทั้งๆที่เมื่อก่อนมีเลข 3 ในใบเกรดแค่ตัวเดียวก็จะเป็นจะตาย 5555 ความคิดว่าตัวเองเก่งทุกอย่างมันกลายเป็นเหมือนเรื่องในอดีตอันเลือนรางนะ แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือแย่อะไรในตอนนี้นะ สิ่งสำคัญคือเรามีเป้าหมายในชีวิตแล้ว รู้ว่าตัวเองถนัดหรือไม่ถนัดอะไร อะไรที่ทำได้ดีหรือชอบก็ทำให้มันพุ่งไปเลย อะไรที่แย่ก็พยายาม ไม่ได้ก็ปล่อยมันไป คนเราไม่จำเป็นต้องดีไปทุกอย่าง เราคิดว่างั้นนะ ทำสิ่งที่ตัวเองทำได้ให้ดีที่สุดก็พอ คือที่เล่าเนี่ยเหมือนจะไม่เกี่ยว 5555 แค่จะบอกว่า มันมีบางช่วงของชีวิตที่เราจะประสาทเสีย อะไรๆก็แย่ไปซะหมด แต่มันจะผ่านไป ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แล้วพอมองย้อนกลับไปก็จะรู้สึกว่าแบบ อ้าว! นี่กรูเครียดทำไมวะเนี่ย บ้าจริง 55555

อ่า..จะว่าดี อารมณ์นี้เคยเป็นนะคะ
ม.ต้น คือไม่เคยต่ำกว่า 3.5
ย้ายรร.มาตอนม.4 เพราะเหมือนวิทย์คณิตที่เรียนอยู่แข็งกว่า ก็เลยย้าย
เกรดเทอมแรกกอก คุณพระ 3.35 
ช็อคจ้า แต่ก็ปลอบใจตัวเอง โอเคไม่เป็นไร สงสัยปรับตัวไม่ทัน
มาเทอมสอง ชอคกว่าเก่า เกรดตกจ้า..3.27 แทบร้องไห้...และแม่ไม่ดูเกรดเราเลยล่ะตอยรู่้ว่าเราเกรดตก
พอมาม.5 โอเค เอาใหม่ ตั้งใจเรียน /เพราะม.4นี่คือ ปล่อย เล่น ทิ้ง ไม่เรียนเลย
เทอมแรกได้ 3.62 เอ๊ยย เราก็ทำได้ พอเทอมสอง ตั้งใจเรียนกว่าเดิม เพราะต้องถ่วงให้เกรดเฉลี่ยสี่เทอมเกิน 3.5
ปรากฎ กรี๊ดหน้าห้องพักครูค่ะ 3.86 ฮ่าๆ
ที่อยากจะบอกก็คือ คนเราขึ้นก็ลงได้ค่ะ ลงแล้วก็ขึ้นได้เหมือนกัน
น้องพยายามอย่าโทษอาจารย์เลยค่ะ เข้าใจนะว่าสอนไม่เข้าใจ เพราะพี่ก็เปน แต่ทำไงได้ เราเลือกคนสอนไม่ได้นี่?
น้องบอกเรียนพิเศษ...คำถามคือ กลับมาบ้านน้องได้อ่านทบทวนไหม ก่อนสอบน้องอ่านหนังสือหนัก เรียกว่าทุ่มสุดตัวรึยังคะ?
เรียนตัวต่อตัว...อันนี้พี่ไม่ทราบ แต่ถ้าน้องอยากประหยัค่าใช้จ่าย ลงแบบเทปก็ได้มั้งคะ ก็ได้ผลเหมือนหัน พี่ก็เรียนแบบเทปค่ะ ทั้งิฟิสิกส์และเคมีนั่นล่ะ /ชีวะอ่านเอง
ที่อยากให้ทราบอีกอย่าง
น้องเรียน น้องบ่นว่าไม่ได้ แต่น้องพยายามเข้าใจมันรึยังคะ?
ะยายามเถอะค่ะ ขยันให้ภึถึงที่สุด ทำใจให้โล่ง ถ้าเครียด อ่านหนังยือไปกินขนมไปก็ช่วยได้นะ พี่ก็ทำ 55
ปล. ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆนะ มีอะไรถามได้ ถึงจะไม่ค่อยแวะมาก็เถอะ

คนเก่งเขาไม่บอกว่าตัวเองเก่งหรอก

ก็จริงคะ เราอาจอวดตัวเงเกินไป ขอบคุณนะคะที่ตอกย้ำได้อย่างดี ^^

เรานี่ แหม่ แบบ คือว่า ม.1-ม.2 นี่ ผ่าน มาอย่างง่ายดาย ม.1 เกรด 2.96 ม.2 เกรด 2.53 ม.3นี่สิ หึ่ๆๆ เทอมแรก2.89 แบบ หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มอ่ะ มา เทอม 2 เริ่มพัฒนาตัวเองเกรด เพิ่มมา 3.16 ถึงไม่มากเท่าไหร่ อย่างน้อยเราก็ทำเต็มความสามารถของเราอ่ะ อย่างน้อยเรา ก็สามารถ เข้า สาย วิท-คณิต-คอมได้ ก็ดอเคล่ะ(ขอบอกว่า เราไม่เคยเรียน พิเศษน่ะ เคยขอพ่อเรียน พ่อบอกว่า เรียนในห้องให้เข้าใจ กลับมาทบทวน ก็ได้แล้ว ไม่จำเปนต้องเรียนพิเศษ)--*

อย่าคิดมาก เรายังเคยได้เกรด1มาวิชานึงเลยเฉียด0ไปนิดเดียว(ฟิสิกส์นั้นแหละ 555) แถมไม่เคยได้เกิน2.5ด้วยT^T (แล้วแต่ละปีตัวฉุดเพียบTT0TT)ยังไงก็สู้ๆนะเวลามันผ่านไปเร็วพยายามหน่อยเดี๋ยวก็ผ่านไปได้


จากคนไม่เคยต่ำกว่าเกรด3(ถึงม.ต้น)

ขอบคุณคะ

พี่มาอ่านคอมเม้นหนู พี่ก็มีกำลังใจขึ้นมามากเลยเหมือนกันนะคะ
สู้ๆนะจ๊ะ เราจะมาสู้ไปพร้อมกัน

ขอบคุณมากนะคะ มีปรโยชน์มากๆเลยคะ

"โรงเรียนเอกชนค่าเทอมมันแพงอยู่แล้ว ยังต้องมีค่าเรียนพิเศษเพิ่มอีก..."

มันใช่เลย TwT
บางทีก็เกรงใจพ่อแม่นะ ของเค้าแค่ค่าเทอมกับค่าหอ'เทอมละ' 8 หมื่นได้ นี่ขนาดยังไม่รวมค่ารถค่ากิน -3-

พิเศษก็ต้องเร่งเรียนอีก เดี๋ยวไม่ทัน ent 5555
ครูสอนในห้องก็มึนๆ บางวิชาก็โอเคนะ
แต่เค้าเคยไปบอกครูชีวะว่านี่หนูไม่รู้เรื่องเลย..

รู้มั้ยครูตอบว่าไง ??

"เธอก็ไปเรียนกับหมอพิชญ์สิ "

เค้าแบบ เห่ย ชั้นจ่ายค่าเทอมไม่ใช่หมื่นสองหมื่นนะเว้ย สอนไม่รู้เรื่องไม่เท่าไหร่ แต่พูดงี้ไม่โอนะ -_-

คือ จากใจ รู้งี้เรียนโรงเรียนรัฐบาลก็ได้ว่ะ ค่าเทอมถูกดี เก็บเงินไว้ไปติวดีกว่าป้ะ

Sherlock Holmes พูดเสมอว่าการดูถูกตนเองเกินจริง ทำให้เกิดผลลัพธ์ไม่ต่างกับการยกยอตัวเองเกินจริงเลย // คำพูดที่ว่าคนเก่งมักไม่พูดว่าตนเองเก่ง ผมไม่เห็นด้วยนะครับ เพราะคำสอนอย่างนี้ล่ะมั้งครับ เด็กไทยจึงขาดความมั่นใจในตนเอง // มองตัวเองตามศักยภาพที่มีแล้วหาทางพัฒนาต่อไปครับ สู้ๆ ^0^

ถ้าไม่เข้าใจ ก็หาในGoogleเอาเลยครับ เรื่องที่ไม่เข้าใจ ลองหาวิดิโอดูครับ
เทคโนโลยีถ้าใช้ประโยชน์  มันก็มีค่ามากเลยนะครับ ลองหาของormschool ดูครับ เค้าจัดคลิปสอนฟรี เปิดอกาศให้กับเด็กต่างจังหวัดที่ไม่ได้มีโอกาสเข้าไปเรียนพิเศษ หรือบ้านห่างไกล ไม่มีเงิน นอกจากเรียนแล้วก็ฝึกทำโจทย์เยอะๆ 
ในโลกนี้ไม่มีคนโง่ มีเพียงแต่คนไม่เข้าใจ เขาจึงทำไม่ได้ 
ทุกอย่างบนโลกนี้มันง่าย เพียงแต่ขาดคนที่คอยอธิบายให้เราเข้าใจ ซึ่งมันยาก '    '
จะเก่งจะดี มันอยู่ที่ตัว และใจ  หากมานะพยายามฝึกฝนบ่อยๆขัดเกลาๆบ่อยๆ มันก็ย่อมพัตนาขึ้นเอง เป็นธรรมชาติ  : ) สู้ๆครับ เป็นกำลังใจให้ 

ไม่อยากจะอวด 555 
ป.1-ป.6 4.00
ม.1 2.79 2.89
ม.2 2.12 2.01
ม.3 2.32 2.25 

ตอนนี้เราอยู่ม.4 แล้ว ไม่ได้โควต้า เลยอาศัยการสอบเข้าเอาค่ะ เราอยู่ห้องคิงวิทย์คณิต ทั้งๆ ที่เกรดเฉลี่ย 6 เทอมแค่ 2.49 ตลกมั้ยหล่ะ

เราคิดว่าเกรดของจขกท ก็อภิมหาเยอะแล้วค่ะ ถ้าเทียบกับ เกรดอับปรีย์ของเรา 55 สู้ๆค่ะ ตั้งใจเรียน ส่งงาน อ่านหนังสือ เดี๋ยวเกรดก็ขึ้นค่ะ แต่เกรดน้อยไม่ได้แปลว่าเรียนไม่เก่งน้าาาาา 

