มหาลัยปีหนึ่ง..นึกว่ามันจะดีกว่านี้!

คิดมากเกินไปแล้ว

ลองลดความกลัว ความคิดมาก ของตัวเอง แล้วเปิดใจคุยกับเพื่อนให้มากขึ้นดู
เราเข้าใจความรู้สึกนี้นะ ปกติเราเป็นคนขี้อาย คิดมากด้วย
แต่ถ้าเอาแต่เงียบ คนอื่นก็ไม่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าจะเข้าหายังไงเหมือนกัน
ลองสังเกตเพื่อนๆ ดู ว่าปกติเขาคุยเรื่องอะไรกัน ลองหาหัวข้อที่เขาสนใจไปพูด
แล้วดูว่ามีกิจกรรมอะไรบ้างที่เราชอบทำ คนอื่นก็ชอบทำ ก็ลองไปเข้าร่วม
เรื่องที่โดนด่า โดนว่าลองไม่เก็บมาคิดมากบ้าง ถ้าคำนินทาอะไรที่เป็นความจริงก็ลองปรับปรุงดู
ถ้าเขาเห็นเราเปลี่ยนแปลง เดี๋ยวมันก็กลายเป็นแค่ลมปากเองแหละ

ในฐานะที่ปี1ด้วยกัน เราอยากแนะนำอะไรตัวเองหน่อย เราไม่ได้เรียนในกรุุงเทพ เราเรียนเชียงราย เราเองตอนมอปลายมีเพื่อนสนิทเป็นกลุ่มใหญ่ มีเพื่อนสนิทมากๆ มาเรียนด้วยที่นี่ ถึงจะเรียนคนละสำนักวิชาก็เถอะ อย่างแรก อยากให้มั่นใจในตัวเอง ถ้าเธอไม่มั่นใจเธอทำอะไรไม่ได้หรอกนะ เพื่อนทิ้งเราก็เคย ทั้งมอปลายและมหาลัย เพื่อนมหาลัยนี่สลับกันโกรธเราอาทิตย์ละคน ช่วงนั้นจิตตกร้องไห้อยากซิ่วมาก แต่สงสารพ่อแม่ เราเลยฮึดสู้ คิดซะว่าเราไม่ได้เกิดมาเพื่อเพื่อนกลุ่มนั้น ตอนนี้ก็เฟดตัวเองออกมา อยู่กับเมท โชคดีเมทดีอีก ถึงแฟนเมทคนนึงจะไไม่ดีเท่าไรก็เหอะ ยังไงก็ตาม มั่นใจไว้ซะ นี่มันชีวิตของเธอนะ อย่าฝห้คนอื่นมาทำเธอดาวน์เพราะความไม่มั่นใจของเธอ สู้ๆ เราเป็นกำลังใจให้นะ

เป็นคล้ายๆกันเลยอ่ะสู้ๆละกัน

ชะตากรรมเดียวกันเลย สู้ต่อๆ️️️

ปี1ไม่ได้น่ากลัวทุกอย่าง อย่าง้ราก็เป็นคนเพื่อนเยอะนะแบบก็มีอ่ะเพราะพูดมากแต่ก็มีคนเกลียดเช่นเดียวกันเพราะเราเป็นคนตรงมากๆเลยมีคนไม่ชอบแต่เราคิดว่าในมหาลัยเราจะวางตัวใหม่ซึ่งก็นะมันไม่ง่ายหรอกมันเหมือนใส่หน้ากากเข้าหากันแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะตลอดเวลาเพื่อนดีๆก็มีเยอะมันแล้วแต่โอกาสมากกว่า มันไม่มีหรอกเพื่อนที่คบกันเพราะเรียนเก่งรึเปล่า เพราะยังไม่ทันสอบมิทเทอมไม่มีใครรู้หรอกว่าใครเก่งจริงหรือไม่จริง มันอยู่ที่มุมมองและการทำตัวของ จขกท. มากกว่า กล้าที่จะลองเปิดใจแต่ก็ต้องระวังในการพูด อย่าคิดว่าฉันเงียบๆไปดีกว่าเพราะสุดท้ายเราก็จะไม่มีเพื่อนเพราะเขาไม่กล้าที่จะคุยหรือเข้าหาแล้วก็คิดว่าเราไว้ใจไม่ได้เหมือนที่จขกท.คิดกับคนอื่นนั้นแหละคะ

เราเองก็ปี 1เราเองก็เรียนที่ กทม. คือเราอยู่ กทม.อยู่แล้ว เราขอบอกอะไรหน่อยนะ สังคมในมหาลัยมันยาก เพื่อนในมหาลัยมีหลากหลายรูปแบบ

ซี่งแน่นอนว่าแกต้องเจออะไรมากกว่านี้ แต่ชีวิตมหาลัยมันจะสอนแกเอง
แกจะเข้มแข็งขึ้น เพื่อนบางคนที่ดีๆก็มี เปิดใจให้กว้างๆ อย่าอ่อนแอ

แกต้องเข็มแข็งเข้าไว้ ตั้งเป้าหมายว่าฉันจะจบ เรื่องเรียนเก่งหรือไม่เก่ง ไม่ใช่ตัวตัดสินทุกอย่างในชีวิตนะ คนเราพัฒนากันได้ เราเชื่อว่าสักวันแกต้องมีเพื่อนแน่ๆเราเอาใจช่วย  

ลองเปลี่ยนความคิดดูนะคะ เปิดใจ มั่นใจในตัวเองหน่อย คิดบวกเข้าไว้ค่ะ ตอนพี่ปี1 ก็แบบนี้เหมือนกัน แต่ก็อย่างว่าเพื่อนบางคนคบไม่ได้จริงๆค่ะ แต่เพื่อนดีๆก็มีเยอะแยะนะคะ. คิดบวกค่ะ ลองเปิดใจ ถ้าอึดอัด ค่อยๆออกมาหากลุ่มใหม่อยู่ บางที ก็ไม่ใช่ไลฟ์สไตร์เราค่ะ สู้ๆนะคะ

ทิ้งเรื่องเพื่อนไป เอาเรื่องเรียนให้ดี แล้วเพื่อนก็จะมีเอง ถ้ามัวแต่เอาชีวิตไปคิดถึงแต่คนอื่น ชีวิตเรามันก็พินาศอยู่อย่างนั้นแหล่ะ เราออกจากวังวนนั้นมาแล้ว เธอล่ะ พร้อมจะออกมารึยัง?

