รับอ่านนิยายตามใจฉันค่ะ ไม่จำกัดแนวอะไรทั้งสิ้น (อาจคอมเมนต์ให้ด้วย)

ผมก็อปไว้สองที่เลยอะครับคุณเร อืมม ตอบในนี้คงสะดวกกว่าเนอะ

คือมันก็เป็นมุขนู่นนี่นั่นไร้สาระอย่าไปสนใจเลยครับ55555

ปลื้มง่ะ ขอบคุณที่เห็ความพยายามของผมมั่กๆครับ^~^
แล้วคุณเรอ่านเร็วแท้ ตกใจเลยครับ =-=

ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำทุกข้อนะครับ^^

จุดที่ว่าเรื่องนี้เป็นแนวเรื่อยๆต้องการปม ผมก็คิดอยู่เหมือนกันครับ ผมเลยแบ่งเนื้อเรื่องออกเป็น ภาคๆ ทุกภาคก็จะมีพล็อตย่อยเรื่อยๆ แล้วก็มีพล็อตหลักประจำภาคจริงๆจังอยู่ด้วยครับ ซึ่งจะคลี่คลายตอนจบภาค(ตอนปกติจะเป็นPrologueพล็อตหลักจะเป็นPreludeจ้า มีแทรกอยู่ตอนนึงแล้วในบทเน้อ) ประมาณการ์ตูนโคนัน ที่มีคดีไปเรื่อยๆ แล้วก็มีเนื้อเรื่ององค์กรชุดดำแทรกมาเป็นช่วงๆน่ะครับ
คุณเรคิดว่าจะโอเครไหมครับวิธีนี้

เรื่องข้อคิดใส่ปากตัวละครมาเฉยๆนี่จริงด้วยนะครับ ผมคิดว่าไม่เป็นไรมั้งมาตลอดสะอีก5555 แต่ถ้าพัฒนาได้ก็ควรทำเนอะครับ อืมม คุณเรแนะนำทีได้ไหมครับว่า จะนำเสนออย่างไรดี ผมคิดว่าต้องยึดหลัก Show Don't Tell ใช่ไหมครับ คุณเรคิดว่ายังไงครับแนะนำผมที~

เราว่าโอเคนะ เพราะเรามองแล้วแนวคุณมันก็เป็นแนวทำนองนี้อ่ะค่ะ คือเรื่อยๆ จบเนื้อหาในตอน บางทีถึงจะมีปมหลักโผล่มาให้คลี่คลาย

ต้องเข้าใจว่าแนว slice of life แบบที่คุณเขียน มันมีจุดเด่นในตัวมันเองอยู่แล้ว คืออ่านเพลิน เรื่อยๆ แต่ใช่ว่าจะไร้ปมไร้แก่นสาร คนอ่านที่ชอบแนวนี้เขาก็โอเคกับมันอยู่แล้วนะ (ดูอย่างนัตสึเมะ กับบันทึกพิศวงนั่นเป็นตัวอย่างที่ดี ลองศึกษาดูค่ะ มีปมหลัก แต่เนื้หาจบแต่ละตอนไป)

ซึ่งมันก็ต้องแล้วแต่คุณอ่ะค่ะ ว่าอยากธีมเรื่องไปทางไหน

จะเอาแบบมีปม เดินตามปมไปเลยก็ได้นะ แต่แค่ว่าคงเปลี่ยนยากมั้ง แถมคนอ่านที่เขาชอบแนวนี้อยู่แล้วคงจะไม่ชอบด้วยอ่ะค่ะ

ส่วน show don't tell นี่ตอบยาก 5555 มันแล้วแต่เคสไป ว่าจุดไหนเหมาะจะใช้ กับจุดไหนต้องยัดปากตัวละคร ขึ้นอยู่กับคนเขียนพิจารณาว่าอะไรที่เหมาะสมอ่ะค่ะ แหะๆ

แต่ถ้าอยากลองพัฒนา ลองเขียนดูก็ดีนะคะ ยังไงก็ยังไม่รู้จนกว่าจะได้ลองสนามจริงอยู่แล้ว ว่ามันเข้ากับยริบทนั้นๆมั้ย

ขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำอีกครั้งครับผม
นัทสึเมะชอบบบ ตั้ลลร๊ากกกเป็นอนิเมะที่อบอุ่นมากกก>-<
แต่ผมเป็นคนที่เมื่อก่อนดูอะไรแล้วจะจำเนื้อเรื่องไม่ได้เลยอ่ะ= = คงต้องไปดูใหม่ ขอบคุณมากๆนะครับที่แนะนำมา เรื่องปมจะเอาไปคิดดูอีกทีนะครับผม

ส่วนเรื่องที่สอง โอเคครับผม ผมจะพยายามพัฒนาการสอดแทรกข้อมูลต่างๆให้มีชั้นเชิงขึ้นทุกตอนครับ พัฒนาไปเรื่อยๆ แหม่ ได้ข้อแนะนำมาเยอะเลยขอบคุณอีกซักทีนะครับ

ว่าแต่วิธีกระตุ้นให้ตัวเองร่าเริงของคุณเรนี่ ช่างมีประโยชน์ต่อสังคมจริงๆครับ(นี่กะอ่านหมดนี่เลยใช่ไหมครับเนี่ย!!??) เป็นผมผมคงเครียดเพิ่ม55555

ค่าา ขอบคุณค่า ชอบเม้นแบบนี้ที่เป็นผู้อ่านที่ให้คำปรึกษาที่ดี ขอบคุณมากๆเลยนะคะ T^T น้ำตาจิไหล.ปาดน้ำตา พยายามมองว่าเราพลาดตรงไหน ไม่ดีตรง เราก็พยายามปรับปรุง แหะๆ เราพึ่งเริ่มมาได้มาไม่นาน จะน้อมรับคำติชมนะค่า ขอบคุณค่า.กุมมือ

ขอบคุณค่า ^^

ป.ล. ถ้าเป็นไปได้และไม่รบกวนเกินไปแอบอยากได้วิจารณ์อะค่ะ ยังไม่มีใครเขียนให้เลย >< เขินจุง

เราไม่ได้วิจารณ์เก่งมากเลยค่ะ แค่ชอบลองฝึกวิจารณ์ ฝึกดูนิยายอื่นๆดู พอดีงานคุณวิวเป็นแนวไดอารี่ ไม่ใช่แนวที่เราถนัดดูซะด้วย

ประกอบกับเราอาจจะมองไม่ถึงขั้นเองด้วย เรามองว่าคุณวิวทำได้ดีอยู่แล้ว ไม่มีจุดจะพูดอะไรเพิ่มอ่ะค่ะ 5555

ถ้าพูดถึงภาษา การเขียน การเล่าเรื่อง การบรรยายแล้ว เราก็รู้สึกว่ามันเหมาะดีแล้วกับสิ่งที่คุณวิวนำเสนอออกมา ด้านภาษาการบรรยายคุณวิวทำได้ดีมากๆด้วยอยู่แล้ว

การแทรกดีเทลตามบทประพันธ์ ระดับคุณวิวที่ช่ำชองด้านวรรณคดีนี่เราก็ไม่ห่วงเลย ต้องเป๊ะมากแน่นอน 5555

โดยนำมาใช้แบบเหน็บแนมฮาๆ ที่คุณวิวนำเสนอ เช่นตามที่สามของพระอินทร์ที่น่าจะใช้แต่แรกอะไรทำนองนี้เป็นต้น

ส่วนข้อติติง เราไม่เห็นนะ ถ้าจะถามว่าไทยหรอ ดูไม่น่าสนใจหรอ ก็ดัดแปลงจากวรรณคดีไทยนี่นะ 55555 ขึ้นอยู่กับความสนใจของคนอ่านแล้วล่ะ ว่าเขาจะกล้าลองเปิดใจอ่านดูหรือเปล่า

เพราะส่วนตัวมองว่าถ้าลองอ่านดู การนำเสนอแบบนี้มันมีความน่าสนใจในตัวเอง มีลูกเล่นที่จะดึงดูดให้คนอ่านชอบได้ไม่ยากอยู่แล้ว (โดยเฉพาะถ้าพวกสายชอบวรรณคดีจะถูกใจเป็นพิเศษเลยล่ะ)

