เวลาท้อหรือหมดกำลังใจไม่อยากเรียน เพื่อน ๆจะทำยังไงกันมั้ง

เป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าครับ 
ทางแก้คือหาอะไรสนุกๆทำ เช่นวาดรูป ฟังเพลง ร้องเพลง เต้น ออกกำลังกาย ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ จิตจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน มันก่อให้เกิดความเครียด
หาแรงกระตุ้นให้กลับมาเรียนหนังสือเช่น วาดรูปน่ารักๆ เด็กนักเรียน กระเป๋า ร.ร ฯลฯ
ถ้างั้นก็ลองปรึกษาพ่อแม่ดูก่อนครับเรื่องแบบนี้ถ้าแก้ช้าเสียการเรียนหมด

เราเคยท้อมากๆช่วงปีแรกที่เข้ามาเรียนวิศวะ เราตามเพื่อนไม่ทัน เราจบจากโรงเรียนบ้านนอกพอเรียนต่อ กทม.แล้วยิ่งเรียนวิศวะด้วยมันเลยหนักมากสำหรับเรา ตอนนั้นท้อไปหมด นึกโทษทุกอย่างที่เคยตัดสินใจ แต่แล้วพอนึกถึงว่า เรามายืนอยู่จุดๆนี้ได้ยังไง เราทำทั้งหมดนี้เพื่ออะไร อยากจะทำทุกอย่างให้สำเร็จเพื่อใคร พอลองให้คำตอบกับตัวเองว่า ทั้งหมดที่ทำทุกวันเพียงเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งที่รักและรอคอยความสำเร็จของเรา เราจึงมีกำลังใจที่จะทำมันต่อไป สำหรับเราแล้ว "แม่" คือคำตอบของทุกอย่าง คือกำลังใจที่แข็งแกร่งที่ทำให้เรายืนหยัดจนถึงทุกวันนี้ได้

คุณลองถามตัวเองดูว่าเป้าหมายในชีวิตเราคืออะไรกันแน่ และที่ทำอยู่ทุกวันนี้เพื่ออะไร เพื่อใคร แล้วก็ลองนึกถึงวันที่คุณทำมันให้สำเร็จได้ เราเชื่อว่ามันจะทำให้คุณมีกำลังใจมากขึ้น สู้ๆนะ อุปสรรคในวันนี้จะเป็นกำแพงให้คุณข้ามมันไป เพื่อให้คุณโตขึ้นและเข้มแข็งขึ้น เราเป็นกำลังใจให้

ลองพยายามเบี่ยงเบนความสนใจที่ทำให้เราสบายใจดีกว่านะค่ะ อย่างเช่น ฟังเพลง หรือเราอาจจะระบายอารมให้คนที่เราไว้ใจฟัง อาจจะเป็นพ่อแม่ ญาติ พี่น้อง คนที่คอยอยู่เคียงข้าง แต่ถ้าไม่อยากเล่าให้ฟัง ก็ลองตะโกนกรีดร้องให้สุดเสียง เพื่อให้ความทุกข์เราจากไปได้ แต่ต้องไปที่ๆไม่มีใครนะค่ะ แต่ถ้าไม่มี ที่ห้องน้ำเลยค่ะ ถ้ากรี๊ดในน้ำ ก็จะช่วยได้เหมือนกัน

เอาวิธีง่ายๆ ที่จะหยุดคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องได้
ก็คือลองคิดถึงสิ่งๆเดียวก่อน  เอาสิ่งที่เราถนัดแล้วกันนะ
นั่นคือการคิดถึงลมหายใจเข้าและลมหายใจออก
เฝ้ารู้ลมหายใจวันละอย่างน้อย 15 นาที  (ถ้ามีความสุขค่อยเพิ่มเวลา)
แล้วในระหว่างวันก็พยายามถามตัวเองบ่อยๆ
ว่ากำลังหายใจเข้าหรือหายใจออก
เอาเท่านี้  ก็จะหยุดความคิดที่ทำให้ทุกข์ได้
เพราะจะสังเกตได้ว่า ที่เราทุกข์เพราะเราคิดเรื่องที่ไม่ควรคิด
แล้วการทำสมาธิแบบนี้  มันเป็นการชาร์ตแบตให้ตัวเองด้วย
จิตใจจะเหมือนได้รับการฟื้นฟูขึ้นมาใหม่
แต่กว่าจะได้ผลก็คงกินเวลาสักหน่อย  ประมาณ 20 วันขึ้นไปนะ
ลองดูนะคะ

ถ้าเป็นเรา..เราก็จะทำสิ่งที่อยากทำตอนนั้นก่อน อยากร้องไห้ก็ร้อง อยากหัวเราะแบบบ้าๆเราก็ทำ แล้วก็นั่งเขียนระบายลงกระดาษ วันต่อมาเราก็มานั่งอ่าน ทำเหมือนเดิมแหละ พอถึงจุดๆนึงเราก็จะรู้สึกไ้ด้เองว่า ปัญหาไม่เข้าใครออกใคร ซึ่งถ้ามันเข้ามาหาเราได้ว่าแน่นอนมันก็ไปจากเราได้เช่นกัน ทุกอย่างอยู่ที่เราตัดสินใจค่ะ จขกท.สู้ๆนะ

สู้ๆ มันอยู่กับเราได้ไม่นานหรอก ถ้าแก้ไม่ได้เดี๋ยวมันก็ชินไปเอง