อ่านงานคนอื่นแล้วสนุก ก็เลยลองเขียนบ้าง
ถ้าคนอื่นสนุกกับงานเราก็คงดี

ตอนนึกๆในหัวแล้วมันสนุก จนอยากเขียนออกมา

โดนวิจารณ์มาก็เยอะ โดนติมาด้วย

แต่มันสนุก 

สรุปว่าที่เขียนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะความสนุกนี่แหละค่ะ

เพราะ เซวีน่า ของท่านกัลฐิดา ทำให้มีเราในวันนี้

ความฟินนี่แหล่ะค่ะ

มาจากความคิดเล็ก ๆ ว่าอยากจะเห็นตัวละครโลดแล่นอยู่ในหน้ากระดาษโดยตัวเองบ้าง

แรก ๆ ก็ค่อย ๆ วาดการ์ตูนง่าย ๆ ก่อน แต่เนื่องจากใช้เวลานานในการวาดแต่ละภาพ ประกอบการเริ่มอ่าน light novel จึงได้เริ่มฝึกการเขียนนิยาย

พอลองเรื่องเก่า ๆ เอามาอ่านดูแล้ว ขำความคิดตัวเองตอนเด็ก ๆ มากเลย ไม่คิดเลยว่าจะใสซื่อบริสุทธิ์ (?) ขนาดนั้น ฮ่ะ ๆ

ตอนนี้ก็ฝึกฝีมือด้วยตัวเองไปเรื่อย ๆ อยู่ ตั้งใจไว้ว่าจะเขียนให้จบให้ได้

เราก็เป็นเหมือนกันค่ะ จิตนาการของเรา
โลกของเรา อยากให้คนอื่นได้รับรู้และสนุกไปกับมัน

หวัดดีจ้า
   เราเองก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบเขียนนะ
   ถ้าจะให้เราสาธยายเหตุผลก็คงจะออกมาได้สักหมื่นแปดพันข้อกระมัง(ฮา)
   เราชอบความรู้สึกขณะที่ลงมือเขียน มันเหมือนเป็นการสร้างสรรค์อะไรที่มีตัวตนขยุกขยิกในหัวของเราให้ออกมาเป็นรูปเป็นร่าง ยิ่งเราเขียนมันยิ่งชัด จนบางทีเราก็เริ่มรู้สึกหลงรักตัวละครที่เราสร้างขึ้นมาแบบตะหงิดๆใจ
  เราไม่ใช่คนเขียนที่ดีเด่หรือเก่งกาจ ประสบการณ์เราน้อย แต่ก็กล้าพูดว่ามือของเรามันทำงานไปเพราะพลังแห่งความชอบ100% บวกกับความบ้าอีกนิดหน่อย
   แล้วเราก็เชื่ออีกนั่นละว่าจุดเริ่มต้นของคนเขียนมันคล้ายๆกัน เริ่มจากไปอ่านหนังสือที่ชอบเข้า แล้วไฟก็ลุกพรึ่บ! เกิดเป็นความรู้สึกที่...อร๊างง(?) แล้วก็ซี้ดดด(?) แล้วก็ขบด้วยการนั่งฟินอยู่คนเดียว
   เหมือนกันใช่ไหมล่ะ? ใช่ไหมๆ


   ...สรุปก็คือเกิดจากความสุขของเราเอง120%(ความชอบ+ความบ้า)

อยากดังครับ  อยากมีคนอวยเยอะๆ อยากได้รับการยอมรับ
อยากได้เงินเป็นกอบเป็นกำ  อยากมีแฟนคลับเยอะๆ  
อยากติดท็อป  อยากมีคนเม้นท์ให้รัวๆ อยากเรียกร้องความสนใจ
อยากดราม่า  อยากให้สาวๆ กรี๊ด  ไม่อยากมีความสุขกับการ
ที่จะได้เขียนนิยายไปวันๆ อย่างมีความสุข  ไม่อยากมีเพื่อนๆ
ที่รักในงานประพันธ์  และไม่อยากมีอิสระในโลกแห่งจินตนาการ
ครับผม


//กรุณาใช้กฏเดียวกับวันเอพริลฟูลล์เดย์


ปล.อยากดองด้วยครับผม
ปล.2 เหตุผลที่แท้จริง  ขอเก็บเป็นความลับนะครับ ^^

อยากวาดการ์ตูนเป็น วาดเซเลอร์มูนตั้งแต่ตัวกระเปี๊ยก

(รุ่น ก่อน 90 จะเข้าใจ T_T)

ทุกวันนี้ไม่วาดละการ์ตูนผู้หญิง วาดยาก ใส่อารมณ์มันไม่ค่อยได้

เราถนัดวาดรูปผู้ชาย ใส่เงาไม่เป็น มันก็สวยเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นนะ

แต่เรามองอารมณ์มันไม่ค่อยได้ (เขวี้ยงดินสอเขียนแบบทิ้ง)

ก็เลยกลายมาเป็นนักเขียนตามเว็บอย่างที่เห็น ....

