::เมื่อครอบครัวเปลี่ยนไป และผมอยากหายไปจากโลกนี้
ตั้งกระทู้ใหม่
ตั้งแต่ผมจำความได้ ในตอนเด็กนั้นผมถูกยายกับตาเลี้ยงมา เพราะพ่อกับแม่ผมต้องทำงานที่กรุงเทพ ปีๆนึงจะมาหาผมน้อยมาก แต่ก็ส่งเงินมาให้ทุกเดือน ในตอนเด็กผมจะเรียกยายว่าแม่ (ปัจจุบันอยู่ ม.3 ก็เรียกยายว่า แม่ อยู่)
ยายผมไม่ได้เรียนหนังสือ อ่านหนังสือไม่ออก แต่ตอนเด็กเวลาผมป่วยแกเป็นคนพาผมไปหาหมอ เป็นคนที่พาผมขึ้นรถเมล์ทั้งที่แกไม่เคยขึ้น ตอนเด็กผมเป็นหอบหืดต้องไปพ่นยาที่โรงพยาบาลทุกเดือน ยายผมป้อนข้าว ป้อนนม แทนแม่ผม แกไม่เคยบ่น เวลาผมทำผิดแกก็ตีแบบมีเหตุผล ด่าโดยให้เหตุผลเหนือกว่าอารมณ์ วันที่ผมไปโรงเรียนวันแรก ยายก็ไปส่งผม ไปเคลียเอกสารทุกอย่าง ทั้งที่แกไม่ได้หนังสือ อ่านไม่ออก ตอนนั้น ผมอายุเกิน เลยได้เข้า อนุบาล 2 เลย จนวันนี้ผมอายุ 15 ยังแปลกใจกับสิ่งที่ยายทำว่าแกเลี้ยงผมมาได้้ยังไง แกจะเหนื่อยขนาดไหน แต่แกไม่เคยที่จะบ่นเลย ในตอนเด็กยายเป็นคนที่หัวเราะร่าเริง ยิ้มง่าย แกชอบเข้าวัดด้วย ผมเลยพลอยตามแกไปด้วย เวลาวันพระจะมีปิ่นโตสองอัน อันนึงสำหรับพระ ปิ่นโตนี่จะใหญ่มาก อีกอันจะเป็นปิ่นโตขนาดมินิ เล็กๆ ผมจะใส่ข้าวกับอาหาร ไปกินที่วัดเวลาพระฉันข้าวเสร็จ (ยังเด็กอยู่5555) จนผมขึ้น ป.1 ผมถูกย้ายมาเรียนโรงเรียนแถวบ้าน มันคือโรงเรียนวัด แบบวัดจริงๆ เด็กหลายคนไม่มีแม้กระทั่งรองเท้านักเรียน เข็มขัด เสื้อนักเรียนก็เป็นของโรงเรียนที่แจกฟรี บ้านเด็กบางคนยังไม่มีน้ำประปา ผมยังจำภาพนั้นได้อยู่เลย ภาพที่ครูประจำชั้นผมตอน ป.1 อาบน้ำให้เด็กคนนึง นั้นคือเพื่อนของผม อาจารย์อาบให้โดยไม่มีถ้าทางรังเกลียดแม้แต่น้อย และเด็กหลายคนยังขาดโอกาสมาก โรงเรียนนี้อาจสอนวิชาการไม่ดีเท่าโรงเรียนในเมือง แต่สำหรับที่นี้ผมได้เรียนรู้ว่ายังมีคนที่ไม่มีเหมือนเรา เด็กหลายคนยังขาดโอกาสในการเรียน ซึ่งมันทำให้ผมตั้งใจเรียนมาก เพราะว่าเรามีโอกาสที่จะเรียน โรงเรียนนี้จัดงานวันเด็กโดยที่มีผู้ปกครองมาช่วย และในวันเด็กผมก็ได้เต้น ซึ่งคนที่มาดูผมก็คือยายผมนั้นเอง แกยิ้มให้ผมตลอดตั้งแต่ผมอยู่บนเวที แกซื้อพวงมาลัยมาให้ผม แต่พอขึ้น ป.2 ผมก็โดนย้ายโรงเรียน