มาแชร์อุปสรรคกันเถอะค่ะ เหล่านักอยากเขียน ^^

อุปสรรคของเราคือขี้เกียจและไม่มีอารมณ์แต่งค่ะ 555

แบบว่ามันจะฮึดได้แป๊บๆ สักพักก็รู้สึกง่วง อยากดูซีรี่ย์ อยากดูหนัง อยากกิน บลาๆ สุดท้ายก็ไม่ได้เขียน ส่วนไม่มีอารมณ์เนี่ย ฟีลนางเอกมันไม่มาอ่ะ เพราะเราต้องเขียนโดยใช้นางเอกเป็นตัวบรรยายใช่มั้ยล่ะ สมมุตินางเอกร่าเริง แต่ตอนนั้นเราเศร้า อึนๆ อยากทำอย่างอื่น ก็ทำให้ไม่ได้เขียนอีก กร๊ากก แต่ก็ปั่นทันแบบเฉียดฉิวผิวมังคุดมาก

อุปสรรคสำหรับเราที่หนักที่สุดคือ 'การรีไรท์' เลยค่า 55555
คือเรื่องคิดพล็อต การบรรยาย อะไรอย่างนี้ก็ยากสำหรับเรานะ แต่ยากสุดๆ เลยคือรีไรท์ เพราะเราอ่านของตัวเองแล้วจะหาจุดแก้ยากมาก แล้วแบบบางจุดไม่โอเค ก็ไม่รู้จะแก้ยังไงให้ออกมาดีที่สุดด้วย T^T กระซิกๆ จุดนี้แหละทำให้กว่าจะส่งนานเป็นอาทิตย์เลยค่ะ

อุปสรรรคหนูคือ ความขี้เกียจ จินตนาการ พล็อต และเวลา - -

อุปสรรค์ของเราคือการบ้านค่ะ+ขี้เกียจค่ะ
การบ้านหนักมากและขี้เกียจหนักมาก โชคดีที่ฝ่าอุปสรรตนั้นมาได้

ของเราคือเรื่องย่อเขียนให้คนอ่านเข้าใจไม่ได้ค่ะ เลยพยายามเขียนละเอียดๆ มันเลยปาไปแปดหน้า กว่าจะค่อยๆ ย่อมาได้ก็ใช้เวลาค่อนข้างนานเลยทีเดียว
อีกเรื่องคือกิจกรรมอื่นๆ ที่ต้องทำค่ะ เลยไม่ค่อยจะมีเวลาทำ แล้วพอมีก็ไม่มีอารมณ์จะเขียนเพราะปรับอารมณ์ไม่ทันหลักจากทำอะไรหนักๆ มา

อุปสรรคหลักคือ ไม่มีเวลา
อุปสรรครองคือ ขี้เกียจและติดซีรี่
อุปสรรคสำคัญคือ ไม่มีอารมณ์แต่งค่ะ

ละวันสึดท้ายเลยตัดสินใจแต่งนิยายเรื่องใหม่ ทิ้วพล็อตเก่า(อันเนื่องมาจากเข้าถึงอารมณ์ตัวละครไม่พอ)
ปั่นทุกอย่างใหม่ จนถึงห้าทุ่ม แล้สจึงรีบส่งเพราะกลัวเว็บล่ม
คาดว่าตัวเองไม่น่าติดเพราะพล็อตจบได้ดูค้างคามาก แต่เราก็ยัดเยียดให้มันจบไป อันเนื่องมาจาก เป็นประสบการณ์ตรงค่ะ เลยเรียกฟีลลิ่งในการแต่งได้ แต่พล็อตจบไม่สวยเพราะเนื้อเรื่องในชีวิตจริงมันยังค้างคา 555 เลยขอตัดสินใจ ช่างตอนจบมัน ให้มันค้างคาแปลกๆ ไป

อุปสรรคเรามีอยู่สองอย่างค่ะ

1. ขี้เกียจค่ะ (อย่างที่หลายๆ คนเป็น) แบบเขียนไปพักๆ นึงก็...พอก่อนนะ ขอไปอ่านนิยาย ดูซีรี่ส์แป๊บ -.-

