นิสัยแบบนี้ถือว่าเป็นคนแบบไหนคะ

[JHAJALY]

สวัสดีค่ะ ชื่อจ๋านะคะ บางทีเราก็งงๆกับนิสัยของตัวเองมาก

จุดเริ่มต้นเลยนะคะ 

- คือตอนเด็กๆ เราอยู่กับตายาย ที่นครสวรรค์ ส่วนแม่ไปทำงานที่กรุงเทพ ตากับยายเราก็ขายของค่ะ ส่วนเราก็นั่งอยู่ในห้อง ดูการ์ตูน อะไรของเราไป แต่เราไม่เคยออกจากห้องเลย นอกจากเวลาที่เราออกมากินข้าว เช้า กลางวัน เย็น ล้างจาน เข้าห้องน้ำ นอกนั้นก็อยู่ในห้องหมดเลยค่ะ เล่นก็เล่นคนเดียว พูดก็พูดคนเดียวค่ะ ตอนดูการ์ตูนแรกๆก็สนุกนะคะ แต่พอตาเข้ามาดูด้วยเท่านั้นแหละค่ะ นั่งเงียบเลย

- พอเราย้ายมาอยู่กรุงเทพ เราก็มาอยู่กับแม่ เราสนิทกับแม่มาก คุยกันแบบเพื่อน แต่ที่เราสงสัยคือ เราขอโทษเป็นนะคะ แต่ว่า...เราขอโทษเพื่อนได้เวลาเราทำอะไรผิด แต่เราขอโทษแม่ไม่ได้ ทั้งๆที่เราผิด ไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนี้ค่ะ

- เวลาอยู่กับเพื่อนเราพูดออกมาหมดเลย แต่พออยู่กับแม่ เรื่องความรู้สึกบางอย่างเราก็เก็บไว้ ไม่พูด ต่อให้เป็นเรื่องเศร้าแค่ไหนก็ไม่พูด เวลาทะเลาะกับแม่ แล้วแม่ถาม้หตุผลว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ต่อให้เค้นถามแค่ไหน เราก็ตอบว่าไม่รู้ๆ ทั้งๆที่รู้อยูาแก่ใจ

- แม่เราบอกว่าเราเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่ห่วงคนอื่น เย็นชา ใจดำ คือเราก็ไม่รู้จะตอบยังไง แต่ก็เป็นห่วงคนอื่นเป็นนะ อย่างเวลาตาเราปวดหัว เราก็คิดในในว่าอยากจะให้เขาไปพักผ่อน แต่ปากมันไม่พูด คือห่วงค่ะ ห่วง แต่เราคิด ไม่ได้พูดออกมา อย่างแม่เราอ้วน เราบอกแล้วว่าให้ลดความอ้วน เขาก็ไม่ฟัง พอเราไม่พูด ไม่อะไร เขาก็หาว่าเราไม่เป็นห่วง เราคิดมาเสมอเลยนะว่า ถ้าพูดไปแล้วไม่ฟัง ก็จะไม่พูดอีก

- เวลาอยู่บ้านชอบอยู่คยเดียวค่ะ ชอบดูการ์ตูนในโน๊ตบุ๊คมากกว่าทีวี แม่ก็ชอบบ่นว่าทำไมไม่เปิดทีวี มันเปลืองไฟ เราก็บอกไปว่า โน๊ตบุ๊คมันสำหรับดูคนเดียว เวลาที่เราดูบนโน๊ตบุ๊คมันเหมือนจำกัดพื้นที่ ว่าเนี่ยคือโลกของเรา

- เคยทะเลาะกับแม่เพราะทำหน้าบึ้งใส่ เหรุเกิดมาจาก เราเรียกแม่แล้วแม่ไม่หัน เรียกหลายรอบมากค่ะ เสียงดังด้วย แต่สิ่งที่ได้มาคือแค่เสียง 'ห๊ะ' อย่างเดียว ส่วนสายตาก็มองอยู่แต่จอโทรศัพท์ ปากก็ยิ้ม พอเราไม่เรียกแล้วถึงหันมานั่นแหละ งอนเลยค่ะ พอทำหย้าบึ้งนานๆ แม่เราก็ลุกขึ้นมาถามว่าเป็นอะไร เราก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไร จากนั้นแม่เราก็เริ่มโมโห และก็ขุดเรื่องเก่าๆมาพูด ด่าว่าเราแรงๆ จำได้เลยตอนนั้นว่าเราไม่บอกเหตุผลว่าทำไม เราถึงหน้าบึ้งใส่เขา ปัจจุบันนี้ก็ไม่บอกค่ะ