สรุปคือไม่มีจุดจะพูด เสนอข้อแนะนำอะไร งานดีอยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้พูดอ่ะค่ะ 555

>< ขอบคุณค่า

ขอบพระคุณที่แนะนำครับผม ออกตัวเลยว่าตนเองเป็นมนุษย์ชอบเขียนแบบไม่ตรวจทานให้ดีก่อน นับว่าคำแนะนำของคุณเรย์มีประโยชน์มากครับ!! ขอบคุณมากเลยนะครับ

การ์ตูนตาหวานแบบสุดๆ เลยค่ะ นิยายรักนักศึกษาแบบปลอดภัยไร้กังวลต่อลูกหลาน ^^"

หนิงมาสายเรื่องสั้นค่ะ เรื่องที่เขียนจะปมไม่เยอะ และเรื่องจะสั้นได้มากกว่านี้ถ้านางเอกเป็นสาวมั่น

แต่ไม่ถูกจริตไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่เลือกอ่านเรื่องนี้นะคะ :)

โอ๊ะ แลดูมีแขกรับเชิญช่วยท่านจขกท.ในกระทู้นี้เพิ่มขึ้นด้วยละ ถ้าอ่านคอมเม้นต์ของท่านเรย์แล้วเรื่องนี้น่าจะพอต้องจริตอ่านได้ ก็ยินดีต้องรับนะคะ

#พูดลอยๆ

// ฮัดชิ้ว ผมเป็นหวัดหรือเปล่าน่อ (ฮา)
อย่าเอ็ดไปสิครับ เป็นตัวละครลับ ได้โปรดไม่เปิดเผย ประเด็นคือขอเกาะดีกว่า เหนื่อยน้อยกว่า

ผมแอบอ่านจนจบตอนที่หนึ่งไปแล้วครับ
จะยังไงดีละครับ ผมรู้สึกว่าสำนวนหรือเทคนิคด้อยกว่าครอบครัวสุขสันต์
เขียนไว้นานกว่าใช่ไหมครับ ผมจำฝีมือคุณหนิงได้ครับ มันจะสูงกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างมาก

16-3 แขกเขารอท่ามาแต่ไกลแล้วมั้ง แค่ตอนแรกหาจังหวะลงมาร่วมไม่ได้ เลยเพิ่ได้เปิดเผย 5555

16-4 อ่าว นึกว่าใจดีซะอีก 555555 แหม่ ดีๆค่ะ ถือว่าหานิยายอ่านกันสนุกๆ 55555

@ ท่านเดธ -- น่าจะเป็นหวัดแหละค่ะ ขอให้หายเร็วๆ นะคะ #ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

เรื่องนี้เขียนไว้ประมาณ 5 - 6 ปีที่แล้วค่ะ ห่างจากครอบครัวสุขสันต์ 2 ปีได้ ที่จริงสองเรื่องนี้คนละโทนกันเลย เรื่องนี้ไว้ฝึกมือเรื่องการให้ Clue คือห้ามบอกคนอ่านตรงๆ เด็ดขาด โดยการสร้างนางเอกซื่อบื้อไม่รู้อะไรกับเขาเลย แต่ต้องทำให้คนอ่านรู้ความรู้สึกพระเอกกทุกอย่าง มุมมองประเภทนี้ ยิ่งสร้างให้ตัวละครโง่บัดซบเท่าไร ยิ่งเขียนยากเท่านั้น เขียนจบก็ขอสลบแป๊บ ยังไม่อยากข้องแวะกับ POV นี้อีก (ยิ่งตัวละครหลุดโลกไปแล้ว ยิ่งยากค่ะ แบบพวก Stream of consciousness อ่ะ หนิงยังไม่เคยลอง ยังใจไม่กล้าพอ ท่านเดธลองดูก็ได้นะ เขียนแล้วระทึกดี)

หนิงว่ามันก็เป็นโจทย์ในการลองเขียนที่ดีสำหรับคนอยากฝึกเรื่องมุมมองบุรุษที่หนึ่งนะคะ ท้าทายคนเขียนเอาเรื่องอยู่

(เลยกลายเป็นว่าแฉเรื่องนี้หมดเลยวุ้ย =__=)

@ ท่านเรย์ -- รออาไร้ ไม่มีค่ะไม่มี้ (#เสียงสูง) หลักฐานคือ หนิงพูดลอยๆ เฉยๆ นะ

อ่านจบล่ะครับ ขออภัยผมเป็นคนอ่านช้ามาก ตกตอนละชั่วโมงเลยทีเดียว
ผมมีความเห็นส่วนบุคคลมาแล้วก่อนอ่านคห.16-6 ของคุณหนิง เพราะงั้นไม่ต้องกังวลผมไม่โดนสปอยล์

ก่อนอื่นต้องกราบขออภัย ที่ปรามาสว่าเรื่องสั้นนี้ด้อยกว่าเรื่องครอบครัวสุขสันต์ เพราะมันไม่จริง
สิ่งที่ทำให้ผมคิดในตอนแรกว่าด้อยกว่า ไม่ใช่นิยายแต่เป็นตัวผมเอง
วิเคราะห์แล้วผิดที่ผมเคยชินกับอ่านนิยายในอินเตอร์เน็ตมากขึ้นเลยคุ้นชินกับรูปแบบเฉพาะของนิยายออนไลน์ จนนึกไปเองว่านิยายดำเนินเรื่องลักษณะเช่นเรื่องนี้มันไม่ค่อยดี
ขออภัยอย่างสุดซึ้งจริงๆ ที่มโนเองไปไกล

เอาละเข้าเรื่องดีกว่าครับ สบายใจละ (ฮา)
จากการได้อ่านนิยายคุณหนิงสามเรื่อง ครอบครัวสุขสันต์ แผนลับราพันเซล และนางอิจฉา
ทั้งหมดโดดเด่นตรง Clue ที่คุณหนิงพยายามเสนอจริงครับ
นิยายคุณหนิงไม่ว่าจะสืบสวนหรือรักหวานแหววจะวางปมร่องรอยหน้าติดตามไว้อย่างมีชั้นเชิง ซึ่งเป็นสูตรเฉพาะของตัวเอง
// อย่างผมเคยบ่นว่าในครอบครัวสุขสันต์ปริศนายังอ่อนไป ในแผนลับราพันเซลคุณหนิงก็มีรูปแบบวิธีนำเสนอที่อยากลองต่างออกไป แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั่นคือคิดมาแล้ว สุดแต่จะไปโดนใจคนอ่านไหมนั่นเอง เอาเป็นว่ามันดีนะครับสำหรับผม

แผนลับราพันเซล
- ตอนแรกที่ได้อ่าน ผมรู้สึกว่าขัดๆ มีจังหวะสะดุดในการบรรยายความคิดของนางเอก
แต่ต่อมาประมาณช่วงท้ายของตอนผมเริ่มชิน ไม่สิ ผู้เขียนต่างหากที่เขียนได้ดีขึ้นเรื่อยๆ ทุกอย่างก็สมูธลื่นไหล
- คุณหนิงบอกว่าตัวนางเอกต้องซื่อบื้อหรืออาจหนักกว่านั้น ผมก็รับสารได้ตามนั้นนะครับ แต่...
มันยังมีความเป็นเหตุเป็นผลสูงนะครับ ยังไงดีล่ะ นางเอกซื่อแต่มีกระบวนการคิดที่เยอะมาก แถมเป็นลักษณะความคิดที่มีเหตุผลไม่ค่อยมโน แต่ทำไมถึงเข็มขัดสั้น(คาดไม่ถึง)ในเรื่องง่ายๆ
กล่าวคือ ผมคิดว่านางเอกฉลาดอยู่ดี แต่พยายามยับยั้งตัวเองหรือหลอกตัวเองเสียมากกว่า ดึงความคิดเข้าสู่แง่ลบด้วยตัวเองทั้งที่คิดไปคนละทางก็ได้

