เคยเอานิยายที่เขียนเองให้คนใกล้ตัวอ่านกันมั้ยคะ? ผลตอบรับเป็นไงบ้างเอ่ย

เคยให้เพื่อนสนิทอ่านค่ะ นางก็ดูติดเหมือนกัน 5555

แต่หลังๆ มานางก็ไม่ได้ตามอ่านแล้ว เรียนเยอะ วุ่นวาย -w-

อีกคนหนึ่งก็ลูกพี่ลูกน้องค่ะ เป็นนักเทควันโด อารมณ์สาวห้าวๆ แกร่งๆ ดุจชัชชาติ #ผิด

แล้วเวลานางอ่านในโทรศัพท์ เราก็แอบสังเกต เห็นนางจะยิ้มๆ บางทีก็หลุดหัวเราะ แค่นี้เราก็เขินบิดแล้วค่ะ ประมาณว่าทำให้ชะนีคล้ายทอมนางหนึ่งฟินและขำได้ 55555

เคยเอาให้เพื่อนอ่านคะ แต่เธอไม่มีอาการตอบรับเลย สงสัยจะงง555555(ในเลข5มีน้ำตาซ่อนอยู่)

อ่า....มันเสียดสีว่ะครับ

เอายังไงดีละ เยาะเย้ย ถากถาง -พวกไม่มีจินตนาการเอ๋ย! วัยเด็กพวกมันมีบ้างไหมห๊า!!! (ขออภัยครับ อยากระบายจริงๆ)

และแย่ยิ่งกว่าคือมันฉีกสมุดพล็อตเรื่องแล้วเอาไปโน็ตงาน

พอใช้เสร็จขยำๆทิ้งลงถังขยะ โอ๊ย! นึกแล้วเจ็บปวดแค้นจิตใจจริงๆนะคุณเอ๋ย

ยินดีด้วยที่ได้ประสบการณ์ที่ดี

นี่เข้าขั้นเลวร้าย

คือเราไม่รู้ว่าคนที่(เคยเป็น)เพื่อนเป็นสายที่ดูถูกนิยายและคนแต่งนิยายว่าเป็นของต่ำ ทำนองหัวเราะเยาะว่าพวกนักเขียนเป็นพวกประหลาด ทำอะไรไม่ได้ก็เลยมาแต่งนิยายงี้... (เขาจะชื่นชมพวกหนังสือชีวจิต สุขภาพ ทำให้รวย คนดังคุย แนวทางพัฒนาไรทำนองนี้ คือพูดง่ายๆว่าหนังสืออื่นๆเป็นของสูงหมด นิยายคือของต่ำ ใครอ่านนิยายคือพวกประหลาด ลามก ฯลฯ)

ทีนี้เราก็เอาให้นางอ่าน... เหอๆๆๆ
พูดเลยว่าผลลัพธ์ #ดีออก ค่ะ เลิกเขียนนิยายไปนานมากกกก พึ่งกลับมาเด็กดีก็แปลว่าพึ่งนึกอยากจับงานนี้อีกครั้งล่ะนะ #บ่นพึมพำ

ตอนนี้ก็เลิกคบกันถาวรไปแล้ว(แต่ยังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน)

เคยให้เพื่อนกับน้องที่สนิทอ่านค่ะ 

พอเป็นคนใกล้ตัวปุ๊ปก็เลยกลายเป็นว่าโดนซักตลอดดด

แต่ที่สำคัญคือดองลำบากค่ะ ไลน์มาเร่งให้แต่งต่อบ้าง โทรมาบ้าง

จากที่นิสัยดองๆ เหมือนโดนดัดหลังเลยค่ะ 

เพราะชอบทำเพื่อนติดแล้วก็ทิ้งเรื่อง (นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ)

แต่เรายังไม่กล้าให้แม่อ่านนะคะ   แม่ขออ่านหลายที

กลัวโดนแม่ตามนิยายค่ะ TT__TT บัญชาเพื่อนยังพอหูทวนลมได้

บัญชาแม่นี่ทั้งค่าขนมและชีวิตเป็นตัวประกัน

เอ่อ..อันนี้น่าจะเกี่ยวที่คนแต่งนะคะ 5555+

แฟนเราเป็นทอมเลยค่ะ
แต่นางฟินนะ 55555+

ปล. เราก็ฟิน 555

= ="

โอ๋ๆ อย่าร้องนะคะ TwT

เพื่อนอ่าน
มองหน้า
และถามว่า "เมิงเป็นคนแบบนี้เองเหรอ"

เราก็เจอคนแบบนี้ประปรายนะคะ
แต่ก็ไม่สนใจอ่ะค่ะ

คือเราเป็นพวกอ่านการ์ตูน อ่านนิยาย เขียนนิยาย วาดการ์ตูน ชอบvocaloid คือเอาหมด
คือใครจะคิดยังไงเราไม่แคร์เลยค่ะ

แต่อย่าระรานประมาณนั้น = ="

ถ้าเราเจอคนแบบที่ว่าก็คงมีเรื่องเหมือนกันนะคะนั่น

ผมยังแค้นมันอยู่นะ แต่ไม่มากเท่าเมื่อก่อน

สงสัยผมคงจะเริ่มปลงๆแล้วปล่อยๆมันไปละมั้งครับ

พอดีเราทำงานนานแล้วค่ะ 555+

แต่ของเราถึงจะโดนจิกยังไงก็อัพตามปกตินะคะ
(แต่เขียนเร็วอยู่แล้ว ประมาณ1-3วันตอนค่ะ เลยไม่โดนหนัก)

ฮ่าา อยู่ๆกันไปก็ช่วยกันเอง ดีนะคะ

ของเราถ้าไม่อ่านเราชอบคะยั้นคะยอค่ะ(อย่างน้อยต้องไปได้สักสิบตอน เราถึงหยุด)
หลังจากนั้นก็จะติดกันไปเอง 555+

รังสีYแผ่ซ่านแน่ๆ 555+

น...นิดนึงเองนะคะ ;w;

ไม่เคยเลย... :)

