สิ่งที่คุณกลัวมากที่สุดของการแต่งนิยายคือ ?

กลัวไม่มีคนอ่านมั้งคะ

แต่พอแต่งจบแล้วก็สบายใจ

เมื่อก่อน กลัวสารพัดสิ่ง 
แต่พอแต่งจบ ไม่กลัวอะไรแล้ว  ปลื้มสุดๆ

กลัวฆ่าตัวละครมากเกินไป55

กลัวคอมเม้นไม่มี กลัวยอดวิวไม่ขึ้น กลัวคนแฟบลดลง และกลัวไห #ดอง

เราเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งค่ะ .... คือชอบแกล้งตัวละครของตัวเอง 5555555
ถ้าถามว่ากลัวอะไรคงจะกลัวคนอ่านด่ามั้งคะ เหอๆๆๆๆๆ

กลัว...คอมเจ๊ง

กลัวไม่สมเหตุสมผล กลัวบรรยายไม่ไหลลื่นได้อารมณ์ กลัวเข้าไม่ถึงอารมณ์ตัวละคร ประมาณนี้แหละค่ะ

กลัวภาษาเปลี่ยนค่ะ และก็กำลังมีปัญหานี้อยู่

กลัว 'ไห'

'

กลัวพลอตมีช่องโหว่ที่คิดไม่ถึง
กลัวนักอ่านเดาเรื่องได้
กลัวตัวเองหมดไฟจนหยุดแต่ง

กลัวคอมพังตอนแต่งได้เกือบจบตอน แล้วเครื่องไม่เซฟให้
//นรกชัดๆ

ตัน คิดไม่ออกค่ะ และต้องลงไหในที่สุด แงๆๆ

กลัวว่าจะถึงจุดตันไหม จะแต่งต่อไปยังไงดี
เรื่องนี้จะจบยังไงน้อ (การดองก็เกิดขึ้น) 

กลัวเหมือนคุณราชินีโพแดง คห. 7 เป๊ะๆ
แต่ที่มีเพิ่มมาหน่อยคือ... กลัวสมองตัน พาลให้คิดไม่ออก ช้ำชอกกับคอมผู้เอาใจยาก
น้ำตาไหลพรากทุกอย่างหายสูญ 555
คอมดับ!

เมื่อคอมไม่รักดีก็เลยใช้หน้านิยายเป็นตัวเซฟอีกที บางทีแก้คำผิิด หรือได้มานิดก็เลยอัพจนแจ้งบ่อย
(ไปนิด)
รู้สึกรำคาญตัวเองแทนผู้กดติดตามแฮะ 555

กลัวพล็อตใหม่งอกพาให้ห่วงหน้าพะวงหลัง ตอนนี้เขียนควบสองเรื่องแล้ว มีสามสี่ห้างอกมาอีก!
ORZ

กลัวขี้เกียจค่ะ   กลัวมาก ภาวนาอย่าให้มาช่วงนี้ ฮ่าๆ 

กลัวจิตตก จนแต่งไม่จบไปซะก่อนน่ะครับ ._.

กลัวออกทะเล 

กลัวรักษาระดับผลงานให้ดีเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ค่ะ เพราะเมื่อเคยประสบความสำเร็จไปแล้ว ผลงานต่อมาคนอ่านจะคาดหวัง กลัวทำให้สนุกเหมือนเรื่องที่จบไปไม่ได้ กดดันตัวเองมาก

กลัวเขียนไม่จบครับ...

กลัวคอมดับ(ไม่ได้ดับธรรมดาพังเลยทีเดียว) กลัวไม่จบ กลัวคนอ่านรู้สึกแย่(ที่ไม่ได้อ่านต่อ) กลัวใจตัวเอง(ว่าจะไม่สู้พอ) 

กลัวว่าจะแต่งไม่จบซะก่อนนั่นแหละ

เรากลัวว่าเขียนออกมาให้ตรงกับที่คิดไว้ไม่ได้ สกิลการถ่ายทอดจินตนาการออกมาเป็นตัวหนังสือไม่ค่อยจะมีอ่า กลัวนักอ่านจะไม่เข้าใจว่าเราตั้งใจจะสื่อว่าอะไร
แล้วก็คิดพล็อตได้แค่ตอนเริ่มกับตอนจบ กลัวลืมพล็อตที่คิดเอาไว้บางทีคิดออกตอนอาบน้ำ แต่พออาบเสร็จก็ลืมอะไรงี้ มันน่าเจ็บใจมากๆค่ะ

กลัวคนอ่านบอกว่าไม่สนุก

เคยมีคอมเม้นท์หนึ่งบอกว่านิยายน่าเบื่อและนางเอกงี่เง่า
ความรู้สึกตอนนั้นคือเป็นสป็อคไปเลยค่ะ ส่วนนักอ่านเป็นกัปตันเคิร์ทT T




กลัวอีกอย่างคือกลัวนิยายโดนลอก...