เคยเป็นนะ ป.1 - ม.3 ไม่เคยได้เกรด ต่ำกว่า 3. เลย แต่ก็ไม่ใช่คนบ้าเรียนด้วย เป็นเด็กกิจกรรมมากคนหนึ่งเลยแหละ แบบทุกงานต้องมีชื่อข้า แบบนี้เลย แต่ก็เรียนมาได้ ผ่านมาได้ ไม่ได้เก่งนะ ม.ต้นไม่ได้เรียนพิเศษพวกวิชาการเลย เราเรียนดนตรีไปแบบนี้ ที่ผ่านมาได้ก็เพราะเพื่อนๆ แล้วก็ความหน้าด้านที่เวลาเราไม่เข้าใจที่ครูสอนตรงไหน เราจะยกมือถามหรือ ขอร้องให้อธิบายซ่ำได้ไหม แล้วจะเน้นสรุปในแบบที่เราเข้าใจอะ ทำอย่างนี้ นอกจากจะจำได้แล้ว มันยังเพลินกว่าการนั้งฟังเฉยๆนะ
ม.4-ม.6 นิ ไม่ต้องพูดถึงเลย 2.7 กว่าๆเอง แต่ตอนนี้ก็เข้ามหาลัยได้นะ เพราะเชื่อมั่นในตัวเอง บ้างที่เกรดเฉลียมันก็ไม่ได้มีผลอะไรมากมายขนาดนั้นนะ น้อง เข้า มหาลัย เข้าใช่คิดคะแนน แค่ 5% เขาม.มาไม่มี อาจารย์คนไหนเขาถามหรอกว่า เธอ จบมา เกรดเท่าไหร่ เขามีแต่ถามว่า รู้อะไรมาบ้าง คิดว่าตัวเองจะไหวไหม แบบนี้มากกว่า พี่ว่าอย่าไปซีเรียสเรื่องเกรด นะ มันเป็นที่ค่านิยม ม.ปลายพี่เป็นเด็กกิจกรรมนะ พี่บอกน้องได้เลย ถ้าน้องไม่ได้อยากเรียนหมอ นะ การทำกิจกรรม อะ มันเอามาใช่ได้จริงมากกว่าความรู้ในตำราเรียนอีก น้องเก่ง แต่ น้องเข้ากับคนอื่นไม่ได้ หรือ น้องอดทนต่อสิ่งเร้าต่างๆรอบตัวไม่ได้ ความเก่งของน้องมันก็เท่านั้น เกรดที่จบ มหาลัยก็ไม่ได้ชี้ว่าน้องเป็นคนเก่งสำหรับ บริษัท เหมือนกันคะ เมือโตกว่านี้น้องจะค่อยๆเข้าใจที่พี่พูด เพราะ พี่ก็เลยผ่านจุดที่น้องกำลังเจอ สิ่งที่น้องต้องทำคือ เปลียนทัศนคติ คะ เมือไหร่ที่น้องคิดว่า วิชานี้ อ.สอนไม่รู้เรื่อง พี่อยากให้น้องถามตัวเองว่า ที่ อ. สอนไม่รู้เรื่องนิ มันเป็นความคิดของน้องจริงๆ หรือเป็นสิ่งที่น้องได้ยินมาจากเพื่อนรอบตัว แล้วค่อยเอามาคิดตัดสิ้น #ยาวไปหน่อย แต่แนะนำนะ นั้งสมาธิ หรือ หาเครื่องดนตรีสักชิ้นมาเล่นนะคะ มันจะช่วยฟังสมาธิ และการจับการฟังที่ดีคะ คลายเครียดด้วย

เราเป็นคนนึงนะที่ไม่เรียนพิเศษ
เห็นคนมาระบายเรากะขอพื้นที่ด้วยละกันนะ
คือช่วงม.ต้นมันยังโอๆอยู่มันมาพีคช่วงม.3 ที่เราไม่ได้เรียนพิเศษ เพราะเราไม่ค่อยชอบเท่าไรชอบอ่านเองมากกว่า แต่รู้อะไรลัดๆไม่ทันเพื่อน ทีนี้พอผลสอบออกมา เราได้เกรดต่ำลงเหลือแค่ 3.70 จนเพื่อนที่อ่อนกว่าได้มากกว่าเราไปเลย เรากะเลยลองไปถามดู กะบอกว่าเรียนพิเศษมีวิธีลัดสอนให้ เราเองกะไม่ชอบอ่ะ ไม่ชอบนั่งฟังบ่นๆแล้วอาจจะหลับ แต่มันกะกลัวไม่ทันเพื่อน
//ถ้า3.70มากสำหรับใครขอโทษไว้ ณ ทีนี้ ไม่ได้ดูถูกใครนะ
สำหรับเราเองก็ว่ามันมากพอสมควรเลย แต่เพื่อนๆดันล่อ 3.90+กัน

พอขึ้นม.ปลาย มันไม่โอสำหรับเรา เราติดวิทย์คนิตเพราะเกรดเฉลี่ย 3.73 ถึงแถมสอบติดห้องIntensive ที่เป็นอังกฤษพิเศษด้วย เลยเยอะเข้าไปใหญ่ ไม่จบง่ายๆ เรากะลงเรียนพรีดีกรีของม.ราม[อยากได้ใบปริญญาก่อน]ไว้แล้วด้วย ซึ่งกะจะอ่านหลังสอบของรร.จบเรียบร้อย แต่ของรร.นี่งานเยอะมากสั่งแบบรุมอัดเข้ามาเต็มๆ ครูเค้าก็สอนเข้าใจส่วนใหญ่มีแค่บางคนที่งงๆ แต่ฟิสิกส์นี่เรากลัวมากไม่ได้เรียนพิเศษเลยเพราะกลับบ้านมาเสาร์อาทิตย์ อยากพักผ่อนมากกว่า
แถมชอบอ่านหนังสือคนเดียวเงียบๆอีก ไม่ชอบไปวุ่นวายที่วรรณสรณ์/สยาม

อย่างวันนี้ก็พึ่งสอบเสร็จไม่ค่อยโอกับดาราศาสตร์เท่าไร เหมือนมั่วไปเยอะแต่มันก็รู้สึกไม่ดีเท่าไรนะเวลาเพื่อนในห้องได้มากกว่า แล้วเราอยู่รั้งๆท้ายห้องแบบเกรดก็ไม่ได้แย่อ่ะ แต่เพื่อนทำได้ดีกว่าทั้งนั้น เราเองก็พยายามนะ เพราะเพื่อนๆขนาดไปเรียนพิเศษยังไม่รอดกันเป็นแถว แล้วม.4ไม่รอดม.5ก็เกรงว่าจะไม่รอดอีก กิจกรรมก็คอยๆเข้ามาถาโถมชีวิตแบบอัลติเมต คือเอาตรงๆเก่งยังไงก็ตามเป็นเรา เราก็เริ่มท้อแท้เหมือน จขทก. บางคนบอกจะเลิกความพยายามแค่นี้..เหรอ? แต่บางครั้งงานมันเยอะ เครียดก็เครียด สอบก็สอบ มันก็ต้องมีบ้าง[ไม่บ้างอ่ะ เยอะเลยแหละความรู้สึกท้อ เหนื่อย ไม่ไหว]
เราว่าเราเหมือนจขทก. เลยอยากมาแชร์ว่ายังมีคนที่อาจจะหนักกว่า
หรืออยู่ในสถานการณ์เดียวกัน มีผู้ร่วมชะตากรรมที่คล้ายๆกัน

ส่วนอ่านหนังสือให้เข้าหัว เราใช้วิธีอ่านช้าๆนานแต่ติดตาอ่ะ
แบบลองจำ MindMapping ว่ามันแยกย่อยๆยังไงก็ได้ ใช้อยู่
พึ่งลองทำแต่กะได้ผล คืออ่านแบบช้าไม่ต้องรีบมาก หาเวลาเพียงพอ
ค่อยอ่านๆให้มันเข้าหัว แยกวิชาอ่านๆอย่าอ่านต่อกัน ไม่งั้นรวน

ยังไงซะ หลักๆเลยเราควรให้กำลังใจกันและกัน คอยเตือนสติ
อย่างที่บอก การทับถมไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นแถมแย่ลงกว่าเดิมมาก
แต่เราก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี เครียด เหนื่อย นอนไม่เพียงพอ
ยังไงก็สู้ๆนะ จขทก. [ให้กำลังใจตัวเองด้วย]

ธรรมดาครับ ยิ่งเรียนยิ่งยากขึ้นเเหละ 
ผมว่ามันอยู่ที่เราเองนะของเเบบนี้ อย่าโทษนั่นโทษนี่นักเลย มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ถ้ามันจะมีเหตุผลที่ทำให้เราคะเเนนเเย่มันก็เเค่ว่าเรายังพยายามไม่พอ ก็เท่านั้นเอง

พี่คะ มันเหมือนกับพาลาโบลาแหละค่ะ สู้ๆค่ะ แล้วกราฟจะโค้งขึ้นเองค่ะ

เราเป็นอยู่ตอนนี้เลยค่ะ เราเรียนรร.รัฐ ขึ้นมอสี่แน่นอนค่ะมันต้องเรียนยากแน่นอน เราเรียนสายวิทย์เหมือนกัน มอต้นเรามาจากห้องโครงการพิเศษนะซึ่งมีหกห้องที่เป็นห้องพิเศษจากสิบสี่ห้อง เราอยู่ห้องห้าคือเราเรียนในห้องอ่าเราเข้าใจดีมากนะ คะแนนที่ออกมาค่อนข้างดี แต่พอขึ้นมอปลายเราสอบได้ห้องหนึ่งแม่เจ้า!เจอแต่คนเก่งๆ ส่วนตัวเราไม่เก่งอะไรหรอกอาศัยว่าเรียนเข้าใจอย่างเดียว หนังสืออ่านบ้างไม่อ่านบ้างตามอารมณ์คะ วันๆเอาแต่ติ่งนักร้อง เปิดเฟส อ่านฟิคไปวันๆ มันเริ่มมาแล้วเรียนยากมากกก ส่วนตัวทางบ้านเราก็ไม่ได้ฐานะดีอะไร เรียนพิเศษก็เลยลงเรียนไม่มาก เราเรียนในห้องไม่รู้เรื่องเลยโดยเฉพาะฟิสิกส์ เคมี และชีวะ สอบเก็บคะแนนที่ผ่านมาทุกวิชาเราตกหมดเลย เราโครตเครียดมากอ่า หันไปทางไหนก็มีแต่คนเรียนรู้เรื่องเรียนเก่ง จะสอบกลางงภาควันที่18นี้อยู่แล้ว กลัวทำข้อสอบไม่ได้ แล้วอีกอย่างทางรร.จะจัดห้องตอนขึ้นมอห้า เรากลัวว่าจะตกมากๆ ตอนนี้เครียดมากกกกกก พยายามให้กำลังใจตัวเองอยู่
ปล.เราได้เกรดเฉลี่ยนห้าเทอมตอนมอต้นเท่าจขกท.นะคะแต่เกรดไม่เคยต่ำ3.5 