ตามปกติในเรื่องอื่นๆ ผมมักจะเห็นความฟุ้งในความคิดของนางเอกมากกว่านี้
ทั้งเอาแต่ใจ ทั้งเข้าข้างตัวเอง เหวี่ยงเล่นแง่ ซึ่งในความคิดจะเป็นอะไรขำๆ ร้ายกาจก็ได้
ส่วนความเป็นจริงค่อยแสดงออกมาตามอุปนิสัย ไม่กล้าแสดงออก สงบเสงี่ยมอะไรก็ว่าไป
ความคิดเรื่องรักก็เช่นกัน ภายในความคิดเป็นสีชมพูขนาดไหนก็ได้ โอเวอร์สุดๆ ก็ไม่แปลก
จุดนี่แหละครับที่ผมคิดว่า ตัวผักกาดยังสื่อออกมาได้ไม่เต็มที่ ในความคิดยังมีตรรกะเกือบ100% น่าจะลดลงบ้าง สร้างความคิดอ่านที่ไม่สมบูรณ์ นักอ่านจะได้อยากเอาใจช่วยหรืออินไปกับความมโนของเธอ
// ส่วนตัวผมคิดว่าตรงนี้สำคัญเลยแหละครับ แน่นอนว่าคุณหนิงก็ใส่รายละเอียดจังหวะน็อตหลุดของผักกาดมาเหมือนกัน แต่ดูเหมือนคุณหนิงใส่เท่าที่จำเป็น อาจเป็นผมเองที่รู้สึกว่าควรมากขึ้นอีกหน่อยจะดีกว่า
บอกอย่างตรงไปตรงมา สองบทแรกผมไม่มีความคิดเอาใจช่วยนางเอกเลยสักนิด เพราะเธอเหมือนเข้าใจทุกอย่างดี เหตุเป็นอย่างนี้ผลก็ต้องเป็นแบบนี้ ใช่ครับ แล้วตรงไหนล่ะที่จะให้ผมเข้าไปเชียร์ (ฮา)

- ในสี่ตอน เมื่ออ่านจบพบว่าแบ่งสันสั.ดส่วนอย่างลงตัว
บทเปิดตัวละคร ปูแบคกราวด์ บทความเป็นมา บทจุดหักแห บทสรุปคลี่คลายปัญหา เรียกว่าทำได้อย่างไม่มีที่ติ
ทีงี้ทำไมผมถึงบังอาจปรามาสเมื่ออ่านตอนแรก? นั่นเพราะบทที่หนึ่งไม่ปัง ซึ่งผมผิดเองที่คิดอย่างนั้น
ในความเป็นจริงนิยายที่ดำเนินเรื่องแบบค่อยเป็นค่อยไป เพื่อไปสู่จุดพีคยอดเขาน่ะถูกต้องแล้ว
เมื่ออ่านครบทุกตอน จะซึมซับเรื่องราวได้อย่างสมบรูณ์แบบ บิ้วอารมณ์เพื่อจุดสุดท้ายจริงๆ
อ่านจบค่อยคุ้มค่าที่ตั้งใจอ่าน (ฮา)

ขอชมตอนที่สี มันพีคจริงๆ ครับ ผมไม่ได้ชอบความฟินอะไรเท่าไรหรอกครับ แต่ผมชอบที่ผู้เขียน "หน่วง" ช่วงเวลาความสุขของจุดพีคได้นานมากๆ ไม่ได้เวิ่นเว้อด้วยแต่เป็นทักษะฝีมือ เขียนได้กรุ้มกริ่มอย่างเป็นธรรมชาติ (ฮา)

จะว่าไงดีละครับ อ่านมาสามเรื่อง คล้ายคุณหนิงเป็นนักเขียนสไตล์เครื่องร้อนช้า (Slow Starter) บทแรกๆ จะแผ่ว ช่วงกลางเรื่องจนจบนี่ค่อยมาเต็มสตรีมชนิดอึ้งทึ่งฟิน

สรุป แผนลับราพันเซลเป็นนิยายขนาดสั้นที่ดีมีคุณภาพ อาจจะขาดความหวือหวาบ้างเล็กน้อย
หากมีการเพิ่มเติมสีสันอีกหน่อยจะสร้างความประทับใจได้อีกระดับ
แน่นอนว่าตัวเอกทั้งสองมีบุคลิกที่จริงจัง ไม่กุ๊กกิ๊ก ไม่สามารถปรับเปลี่ยนจนหลุดคาแรคเตอร์ แต่ผมคิดว่ายังโยนภาระตรงนี้ไปให้ตัวละครประกอบอย่างหนูดีหรือพี่ต๋อมเพื่อสร้างเรื่องเอาใจนักอ่านได้นะครับ

อีกครั้ง เมื่อผมอ่านนิยายคุณหนิง กลายเป็นผมได้มากกว่าความสนุกสนาน
ผมได้ทั้งบทเรียนและตัวอย่างที่จริงๆ ครับ
ขอชมเรื่องประโยค ประโยคความรวมความซ้อนยาวๆ นี่ทำได้ดีอย่างเหลือเชื่อ
ไม่ได้อ่านนิยายที่ใช้ประโยคยาวๆ แต่อ่านเข้าใจ ไม่วกวนและสละสวยมานานมาก (ฮา)

ปล. แอบดูยอดวิว ทำไมมันช่างน้อยนิดกระจิดริด
โอเคว่านิยายอาจจะไม่หวือหวาวูบวาบ แต่มันน่าจะมีมากกว่าสิครับ
ตอนหนึ่งยาวไปไหม? ถ้าเป็นรูปเล่มคงไม่มีปัญหา แต่ลงในเน็ตดูเหมือนอัดแน่นไปนิด
สำหรับเรื่องนี้ หั่นช่วงเพิ่มเป็นสองเท่า แปดตอนหรือมากกว่ายังได้ด้วยซ้ำ
น่าเสียดายนะครับ คนอ่านน๊อยน้อย คุณหนิงลองพิจารณาดูไหมครับ (ฮา)
แต่ถ้าชอบแบบนี้ก็ไม่เป็นไร เอาที่สบายใจ ผมเพียงเสนอแนะ

ขอบคุณที่เข้าไปอ่านต่อค่ะ กราบเบญจางคประดิษฐ์แบบงามๆ

ไหนๆ ก็ได้รับคำวิจารณ์ยาวเหยียด ก็ขออนุญาตชวนคุยในแต่ละประเด็นบ้างแล้วกันนะคะ อย่างแรกก่อนเลย หนิงเป็นพวกเครื่องติดช้าจริงๆ ค่ะ บางเรื่องช้ามากขนาดที่ว่าครึ่งเรื่องแล้วยังไม่ยอมให้เกิดอะไรสักทีก็มี ส่วนหนึ่งหนิงเป็นพวกอ่านนิยายจากหนังสือ (จังหวะหนังสือก่อนยุคอินเตอร์เน็ตไม่เร็วเท่าสมัยนี้) นิยายในเน็ตอ่านแค่ช่วงแรกๆ ที่คนเขียนก็มาจากกลุ่มคนอ่านนิยายทางหนังสือนั่นแหละ อีกส่วนหนึ่งคือ เป็นพวกเขียนจบแล้วค่อยลง เวลาเขียนเลยเป็นภาพใหญ่แทนที่จะโฟกัสทีละตอนเพื่อหาวิธีดึงความสนใจ คนอ่านงานหนิงก็เหมือนพวกรู้มือกันมาอยู่แล้ว เลยไม่ค่อยมีคนท้วงหรือบ่นในความหนืดและอืดของเส้นเรื่องเท่าไร (ลงนิยายที ลงเกือบทุกวัน วันละตอน จนเขาอ่านกันไม่ทันอ่ะ ลงจบก็คาไว้สักอาทิตย์แล้วลบทันที ^^)

สรุปทั้งหมดทั้งมวล ที่ยอดวิวน้อยเพราะมันไม่สามารถดึงดูดใจคนอ่านได้ในตอนแรกๆ เหมือนกับที่ท่านเดธปล่อยเรื่องนี้ไปหลังจากอ่านช่วงต้นๆ แหละค่ะ เป็นเรื่องเข้าใจได้ แต่น้อมรับคำแนะนำให้แบ่งตอนให้มากขึ้น เพราะมันยาวมากจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้น ส่วนตัวก็มองว่าต่อให้แบ่งออกมาแล้ว มันคงยังยอดวิวน้อยต่อไปอยู่ดีแหละนะ :)