โรงเรียนใหม่ของผมอยู่ไกลจากบ้านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก วันแรกที่เข้าเรียนผมมีพ่อกับแม่ไปส่ง โรงเรียนใหม่สังคมแตกต่างจากโรงเรียนเก่ามาก ที่นี้เด็กส่วนใหญ่เป็นลูกคนรวย บางคนนี่ลูกคุณหนู อาจารย์บางคนยังทำเหมือนดูถูกผมด้วยเวลารู้ว่าผมมาจากโรงเรียนวัด ช่วงตั้งแต่ ป.2 ตั้ง ป.5 ผมบอกได้เลยว่ามีความสุขมากกก ชีวิตปกติมากกกกกก แต่พอขึ้น ป.6 หลายอย่างเปลี่ยนไป ตากับยายทะเลอะกันมากขึ้น ตาผมมักจะอารมณ์ร้าย แต่แกเก่ง แกหาเงินเลี้ยงผม ช่วยแบ่งเบาภาระแม่กับพ่อ มีวันนึงตาแกโมโหถึงกับเอาไม้ไล่ฝาดยาย ตั้งแต่นั้นมาตายายก็ทะเลอะกันทุกวัน ส่วนผมก็นั่งดูแกทะเลอะ จนผมกลายเป็นเด็กเก็บกด เอาแต่ใจ อารมณ์ร้าย แต่สิ่งไม่น่าเกิดขึ้น ก็เกิดแม่ผมตกงาน ส่วนพ่อติดพนันบอล เงินที่แม่ได้จากบริษัทที่เยี่ยวยาคนตกงาน ก็เอาไปใช้ให้พ่อผมหมด จน ผมอยู่ ป.6 เทอม 2 ตาป่วยหนัก จนต้องเข้าไปในโรงพยาบาลที่กรุงเทพ ช่วงนั้นประมาณมีนาคม แม่ผมบอกแค่ว่าตาเป็นเนื้องอก หมอกำลังตรวจมาเป็นเนื้องอกร้ายหรือป่าว จนเข้ามาเดือนเมษา ผมเพิ่งรู้ว่าตาเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย ตาเสียใจมาก อยากฆ่าตัวตาย แกไม่อยากอยู่บนโลกนี้ แต่ผมก็คอยปลอบใจแก ทั้งที่ปลอบใจใครไม่ค่อยเป็น หมอบอกว่าแกจะทำอะไรกินอะไรให้แกทำ จนอาการแกหนักขึ้นเรื่อยๆ ต้องให้อาหารทางสายยาง แกนอนอยู่บนเตียงพูดไม่ได้ จนวันที่ 4 ตุลาคม 54 ตาแกก็จากไป ผมนึกไม่ออกแล้ว ว่าตอนนั้นเป็นยังไงมั่ง แต่พอตาตายแม่ผมก็ย้ายมาอยู่บ้านตอนแรกก็ปกติดี แต่พอหลังๆแม่กับยายผมทะเลอะกันหนักมาก ทะเลอะทุกวัน ย้ำทุกวัน บางครั้งแม่ของผมก็ขว้าจานข้าวใส่ยาย ทั่งที่ยายคือแม่ของแม่ผม แม่ผมด่ายายแบบรุนแรงมาก คำด่าที่แม่ผมชอบใช้กับยาย คือ "อีปัญญาอ่อน" เพราะยายแกไม่ได้เรียนหนังสือ เลยถูกแม่ด่าเชิงดูถูกแรกๆผมเงียบมาก แต่ก็แอบไปปรึกษาพี่ ที่ไม่ได้เป็นพี่จริงๆหรอก แต่สนิทกันเพราะตอนเด็กแม่ผมช่วยพี่คนนนี้ตอนเรียนมหาลัย พี่คนนี้คือลูกของป้าผม และป้าผมก็คือ พี่ของแม่ ตากับยายมีลูก 3 คน คือ ป้า แม่ผม และก็น้าชาย พี่คนนี้ขอใช้ชื่อสมมุติว่า ปลาย พี่ปลายบอกให้ผมอย่าเก็บมาคิด ทำหน้าที่ของเราตั้งใจเรียนไป