น้องอะยังดีกว่าพี่นะ
ตอนพี่ม.ต้นพี่เด็กพวกหัวเรียนได้เท่าๆกันทุกวิชา...
แต่สิ่งที่ทำให้พี่เสียใจก็คือ วิชาคณิตศาสตร์เนี่ยแหละ
ตั้งแต่ม.1-ม.3พี่ได้คณิตศาสตร์เกรด4มาตลอดไง 
พอม.4นะหรอ  ด้วยความที่พี่โชคดีปนร้ายไง  พี่ได้มาอยู่สายวิทย์เพราะโควต้ารร.
แต่กลับกลายเป็นว่าหัวพี่ไม่ไปพวกวิชาวิทย์คณิตเลย  แม้แต่สมการ พี่ยังย้ายข้างไม่เป็น  เศษส่วนคิดไม่ได้ทั้งๆที่เป็นเรื่องที่พี่ถนัดที่สุด 
ม.4เทอม1 คณิคหลัก3 เสริม 3  ม.4เทอม2 คณิตหลัก3เสริม 2.5
ม.5เทอม1 คณิตหลัก2.5เสริม2.5  ม.5เทอม2  คณิตหลัก4เสริม1.5
น้องลองดูเกรดรายวิชาสิมันอนาถมากไหมมมม  
แต่ทุกวันนี้พี่ค้นพบตัวเองแล้วว่าพี่มาผิดสายจริงๆพี่ควรไปอยู่ภาษา
ฉะนั้น หากน้องอยากพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นกว่านี้  ตั้งใจเรียนเพิ่มขึ้นนะ  หาเวลาติวเป็นการส่วนตัวกับครูที่สอนบ่อยๆ น้องจะดีขึ้นมาเอง  แต่ถ้าหากไม่ได้ดีขึ้นมาสักเท่าไหร่ บางทีวิชาที่น้องเรียนอาจจะไม่ใช่ตัวตนของสายที่น้องจะเรียนและทำงานในอนาคตก็ได้

ปล.ครูรร.พี่ก็เป็น สอนไม่รู้เรื่องเนี่ย...แต่ถ้าหากเราตั้งใจ  เดินเข้าไปถามแกนอกรอบเลยให้แกสอนส่วนตัวจะได้รู้เรื่องขึ้นบ้าง  ถ้าไม่ก็หาคนที่รู้เรื่องมาสอนเรา 

สู้ๆค่ะน้อง

สู้ๆนะคะ หนทางยังอีกยาวไกล เราก็เคยเป็นคะ ตอน ม.1 ม.2 ได้ 4.00 พอ ม.3 เล่นเยอะ อันนี้รู้ตัว ออกแนวปล่อย เพราะว่า ได้ที่เรียนแล้ว (ไม่ดีนะคะไม่ดี ==) ได้ 3.62 พอขึ้น ม. 4 ตั้งใจจะตั้งใจเรียนเลย โอ้โห 3.5 !! เห็นเกรดแล้วร้องไห้เลย วันเกิดแม่ด้วย บอกแม่ไป ร้องไห้ไป == เสียใจมากอ่ะ บอกเรื่องแย่ๆ ในวันเกิดแม่ พอเทอม 2 เริ่มชินล่ะ มีเรียนพิเศษบ้าง ตอนปิดก็เรียน อ.อุ๊ เรียนหมอบีม ก็เข้าใจขึ้นนะ แต่อย่างว่า คนออกข้อสอบคือครูในโรงเรียน ก็ลองจับแนวอาจารย์ดูชอบออกแบบไหน ตอนจบ ม.6 เกรดรวม โอเคมากเลย แต่พอเข้ามหาลัยก็ แบบเดิมเลย ฮ่าๆ จากที่เคยได้ 3 ไม่เคยตกถึง 2 เจอมหาลัยเข้าได้ 1.7! โอ้โห ลมจะจับ เทอม 1 นี้เป็นอะไรที่แบบปรับตัวมากจริงๆ เทอม 2 เลยไฟว่ ได้เกรดจากตัวฟรีช่วย เลยขึ้นมาถึง 3 ได้ สู้ๆนะคะ ไม่ต้องท้อ ไม่เข้าใจตรงไหน ลองถามเพื่อนในห้องดู ไม่ก็ไปถามอาจารย์ที่สอนวิชานี้เหมือนกัน แต่ว่าไม่ได้สอนเราก็ได้นะ ลองจับๆ ทางของอาจารย์ดูนะคะ อย่าไปเครียดนะ ตอนเราเรียนเราก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน ถามเพื่อนเอา หะๆ fighting!!!

ปล. จริงๆ เกรดมันก็ไม่ได้เป็นตัววัดอะไรมากนะคะ เข้าใจหลักของมันแล้วเอามาใช้ถูก เราก็ว่าใช้ได้ล่ะแหละ

555 พี่หนักกว่าน้องอีก 

เรียนมาไม่เคยได้ที่โหล่ แถมพ่วงคำว่าพรสวรรค์ติดตัวมาด้วยต่างหาก เรียนเก่งสุด วาดรูปสวยสุด

จนเข้าม.ต้นชีวิตเริ่มพลิกจากบนสุดมากลางๆ จากวาดรูปสวยสุดมีคนเก่งกว่า แต่ก็ยังไม่รู้สึกนะ 555 ...ยังเรายังแย่ไม่พอ

เข้าม.ปลายตอนแรกได้ศิลป์-คำนวน แต่ดิ้นรนมาวิทย์-คณิต มาแบบไม่มีอะไรติดตัวเลย อ.ในโรงเรียนสอนไม่เข้าใจ เรียนพิเศษก็ไม่เรียน จากชอบวิทย์ก็เลยแอนตี้แบบสุดๆ วาดรูปก็ไม่ได้เรื่องแล้ว เพราะมันหมดกำลังใจไปนานแล้ว ส่วนเรื่องเรียนไม่ต้องพูดถึงทั้งห้องมี 55 คน พี่ปาไปที่ 54

ชีวิตตอนนั้นคือพี่เฟลมาก ส่งกระดาษเปล่าๆให้อาจารย์ตอนสอบ ไม่ยอมลอกโพยเพื่อน คว้าศูนย์คว้าหนึ่งมากินแบบชิวๆจนเพื่อนแซวพี่ว่าขะเป็นคยเดียวในประวัติการของห้องนี้ที่แอดไม่ติดหรือไง

ถามเครียดมั้ย พี่เครียดจนเหมือนสติแตกอ่ะ 555 เครียดจนไม่เครียด แล้วก็เริ่มทวนความรู้ให้ตัวเอง จากไม่เอาไหนเลย ก็เริ่มไปวัดไปวา จนกลับมาอยู่ในระดับกลางๆได้ตอนปีหนึ่ง แล้วอยู่ในระดับเกือบสูงตอนปีสี่

แบบในมุมมองที่พี่เป็นนะ พี่ว่าคำว่าท้อ ทำไม่ได้ ไม่รู้เรื่องนี่ตัวสกัดดาวรุ่งเราอย่างดีเลยนะ 555 อย่าคิดแบบนั้น เราต้องเดินไปข้างหน้า ล้มครั้งนี้ให้เป็นบทเรียน เพื่อยืนให้แกร่งกว่าเดิม

ทันทีที่คิดว่าเราทำไม่ได้ ใจเราก็ไม่อยากทำแล้วใช่มะ พอแทนที่เราจะมีโอกาสทำอะไรได้บ้าง กลายเป็นท้อแล้วปล่อยให้มันหลุดมือไปเพราะคิดว่าทำไม่ได้ เพราะงั้นอย่าบั่นทอนความสามารถของเราด้วยคำว่าทำไม่ได้นะ :)



ต่อให้คนทุกคนให้กำลังใจเรา ถ้าเราไม่ให้ตัวเองด้วย ทุกอย่างก็จบนะจ๊ะ :)

แบบนี้แหละจ้ะ การเรียนบางทีมันยิ่งเรียนยิ่งยาก

เข้าใจนะว่าไม่อยากเกรดลด ไม่อยากดูโง่ในสายตาคนอื่น ไม่อยากโดนดูถูกว่า ทำไมยิ่งเรียนเกรดยิ่งลดล่ะ ไม่มีใครอยากโดนแบบนั้นกันทั้งนั้นแหละจ้ะ

แต่พี่ขอแนะนอะไรอย่างนะ

บางทีชีวิตคนเรามันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเกรดเสมอไป ถ้าเรียนได้เกรด4 แต่ชีวิตได้เกรด 0 มันก็เท่านั้น

ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องสนใจการเรียนนะ ทำให้ดีที่สุดในแบบของเราก็พอ แล้วก็ลองออกมาเรียนรู้อะไรที่ไม่ได้มีอยู่แค่ในตำราดูบ้าง บางทีน้องอาจจะได้รู้อะไรที่ไม่เคยรู้ก็ได้ (การศึกษาไทยยิ่งดีๆ อยู่ เรียนเพื่อไปสอบชัดๆ แทบไม่ได้เอามาใช้ในชีวิตประจำวันตรูเล้ยย = = แถมข้อสอบยัง...ถามมาได้วิธีการผ่อนคลายความเครียดที่ถูกคืออะไร ถอนหงอก ถอนจักแร้ ถอนหายใจ ถอนสายบัว แล้วต้องตอบถอนสายบัว ถุ้ยยยย เพลีย)