กลัวพล็อตตันค่ะ

กลัวมีคนมาขัดจังหวะ กลัวไม่มีสมาธิ กลัวแต่งไปไม่มีคนอ่าน กลัวนึกเรื่องตอนต่อไปไม่ได้

กลัวไม่มีอินเทอเน็ต

กลัวคอมพ์ดับ
กลัวขี้เกียจ
กลัวไหดอง
กลัว... ไม่มีคนอ่านมั้ง
กลัวเน็ตหลุด

เรากลัวแต่งนิยายไม่จบ กลัวพานิยายออกทะเล และสุดท้ายเลย คือ กลัวแต่งไม่สนุกค่ะ (ซึ่งก็เหมือนกับที่หลายๆท่านกลัวนั่นแล)

กลัวไวรัสที่ติดมากับอนิเมะที่โหลดมา... 

กลัวไห กลัวแต่งไม่จบและก็กลัวแต่งแล้วไม่มีความสนุกค่ะ TT

ตอนแรกๆที่ลงก็กลัวทุกอย่างแหละคะ  แต่พอผ่านลมผ่านหนาวมานานก็ปลงเอง
-  -

กลัว 'ตัน' ที่สุดค่ะ เวลาแต่งแล้วตันนี่แบบเพลียมาก ดันยังไงก็ไม่ขยับ 

ถ้าเป็นตอนแรกก็กลัวทุกอย่างเลย ตั้งแต่กลัวไม่มีคนอ่าน กลัวแต่งไม่จบ กลัวเรื่องจะไม่สนุก แต่พอเริ่มแต่งไป เราก็ต้องพยายามแล้วแต่งต่อไป และทำใจกับเรื่องต่างๆ แบบว่าต่อให้นิยายเราไม่ได้เป็นที่หนึ่งของใคร เป็นแค่ที่หนึ่งในใจเรากับคนอ่านก็พอ ^^

ไม่กลัวอะไรเลย เพราะถือว่าเราทำดีที่สุดแล้ว

แต่งไม่กลัว กลัวแต่งไม่จบค่ะ 

กลัวทุกอย่างที่น่ากลัวอ่ะค่ะ แต่งไม่จบ แต่งไม่สนุก ไม่มีคนอ่าน ไม่มีที่ยอมรับ ข้อเสียมากกว่าข้อดี บลาๆๆ อยากแต่งจนไม่กล้าแต่งเลยอ่ะ T^T 

กลัวว่ามีคนรู้ว่าเขียนนิยายค่ะ  

กลัวคนในชีวิตจริงรู้ที่สุดเลย  

ที่รองลงมาก็คือ กลัวว่าจะหาเวลา(ที่มีความพร้อมด้านอารมณ์ที่เขียนด้วย) ไม่ค่อยได้   

เรื่องตัน  หรือ ว่าจะเขียนไม่จบ   ไม่มีความกลัวเลย  เพราะรู้ว่าตนเองทำได้จนจบแน่ๆ จากแนวที่วางเอาไว้   แค่ไม่มีเวลาว่างเขียน และ ก็พิมพ์ช้ามากๆ  อีกด้วย

กลัวดองกลัวตันนี่แหล่ะ ปัญหาใหญ่ระดับชาติ รองมาก็กลัวว่านักอ่านไม่เข้าใจในสิ่งที่ต้องการสื่อTT TT

คิดตอนต่อไปไม่ออกถึงขั้นดองงาน
กังวลการเขียนผิด แต่ก็เขียนผิดเพราะสายตาไม่ค่อยดี
กลัวเขียนวกไปวนมา
กลัวคนอ่านไม่เข้าใจกับเรื่องที่เขียน

ติไม่กลัว 
กลัวคนไม่อ่าน
กลัวโดนก๊อปบางฉากไป
กลัวว่าพรรณาไม่ไพเราะ

กลัวแต่งไม่จบ
กลัวเขาไม่เข้าใจภาษาที่เราเขียน
กลัวไปโม้ดดดด
กลัวว่าเจ้าของกระทู้จะไม่อ่านฮือๆ
5555555555

