มาทดสอบสกิลการบรรยายของคุณกันเถอะ!
ตั้งกระทู้ใหม่
ของผมนะครับ
วันที่ท้องฟ้ามีสีเทา ช่างเหมือนกับอารมณ์ของเธอตอนนี้ที่หมองเศร้า เราจ้องมองเธอนานแล้วจากที่ไหนสักแห่งหนึ่ง เธอนั่งอยู่บนม้านั่ง ไม่ทำอะไรนอกจากนั่งเงียบๆ คนเดียว มาหลายชั่วโมงแล้ว เราได้แต่มองโดยไม่อาจช่วยอะไรได้ สาเหตุที่เธอเศร้าก็เพราะเธอเพิ่งเสียคนรักที่สุดไป ถึงแม้จะนานหลายเดือนแต่ความเศร้าก็ยังคงอยู่ ทุกคนต่างทุกข์ใจกับอนาคตต่อจากนี้ของเธอ วันๆ เธอไม่ทำอะไร นอกจากมานั่งตรงนี้ เพราะที่นี่คือที่ที่เธอกับคนรักเคยพบกันมาก่อน ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน เธอจะหายจากอาการเศร้าหมองและก้าวเดินต่อไป เราก็ได้แต่หวังว่า วันที่เธอเข้มแข็งจะมาหาเธอไม่นาน
พันชั่ง
22 ต.ค. 57 เวลา 21:34 น.
2,385
views
130 ความคิดเห็น
อากาศรอบตัวขมุกขมัว... หญิงสาวถอนหายใจทิ้งไม่รู้รอบที่เท่าแล้วในวันนี้ วันที่ไม่มีแม้แต่แสงแดดส่องสว่างดังเช่นทุกเช้าที่เคยเป็น รอบตัวมีเพียงแสงเลือนรางกับท้องฟ้าสีเทาแต่ไร้วี่แววของเมฆฝน ราวมีเพียงฝุ่นควันให้ได้สัมผัส ห่อเ-่ยวไม่ต่างจากต้นหญ้าที่ไม่รับแสงแดดที่กำลังยืนต้นเหมือนรอคอยอะไรบางอย่างอยู่บนผืนดินสีหม่นแห้งๆ ผืนนี้ ทุกอย่างที่รายลอมไร้ความสดใส เธอมองไปรอบตัวด้วยความเหนื่อยหล้า และสายลมเพียงแผ่วเบาก็ยิ่งทำให้คนที่นั่งอยู่คนเดียวไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะนั่งให้ตรงได้
...เขาอยู่ที่ไหนกันนะ
เธอก้มลงมองพื้นหญ้าสีเขียว แม้รู้ดีว่ามันไม่อาจให้คำตอบกับเธอได้ แต่เธอไม่อยากเงยหน้า ไม่อยากเห็นท้องฟ้าในวันนี้ มันอาจเป็นสีฟ้าอ่อนสดใสเหมือนสีตาของเขา แต่สำหรับเธอแล้วโลกใบนี้มันกลับกลายเป็นสีเทา ทุกอย่างว่างเปล่า แค่มองไปข้างกายแล้วไม่เห็นเขาอีกเธอก็ใจหาย ได้แต่หวังว่าเขาจะกลับมาหาเธออีกครั้ง
...คุณอยู่ที่ไหนกันนะ
โลกทั้งใบโดนตัดขาด บรรยากาศโดยรอบกลายเป็นสีเทา สิ่งที่อยู่รอบตัวเธอแม้แต่เก้าอี้ไม้ยาวที่นั่งอยู่ก็ราวกลับไม่ได้อยู่ตรงนั้น เธอแทบไม่รู้สึกถึงร่างกายของตนเองนอกจากนิ้วที่กำลังขยับอย่างต่อเนื่องและสมองที่กำลังครุ่นคิด
หญิงสาวนั่งตัวงอก้มตัวลงต่ำขึ้นเพื่อให้เห็นข้อความในโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กของตนชัดเจนโดยไม่สนใจสรีระของตนที่ดูย่ำแย่เหมือนกับคนมีความเศร้า แท้จริงแล้วจิตใจของเธอจดจ่ออยู่กับข้อความในนั้นทำให้ทุกอย่างรอบข้างหายไป
ไม่ว่าเธอจะรู้สึกเศร้าหรือดีใจ มีความสุขหรือความทุกข์ เธอก็ไม่แสดงออกด้วยท่าทางเพราะใจของเธอไม่ได้อยู่ในโลกแห่งความจริงนี้แล้ว ความสนใจของเธอทั้งหมดมุ่งไปที่อุปกรณ์ในมือของตนส่วนความรู้สึกก็ถูกแสดงออกในอีกโลกหนึ่งในรูปของข้อความและสัญลักษณ์ ... โลกนี้นะ มันหายไปจากใจเธอแล้ว