ความเห็นส่วนตัวคือชอบให้คนที่ไม่รู้จักกันเลยอ่านมากกว่า
เพราะบางทีคิดว่าถ้ารู้จักกันแล้วบังเอิญไม่ชอบหน้าอยู่ลึกๆ อาจจะได้ความเห็นที่ผ่านอคติ หรือเป็นความเห็นที่มีความเยินยอเพราะรู้จักกัน
คำต่อว่าเพราะอคติส่วนตัว
หรือคำชมเพราะเกรงใจ
อีกอย่างคือเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบบังคับใครด้วย

เวลาให้คนที่ไม่รู้จักอ่านไปเลย ส่วนใหญ่อีกฝ่ายจะมองที่ผลงาน
เหตุผลน่าจะประมาณนี้ เลยเลือกมาลงออนไลน์ ไม่เคยแชร์ไปไหนเลย  ^^

ร...รู้สึกไม่ค่อยเชื่อ 555+

อันนี้กิ่งจะเป็นเวลาขายของค่ะ ชอบขายแต่คนไม่รู้จัก 555

แต่นิยายนี่คือ แชร์ไปเฉยๆ สนก็เข้ามาอ่านกันเอง ชอบก็เม้นท์ประมาณนี้ค่ะ

แต่คนใกล้ตัวกิ่ง อย่าง แม่ กับ แฟน เป็นคนแบบ..ตรงอ่ะค่ะ

อย่างแม่นี่คือ .. เรียกว่าอวยไม่มี ถ้าไม่ปลื้มคือฟันฉับมาเลยว่าไม่สนุก TwT

ส่วนแฟนก็..ไม่พูดหรอกค่ะ แต่ถ้าไม่อ่านคือไม่อ่านเลย= ="

เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เขียนใส่กระดาษแล้วก็เอาไปให้เพื่อนๆในห้องอ่าน แล้วก็รุ่นพี่บางคนอ่าน  ก็สนุกดีนะคะ สมัยนั้น นิยายไม่เกลื่อนแบบนี้ คนแต่งก็มีน้อย  เป็นความทรงจำสมัยเรียนที่งดงามดี สนุกกับความฝันโดยไม่มีเทคโนโลยีมาเกี่ยวข้อง  พอย้อนนึกกลับไป เปรียบเทียบระหว่างตอนนั้นกับตอนนี้ รู้สึกว่า ตอนนี้แข่งขันกันเดือดมาก  น่ากลัว คนแก่จิตตกง่ายอย่างเรานี่แย่เลยฮ่าๆ

นิสัยเป็นเหมือนคุณแม่เจ้าของกระทู้เหมือนกัน...
ปกติเป็นคนตรงๆ ชอบวิจารณ์ภาพยนต์และนิยายตรงเผง แต่มีครั้งหนึ่งเพื่อน(สนิท)นำสิ่งที่ตัวเองเขียนมาให้อ่านด้วยความตื่นเต้นและมีความหวัง สรุปแล้วความเป็นคนตรงของเราก็พลันเปลี่ยนแปลงตรงนั้น ไม่อยากทำลายความฝัน เลยพยายามหาข้อดีในงานเขียนมาพูด (ฮา) กล่าวถึงข้อเสียแบบถนอมน้ำใจแต่ก็ตรงประเด็นนะ แม้จะพูดอ้อมไปอ้อมมา สรรหาคำพูดที่ดีเพื่อไม่ให้เสียใจ เพราะรู้สึกพิเศษเลยแคร์ ความรู้สึกอึดอัดเหมือนกัน แต่ก็ต้องรักษาความรู้สึกของคนคนนั้นเอาไว้
...ก็พยายามอ่านต่อไปเรื่อยๆ เพราะแคร์มากเลยอยากให้กำลังใจ อีกฝ่ายอุตส่าห์พยามยามขนาดนั้น
(ฮา) ทำอย่างไรได้ก็รักไปแล้ว (ยิ้มเขิน)

วกมาที่ตัวเอง... นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ไม่อยากแชร์ให้คนใกล้ๆ ตัวอ่าน เพราะกลัวได้คำถนอมน้ำใจเกินไปเนี่ยแหละ กลัวงานตัวเองไม่พัฒนา
พอดีเป็นคนค่อนข้างคิดมาก(เกินไป) ล่ะมั้ง

เดี๋ยวนะคะ
เพื่อน(สนิท)..

ตอนนี้สนิทกว่าเพื่อนรึยังคะ ฮ่าา

อา... เขิน
หัวใจเต้นแรงจนมือไม้สั่น ขอเป็นแรงใจให้ใครคนนั้นเรื่อยไปดีกว่า สักวันคงมองมาที่เราเอง

ปลอบใจตัวเองเรื่อยไป...

สงสัยต้องส่งกระทู้นี้ให้เขาเห็นแล้วล่ะค่ะ ฮ่าาา

ตอนนี้มีแค่สองคนค่ะ ไม่กล้าบอกใคร เพื่อนก็ไม่รู้

แม่รู้ ท่านก็ออกแนวไม่เชื่อ พูดไม่ออก เห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระ...

ส่วนอีกคนคือพี่ชาย ตอนแรกก็แค่รู้เฉยๆ ว่าแต่ง เขาก็ไม่อะไร แต่เราทำหนังสือเลยต้องรบกวนพี่ช่วยพรูฟ เรื่องที่ให้อ่านเป็นนิยายชxช (พี่ชายเป็นชายแท้) เขาก็อ่านให้ ช่วยตรวจให้ ตรวจเสร็จก็บอกว่าสนุกดีนะ เพิ่งรู้ว่าน้องสาวพี่เป็นคนมีจินตนาการ เเต่งเรื่องอื่นอีกไหม บลา บลา บลา เหมือนชวนเราคุย อยากให้เรารู้สึกดีกับงานที่เราทำ ให้ความเห็นบ้างว่า ทำอย่างนั้น อย่างนี้น่าจะดี (พี่ชายเป็นหนอนหนังสือ อ่านทุกแนวยกเว้นนิยายวาย เราดันแต่งนิยายวาย..) 