เรื่องนี้ถูกทำเป็น e-book ให้โหลดอ่านฟรีไปแล้วค่ะ วันก่อนนึกครึ้มใจมาวางในนี้เพื่อล่อหาใครมาแสดงความเห็น (และล่อมาได้จริงๆ 555) 'แผนลับราพันเซล' กับ 'นางอิจฉา' เป็นไอเท็มตัวอย่างที่หนิงเอาไว้สอนเรื่องงานเขียนค่ะ เพราะลักษณะการเขียนค่อนข้างใกล้เคียงกันมาก แต่พอดีอายุของคนเขียนตอนเขียนสองเรื่องนี้ต่างกัน 7 ปี เลยทำให้มีจุดต่างมาให้ได้สอน พรุนแล้วพรุนอีก แต่ถึงอย่างนั้น ท่านเดธก็มีพูดถึงในจุดที่ใน Class นำมาถกเถียงกันเหมือนกัน

ท่านเดธบอกว่านางเอกดูฉลาดและมีเหตุผล แต่ทำไมมองข้ามจุดเล็กๆ น้อยๆ ที่พระเอกแสดงไปได้ ซึ่งท่านเดธบอกว่า น่าจะเป็นเพราะนางเอกยับยั้งตัวเอง หรือหลอกตัวเอง บางคนในห้องตั้งข้อสังเกต หรือว่านางเอกออกแนวหลอกคนอ่าน จริงๆ นางไม่ใช่คนเรียบร้อยหรอก นางแค่ไม่กล้าเท่านั้นเอง เลยพยายามเล่าให้คนอ่านฟังเพื่อให้ตัวเองดูดี หรือบางคนบอกว่า นางเอกแค่เห็นแต่ไม่ได้คิดอะไรมากมายเลยปล่อยผ่านไปเท่านั้นเอง

แท้จริงแล้วผักกาดเป็นคนยังไงกันแน่ หัวข้อนี้ที่น่าสนใจดีเนาะ (ในฐานะคนเขียน ได้แต่หัวเราะหึหึ แล้วไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น)

ส่วนเรื่องช่องว่างเพื่อให้คนอ่านได้มีโอกาสลุ้นช่วยเหลือนางเอกเพราะนางเอกดูจะตรรกะเยอะ น้อมรับค่ะ โดนเต็มๆ คนอ่านบางคนบอกว่านางเอกดูแก่มาก อันนี้ขอความเห็นใจเล็กน้อยว่าเขียนตอนจะซาจั๊บแล้ว มุ้งมิ้งไม่ออก อันนี้ก็เต็มที่แล้วล่ะค่ะ ถือเป็นนางเอกที่เด็กที่สุดเท่าที่เคยเขียนมาแล้ว TvT

เรื่องภาษา ขอบคุณค่ะที่อุตส่าห์ใช้คำว่าสละสลวย หนิงเคยบอกมาแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าภาษาไทยหนิงไม่ได้เรื่อง ที่บอกแบบนั้นเพราะคลังคำไม่พอ เขียนอะไรเลยออกแนวต้องอธิบายเยอะ ไม่สามารถหาคำสองคำเพื่อจะใช้จำกัดความได้ เลยพัฒนารูปแบบภาษาของตัวเองโดยใช้โครงสร้างทางภาษามาเป็นเครื่องมือ ผลที่ได้คือ คำประสม คำซ้อน ประโยคความรวม ความซ้อน คำเชื่อมต่างๆ นานา เอามาใช้ให้หมด มันเลยออกมาเป็นภาษาแบบที่ท่านเห็นนั้นแล หนิงไม่ค่อยมั่นใจในภาษาของตัวเองสักเท่าไร เพราะรู้สึกแค่อ่านลื่นไหลก็เต็มที่แล้ว พอมีคนอ่านชมในเรื่องภาษาก็ดีใจค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ...ปลื้ม

น้ำตาจะไหล มีคนชอบเมริฟาด้วยล่ะค่ะ // ซับน้ำตา

เรื่องความเย็นชา (เก๊ๆ) ของพระเอก เราบอกมากไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวสปอย 5555555

แล้วก็เรื่องพูดไม่จบแต่โดนขัดนี่ ตอนแรกกะเอาเป็นมุกตอนโดนขัดครั้งล่าสุดค่ะ แต่สถานการณ์มันไม่อำนวยให้เล่นเลยต้องโละทิ้งไป มันกลายเป็นเยอะไปเลยสินะ... จะจดไว้แล้วไปแก้ไขค่ะ ;w;

ขอบคุณสำหรับคำติชมมากๆ นะคะ ดีใจมากเลยที่ชอบ // ซับน้ำตาอะเกน

ถ้าได้อ่านละเอียดๆ มีอะไรจะเพิ่มเติมให้อีกทีค่ะ ^^

ถามนิดค่ะ ที่พระเอกไม่ชอบผู้ชายนี่

โดนข่มขืนมาก่อนเปล่าคะ? แต่ถ้าเป็นการสปอย หรือไม่อยากตอบก็ได้นะคะ แค่คิดทางอื่นไม่ออก 55555

อันนี้ตอบได้ค่ะ เพราะแง้มให้เดากันอยู่แล้ว ดีใจด้วยซ้ำที่เดาถูก ;w;

ก็ตามนั้นแหละค่ะ แต่มีอะไรที่หนักกว่านั้นด้วย.. แบบว่าการที่จะเป็นนักฆ่าได้เนี่ย ใจต้องแข็ง​และมีความเกลียดชังในตัวมนุษย์อยู่พอควร เพราะพื้นฐานจิตใจคนเราเนี่ย ถ้าไม่เมายาหรือหน้ามืดตามัวไม่น่าจะฆ่าคนเหมือนผักปลาได้ (มั้ง) เลยต้องให้เจออะไรทำร้ายจิตใจหน่อย พี่แกจะได้มีแรงกระตุ้นในการจับอาวุธฆ่าคน

เพราะงั้น เพื่อให้พระเอกเป็นนักฆ่าได้อย่างสมบูรณ์แบบ เราก็เลยต้องวางบทให้เขาโดนแบบนั้นค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเหตุผลจะเบาไปหรือเปล่า..... ไม่น่ามั้ง 55555

// รู้สึกเหมือนตัวเองพล่ามยาว 55555

อ่อ พอดีอยากรู้ว่าถ้าเดาผิดจะเป็นอะไร เพราะเราเดาทางอื่นไม่ออกเลย มันมุ่งไปทางเดียว 55555

งืม การทำให้คนๆนึงสามารถฆ่าคนได้สบายๆ ก็ต้องหาวิธีมากระตุ้นอยู่ละ ไม่แปลกใจที่นอกจากข่มขืนพระเอกจะต้องโดนอย่างอื่นด้วย 55555

ก็หวังว่าเหตุผลที่มาเสริมจะสมเหตุสมผลพอเช่นกันค่ะ ^^

แท้งกิ้วคร่า นานๆจะมีคนสนใจเรื่องนี้ที ส่วนใหญ่พอเห็นเปิดบรรยายก็ไม่อ่านแล้ว ยังบรรยายตอนแรกเกือบทั้งหมดเพื่อให้เห็นภาพรวมของตัวช่อเอื้อง ที่ค่อนข้างซีเรียสกับเรื่องงานยิ่งแล้วใหญ่ แต่เรื่องนี้คือภาพฝันของเจ้าของเรื่องเลยนะ เราจะมีฟาร์มแบบนี้ให้้ได้สักวัน...