เพราะอยากแต่งในสิ่งที่อยากอ่าน =w=

อ่านนิยายเรื่องหนึ่งแล้วขัดใจ เคยคิดว่า "ถ้าจะเขียนแบบนี้ ตูเขียนอ่านเองก็ได้"

ที่เริ่มต้นมาเขียนนิยาย ก็เพราะ "อยากแบ่งปันความฝัน" ให้กับคนที่ชอบเหมือนๆกัน อยากบอกเล่าเรื่องราวที่ตนเองชอบ ออกมาเป็นตัวอักษร แบ่งปันความฝัน แบ่งปันความสนุก เพื่อหาเพื่อนร่วมทางไปด้วยกัน.....

ที่ถูกลากมาเขียนนิยาย เพราะอ่านนิยายแล้วรู้สึกสนุกหยุดไม่อยู่ครับ
เลยอยากลองเขียนดูบ้าง

ที่ยังแต่งนิยายอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะ...

เสียงอ้อนขอตอนใหม่ของเหล่าแฟนคลับ

แต่หากวันใดวันหนึ่งไล่ซึ่งเสียงร้องขอของพวกเขา ผมก็คงต้องหยุดเส้นทางการเขียนนี้ลง...

// เชื่อเหอะ มีมาตลอดแหละ มีคำขอจากนักอ่านตลอดเวลา... ไม่เลิกเขียนง่ายๆหรอก

  อ่านกาตูนเรื่อง Bakumun วัยซนคนกาตูน
แล้วรู้สึกอยากแต่งนิยายเพื่อมีคู่หูที่วาดกาตูน
เทพๆมาทำตัวละครในนิยายโลดเล่นบนหน้า
กระดาษ

'บันทึก' และ 'จดจำ' คือสาเหตุของการเขียนของเราไม่อยากให้มันหายสาปสูญ

เรื่องราวมากมาย แต่กำหนดเวลาเลิกเขียนเอาไว้ตายตัวแล้ว ถึงเวลาถ้าแฟนคลับให้เขียนต่อก็คงต้องเลิกตามกำหนดเดิม เพราะมีอย่างอื่นที่อยากทำมากกว่างานเขียน

สุดท้ายอาจจะเพียงแค่ถ่ายทอดเรื่องราวลงเป็นตัวอักษร 'แบ่งปัน' เช่นเจ้าของกระทู้ทำกระมัง

ชอบมโน ชอบเล่าเรื่อง(หลอกเด็ก)

ก็เลยอยากปล่อยจินตนาการลงเป็นตัวอักษร แล้วพอได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งก็เกิดแรงบันดาลใจ

เลยอยากเป็นนักเขียนบ้าง อยากใช้ตัวหนังสือจรรโลงใจผู้อื่น เหมือนที่เราเป็นเวลาอ่านหนังสือดีๆ สักเล่ม อยากพยายามแบบสุดๆ เท่าที่ทำได้ ถ้าถึงเวลาที่ทำสุดความสามารถแล้วได้ผลไปในทางที่ดี ก็จะได้ตะโกนดีใจอย่างเต็มภาคภูมิว่านี่คือความสามารถเรา

ก็คงประมาณนี้มังคะ

นิยายชื่อวงเเหวนเเห่งเมอบิอุส เป็นนิยายไทยเรื่องเเรกที่ผมยอมเปิดใจอ่านครับ-*-

เเละเป็นสาเหตุที่อยากเขียนนิยายด้วย

ผมเขียนนิยายมา3เรื่อง สองเรื่องเเรกผมล้มไปเพราะท้อ เเต่ก็ได้กำลังใจจากนิยายเรื่องเอเลเม้นออนไลน์ ทำให้มีเเรงบรรดาใจให้เขียนต่อ 

ทำให้นิยายเรื่องที่สามที่เป็นเรื่องที่ต่อยอดต้นเเบบมาจากสองเรื่องเเรกเสร็จสมบูรณ์ เเต่ต้องเขียนให้จบก่อน 555