พี่ทนอ่านได้จบเรื่องนี่แทบกราบ อยากจะกราบงามๆ แนบอก บอกได้คำเดียวว่าสงสารเขามากค่ะ

ไม่กล้าบอกเพราะกลัวทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ร้องไห้หนักมาก (ยืมคำฮิตมาใช้หน่อย)(ฮา)

กลายเป็นวกมาเรื่องนี้เฉยเลย
ผมนี้... หน้าแดงไปหมด

เคยให้น้องอ่านครับ....ผลปรากฏคือ....มันบอกว่า....

"รอรวมเล่ม"

บอกที่บ้านไว้นะ ว่าตอนนี้มีงานอดิเรกใหม่เป็นการเขียนนิยายแล้วนะ เอาลงเว็บ แต่ยังไงไม่รู้ ไม่อยากเอาให้พวกเขาอ่าน แล้วพวกเขาก็ไม่เคยถามประมาณว่า อยากอ่านมั่ง อะไรงี้ด้วย ซึ่งก็ดี เราสบายใจที่เป็นแบบนั้น เขาก็รับรู้ว่า -ที่นั่งหน้าคอมเอาเป็นเอาตาย เป็นเรื่องนิยาย ไม่ห้าม ไม่ต่อต้าน เพราะไม่ได้คิดจะทิ้งงานประจำ (คาดว่าถ้าระห่ำจะทิ้งงานมาเขียนนิยาย ก็คงบ้านแตก ตัดพ่อตัดลูกอะไรงั้นเลยล่ะ)

เราคิดคล้าย ๆ คคห.9อ่ะค่ะ ถ้าจะฟังคำวิจารณ์ ขอแบบไม่รู้จักกันเลยแล้วกัน ไม่เกร็ง ไม่มีผลกับชีวิตจริงดี

ประมาณนี้

แอบฟินไปเบาๆค่ะ

เหมือนจะทันเหมือนกันนะคะ เมื่อก่อนแบบเขียนหรือพิมพ์ใส่กระดาษไปแบ่งกันอ่าน ฮ่าา

รอบตัวไม่มีเพื่อนเป็นคอนิยายเลยแฮะครับ

ยิ่งที่บ้านอย่างมากแค่เล่นไลน์
พี่สาวที่เล่นเน็ตก็บอกไม่ถนัดอ่านนิยาย ลำพังตัวละครก็จำชื่อไม่ได้ล่ะ...

ก็ดี ไม่มีคนใกล้ตัวมาแซว...

ไม่มีเลยนะครับ แถมผมไม่ได้เอาลงเน็ตด้วยแฮะ 55

รอส่งสำนักพิมพ์เลยทีเดียวละกันครับ :)

ใจร้ายยยยย เขาเรียกว่ามิตรภาพลูกผู้ชายต่างหากค่ะ

ที่บ้าน : (ยังไม่ทันได้อ่าน)เอาเวลาไปทำมาหากินดีกว่านะ

เพื่อน : หยุดแต่งก่อนแล้วมาเล่นฮอน , ดอทเอ กันดีกว่า  ทีมกำลังขาดแท๊งค์
อยู่พอดี

รุ่นพี่ : ชอบก็เขียนต่อไปละกัน  ทำดีละ
แต่ยังดีไม่พอ  ต้องปรับปรุงอีกเยอะ

รุ่นน้อง : พี่ไม่แต่งแนวออนไลน์บ้างเหรอ??

เพื่อนร่วมงาน : แอบอู้.. ฟ้องบอสแน่

เอานิยายที่เขียนให้น้องสะใภ้ไปอ่าน

หลายวันต่อมาน้องชายมาปรับทุกข์ด้วย ว่าเมียมันพูดถึงแต่นิยาย พระเอกหลายใจ มีเมียน้อย บราๆๆๆ ก่อนจะตบท้ายว่า หรือมันจะคิดว่าตูแอบมีกิ๊กวะ

"ได้ข่าวว่าเธอดองไว้เป็นปีไม่ใช่หรอ?"

นี่คือประโยคล่าสุดที่เพื่อนบอกหลังจากไล่แกมบังคับให้มันอ่านนิยายที่เราแต่ง
5555555

เอานิยายให้เพื่อนสายวาดโดอ่านครับ ตอนแรกนางก็ไม่ติด อ่านๆหยุดๆ(เพราะไม่ใช่สายอ่านนิยาย) จะให้อ่านต้องเอามือถือเราให้อ่าน

พอนางอ่านไปเรื่อยๆนางก็เริ่มสครีมแล้วไล่ให้ไปเขียนการ์ตูน(ผมก็สายวาดเหมือนกัน) แล้วนางก็อ่านไปเรื่อยๆตามเวลาว่าง

แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ติดขนาดเปิดอ่านเอง(เพราะต้องปั่นโดขาย) ต้องเป็นเราเอามือถือให้อ่าน //ใช้แอพอ่าน

แต่ได้เห็นนางสครีมบอกสนุกมากก็ดีใจโคตรๆแล้วครับ= = //นั่งมองตอนกำลังอ่านระยะประชิด เขินมาก

ใช่เหรอออออค๊าา

ลึกซึ้งมาก ฮ่าา

คนรอบตัวเราส่วนใหญ่อ่านแต่แนวรักกับแนวออนไลน์ค่ะ
มีแค่ไม่กี่คนที่อ่านแนวจริงจัง ข้อมูลแน่น

เพื่อนเราอ่านแล้วก็เฉยๆ ค่ะ ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายทาง
แต่ถ้าจุดไหนไม่เหมาะสมเขาก็บอกนะคะ
ตอนปรึกษาพล็อต ตัวละคร กับเหตุการณ์คร่าวๆ ในเรื่อง ดูจะมีอารมณ์ร่วมมากกว่าอีกค่ะ

ให้เพื่อนสนิทอ่านแทบทุกเรื่องที่แต่งเลยค่ะ ด้วยความที่เน้นแต่งแฟนฟิค เพื่อนก็ชอบอ่านแฟนฟิคพอดีด้วย นางก็อ่านหมดนะคะ เจอคำผิดก็จะเรียกมาแก้ ตรงไหนแปลกๆ ก็มาถาม ถือเป็นฝ่ายพิสูจน์อักษรไปในตัวค่ะ (ฮา)