ส่วนตัวเฟย์นะ ในนิยายทั้งสี่เรื่องพล็อตแนวตลาด แต่ประหลาดคือซินเดอเรลล่า เพราะนางเอกแหลสุดขีด สร้างภาพสุดขั้ว เชื่อใจเพื่อนน้อยมาก(ปกติแนวนี้ ถ้าไม่ได้เจ้าหญิงวุนวายกับเจ้าชายเย็นชามันถือว่าผิดหรือไงเฟย์ก็ไม่เข้าใจ รองลงมาก็เจ้าหญิงวุ่นวายกับเจ้าชายกวนตีน นางเอกนิยายพวกนี้มักโดนเอลล่าหลอกไปขาย)

เรื่องที่เขียนไปเขียนมาคิดว่าประหลาดที่สุด(เอาเป็นว่าแต่เปิดเรื่องก็ไม่เหมือนใครแล้ว) คือเปลวหมอก นิยายคนอื่นความรักเป็นส่วนตัดสินทางเลือกของตัวละคร แต่เปลวหมอกตัดสินด้วยผลประโยชน์สูงสุด นิยายเรื่องนี้ไม่ได้ออกทะเลนะไม่เคยออกนอกพล็อตเลย(แต่โดนเข้าใจผิดทุกที) สาเหตุที่บอกว่าประหลาดกว่านิยายทุกเรื่องเพราะ...ต้องอ่านเกิน50ตอนถึงจะรู้

แค่โม้ให้ฟังเฉยๆค่ะอยู่บ้านไม่ค่อยมีเพื่อนคุยเรื่องนี้

พราะเราชินมั้งคะ 55555 เราอ่านนิยายหลากหลายน่ะค่ะ เลยไม่รู้สึกว่ามันเยอะอะไร 55555

ส่วนคนไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้ อาจจะเป็นเพราะชื่อเรื่องมั้งคะ แบบดูเป็นแนวรักผู้ใหญ่สีขาวอะไรงี้ อันนี้มันก็รักผู้ใหญ่สีขาวนะ แต่มันมีความไซไฟเข้ามาด้วย เลยดูแย้งกันเบาๆ 5555

กล้วยไม้มันก็ธีมหลักเรื่อง แต่จะหาชื่อเรื่องยังไงให้มันเข้ากับธีมที่เป็นไทยยุคอนาคตนี่ก็ตอบยากเหมือนกัน เข้าใจว่าคิดชื่อเรื่องน่าจะยาก

ส่วนเรื่องอื่นๆ บอกตามตรงว่าเคยไปส่องมาบ้าง อย่างเปลวหมอกก็เคยผ่านตา โดยเฉพาะเปลวหมอก เราคิดว่าคุณคงโดนคอมเมนต์หลากหลายเยอะมาก จนทำให้ต้องออกมาชี้แจงเหยียดยาวในหน้าบทความ แทนที่จะได้พูดถึงเนื้อหาเนื้อๆของนิยาย

เข้าใจว่าคงโดนอะไรมาเยอะ เลยค่อนข้างกังวล ทำให้ต้องชี้แจงแบบนั้น แต่อยากบอกตามตรง ไหนๆคุณก็มาคุยด้วยแล้ว 55555 ถือว่าเราลองออกความเห็นแล้วกัน เพราะเราก็คนนอกเนาะ มองแบบคนนอก

ว่าอย่าไปสนใจเสียงอะไรพวกนั้นมากเลยค่ะ เพราะยังไงตัวคุณก็รู้งานคุณอยู่แล้ว แฟนคลับที่เข้าใจ ยังรองานคุณก็มาก มั่นใจว่างานคุณมีค่า อย่าคิดว่าคนอ่านงานเราจะไม่รู้ว่างานเราเป็นประเภทอะไร ไม่งั้นเขาจะตามคุณ ยังรอคุณหรอคะ

ให้งานมันโชว์ มันพูดของมันเองเลย จะดีกว่ามาชี้แจงนะ เพราะความรู้สึกส่วนตัวเราที่เป็นคนอ่านทั่วไปคนนึง เราเข้าหน้าบทความมาก็อยากอ่านเนื้อหานิยาย มากกว่าการชี้แจงออกตัวล่วงหน้าของคนเขียน(ที่ค่อนข้างยาวมาก) คือมันมีชี้แจงได้ แต่ไม่ควรยาวขนาดนั้น อยากรู้เรื่องนิยายมากกว่าทำนองนี้ค่ะ 555

ถ้าทำให้ไม่พอใจ ขออภัยด้วยนะคะ เราเห็นว่าไหนๆก็ได้คุยแล้ว เลยลองเสนอความเห็นในฐานะคนอ่านทั่วๆไปดู อาจจะมีประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย ไม่ได้มีเจตนาอื่นค่ะ

พิจารณาอย่างไรก็ได้ค่ะ อยู่ที่คุณตัดสินใจ ^^"

ขอบคุณค่ะ

ลองมาหาอ่านแล้วค่า แต่เพื่อนบอกว่าเราชอบมาแฟนตาซีมาแต่งแนวรักคอมเฉยเลย 55+
แต่ไม่เป็นไรหรอก คืดว่าจะแต่งคู่กันไป แต่แฟนตาซีคงต้องมาคิดเรื่องราวยาวเลยคนอ่านจะได้ happy
สนุก แต่ เรื่องรักนี้คงแต่งยาวเหมือนกันนะค่าา อีกอย่าง เรื่องเขียนสั้นมากก เพื่อนชอบบอก วันหลังอัพ 10 หน้าเลยละกัล 555+

ยังไงพัฒนาฝีมือจะเอามาให้ลองอ่านนะค่า 55+

พุ่งเข้าอาสาแทนคุณนัท 555

เป็นเรื่องสั้นที่ไม่สั้นจริงๆ เหมือนอ่านอะไรที่ไม่มีสิ้นสุด เอ๊ะ ยังไง

- ขอบอกว่า สำนวนภาษา การเรียงร้อยถ้อยคำทำได้อย่างไม่มีที่ติ
บรรยายได้อย่างต่อเนื่องและลื่นไหล รับส่งประโยคได้อย่างสวยงาม
เวิ่นเว้อไหม? ก็ระดับหนึ่งเลยครับ แต่ผมชอบลักษณะแบบนี้ บรรยายยาวหน่อยแต่เพลิน
บทบรรยายแทบเรียกว่าเกือบเพอร์เฟคสำหรับผมนะครับ ทว่ายิ่งอ่าน ทุกอย่างกลับยิ่งน่าสนใจลดลง

ออ จุดเสียก็มีนะครับและใหญ่หลวงด้วย นั่นคือ การใส่ความคิดจิกกัดแขวะของผู้เล่า
ใส่น่ะใส่ได้ครับ แต่มันเยอะไปมาก แทบจะทุกๆ 1-2 ย่อหน้า
อธิบายคือ เหมือนกำลังฟังเล่า(นิทาน)อยู่ดีๆ ผู้เล่าก็ใส่จริตขัดขึ้นมาบ่อยครั้ง ดีบ้างแย่บ้าง แต่ปริมาณมากจนยังไงก็เอี่ยน // บอกตรงไปตรงมา ผมกรอกตามองบนเลยทีเดียว
ทำไมถึงไม่ดี? เพราะผู้เล่าเอาแต่บอก แรกๆ ก็ขำหรือมีอารมณ์คล้อยตาม แต่ซ้ำๆ มันน่าเบื่อมาก
ขอยกตัวอย่าง ผมนึกถึงกัปตันแจ๊ค สแปรโรว์ที่เล่าๆ และก็กัดจิกสิ่งที่ตัวเองเล่า
แต่ในภาพยนตร์มันมีแอ็คติ่งพี่จอห์นนี่ เดปป์ประกอบ มันได้เห็นรายละเอียดนอกจากคำพูด
ส่วนในเรื่องนี้ไม่มีท่าทางเลย ซึ่งจะใส่ก็ไม่ได้เพราะมันจะขัดกับมุมมองบรรยาย ผมเข้าใจดี
วิธีเดียวที่ทำได้ คือต้องลดจำนวนการแทรกความคิดลงบ้าง (อาจจะไม่บ้าง ต้องหั่นทิ้งมากกว่า 50% ด้วยซ้ำ)
มีน้อยแต่ปัง ผมคิดว่าดีกว่าเยอะครับ

- ผู้เขียนมีความเชี่ยวชาญและอัดแน่นด้วยข้อมูลเหล่าเทพเจ้า
แต่มันกลายเป็นบทความเชิงบรรยายสรรพคุณซะงั้น เพราะมันเยอะไปเกินความจำเป็น
แทนที่จะได้ซึมซับความน่ารักของคู่พระ-นาง(?) กลับต้องรอถึงช่วงครึ่งหลัง ช้ามากๆๆๆ