กลัวเหมือนคุณคห.ที่ 6 กับคห.ที่ 11 ค่ะ กลัวคอมเจ๊ง เพราะชอบมีปัญหาเรื่องนี้บ่อยๆ

เรื่องแรก แต่งได้ครึ่ง คอมดับเปิดไม่ติด ลงwinใหม่ นิยายหาย
เรื่องสอง ไม่มีปัญหาเรื่องคอม แต่คิดตอนจบไม่ออก
เรื่องสาม กำลังแต่งอยู่ ช่วงนี้ก็ลงwinบ่อยซะเหลือเกิน 
เรื่องสี่ ไม่มีปัญหา (เพราะยังไม่เริ่ม)
เรื่องห้า ทุกอย่างเข้าท่า เหลืออย่างเดียว (ดำเนินเรื่องไม่ได้)

ตอนนี้เรื่องสามกดดันสุดค่ะ กลัวหายเพราะตั้งใจมาก แต่ที่กลัวที่สุดคือ 
กลัวแต่งไม่จบค่ะ (เรื่องลงทะเลไม่มีแน่ เพราะวางไว้หมด)
แต่-ที่วางไว้หมดมันก็ทำให้เราคิดไม่ออกเหมือนกัน

อันนี้สิน่ากลัว

สิ่งที่กลัวอย่างแรกเลยคือ
กลัวความไม่สมเหตุสมผลค่ะ
บางครั้งเราแต่งนิยานแล้วข้อมูลบางอย่างมันผิดพลาดไป ทำให้เนื้อเรื่องไม่สมดุล
หรือบางทีข้อมูลไม่ครบ จาดแค่นิดเดียวก็ทำให้นิยาทั้งเรื่องพังทลายลงได้
บางครั้งการกระทำที่ไม่สมเหตุสมผลของตัวละครก็ทำให้นิยายของเรามันดูหลักลอยน่ะค่ะ เลยค่อนข้างจะกลัว


-อย่างที่สองคือกลัวบรรยายให้เป็นไปตามโครงเรื่องที่วางไว้ไม่ได้ค่ะ
บางครั้ฃเราวางโครงเรื่องเอาไว้ แต่ไม่สามารถทำให้เหตุการณ์แรกบรรจบกับเหตุการณ์ต่อมาได้ม
ันทำให้มีความรู้สึกว่าเราแต่งนิยายมี่มีแต่น้ำๆ เนื้อหาสำคัญไม่ค่อยมี


-อย่างที่สามคือกลัวแต่งไม่จบค่ะ เพราะบางทีเราก็คิดโครงเรื่องใหม่ๆออกมาได้ทั้งที่ยังแต่งเนื่องแรกไม่จบเลย
อ

ย่างที่สี่แปลกหน่อย เรากลัวเรื่องการตั้งนามสกุลให้ตัวละครค่ะถ
้านามสกุลเป็นภาษาไทยก็พอจะเอาคำที่มีความหมายต่างๆมาเรียบเรียงได้ แต่ก็ต้องคอยกังวลว่าจะไปตรงกับนามสกุลใครหรือเปล่า
ถ้านามสกุลไม่ใช่ภาษาไทยก็อาจไม่ต้องกังวลว่าจะไปซ้ำกับนามสกุลใคร
แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าบางทีนามสกุลนั้นอาจมีความหมายแปลกๆ หรือบางทีแปลออกมาเป็นคำตลกๆน่ะค่ะ

อย่างสุดท้ายที่กลัวเลยคือ การวาดตัวละครออกมาได้ไม่ตรงกับที่บรรยายไว้
เพราะเราถือว่าการนำภาพของผู้อื่นมาใช้ไม่ว่าตะเป็นภาพถ่ายหรือภาพการ์ตูนก็ดีมันเป็นการเสียมารยาท
ดังนั้นเราจึงวาดภาพตัวละครเองเพราะพอจะมีฝีมือในการวาดอยู่บ้าง(แต่ก็ไม่ถึงกับวาดเก่ง)
แล้วยางทีเราก็กลัวว่าตะวาดมาไม่ตรงกับที่ผู้อ่านตินตนาการไว้น่ะค่ะ



นอกจากนี้ที่กลัวก็คือการพิมพ์ผิด(เราแต่งในมือถือ)
กลัวไม่มีคนอ่าน(เราไม่ค่อยเป็นที่รู้จักเท่าไร)
และกลัวคนอ่านอ่านไม่รู้เรื่องค่ะ


ก็คงมีแค่นี้(?)ล่ะมั้ง สิ่งที่เรากลัวน่ะนะ^___^

กลัวความเงียบ ยิ่งเขียนคนยิ่งหาย orz

กลัวไม่มีคนยอมรับครับ ต่อให้นิยายภาษาไม่สวย เนื้อเรื่องไม่สนุก แต่ถ้ามีคนยอมรับ นิยายเรื่องนั้นก็มีคนอ่านวันยังค่ำ ดังนั้น ผมกลัวการไม่ได้รับการยอมรับมากที่สุดครับ 