ไม่ต่างกันค่ะ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนชีวิตตัวเอง แต่เราไม่ได้กลัวเราแค่ไม่รู้จะเข้าหายังไงดี เราเป็นประเภทไม่ค่อยไว้ใจใครแต่ก็ไม่แสดงออกว่าไม่ไว้ใจ ทุกวันนี้มีเพื่อนแต่เหมือนอยู่คนเดียว
ยังไงก็สู้ๆนะคะ

จากใจคนที่เคยประสบปัญหาแบบนี้เช่นกัน แต่ของเราโดนแบนทั้งห้องแล้วก็เอาเราไปนินทากันสนุกปาก จนเราเป็นโรคซึมเศร้า แต่ก็เพราะพ่อแม่ละที่ทำให้เราต้องสู้กับปัญหาพวกนี้ เนื่องจากเราเป็นลูกคนโตเป็นความหวังของครอบครัว มันเลยต้องสู้ต่อไป
เราอยากแนะนำเธอว่า ถ้าเจอปัญหาอะไรขอให้ยิ้มสู้กับมันซะ เพราะรอยยิ้มไม่เคยเป็นยาพิษสำหรับใคร

PS. อยากคุยกับคนแปลกหน้าแบบไม่เกร็ง ลองไปทำงานจิตอาสาหรือออกค่ายอาสาสิ. (เราลองมาแล้ว สนุก แถมได้เพื่อนทั่วมหาลัยเลย ทั้งอาจารย์ รุ่นพี่ รุ่นน้อง พ่อยาม.แม่บ้าน พี่ๆพนักงาน และเพื่อนต่างคณะ)
PSS. ถ้าเธอไม่เปลี่ยนแปลงตอนนี้ ในภายภาคหน้าสังคมในที่ทำงานยิ่งจะแย่กว่านี้อีก ให้ประสบการณ์แย่ๆในครั้งนี้เป็นบทเรียนที่สอนให้เธอพร้อมที่จะก้าวต่อไป

อยากมีเพื่อนต้องเข้าหาเพื่อนนะคะ มหาลัยแล้วเราต้องปรับตัวที่จะเข้าหาบ้าง บางทีการอยู่คนเดียวมันก็ดูปลอดภัยแต่เมื่ออยากมีเพื่อนดีๆซักคนลองทำความเข้าใจแล้วลองคุยดู บางทีการที่เป็นแบบนี้เพื่อนก็ไม่เข้าใจนะว่าเราคิดอะไรอยู่ มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ อย่าคิดลบกับตัวเองมันจะพาลให้มองโลกในแง่ร้าย นี่พึ่งปีหนึ่งยังเข้ากันไม่ได้ไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็จะมีซักคนดีๆเองคะ นี่ยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นอยู่เลย สู้ๆนะคะ

พออ่านกระทู้แล้วนึกถึงตัวเองเลย เราติดม.รัฐในกรุเทพค่ะ เราเป็นคนเงียบๆถ้าไม่สนิทจริงๆจะไม่มีทางรู้นิสัยเราเลย เราเรียนไม่เก่งถึงขั้นโง่ดักดานเลยก็ว่าได้ เพื่อนก็ไม่ค่อยมีหรอกไม่กล้าคุยกับใครก่อนด้วยรอให้เขามาคุยกับเราเอง เป็นคนที่เข้าสังคมไม่เก่ง กิจกรรมไม่เอาไหนไม่เข้า เจอรุ่นพี่บางคนพอหวัดดีก็ทำเหมือนไม่เห็นเรา เราเลยไม่ค่อยกล้าหวัดดีใครเลย เราก็มีความคิดแบบเธอนะว่าขึ้นมหาลัยแล้วเราจะต้องหาเพื่อนให้ได้เราจะต้องเฟรนลี่เข้าไปคุยกับคนอื่นก่อน เราเครียดมากเรื่องเพื่อนถึงขนาดนอนไม่หลับเลยล่ะเราเข้าใจนะ ตอนแรกน่ะเราคิดว่าถ้าไม่มีเพื่อนจริงๆเราก็จะอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง เราเลยไปปรึกษาญาติผู้พี่ว่าจะทำไงหาเพื่อนยากไหมแล้วจะมีคนที่นิสัยเหมือนเราไหม พี่บอกว่าให้ลองไปคุยกับเขาก่อนกล้าๆหน่อย ถึงจะบอกมาแบบนี้แต่เราเข้าไม่ได้จริงๆทำไม่ได้อ่ะ เราเจอเพื่อนที่มาเรียนคนเดียวเหมือนกันเขาเข้ามาคุยกับเราก่อนนิสัยเหมือนกันเลยพอไปกันได้2คน เธอก็สู้ๆนะลองหาๆดูนะไม่ต้องเครียดนะ

พี่มีนิสัยและปัญหาเรื่องเข้าสังคมแบบผมเลย ไม่มีรูป ไม่มีอะไรทั้งนั้น เพื่อนฝูงเหรอ... ผมเข้าใจมันมากสำหรับความรู้สึกแบบนี้ TT