อันที่จริงพูดแบบนี้ก็เหมือนยอตัวเองอะนะ แต่พี่จะเล่าให้ฟังว่า เพื่อนๆ ชอบมองว่าพี่เป็นคนฉลาด (อาจด้วยลุคใส่แว่นด้วย) แต่เชื่อไหม พี่เคยได้เกรดต่ำกว่า 2.00 มาแล้ว!!! แต่หลังจากนั้นก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่นับได้เลยว่าได้สูงกว่า 3.00 กี่ครั้ง คือเกรดพี่แย่มาก แต่มันแปลกตรงที่ เวลาเพื่อนถามอะไร บางทีพี่ตอบได้ในขณะที่คนอื่นไม่รู้ ทำได้ในสิ่งที่บางที่คนอื่นทำไม่เป็น แต่พี่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเก่งหรือฉลาดสักที

แล้วถ้าถามว่าทำไมทำได้ ตอบได้ ก็เพราะพี่สนใจความรู้รอบตัวมากกว่าในตำรา และถ้าสนใจอันไหนมากจะศึกษาและพยายามลองทำ พยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่ตัวเองชอบว่าที่เราเข้าใจมันถูกไหม อันไหนไม่เข้าใจทำจนกว่าจะเข้าใจ แล้วก็คอยตั้งคำถามกับหลายๆ สิ่งรอบตัว ตั้งคำถามแล้วก็พยายามหาคำตอบจากคนรอบข้างทุกคน บางทีสงสัยอะไรไร้สาระ แต่พระเจ้า รู้ไหม บางที-สิ่งที่เราคิดว่าไร้สาระเนี่ย มันมีสาระกว่าที่เราคิดเยอะ

เคยมีครั้งหนึ่ง เรียนภาษาอังกฤษ คืออาจารย์เค้าให้จับกลุ่มแล้วเขียนพวกคำโปรยหนังอะไรเงี้ย แล้วก็ให้เอามาอ่านเพื่อให้เพื่อนในห้องช่วยกันแปลดู แล้วคือพี่เกลียดภาษาE. มากก รองจากเลขและวิทย์ แต่รู้ไหม คำว่า Lust มีพี่คนเดียวที่แปลได้ว่ามันคือ ราคะ (ที่จริงมีคนเก่งE กว่าพี่นะ แต่ตอนนั้นคนคนนั้นไม่ได้มา) คือเพื่อนมันก็อ่านๆ มาอะแหละ แล้วมันก็อ่านคำนี้ว่า ลุส พี่ก็...เดี๋ยว ทำไมที่ช่วยๆ กันแปลมันแลดูไม่เกี่ยวกับลุสอะไรนี่เท่าไหร่วะ เลยถามเพื่อนไปว่า ลัส L U S T รึเปล่า มันก็ใช่ เราก็ โอเค lust ลัส ราคะ คือเพื่อนอึ้ง แกรู้ได้ไงวะ จารย์ก็ถามว่า รู้ได้ไง (เพราะคนอื่นดันไม่รุ้กัน ถ้ารู้คงไม่แปลก) เราก็ แหะแหะ หนูเคยอ่านเจอค่ะ แล้วรู้ไหม พี่อ่านเจอในไหน

การ์ตูนเว้ย!! พี่อ่านเจอในหนังสือการ์ตูน!!! จำได้เลยว่าเรื่องนี้ Fullmetal alchemist หรือ แขนกลคนแปลธาตุ ให้ตายเถอะ อ่านเรื่องนี้ได้ทั้งอิ้งได้ทั้งวิทย์ ถ้าถามว่าทำไมได้วิทย์ ลองหาอ่านหรือดูอนิเมะดู ส่วนอิ้ง คือ ลัส เป็นชื่อตัวละครที่เป็น โฮมุนครูส (ฝั่งร้าย) ซึ่งโฮมุนครูสเนี่ยมีเจ็ดตัว ชื่อก็ตามบาปทั้งเจ็ดในคัมภีย์ไบเบิ้ล น่ะ ได้เรื่องศาสนามาอีก การ์ตูนเรื่องเดียวนะเนี่ย

แล้วก็อย่างที่บอก ชอบอะไร จะค้นคว้าและทำความเข้าใจกับเรื่องนั้น มาหมดเลยจ้า เล่นแร่แปรธาตุคืออะไร มาไหน ศิลานักปราชญ์คือสิ่งใด อะไรคือโฮมุนครูส ยศทหารมีอะไรบ้าง (พระเอกเป็นกึ่งๆ ทหาร คือได้ยศพันตรีเพราะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุของกองทัพ อ่ะงง ถ้าคนไม่อ่านจะงงจ้ะ) ร่างกายมนุษย์ประกอบไปด้วยสารใดบ้าง? มาเต็มจ้าา ได้เยอะกว่าในตำราอีกบางที คือมังงะญี่ปุ่นมันดีตรงที่ ข้อมูลมันเชื่อถือได้นะ คือนักเขียนเขาจะหาข้อมูลจริงมาซัพพอร์ต ในการเขียนมังงะแต่ละครั้งคือต้องหาข้อมูลเยอะมากกกกกกกก เรื่องเลยจริงไปด้วยไง (ยกเว้นบางอันที่เว่อไปเพื่อเน้นความมันส์นะ ต้องแยกแยะ การ์ตูนกีฬานี่ แทบจะปล่อยพลังได้ แต่ก็ทำเอารู้กฎ รู้อะไรหลายๆ อย่างที่ไม่รู้เหมือนกัน)

ไม่ได้แนะนำให้ไปอ่านการฺตูนแทนตำรานะ แต่ลองหาความรู้จากที่อื่นนอกตำราดูบ้าง แล้วบางที-ความรู้เหล่านั้นน่ะ จะช่วยเราได้เยอะ รวมถึงในการใช้ชีวิตของเราด้วย

(เคยสงสัยไหมว่า ทำไมหนังสือดีๆ หลายๆ เล่มที่คนเขาอ่านกันซะเยอะ อย่างหนังสือแนวจิตวิทยาสอนการดูคน สอนการใช้ชีวิตให้รอดในสังคม ทำไมเขาถึงไม่เอามาสอนกัน ทั้งๆ ที่บางที เราเอามันมาใช้มากกว่าสแควรูทอีก(สะกดถูกไหมเนี่ย) พี่สงสัย และหาคำตอบ ซึ่งคำตอบที่พี่ได้ในตอนนี้ก็คือ...เพราะหลักสูตรการศึกษาไทยนั่นเอง อุฟฟฟ จะโดนแบนไหมนี่)

อุปสรรคเยอะอ่ะ เราเล่าบ้าง

ของเราประถมเกรดสามกว่าๆ 

ที่ 1 ที่ 2 น้อยสุดคือที่ 4 

แต่พอขึ้นมัธยมเกรดเหลือสองกว่าๆจ้า

อาจจะเป็นเพราะเราขี้เกียจด้วยล่ะ 

(เกรียนมาก ขี้เกียจต่อแถวส่งการบ้าน)

แต่เป็นคนไม่ซีเรียสเรื่องเกรดอยู่แล้วเลยเฉยๆ

พอมามอสี่ เกรดก็ยังสองกว่าๆ อยู่ แต่มากกว่ามอต้น

และเกรดก็เพิ่มขึ้นๆเรื่อย จนมอห้าเทอมสองได้เกรด 3.08!!

เราถือว่าเยอะนะ ขยันเรียนด้วยเพราะว่าจะเอาเกรดยืนรับตรง

แต่จุดที่แฮปปี้ที่สุดคือมอหกเทอม 1 เกรด 3.68 ที่ 1 ของห้อง

แม่ถามว่าโกงหรือเปล่า 5555 จริงๆเพราะเทอมนี้ตั้งใจ

เรียนเรื่องที่เราถนัดเยอะเลยได้เกรดดี และเพราะอยากติดที่ดีๆ

แต่ก็นั่นล่ะ เราติด มจพ ปราจีน ตั้งแต่เทอม 1 

ทำให้เทอมสองความตั้งใจเราดร็อปลง เกรดเลยตกจ้า 5555

เหลือ 3.39 เกรดตอนเรียนจบนี่ 3.00 เป๊ะๆเลย

แต่พอขึ้นปี 1 ด้วยความที่ตอนมัธยมเก่งคณิต

แล้วเทอม 1 เรียนเหมือนมัธยม ทำให้เราไม่ตั้งใจเรียน 

เกรดแมทเลยได้แค่ C+ อ่ะ แต่เกรดรวม ok นะ 2.97

อย่างที่บอกเราไม่ยึดติดกับเกรด เลยไม่ค่อยเดือดร้อน

แต่เทอม 2 ลำบากหน่อย เพราะพ่อขอให้ถึงสาม

แต่ก็ทำจนได้แหละ ยังไงก็สู้ๆนะ ถ้าเราตั้งใจแล้วเต็มที่กับมัน

อุปสรรคอะไรก็ขวางเราไม่ได้หรอก :)

ชีวิตเราก็เป็นเหมือนเธอ ฮ่าๆๆ
แบบตั้งแต่อนุบาล-ม.3ได้เกรดไม่ตำกว่า 3.40 พอขึ้น ม.4 สายวิทย์การเรียนยากขึ้น(มาก ขอเน้นว่ามาก)เกรดลดเหลือ 2.75 แบบตอนแรกที่เห็นคืออยากร้องไห้ไม่กล้าให้คนทางบ้านดูเลยกลัวโดนดุ แต่ดีที่ทางบ้านไม่ว่าอะไร (หรือไม่สนใจ) ฮ่าๆๆ เทอมสองหนักกว่าเดิมอีก เหลือแค่ 2.30 ตอนนี้อยู่ ม.5 ว่าจะเริ่มต้นใหม่เอาใหม่ให้ดีกว่าเดิมเพราะกลัวสอบไม่ติด ไม่ได้โควต้า หรืออะไรแบบเนี้ย บอกเลยว่าไม่เคยเรียนพิเศษอย่างจิงๆจังๆตั้งแต่เด็กจนโต ถึงทุกวันนี้ เรียนแค่ที่ครูผู้สอนมาติวให้นอกรอบ สู้ๆนะ ชีวิตก็มีขึ้นมีลง ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าเกรดเทอมนี้จะออกมาบอกหรือลบ วันนี้ก็ต้องไปสอบอีก อ๊ากกกกก จะบ้าตายละตื่นมาอ่านสือตั้งแต่ตีสาม