ของเรามาจากเกมทายใจคะ ตอนแรกแต่งเกมทายใจลง แล้วก็ได้รู้ว่าเด็กดีมีที่สำหรับลงนิยายด้วย ตอนนี้ก็เลยกำลังจะเริ่มเขียนนิยายเพื่อเอาไปลงบ้างคะ

อยากลองค่ะ อ่านของคนอื่น ชื่นชม ชอบอ่านหนังสือ อยากรู้ว่าถ้าเราเขียนเองคนจะชอบไหม ถ้าชอบเราจะรู้สึกอย่างไร
คำถามเหล่านั้น ตอนนี้เราได้คำตอบแล้วค่ะ
คนอ่านที่คอยให้กำลังใจเหมือนเพื่อน พี่ น้อง เคยท้อ เคยหมดกำลังใจจะแต่ง แต่ที่ยังอยู่ได้เพราะมีความสุขในการเขียน และอยากอยู่กับคนอ่านไปนานๆ เท่าที่ทำได้ค่ะ

   มันคือความฝันความต้องการ เป็นสิ่งเดียวที่เราจะได้ตามต้องการแม้ว่ามันจะเป็นเพียงภาพลวงตาในนิยายก็ตาม

   อย่างต้องการเป็นคนรวยในชีวิตจริงเราอาจจะคิดว่าทำไม่ได้ แต่ในนิยายหากเรากำหมดตัวเอกเป็นเราเอง แล้วเขียนให้รวยล้นฟ้า มีความเก่ง มีความสามารถ แค่นั้นก็ถือว่าได้สนองความอยากของตัวเองแล้ว

   สรุปก็คือนิยายเป็นที่ระบายอารมณ์

มันมีสามสาเหตุหลักครับ

1.ชอบมโน-เวลานอนไม่หลับ(เป็นพวกหลับยาก) จะคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดไปคิดมาก็กลายเป็นว่าในหัวมีจินตนาการแบบโคตรแฟนตาซีโผล่มาในหัวเป็นภาพยนตร์เฉยเลย จากนั้นสมองผมก็จะไหลไปเรื่อยเปื่อย จินตนาการเป็นภาพยนตร์จนกว่าจะหลับ //หลับยากมากครับ งัดเพลงกล่อมเด็กทุกเพลงมาฟังยังเอาไม่อยู่

2.อยากมีผลงานตามแบบที่ชอบ-เวลาเห็นหนังสือเรื่องที่ชอบวางแผงภาคใหม่ หนังเรื่องนี้สนุกจนดังไปทั่วโลก อนิเมสนุกดีมีข้อคิด บลาๆ พอเห็นนานเข้าก็อยากมีผลงานแบบนี้บ้างจัง //และนี่คือจุดเริ่มต้นที่แท้จริงจุดแรก

3.สนองตัณหาตัวเอง-นิยายที่ชอบอ่านมีไม่กี่เรื่อง พออ่านจบภาคแล้วก็ลองไปหาอ่านเรื่องใหม่ แต่เรื่องที่อ่านส่วนใหญ่ไม่ถูกใจกระผมเท่าใดนัก(ชอบแนวแฟนตาซี) เช่น นางเอกพระเอกสวยหล่อเว่อร์ เพอร์เฟ็คทุกอย่าง เก่งสุดในเรื่องแบบไร้จุดบอด โชคดีหรือดวงซวยกว่าคนอื่น(แต่ก็จะมีคนมาช่วยหรือไปเจอของวิเศษเพิ่มพลัง) พวกตัวประกอบมาให้ครบตามพล็อตที่ต้องมีสี่หอ บลาๆ เลยแต่งนิยายขึ้นมาสนองตัณหาตัวเองซะเลย //จุดเริ่มต้นสุดท้าย

จากที่กล่าวมาข้างต้น กระผมก็ได้นำเอาทุกอย่างมารวมกันแล้วชำแหละ กลั่นกรอง เรียบเรียง จนได้นิยายเรื่องปัจจุบันนี่แล //แล้วพอได้เขียน เอ้ย! พิมพ์แล้วก็สนุกดี คิดมุกเองก็ขำเอง ไอเดียที่เคยอัดแน่นในหัวเพื่อเป็นภาพยนตร์กล่อมคนนอนก็ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือนับร้อยแผ่นกระดาษ และมีแววว่าจะยาวไปเรื่อยๆ

ปล.ขออภัยที่พิมพ์ยาวไป

สวัสดีค่ะ

สิ่งที่ทำท่านมาเป็นคนเขียนนิยายจนถึงทุกวันนี้คืออะไรครับ?