เหมือนผลงานของแวนโก๊ะที่ไม่ได้รับการยอมรับในตอนที่เขามีชีวิตอยู่ แต่พอตาย คนกลับยอมรับและยกย่องกันใหญ่โต ...โลกพากันยอมรับในวันที่คนวาดไม่มีโอกาสรับรู้แล้ว มัน...น่าเศร้าครับ... และก็น่ากลัวที่สุดเลย... ถ้าได้รับการยอมรับตั้งแต่ตอนศิลปินมีชีวิตอยู่ มันน่าดีใจมากกว่าอยู่แล้ว...

กลัวว่าเขียนไปแล้ว คนอื่นจะหาว่าไปลอกเขามา - - 

กลัวเวลาค่ะ ในแต่ละวันผ่านไปเร็วมาก
นั่งดูนั่นนี่เล่นเน็ตไปเรื่อย อ้าว...นี่สิบโมงแล้วเหรอ ประมาณนั้น

อีกสาเหตุที่กลัวเวลา อันนี้สำคัญมากค่ะ
เวลาไหนที่เราคิดออก ส่วนใหญ่จะมาไม่ถูกที่ถูกเวลา อย่างช่วงเปิดเทอมนั่งเรียนอยู่แล้วทำไมมาคิดออกตอนนั้น เราก็แต่งไม่ได้ (ถึงจะเขียนได้ก็เถอะ แต่มันไม่เหมือนกัน ส่วนตัวเราถนัดพิมพ์ลงเวิร์ดในโน๊คบุ๊คมากกว่า)

เวลาไหนที่หัวสมองแล่น โอโห! คุณพระ ไอเดียเจ๋งๆ บังเกิดแบบมาเต็ม
แต่ตัวเราเองกลับรู้สึกขี้เกียจ...

เวลาไหนที่สลัดตัวขี้เกียจที่เกาะอยู่บนตัวออกไปได้ ตั้งใจมากๆ ว่าจะแต่งนิยาย แต่ทำไมถึงทำได้แค่นั่งเคาะนั่งจิ้มแป้นพิมพ์ นั่งมองหน้าเวิร์ดที่ว่างเปล่า...

มีแต่คำว่า เวลา เวลา และก็เวลา
เวลามีคุณค่าและสำคัญมากอันนี้รู้  แต่ทุกวันนี้ยังใช้ไม่ค่อยเกิดประโยชน์เท่าไหร่

 

กลัวดอง แต่ดองไปแล้ว....
กลัวคนอื่นจะรับไม่ได้กับภาษาเพี้ยนๆของเราค่ะ(เผอิญแต่งแนวแฟนตาซีเพี้ยนๆอยู่ด้วย)

กลัวความซับซ้อน เยอะเกินไปกลัวแก้ปมไม่หมด 
และยิ่งเยอะ มันเหมือนจะดีนะ แต่ถ้าเขียนได้ไม่น่าติดตามล่ะก็ เรื่องนั้นแป๊กเลยจ้า
ตอนนี้กำลังเป็นอยู่ตรงที่ใส่ปมเอาไว้ แล้วพอเขียนถึงฉากนี้มันยืดมาก เนื้อหาชวนวางมากตอนนี้ 

กลัวแต่งไม่สนุกเท่าที่ควร!!!
กลัวแต่งไม่ได้อารมณ์!!!
กลัวแต่งไม่จบ!!!

กลัวที่สุดคือ กลัวไม่มีเวลาแต่งให้จบหรือมีเหตุอุปสรรคกลางทางทำให้แต่งไม่จบค่ะ T^T

กลัวคุณตันค่ะ

- กลัวว่าเนื้อเรื่องจะไม่เชื่อมโยง
- กลัวแต่งไม่สมเหตุสมผล

ประมาณนี้ล่ะนะ 

--" กลัวโดนเเฟนแอนตี้ แต่ทำได้ดีที่สุดแล้วล่ะนะ

กลัวผู้อ่านไม่ชอบ แอนตี้
กลัวการที่ถูกผู้อ่านเมนต์ตัดกำลังใจ
กลัวเรื่องไม่เชื่อมโยงกัน
กลัวเขียนผิด (บ่อยมาก)
กลัวการเขียนไปแล้วเขียนต่อไม่ได้
ฯลฯ อีกมากมาย..