จขกท จะสอบเหมือนกันไม่ใช่หรอ Fighting!! เป็นกำลังใจให้ (เป็นกำลังใจให้เราด้วนนะ) ฮ่าๆๆ
 
ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอออออ อยู่ม.4 เอง ปรับปรุงนิสัยการเรียนใหม่เดี๋ยวก็ดีขึ้น^++++^ 

ปล.ไม่ได้เป็นคนเก่งหรืออะไรหรอกแค่การเรียนอยู่ในเกนที่ใช้ได้

คนที่เกรดไม่เคยเกิน2.7 มิต้องไม่ได้ผุดไม่เกิดเลยหรือ?
ทำให้ดีที่สุด เกรดมากน้อยแค่ไหนก็ยอมรับไป แต่พอจบออกไปทำงานได้ ทำงานเป็นก็โอ้แล้ว

คนเก่ง รู้ตัวว้าเก่ง ก็พูดเย็อไป ใน โรงงาน และ ลัยอะ
[ไม่ใช่ ผมนะ ได้ 2กว่าๆ เอง]

เป็นกำลังใจให้จขกท. เฮ้ๆ

น้องเบเบมากนะ เทียบกับพี่คือตอนอนุบาลถึงประถมนี่4ตลอดจ้า ม.ต้นต่ำสุด3.96 พอม.4เทอมแรกเท่านั้นละ 3.27!!!!!!!!!!!!! เครียดจนแทบจะร้องไห้ได้เดือนนึงก็ชิลล์ >< ตอนนี้ม.6ละ เป็นเด็ก58 เกรดนี่คือ3.5กว่าๆ อารมณ์แบบชีวิตกูแม่ม =_= คือยิ่งเรียนก็ยิ่งรู้ว่าหัวเราไปทางไหนไง ทางที่ดีน้องอย่าไปเครียดมาก แค่ใส่ใจในการเรียนและตัวน้องเองมากๆ ก็พอค่ะ
#เรื่องนี้จริงๆ คือต้องโทษตัวเราเองค่ะ เพราะว่าไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่จริงๆ  

       เฮ้ออ ตอนอนุบาล-มัธยมต้นนี่แบบ เกรดโอเคเลยนะ ม.3 เทอมแรกได้ 3.69 เทอมสองได้ 3.73 แล้วพอขึ้นม.ปลายเท่านั้นละ คือแบบสอบกลางภาค ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ คณิต แบบตกหมดทุกวิชาเลย เกรดออกนี่ 3.5 อย่าได้หวัง เกือบไม่ถึง 3 ด้วยซ้ำ แล้วดันอยู่ในห้องที่มีแต่เด็กคัดเกรดเข้ามา ตอนนั้นคือเครียดเหมือนกัน เฉียดที่โหลของห้อง -3- จะมาเรียนทำไมสายวิทย์เนี่ย ร้องไห้อยู่หลายวัน พ่อกับแม่ก็คงสงสารลูกละ เลยบอกว่าย้ายสายดีมั้ย ศิลป์คำนวณ ศิลป์ภาษาก็ได้ พ่อกับแม่ไม่บังคับหรอก 
     จนนี่พี่ก็เรียนอยู่ม.5 แล้ว พี่ไม่คิดเปลี่ยนสายหรอก พอตกก็ซ่อมเอา คิดแค่ว่า "อยากทำให้พ่อกับแม่ภาคภูมิใจ อุปสรรคเยอะแค่ไหนก็ต้องไปให้ได้" สู้ๆนะเป็นกำลังใจให้?

เกรดวัดอะๅรไม่ได้ มันคือความจริง บางคนเกรด2กว่า อาจจะเก่งกว่าเกรด3กว่าก็ได้ ถ้าส่งงานครบ จบ

เป็นกำลังใจให้นะคะ เราเองเคยมีประสบการเรื่องเกรดขึ้นๆลงๆมาเยอะมากๆ  
ตอนม.ต้นเราได้เกรดเฉลี่ยรวมเยอะมาก อาจจะเพราะตอนสอบได้อยู่ห้องคิงส์ ได้เกรดรวม 3.94 พอม.ปลายต้องแยกห้องสอบใหม่ ทีนี้เราคิดว่ายังไงก็ได้ต่อ รร.เดิมอยู่แล้วเลยไม่แตะหนังสือเลย ใช้ปิดเทอมม.สามแบบสบายเต็มที่ ดูทีวีทั้งวัน พอสอบอีกทีเราตกลงไปอยู่ห้องสุดท้ายเลยค่ะ เราตอนนั้นก็ใจหายนะ แต่ไม่ได้เสียใจอะไรมาก พอขึ้นม.4จากที่เคยได้เกรดไม่ต่ำกว่า 3.9 ปรากฎว่าได้เกรด 3.60 ตอนแรกแบบอึ้งนะยอมรับ แต่เราก็พยายามพยุงเกรดไม่ให้ลงไปจาก 3.5 พอจบม. 6 เกรดเฉลี่ยรวมก็อยู่ประมาณ 3.5 ค่ะ เราไม่ซีเรียสอยู่แล้ว แต่มาคิดผิดมหันต์กับตอนเข้ามหาลัย พูดตามความจริงเราได้รอบแอดค่ะ เป็นคณะที่ไม่คิดอยากจะเรียนเท่าไหร่ตอนนั้นคิดแต่ว่าเอาเหอะ เรียนๆไปซะเดี๋ยวซิ่วก็ได้ เลยใช้ชีวิตเด็กปี 1 แบบเข้าขั้นขี้เกียจมาก เรียนไม่ค่อยไป แถมหนังสือไม่แตะ พอเกรดทัั้งสองภาคออกมา 2.34 ทั้งสองเทอมแถมติดเอฟมาอีก 1 ตัว ตอนแรกกลัวแม่ว่ามากเลย แต่พอแม่รู้แม่ไม่ด่าเลยซักคำ แต่กลับถามว่า มันเรียนยากมากเลยเหรอลูกแล้วทำหน้แาแบบผิดหวัง ตอนนั้นเราพูดอะไรไม่ออก จากที่เคยคิดว่าจะซิ่วก็เลิกคิด เพราะสงสารแม่ เสียดายเงินที่เค้าให้เราไปมหาวิทยาลัย เลยตั้งใจว่าจะทำตัวใหม่ ไปเรียนให้ครบ อ่านทบทวนหนังสือก่อนสอบ ปรากฎว่าปีสองเทอมแรกเกรดขึ้นเป็น 2.95 ดีใจมาก บอกแม่ไปแกดูมีความสุขสุดๆ จากนั้นเราก็พยายามทำให้สม่ำเสมอ แต่ไม่ใช่ว่าเครียดตลอดเวลานะคะ มีเวลาให้เพื่อน ให้ครอบครัว และให้การเรียนเป็น-ส่วนที่พอเหมาะ พอปีสามเป็นปีที่เราต้องเรียนวิชาภาคเกือบทุกตัวเพื่อนๆเกรดลงกันเยอะ -เราก็กลัว แต่ปรากฎว่าเราได้เกรด 3.65 ดีใจมาก พอจบการศึกษาเราได้เกรดเฉลี่ยรวม 3.11 ถึงไม่ได้เยอะแต่เราก็ภูมิใจค่ะ เพราะมันมาจากความพยายามของเราทั้งสิ้น ทีนี้พอเรียนจบเราก็คิดว่าจะเรียนต่อหรือทำงาน เราเลยตัดสินใจสมัครทุนไปคิดว่าถ้าได้ก็เรียน ไม่ได้ก็ทำงาน เพราะมันก็แพงสำหรับเราอยู่นะค่าเทอมป.โท พอตอนไปสัมภาษณ์เราไม่ผิดหวังกับความพยายามของตัวเองเยค่ะ ท่านอาจารย์ที่สัมภาษณ์เค้าบอกว่า เค้าชอบลักษณะเรานะ เพราะจากการเรียนแสดงให้เห็นว่าคุณมีความมุ่งมั่นและพยายามแค่ไหน เราเลือกคุณแล้วคุณต้องทำแบบนี้ให้ตลอดนะ ตอนนั้นเราดีใจมากเลยค่ะ

ที่เล่าให้ฟังเพราะอยากให้กำลังใจว่าคนเรามีโอกาสเข้ามาหาตัวเองเสมอ แต่ก่อนเคยคิดนะคะว่าที่เราเรียนไม่ได้เพราะอาจารย์สอนไม่รู้เรื่องแต่มันไม่เสมอไปร้อยเปอร์เซ็นต์แน่นอนค่ะ พอมานั่งนึกอีกที เพราะตัวเราเองที่ไม่พยายามหรือเปล่า ซึ่งอาจจะจริง แหะๆ 

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ ^_^

พยายามเข้านะค่ะ สู้ๆค่ะ

เคยตกต่ำด้านการเรียนสุดๆ
เกรดเฉลี่ยช่วงมัธยมจนจบมหาวิทยาลัยต่ำสุดและสูงสุดคือ 2.48 และ2.89
มันก็แย่นะ เฟล เพื่อนก็ลอกการบ้าน ทำรายงานครบหมด
แต่ได้แค่นี้ ตอนเรียนก็เครียดค่ะ แต่ตอนนี้คิดใหม่
เครียดกับการเรียนไม่เป็นไร
จบมามีงานทำหางานได้ก็ดีแล้วนี่
 สู้ๆต่อไปเถอะค่ะ อย่าไปเครียดให้มากเลย

สู้ต่อไปค่ะ ไม่ต้องท้อ
เราก็เคยท้อ ท้อมากๆเหมือนกัน เคยเปนที่1ของห้อง
แต่มาเกิดอุปสรรค ตอนที่สอบติดพยาบาล ที่หนึ่ง ซึ่งหลายๆคนต้องรู้จักดี เป็นวิทยาลัยค่ะ สอบติดแล้วจ่ายค่าเทอมแล้ว แต่อยู่ให้เราออกเฉยเลย บอกว่าเราให้ความเท็จ โดนเหมือนกันสี่คน สืบไปมารู้ทีหลังว่า เอาเด็กเส้นยัด ตอนั้นเจ็บมากๆเพราะสละสิทธิ์ที่เรียนไปแล้ว4ที่ ตอนนี้ยังหาที่ลงจิงๆไม่ได้เลย มีติดรอสัมภาดยุค่ะ