อีกคนก็แฟนเหมือนกันค่ะ นี่(ยัดเยียด)ให้อ่านตั้งแต่ก่อนคบ จนถึงตอนนี้แอดวานซ์กว่าเราแล้วมั้งคะ... ต่อพล็อตให้เฉยเลย เวลาตันๆ ก็เอาไปให้เขาอ่านแล้วต่อพล็อตให้นี่แหละค่ะ ใช้งานซะเลย 55555

ทำอะไรไร้สาระ เอาเวลาไปขายของเพิ่มดีกว่า

นี่แหละคำตอบจากคนในบ้าน

เคยอ่านให้พี่ที่แอบชอบฟัง เขาบอกว่า...สำนวนแปลก ๆ ;w;
เคยให้แม่อ่าน แม่บอกว่า...สำนวนแปลก ๆ =v=
เคย (บังคับ) ให้น้องอ่าน น้องไม่ยอมอ่าน อาละวาดใส่ด้วยเพราะไม่ชอบอ่านนิยาย แต่ก็มีบ้างที่ใจอ่อนยอมอ่าน แล้วบอกว่า...สำนวนแปลก ๆ =_=
เคย (เผลอ) ให้พี่ที่ทำงานอ่าน เขาบอกว่า...สำนวนแปลก ๆ -*-


ทำไมต้องพูดว่า "สำนวนแปลก ๆ" กันทุกคนเลยอ่าาาาาาาา


ทุกวันนี้ เลยไม่ค่อย (ยัดเยียด) นิยายของตัวเองให้คนใกล้ตัวอ่าน จะให้แม่ช่วยอ่านเฉพาะเรื่องย่อเวลาจะส่งประกวดครับ =w= (แต่ก็แอบเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามว่า...อยากอ่านไหม อ่านให้ฟังได้นะ แล้วก็ขอคำปรึกษาเป็นบางเรื่องครับ)


แม้การเอานิยายไปให้คนใกล้ตัวอ่านของผมมักจะ...ไม่ค่อยประสบความสำเร็จ แต่ก็มีเรื่องน่าประทับใจนะครับ อย่างตอนฟิคผมโดนก๊อป ผมอ้อนวอนให้น้องช่วยอ่านนิยายผมกับนิยายก๊อปว่าเหมือนกันจริง ๆ หรือผมคิดไปเอง น้องก็อดทนอ่านจนจบ แล้วก็ช่วยเขียนข้อความไปยำคนก๊อปให้ด้วย ประทับใจจริง ๆ น้องผม...โหดดีจัง =w= 


อีกความประทับใจ คือ ผมจะส่งนิยายประกวด ผมบอกแม่ว่า "แม่ ช่วยแปลกลอนบทนี้ให้หน่อยสิ แม่เคยสอนนี่ ...เจ้าของตาลรักหวานขึ้นปีนต้น เพราะดั้นด้นอยากลิ้มชิมรสหวาน ครั้นได้รสสาวสดจากจาวตาล ย่อมซาบซ่านหวานซึ้งตรึงถึงทรวง ไหนจะยอมให้เจ้าหล่นลงเจ็บอก เพราะอยากวกขึ้นลิ้มชิมของหวง อันรสตาลหวานละม้ายคล้ายพุ่มพวง พี่เจ็บทรวงช้ำอกเหมือนตกตาล" 

แม่ฟังแล้วทำหน้างง ถามผมว่า "กลอนของใคร"

ผมตอบทันใด "สุนทรภู่ไงแม่ จากนิราศพระบาท"

แม่ตอบผมทันทีว่า "ไม่ใช่ นิราศพระบาทไม่ใช่กลอนนี้ แม่สอนนิราศพระบาทมาตั้งหลายปี ไม่เคยเห็นกลอนนี้ในนิราศพระบาทเลย ที่ถูกต้อง คือ ...เจ้าของตาลรักหวานขึ้นปีนต้น ระวังตนตีนมือระมัดมั่น เหมือนคบคนคำหวานรำคาญครัน ถ้าพลั้งพลันเจ็บอกเหมือนตกตาล... (ชื่อผม) ไปเอากลอนมาจากไหน ? ใช่นิราศพระบาทจริง ๆ เหรอ ?"

ผมเริ่มเหวอ "ก็...เสิร์ทหามาจากอินเตอร์เน็ตอ่ะ ใช้คำค้นว่าวรรคทองในกลอนสุนทรภู่ มันก็ขึ้นกลอนนี้มาให้เลือก บอกว่ามาจากนิราศพระบาท"

แม่ส่ายหน้า "ผิดแล้ว มั่วแล้ว ลองค้นใหม่สิ๊"

สรุป... กลอนผมผิดครับ เพราะกลอนที่ผมค้นจากกูเกิ้ลไม่ได้มาจากนิราศพระบาท แต่มาจากเพลง "รสหวาน" ของสุนทราภรณ์ต่างหาก สุนทราภรณ์เอากลอนสุนทรภู่ไปดัดแปลง แล้วคนที่เขียนบล็อกก็ไม่รู้ นึกว่าเพลงสุนทราภรณ์เป็นกลอนสุนทรภู่เลยเอามาแปล แล้วลงท้ายว่า...มาจากนิราศพระบาท ผมเกือบซวยแล้ว ดีนะที่ถามแม่ก่อน ไม่งั้นได้อับอายไปตลอดชีวิตแน่ ๆ ข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตบางทีก็เชื่อถือไม่ได้เลยครับ


ผมเลยได้คิดว่า...มีคนให้คำปรึกษาเวลาเขียนนิยายนี่ดีเลิศจริง ๆ ผมต้องขยันถามบ่อย ๆ ซะแล้ว (ถ้าไม่โดนรำคาญซะก่อนอะนะ =w=)

บทเจ้าของตาลอันนี้มาจากนิราศเมืองเพชรค่ะ

ไม่ใช่ครับ มาจากนิราศพระบาทครับ ส่วนนิราศเมืองเพชรที่กล่าวถึงต้นตาลเด่น ๆ จะเป็นบท "พอแดดร่มลมชายสบายจิต เที่ยวชมทิศทุ่งทางกลางวิถี ทั่วประเทศเขตแคว้นแดนพริบพรี เหมือนจะชี้ไปไม่พ้นแต่ต้นตาล" (พริบพรี คือ ชื่อเมืองเพชรบุรีสมัยก่อน)

นิราศพระบาท สุนทรภู่แต่งตอนไปนมัสการรอยพระพุทธบาทที่สระบุรี คาดว่าตอนเดินทางคงได้พบต้นตาลมากเช่นกันจึงแต่งบทเจ้าของตาลขึ้นมา (ต้นตาลไม่ได้มีแต่ที่เพชรบุรีอย่างเดียวนะครับ...)