กาลเวลานั้นเปลี่ยนไป... ตัวตนของเธอก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ยามเด็กดวงตากลมโตของเธอยังคงส่องไปทั่วนภา ยามนี้ดวงตาของเธอกลับเลือกที่จะก้มลงมองพื้นหญ้าแทน... จากที่มันนั้นเป็นสีเขียว... ครั้งนี้มันกลับแปรเป็นสีเทา... สีเทาอันแสนเศร้าหมอง...มันนั้นช่างไม่ต่างไปจากดวงตาของเธอเลย... 'ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจฉัน...' เธอคิดพร้อมกัวน้ำตาที่เริ่มรินไหลออกจากดวงตา ผ่านแก้มนุ้ย ผ่านเหล่าดงสิวฝ้า คางอันขรุขระ ตกลงมายังพุงพลุ้ยที่ยื่นออกมานำหน้าส่วนบน... มันเป็นพุงที่ทำให้เธอนั้นต้องทรมาณ ทำไมกันนะ... ทั้งที่ครอบครัวของเธอมีแต่คนหุ่นสวยแท้ๆ แล้วทำไมเธอถึงได้กลายเป็นยัยช้างน้ำที่โดนล้อทั้งวี่ทั้งวันแบบนี้!? ตอนจะจีบหนุ่มก็โดนล้อกลับ บางคนนี่ว่าเธอนั้นเห็นแก่กิน... 'สาวๆสมัยนี้มันก็เห็นแก่กินทั้งนั้น!' เธอได้แต่เก็บความคิดนั้นไว้ในใจของเธอ... ยังไงซะ...ในเมื่อไม่มีใครต้องการเธอ ไม่มีใครสนใจเธอ เธอก็จะขอทำตามที่เธอต้องการ ทำตามในสิ่งที่ตนนั้นทำได้ นั่นคือ... เธอจะแก้แค้นเหล่าชายหนุ่มด้วยการแต่งโดวายระดับยี่สิบล้านบวกๆๆให้พวกมันซะ!!
เธอนั่ง...
ถถถถถถถถ
ในวันที่บรรยากาศหม่นหมองเหมือนฝนจะตก หญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ด้วยสภาพจิตใจที่ไม่ต่างไปจากบรรยากาศนั้น มือของเธอถือกระดาษแผ่นน้อยอยู่หนึ่งใบ ดวงตาทั้งสองข้างกำลังจดจ้องไปที่มันอย่างเศร้าสร้อย จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มทั้งน้ำตาให้กับเมฆสีเทาบนนั้น พร้อมคิดอย่างเจ็บใจ
....ซื้อทีไรถูกกินทุกที!....
ภายใต้ท้องฟ้าที่มีเมฆมากมาย กลางทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ดูเหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่กลับมีหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่กลางม้านั่งตัวยาว ดวงตาของเธอมองทอดยาวออกไปอย่างล่องลอย และเฝ้าคิดถึงรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามา ลมเย็นๆพัดเข้ามาปะทะใบหน้าของเธอเข้าอย่างจังจนทำให้เธอต้องหลับตาหนีชั่วครู่ ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว มันเป็นความคิดที่แล่นเข้ามาหลายต่อหลายครั้ง เมื่อครั้งที่อยู่ๆเธอก็เหนื่อย เพลีย ไม่อยากสู้ต่อและอยากหายไปจากโลกนี้...เหมือนกับการหลับตาหนีสายลมเมื่อครู่