น้องมีชีวิตเหมือนพี่เลยอ่ะ แบบ..เป๊ะ
สู้ๆ นะน้อง แรกเริ่มมันเลือดตาแทบกระเด็นอ่ะ แต่พอถึงจุดนึงน้องจะชิน น้องจะปรับตัวได้แล้วก็ผ่านมันมาได้แบบพี่ อดทนกัดฟันสู้เข้าไว้นะ

สู้ๆ นะคะ ถึงคราวก่อนๆ จะไม่ได้ผลอะไร แต่สักวันนึงความพยายามจะส่งผลให้ประสบความสำเร็จค่ะ

อย่ากังวลพี่ เราก็ทั้ง ยิ้ม ดีใจ เสียใจ ร้องไห้ ท้อแท้ อิจฉา ตึงเครียด สบายใจ หรือจะล้มลุกคลุกคลาน ต้องดิ้นรน ต้องขนขวาย ต้องไขว่คว้าแต่ทั้งหมด มันคือ สีสันของชีวิตค่ะ อย่าได้กังวลใจ

อย่าเครียดไปเลย เรียนเพื่อเอาตัวรอดในสังคมให้ได้เท่านั้นก็พอ
สำคัญอยู่ที่งานมากกว่า
ขอให้เป็นคนดี มีน้ำใจ บุคลิกดี อ่อนน้อมถ่อมตน
ได้งานดีๆ เงินเดือนสูงๆ ชัวร์

พี่ก็เคยเป็น พูดเลย เคยได้ที่ 1 ตอนมัธยมปลายมาก่อนตลอด 3 ปี
สอบติดคณะ เศรษฐศาสตร์ จุฬา เป็นคนเรียนไม่เก่งค่ะ หัวปานกลาง อาศัยความขยันล้วน ๆ
พอเข้าไปในจุฬา น้องจะเข้าใจคำว่า "เหนือฟ้ายังมีฟ้า" เลยทีเดียว
คนเก่งทั่วทุกสารทิศ เทอมแรกที่คะแนนออกไม่ดีเลย เสียใจมากตอนนั้น
แต่เพราะเรารู้ว่าตัวเองไม่ได้เก่งมาก เราต้องหาสิ่งมาชดเชย สิ่งที่คิดและทำได้คือ ขยันค่ะ
ถ้าคนเก่งเค้าอ่านแค่ 2 รอบแล้วทำได้ เราต้องอ่าน 4 รอบค่ะ
ไม่เข้าใจต้องถามค่ะ ถามเพื่อน ถามอาจารย์ อย่าปล่อยผ่านไป เพราะจะทำให้เราเบื่อและท้อค่ะ
ในที่สุดก็จบมาด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งค่ะ

เข้าใจน้องนะคะ ว่าความคาดหวังจาก พ่อ แม่ เพื่อน อาจารย์ มันมากดดันที่เรา ทำให้เราเครียด
ดังนั้น ทำให้ดีที่สุดแล้วภูมิใจกับผลที่ออกมา ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี
ลองถามตัวเองว่าเราพยายามพอแล้วหรือยัง? เต็มที่แล้วใช่ไหม?
อยากจะบอกน้องตรงนี้ จากประสบการณ์ว่า
ไม่มีสิ่งไหนที่คนเราทำไม่ได้ค่ะ แค่พยายามมากพอแล้วหรือยัง สู้ ๆ นะคะ

ทุกคนย่อมต้องเคยมีช่วงเวลาตกต่ำในชีวิตค่ะ ถ้าไม่เคยลง จะรู้จักคำว่า ขึ้น ได้ยังไง ไม่เคยทุกข์ จะรู้จักคำว่า สุข หรือ? ....พูดซะดูดี 5555 ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ให้กำลังใจเนอะ ชีวิตยังอีกไกลค่ะ สู้ต่อไปเนอะ ^^

เกรดไม่ใช่ทุกสิ่งในชีวิตค่ะ สิ่งที่สำคัญคือเราได้เรียนรู้อะไร และเรามีความรู้มากพอจะสอบผ่านการสอบครั้งสำคัญอย่างentranceหรือสามารถใช้ความรู้เราในชีวิตจริงได้แค่ไหน เกรดเป็นแค่ตัววัดผลทั้งของเด็กและของคนสอนให้รู้ว่าเราถนัดหรือไม่ถนัดอะไร ต้องพยายามในส่วนไหนเพิ่ม แต่การเกรดดีหรือไม่ดีไม่ได้เป็นผลรับประกันว่าเราจะประสบความสำเร็จในชีวิตแค่ไหน เป็นกำลังใจให้นะคะ

จะลองไปทำดูนะค่ะ ขอบคุณมากๆๆเลยค่ะ

เราเข้าใจความรู้สึกจขกท.นะ
คือก่อนหน้านี้เราก็รู้สึกเหมือนกัน คือ ม.4 แล้วอ่ะแกร อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้ แต่อยู่สายวิทย์ต้องทำใจอ่ะ คือแรกๆ การบ้านก็ทำทันอยู่นะ เรียนก็โอเค แต่ใกล้สอบมา การบ้านมันก็โครมๆเข้ามา ครูก็รีบสอน คือหนังสือก็ต้องอ่าน การบ้านก็ต้องทำ ผลคือ เราไม่อ่านไม่ทำจ้า รอลอกอย่างเดียว อันไหนที่คิดว่าโอเคเราทำได้ ก็จะลองทำเองก่อน 
แล้วที่เราลอกอ่ะ ต้องทำความเข้าใจไปด้วยนะ รู้ว่ายาก ทางที่ดีให้คนให้ลอกอยู่ข้างๆด้วย เวลาเราไม่เข้าใจ เขาจะได้สอนเราได้ว่ามันมาได้ยังไง 
ส่วนหนึ่งครูก็เห็นใจเราด้วยแหละ 555 เพื่อนเขาส่งงานกันหมดแล้ว ครูก็มาเขียนที่หัวกระดาษเราว่าให้ไปทำที่บ้าน นี่คือครูจะไม่หักคะแนนเราถ้าส่งช้า แต่ที่ทำอย่างนี้ได้ ต้องหมั่นถามครูในส่วนที่เราไม่เข้าใจด้วยนะคะ ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามเลยค่ะ ไม่ต้องกลัว ห้องเราก็ชอบถามครูกันจนครูไม่ได้สอนอ่ะ :3 ไม่ต้องห่วงนะคะ ไม่ต้องอ่านหนังสือก็ได้ แต่หมั่นทำโจทย์บ่อยๆ  แล้วเราจะรู้ว่า โจทย์ข้อนี้ต้องแก้ยังไง ทางลัดคืออะไร 
ไม่อยากจะบอกว่าทีแรกก็เพลียกับฟิสิกส์ค่ะ แรกๆนี่ต้องถามพี่รหัสกันเลย เพราะครูจะสอนทำโจทย์มากกว่า แต่พอทำได้ โจทย์ที่เริ่มเรียนมันก็ง่ายไปเลยค่ะ ยิ่งกลางภาคที่ผ่านมา เราทำได้หมดเพราะครูสอนแบบโหดๆ ส่วนห้องอื่นที่ครูสอนแบบง่ายก็จะมาเฟลต้องที่ครูเราออกนี่แหละค่ะ 

สุดท้ายนี้สู้ๆนะคะ คุยกับเพื่อนในห้องเยอะๆ เขาจะช่วยเราได้ คุยกับรุ่นพี่ คุยกับคุณครู
แล้วก็ครูเราเคยบอกค่ะว่า ม.ปลายเนี่ยต้องทำเกรดให้ได้เยอะๆเพราะเกรดที่ออกจากโรงเรียนมันรวมกับคะแนนโอเน็ตด้วยค่ะ ตอนม.6 สู้นะคะ เพื่ออนาคตที่หวังไว้ หวังสูงๆไว้ค่ะแล้วพยายามไขว้มันให้ได้ (ฟังเพลงเล่นของสูงบ่อยเกินไปหน่อย#ผิด)

เราสอบกลางภาคไปแล้วค่ะ คะแนนก็พอรับได้ ยังไม่ตกแต่เกือบตก 5555

ขอให้โชคดีกับชีวิตม.ปลายนะคะ
จากเด็กดอย ม.4 

เราเป็นนะ ตอนตั้งแต่ อนุบาล-ม.3 นี่คะแนนดีเว่อร์ตลอดเลย แบบแทบไม่อ่านก็ได้ 4 อ่ะ 5555555 แต่พอขึ้น ม.ปลาย คือ เสียชีวิตค่ะ -.- ยากชห เป็นที่เปลี่ยนเป็นโรงเรียนอันดับต้นๆด้วยล่ะมั้งงง 5555 แต่ครูสอนดีนะ แค่ออกข้อสอบยาก ห้าๆๆ

โถ่น้องนาง.... ได้ 3.00 ขึ้นก็เทพแล้วค่าาาาา บอกจากชีวิตคนเคยผ่านมาก่อนนะ เรียนสูงขึ้นยากและยุ่งกว่านี้เยอะค่ะ ทั้งกิจกรรมบลาๆ เวลาเรียนพิเศษก็ไม่มีนะคะ ถถถถถถถ

พยายามอย่าคิดว่าตัวเองเก่ง แนะนำนะจ้ะมิได้ว่าแต่อย่างใด เพราะถ้าเราคิดว่าเราเก่ง เราจะไม่พัฒนาจ้า แล้วก็หนูเคยเก่งจากที่นู่นที่นี่มา ก็แค่ที่นั่นแหละค่ะ ลองเทียบกับคนทั้งโลกดีกว่าอีกกี่ล้านคน -0-

แล้วหนูอย่าไปยึดติดเกรดเฉลี่ย เกรดเฉลี่ยไม่ได้วัดความรู้นะคะ หนูตั้งใจทำตามแนวทางหนู หาสิ่งที่อยากจะเป็น อยากทำในอนาคต นั่นหล่ะ แล้วเลือกทำ อย่าเอาเก่งทุกด้าน เพราะที่สุดแล้วมันจะงูๆปลาๆไม่รู้จริง

บางคนสอบตกแต่มีงานทำดี หาเลี้ยงครอบครัวได้
บางคนจบปริญญาโทยังเอาตัวไม่รอดเลย

อายเพื่อนอะไร ช่างเขา เราได้ดีเพื่อนก็ไม่ได้ดีตาม เราแย่เพื่นก็ไม่ได้แย่ตาม ทำตัวหนูให้ดี อย่าอาย ใครจะเก่งไม่เก่งช่างเขา เอาที่ว่าเราใช้ให้เกิดประโยชน์ สร้างอนาคตได้ดีแค่ไหน