แม่ผมชอบด่าผมทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ว่าผมทำอะไรก็ถูกแม่ด่าตลอด ส่วนยายก็ถูกแม่ด่าตลอด จนวันนึงผมทนไม่ไว้เลยด่าแม่ไป บอกจะทะเลอะอะไรกันนักหนา แล้วผมก็ฝาดประตูใส่ แม่ผมก็โทรไปที่ครูประชั้นผม บอกว่าผมเป็นเด็กก้าวร้าว นิสัยเสีย ยอมรับเพราะมันขึ้น ครูประจำชั้นผมท่านคงรู้ว่านิสัยจริงๆผมเป็นยังไง แกแค่มาถามว่าเป็นอะไรทำไมถึงทำแบบนั้น ผมเลยเล่าไป จำไได้ว่าร้องไห้ไปด้วย ครูประจำชั้นแกบอกว่า ยังไงเขาก็เป็นแม่ แกก็เดินออกจากห้องไปเลย แกเหมือนจะร้องไห้ด้วย เพื่อนทุกคนในห้องก็งง และเงียบกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนผมขึ้น ม.1 แม่ผมไปเรียนเสริมสวยกะว่าจะมาเปิดร้าน มันเป็นอะไรที่ผมดีใจมากเพราะยายจะไม่ถูกด่า บ้านจะสงบ จากนั้นผมก็อยู่กับยายสองคน โดยที่แม่พ่อกับส่งเงินมาให้เท่นั้น แต่พอ ม.2 แม่ผมก็มาอยู่บ้านพักนึง ก็เหมือนเดิมผมถูกด่า ว่า เป็นเด็กมีปัญหา เลว ระย้ำ มีครั้งนึงผมกำลังเสียใจที่เพื่อนไม่กล้าเข้าไกล้ผม รังเกลียดผมที่เป็นเกย์ ช่วงเป็นจุดต่ำสุดมาก ผมร้องไห้ แล้วคราวนี้พอมาบ้านก็เจอยายกับแม่ทะเลอะกัน ผมเลยระเบิดเต็มที่เลย จนแม่ผมด่าว่าใอเด็กปัญหาเยอะ ตัวอะไรเกิดมา เท่านั้นแหละ ผมหยิบมีด จะแทงหน้าอกตัวเอง แต่ยายก็มาเคอะประตูห้องน้ำ บอกว่า เลี้ยงโตมาขนาดนี้จะตายทำไม ผมเลยวางมีดลงแล้วพยายามมองอนาคตตัวเองว่า ถ้าไม่ตายวันนี้ เราจะเป็นยังไง ช่วงผมกลายเป็นคนไม่มีเพื่อน ผมไม่พูดกับใคร แต่ก็ต้องขอบคุณเพื่อนสนิทของผมที่คอยให้กำลังใจ ช่วงแม่ผมโทรไปฟ้องครูด้วยว่าผมจะฆ่าตัวตายเพราะไม่ติดเน็ตให้ ช่วงนั้นผมบ่นกับแม่ว่าแอร์การ์เน็ตช้า อยากติด3bb พอผมฆ่าตัวตาย แม่ผมเลยมโนว่าคงเป็นเรื่องนี้ ตอนนั้นครูผมก็โทรบกเพื่อน ผมก็โดนเพื่อนเกลียด นินทา อือ แต่มันก็เข้าใจแล้วก็ผ่านมาได้ จนผมขึ้น ม.3 แม่ผมมาเปิดร้านเสริมสวยถาวรที่บ้าน แม่ผมใช้อำนาจจัดการทุกอย่าง บอกว่าตัวเองเก่ง รู้ทุกเรื่อง แม่ผมด่ายายหนักมาก และผมก็ด่าแม่ทุกครั้งที่แม่ด่ายายเกินความพอดีจนทำให้คนมองว่าเป็นลูกระย้ำ โดยเฉพาะในสายตาแม่ที่บอกเห็นเป็นที่ก้าวร้าว อารมณืร้าย เป็นลูกอกตัญญู บางครั้งเรื่องแค่ยายเปิดน้ำไว้ แล้วลืมปืด แกแค่เตือนปกติก็ได้ แต่แกด่าแบบแรงมาก แล้วแกโยงเรื่องอื่นมาจนมันบานปลาย จนบางครั้งยายร้องไห้ แล้วแม่ก็ชอบซ้ำเต็ม "-ร้องไป ให้ชาวบ้านเขาได้ยิน" จนผมทนไม่ไว้ เลยไล่แม่ออกไปอยู่กับพ่อที่กรุงเทพ ผมก็โทรบอกพ่อด้วยว่า "ถ้ายังให้แกอยู่นี้ ชีวิตบั่นปลายของยายแกไม่มีความสุขแน่" พ่อผมก็รู้ว่านิสัยแม่เป็นยังไง มีช่วงนึงที่แม่กับพ่อผมจะเลิกกันเพราะพ่อติดพนัน แล้วบวกกับนิสัยแม่ผมที่ไม่ฟังใคร ตัวเองใหญ่ รู้ทุกอย่าง ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทุกวันนี้ที่เขายังไม่เลิกกัน ว่าเขายังรักกันอยู่หรือเปล่า แม่แกก็ไปสักพักนึง แกพึงกลับมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วมาวันแรกจะพูดดีมาก ซึ่งเป็นปกติที่แกจะทำแบบนี้ แต่พอไปเรื่อยๆแกกับพูดลับหลังว่า "ที่กุซื้อนั้นนี่ให้ เห็นว่าอยู่แบบอนาถา. เวลาคนมาทำเสริมสวยแกชอบเอายายไปนินทาให้ลูกค้าฟัง แล้วอวยว่าตัวเองทำถูกที่ด่าแบบนั้นนี่ เวลาแกด่ากับยายแกชอบบอกว่าดูเอานะชาวบ้าน ดูมัน วันที่แม่ไปจากบ้านแกเอาข้าวสาร ไปด้วยบอกว่าเงินแกซื้อ ผมกับยายต้องอดข้าวมื้อนึง แล้วตอนเช้ายายก็ไปซื้อข้าวมากระสอบนึง ยายแกร้องไห้บอกว่าเหลือใจกุจริงๆ ผมพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นเดิมเหมือนกับที่ยายเคยมี จนวันนี้ผมกับแม่ไม่ถูกกันอีกต่อไป ผมไม่คุยกับใคร แม่ผมไม่รู้อะไรในตัวผมแม้แต่น้อย ทุกวันนี้ที่ผมยังสามารถนั่งพิมพ์อยู่ได้ เพราะ "ยาย" ผมไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีใครในครอบครัวที่ผมสามารถปรึกษาได้ ผมต้องใช่ชีวิตคนเดียว ในขณะที่พ่อก็ทำงาน แม่ก็ทะเลอะกับยาย และตอนนี้ ม.3 ผมพยายามสอบให้ติดโรงเรียนประจำเพื่อที่จะหนีจากตรงนี้ ผมกลายเป็นเด็กโลกส่วนตัวสูง ผมต้องร้องไห้กับตุ๊กตาเวลาท้อหรือถูกเพื่อนด่า ผมต้องผ่านเหตุการณ์ที่ทำให้จิตใจผมปวดร้าว ด้วยตัวคนเดียว แต่แม่กลับไม่สนใจอะไรเลย เวลาผมร้องไห้ บางครั้งแม่แกก็เห็นแกไม่เคยใยดีแม้แต่ ผิดกับยายที่แม้แกถูกด่า ย่ำยี้ โดนแม่เอานินทาให้ชาวบ้านฟัง จนถูกคนเกลียด แกยิ้มให้ผมในวันที่ผมท้อ และอยากไปปจากโลกนี้ ผมไม่รู้จะพิมพ์อะไรต่อ ไม่ไหวแล้วผมร้องไห้อีกแล้ว
ไม่มีชื่อ
25 ต.ค. 57 เวลา 20:54 น.
