ชีวิตมหาลัย...ของผม

[SURARIT7238]

ก่อนอื่นเลย กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่อยากถามถึง วัยรุ่นทั้งหลายเลยนะครับ ส่วนตัวผู้เขียนเอง ตอนนี้ก็เรียนชั้นปีที่ 4 คณะ ครุศาสตร์  มหาลัยขอสงวนไว้นะครับ (เรียนห้าปี) ด้วยความที่ผู้เขียนเนี่ยกำลังจะจบมหาลัยเเล้ว เเต่ ชีวิตมหาลัยของผมเอง กลับไม่มีเพื่อนจริงๆ เลยสักคน  เรียนมาก็จนจะจบเเล้ว ด้วยเกรดเฉลี่ยที่ร่อแร่ ถึงเเม้คณะครุศาสตร์จะดูเหมือนเป็นคณะที่เรียนง่าย เเต่พอเอาเข้าจริงๆ เเล้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยหากไม่มีใจที่จะรักเรียนด้านนี้จริงๆ ตอนที่อยู่มัธยม ด้วยความที่ผมเนี่ย ไม่รู้จะเรียนด้านไหน พ่อแม่ก็เป็นครู ทั้งตระกูลก็เป็นครูเสียหมดตั้งเเต่รุ่นคุณยาย ลุงป้า น่้า อา ก็เป็นครูหมด ไม่เว้นเเม้เเต่ ลูกพี่ลูกน้อง ด้วยความที่ไม่รู้จะเรียนอะไร พ่อก็บอกแกมบังคับว่า เรียนครูสิ ก็สอบครับ ทีนี้ตัดมาตอนปีสาม ผู้เขียนได้มีโอกาสไปสังเกตการสอนที่โรงเรียน กลับพบว่า นี่ไม่ใช่ชีวิตที่ต้องการเลยเเม้เเต่น้อย อีกทั้งผู้เขียนโดนเพื่อนๆบอยคอร์ด เหตุเพราะ ผู้เขียนดันไปทะเลาะกับผู้หญิงคนหนึ่งตอนปีหนึ่ง เเล้ว ผู้เขียนเองเนี่ย ถ้าไม่ผิดผู้เขียนจะไม่ขอโทษเลย(รักความถูกต้องไม่ถูกเวลา)  ตวามบรรลัยจึงเกิดกับผู้เขียนทันทีครับ เป็นศัตรูกับใครได้ เเต่อย่าเป็นกับผู้หญิง เท่านั้นเเหละ เพื่อนๆผู้หญิงทั้งเมเจอร์ของผู้เขียน ก็มองผู้เขียนเหมือนกับว่า ผู้เขียนไปฆ่าหมาเขาตาย ผมเองก็พยายามอธิบายหลายต่อหลายครั้งเเล้ว เเต่พวกเขาเหล่านั้นก็ไม่ฟัง อารมณ์ประมานเพื่อนชั้นใครเป็นศัตรูกับเพื่อนชั้น ชั้นจะเกลียดคนคนนั้นด้วย  ทั้งๆที่ยังไม่เคยคบกับผม เลยเเม้เเต่น้อย เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอผู้หญิงเกลียดเยอะขนาดนี้  ชีวิตมหาลัยของผมมันจึงกดดันเข้าไปอีก พอเริ่มเรียนปีหนึ่งปีสองนั้นเหมือนจะโอเคเเต่พอลงเข้าปีสามวิชาเอกหนักๆผู้เขียนกลับเริ่มเบลอ กับเริ่มขาดกำลังใจเรียน เพราะเหมือนยิ่งอ่านเท่าไหร่ทำความเข้าใจเท่าไหร่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย ไหนจะเรื่องเพื่อนอีกที่ไม่มีใครคบ จะไปกับกลุ่มผู้ชายก็กินเหล้าเบียร์ เที่ยวกลางคืนเอาปาวๆ(ผุ้เขียนเป็นเด็กดีครับ) เเต่ก็ทนฝืนเรียนมาจนถึงปีสี่ ทีนี้ไม่รู้ว่าเคยเป็นกันรึเปล่าครับ ภาวะที่จะเดินต่อไปก็ยากลำบาก เกรดเฉลี่ยก็ติดเรี่ยเตี้ยดิน เพื่อนก็ไม่คบ รู้สึกว่าเข้ากับคนอื่นไมไ่ด้เลย เเต่ก็พยายามอย่างสุดความสามารถ มันเหมือนกับเเรงบันดาลใจมันหายไป ตั้งเเต่เราเริ่มรู้ว่ามันไม่ใช่ เเต่เราก็เดินทางมาถึงจุดจุดนี้เเล้ว จะให้ถอยไปเริ่มใหม่มันก็จะเสียเวลา เเต่ก็ยังกังวลอยู่ว่าจะสอนเด็กนักเรียนได้ดีจริงๆ ไหม เพราะ เราไม่ได้รักในอาชีพนี้จริงๆ ตอนนี้ผู้เขียนกังวลกับชีวิตปี 5 ของผู้เขียนมากที่จะต้องออกไปฝึกสอนกับ โรงเรียน ตอนปีหนึ่งผู้เขียนเกรด 3.3 เเต่พอตอนนี้ ผู้เขียนเกรด 2.1 มันทำให้เหมือนกับว่า เราเดินมาผิดทางมากๆ ผู้เขียนควรจะทำเช่นไรต่อไปดีครับ เพื่อนก็ไม่มี เเฟนก็ไม่มี เรียนก็ไม่เก่ง จบไปก็ไมไ่ด้อยากจะเป็นอาชีพนี้จริงๆ มันเหมือนกับล่องลอยเลยครับ เหมือนกับว่าที่ผ่านมาเราเสียเวลาไปหมด เราตามหาเส้นทางของเราไม่เจอเลย บางที ก็เเอบอิจจาคนที่มีจุดมุ่งหมายเป็นของตัวเองนะครับ ที่เขารู้ว่าเขาจะไปเป็นอะไร ทำอะไร เพื่ออะไร มีความสุขกับชีวิตตรงนั้น เเต่พอลองมามองย้อนดูตัวเองปุบ ว่างเปล่าเลยครับ เหมือนเริ่มนับหนึ่งใหม่เลย ที่เรียนอยู่ก็ปากกัดตีนถีบพอให้ผ่านพ้นไป ไม่รู้ว่าเพื่อนๆ เคยเป็นกันบ้างไหมครับ ยังไงก็คอมเม้น ตอบกันได้นะครับ 

Comments

[Nanajung]

เราก้เปนทำได้แค่ทัมใจมาถึงขนาดนี้ล้

[สู้ค่า]

เป็นนี่จะคุยกับพ่อแม่ค่ะ บอกว่าไม่มีความสุขจริงๆ อาชีพที่เราเรียนอยู่มันต้องอยู่กับเราไปตลอดชีวิตเลยนะคะ ลงปรึกษาท่านดูค่ะ สู้ๆค่ะ

[~beer~]

แล้วอะไรที่เป็นทางที่จขกท.ชอบล่ะคะ? ต้องลองหาตัวเองให้เจอก่อนนะคะถึงจะเริ่มแก้ปัญหาได้อย่างตรงจุด
สู้ๆค่ะ

[SURARIT7238]

มันก็ตอบยาก มาก ๆเลยครับ ที่จะหาสิ่งที่ตัวเองชอบเนี่ย แต่คงจะหางานทำอิสระเเหละครับ สักอย่างนึง เเต่ไม่รู้จะทำอะไรดีเลย คงลองไปหลายๆอย่างครับ