แนะนำให้เริ่มจากการทำกิจกรรมค่ะ พี่เป็นคนหนึ่งที่ไปเรียนมหาลัยแบบไม่มีเพื่อน คนอื่นมาจากจังหวัดเดียวกัน โรงเรียนเดียวกัน จำได้ว่าปี 1 ไปคนเดียว แต่พี่เริ่มจากการยิ้ม การทำกิจกรรม  อย่าไปกลัวการเข้าสังคมค่ะ ไม่มีอะไรเลย เราแค่ไม่เปิดใจเองเอาแต่โทษตัวเอง น้องไม่ได้โง่นะคะ และการเรียนไม่รุเรื่องไม่ใช่ปัญหาว่าน้องจะมีเพื่อนหรือไม่มี น้องแค่ไม่เปิดใจ แต่เพื่อนมหาลัยหายากจะคะ พี่พูดจริงๆ เพื่อนที่รับฟังที่เข้าใจ มหาลัยส่วนใหญ่ก็คบๆกันอ่ะค่ะ แต่ไม่ได้สนิทใจไปซะทุกอย่าง แต่ก็พยายามนะคะ สู้ๆ เริ่มจากยิ้ม ทำกิจกรรม ตอนเข้ามาปี 1 พี่ไม่รุจักใครเลย ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครอยากคยเพราะพี่เงียบ ดูโลกส่วนตัวสูง แต่พอเริ่มทำกิจกรรม ยิ้มแย้ม ตอนนี้มีสังคมเยอะมาก รู้จักทุกเอก สู้ๆนะคะ บางทีเพื่อนแท้ก็มาในรูปแบบของรุ่นพี่เอกอื่นเหมือนกัน เปิดสังคมให้กว้าง [bb-009]

สู้ๆนะ พี่อยู่ปี2แล้วขอพูดเลยว่ามันเป็นแค่จุดเริ่มต้น ขอยกตัวอย่างเรื่องเพื่อนนะ พี่มีเพื่อนสมัยเรียนม.ปลายมาเรียนด้วยกัน ตอนม.ปลายพี่กับเขาไม่ได้สนิทกันมากมายแต่อยู่ห้องเดียวกัน พอมาเจอกันที่มหาลัยเราเลยสนิทกันมากจนคนอื่นคิดว่าแฟน ทุกๆอย่างมันดีมากเลยแหละตอนพี่ปี1 พี่เข้าได้กับทุกคน แต่พอมาช่วงปี2ก็เริ่มแตกเริ่มหักกับเพื่อนในคณะ จนมาถึงเพื่อนที่สนิทที่สุด ตอนนี้ก็ไม่ต้องสงสัยนะ พี่ไม่ได้คุยกับเพื่อนเลย ไม่คุยกันจริงๆ เรียนด้วยกันก็ไม่คุยกันหน้าก็ไม่มองกัน สาเหตุก็คงพี่ไปจุกจิกเพื่อนไปมั้ง555555 แต่ก็อย่าไปคิดมากเลยนะ เรื่องแบบนี้มันคือเรื่องธรรมชาติ อยุ่ในสังคมหมุ่มากก็ต้องมีปัญหาเป็นธรรมดา ขอให้น้องสู้ๆนะต้ังใจเรียนนะเป็นกำลังใจให้

  ลองให้เวลากับตัวเองดูนะ การปรับตัวเข้ากับสังคมเป็นสิ่งจำเป็น และมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แรกๆมันอาจจะยากหน่อย แต่ถ้าเราฝึกบ่อยๆเดี๋ยวมันก็จะง่ายขึ้นเอง
  เราก็เป็นคนยิ้มยากนะ ยากมากๆเข้าขั้นก้อนหิน เคยคิดว่าใครจะมองยังไงก็ช่างเขา เราไม่แคร์! แต่.. มันเหมือนเป็นการผลักคนดีดีให้ไกลออกไปจากเราด้วยอะ ลองมองอีกมุม ถ้ามีคนเข้ามาคุย ทักทาย ยิ้มแย้มกับเรา เราก็รู้สึกดีและอยากทำแบบนั้นกับเขาบ้าง ลองให้ดููก่อน เดี๋ยวก็จะได้รับกลับมาเอง
  ค่อยๆเปลี่ยนตัวเองเพราะเราไปเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้ ใครไม่ดีก็ช่างเขา ทำตัวเราให้ดีก็พอ  #สู้ๆนะคะ

สู้ๆนะจขกท.พี่ก็เคยเป็นแบบเราแหละทั้งโดนรุ่นพี่ด่า เพื่อนแบนพี่ก็เยอะ ดีหน่อยที่เพื่อนในกลุ่มยังคุยกับพี่ แต่พี่ปรับปรุงตัวก็ผ่านมาได้นะ เราไม่ต้องสนใจเก็บมาคิดหรอก ตั้งใจเรียนให้สมกับที่พ่อแม่ส่งเรามาเรียนดีกว่า สู้ๆนะน้องพี่เอาใจช่วย อย่าเครียดๆๆ หาเรื่องที่ชอบทำก็ได้เพื่อให้มีความสุข

เราก้ปีหนึ่งเปนเหมือนกันเลยมันอึดอัดสุดๆอะ ยังไงก้ทักกันได้นะพร้อมปรับทุกข์ได้เสมอสู้ๆนะเห้อ

