แอบรักเพื่อนสนิทผิดมากไหม!?

[Rittichai]

           สวัสดีครับ ขอเข้าเรื่องเลยนะครับคือผมแอบชอบเพื่อนคนนึงมาหลายปีแล้ว แต่ไม่กล้าบอก ด้วยความที่เราสนิทกันมาก เราเคยไปไหนด้วยกันบ่อยๆ ตอน ม.ปลาย เรียกได้ว่าเป็นคู่ซี้กันเลยทีเดียว แต่พอเข้ามหาลัยก็ต่างแยกย้ายไปกันคนละที่ตามความฝันของแต่ละคน แต่ความรู้สึกนั้นยังไม่หมดไปครับ มันยังอยู่และเพิ่มมากขึ้นด้วย "ผมรู้สึกว่าเวลาผมอยู่กับเธอ ผมมีความสุข ทุกครั้งที่ไปไหนมาไหนด้วยกันมันอยู่ด้วยกันผมอยากให้เวลาหยุดไว้ตรงนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เขาไม่เคยรู้นะครับว่าผมชอบเขา และด้วยความที่เราสนิทกันมากไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ มักจะมีคนชอบล้อว่าเป็นกิ๊กกันบ้าง อะไรกันบ้าง เวลาอยู่กับเธอผมมีความสุขมากครับ แต่ผมไม่ค่อยแสดงสีหน้าว่าผมมีความสุข แต่ในใจนั้นมันช่างเหมือนสวรรค์โปรดก็ไม่ปาน ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอผมให้ความสำคัญคัญหมด แต่ผมก็เคยจีบคนอื่นนะครับ ติดด้วย แต่ก็ยังรู้สึกว่าคนที่มานั่งในหัวใจผมนั้นคือเธอเพียงคนเดียว ก็ยังคิดถึงเธออยู่ไม่หาย เวลาเธอให้ผมช่วยทำงานผมทำเต็มที่ มันต่างกับเวลาที่คนอื่นขอและจะทำออกมาดีมากด้วย บางครั้งผมทำงานให้เธอดีกว่าของผมซะอีก เวลาเธอเขียนอะไรให้ผมรู้สึกว่านี่คือความสำคัญมาก มีอยู่ปีนึงวันวาเลนไทน์ ทุกผมจำไม่ได้ว่า ม.4 หรือ ม.5 ตอนเช้าพวกเราก็ซื้อดอกกุหลาบมาเพื่อที่จะให้กับคนที่เราแอบชอบ แต่ผมไม่ได้ซื้อเพราะไม่ได้เป็นคนที่วิ่งตามกระแสขนาดนั้น แต่เธอซื้อมา 3 - 4 ดอก ผมก็ไม่รู้และไม่ได้ถามว่าเธอซื้อมาให้ใคร พอตกเย็นก่อนจะกลับบ้านเธอก็เอาดอกไม้นั้นให้ผมแล้วพูดประโยคนึงซึ่งผมยังจำมาจนถึงทุกวันนี้ เธอพูดว่า "-เอาไปเถอะ กูไม่รู้จะให้ใครดี" แล้วผมก็รับไว้ ใส่กระเป๋ากลับบ้าน สำหรับหลายคนแล้วมันอาจจะเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับผมมันมีความสำคัญมากในชีวิต (แต่ก็ไม่เท่าความสำคัญที่มีต่อพ่อแม่นะครับ แยกแยะให้ออก) ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอผมจะให้ความสนใจหมด ทั้งน้องเธอ และแม่เธอ ผมสนิทกันมากจนเคยไปเล่นบ้านกันบ่อยครั้ง รู้เรื่องของเธอ" และเวลาผมมองตาเธอผมรู้สึกมีความสุขมากครับ แต่เธอไม่รู้เลยว่าผมชอบเธออยู่ เพราะความที่เราเป็นเพื่อนกัน สนิทกันมากจนข้ามหรือสายไปแล้วที่จะเปลี่ยนสถานะเป็นอย่างอื่นได้ ผมจำได้ทุกครั้งที่เราพูดกันต่างๆ นาๆ ทุกครั้งที่เรามีเรื่องกันบ้างตามประสาวัยรุ่น ทะเลาะกันทีรัยนี่อย่างกับแฟนกันเลยล่ะครับ (แต่มันไม่ใช่เท่านั้นเอง) แล้วก็จะมีฝ่ายหนึ่งมาง้อกันแล้วดีกันเหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าถ้าบอกไปแล้วความสินท และผมจะยังได้ใกล้ชิดเธออีกหรือไม่ ผมกลัวว่าถ้าผมบอกคำนั้นไปแล้ว เธอจะชอบมั้ย จะโอเครึเปล่า ผมกลัวมากจึงเลือกที่จะเก็บไว้ต่อไป ดีกว่า ถ้านับวันเวลาก็เข้าปีที่ 5 แล้วครับ ถึงผมกับเธอจะเรียนอยู่ไกลกันแต่ผมก็หาข้ออ้างไปหาเพื่อนผู้ชายที่มหาลัยเธอ เพื่อเจอเธอให้ได้ ถึงแม้จะไม่ค่อยสนิทกันเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่ได้เจอหน้า ได้พูดหยอกล้อกันเล่นก็ยังดีครับ ผมว่านี่คือความสุขอย่างนึง ผมว่าวันนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าผมชอบเธอ หรืออาจจะรู้แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ถึงแม้ว่าจะมีเพื่อนชอบไปพูดแหย่เธอว่า ผมชอบเธอบ้าง อะไรบ้าง วันนี้ถามวว่าผมอยากถามเธอมั้ยว่าเธอชอบผมรึเปล่า ตอบเลยครับว่าอยากถาม แต่ผมก็คิดแล้วคิดอีก เลยตัดสินใจไม่พูดอะไรดีกว่า อยู่กันแบบนี้แหละดีแล้ว มีอะไรหลายๆ อย่างที่เราเคยทำร่วมกันตามประสาเพื่อน ผมนึกกลับไปดูว่ามีหลลายครั้งที่เธอจะชวนผมไปเล่นกิจกรรมที่เธอชอบ แต่ผมไม่ชอบก็ไม่ได้ไป จนเธอพูดเปรยๆกับเพื่อนว่า "กูชวน- 10 ครั้ง -ปฏิเสธกู 11ครั้ง 5555" หลายคนมันอาจจะเป็นคำพูดธรรมดา แต่สำหรับผมมันคือความทรงจำครับ .... ผมว่าถ้าเป็นคู่กันจริงๆ ก็ปล่อยให้เวลาเป็นตัวติดสินเถอะ คนเราเวลารักใครจากใจจริงมักจะคิดแค่ว่าได้ครอบครอง ได้เขามาอยู่ด้วย แต่ลืมไปว่าความรักคือการให้ ให้เขาได้มีความสุขอย่างที่เขาต้องการ ไม่ใช่ให้เรามีความสุขฝ่ายเดียว บางครั้งมันอาจจะเจ็บปวด แต่มันก็เป็นการให้ที่งดงามที่สุดโดยไม่หวังสิ่งใดๆ ตอบแทนเลย ผมอยากฝากกระทู้นี้ไว้ หวังว่าวันนึงจะมีคนอ่านและเข้าใจผม และแชร์ไปเรื่อยๆ จนวันนึงมันอาจจะเข้าหรือไม่เข้าหูเธอ ให้เธอได้รับรู้ความรู้สึกของผู้ชายคนนึง ที่ผมว่าที่ผมว่ามาทั้งหมดนี้ ความทรงจำในอดีตๆ หลายๆ อย่าง มีเธอกับผมเท่านั้นที่เข้าใจ อยากให้เธอได้รู้ไว้เท่านั้นเอง ผมไม่เคยไปขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลบันดาลให้เธอมารักหรือมาชอบผม แต่ครั้งนี้ผมขอให้กระทู้นี้เธอได้อ่านมันและเข้าใจมันว่านี่คือความรู้ที่คนคนนึงที่เป็นเพื่อนเธอมาหลายปี ...(ขอโทษด้วยนะครับ นี่เป็นอะไรที่ผมดราม่าได้ยาวมาก ตั้งแต่เกิดมา)