- เทคนิค โปรยหัวข้อแล้วอธิบายต่อในย่อหน้าถัดมา ถือว่าดีนะครับ
โปรยประวัติคนโน้นนี้ โปรยอุปกรณ์ โปรยอะไรไว้ อีกย่อหน้ามาแน่ๆ
ซึ่งมันเป็นวิธีเดียวทั้งเรื่อง อ่านไปสักพักจับได้ จึงรู้สึกว่าจำเจเป็นแพทเทิร์นเดิมๆ

โดยสรุป ไม่แปลกใจเลยที่จะมีใครถอดใจเวลาอ่าน
คือ หวังจะได้อ่านวายฟินๆ กลับเจอสารคดีตำนานเทพเจ้ายาวเหยียด ขนาดผมชอบยังมึนเลย มันเยอะไปมากๆ ครับ
ยอมรับว่า ทักษะฝีมือดีการเขียนจริงๆ ครับ แต่เหมือนอัดทุกอย่างมาเกินลิมิตไม่พอดี
ปกติเรื่องสั้นจังหวะการเล่าต้องเร็วกระชับขึ้น อาจจะเป็นวิ่งเหยาะๆ หรือวิ่งเต็มกำลัง
แต่เรื่องนี้เป็นจังหวะเดินทอดน่อง แวะหยุดพักบ้าง เดินออกข้างทางบ่อยๆ
จึงเป็นอย่างที่ผมบอกข้างต้น เหมือนไร้จุดสิ้นสุด เข้าเรื่องหรือยังน่อ เข้านิดนึงออกไปอีกล่ะ

อ่านแล้วปาดเหงื่อกับคอมเม้นท>>>>>>>

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชม ละเอียดมากจริงๆค่ะ

จะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นนะคะ จุดบกพร่องที่แนะมาจะแก้ไขใหดีๆๆๆขึ้นอีก

เอาไว้เข้ามาอ่านใหม่นะคะ

ขอบคุณ คุณ Ray มากๆ ค่ะ ที่เข้ามาอ่านให้จริงๆ ขอบอกตามตรงว่า "ไม่ได้หวังว่าคุณจะเข้าไปอ่านมากกว่า 50/50 หรือต่ำกว่า "

ส่วนใหญ่ผู้ที่กรุณาเข้าไปอ่านเพื่อจะช่วยแนะนำมือใหม่ในการพัฒนาการเขียน ก็จะบอกคล้ายๆ กับคุณเลย ซึ่งเป็นที่เข้าใจและยอมรับอย่างยิ่งค่ะ

เรื่องตัวละครขาดมิติออกแนวโลกสวยสุดๆ ก็อาจจะปรับใหม่บ้างถ้ามีเวลาเพื่อเพิ่มสีสันให้เรื่องน่าอ่านสมกับที่พยายามจะเขียนยัดเยียดความรู้เรื่องคนพิการที่รู้มา ให้คนสนใจมาอ่านมากกว่าการเขียนแบบบทความหรือคำบอกเล่า ที่คนคงเข้ามาอ่านสักสองสามย่อหน้าก็คงเลิกอ่านแน่นอน

ก็มีผู้แนะนำให้ปรับ/ให้เพิ่มในบ้างเรื่องที่จะทำให้เนื้อเรื่องสนุกขึ้น เช่น ไม่จำเป็นต้องเอาคนพิการมาเป็นพระเอก / นางเอกก็ได้ เอาตัวอื่นมาใช้แทน ทำให้เป็นชายหญิงจะมีคนอ่านมากกว่านี้ สร้างความขัดแย้ง ความไม่ลงรอยต่าง ให้ดูเข้มข้น ฯลฯ ซึ่งเป็นอะไรที่น่าสนใจมาก แต่ยังไม่มีเวลาปรับเลยค่ะ

แต่เรื่องตัวละครสะอาดเกินไป นี่คงไม่ปรับนัก เพราะอยากให้คนอ่านเชื่อ(นักอ่านหลายคนก็เชื่อนะคะ ว่าตัวเอกเป็นคนดีจริงๆ) ว่าคนคิดดี ทำดี ยังมีอยู่ แม้จะดูแปลกๆ หรือคนอะไรดูดีจนน่าขัดใจ 555 ไม่ทราบว่าเคยรำคาญคนที่ชอบช่วยชาวบ้านไหมคะ เช่น
- บนรถเมล์เห็นแม่ค้า / ป้าแก่ๆ / ลุงบ้านๆ แบกของมาล้นมือ หนักจนยกขึ้นบันไดรถเมล์ไม่ไหว แล้วมีผู้หญิงตัวเล็กๆ เดินลงไปช่วยยกของถุงอันใหญ่ๆ กระสอบข้าวสารหนักเป็นสิบกว่าโล ให้พ้นบันไดขึ้นมาบนรถได้
- รถเมล์เครื่องดับคนขับตะโกนให้คนลงไปช่วยเข็นหน่อย แต่ทุกคนนิ่งทั้งที่รถก็แน่นแบบมีคนต้องยืนตรงบันไดจนผู้หญิงคนนึงกับผู้ชายคนนึงเดินลงไปเข็น ผู้ชายอีกหลายคนก็เลยลงมาช่วยกันอีก 4-5 คน เข็นไปสามสี่เมตรรถก็ติด ทุกคนก็ดีใจที่ได้ไปต่อ
- ป้ายบอกทางหักขวางทางไปหนึ่งเลน บนถนนสองเลนในหมู่บ้านที่รถวิ่งกันพลุกพล่านเพราะเป็นทางลัด ผู้หญิงคนนึงยอมเสียเวลาจอดรถแล้วรอจนถนนว่าง ก็วิ่งไปยกป้ายและเสาปูนที่คิดว่ามันน่าจะยกไม่ยาก แต่ที่ไหนได้หนักสุดๆ ยกไม่ขึ้นต้องใช้วิธีลากให้พ้นทางมากที่สุด ก็มันจะมืดค่ำแล้วแล้วถ้าปล่อยไว้พรุ่งนี้คงได้ข่าวมีคนได้รับอุบัติเหตุโดยเฉพาะรถจักรยานยนต์
ฯลฯ

เราคิดว่าคนคิดดี ทำดี ในประเทศเรายังมีอีกเยอะ ทำไมเราไม่เอามาเขียนเป็นนิยายให้คนเขาได้อ่านบ้าง ในเมื่อตัวละครที่ด่าทอ ตบตีทำร้าย แก่งแย่งผลประโยชน์ส่วนตน ข่มขืน ฆ่าแกงกัน หน้าไหว้หลังหลอก ก็ดูหลากมิติและมีคนเขียนกันเยอะมากแล้วค่ะ ละไว้สักเรื่องถึงคนอ่านจะน้อย เนื้อเรื่องไม่ถูกใจ ยังเอาคนพิการมาเป็นจุดขาย ก็พอใจในระดับมากแล้วค่ะ

จุดที่คนเขียนเห็นว่าประสบความสำเร็จของเรื่องคือคนที่อ่านเรื่องนี้เขียนมาบอกคนแต่งว่า พวกเขาไปทำประโยชน์อะไรให้คนตาบอดกันมาบ้างจากการได้อ่านนิยายเรื่องนี้ บางคนก็ขออาจารย์ทำบทความเรื่องคนตาบอดส่ง บางคนก็บอกว่าถ้าเขาเจอคนตาบอดเขาจะได้รู้ว่าควรช่วยเหลืออย่างไรทั้งที่เขาอยากจะช่วยแต่ไม่กล้ากลัวทำไม่ถูกพออ่านนิยายแล้วจะได้ช่วยได้จริงๆ ซะที บางคนก็ขนหนังสือไปบริจาค บางคนบอกจะไปอ่านหนังสืออัดเทปให้คนตาบอดฟัง ฯลฯ ได้รับรู้สิ่งเหล่านี้ก็ชื่นใจ ไม่คิดว่านิยายแบบเขียนไปเรื่อยไม่เคยรู้ว่าเขาวางพล็อต วางฉาก วางเส้นเรื่อง อะไรยังไง ก็ยังทำให้คนอ่านเข้าใจจุดประสงค์ของการเขียนและไปลงมือทำ ทั้งนี้คนเขียนเองเชื่อว่าใครไปบอกให้คนอ่านเขาทำเขาก็คงไม่ไปทำ ถ้าเขาไม่รู้สึกว่าเขาต้องการทำด้วยตัวเขาเอง