เรากลัวจีๆนะ 

กลัวความขี้เกียจค่ะ..... //วิ่งหนี
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ล้อเล่นค่ะ แฮะๆ จริงๆแล้วกลัวบรรยายแล้วผู้อ่านไม่เห็นภาพเหมือนกับเรา แล้วก็กลัวจะแต่งออกมาได้ไม่ดี

กลัวคนบอกว่าพล็อตซ้ำกับกลัวเจอเกรียนมาเม้นนิยายค่ะ 

เรื่องกลัวจะไม่มีคนอ่านมันมีอยู่แล้วเรื่องที่กลัวมากที่สุดคือเขียนไม่จบนี้แหละค่ะปัญหาใหญ่
ลงมาสักหน่อยคงเป็นการที่ไม่เข้าถึงตัวละคร
ส่วนเรื่องสุดท้ายคงจะเป็นการไม่สมเหตุสมผลของตัวละครอันนี้ไม่ค่อยซีเรียจเท่าไหร่เพราะถ้าไม่มีความไม่สมเหตุมันก็จะไม่มีเนื้อเรื่องออกมาเป็นผลงานหรอกค่ะ
ทุกอย่างมันเป็นไปได้ในนิยายไม่จำเป็นต้องออกมาในชีวีตจริง
จริงไหมค่ะถามว่าถ้านางเอกผ่านผู้ชายมาร้อยคนทำไมพระเอกถึงยังแต่งงานกับนางเอกตอนจบ
คำตอบคือนิยาย
ส่วนที่จบแบบไม่สมหวังก็อีกเรื่องนะคะขออภัยกับคนที่ไม่ค่อยเห็นด้วยนะคะ
ความคิดเห็นส่วนตัว

กลัวไม่สมเหตุสมผล กลัวว่าจะโอเว่อณื กลัวว่าภาษาที่เขียนจะไม่สวย กลัวไม่มีคนอ่าน กลัวไปหมด 55555

กลัวตอนใส่รูปลงไปในนิยายมี่เขียนแล้วมันเป็นรูปเดี่ยว คือแบบเวลาเราพิมพ์นิยายใช่ปะ บางคนเขาก็จะเอารูปใส่ไปด้วยใช่ปะ แล้วช่วงนั้นเรามือใหม่หัดแต่งเว้ย ก็เลยลากรูปเข้าไปใส่ พอลากเข้าไปมันเปลี่ยนเป็นลิ้งรูปนั้นที่เราจะเอาใส่อะ คือแบบเราฝังใจมากอะ TT TT

กลัวแต่งไม่จบนี่แหละค่ะ 

กลัวแต่งไม่จบและกลัวแต่งเรื่องเก่าอยู่แต่คิดพล็อตเรื่องใหม่ออกมาแล้วและทิ้งเรื่องเก่าไปหาเรื่องใหม่

 ความกลัวมันก็มีทุกคน
ถ้าเขียนไม่จบ...แล้วที่เราพยายามมาตั้งแรกมันก็สูญเปล่านะสิ
ถ้ากลัวสื่อแอนตี้...แล้วเราจะเขียนมาเพื่ออะไร นิยายทุกเรื่องล้วนมีข้อผิดพลาด เราต้องยิมรับสื่อแอนตี้พวกนั้น แล้วปรับปรุงให้ดีขึ้น
  ผมก็มีความกลัว กลัวที่จะไม่มีใครยอมรับ แต่ถ้าเชื่อว่าเราทำได้ มั่นใจ พยายาม ซักวันต้องมีคนยอมรับแน่ ผมเชื่ออย่างนั้น

กลัวตอนแต่งจะเสร็จแล้วเครื่องดับทั้งที่ยังไม่ได้เซฟค่ะ -_-+ แต่ที่กลัวมากที่สุดก็คือ...กลัวทำคนอ่านผิดหวัง...อิอิ

นั่นสิ เรากลัวอะไร ' '?


ที่เขียนเพราะสนุก ถ้าเราเบื่อแล้วก็คงจะไม่เขียนต่อละค่ะ 
เเต่คงเบื่อยากหน่อยเพราะเป็นคนแบบนั้น :)

กลัวจบค่ะ 

ก็เลยดองมาจนทุกวันนี้

กลัวคิดเนื้อเรื่องไม่ออกค่ะ (Y_Y)