สายตาของเธอนั้นกำลังจดจ้องมองหาอะไรบางอย่างพร้อมกับของเหลวใสสะอาดที่ค่อย ๆ ไหลรินลงมาอาบแก้มทั้งสอง ร่างบางนั้นนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเดิมเพื่อรอใครบางคน … ท้องฟ้าจ้องมองการกระทำที่แสนเศร้าสร้อยนั้นพร้อมกับเมฆหมอกสีเทาอ่อน ๆ ที่รวมตัวกันเพื่อช่วยบังแสงอาทิตย์ให้กับเธอ เหล่าเมฆน้อยต่างพากันเล่าเรื่องราวภายในอดีต … อดีตที่หอมหวานที่ค่อย ๆ จากตัวเธอออกไปเฉกเช่นสายลมที่พักผ่านร่างนั้นไปอย่างไรจุดหมาย อีกนานแค่ไหนการรอคอยถึงจะสิ้นสุดลงพร้อมกับประตูหัวใจที่ยอมเปิดรับความรักครั้งใหม่
นั่นมันแม่เรา 555
การรอคอยมักยาวนานเสมอ
หญิงสาวมองไปรอบกาย เธอไม่แน่ใจนักว่าเธอนั่งอยู่ตรงนี้มานานเท่าไร แต่เธอรู้ว่ามันนานพอที่จะเห็นท้องฟ้าเปลี่ยนสี จากสีฟ้าใส ... เป็นสีเทาหม่น
เส้นผมสีดำยาวปลิวไสวไปตามแรงลมที่พัดผ่าน เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่น้ำใสๆจะหยดลงมาจากดวงตา ... พร้อมๆกับน้ำที่หยดลงมาจากฟากฟ้า
การรอคอยมักยาวนานเสมอ โดยเฉพาะเมื่อคนที่รอ ... ไม่เคยมา
---
ความจริงแล้วนี่ก็งานมโนดีๆนี่เองสินะคะ...หรือเปล่า 55555
เวลาในแต่ละวันชั่งผ่านไปช้าเหลือเกินบนท้องฟ้าอั้นกว้างมีวิวที่สวยแล้วเกาอี้ไม้ยาว1ตัวมีผู้หญิงคน1เธอมานั่งที่นี้ทุกวันในใจเธอนั้นไม่มีความสุขเลยเพราะเธอนั้นพึ่งเลิกกับแฟนของเธอได้ไม่นานเธอนั่งคิดอะไรไปเรื่อยโดยไม่รู้ว่าจุดหมายอยู่ไหนเธอได้แต่คิดว่าฉันจะกลับไปรักกับแฟนคนเก่าได้ไหมแต่ความคิดของเธอนั้นก็ได้ปลิ่วตามสายลมไปเพราะมันจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว
ท้องฟ้าช่างมืดเหลือเกิน....เธอพูดออกมาเบาๆ ฉันเห็นเธอพูดแบบนี้ได้ซัก10รอบ แล้วแต่ฉันยังฟังได้ไม่เบื่อ ทำไมล่ะ ทำไมถึงได้ไม่มองฉันบาง...พอฉันหันไปอีกครั้งก็พบกับน้ำตาที่กำลังหลั่งพร้อมกับความมืดของท้องฟ้าที่ฝนกำลังตกลงมา...ฉันรู้ว่า มันเป็นความเศร้าของเธอแต่ฉันก็ทำมันไม่ได้ที่จะต้องปลอบเธอแต่ยังไงขอให้เธอรู้ไว้ว่า... 'ฉันยินดีที่จะร้องให้กับเธอได้เสมอนะ' ---- อะไรกันอ๊ากกเขียนไปแล้วอ่ะอยากลบนะ แต่ก็...นะเขียนมาแล้วก็โพสไปเลยละกัน เขียนผิดบางไม่เป็นไรเนอะ^_^/~ ถ้าให้สรุป(ใครถามไม่รู้555+)ก็น่าจะเป็นพระรองกำลังมองนางเอกอะไรประมาณนี้
"เฮ้อ... อีกแล้วนะเรา ทำไมนะทำไม จึงไม่จำเสียที"
หญิงสาวเอยอย่างเศร้าสร้อย พร้อมกับมองท้องฟ้าที่ขมุกขมัว
"ทำไมเราจึงงี่เง่าแบบนี้ เขาเตือนหลายครั้งแล้ว แต่เราก็ยัง..."
มีน้ำตาหยดหนึ่งไหลลงบนใบหน้า สายลมพัดเอาความเศร้าเข้ามาเติมใส่หัวใจของเธอ
"ทำไมฉัน... จึงลืมพกร่ม! ทำไม ทำไม"
ว่าแล้ว ฝนก็สาดลงมา...
จบ เปียกกันไป...