ยาวไปมั้ยคะ แต่มีแค่นี้แหละค่ะ อยากจะปรึกสาหน่อย เพราะไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองเป็นคนแบบไหน บอกเลยนะคะว่าเวลาแม่เราคิดว่าเราเป็นอย่างนี้ อย่างนั้น แต่จริงๆไม่เคยตรงกับเราเลยสักอย่าง 

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้คำปรึกษาค่ะ

Comments

[whoami_p]

เราว่านะ จริงๆเทอก็เป็นคนดีแหละ ไม่ได้ใจดำอะไรหรอก แค่ไม่กล้าพูดกับพ่อแม่ เราขอไล่ไปทีละข้อเลยนะ

-อันนี้เราก็เป็น เวลามีใครมาดูtvด้วยจะนั่งเงียบ ยกเว้นถ้าตลกๆนี่หัวเราะแบบ คนข้างๆคิดว่าบ้า 555

-เราก็ไม่กล้าขอโทษเหมือนกัน ขอโทษแต่เพื่อน แต่ก็นะ เราก็เคยขอโทษแม่ตอนวันแม่นะ55 ที่เราไม่อยากขอโทษเพราะขอโทษทีไรบ่อน้ำตาแตกทุกที ไม่ใช่ไม่สำนึก แต่ไม่อยากร้องไห้55 (ข้อนี้อยากให้แม่มาอ่านจัง)

-เราว่าเทอบอกแม่ไปเถอะ อาจจะบอกทางอ้อม แล้วค่อยๆเข้ามาในประเด็นก็ได้นะ หรือถ้าตอนนั้นมั่นมากก็บอกไปตรงๆเลยก็ได้

-อย่างเรื่องคุณตานี่ก็บอกเขาไปเถอะว่าเราเป็นห่วง ไม่เห็นต้องอาย ส่วนเรื่องแม่ บอกแม่ไปเลยว่าถ้าอ้วนแล้วจะเป็นโรคนู่นนี่นั่น ถ้าเค้าไม่ฟังก็พูดกรอกหูไปเรื่อยๆอะค่ะ  (ที่เราทำอะนะ)

-ถ้าเรียกแล้วไม่หัน เราใช้วิธีไปยืนอยู่หน้าแม่แล้วให้เค้าเงยหน้าขึ้นมาเองเลยค่ะ แล้วค่อยๆพูดไป ส่วนมากจะไม่มีปัญหา

หวังว่าคห.นี้จะพอช่วยได้บ้างนะคะ

[JHAJALY]

ขอขอบคุณค่ะ ช่วยได้มากจริงๆ

[asiajaa]

ดีใจจัง เจอคนแบบตัวเองด้วย...ไม่คิดว่าจะมีคนแบบเรา แต่เราแย่กว่านะ เพราะเวลาแม่คั้นเราจะบอกไม่รู้เบาๆ ถามมากๆ เข้า ก็กลายเป็นตะโกน ตะโกนเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง แล้วแทบทุกครั้งที่เราทะเลาะกันแม่จะร้องไห้ เราก็ร้องนะ แต่ไม่มาก 
มีอีกอย่างที่เราไม่เข้าใจคือ บางทีเวลาเราอยู่คนเดียว เราชอบร้องไห้โดยไม่เหตุผล อันนี้คืองงมาก เราชอบร้องไห้นะ ร้องไปเรื่อยๆ เราว่ามันสนถกดี แต่เราไม่ชอบให้ใครเห็น...
สุดท้ายที่เราไม่เข้าใจมากๆคือ ความอยากของเรา เราอยากเป็นโรคหัวใจ โรคจิต ไมเกรน อยากลองเอามีดกรีดเลือดตัวเองดู เราชอบพกคัตเตอร์ด้วยแต่ไม่ได้ใช้ทำไรรุนแรงหรอก ตัดกระดาษให้มันเป็นเศษๆแค่นั้นเอง