9,001
views
226 ความคิดเห็น
ไม่เป็นนะสู้ๆ พี่เป็นกำลังใจนะ ถ้าอยากปรึกษา ปรึกษาพี่ก็ได้นะ
นายๆ สู้ๆนะ^[++++++++++++++++]^Y
สู้ๆ เราเป็นกำลังใจให้ อย่าท้อนะ ถ้าเราเรียนได้เก่ง ทำงานดี ก็พา ยาย หนีออกมานะ อย่าให้เขาต้องอยู่กับลูกที่ดูถูกเเม่ตัวเองแบบนี้
สู้ๆนะ ^^
สู้สู้นะคะ เราไม่เคยเป็นหรอก แต่เราก็รักยายมาก สนิทกะยายมากที่สุดละ มีอะไรก็จะบอกยายตลอด ยายเราให้คำปรึกษาที่ดีมาก แต่เมื่อ วันที่5 กันยายนที่ผ่านมา ยายเราก็เสียกระทันหัน จขกท. ดูแลยายให้ดีนะคะ อย่าไปคิดมาก อะไรที่มันผ่ามาแล้วก็ให้มันผ่านไปเนอะ สู้สู้ค่ะ เราเป็นกำลังใจให้นะ ^^
ถ้าหนูได้อ่าน น้าอยากบอกว่า หนูคะ สู้ๆนะคะ น้าเข้ามาเป็นกำลังใจให้ ขอบคุณมากที่มาแบ่งปันเรื่องของหนูในนี้น้าสัญญาว่าจะไม่ทำกับลูกตัวเองแบบนี้เด็ดขาด น้ากำลังจะกลับไปอยู่กับลูกของน้าอีกสองสามเดือนข้างหน้า น้าจะจำเรื่องราวของหนูเอาไว้และจะไม่ทำกับลูกกับแม่ของน้าแบบนี้เด็ดขาด ขอบคุณมากนะคะ น้าขอให้หนูได้พบความสุขเร็วๆ อยู่เพื่อยายนะคะ น้าขอร้อง ทำให้ท่านมีความสุข อยู่เป็นกำลังใจให้ท่านนะคะ
สู้ๆนะคะ ซักวันมันต้องดีขึ้น อดทนรอวันที่เราจะมีความสุข ต้องผ่านไปให้ได้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เราไม่รู้ว่าหรอกเธอเป็นใคร ชีวิตเป็นยังไง เจอกับอะไรบ้าง หน้าตาเธอเป็นไงเรายังไม่รู้จักเลย
แต่เราอยากจะบอกว่า เราเห็นเธอเป็นเพื่อนน่ะ เราก็เคยเจอเรื่องร้ายๆมาเหมือนกัน
อุปสรรคมีไว้ให้แก้ ไม่ได้มีไว้ให้หนีน่ะ คนเราทุกคน มีอุปสรรคในเส้นทางชีวิตของตัวเองทั้งนั้น
ไม่มีเส้นทางไหนที่โลยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไปหรอก
เมื่อเราล้ม เราก็ต้องลุก ถ้าครั้งต่อไปเราเดินล้มอีก ก้าวต่อไปต้องเป็นก้าวที่มั่นคง และแกร่งกว่าเดิม
แล้วก็อีกเรื่องนึง************ (ทุกคนจงฟังงงงงง)**********
เรื่องเพศ ไม่ว่าจะเป็นเพศไหนก็ตาม ก็มีศักดิ์ศรีความเป็นคนเท่าเทียมกัน
ผช ก็มีทั้งดี และไม่ดี ผญ ก็มีทั้งดี และไม่ดี กระเทย เกย์ ทอม ตุ๊ด ก็มีทั้งดี และไม่ดี
ดังนั้น ให้ตัดสินคนที่นิสัย ดูที่ตัวบุคคลว่าเขาเป็นยังไง ไม่ใช่เหมารวมว่า เพศนั้นดี หรือเพศนี้ไม่ดี
และพวกที่ชอบด่า กระเทย เกย์ ทอม ตุ๊ด บลาๆ ว่า วิปริตผิดเพศ รังเกียจอย่างนั้น อย่างนี้ ถ้าคุณได้เรียนหนังสือมา