เราขอแนะนำในฐานะคนที่เจอประสบการณ์เดียวกับคุณทุกอย่าง อาจจะยาวสักนิดแต่เราขอให้ จขกท.อ่านเถอะ เผื่อจะทำให้รู้สึกดีขึ้น เราคิดว่าเราเจอเรื่องเลวร้ายกว่าคุณอีก เราเป็นตอนม.4 เราเป็นเด็กสมุทรปราการ ย้ายมาเรียน กทม.ตอน ม.4 ตอนแรกเราก็เฟรนลี่พยายามหากลุ่ม แต่มันก็ไม่ใช่ซักทีเราเปลี่ยนกลุ่มบ่อย บวกกับเราไม่ค่อยยอมใคร ไม่ก้มหัวให้ใครก็เลยมีแต่เพื่อนเกลียดเพื่อนนินทาไม่อยากคบ เราทะเลาะกับรุ่นพี่ที่ รร.ด้วย อยู่ ม.5 แล้วเค้าก็พากันเกลียดเรากันแทบทั้งรุ่น คือเรากลายเป็นเดินไปไหนก็มีแต่คนมองค้อน มีแต่คนหัวเราะเยาะว่าเราเป็นตัวตลก เกลียดเรา เราจิตตกเหมือนคุณเลยต้องอยู่คนเดียว เวลาพยายามไปคุยกับใคร ก้ไม่มีใครอยากคุยด้วย เราต้องกลายเป็นคนเงียบ เพราะพูดไปก็เหมือนอากาศ เราเร่ร่อนอยู่คนเดียวในห้อง ห้องเรามีกลุ่มกันหมดยกเว้นเรา แต่เราโชคดี เราเจอเพื่อนคนนึง ที่เป็นคนเงียบๆเหมือนเรานางอยู่กลุ่มเพื่อนที่เกลียดเรา นางบอกนางไม่ชอบพวกนี้วุ่นวาย เราก็เลยเกาะนาง ชีวิตตอนม.4 ก็ทรมาน เหมือนอากาศ เราเป็นโรคซึมเศร้า ย้ำคิดย้ำทำเพราะเรื่องนี้ จนต้องไปหาหมอจิต พอ ม.5 สายเรามีสองห้อง ต้องแยกคนเก่งอยู่ ห้อง 4 เราเรียนเก่ง เราเลยได้อยู่ห้องสี่ เพื่อนเราก็อยู่ ส่วนอีกลุ่มที่เกลียดเรามันมี ประมาณ 8 คน มันก็แยกกันเป็น 4 กับ 4 แล้วพวกมันก็ทะเลาะกันแตกกัน เราเลยอยู่กับเพื่อนคนนี้ 2 คน เราไม่เคยเจอมิตรภาพที่ดีขนาดนี้เลย เพื่อนเราไม่เคยทำให้เรารู้สึกแย่ หรือน้อยใจอะไรเลย ชวนคุยอะไรก็คุยได้หมด มีน้ำใจ และเข้าใจเรา ทำให้ชีวิต ม.5 ดีขึ้นมาก แต่รุ่นพี่ที่เกลียดเราเค้าขึ้นม.6 ก็ยังยุใน รร.ก็ไม่ดีเท่าไหร่ แถมชื่อเสียงเราก็เสียหายป่นปี้ มีเรื่องมาให้เครียดเรื่อยๆ เรากินยาหมอตลอด สวดมนต์ไหว้พระ พยายามทำบุญพึ่งสิ่งศักดิ์สิท เราเข้าใจว่าเป็นกรรมของเรา เพราะเราก็ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ เราเจ้าคิดเจ้าแค้น ขี้น้อยใจ ขี้อาฆาต กับพ่อแม่เรายังว่าเลย ว่าแรงด้วย เราเริ่มสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ พยายามทำตัวให้ดีขึ้น แล้วมันก็ดีขึ้นทุกวัน จนตอนนี้เราขึ้น ม.6 แล้ว รุ่นพี่ที่เกลียดเรามันก็ไปแล้ว ดีใจมากเลย สิ่งดีๆเริ่มเข้ามาหาเราตอนม.6 เราได้ประสบการณ์ชีวิตมากมายจากเรื่องที่ผ่านๆมาทำให้เราโตขึ้นเข้าใจชีวิตมากขึ้น ชีวิตมันก็เป็นอย่างนี้แหละ มีขึ้นมีลง เราอยากแนะนำว่าคุณควรทำในสิ่งที่คุณมีความสุข ถ้าคุณไม่มีความสุขที่จะทำคุณก็อยู่เฉยๆเหมือนเดิมหละ หมั่นสวดมนไหว้พระอธิษฐาน ให้ทานและที่สำคัญคุณควรให้อภัยคนที่ทำร้ายคุณ ทานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคืออภัยทาน แล้วคุณจะพบความสุขที่แท้จริง จิตใจที่หม่นหมองของคุณก็จะแจ่มใสขึ้น คุณต้องยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น คุณควรตั้งใจเรียน แล้วก็ไม่ต้องแคร์ใครมาก เลือกแคร์คนที่เค้าดีกับคุณจริงๆ คุณก็โตแล้วคุณต้องรู้จักแยกแยะว่าใครดีไม่ดี ยอมตามๆสังคมไปบ้างก็ได้เพื่อความอยู่รอด แต่คุณต้องมีจุดยืน มีเป้าหมายในชีวิต หรือถ้าคุณทุกข์มากจริงๆลองปรึกษาพ่อแม่ หรือใครก็ได้ ทางเลือกสุดท้ายคือไปพบจิตแพท คนที่พบจิตแพทไม่ใช่คนบ้าทุกคนนะคะ 

ผมเจอมาแล้ว. โดนต่อยมาด้วยครับ. ผมจะบอกว่าให้ตั้งใจเรียนเข้าไว้เอาให้จบให้ได้. อย่าไปสนใจคนอื่น. ถ้าจบได้ถือว่าเราชนะอุปสรรค