ยังไงก็สู้ๆ แบ่งเวลาให้ดี อย่าไปเครียดเรื่องเรียนเลย ชิวๆสบายๆ เครียดไปมันยิ่งแย่นะจ้ะ ไม่ต้องเก่งมากขนาดนั้น เอาให้ผ่านเกณฑ์ขึ้นไปก็พอแล้ว

ขอย้ำ **อย่าใส่ใจการเรียนมากขนาดนั้น มันไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตหนูนะจ้ะ**

ไม่งั้นโตขึ้นแล้วหนูจะเสียดายที่ไม่ได้ทำอะไรที่ชอบ เอาแต่เรียนๆๆๆให้เก่ง ให้ดีกว่าคนอื่นเขา แล้วก็ได้มาแต่ความสะใจ ภูมิใจ แต่ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้

เราโง่มาตลอดเลย ไม่เคยเรียนเก่ง

แต่ก็พยายามเรียนให้ดีๆมาตลอด

พี่ขอบอกในฐานะที่เคยเป็นแบบนี้เหมือนกันนะ ตอนอยู่ม.ต้น เรียนเกรดได้ดีมาก คือถือว่าเป็นตัวท็อปๆของสายชั้นเลยก็ว่าได้ แต่พอขึ้นม.ปลาย เรียนสายวิทย์เหมือนกัน เกรดร่วงตามระเบียบ ตอนแรกพี่ก็เสียใจเหมือนน้องอ่ะ ม.ปลายตั้งใจเรียนและเรียนหนักยิ่งกว่าเดิม เกรดก็ดีขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้พี่เรียนอยู่มหาลัยดังแห่งหนึ่ง พี่กลับมาคิดว่าอยากใช้ชีวิตในม.ปลายให้คุ้มกว่านี้หน่อย ไม่ใช่แค่ตั้งใจเรียนเพื่อแอดมิชชั่นเข้ามหาลัยอย่างเดียว อยากที่จะมีชีวิตวัยรุ่นแบบที่หลายๆคนสามารถเอามาเล่าตอนแก่ได้ว่า ตอนอยู่ม.ปลายเคยทำอย่างงี้ แบบนี้น้าาา เกรดตอนพี่อยู่มหาลัย ก็ 2 ปลายๆถึง 3 ต้นๆ แค่นี้พี่ก็ภูมิใจแล้ว เพราะการทำงานการใช้ชีวิต ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเกรดแต่ขึ้นอยู่กับตัวเรา มีความสุขกับการใช้ชีวิตดีที่สุดแล้ว
 
เกรดไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต ตั้งใจเรียนอ่ะถูกแล้ว แต่ต้องใช้ชีวิตให้คุ้มด้วย 

ธรรมดาโลกค่ะ

ประถมน่ะ...ต่อให้เก่งขนาดไหน
คุณจะต้องตกม้าตายตอนมัธยม
(ก็ไม่ได้เเย่ขนาดนั้น)
หากคุณเรียนๆเล่นๆอ่ะนะ

ยังไงประถมก็ปล่อยเกรดค่ะ
ยิ่งเอกชน
ยิ่งปล่อยยยยยยยยยยยยยย
เราเรียนเอกชนเรารู้ดีค่ะ
 ได้เกรดอย่าง จขกท.เนี่ย - - 
เราว่าโอเคเเล้วนะค่ะ ที่หนึ่งห้องเราไม่เคยเกิน3.8
ห้องเรากดเกรดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ห้องอื่น4.00ก็มีมากมาย

ปล.โรงเรียนเรากดเกรดมากมายย

เรียนไม่เข้าใจหรอค่ะ อืมมมมม หนูก็เป็นเหมือนกัน คือครูพึ่งเรียนจบสอนไม่ค่อยเข้าใจแถมคุมเด็กไม่อยู่อีก เรา... หาข้อมูลในเน็ตอ่าค่่ะ เข้าใจมากขึ้นนะค่ะ แต่ถ้าอยากให้ดีก็ต้องสรุปเนื้อหาบทเรียน เราทำนะแต่ไม่ครบ ขี้เกียจ อุอิอุอิ สู้ๆค่ะ

อย่าพึ่งท้อน่ะตัวเธอ...

ตอนม.1-ยังแบ๊วๆเกรดยังพอสวย

ตอนม.2-เราเป็นฝี10ลูกอ่ะ พร้อมกัน หยุดเรียนไปเดือนกว่า พอหายอีกอาทิตย์เดียวก้จะสอบกลางภาค เราดันป่วยไม่รู้เป็นโรคอะไร ตัวเลือดก็แล้ว คือตรวจทุกอย่างแล้วน่ะก้ยังหาสาเหตุไม่เจอ ไข้ขึ้น40กว่าอ่ะ เกือบตาย!!!

ตอนม.3-ยังเอาอยู่+55

ตอนม.4-ก่อนสอบสองอาทิตย์ วันที่30ธันวาเลยเกือบจะสิ้นปี เรานั่งรถไปบ้านย่า นั่งรถสองแถว เราก็นั่งด้านหลังน่ะ นั่งหลังสุดคือนั่งติดกับระเบียงด้านหลังเลย รถทัวรืมาชนค่ะ ชนฝั่งที่เรานั่งคือคิดดูเรานั่งชิดกับขอบนอกมันก็พุ่งมาชนเรา เราเขาเล่าไห้ฟังว่ากระเด็นไปตกบนฟุตบาทนู้นล่ะ คนในรถแขนหัก ขาหนัก หูฉีก หน้าฉีกกันหมดเลยน่ะ มีแต่เราหัวแตกคนเดียวทั้งๆที่โดนรถชนเต็มๆ ยังตกใจตัวเองเลยว่ารอดมาได้ไงจนถึงวันนี้ รถทัวร์!!!มันคือสิ่งที่น่ากลัวมากสำหรับเรา!!!

ตอนม.5-กีฬาสี เกรดโคตรลด

ตอนม.6-ณ ปัจจุบัน ก่อนสอบกลางภาคเราก็เดินไปเข้าห้องเรียนปกติน่ะ เพื่อนคนอืนก็เดินผ่านไปเราคนที่4ที่จะเดินผ่านตรงนั่นเพื่อนบอกไม่ทัน ลื่นคค่ะเดินเหยียบน้ำลื่นนิ้วฉีก ต้องตักเล็บทิ้งครึ่งนึงโคตรเจ็บ ซวยแท้ๆ

อย่าพึ่งท้อกับชีวิดเลยเรียกว่าเวรกรรมเก่าของเราดีกว่าน่ะ ตั้งใจไว้อย่างที่เคยทำนั่นแหละเชื่อสิ มันก็ต้องออกมาดีอยู่เเล้ว ถ้าเราเชื่อมั่นในตัวเอง ไม่เอาเวลาที่ตัวเองบอกว่าไม่ค่อยว่าไปเล่นพวกโซเซียวต่างๆเล่นน้อยๆๆก็พอ เราเชื่อว่าเกรดเธอต้องออกมาดีน่ะ เชื่อตัวเองเข้าไว้อย่าแพ้ใจตัวเองคนเราน่ะในโลกนี้มีสิ่งเดียวที่จะแพ้คือใจตัวเองนี้แหละ

สำหรับผม ตอนนี้ก็จบ ป.ตรีละ

ถามว่า 3 และ 4 คืออัลไล

เรายิ่งแล้ว จาก ม.ต้น 4.00 (เคยได้) ตอนนี้ ม.ปลาย 3.25 ช่างเหอะตอนนี้เราปลงละ

ไม่เป็นไรรร ตั่งแต่หนู ป.1 - ป.6 หนูได้เกรด 4 หมด แต่พอมา ม.1 หนูได้เกรด 1.72 ยังไม่เป็นอะไรเลยยย สู้ๆนะคะพี่สาว

เรา้ต้องรับมือให้ได้ค่ะ 555555555555 เป็นเหมือนกัน เกรดรวมประถม 3.98 ขึ้นมัธยมเริ่มไป 3.1 3.3 มอปลายนี่ไม่อยากจะคุยยยย 555555 ม.4 เลข 2 กว่าเริ่มมา แรกๆก็เครียดค่ะ หลังๆเริ่มชินและชา 5555555555555555555555555

เหมือนกันเลยค่ะ ตอนอยู่ รร. เก่า ได้ท็อปเกือบทุกวิชา พอ ม.4 มาอยู่ศุนย์วิทย์ คือแบบ รั้งท้ายตลอดเลยค่ะ สอบวิชาไหนถ้าถามถึงคนตก อย่างน้อยก็มีเราอยู่ในนั้นตลอดเลย 


// คือแบบ เครียดมากเลยอ่ะ โดนกดดันตลอด - -

ยอมรับกับทุกปัญหา วิเคราะห์หาทางแก้ แก้ไม่ได้ให้ปลง อยากให้ไปหาดูละครเรื่องหนึ่ง นานแล้วนะ เกี่ยวกับวัยรุ่นนี่แหละ ช่องไหนจำไม่ได้ ชื่อเรื่อง "สุดแต่ใจจะไขว่คว้า" หาเหตุผลให้ได้ว่าทำไมลูกที่เรียนเก่งของพ่อต้องฆ่าตัวตาย แล้วทำไมลูกที่พ่อเกลียดชิงชังว่าไม่เอาไหนจึงประสบผลสำเร็จในชีวิตและมีความสุข ฝากให้คิดว่า"การหลงตัวเองมากไปมันฆ่าตัวเราเองได้นะ"

เกรดไม่สำคัญไปกว่าความรู้ที่เราได้มาตอนเรียน

บางคนจบม.ปลายเกรดห่วยมาก แต่พอเข้าวิทยาลัยแล้วกลับมีความรู้มากกว่าบางคนที่ได้เกรดดีๆตอนม.ปลายซะอีก