มี การศึกษาพอ ก็น่าจะแยกแยะ ได้น่ะว่า สิ่งที่ คน ไม่ควรดูถูกกัน 1)เพศ 2)ศาสนา 3)ฐานะ 4)ความชอบส่วนตัว 5) แนวทางการใช้ชีวิต... ถ้าเรียนจบสูงๆ มาเพื่อที่จะดูถูกคน เสียดายเงินที่พอแม่ส่งเรียนอ่ะ เราก็ไม้รู้จะพูดอะไร "โตแล้วคิดเอง" และก็ฝากถึง ผู้ใหญ่ทุกคนนะคะว่า ถ้าท่านมีลูกหลาน ที่เป็นเพศที่3 ก็ขอให้เข้าใจ เขาให้มากๆ รักเขาให้มากๆ ถ้าพ่อแม่ ไม่รักเขา ไม่เข้าใจเขา แล้วใครจะเข้าใจ การเป็นเพศที่3 ไม่ใช่ว่าเป็นไข้ กินยาแล้วจะได้หาย ที่จริงแล้ว เพศที่3 ที่มีหน้าที่การงานดีๆ เป็นคนดีก็มีอยู่เยอะมากกกกกกกกก แต่ความดีมาทำเป็นข่าวมันไม่น่าสนใจมั้ง เลยมีแต่ข่าวด้านลบ คนส่วนใหญ่เลยมองเพศที่3ว่า ไม่ดี
**** ฝากไว้ ให้ทุกคนคิด ใจเขาใจเรา****
และอีกเรื่องคือ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ดูแลคนที่เขาเลี้ยงเรามา ความกตัญญูมันจะทำให้ชีวิตดีขึ้น
สู้ๆๆๆๆน่ะเพื่อน
เราเป็นกำลังใจให้
สู้เพื่อยายของคุณนะคะ เขาทำเพื่อคุณมามากแล้ว
ส่วนแม่คุณ ปล่อยเขาไปค่ะ คนพรรค์นั้นไม่มีค่าพอที่คุณจะต้องไปสนใจหรอก
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :)
เอาจริงๆ ชีวิตเธอกับเรามันไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่พ่อแม่เราก็ทิ้งให้เราอยู่กับตายายน้ามาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน พวกเค้าไปทำงานที่ต่างจังหวัด แม่เรากลับบ้านมาประมาณช่วงปิดเทอม ตากับยายเราก็ทะเลาะบ่อยเหมือนกันตอนนี้ยายเราเสียไปแล้วเมื่อก่อนเราติดยายกับแม่พอยายเสีย เราก็ติดน้า แล้วไม่นานแม่เราก็มีน้อง เราเลยไม่ติดแม่เลย ออกจะรู้สึกโกรธแปลกๆด้วยซ้ำ โกรธที่เค้าทิ้งเรา แต่พอยายเราตายไปเค้าก็มาอยู่กับเรา ช่วงที่ยายเราเพิ่งเสียใหม่ๆเป็นช่วงที่เรามีอาการเหมือนโรคซึมเศร้า เพราะพอแม่กลับมาอยุบ้านแม่ก็วีนใส่เรา ส่วนน้าคนที่เราติดและสนิทที่สุดในตอนนั้นก็ไปทำงานกับน้าที่เป็นน้องที่ต่างจังหวัด เราเลยเหลือตากับแม่ แต่บังเอิญช่วงนั้นตาเรามีเมียใหม่เราไม่ชอบมากๆเมียใหม่ตาเราหน้าไหว้หลังหลอก แต่ยังดีที่ไม่ได้ร่วมอยุร่วมบ้านเดียวกันเพราะแม่เราไม่ยอมแต่บ้านตากับบ้านเราก็อยุใกล้กัน พอแม่เกิดน้องเราก็ประมาณว่าพ่ออะเหมือนจะไม่ดูแลไม่สนใจ ติดเหล้า(พ่อกับแม่แยกกันอยู่)แล้วไม่ส่งตังมาที่บ้าน กลายเป็นว่าแม่มีอะไรก็มาลงที่เราตลอด จนประมาณป.4อ่ะ ดีขึ้นมาหน่อยน้าเรากลับมาอยู่บ้านแล้ว ตอนนี้เราก็อายุเท่าๆ จขกท ที่สำคัญน่ะสังคมเพื่อนไม่คบเราก็เป็นเหมือนกันน่ะ ตอนป.5เราย้ายโรงเรียนไปอีกที่นึงแต่ รร ที่เราย้ายไปอ่ะมันแบ่งชนชั้นกัน แล้วที่นี้ตาเราจะไปรับไปส่งเราที่ รร แล้วรถตาเราไม่ได้ใหม่ มันเลยเกิดการแอนตี้กลุ่มอ่ะ เราเลยไม่มีเพื่อนมีเพื่อนสนิทแค่1คน ตอนนี้เราเหมือนหลุดพ้นจากสังคมเพื่อนมาแล้วเพราะเราเข้า รร รัฐบาลที่เด็กมันไม่ค่อยอวดเท่าไหร่ แล้วตอนนี้เรามีความคิดเป็นของตัวเองอิสระมากขึ้นด้วยเลยพยายามห่างๆกับแม่ เพราะจะได้ไม่ต้องถูกด่ามากตอนนี้เราก็อยุม.3 ตาเราก็เลิกกับเมียท่านแล้วเพราะเมียแกเป็นพวกหิวเงิน แต่เราก็โดนแม่วีนใส่เหมือนเดิมแต่เราไม่ได้เคลียดเหมือนเทอมากเพราะเรายังมีที่เพิ่งอีก กลายเป็นว่าน้องชายเราอ่ะโดนเป็นที่ระบายสะเอง เอาเข้าจริงแม่เราก็รักลูกไม่เท่ากันน่ะ
ปล.เราไม่รุเล่าให้เทออ่านทำมัยแต่เราอยากบอกเทอว่า เวลาผ่านไปอะไร อะไรก็ไม่เหมือนเดิม เพื่อนไม่คบเพราะเรื่องง่ายๆ เราก็ไปหาคนที่เค้ารับเราได้ สมัยนี้อะไรๆ ก็มีสิทธิเป็นไปได้น่ะ ปีหน้าม.4แล้วเราก็คิดว่าเทอควรเน้นไปเรื่องเรียนให้มากๆเพราะอนาคตของเรามันขึ้นอยุกับความรู้ ขยันเรียนให้ดีๆก็จะได้ทำงานที่ดีๆ ทั้งหมดเราไม่ใช่แค่บอกกับเทออย่างเดียวน่ะเราบอกตัวเองด้วยแล้วเราแชร์ประสบการของเราเพื่อให้เทอมีกำลังใจเหมือนที่เทอแชร์ประสบการของเทอให้คนอื่นๆที่มีเหตุการณืแบบนี้ สู้ๆน่ะ ^^
สู้ต่อไปนะลองเอาภาพพระพุทธเจ้า ภาพนรกขุมที่ด่าพ่อแม่ทำร้ายพ่อแม่ ภาพดอกบัว ข้อมูลนรก กิเลสให้แม่ดูสิ หนังสือธรรมะก็ได้เผื่อแม่จะคิดเองได้ รักยายให้มากๆนะ จากที่อ่านมายายรักนายมากเลยดูแลท่านดีๆล่ะ
ถึงเธอจะไม่มีเพื่อน แต่เธอยังเพื่อนๆในโซเชียลที่คอยให้กำลังใจอยู่ะนะคะ สู้ๆล่ะ ^_^XD
สู้ ๆ นะคะ ทำอะไรก็คิดถึงยายด้วยนะ ตอนนี้ม.3 แล้ว ถ้าเรียนม.ปลาย ค่าใช้จ่ายอาจจะเยอะหน่อย เวลาที่น้องจะเข้ามหาลัย ถ้าน้องจะแยกมาอยู่คนเดียวหรือพายายย้ายมาด้วย พี่แนะนำให้น้องเรียนอาชีวะนะ พายายย้ายมาอยู่ด้วยกันก็ได้ ทำงานพิเศษไป เรื่องแม่ก็ปล่อยเขาไปนะ.