ใจเย็นๆ ตั้งสติ ค่อยๆลองเข้าสังคมก็ไม่เสียหายอะไรนี่ จริงไหม ค่อยๆปรับตัวไป ค่อยๆคิด ค่อยๆทำ พยายามทำให้ตัวเองปรับเข้าสู่สภาพแวดล้อมให้ได้ กิจกรรมลองเข้าก็ได้(แต่ไม่จำเป็นเพราะไม่มีผลกับการจบมหาลัย) แล้วเท่าที่ดู ดูเหมือนจะชอบว่าตัวเองว่า "โง่ เข้าสังคมไม่เก่ง" คุณครับ คุณกำลังสะกดจิตตัวเองอยู่นะครับ ไหนลองแบบว่า"เอาละ วันนี้คือวันใหม่ของเรา วันนี้ฉันจะทำวันนี้ให้ดีที่สุด วันนี้คือวันเปลี่ยนแปลงของฉัน วันนี้คือ ตัวฉันที่ไม่ใช่คนเดิม" ดูมีกำลังใจขึ้นไหม ถ้าเราท้อเราก็ต้องเติมกำลังใจ เหมือนกองไฟที่ถ้าใกล้ดับก็ต้องหาเชื้อเพลิงมาเพิ่ม กำลังใจก็เหมือนเชื่้อเพลิงนั้นแหละ

สู้ๆนะครับ แล้วสักวันหนึ่งจะเป็นวันของเรา

ลองเดินหะนหน้าเข้ากระจกกวักน้ำเย็นๆขึ้นมาล้างหน้าแล้วลองหันหน้าส่องกระจกดูตัวเองอีกทีนึง แล้วลองถามตัวเองดูว่า นี้มันใช่สิ่งที่เราอยากเป็นมั้ย? นี้มันใช่ตัวเรารึเปล่า เราอยากเป็นแบบนี้รึเปล่าอึกอัดมั้ยกับสิ่งที่ทำ แล้วกวักน้ำล้างหน้าแล้วส่องกระจกดูอีกที สิ่งที่เห็นในกระจกคือตัวเราในตอนนี้ แล้วทำยังไงให้เป็นตัวเราที่อยากเป็น? ถ้าอยากเป็นคนเฟรนด์ลี่ เข้ากับสังคมได้ มีเพื่อนจริงใจเยอะๆ ให้ลองจินตนาการว่าเวลาเราอยู่หน้าเพื่อนตอนนี้เราทำตัวยังไง และถ้าเป็นตัวเราที่อยากเป็น เขาจะทำตัวยังไงเวลาอยู่หน้าเพื่อน ? การมีเพื่อนจริงใจซักคนเราไม่จำเป็นต้องทำตัวเฟรนด์ลี่มากๆ ไม่จำเป็นต้องสวยไม่จำเป็นต้องรวมมีข้อดีอะไรมากมายหรอกคะ เเค่ลองทักเพื่อนซักคนนึงที่ยอมรับในสิ่งที่เราเป็นได้ก็พอ แน่นอนว่าความจริงใจต้องแลกมาด้วยความจริงใจ การคบหาเพื่อนมันอยู่ที่ใจคะ ไม่มีหรอกคนที่ไม่เคยมีคนเกลียด คนเงียบๆก็ใช่ว่าจะไม่มีเพื่อน ลองทำอะไรใหม่ๆที่แปลกจากชีวิตเดิมๆของตัวเองเช่น ลองทักเพื่อนก่อน ถึงใครจะมองว่าคำทักทายเป็นเศษกระดาษก็ไม่เสียหาย ลองชวนคุยก่อนถ้าไม่รู้ว่าจะชวนอะไรก็ขอไปร่วมกับกลุ่มเพื่อนวงใหญ่ๆแล้วฟังว่าเขาพูดเรื่องอะไรกับถ้ารับนิสัยไม่ได้ก็ให้ลองเปลี่ยนกลุ่มดู มันต้องมีซักที่ที่เป็นของเรา เลิกนั่งมองย้อนอดีตของตัวเองแล้วหันไปมองข้างหน้าว่าเรายังอยากเป็นเราในแบบนี้แบบที่อยู่คนเดียว หรือเป็นคนใหม่ที่มีเพื่อนบ้างซัก3 คนก็ยังดี อย่ากลัวที่จะต้องโดนหัวเราะเยาะ อย่ากลัวที่จะโดนเกลียด ถ้าในแต่กลัวจนไม่มีความจริงใจให้กันและกันก็ไม่มีใครให้ความจริงใจคะ เรื่องนี้มันขึ้นกับใจ เราแค่ยังกลัวที่จะเข้าหาคนอื่นเท่านั้น สู้ๆนะคะ ถ้าท้อเมื่อไรก็ลองล้างหน้าส่องกระจกแล้วถามตัวเองดู ว่าอยากเป็นคนแบบไหน ^^
//เรื่องคนเกลียดอะไรงี้เรื่องธรรมดาคะแล้วแค่เลเวลคนค่ะ ลองกล้าไปถามดูซักหน่อยว่าเกลียดกับทำไมลองปรับความเข้าใจนิดนึง บางทีเราอาจแค่กังวลไปเองก็ได้เพราะน้อยคนค่ะที่จะเกลียดกันโดยไร้เหตุผล เรียนเก่งไม่เก่งไม่ใช่ประเด็น สวยไม่สวยกับเพื่อนมันคนละเรื่องเลย~ ลองถามตัวเองดูแล้วทำอะไรใหม่ๆอย่ากลัวการเปลี่ยนแปลง เลิกกลัวแล้วลองพูดคุยกันให้ความจริงใจ ถามตัวเองว่าเราเป็นคนแบบไหนทำไมเพื่อนไม่คุยกับเราบางคนเขาอาจพยายามเข้ามาแล้วแต่ก็จากไปเพราะไม่รู้จะช่วยยังไง เพราะงั้นสิ่งที่เราทำได้คือช่วยตัวเองค่ะ ทุกคนมีข้อจำกัดไม่มีใครที่ทนอยู่กับสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองได้นานหรอก เลิกโทษชีวิต โทษตัวเอง แล้วหันมาเข้ากับกลุ่มเพื่อนดู ถ้าไม่ใช่ก็ลองหาใหม่ไม่ต้องกลัวชีวิตนี้มีขึ้นมีลง คิดซะว่า ชาตินี้มีเพื่อนที่คุยกันได้ซักคนก็ดี~ เรื่องเรียนก็คว้าๆไว้นะค่ะ ปีแรกๆอาจเครียดการเรียนเลยตก ลองตั้งใจมากกว่านี้ถ้าไม่ได้ก็ให้ทำ ล้มก็ลุก อย่ามานั่งโทษตัวเองเลย แต่การเข้าสังคม..ก็ไม่ควรปล่อยค่ะจริงอยู่ที่อาจบอกว่าอยู่คนเดียวก็ได้แต่ลองถามตัวเองว่าอยากอยู่อย่างนั้นจริงหรือ? สังคมปัจจุบันมีสังคมไว้ดีกว่าอยู่คนเดียวค่ะ เราสัมผัสได้-0-(เข้าหากลุ่มเพื่อนดีด้วยนะอย่าเหมือนเรา รู้ว่าเข้ากลุ่มไม่ได้ก็ยอมโดนหลอกใช้อยู่เป็นปีๆกว่าจะหาเพื่อนที่จริงใจกับเขาได้ -..- กลัวๆการหาเพื่อนไปนิดเลย) สู้น้าา เรารู้มันยาก แต่กล้าๆหน่อย อย่าเอาแต่โทษตัวเองจนเสียความมั่นใจ ยืดอกคุยกับคนอื่นเลยไม่มีใครว่าอะไรหรอกเราไม่ได้พูดจาไม่ดีนี้ เรียนไม่เก่งเเล้วไง? กู้กลับมาก็ได้ ปีแรกๆเกรดตกปีหลังๆเกรดงามๆก็เยอะไปอย่าไปสนตั้งใจทำตัวเราให้ดีที่สุดดีกว่า