เริ่มจากไม่มีอะไรให้อ่านครับ  ช่วงหนึ่งไม่มีผลงานให้เสพเป็นระยะเวลานานมาก  ในตอนนั้นจู่ๆ ก็นึกครึ้มอกครึ้มใจว่าถ้าเราแต่งเองมันจะเป็นยังไง  แล้วก็ ปังเลย  เห็นฉากจบของเรื่อง  ไม่รอช้าเปิดเวิร์ดแล้วเขียนลงไปอย่างรวดเร็ว  จนมาถึงทุกวันนี้แหละครับ

ผมชอบอ่านหนังสือครับ พออ่านมาก ๆ เข้าก็เลยอยากเขียนบ้าง (แต่อาชีพนักอ่านน่าจะเหมาะกับผมที่สุดแล้วล่ะ มาเขียนเองแล้วบทความร้างชะมัด ;w;)

เพราะผมอยากอ่านนิยายแบบที่คนอื่นเขาไม่เขียน

...ก็เลยไม่มีทางเลือกครับ 

ต้องเขียนเอง - -;

เอาจริงๆ คือเราว่างแล้วไม่มีไรทำค่ะ ความคิดมันรกหัว เลยปล่อยมันออกมาโลดแล่นอยู่บนหน้ากระดาษในโปรแกรม word เสียบ้าง

เริ่มจากเรื่องสั้นก่อน (ไม่ได้ลงเว็บ แต่มีเก็บเป็นโหล)

ตามด้วยแฟนฟิค (ดองจนเปรี้ยว)

และนิยายที่กำลังวางโครงอยู่ในขณะนี้

สุดท้ายต้องขอบคุณนิยายหลายๆ เรื่องที่ทำให้เราเริ่มจับปากกาเขียนค่ะ

เออ...นั่นดิมาเป็นนักเขียนได้ยังไงมองย้อนกลับไปในอดีต...

จำได้ว่าเริ่มเขียนครั้งแรกเลย คือหลังจากเริ่มอ่านนิยายแจ่มใส อยู่ป.4มั้ง เพื่อนก็ซื้อสมุดเล่มละ 5 บาท มา เราก็แบบเพ้ออะไรอยู่แล้วก็เลยจับดินสอมาเขียน (ลายมือไก่เขี่ยมาก ตอนนี้ไม่รู้สมุดเล่มนั้นไปไหนแล้ว) แต่งเกี่ยวกับเพื่อนนี่แหละ เอาเรื่องจริงมาเขียน อะไรประมาณนั้น 555+

แล้วสักพักประมาณ ม.1 ได้รู้จักเว็บเด็กดี ก็เข้ามาอ่านนิยายในนี้ ก็รู้สึกอยากแต่งขึ้นมาบ้าง ช่วงแรกบ้าเห่อแฟนตาซีมากเพราะ อ่านเพอร์ซีย์มา =_= สักพักก็ไปเขียนนิยายรักหวานแหวว (เขียนเป็นเรื่องสั้นก่อนนะ แล้วก็มาเขียนเรื่องยาว)

ช่วง ม.2 ก็ได้รู้จักกับสิ่งที่เรียกว่า 'วาย' ติดใจมันขนาดหนัก ทั้งอ่านโด ดูเมะ อ่านนิยาย ก็เลยรู้สึกว่า อ๊า~~~ นี่มันใช่มาก มันคือทางของฉัน ก็เริ่มแต่งนิยายจริงๆ จัง ช่วงม.2-ม.3 (แน่นอนว่านิยายวายจะ ._.) แล้วก็เริ่มติ่งวงเกาหลีเพราะรู้ว่ามันจิ้นได้ (โอเค ที่มาต่อกันเป็นทอดๆ =_=) แล้วตอนนี้ก็เริ่มอยากแต่งฟิค...แล้วก็แต่ง แต่ก็มีนิยายวายทั่วไปที่ไม่ใช่ฟิคก็แต่งอยู่เช่นกัน

แล้วก็ๆๆๆๆๆ...นั่นแหละ (?) ก็แต่งนิยายมาถึงจวบจนปัจจุบันนี้ 555+

อยากหาอะไรทำจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน(ติดพนันออนไลน์ว่างไม่ได้ต้องเข้าไปเล่น)