2. ไม่รู้จะเรียบเรียงสิ่งที่อยู่ในหัวเป็นคำพูดยังไง มันแย่มาก และอันนี้คือปัญญาใหญ่สุดของเรา ตอนเขียนเรื่องย่อนี่ กว่าจะเขียนได้เสร็จแต่ละย่อหน้าล่อเอาเลือดตาแทบกระเด็น ตอนปั่นนี่กลัวเลยค่ะว่าจะเสร็จไม่ทัน 55555

มหา'ลัยเปิดแล้วเป็นอุปสสรคมาก การบ้าน กิจกรรม และการง่วงนอนค่ะเป็นอุปสรรคมาก 5555

พิมพ์ในโทรศัพท์ค่ะ ขี้เกียจ ไม่มีเวลาเดินทางไปนู้นนี่ตลอด ได้แต่งแค่วันละไม่กี่ชม. นอนดึกมากก็ไม่ได้ ถ้าตื่นสายเดี๋ยวโดนว่า  กว่าจะเสร็จกว่าจะคิด แบบนี้ดีใหม่แบบนั้นละ แก้แล้วแก้อีกไม่พอใจสักที พิมพ์ลำบากหงุดหงิดเกือบถอดใจไม่ส่งล่ะ แต่ก็มุมานะจนส่งได้สำเร็จ 555 

อุปสรรคเราคล้ายจขกท.เลยอ่ะ 

ตอนที่จะส่งเรื่องไปคอมดันพังพอดีเลยค่ะ

เราเลยต้องมานั่งพิมพ์ใหม่ในมือถือ พิมพ์ก็ผิดๆ ถูกๆ ตอนนี้ซ่อมคอมเรียบร้อยแล้วแต่ก็โดนพ่อแม่ตัดเน็ตค่ะ แทบลงไปกราบแทบเท้าพร้อมเล่นโยคะ #ไม่เกี่ยวละ 555 ให้พ่อแม่ดูเลยค่ะ

ปัญหาของเราก็คงจะเป็นเวลา
เพราะไม่ค่อยมีเวลามานั่งแต่ง(แต่ก็ยังจะแต่ง5555) ส่วนใหญ่ก็มาจากกองกำลังการบ้านที่ยกพวกกันมาบุกนับไม่ถ้วน แล้วทางบ้านก็จะค่อนข้างสนับสนุนเรื่องเรียนมากกว่า(มาก)ไหนจะติวนู้นเรียนเสริมนี่ พอมาถึงบ้านก็ดึก ต้องรีบทำการบ้านให้เสร็จก่อนถึงจะแต่งนิยายได้ โดยมีข้อแม้ที่ว่าห้ามเกรดตก(นั่นแหละปัญหาใหญ่555)
สรุปคือเวลานี่แหละคืออุปสรรคสำหรับเราเลย5555ตอนส่งนิยายก็ส่งทันแบบคาบเส้น ใจหายวาบT^T

ปัญหานี้บอกเลยยยย เยอะมากก
อย่างแรกเลยนางเอกนี้เฮฮาแต่อารมณ์เราเศร้าบ้าง
สอง คือเราขี้เกียจ
สาม การบ้านเยอะค่าT_T
สี่ ขี้เกียจ
ห้า ขี้เกียจ
หก ขี้เกียจ
.....              

หลักๆมาจากที่โรงเรียนค่ะ
1 โครงงาน 3 โครงงาน
2 งานประดิษฐ์ 1 ชิ้น
3 การบ้านที่กองเท่าภูเขา 8 ลูก
4 แม่อนุญาตให้เล่นคอมเฉพาะหลังทำการบ้านเสร็จ
5 ท่องคำศัพท์
6 เรียนพิเศษ
7 งานกลุ่ม
8 หัวตัน
9 อัพเวลในเกม(รู้สึกอันนี้ไร้สาระฮ่าๆ)
10 อื่นๆอีกมากมาย
TT นี่แหละคือสาเหตุ ที่ทำให้ปั่นนยายจนส่งไม่ทัน เศร้าาาาาาา....แต่ไมเป็นไร ปีหน้าจะเอาใหม่ ฮึ่มๆๆๆๆ