เธอลองยิ้มดูสิ เราเชื่อว่ารอยยิ้มเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างได้ อย่ามองโลกในแง่ร้าย ถ้าเธอทำหน้านิ่งเบื่อโลกก็จะไม่มีใครกล้าคุยด้วย ยิ้มให้เยอะๆ อย่าให้ปมในอดีตมันมาเป็นหอกทิ่มแทงใจเรา ทำชีวิตให้มันสุดๆ สนุกกับมันให้เต็มที่ ยิ่งเรียนไม่เก่งยิ่งต้องเกาะกลุ่มเพื่อนเอาไว้  กิจกรรมมันสนุกนะโดนรุ่นพี่ว้ากบ้าง ด่าบ้างทั้งทางตรงและทางอ้อม มันก็เป็นสีสันดี เราก็สวดแผ่เมตตาไป พี่เขาก็ทำตามหน้าที่ ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีช่วงเวลาของมัน อย่ายอมแพ้นะ เชื่อว่าเพื่อนจะเจอคนที่เธอจะเรียกว่าเพื่อนจากใจจริง

ถึงกับต้องล็อคอินเข้ามาตอบ 
จขกท.ฟังเรานะ เราก็เคยเป็นแบบจขกท.เหมือนกัน เราโดนหนักกว่าด้วยซ้ำ ตอนม.ต้นมันเป็นเรื่องที่เราอยากจะลืมมันไปเลย ชีวิตตอนนั้นโดดเดี่ยวมากๆ แทบไม่มีเพื่อน โดนเพื่อนในกลุ่มมองเป็นส่วนเกิน กินข้าวคนเดียวก็มี บางครั้งร้องไห้ในห้องเรียนก็มี เพราะเรื่องเพื่อน เรื่องการเข้าสังคม การเข้าหาอาจารย์ เราเป็นคนที่เงียบมากกกกก หลังจากที่เราเจอเหตุการณ์ที่โคตรฝังใจตอนม.ต้น(ไม่ขอพูดถึงดีกว่าเนอะ) ม.ปลายเราย้ายมาอยู่ที่กทม. เราเริ่มคิดว่าจะทำยังไงถึงจะมีเพื่อน เราเริ่มดึงตัวตนด้านที่ไม่ค่อยมีใครเห็นค่อยๆดึงมันออกมา ด้านดีๆของเราอะ ดึงมันออกมาใช้เหอะ ด้านที่แย่ๆก็เก็บมันไว้คนเดียวพอ ด้านดีก็เช่นการเรียน ถ้าเรียนไม่เก่งก็ตั้งใจฟังอาจารย์ก็ได้ เรื่องการเข้าหาสังคม เราว่าจขกท.ก็ลองฝึกพูด คอยรับฟังปัญหาของคนอื่นดูก็ได้ เพราะบางคนอะ เค้าต้องการคนที่คอยรับฟังเค้ามากๆ จขกท.ลองทำดูนะ เรื่องที่มีเรื่องกับรุ่นพี่ จขกท.ไม่ต้องเก็บมันมาใส่ใจ ให้ปล่อยไปเหอะ เดี๋ยวเรื่องมันก็ดีเอง เรื่องซิ่ว ซิ่วอะมันปีหนึ่งเลยนะที่เสียไป ถ้ามันเป็นคณะที่เราชอบแล้วเราสอบติดเราโคตรภูมิใจเลยนะ แต่ถ้ามันไม่ใช่ก็ลองตัดสินใจดูอีกที ให้คิดถึงหน้าแม่ไว้ สำหรับเราคิดตลอดว่าอยากเรียนให้จบเพราะถ้าไม่จบแม่รอตื๊บอยู่5555555 เรามีคำแนะนำเท่านี้แหละ ถ้าจขกท.อยากปรึกษาอะไรเรา ก็ทักเรามาได้นะ เราเคยผ่านจุดนั้นมาก่อนเราเข้าใจ สู้ๆนะ จากเด็ก59เหมือนกัน

เห้ยน้องงงง ในฐานะที่พี่อยู่ปี 4 และแก่มากแล้ว พี่จะบอกให้นะ น้องต้องเริ่มหวะ

น้องเอาแต่คิดกลัว ๆ ๆ คิดว่าคนนั้นไม่ชอบเรา คิดว่าเราไม่สำคัญ กลัวเขารำคาญ กลัวไม่มีเพื่อน

น้องไม่เริ่ม เพื่อนจะรู้หรอ น้องทักเลย เดินไปเห้ยเป็นไงวะ(ไม่ต้องขนาดพี่ก็ได้) เสนอหน้าบ่อยๆ

มีส่วนร่วม พูดอะไรบ้าง เดี่ยวก็มีเพื่อน พี่เตือนเลยน้องอยู่คนเดียวในสังคมไมไ่ด้นะ ถือว่าซ้อมไว้

ตอนไปทำงานน้องก็ต้องเข้าสังคมอีกครั้งนึง -สังคมทำงานหนักเลย ซ้อมไว้ครับ

ปล. จริงๆตอนพี่อยุ่ปี 1 พี่ก็ไม่ชอบพวกเด็กไฟฟ้านะ แต่พอเข้ากิจกรรมด้วยกันบ่อยๆสนิทกันเฉ๊ยย อิอิ

อยากแนะนำให้โฟกัสที่การเรียนก่อนเน้อ 
เพราะจขกท.ก็บอกว่าเรียนไม่ไหว เรื่องเพื่อนทีหลังก็ได้ เพราะถ้าการเรียนไม่รอด มีเพื่อนก็อาจจะเจอเรื่องซิ่วเนอะ 
ถามตัวเองดู ว่าเราเรียนไหวไหม ใช่สิ่งที่เราชอบหรือเปล่า ถ้าไม่ การถอยก็เป็นทางออกที่ดีทางหนึ่ง แต่อยากให้ใจตัวเองบอกว่าไม่ไหวจริงๆเสียก่อน ก่อนที่จะตัดสินใจซิ่วนะ เราว่าแม่จขกท.คงเข้าใจ ถ้าอธิบายอย่างมีเหตุผลนะ

เรื่องเพื่อน ของแบบนี้ต้องอยู่ไปสักพัก เราก็จะเจอเพื่อนที่เข้ากับเราได้ นี่เรื่องจริงนะ แค่เราต้องเปิดใจรับคนอื่นเข้ามา ละพยายามมองคนอื่นในแง่ดี มันยากนะ แต่ถ้าเราทำ เราทำได้แน่นอน  

การซิ่วคงไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดีเท่าไหร่

ถ้าเข้ากับคนอื่นไม่ค่อยได้ ขอให้เรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวให้ได้และมีความสุขกับมันมากๆ

ทุกคนอยากมีที่ระบายทั้งนั้น เล่นทวิตเตอร์ ไม่มีใครสนใจว่าตัวจริงคุณเป็นใครหรอก

แต่ถ้าคิดว่ามันมีปัญหา ลองปรึกษานักจิตวิทยาคลีนิคหรือโทรหาสายด่วนสุขภาพจิตดู ..การปรึกษานักจิตวิทยาไม่ใช่เพราะบ้าเท่านั้น

บางที การปรับทัศนคติ (โดยไม่ใช่ในค่ายทหาร) อาจจะทำให้มีความสุขมากขึ้น

เราซิ่วอยู่บ้านเลยไม่เก็ทฟีลปี1แนะนำอะไรไม่ได้ เคยดูเรื่องage of youth เปล่า ep1 ของเรื่องนี้จะเป็นเกี่ยวกับการเข้าสังคมกับคนใหม่ๆ ตัวเอกแอบคล้ายเรื่องของจขกท เข้ากับคนอื่นยาก ไม่กล้าพูด แต่สุดท้ายเรื่องราวมันผ่านไปได้ด้วยดี ลองไปหาดูนะ ยังไงก็สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

คล้ายๆกันเลย เบื่อสังคมเสแสร้ง พยายามเปิดใจหลายครั้งแล้วแต่ได้อะไรกลับมาก็ไม่รู้ เหนื่อย