เรากลัวว่า...
1.แต่งมาแล้วไม่ถูกใจคนอ่าน
2.กลัวว่าตัวเองจะเลิกเขียนกลางคัน
3.กลัวว่าแต่งแล้ว จะดูตกๆหล่นๆ ทำให้คนอ่านเบื่อหน่าย
4.แต่งออกมาไม่ลื่นไหล ไม่สละสลวย ไม่เป็นไปตามที่คิดไว้
5.กลัวว่าแฟนคลับจะเลิกติดตามผลงานของเรา
6.กลัวว่าจะมีคนอ่านเม้นตัดกำลังใจจนเริ่มมีอารมณ์ไม่อยากแต่ง
7.กลัวว่าตัวเองจะบรรยาย พรรณนา ออกมาไม่เห็นภาพ(อันนี้เป็นบ่อย)
8.กลัวว่าแต่งแล้ว เนื้อเรื่องไม่เชื่อมโยงกัน
และอื่นๆอีกเพียบ(แต่คิดไม่ออก -_-) เราก็กลัวเหมือนกับนักเขียนคนอื่นๆแหละค่ะ แต่ตอนนี้กำลังพยายามฝึกฝนตัวเองอยู่ อยากมีกำลังใจเสริมมากๆเลย(ตอนนี้ขาดแคลนมากๆ) เราว่านักเขียนทุกๆคนก็ต้องฝึกฝนและยอมรับกับทุกๆสิ่งที่คนอ่านคอมเม้น ลองเอาบทเรียนจากคนอ่านมาลองปรับใช้ดูสิคะแล้วจะรู้เลยว่า มันคุ้มค่าจริงๆ ถึงเราจะยังไม่ได้เก่งมากๆก็ตามที นักเขียนทุกๆคนสู้ๆนะคะ!!! ^___^

กลัวคนอ่านที่มีอยู่จะหายไปค่ะ อย่าจากเค้าไป แง

กลัวนักอ่านไม่อิน
กลัวเบื่อก่อน
กลัวไม่มีคนอ่าน =_=
กลัวบรรยายสั้นไป
กลัวคนอ่านไม่เข้าใจ
กลัวแม่มหมดล่ะ - -

กลัวแต่งแล้วแต่งไม่จบ
กลัวไม่สนุก ไม่ถูกใจคนอ่าน 
กลัวน่าเบื่อ น่ารำคาญ
กลัวอ่านไม่รู้เรื่อง
กลัวดำเนินเรื่องเร็วเกินไป
กลัวภาษาไม่สละสลวย
กลัวแป้ก

กลัวไม่จบ
กลัวสมองตันคิดไม่ออก
กลัวคนอ่านไม่เข้าใจ อ่านแล้วงง
กลัวพล็อตเรื่องใหม่มันมา เรื่องเก่าคิดไม่ออก
กลัวคนอ่านแบ่งพรรคแบ่งฝ่าย 

เราแต่งเเฟนฟิคน่ะค่ะ เเหม ไม่มีอะไรน่ากลัวกว่าการที่คนที่เรานำมาเป็นตัวละครได้หายไปอีกเเล้วล่ะค่ะ เเต่ก็ยังเเต่งต่อได้นะคะ ขอเเค่มีกำลังใจ Y Y 

กลัวการที่เปิดมาเช็คเม้นแล้วมันไม่โอเค จนทำให้เราขาดสติ จนเผลอพิมพ์งี่เง่าใส่รีด นี่แหละ ที่รีดเลิกอ่านนิยายมาจากส่วนนึงที่ไรท์ชอบพูดว่า ถ้าไม่เม้นไรท์ไม่อัพนะ ส่วนตัวเคยอ่านแล้วเจอแบบนี้เราก็เลิกอ่านเลย แต่ส่วนตัวเรายังไม่เคยทำกับรีด เวลาพิมพ์ท้อคอะไรต้องนึกถึงใจคนอ่าน เราว่านี่สำคัญและน่ากลัวด้วย

กลัวไม่มีคนอ่าน
กลัวแต่งไม่จบ
กลัวคิดเนื้อเรื่องไม่ออก
กลัวโดนแอนตี้
กลัวบรรยายไม่ดี
กลัว กลัว ไปหมดเลยอ่ะค่ะ
ลองคิดอีกทีจะแต่งดีมั้ย
แต่เราก็อยากแต่งนิยายเองบ้าง

กลัวไม่มีคนอ่าน
กลัวคนอ่าไม่ชอบ

กลัวเขียนออกมาไม่ดีแล้วทำให้ทั้งตัวเองและนักอ่านผิดหวังครับ

กลัวเขียนแล้วไม่มีคนอ่านหรือติดตามค่ะ เศร้า~ ( T _ T )

กลัวถ่ายทอดออกมาไม่ดีพอ อีกข้อที่สำคัญคือ กลัวแต่งไม่จบค่ะ!!