ท้องฟ้าครึ้มมัว เมฆหมอกบางๆเหมือนมีพายุฝนกระหน่ำกำลังคืบหน้ามายังที่เธอนั้นได้นั่งอยู่ที่เธอกำลังนั่ง ผมของเธอนั้นลอยปลิวไปตามลม สายตาจดจ้องอยู่กับอารมณ์ของเธอในตอนนี้ เธอรู้ดีว่ามันกำลังเกิดอะไร เธอเองรู้ดีว่าตัวเธอนั้นกำลังทำอะไร อารมณ์ความรู้สึกนั้นถูกหยุดไป เธอนั้นเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้ที่ไม่มีใครมาขัดกาลเวลานี้ไปได้ วันวานยังทำให้เจ็บช้ำ...วันวานยังทำให้เธอรัก... วันวานทำให้เธอได้รู้จักกับการเปลี่ยนแปลงจนเธอนั้นได้ยืนมาถึงจุดนี้ เธอนั้นนั่งคุ่นคิดว่าสิ่งที่เธอนั้นผ่านมานั้นคือประสบการณ์ อย่างน้อยก็ทำให้เธอได้เป็นในแบบที่เธอกำลังเป็นอยู่ ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนเธอคนนี้นอกจาก...รักแท้ รักแท้นั้นเธอเคยได้ยินมันและสัมผัสมัน รักแท้นั้นทำให้เธอได้อบอุ่นกายและใจ รักแท้นั้นก็คือยาพิษขนิดหนึ่งที่ทำให้เธอเองนั้นต้องเจ็บ แต่มันก็เป็นยาวิเศษที่สามารถย้อมจิตใจอันเศร้าหมองนั้นให้แปรเปลี่ยนเป็นจิตใจอันสงบสุขร่มเย็นที่สามารถทำให้เธอเองนั้นได้ไปจากความทุกข์นี้ สิ่งรอบตัวก็ทำให้เธอได้มีกำลังใจเพื่อเดินทางชีวิตไปสู่อนาคตที่สวยงามกว่านี้...สายลมยังลมเพลมพัด...พัดพาสิ่งที่ไม่ดีออกไป...สายลมยังรู้สึกเย็นสบาย...ทำให้ไม่รู้สึกทุกข์และยังทำให้จิตใจนั้นสงบสุข ท้องฟ้าครึ้มมัวก็เป็นสิ่งที่กำลังทดสอบใจเธอเองว่า...มันไม่แน่ไม่นอนเสมอ ท้องฟ้ายังผันเปลี่ยน...สามารถเปลี่ยนตัวเองเพื่อสิ่งที่ดีกว่า ม้านั่งตัวนี้ยังเป็น...ที่พักพิงใจทำให้เธอที่เหลื่อยล้านั้นผ่อนคลาย ผู้คนรอบตัวนั้น...แสดงถึงเธอเองนั้นไม่อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้
It was a photo. A photo of a lone woman sitting on a wooden bench, desolated from people and any other observable beings. Overcast hung on the air allowed no light to penetrate the sky. Weak wind blew across the earth like soundless whisper from beyond the realm of senses. Thick smell of freshly cut grass filled the area and the sound of silence was heard by every entities, observable or not.
She sat there.
She waited there.
Well...I wrote a horror novel. What do you expected?
แต่งนิยายระทึกขวัญหรือครับ เหมือนผมเลย
วันนี้ท้องฟ้าแปลกไปหรือเปล่านะ เสียงถอนหายใจดังขนาดที่คนถอนคงอายุลดลงไปซักสิบปีได้ โลกอันสดใสสวยงามของเธอหายไปเพียงแค่หนึ่งคำสบประมาทจากคนที่ไม่เคยหวังดี ทำไมต้องเก็บเอามาคิดให้วุ่นวายใจด้วย พวกเขาเป็นใครเชียวหรือที่มามีอิทธิพลเหนือใจที่เต็มไปด้วยความฝันของเธอ ถ้าเธอล้มก็จะมีแต่คนเหยียบข้ามคอยแต่ซ้ำลงไป มันอยู่ที่เธอว่าจะเอาคำเหล่านั้นมาต่อเป็นเชื้อเพลิงขับเคลื่อนความฝันหรือเชื้อไฟเผาไหม้ตัวเธอเอง!!
เลือกเอาล่ะกัน ชีวิตของเธอเองนี่!!!
.
..
ดาร์กจัง 555 ได้เท่านี้แหละค่ะ ^^
บรรยากาศรอบกายมืดหม่น... ไม่ต่างจากดวงใจดวงน้อยๆที่กลายเป็นสีดำ '...ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว' ความหวังและความสุขที่เคยมีอยู่เต็มหัวใจ... ถูกพรากจากไปพร้อมกับคนๆนั้นอย่างไม่ใยดี... เจ็บปวดจนไม่อาจบรรยายได้... ภาพในอดีตถูกย้อนเข้ามาในห้วงความคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า... ด้วยความตั้งใจของเธอเอง... ความเจ็บปวดที่มีในหัวใจ... เธอจะเปลี่ยน... เปลี่ยนให้มันเป็นกำแพงล้อมรอบหัวใจของเธอ หญิงสาวเงยหน้ามองท้องฟ้าสีเทาด้วยสายตาเฉยชาพร้อมเอ่ยเสียงออกมาอย่างแผ่วเบาเรียบนิ่งแต่ถูกอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวด '....การแก้แค้นได้เริ่มขึ้นแล้ว...'
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?