ตอนที่ลองส่งเรื่องนี้เข้าคัดเลือกเรื่องแปลกน่าสนใจ แล้วถามกรรมการว่าเขาเลือกให้ได้เพราะอะไร คำตอบของกรรมการทำให้มือใหม่ดีใจมากว่าเรื่องเรื่อยๆ เฉื่อยๆ ของเราก็เข้าตากรรมการกับเขาด้วย(เห็นบอกว่ามีการถกเถียงกันพอสมควรว่าควรจะผ่านคัดเลือกจริงหรือ) แต่พอมาได้รู้ว่าคนอ่านเอาเนื้อหาไปคิดและไปทำเรื่องต่างๆ ที่กล่าวมาข้างต้น ก็ยิ่งทำให้ปลื้มใจมากกว่าตอนที่เรื่องได้รางวัลอะไรมาซะอีก

ขอบคุณคุณ Ray ด้วยความจริงใจที่กรุณาอ่านให้และให้ความเห็นนะคะ การชอบไม่ชอบ อินไม่อินมันเป็นเรื่องส่วนบุคคล อย่างเราเองเราก็ไม่ชอบเรื่องทำร้าย ทำลายกัน แย่งผู้ชาย แย่งผู้หญิง ตีรันฟันแทง เรื่องที่เขียนมันก็เลยออกมาแนวกึ่งๆ นิยาย กึ่งๆ เนื้อหาบ้าสาระ คาดว่าถ้ามีเรื่องหน้าคงจะดูดีกว่าเรื่องนี้ค่ะ ^^

แอบขำตรงบอกว่าเรามีเปอร์เซ็นต์ไม่อ่านสูง 555555

พอดีลองเข้าไปส่องแล้วเจอข้อมูลการดูแลคนพิการ เลยนึกถึงตอนเราพาคนตาบอดไป bts นั่นแหละค่ะ เลยได้ลองอ่านคร่าวๆต่อ 5555

จริงค่ะ ถ้าเรื่องเป้าหมายว่าทำให้คนอ่านได้ข้อมูลเรื่องวิธีปฏิบัติกับผู้พิการทางสายตาล่ะก็ เราก็จะบอกว่าผ่านเหมือนกัน เพราะเราก็ได้ข้อมูลเพิ่มจากเรื่องนี้มากจริงๆ ฮ่ะๆ

ส่วนคำถามที่ว่าเคยรำคาญมั้ย ตอบว่าไม่รำคาญค่ะ 55555 เพราะบอกตามตรงว่าเราอยู่ในกลุ่มคนที่ช่วยลุงป้าถือของนั่นแหละ 5555 ไม่ได้จะบอกว่าเราเป็นคนดีหรอกนะ

แต่แค่เราไม่ได้ซีเรียสเรื่องการทำความดีอ่านะคะ แค่ในบางครั้ง เราเป็นคนดีเพียวๆทั้งหมดไม่ได้ ถ้ายังไม่บรรลุโสดาบัน เราก็มีรักโลภโกรธหลง มีความเข้าใจและไม่เข้าใจในหลายอย่าง

แน่นอนว่าคนดีมีทุกที่ทั่วโลก รวมถึงตัวเราเองด้วย แต่แค่ว่าเราคิดของเราเองว่ามันไม่มีใครดีเต็มร้อย ทุกคนก็ย่อมมีดีเลว แค่จะแสดงด้านเสียออกมายังไงบ้างเท่านั้น

ซึ่งตรงนี้ก็เป็นเรื่องมุมมองและจริตแต่ละบุคคลจริงๆ ก็เข้าใจค่ะ ^^

แน่นอนค่ะ เรื่องหน้าจะทำได้ดีกว่านี้แน่ ^^ เรื่องแรก ถือว่าได้ลองแต่งในสิ่งที่อยากแต่งอย่างเต็มที่ค่ะ ปลดปล่อยจินตนาการได้เต็มที่ เรื่องต่อๆไปทุกคนจะดีขึ้น ^^

อุ้ยตื่นเช้ามาเจอคุณ Ray มาตอบ
แอบดีใจว่ามีคนสนใจจะเสวนาด้วย แถมยังนอนดึกกว่าเราอีก เชียร์กีฬาอยู่แน่เลยใช่ไหมคะ

ถึงไม่บอกก่อนคาดว่าคุณคงพอจะเดาได้ว่าเราทำอาชีพอะไร ลองเดาเล่นๆ ก่อนไหมคุณ Ray อิอิ




การเลือกทำอาชีพครู มันทำให้ต้องคิดดี ทำดีอยู่ตลอดเวลา จริงๆ ก็ไม่ได้เรียนมาเพื่อเป็น แต่เลือกที่จะเป็นเอง

วันนึงสามทุ่มออกมาซื้อของห้าง(ที่บ้านนอก) ใส่กางเกงขาสั้น เสื้อยืดมีรูพร้อมนอน แต่ดันลืมซื้อของ ต้องขับรถออกไปซื้อ เดินหาของอยู่ เดินๆ ไป เด็กวิ่งมาหวัดดีพร้อมพ่อแม่ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ก็ได้แต่สวัสดีกันไป เข้ากรุงเทพฯ ไปจุฬา ใครจะไปคิดว่าจะเจอเด็กๆ ที่สอน ไม่มีโอกาสจะรู้ได้เลยว่าจะได้เจอลูกศิษย์ที่ไหน จะทำอะไรไม่ดี เช่น ข้ามถนนไม่ตรงทางม้าลาย พูดจาไม่สุภาพ(บ้าง) ต้องเลิก เพราะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี อะไรที่ดีก็ต้องพาเขาทำ หรือ ทำให้เขาเห็นเขาจะได้อยากทำบ้าง สำนึกประมาณนี้มันเกิดขึ้นเองค่ะเมื่อตัดสินใจจะเป็นครูแน่นอนแล้ว (แต่เรื่องปากไวใจร้อนนี้่ยังเลิกไม่ค่อยได้ พยายามไม่ทำบ่อย หรือทำให้คนเห็น 555)

เดือนนี้มีโปรเจค ตามล่าคุณยาย(ไม่ได้ตามล่าโปเกมอนนะ) ที่บังเอิญเห็นคนโพสในเน็ตว่าแกขายผักสู้ชีวิตอยู่หน้าสถานีตำรวจในจังหวัดใกล้ๆ แต่เรายังหาคนไปเป็นเพื่อนด้วยไม่ได้ เพราะอยากตามแกไปให้ถึงบ้านจะได้รู้ว่าแกขาดเหลืออะไร มีใครแนะนำเรื่องเบี้ยยังชีพ หรืออื่นๆ ให้บ้างหรือเปล่า ครั้นจะลุยไปคนเดียวก็กลัวว่าคุณยายแกจะกลัวเราไม่ยอมให้ตามไปดูถึงบ้าน ซึ่งจริงๆ แล้ว เรามีข้าวของ ของกินจะนำไปที่บ้านพักคนชราอยู่จำนวนหนึ่งแต่ติดงานขนเข้ารถออกรถหลายรอบแล้ว เพื่อนร่วมงานที่เขาไม่เคยไปพอเขารู้ว่าเราชอบไปเขาก็เลือกไปเลี้่ยงวันเกิดที่นั่นเพราะรู้ว่าเราชอบไปทำบุญช่วยคนแก่ พานักเรียน(ที่เขาอาสา/สมัครใจ) ไปดูแล ไปอาบน้ำให้คนพิการที่อยู่ใกล้ๆ

สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่เราทำ ก็ไม่ได้อยากขึ้นสวรรค์ ไม่ได้อยากหาเสียง ไม่ได้มีเงินรวยเหลือล้น ก็เป็นคนธรรมดาคนนึง มีเงินเดือนที่ได้จากเงินภาษีของพ่อแม่พี่น้องชาวไทย เอาไปตอบแทนช่วยคนอื่นที่ขาดโอกาสอย่างเรา เมื่อคนรอบตัวเราเขาเห็นเราทำ เขาก็อยากไปทำบ้าง เมื่อเราอยากให้คนอื่นๆ ที่อยู่ไกลจากตัวเรา ได้คิดจะทำดีให้กันบ้าง(ยังไม่ทำก็ไม่เป็นไร แค่คิดก็ดีแล้ว) ก็เลยลองมาเขียนนิยายเรื่องนี้ และก็ทำให้ได้รู้ว่ามีคนคิดเหมือนๆ กันอยู่ไม่น้อยแค่เขาขาดแรงเสริม(กำลังใจ)

ถ้านิยายเรื่องนึงทำให้คน 5-6 คิดและหันไปทำความดี แล้วถ้ามีนิยายที่ชวนกันทำดีกันหลายๆ เรื่อง คิดดูสิคะว่าจะความสุขจะเกิดกับใคร

ขอบคุณที่ตอบและอ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ อาจจะเขียนเหมือนโอ้อวด
จริงๆ ก็แค่ "ท้า" ให้ทำดีแข่งกัน ไม่ได้แข่งกับเรานะ ...
แข่งกับวันเวลา แข่งกับข่าวแย่ๆ ที่พาดหัวหนังสือพิมพ์ในแต่ละวันทุกวันนี้

นี่ถ้าคุณ Ray อยู่ใกล้ จะชวนไปตามล่าคุณยายคนที่ว่าด้วยกัน
รอมาสองอาทิตย์แล้วเพื่อนยังไม่ว่างจะไปด้วยกันเลย

อ่านหนังสือสอบอยู่ค่ะ ยังไม่ได้นอน 555555

โอ ก็ดีมากนะคะ เราว่าเป็นกิจกรรมที่ดีมากเลยค่ะ เราไม่เคยลองไปบ้านพักคนชรา หรือบ้านเด็กกำพร้ามาก่อนนะ

ถ้าได้ทำงานและเลี้ยงตัวเองได้ เราว่าก็ดีที่จะแบ่งปันใหคนอื่นๆอยู่แล้วค่ะ

ส่วนตัวเป็นพวกขี้สงสาร 5555 บางทีอยากช่วยแต่ไม่ค่อยมีเวลาลงไปช่วยแบบคุณ เลยมักใช้วิธีโอนเงินช่วยแทนซะมากกว่า

ก็คิดว่าถ้าทำงานเลี้ยงตัวเองได้รอด เราก็คงจะมีกำลังช่วยคนมากขึ้นเหมือนกัน

คุณ RAY ขอบคุณมากๆค่ะที่แวะเข้าไปอ่านให้ ปลาบปลื้มตื้นตัน ได้เห็นในมุมมองคนอ่านก็ดีใจค่ะ

ขอเม้าปนระบายนิดนึง (ไม่มีคนคุยด้วย 555)

ความจริงเราก็มีปัญหากับมันพอประมาณ และคิดว่าหลายๆคนอาจจะเป็นกับนิยายตัวเอง คือหมกมุ่นกับมันมากไป ตอนแต่งใหม่ๆก็คิดว่าดี แต่ไปๆมาๆเริ่มมองงานตัวเองไม่ออก หลงทางซะงั้น

คือเราเคยถูกคอมเม้นท์ตอนเขียนเรื่องก่อน ว่าชอบตัดบทสั้น เปลี่ยนฉากเร็วไป ใช้งานตัวละครหลักหนัก แต่อันนั้นผ่านมาได้เพราะโทนเรื่องมันออกแนวโรแมนติคลึกลับหน่อย พี่บ.ก.ก็เลยหยวนๆให้ (เราเพิ่งเคยตีพิมพ์เรื่องแรกเมื่อตอนกลางปีนี้ค่ะ เป็นเรื่องแรกที่เขียนจบเลย ปาดน้ำตา) พอมาเขียนเรื่องใหม่ก็พยายามปรับปรุงเต็มที่เพราะกลัวจะซ้ำรอยเดิม เลยพยายามมาแบบเนิบๆอย่างที่เห็น ไม่รู้ว่าโอเวอร์ defend ไปรึเปล่าด้วย

ความเวิ่นที่เราว่าก็คือพวกคำสร้อยห้อยท้ายทั้งหลาย เราพยายามลดทอนไปเยอะแล้ว แต่ก็ยังมีบ้าง เช่นที่เห็นในบทแรก 'ความเงียบงันชวนอึดอัดทรมาน' คือจะตัดให้เหลือ 'ความเงียบชวนอึดอัด' ก็ได้ แต่ชอบสร้อยเพ้อๆ คือบางทีมีมากไปตอนอ่านทวนจะรู้สึกรำคาญตัวเอง 555

เรื่องความรู้ประกอบนิยาย เราเพิ่งทำการบ้านตอนจะเขียนนี่แหละค่ะ แต่เพราะพื้นฐานชอบประวัติศาสตร์อยู่แล้ว มันเลยไม่หน่วงเท่าไหร่ตอนหาข้อมูล แต่ก็พบปัญหาคือ เขียนข้อมูลในยุคนั้นผิดบ่อยเหมือนกัน เช่น การสัญจร ตอนแรกเราเขียนแบบมีรถคนลาก พอมาเช็ค อ่าว รถลากเพิ่งเข้าตอนร.5นี่ ฮ่วย แก้ใหม่หมดอีก คือเป็นแบบนี้เยอะมาก ถือเป็นความปวดสมองของการเขียนนิยายพีเรียด

สำหรับพล็อตหลักเรื่องที่เป็นการข้ามเวลา คุณทมยันตีเขียนทวิภพไว้เป็นผลงานขึ้นหิ้ง การเขียนพล็อตแบบนี้ให้คนอ่านรู้สึกฉีกไปก็ยากเหมือนกันค่ะ แต่เรื่องนี้ตามที่คิดไว้จะคนละมู้ดกับทวิภพ พล็อตก็ค่อนข้างต่างมากอยู่นะ คือทวิภพจะออกแนวเย็นๆ แสดงชีวิตคนไทยระดับขุนนางชั้นสูงแบบนุ่มนวล แต่ของเราตั้งใจจะให้ดุเด็ดเผ็ดร้อนหน่อย เน้นชีวิตคนระดับบ่าวไพร่มากกว่า อันนี้จะพยายามต่อไปค่ะ

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ จุ้บๆ

โทษทีค่ะ เพิ่งได้ว่างมาคุยต่อ 5555

อ่อ งี้นี่เอง พอดีเรายังไม่ทันได้อ่านละเอียดนะ แต่ก็พอเข้าใจความระมัดระวังของคุณเหมือนกันเรื่องคำสร้อย

สารภาพว่าตอนอ่าน เราลากผ่านหน้าบทความมาแล้วเปิดตอนแรกเลย เลยไม่ทราบว่าเคยตีพิมพ์กับอ.มาก่อน

ยังว่าอ่านๆไป สำนวนภาษา การบรรยาย ดีเทลเรื่องเข้าขั้นโปรมาก 555555

ส่วนเนิบ อืมม เราอ่านผ่านมากเลย คิดว่ามันออกจะเรียบเรื่อยไปหน่อยเหมือนกัน แต่เพราะยังอ่านผ่านๆเลยไม่รู้ว่าจะมีปมทำให้เรื่องน่าสนใจและฉีกจากทวิภพไปมากกว่านี้มั้ยอ่านะคะ ต้องรอดู ฮาาา

เข้าใจความยากในการแต่งเลยค่ะ 5555 แต่เราว่าเก่งนะคะ พีเรียดไทยนี่เราแหยงมากที่จะแต่ง อ่านมันก็พอไหว แต่ให้แต่งคงบาย แล้วคือคนรู้ลึกเยอะมาก แต่งผิดพลาดนิดหน่อยโดนติงกระจุย คือต้องค้นข้อมูลสาหัสมาก ต้องเป๊ะจริงไรงี้ เราเหนื่อยแทนคนแต่ง 5555

แต่งเรื่องนี้จบคงเข็ดย้อนยุคไทยไปอีกนานค่ะ 5555
ขอบคุณอีกเที่ยวนะคะ ^^