กลัวไม่มีคนอ่านค่ะ 5555

แล้วก็กลัวเขียนแล้วปมมันยังไม่ได้อย่างใจ

กลัวไม่มีคนอ่านไม่ติดตามคับ กลัวว่าจะแต่งออกมาได้ไม่ดี ส่วนผมกลัวที่สุดก็ กลัวว่าจะไม่สนุกคับ

กลัวแต่งออกทะเลค่ะ

กลัวไม่มีคนอ่านนิยายนะครับ
ถึงจะแต่งนิยายแก้เบื่อและเป็นงานอดิเรกส่วนตัวก็ตาม แต่ในใจลึกๆก็อยากให้มีคนอ่านคนเม้นบ้างละครับ

กลัวนิยายห่วย ๆ ของตัวเองติดอันดับครับ
//กลัวอะไรไม่ดูตัวเองเลย

กลัวลืมพล็อตค่ะ 5555555555+
//เป็นคนที่ชอบแต่งเกี่ยวกับองค์กร พล็อตส่วนตัวจะเยอะมากกก กลัวแต่งไปสัก20บทละเบลอบางส่วนไป ต้องกลับไปอ่านใหม่ 5555+

กลัวลืมชื่อตัวละครค่ะ
//เหมือนอันแรก พล็อตเยอะ ตัวละครเยอะ ความสัมพันตัวละครมันซับซ้อน ทำปมไป ปมมา ดันโดนปมผูกคอตัวเอง//เอวัง

กลัวสื่ออารมณ์ ความคิดตัวละครผิด แล้วคนอ่านไม่เข้าใจ ตามไม่ทัน

//บางตัวมันคิดอีกอย่าง รู้แค่10 แต่บางตัวคิดคิดอีกอย่าง รู้ 20 แล้วเวลาบรรยายคนอ่านจะต้องคิดตามว่าอีตัวนี้มันรู้แค่นี้ เราถึงบรรยายแค่นี้ อะไรทำนองนี้ เหมือนแต่งนิยายนักสืบที่แสดงทั้งด้านคนสืบสวน และด้านผู้ร้ายที่แอบมีเฉลยให้ผู้อ่านคิด และคอยดูการแสดงของทั้งสองฝั่ง (แนวนี้ผู้อ่านจะเหมือนคนชมการแสดงที่อ่านบทมาแล้ว555+) 

กลัวใช้คำผิด สะกดผิด 

//เป็นโรคอะไรไม่รู้พิมพ์ทีไร ผิดตลอด แถมคำบางคำดันนึกไม่ออก ไม่ตันเนื้อเรื่องค่ะ แต่ตันคำ 5555555+ 

กลัว - เรื่อง -หาย

//เคยไหมคะ..แต่งไปครึ่งบท เยอะมากๆ ... แล้วจู่ๆมันก็หายไป ... แบบกู้คืนกลับมาไม่ได้ ... โอ้ววว บร๊ะเจ้าซาร่าาแผงลอยยย 

กลัวเนื้อเรื่องไม่ตรงกับชื่อเรื่อง รึแนว

//บอกแนวสยองขวัญ ดันสะเออะแต่งคอมมาดี้ //ชีวิตมันฟรุ้งฟริ้งเรื่องเราเลยรุ่งริ่ง โอ้เย้!

กลัวไปโม้ดดด

กลัวว่านิยายที่เราแต่งไปซ้ำคนอื่นแล้วเขามาบอกให้ลบค่ะ T^T
กลัวคนอ่านเบื่อ

จริงๆก็กลัวหลายอย่างอยู่นะ แต่ที่กลัวที่สุดก็ กลัวไม่มีคนอ่านและรีดไม่ชอบเรื่องที่เราแต่ง

กลัวหมดไฟเวลาเขียนแล้วไม่ได้เห็นนิยายไปถึงจุดที่ต้องการ

กลัวนักอ่านด่าแรง55555 เป้นคนค่อนข้างซึมเศร้า แล้วเอามาลงกับนิยาย แล้วนิยายก็เศร้า สองแง่สองง่าม(แบบให้นางเอกมีสามีใหม่ พระเอกมีชู้) โดนด่าหนักมากเศร้ามาก  ตอนนี้ทำใจเริ่มได้ละ (ไม่อ่านคอมเม้นอีกเลย) 555555555

กลัวไม่มีใครอ่านค่ะ... หรือไม่ก็กลัวคนไม่ชอบนิทานเรา...
ประมาณนี้ล่ะค่ะ

กลัวเผลอกดลบตอนในมือถือค่ะ คือเคยมาแล้วหายทั้งตอนไม่รู้ตัว โชคดีว่ามันเป็นแค่บทนำ