การเรียนของเราอาจจะไม่เหมือนกัน

แต่การปฎิบัติของเรา คล้ายกับ คห.ที่4 น๊ะ

เราไม่ค่อยจะนั่งสมาธิ แต่ที่ไม่เคยขาดเลย ตั้งแต่สมัยเรียน ม.ปลายมา

คือการสวดมนต์ไว้พระทุกคืน อันนี้เราก้อไม่รุว่าจิงมั้ยนะ

แต่เราว่ามันคงช่วยได้ เพราะเราเคยเรียนไม่ได้เรื่องเลย โง่สุดของห้องแระ มาก่อน

แต่ตั้งแต่ขึ้น ม.ปลายมา ตั้งจัยเรียนขึ้น สวดมนต์ไว้พระทุกวัน

เรารุสึกว่า ความจำเริ่มดีขึ้น


กลายเป็นว่า เรียนดีไปโดยปริยาย 

ตอนนี้ก้อยัง คง งง กับตัวเองเหมือนกัน

งัย ก้อสู้ๆนะ

เหมือนกันเลยค่ะ ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วที่สอบได้ที่ 1 ของห้องตลอด ย้ายรร.ประถมไปอีกที่ก็ได้อยู่ห้องคิง พอสอบเข้ารร.มัธยมก็สอบสายวิทย์ คัดเอา 80 คน เราได้ที่ 34 คิดว่าก็โอเค
แต่พอเรียนขริง ๆ นี่ท้อเลยค่ะ ครูสอนง่าย แต่ออกข้อสอบอะไรก็ไม่รู้ เกรดเหลือ 3.78 ช็อกมากค่ะ พอผ่านไปเทอม 2 เกรดเหลือแค่ 3.67 ร้องไห้เลย ไม่เคยได้เกรดแย่ขนาดนี้มาก่อน
แต่พอขึ้นม.2 ก็เริ่มดีขึ้นค่ะ เทอม 1 ได้ 3.81 เทอม 2 ได้ 3.93 ดีใจจนร้องไห้เลยค่ะ :') //ร้องอีกแล้ว
ตอนนี้อยู่ม.3 รู้สึกเหมือนกลับไปอยู่ม.1 ค่าาาาา เรียนไม่รู้เรื่องเช่นเคย T_T
สู้ ๆ นะคะ จขกท.

พี่ค่ะ พี่นั่งสมาธิแบบไหนหรอคะ ยังไงอ่า
หนูขอละเอียดๆเลย T/\T ตอบหนูด้วยนะค่าาาา

เป็นเหมือนกันเลย 

เราว่า จขกท ตั้งสติดีๆ ก่อนนะ
ชีวิต ม.ปลายเกรดตกเป็นเรื่องธรรมดา เราก็ 4.00 มาตลอด มีเทอมที่แล้วพลาดเป็น 3.94 ^^'

ถ้าปัญหาอยู่ที่ตัวครูสอนไม่รู้เรื่อง ลองเรียนพิเศษดูนะ หลังเลิกเรียน เสาร์-อาทิตย์อะไรงี้ พอเราเรียนจบเนื้อหาก็มาตั้งใจฟังในห้องอีกรอบ :)

//คณิตกับฟิสิกส์เราอาจจะพอช่วยได้นะคะ ถ้าสงสัยเรื่องไหนก็แอดเด็กดีมาได้เลย ^^

ไม่แปลกหรอการเรียน ม.ต้น กับ ม.ปลาย มันต่างกันราวฟ้ากับเหว
ก็เหมือน ม.ปลายกับ มหาลัยอะแหละ

คือ ม.ต้นมันดูพื้นๆมาก  อ.ใจดี บอกแนวนู่นนี่นั่น
อ.บ่นๆให้ส่งงาน
พอม.ปลาย ไม่มีใครนั่งเตือนนะ เด็กเป็น 1000 ใครจะมานั่งเตือน
ข้อสอบก็ โหหหหหหหหหหห
โคตรโหดอะ
สู้ๆต่อไปแล้วกัน ม.4 ว่ายากแล้ว
เจอ ม.5 จะร้องไห้
แล้วพออยู่ม.6จะรู้ว่านรกมีจริง หุหุ

ผ่านก็พอแล้วพี่น้อง(ที่ 1 พูด - -)

เราว่าการเปลี่ยนแปลงมันมีผลมาก ใช่ มันสมองของเรามี แต่ความเก่งในการปรับตัวเองก็ต้องดีด้วย
เราก็เคยเป็นเด็กท็อปๆของห้องมาก่อนนะ เรียนคณิตศาสตร์คะแนนสูงตลอด แต่ต่อมากลายเป็นเด็กโง่คณิต

เหตุผลคือ ไม่ฝึกฝน ไม่พยายาม

เราใช้ชีวิตแบบเดิมๆ ความพยายามเดิมๆ ในขณะที่บทเรียนยากขึ้นทุกที
เพราะสมัยก่อนเราไม่อ่านอะไรเลยเราก็ได้เต็มอะ เราก็เลยใช้ชีวิตแบบนั้น
จนมาเรื่อยๆ บทเรียนยากขึ้นเรื่อยๆ แต่เราก็แค่โทษมันว่ามันยาก สุดท้ายไปโทษวิชา
นึกย้อนกลับไปก็อยากจะกลับไปพยายามเหมือนกัน ^^

สติเป็นสิ่งสำคัญนะ จขกท และความพยายามของเราด้วย
ไม่มีอะไรที่คงอยู่เหมือนเดิมตลอดไป ขนาดหน้าตาเรายังเปลี่ยนไปทุกๆวัน
สิ่งสำคัญอีกอย่างคือการปรับตัว บทเรียนยากก็ต้องพยายามมากขึ้นเป็นธรรมดา
ไม่มีใครต้องเจ็บเพราะความพยายามของตัวเอง เพราะสุดท้ายแล้ว ปลายทางคือสิ่งที่เราได้มาอย่างเหน็ดเหนื่อย และภูมิใจ
สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือ กำลังใจ ต้องให้กำลังใจตัวเองเยอะๆ ปลุกใจเยอะๆ


พูดซะยาวเลย >,< แต่อยาก จขกท มีกำลังใจมากขึ้น
สู้ๆนะ จขกท

สู้ๆค่ะ จขกท. เราพอขึ้นมอปลายแล้วคะแนนสอบก็ไม่ค่อยดีเหมือนกัน 
แต่ยังไงก็สู้ๆค่ะ

เราก็เป็น ตกวิชาหลักในสายด้วย

เกรดแสดงความรับผิดชอบก็จริง แต่ความรู้สำคัญกว่า เรียนเข้าใจก็พอ เรื่องใครมองยังไง ไม่ต้องสนหรอกเอามาให้หนักสมองกดดันตัวเองเปล่าๆ ใจ๊

น้องคะเกรดมันก็เป็นเพียงตัวเลขนะคะ ชีวิตจริงเวลาที่น้องทำงานมันใช้เกรดวัดกันไม่ได้หรอกค่ะนี่ผ่านมายังไม่ถึงครึ่งชีวิตเลยแล้วเกรดของน้องมันก็ไม่ได้แย่อะไรเลยนะคะถือว่าเรียนดีด้วยซ้ำ อย่าไปยึดติดมันมากนะคะขนาดคนได้เกียร์ตินิยมเงินเดือนได้มากกว่าคนอื่นๆแค่1000เดียวยังมาโดนกดดันอีกถ้าทำงานได้ไม่ดีเท่าไหร่ว่าทำได้แค่นี้หรอเกียรติ์นิยม อย่าไปยึดติดกับมันมากนะคะมันก็แค่ตัวเลขบ่งบอกคุณภาพการทำงานในชีวิตจริงๆไม่ค่อยได้หรอกค่ะเข้ามหาลัยแล้วก็จะเข้าใจเอง เป็นกำลังใจให้นะคะ

อย่ามัวยึดติดกับเกรดหรือลำดับในห้องเลย
มันใช้ได้แค่สอบกับเอาไปอวดเท่านั้นแหละ
ชีวิตจริงไม่ได้วัดจากเกรดนะ สู้ๆ

สี่มาตลอดทุกวิชาทุกปีตั้งแต่ ป.1 ถึง ม3 เทอม 1 ยกเว้นวิชาพละวิชาเดียว

2 โผล่มาตัวนึงตอนสามเทอมสอง ร้องไห้ไปสามวัน
สองตัวนั้นหน่วยกิตเยอะมาก แถมเกิดจากเราส่งงานช้าเพราะไปทำชื่อเสียงให้ รร.
งานชิ้นนึง 60 คะแนน เราได้ไม่ถึงครึ่ง

สามเทอมสองเป็นไรที่แบบ...เพื่อนเราแค่ไปแข่งนอก รร. รายการกระจิ้ดนึง ได้บัตรเกียรติยศอันดับหนึ่ง แต่เราไปแข่งโอลิมปิกระดับชาติได้อันดับสองชมเชย เพราะอาจารย์ที่ให้เราเกรดสองคนนั้นบอกว่าเราไม่เหมาะสมจะได้ ทั้งที่เราควรได้

แต่พอมอสี่เท่านั้นแหละ
เกรดสองมันทุกตัว555555

3.67 เยอะแล้วนี่..

อย่าบ่นถึงครูเลยค่ะ ลองมองตัวเองว่าว่าพยายามพอหรือยัง สู้จนเหนื่อยแล้วเหรอ
ทำโจทย์เยอะๆ ซ้ำๆ อ่านหนังสือซ้ำๆ"หลายรอบ "

ก็เนอะ..เกรดไม่ใช่ส่วนใหญ่ของชีวิตเรานักหรอกนะ

หนูไม่ได้นับถือศาสนาพุทธอะค่ะ สวดมนต์ไม่ได้นั่งสมาธิอย่างเดียวได้มั้ยค้ะ

สู้ๆระ จขกท. เราขอเป็ฯกำลังใจ 
    เราว่าอย่าเรียนแบบบท่องงจำดีกว่า ใช้ความเข้าใจเป็นน รับบรองเรียนได้ดีแน่

เราเป็นนะ ได้ที่ 1 มาตอนม.ต้น 
พอขึ้นมาม.ปลาย ท้ออ่ะ งานหนักมากกกกกกกก
กลัวเกรดตกจัง T^T

เอาอะไรมากเเค่ส่งงานครบ ก็ได้เกรด 4 เเล้ว อีกอย่างหนึ่งได้เกรด ดีเเล้วมันทำให้ตัวเองดูเก่งกว่าคนอื่นหรอ ถ้าคิดว่าทำดีเเล้วก็ยอมรับมันสะ