ส่วนนิราศเมืองเพชร ไม่ทราบปีแต่ง แต่คาดกันว่าเป็นนิราศเรื่องสุดท้ายของสุนทรภู่ เขาเรียกกันว่านิราศปริศนาด้วยซ้ำ เพราะนอกจากจะไม่รู้ปีแต่งแล้ว ยังไม่รู้แน่ชัดด้วยว่าสุนทรภู่มาทำอะไรที่เพชรบุรีกันแน่ ? ก็ได้แต่ตั้งข้อสันนิษฐานกันไป

ผมก็อยู่เพชรบุรีครับ เขาชอบจัดกิจกรรมล่องแม่น้ำเพชรตามรอยสุนทรภู่กัน ล่องไปเรื่อย ๆ ตามนิราศเมืองเพชร สุนทรภู่แวะไหน แวะบ้าง ท่าน้ำวัดพลับพลาชัยที่สุนทรภู่เขียนไว้ในนิราศเมืองเพชรก็อยู่ใกล้ ๆ บ้านผมเองครับ เขาสร้างเป็นอนุสาวรีย์สุนทรภู่ไว้ "ถึงคุ้งเคี้ยวเลี้ยวลดชื่อคดอ้อย ตะวันคล้อยคล้ำฟ้าในราศี ค่อยคล่องแคล่วแจวรีบถึงพริบพรี ประทับที่หน้าท่าพลับพลาชัย"

เมื่อก่อนผมก็เคยคิดว่ากลอนบท "เจ้าของตาลรักหวานขึ้นปีนต้น" มาจากนิราศเมืองเพชร เพราะถ้าพูดถึง "ต้นตาล" คนก็มักจะนึกถึง "เมืองเพชร" ทั้งที่ความจริง... กลอนบท "เจ้าของตาล" มาจากนิราศพระบาทครับ ตอนผมเรียนมัธยม ครูภาษาไทยชอบออกข้อสอบหลอกกันจัง... เหมือนครูรู้เลยนะว่ายังไงเด็กก็ต้องเลือกผิด

เรียกได้ว่าไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าไหร่เลยค่ะ 5555

คือปกติเดียร์เป็นคนขี้อายมากๆ เลยไม่ค่อยอยากจะให้คนใกล้ตัวอ่านอะค่ะ มันเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้

แต่เมื่อปิดเทอมปีที่แล้ว ดันโพสต์ภาพที่นิยายติดท็อปที่ 19 ของหมวดลงเฟซ แม่เลยตามมาเจอ (แม่ไม่ใช่สายอ่านค่ะ แค่อยากรู้ความเป็นไปของลูกสาว)
แต่ปรากฏว่าแม่อ่านไปตอนเดียวแม่ก็ไม่อ่านแล้ว บอกว่าตัวละครโผล่มาทีเดียวเยอะๆ แม่งง
สิ่งที่แม่พูดทำให้เดียร์รู้เลยค่ะว่าฝีมือเดียร์ยังอ่อนด้อยแค่ไหน ก็ยังคงพยายามหาวิธีทำให้ตัวละครโผล่มาทีเดียวเยอะๆ แล้วคนอ่านไม่งงมาจนุถึงบัดนี้ค่ะ 555

คนที่สองคือเพื่อนค่ะ เพื่อนคนนี้นางเป็นสายวาด ก็ค่อนข้างเข้าใจกันอะค่ะเลยให้นามปากกาไป นางก็ไปค้นเจอ แต่นางบอกว่ายังยุ่ง+ขี้เกียจอ่าน
(คำว่าขี้เกียจอ่านนี่จุก หมายความว่านิยายเรายังดึงดูดคนอ่านได้ไม่ดีพอสินะ)
แต่ตอนนี้นางเริ่มลองอ่านบ้างแล้ว อ่านไปประมาณตอนสองตอน ก็ชมว่าสำนวนดีนะ แค่นั้นล่ะค่ะ แต่ก็ดีใจจจ ;//////;

คนสุดท้าย เป็นเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกับคนที่สองนั่นล่ะค่ะ นางชอบอ่านนิยาย พอให้ชื่อเรื่องไปก็ไปอ่านทันที
นางบอกว่าสนุกดี แต่ตัวละครเยอะจนงง (พูดเหมือนแม่เดียร์เลย) เหมือนมันจะกลายเป็นปัญหาระดับชาติของนิยายเรื่องนี้ไปแล้ว 555
แต่นางชอบอ่านแนวโรแมนติกแฟนตาซีมากกว่าค่ะ พอลองส่งเรื่องสั้นแนวนี้ประกวด นางก็ตามมาอ่านแล้วนางชอบมาก บอกว่ามุ้งมิ้งน่ารักดี ก็เป็นความภูมิใจเล็กๆ >////////<

จากเพื่อน.. เขาดันช่วยเราคิดพล็อตซะนี
เคยให้อ่านช่วงแต่งแรกๆ แต่เพื่อนไม่เคยชมเลย แต่คุณชายส่งต่อนิยายเราไปให้น้องสาวอ่าน ก็แอบดีใจที่น้องเพื่นชอบ