พร้อมจะฟังมหากาพย์ชีวิตเรารึยังงงงงง (พร้อมไม่พร้อมเค้าก็จะเล่า)
เริ่มจาก!
1.ความขี้เกียจ รู้อยู้แล้วว่ากิจกรรมมาตอนนี้นะมีเวลาเตรียมตัวนะ สุดท้ายที่คิดมาทั้งปีได้แค่โครงเรื่องแบบคร่าวๆ และความขี้เกียจนั้นจึงก่อให้เกิดความขี้เกียจกว่า... เมื่ออออ
2.ทำน้ำหกใส่แป้นพิมพ์ แป้นอักษร 3 ตัวแรกของแต่ละแถวกดไม่ติด ณ ปัจจุบันยังใช้  On-Screen Keyboard อยู่เลยเจ้าค่ะ ทีนี้ความขี้เกียจเลยอัพเลเวลเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า... พอคิดได้ว่าเออ ควรแต่งได้แล้วนะ เลยโหลดแอพเวิร์ดมาใส่ในมือถือที่มีเม็มไม่ถึง 1 กิ๊ก (ใครเคยประสบปัญหานี้คงเข้าใจเวลาคีย์บอร์ดเสียมันพิมพ์ไม่มันขนาดไหน) คืนนั้นแต่งบท 1 ไปได้ 10% อัพลงคอมแล้วขยันพิมพ์เพิ่มไปอีก วันต่อมาก็เลย...
3.เมนบอร์ดเสียยยย!!! ทีนี้หยุดพักไปยาวๆเลยเจ้าค่ะ แม่ก็ไม่อยากซ่อมให้เพราะมีตังไม่พอ สุดท้าย ด้วยลูกเอาแต่ใจเลยได้คอมที่อัพเสปคเรียบร้อยมาครอบครอง(แลกกับเงินทั้งเดือนของครอบครัวอาจไม่พอ) ได้คอมตอนเย็นของวันพฤหัส พร้อมข่าวดี(ไปหมด)ว่าข้อมูลนิยายทุกเรื่องหายเกลี้ยง

สุดท้ายก็เลยต้องเอาอีข้อมูลจากสมุดแต่งนิยายที่วางพล็อตคร่าวๆจบแล้ว บทนำบางส่วนจากในมือถือและที่ไปหมกห้องคอมร.ร.ตอนพักเที่ยงมายำรวมๆกัน ให้เสร็จภาพในเวลาประมาณ 1 วันกว่าๆ 

ผลเลยออกมาว่าทันแบบที่เคยคิดไว้ว่าจะมีพล็อต บทนำ บทที่ 1 สุดท้ายแต่งบท 1 ไม่ทันเลยกลายเป็นว่านิยายไม่มีบทนำแล้วเอาส่วนที่เคยจะให้เป็นบทนำเป็นบทที่ 1 แทนและส่งก่อนเดตไลน์ไม่กี่ชม.เจ้าค่ะ 

หลักๆปัญหาอยูที่ความอินดี้มากเกินไปค่ะ(?)
แบบแกร เราขก.แล้ว พอแค่นี้ก่อนนะ 5555555

แล้วเราก็ได้ไหดองเพิ่มขึ้นมาอีกไห

สำหรับเราอุปสรรคคือ

สมองตื้อ ค่ะ คือถ้ามีเวลาแต่งนิดเดียวเราจะต้องย้อนกลับไปอ่านตอนข้างหน้าซ้ำ หลายรอบมากค่ะ คือแบบมันไม่ได้ฟีลของตัวละครเพราะเราใช้ตัวละครดำเนินเรื่องอ่ะค่ะ แล้วพออ่านจบ -งไอเดีย เราก็จะต้องมีเหตุทำให้แต่งต่อไม่ได้555 บางครั้งเราเลยจะแต่งบนรถเวลาไปไหนมาไหนไกลๆกว่า1 ชม. ค่ะ