เอาจริงๆอยากลองลงนิยาย

แต่พอได้ลงถึงได้รู้ว่าไม่ง่ายที่จะเขียนนิยายจบแต่ละเรื่อง

ตอนนี้กลายเป็นงานดอง เพราะ..เราได้รู้แล้วว่าลงนิยายยังไง การจะแต่งนิยายยากแค่ใหน จะแต่งนิยายทั้งทีต้องมีข้อมูลพอสำควร  และจินตนาการที่กว้างไกล ซึ่งมันไม่ใช่กับผมเลย(เป็นคนขี้เกียจ55)เกี่ยวกันใหม่ไม่รู้

อย่าเพิ่งเชื่อในสิ่งที่ผมพูดถ้ายังไม่รู้จักดีพอ

ขัดใจกับนิยายหลายๆเรื่อง เลยแต่งเองซะเลย อิๆๆ

ว่างจัด...

เราอยากแต่งเรื่องอ่านเองสักหนึ่งเล่มค่ะ

แต่พอเริ่มแต่งออกมาแล้วก็อยากรู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไงกับเรื่องที่เราแต่ง

สรุปง่ายๆก็คือ มันสนุกดีค่ะ

หาแนวที่ถูกใจไม่ค่อยได้+อยากมีตัวละครเป็นของตัวเอง
ก็เลยแต่งนิยายเองเลย 555

เป็นคนพูดสื่อสารกับคนอื่นลำบาก พูดอะไรแล้วคนฟังมักไม่เข้าใจ
ก็เลยชอบเขียนมากกว่า ปัจจุบันเลยเปลี่ยนมาเขียนนิยายซะเลย

ว่างไง
ถ้าถามว่าเริ่มเพราะอะไรอ่านะ
แต่หลังจากนั้นต่างหากคือประเด็น
คอมเม้นแรก แอดแฟนแรก โหวตแรก นิยายตอนแรก พบเหล่านักเขียนครั้งแรก 
มันรวมกันสะสมจนกลายเป็น'ความรัก'
#คห.เสี่ยว

ตอนแรก เขียนไปเพราะด้วยความที่ "สกิลการวาดภาพ" ของตัวเอง มันยากที่จะเข้าถึง (หรือจะให้พูดตามภาษาบ้านๆ เลยคือไม่สามารถวาดภาพออกมาให้ "สวย" ได้นั้นเอง)

จึงเลยเป็นจุดเริ่มต้นมาตั้งแต่ตอนนั้นครับ คือเขียนฟิค

แรกๆ ที่เขียนไปก็เป็นแนว "สืบสวนสอบสวน" ครับ แรกๆ ตอนที่แต่งไปนี่ด้นสดเลยนะ จนกระทั่งดันมาเกิดปัญหา "พล็อตตัน" เสียได้ 

ก็เลยทำการรีไรท์เรื่องเดิมใหม่ครับ แต่ก็เหมือนว่ามันดู "ไม่ค่อยสมจริง" สักเท่าไหร่ในความคิดผม

ก็เลยตัดสินใจวางมันไปสักพักนึงครับ แล้วทีนี้พอไปๆ มาๆ ก็ดันมาเจอกับปัญหาส่วนตัวที่เข้ามารุมเร้า รู้สึกจิตตกกับการเขียนไปสักพัก เลยตัดสินใจลบนิยายเรื่องนั้นทิ้งไปเลยครับ ในตอนนั้น (ตอนนี้ขอบอกว่า รู้สึกเศร้ามากมายเลย )

แต่ปัจจุบันนี้ อาการ "จิตตก" ที่ว่ายังคงมาอยู่อย่างต่อเนื่องครับ ค่อยๆ ประคองกันไป แล้วนั่งเขียนแนวอื่นๆ เฉกเช่น "แฟนตาซี" อะไรประมาณนี้ไปน่ะครับ

ก็เป็นอย่างที่ข้าพเจ้าได้เล่ามาคร่าวๆ นี้แล...

เพราะใจรักล้วนๆ ค่ะ 55555

หลายครั้งก็ท้อแท้ หลายครั้งก็เหนื่อย หลายครั้งก็อยากเลิก แต่มันก็นึกขึ้นมาได้ว่าไม่ได้สิ...ต้องเขียนจนจบให้ได้สิ สักวันต้องได้ตีพิมพ์สิ มันเป็นความใฝ่ฝันเล็กๆ ในใจอย่างหนึ่งที่ทำให้ยืนหยัดเขียนมาได้จนวันนี้ล่ะค่ะ 555

Lakorn (series) ka', I want my novels to be lakorn.
I want my novels to be different from typical style as well.