อีกคนให้อ่าน "แกบรรยายแปลกๆ บลาๆ" สรุปคุณชายท่านนี้ก็มาช่วยเราแก้นิยายไปอีกราย สรุปให้เพื่อนอ่านไม่เคยมีหรอกคำชม เจอแต่คำติและด่า แต่ก็มาช่วยเราแก้ไขนิยาย (ฮา)

ทางบ้านไม่เคยให้อ่านเพราะไม่มีคนอ่าน

แม่คุณน่ารักดีจังเลยค่ะ ตามติดนิยายลูกสาว
แล้วก็ใจดีด้วย คุณพาแฟนตั้งสามคนไปกินด้วย ก็ไม่ว่าอะไร

"บางทีเวลาไปกินข้าวกันกับแม่กับแฟนสามคน คือฮามาก"
อันนี้แซวค่ะ แฮ่ๆ

ของเราไม่มีใครใกล้ตัวได้อ่านค่ะ
เพราะว่าไม่ชอบให้เขาเห็นว่าจริงๆ แล้วเรามีด้านที่อ่อนหวาน (มาก)
ยิ่งเขียนฉากพระเอกสวีทอยู่กับนางเอก
โอ๊ยยยย ถ้าคนรู้จักมาอ่านเข้าเรามีเขินนน

หนูแต่งในสมุดค่ะ แล้วให้เพื่อนสนิท 3 คนอ่าน

1. บอกว่าหวานเกิน เห็นสมุดนิยายหนูทีไร เป็นได้เผ่นค่ะ แต่ก็ยอมอ่าน
2. กรี๊ดค่ะ บอกว่า ฟินได้ใจ แล้วหลบมุมไปกรี๊ดที่ไหนต่อแล้วก็ไม่รู้
3. ไม่ออกความเห็นค่ะ บอกแค่สนุก ทั้งที่ความจริงยังจำชื่อตัวละครไม่ได้ด้วยซ้ำ! =[]=!

ไม่เคยให้อ่านเองค่ะ แต่มาแอบอ่านนี่มี... น้องชายเราเอง ตอนแรกไม่รู้ค่ะ จนตอนเย็นกลับบ้านมาจะเดินเข้าไปหา น้องเขยิบห่างออกไป 2 ก้าวแล้วพูดว่า "เจ๊ อย่าเพิ่งเข้ามานะ ขอเวลาแป๊บ มันทำใจลำบาก" หลังจากนั้นเราถึงได้รู้ว่าน้องกะเข้าไปยืมคอมเราทำงานแล้วเจอไฟล์นิยายเลยลองอ่านดู เรานี่ขำก๊ากเลย เพราะนิยายที่เราแต่งอยู่เป็นแนวชายรักชาย 555555555555

ถือเป็นคนแรกของครอบครัวเลยค่ะที่รู้ว่าเราเป็นสาววาย

เรากลับไปค้นดูอีกที ใช่นิราศพระบาทจริงๆด้วยค่ะ เราจำผิดไปแล้ว
ขออภัยคุณซามูไรแมวด้วยค่ะ
เรื่องต้นตาลกับเมืองเพชรก็กลายเป็นเรื่องที่โดนอาจารย์สับขาหลอกอยู่เรื่อยเลยนะคะ

เพชรบุรีเมื่อก่อนไปทุกปีเลยค่ะ แต่ตอนช่วงหลังๆเราไม่ได้ไป เนื่องจากไม่สะดวกที่จะขับรถนานๆ
แต่เห็นเทศกาลตามรอยนิราศเมืองเพชรแล้วน่าสนใจดีค่ะ ถ้ามีโอกาสก็จะลองไปเที่ยวดูสักรอบ

เราไม่ค่อยเอาให้คนใกล้ตัวอ่านเท่าไหร่ 5555 ถือคติที่ว่า 'ถ้าแต่งนิยายห้ามเอาให้คนใกล้ตัวอ่าน' สำหรับเราน่ะนะ
แต่ก็มีบ้างที่พ่อมาตื้อขออ่าน เราก็เออ .. ให้ไป พ่อเรานี่เนอะ ปรากฏว่าอ่านไปได้สองตัวก็เลิกอ่านจ้า เรานี่สตั้นเลย นิยายเราเน่าขนาดนั่นเลยเรอะ !! 5555
แล้วก็เอาไปให้เพื่อนๆ อ่าน มีเพื่อนคนนึงพูดขึ้นว่า 'เฮ้ยแก เราอยากอ่านนิยายที่มันละมุนๆ อ่อนๆ แบบว่ามีสีชมพูลอยไปทั่วอ่ะ แต่ให้น่ารักกว่านี้หน่อย' โอ้โห .. จะบอกว่านิยายเราโหดเหรอ ?  ก็ไม่นะ 55555

แหม = ="
เดี๋ยวก็ไปหาเพิ่มอีกสองเลยค่ะ จะได้ครบบ

อา...ก็เคยให้เพื่อนอ่านนะคะช่วงนั้นแต่งลงสมุด นางก็ตอบมาว่า...



ยังไม่โอว่ะแก"ไม่มีภาพประกอบ"...

ไม่เคยอ่ะ บอกตรงๆ อาย
ก็เขียนมันลง Dek-d เลยแล้วกัน ห่วยไม่ห่วย เดี๋ยวรู้กัน

น่าสงสารน้องชายนะนี่ เจออะไรไม่เจอ

บังคับให้เพื่อนสนิทอ่านค่ะ แต่นางก็ไม่ค่อยอะไรมาก ไม่ตอบรับแถมยังจะปฏิเสธ TT ก็เข้าใจว่านางเป็นสายเรียนซึ่งเรามิใช่ 5555 แต่นางยังใจดีบอกว่าถ้ามีเล่มเป็นของตัวเองแล้วจะช่วยประเดิม เราเลยบอกนางไป ฉันจะแต่งเล่มหนาๆให้แกกระเป๋าแบน แต่สิ่งที่นางตอกกลับมาเจ็บสนิท แล้วมีรึยังอ่า .....จบการบรรยาย อีกคนเป็นเพื่อนคอนิยายเหมือนกัน นางก็ช่วยวิจารณ์ให้ ฟินเป็นเพื่อน แถมจับเพื่อนนาง(ผู้ชาย)ไปจิ้นเฉย อาเมน และคนสุดท้ายเป็นเพื่อนเด็กดี ช่วยวิจารณ์ ร่วมฟินไปด้วยกัน อรรถรสมาเต็มที่ น่าร้ากกกกที่สุด