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ เพราะที่บ้านก็มีปัญหาประมาณนี้เหมือนกัน ตอนเด็กโดนแม่ด่าแม่ตีด่ารุนแรง เคยคิดเหมือนกันว่าทำไมแม่ต้องเกิดเรามา แต่ยังไงก็อย่าคิดสั้นไปนะค่ะ หรืออย่าคิดประชดชีวิตตัวเอง เพราะคนที่จะเสียใจ และทุกทรมาณไม่ใช่ใครนอกจากตัวเอง
สู้สู้ครัช!!!รักยายให้มากๆน้ะครัช
ไม่มีเพื่อนคุยกันได้นะครัชไอดีไลน์มีจุดข้างหลังด้วยย
: mimmimm.
ขยันเรียนให้มากๆนะลูก
ป้าคิดว่า เราอายุเหมาะสมแล้ว ลองไปสมัครสอบเป็นนายร้อยดูไหม
ถ้าลูกสอบติด ผ่านการฝึกของที่นี่ได้ ลูกจะมีอนาคตที่ดีมากๆ
รับข้าราชการ และป้าเชื่อว่า ยายของลูกจะต้องภูมิใจมาก ที่หลานอนาคตดี
จะเป็นนายร้อยจปร นายเรืออากาศ ทหารบก ทหารเรือ ก็ดีทั้งนั้นเลย
ป้ายืนยัน
และขอให้ลูกกตัญญูต่อยายตลอดไป
ส่วนคุณแม่ ท่านมีพระคุณที่อุ้มท้องลูกจนเกิดมาได้สมบูรณ์แบบนี้
สวดมนต์ ไหว้พระ แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวร และ คุณพ่อคุณแม่เยอะๆ
แล้วชีวิตลูกจะดีขึ้นเอง เชื่อป้านะคะ
สู้ๆ
เป็นกำลังใจให้ครับ ผมอยากเป็นกำลังใจ้ให้น้องและทุก ๆ คนที่พบกับปัญหาแบบนี้ครับ ผมคิดว่าผมมีเพื่อนคนหนึ่งที่ต้องเจอกับปัญหาแบบนี้ ยังไงก็สู้ ๆ ครั้บน้อง อย่างที่ผมเคยเจอมา ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรร้ายแรงแค่ไหน ก็คงไม่เท่ากับการมีปัญหากับครอบครัวครับ สู้ ๆ ครับ
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ สู้ๆ ^___^ เป็นกำลังให้ใจให้นะคะ อนาคตข้างหน้ารอเราอยู่
เอาใจช่วยสุดตัวเลยน่ะ เราเข้าใจค่ะมากๆด้วย สถานการณ์แบบนั้นน่ะ อ่านแล้วร้องเลย ก็มันคล้ายๆกับชีวิตเราแค่เรื่องเรามันแค่การไม่เข้าใจกัน ไม่ถึงขั้นร้ายแรง แต่เราก็ทำท่าจะจบชีวิตตัวเองหลายรอบแล้ว มันเหมือนจะรับไม่ไหว อยู่ต่อไปไม่รอด หมดหนทาง แต่ก็ต้องสู้ต่อไปค่ะ ถึงตอนนี้ยังรู้สึกว่าตัวเองเงียบๆ ยังเก็บกด เราคิดว่าถ้าเราจะจบชีวิตตัวเอง ก็ตายเปล่า เลยคิดต่อว่าจะสู้ค่ะ เรายังมีความสำคัญอยู่ ชีวิตเรายังมีค่า เราขอให้เธอพ้นเรื่องราวร้ายๆไปได้ด้วยดีน่ะ สู้น่ะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?