เราเป็นคนเงียบๆ เหมือนกัน ไม่ชอบพูด เป็นตั้งแต่มัธยมแล้ว ปีหนึ่งใหม่ๆ เราไม่กล้าคุยกลับใครเลย ลอยไปลอยมาอยู่คนเดียว แต่โชคดีสุดท้ายเราก็มีเพื่อน เขาชวนเราไปด้วยเพราะสงสาร เห็นเราอยู่คนเดียว ถถถถ แต่กับเพื่อนนอกกลุ่ม เวลาเขาทักหรือมาพูดกับเรา เค้าจะพูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆ เบาๆ แบบล้อเลียนเราอ่ะ โคตรไม่ชอบเลย ปัญหาคือตอนเรียน เราพรีเซ้นท์งานได้แย่มาก พูดผิดพูดถูก เสียงเบา เพื่อนไม่ฟัง แล้วเรามีวิชาที่ต้องจับกลุ่มคิดงานกันในชั่วโมง แล้วเราจะไม่พูดอะไรเลย เราไม่กล้า คิดว่าออกความเห็นไปเขาก็ไม่เอาอยู่ดี แล้ววันนึงก็มีคุยเปิดใจกันระหว่างคนในห้อง ใครมีปัญหาอะไรอยากเคลียร์กับใครก็พูด เราเลยเห็นว่า เพื่อนมีปัญหากันเยอะมาก ทั้งที่เวลาปกติยังคุยเล่นกันแท้ๆ เรานั่งฟังอย่างเดียว เพราะเราเป็นคนไม่คิดมาก เลยไม่มีปัญหากับใคร แต่เปล่าเลย เพื่อนมี จู่ๆ เพื่อนคนนึงก็ถามเราว่า แกอ่ะ มีปากมั้ย เราเจ็บมาก ตอนเรามัธยมเราไม่พูดไม่เห็นมีใครว่าอ่ะไรเราเลย แล้วทั้งห้องเงียบรอฟังเราตอบ เราก็เลยตอบเขาไป ก็มีอยู่ เพื่อนเลยบอกว่าตอนคิดงานอ่ะ ออกความเห็นมั่งสิ เงียบตลอดเลย ตอนนี้เราปีสี่แล้ว ก็พูดกับเพื่อนเยอะขี้น แต่ถ้ากับเพื่อนไม่สนิท เขาทักเราก่อนถึงพูดอ่ะนะ วันก่อนเพื่อนคุยกับอาจารย์ ทั้งกลุ่มออกรสออกชาติมาก เราก็นั่งฟังตามประสา อยู่ดีๆ จารย์ก็เรียกชื่อเรา แล้วบอกว่า พูดมั่งสิ สรุปแล้ว ก็ถือว่าเรายังเป็นคนไม่พูดอยู่ดี มันเปลี่ยนยากนะ เราก็อยากกล้าพูดกล้าแสดงออก ผ่านมาสามปีพูดมากขึ้นหน่อยเดียว
ที่อยากจะบอกเจ้าของกระทู้คือ อย่า คิด มาก มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ใครๆ ก็โดนนินทาทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าจะพูดไม่พูด อยู่คนเดียว มีเพื่อนเยอะ เรียนเก่ง ไม่เก่ง โดนหมดแหละ เอาเวลาคิดมากมาตั้งใจเรียนดีกว่า และอย่างที่คห.บนๆว่า กิจกรรมอาสาอะไรพวกนี้ ลองไปดู เพราะจะมีแต่คนคุยเก่งๆ เฮฮาทั้งนั้น ไม่มีเพื่อนห้องเดียวกัน มีเพื่อนต่างคณะก็ได้ หรือมีอะไรที่เราชอบมากๆมั้ย เช่นชอบการ์ตูน ก็ลองหาเพจ กลุ่ม ชุมชนเกี่ยวกับการ์ตูน ลองไปเม้นไปคุยกับเขาดู อย่ากลัวเลย คนเขาไม่ได้เกลียดคุณไปหมดทุกคนหรอก มีคนเกลียดก็ต้องมีคนรัก แล้วเลิกตอกย้ำตัวเองว่า กลัวสังคม เรียนก็ไม่เก่ง อะไรอย่างนั้นซะ เปลี่ยนความคิดไม่ได้ก็เปลี่ยนการกระทำไม่ได้หรอก
แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ไม่กล้าเข้าหาเพื่อนอยู่ดี ก็เหมือนเดิม อย่าคิดมาก เลิกตอกย้ำตัวเอง แต่เปลี่ยนจากหาเพื่อนเป็นพกหนังสือไว้อ่าน พกหูฟังไว้ฟังเพลง พกสมุดไว้วาดรูปเล่น ไม่อะไรที่อยู่คนเดียวก็ทำได้ตั้งเยอะแยะ สู้ๆ นะ

ตอนอยู่ปี 1 เราพึ่งตัวเองอ่ะ ตอนนั้นทำงานพิเศษด้วย ก็เลยอยู่คนเดียวช่วงแรกๆ แต่อาจารย์ให้ทำงานกลุ่มบ่อยขึ้น ต้องเข้ากลุ่มเลยต้องมีเพื่อน เป็นเศษตลอดอ่ะ แต่ไม่ได้น้อยใจอะไรมากมาย เลยทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย ถ้าอยากจะให้ดี ก็ต้องมีความมั่นใจ ไม่มีใครเก่งตั้งแต่เกิด ถ้าเก่งแล้วไม่มีใครมาเรียนหรอก เรามามหาลัยเพื่อหาความรู้ เพื่อนจะมีมั้ย มันขึ้นอยู่กับว่า ตัวเราเองอ่ะ. เป็นตัวของตัวเองมากแค่ไหน ถ้ากับเพื่อนยังต้องเสแสร้ง มันไม่ดีหรอก มั่นใจในตัวเองเยอะๆด้วยน่ะค่ะ เชื่อว่าสังคมในมหาลัยจะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นเอง ถ้าไม่มีเพื่อนในตอนนี้ ให้มองว่า เราทำเพื่ออนาคตของตัวเราเอง หาเพื่อนต่างคณะที่มีลักษณะคล้ายๆกับเราก็ดีนะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

เปนเหมือนกันเลย สู้ๆนะนี่ก็สู้เหมือยกัน

เอาตรงๆป้ะเจอเเบบนี้มันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกช้ะ
เเต่ืี่ว่าพี่เขามาด่านี่ถ้าเราเองไม่ได้ทำอะไรให้น่ะ
ถ้าเป็นเราน่ะมีบวกอ้ะ ไม่ได้ทำอะไรให้เเล้วมาด่านี่ใช่เรื่องป้ะ เเล้วตัวเองก็เป็นรุ่นพี่ด้วย ยิ่งรู้สึกเเบบนี้ต้องมีรุ่นพี่
ค่อยเเนะนำค่อยพาเเกปรับตัวช้ะ เเต่มาด่า ตัวๆเลยจ้า
#สายโหด #สายไม่ค่อยจะยอมคน

เห็นdek d แชร์ไปที่เฟส
มาให้กำลังใจ
ขอให้หนูสดชื่นแจ่มใสให้สมวัย
ยิ้มๆๆเข้าไว้
หลายคนก็ชอบคนเงียบๆนะ
จงภูมิใจที่มีความสามารถในการเรียน
สิ่งที่ดีๆยังมีอีกเยอะ
สร้างกำลังใจให้ตัวเองนะ
อย่าเศร้านานนัก

ถ้าจะซิ่วนะ แล้วไม่เปลี่ยนตัวเองนะ ไม่พยายามเข้าหาคนอื่น น้องซิ่วไปเรียนที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