ต้องมาช่วงมีงานเพชรบุรีดีจังครับ ครั้งที่แล้วมีล่องแม่น้ำเพชร ส่วนช่วงเวลาอื่น ๆ ต้องรอตอนหน่วยงานจัดครับ มีจัดเรื่อย ๆ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นพวกองค์กร โรงเรียน จัดเฉพาะกิจ

ง่ะ = ="

แม่บอกไร้สาระอ่ะค่ะ 555 เห็นแต่งทีไรบ่นทุกที
ส่วนพี่สาวก็มีแต่งๆ บ้างเหมือนกัน แต่เป็นฟิคทั้งนั้น นานๆ ทีจะให้อ่าน
แต่พี่อ่านช้า สุดท้ายพอเลิกอ่านก็ลืมๆ ไปแล้ว
ส่วนเพื่อน ก็มีคอนิยายบ้างเหมือนกัน แต่เขาก็อ่านแต่ฟิคยาโอย (จิ้น ช-ช เป็นชีวิตจิตใจ) ให้อ่านก็ อืมๆ ก็ดี...มั้ง? 

สรุป ไม่ประสบผลสำเร็จในการแบ่งปันให้คนรอบข้างอ่านค่ะ (ฮา)

แต่เอ้อ...เคยมีครั้งหนึ่งที่ห้องเอาเรื่องสั้นวันแม่ที่เราแต่งไปแสดงละคร รร. วันแม่เหมือนกันนะ =..=

ปกติจะไม่อยากให้ใครรู้ว่านี่เป็นเรื่องของเราค่ะ เลยปิดคนใกล้ตัวมาตลอดจนถึงขั้นโกหกบ้าง (ทุกวันนี้เรื่องที่โกหกไว้ก็ยังไม่ได้สารภาพว่าเป็นนิยายของเรา ยิ่งเขาดูเหมือนจะชอบก็ยิ่งสารภาพไม่ออก คอยสังเกตฟีดแบ็กอยู่ห่างๆ)

เพิ่งมีแอ็คเคาต์ใหม่นี่แหละ ที่บอกคนรู้จักบ้าง ก็ประกาศทางหน้าเฟสบุ๊คว่าเราเขียนนิยายทิ้งไว้นะ ใครสนใจอ่านก็อินบ็อกซ์มา เราจะแอบส่งลิงค์ไปให้ ก็มีคนที่อ่านจริงๆ มาขอลิงค์หลังไมค์

ได้คำตอบมาค่อนข้างดีค่ะ เพราเพื่อนที่มาขอลิงค์ก็ช่วยอ่านให้จริงๆ แล้วก็อินบ็อกซ์คอมเมนต์งานกลับมา หลายๆ คนออกแนวให้กำลังใจและติชมให้ แต่คงเพราะกลัวเราเสียกำลังใจ เลยติไม่ค่อยหนัก เราเลยชิงบอกไปว่าเรากังวลหรือมีจุดอ่อนตรงนี้ๆ นะ จนเขาแน่ใจว่าถ้าพูดมาแล้วเรารับได้ ก็เกรงใจน้อยลงและเปิดใจช่วยชี้แนะและติติงมากขึ้น 

สรุปว่านามปากกานี้เลยมีคนใกล้ตัวรู้ไปบ้างแล้วจนได้ว่าเราเป็นคนเขียน... เอาเข้าจริงก็เขินอยู่นะ 

รอบตัวข้าน้อยอยู่สายอ่านนิยายขอรับ

แต่จะเรียกว่าโชคดีหรือเปล่า คือ เป็นพวกนักอ่านซึ่งเรียนมาทางนี้โดยตรงและวิจารณ์ระดับโครงเรื่องเป็นเรื่องเบสิค พูดง่ายๆ คือคล้ายๆ มีบก. (แต่บก.ยังมีไอเดียของตลาดแต่พวกนี้ไม่ใช่ งั้นคงต้องเรียกว่านักวิจารณ์มากกว่ามั้ง) อยู่ใกล้ตัว และเป็นประเภทเสพ story ระดับหมื่น (อย่างข้าน้อยระดับพัน) 

เอาจริงๆ นะ ต่อให้เรื่องที่เขียนขายไม่ออก แต่พวกนี้ชมมากกว่าด่าก็นับว่าผ่านมอก.แล้วอ่ะ  -__-

เอาให้เพื่อนอ่านแล้ว พบว่า เจ็บปวดมาก

ไม่มีใครสนใจจะอ่านเลยสักคน

ทั้งๆที่ก็อ่านนิยายแปลกันเป็นปกติ

แต่นิยายคนไทย แม้แต่ที่เพื่อนเป็นคนแต่ง ก็ไม่นึกอยากจะอ่าน แม้แต่ตอนเดียว

ก็ได้แต่เศร้าใจ >.<

ให้แฟนอ่านค่ะ เจ้าตัวก็ช่วยสับให้พอสมควรแต่ไม่มากเท่าไหร่

เพราะว่าเราแต่งY(aoi) แต่คุณแฟน เป็นสายY(uri)เต็มขั้น  


วันดีคืนดีก็จะคุยกันไปคนละทางเพราะรสนิยมคนละสายนี่ล่ะ แถมหาจุดร่วมไม่ได้เลย 

ดีจัง ให้คนรู้จักอ่านทีไรมีแต่คำตอบว่า "ก็ดีนะ" ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ซึ่งแสดงว่าเป็นการตอบแบบปัดๆ ไม่ใส่ใจอะไรเลยทั้งนั้น

พอให้คนใกล้ตัวที่บ้านดูก็ดันได้คำตอบกลับมาว่า "เอาเวลาว่างไปทำงานดีกว่าไหม? อายุเท่าไรแล้วเนี่ยเรา?" กลายเป็นการโดนตอกกลับจนไม่มีกะจิตกะใจจะเขียนเลย