- กลัวพล็อตไปซ้ำกับนิยายของท่านอื่นๆซึ่งถ้าเรามาแต่งหลังเขา ก็กลายเป็นว่าไปก็อปเขาซะงั้นTT//เดี๋ยวนี้นิยายก็ยิ่งไม่ค่อยมีพล็อตมากเท่าไหร่ด้วย เฮ้อออ
- กลัวเขียนไปแล้ว ความสมเหตุสมผลของตัวละคร เนื้อเรื่องมันเริ่มจะหายไปจนไม่มีเลย
- กลัวแต่งไปนานแล้วเริ่มจะออกทะเล
- กลัวว่าพอเราเขียนละเอียดมากเกินไปกลายเป็นไม่เหลือช่องว่างให้คนอ่านได้จินตนาการเลย//เคยเจอกับตัวค่ะ แต่งไปแล้วมีคนมาเม้นทำนองนี้เราก็รับฟังนะ ซึ่งมันดีมากที่ไม่ช่มีแต่คนชม555
- กลัวแต่งไปแล้ว เรื่องมันตัน ไปต่อไม่ถูกทั้งที่ก็วางพล็อตไว้แล้วแท้='=
 
ความกลัวเยอะมากค่ะ555 สรุป ไม่แต่งละ ขี้เกียจล้วนๆเลย ปัญหาเยอะดีแท้ -เรื่องแต่งไม่จบนี่ไม่กลัวเลยค่ะ ธรรมชาติมากทำบ่อย5555

กลัวแต่งๆไปแล้วไม่จบ หรือไม่ก็แต่งแล้วตันไปไม่ต่อไม่ได้ค่ะ รู้สึกจนปัญญามากๆ แล้วก็กลัวแต่งๆไปอยากแต่งเรื่องอื่นทั้งๆที่เรื่องเดิมยังไม่ถึงไหน

กลัวคนอ่านผิดหวัง

กลัวว่าแต่งแล้วจะไม่มีคนมาอ่านเลย TOT

กลัวเวลาแบบเราอาจจะแต่งนิยายซำ้กับเรื่องอื่นหรือเนื้อหาคล้้ายๆกัน
กลัวเวลาแบบเราอาจจะยุ่งเกินจนไม่ได้อัพนิยายแล้วจะไม่มีคนอ่านนิยายเรา

สำหรับเรา เรากลัวที่จะไม่มีคยอ่าน กลัวว่าถ้าแต้งไปแล้วมันคล้ายๆเรื่องของใคร ก็จะหาว่าเราก็อปเอา กลัวว่าถ้าแต่งแล้วเราจะแต่งจบไหม กลัวว่าเราจะสามารถแต่งออกมาได้ดีอย่างที่หวังหรือไม่ จะมีใครมาเม่นไหม จะติดตามผลงานเราไหม



จาก นักเขียนมือใหม่คนนึง

ขอโทษคะพอดีเขียนผิด เปลี่ยนจาก

คย(ไม่ได้ตั้งใจเขียน) เป็น ใคร

แต้ง เป็น แต่ง

เม่น เป็น เม้น



ขอบคุณคะ

ขอตัวโตๆนะ

ไห!!! ของดองทุกชนิด!!!!!

แต่งไปกลัวไป

ของผมแนวออนไลน์ สิ่งที่กลัวมากที่สุดคือการใช้สมองคำนวณครับ เพราะต้องใช้การกำหนดค่าพลังให้สมดุลกับอนาคตด้วย และอีกอย่างคือการคิดทักษะสกิลต่างๆ ที่อันนี้ใช้สมองเยอะจริงๆ ต้องทำให้เรื่องไม่เสียสมดุลมากเกินไป

   สรุปก็คือสมดุลของเนื้อเรื่องครับ ที่ผมกลัวมากที่สุด

ความกลัวใดเลยจะเท่า...แต่งไม่จบหนอ
เป็นเช่นนี้แลท่าน = ="

ถ้าให้แน่ๆที่ทุกคนกังวลคือไม่ถูกใจผู้อ่านและไม่สนุก

  แต่ที่เค้ากลัวคือคนอ่านจะเข้าใจเรื่องที่เราเขียนหรือไม่ อ่ะฮ่าๆ

กลัวแต่งไม่จบ
กลัวไม่สนุก
กลัวไม่มีใครอ่าน

-กลัวโยนทิ้งกลางเรื่อง
-กลัวไม่มีคนอ่าน
-กลัวยอดวิวที่พุ่งปรี๊ด แต่ไร้คอมเมนท์ เลยไม่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ยอมรับและฝีมือของเราแต่งใช้ได้หรือไม่

กลัวคอมเมนท์บางคอมเมนท์ที่ตรงมากๆ
กลัวเนื้อเรื่องไม่สมดุล 
กลัวบรรยายน้อยไป
กลัวมันไม่น่าติดตาม