เราเคยให้เพื่อนอ่านนะ เพื่อนอ่านจบปุ๊ปบอกเเต่งต่อสิๆ
เเต่มีครั้งนึงเราเเต่งลงสมุดอยู่ดีๆเพื่อนผู้ชายเเย่งไปทันทีต่อหน้าต่อตา
มันยิ้ม เรานี่เขินไม่ค่อยมีผช.รู้ว่าเราเเต่งนิยายเขินเลย

"มันอ่านว่าไรอ่ะอ่านไม่ออก"

ลายมือเราเเย่ขนาดนั้นเลยหรอ 5555

กับเพื่อนสนิทค่ะ เป็นนิยายรักโดยส่วนใหญ่ ตอนที่เธออ่านเป็นตอนพิเศษแต่ยังไม่จบ แล้วเธอก็อ่านด้วยเสียงดังๆด้วยนะ เรียกเพื่อนในแก๊งค์อีก2คนมาฟัง พออ่านจบ ทั้ง3คนหันมาบอกพร้อมกันว่า"แต่งต่อๆ " เราก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆเพราะตอนนั้นกำลังเขียนแฟนตาซีอยู่อ่ะค่ะ แล้วบอกว่าขอผลัดไปสักเดือนก่อนนะ แต่เพื่อน3หน่อมันส่ายหน้าไม่ยอม จนวันนึงเราเอามารร.พอดี เท่านั้นแหละ พวกมันหยิบไปเขียนต่อให้เสร็จสรรพ เราอ่าน อ่านแล้วอ่านอีกก็แทบกริ๊ดใส่ เพราะมันน้ำเน่าคูณสองจากที่เราแต่งไปแล้ว
ส่วนกับคนอื่นๆนี่ไม่เคยหรอกค่ะ เพราะแม่กับพ่อยังมองเราแบบเอือมๆตอนอ่านนิยายเลย ถ้าแต่งนี่คงค่อนขอดเราเรื่องมหาฯลัยแทน ส่วนลูกพี่ลูกน้อง หรือ น้องสาวก็รู้ว่าเราอ่านแต่ เค้าไม่ได้ชอบอ่านนิยายแบบเราด้วย 

เราเคยเจอเหมือนเธอเลย เพื่อนเปลี่ยนพระเอกเราเป็นตัวร้ายเฉยเลย

แต่งนิยายไม่เป็นเท่าไร เรื่องแรกเรียกว่าเรื่องสั้นดีกว่าค่ะ10 หน้าเอง 55+ เอาไปให้เพื่อนอ่านนั่งลุ้นอยู่ตั้งนาน มันบอกว่า "ก็ดีนะ" สั้นไปมั้ย 55+

เราให้เพื่อนอ่านอยู่คนหนึ่งค่ะ ย้ำเลยว่าคนเดียวจริงๆ ฮ่าๆ นางเป็นหญิงในร่างชายค่ะ ผลตอบรับดีเกินคาดนะคะ นางบอกให้แต่งต่อสนุกดี บางวันเดินเข้าห้องเรียนมานางลากมาคุยเรื่องนิยายเฉยแถมคิดพล็อตเรื่องใหม่ๆ เนื้อเรื่องตอนนี้แกลองแต่งแบบนี้ดู แบบนั้นไม่โอนะเปลี่ยนๆ (เอากับนางสิ -_-) แต่ขอบใจเพื่อนคนนี้มากๆที่ยอมอ่านให้ ^[]<

เคยค่ะ ให้เพื่อนสนิทสองคน รุ่นน้องที่สนิทคนนึง แล้วก็น้องสาว (ความจริงก็อยากให้แม่กับคนอื่นๆอ่านด้วยแหละ แต่ไม่กล้า)

ไม่ค่อยสำเร็จเท่าไหร่ค่ะ เพราะเพื่อนเราไม่ค่อยมีเวลาอ่านเท่าไหร่ คนแรกเรียนเยอะมาก อีกอย่าง เราก็วางพล็อตมากับนางนั่นล่ะ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษานาง ดังนั้นนางเลยรู้ทุกอย่างเหมือนนางเป็นคนแต่งเอง ส่วนอีกคนก็ไม่ค่อยอ่านนิยาย

ส่วนรุ่นน้องนี่สำเร็จอย่างงดงาม เพราะเรากับน้องเขาเป็นสายเดียวกัน เลยเป็นไปได้ด้วยดี มีเฟสมาทวงบ่อยๆ เวลาคุยกันทีก็ถามว่าแต่งถึงไหนแล้ว จะอัพเมื่อไหร่

สุดท้าย น้องสาว นางไม่อ่านนิยายแนวนี้ ก็เลยไม่ประสบความสำเร็จเลย แต่ก็มีบ้างที่เราไปปรึกษาอะไร แล้วก็ไปกรี้ดพระเอกนิยายเราให้นางฟัง เวลาเราฟินๆ เห่อๆ 

ปล. คนรอบข้างเราไม่ค่อยอ่านนิยายแฟนตาซีกัน+เราอาย ไม่กล้าให้อ่าน กลัวคำวิจารณ์จากคนใกล้ตัวด้วยล่ะ ถ้าแบบไม่รู้จักกันมาก่อนก็โอเค แต่ถ้ารู้จักกัน หรือสนิทกันอย่างแม่ เราก็ไม่กล้ให้อ่านเท่าไหร่อ่ะ เขิน

แนะนำให้เพื่อนเข้าไปอ่านคะ แต่ตอนนี้เพื่อนไม่เข้าแล้ว เพื่อนเราบอกว่างงนิยายที่เราแต่ง เราก็สงสัยนะคะว่างงไงอะ เลยถามเพื่อนว่าเข้าไปอ่านในบทความรึยัง รู้ไหมคะว่าเพื่อนดิฉันตอบว่ายังไง -_- ยังเลยเราติดเล่นlineplay (ก็สมควรงงอะนะ)น่าฆ่าให้ตายเนาะ(ลอเล่น)ไม่เข้าไปอ่านยังไงมันก็ต้องงง ว่างั้นไหมคะ