ตัวคนเดียวในโรงเรียนก็อยู่ได้

ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ เราคิดว่าการอยู่คนเดียวในโรงเรียนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ เราคิดว่าอย่างน้อยควรมีเพื่อนสักคนก็ยังดีกว่า

มีเพื่อนน่าจะดีกว่าได้ปรึกษากัน ทำงานกลุ่มไรงี้ด้วยยนา

แทนที่จะคิดว่าปรับตัวเข้าหาสังคมบ้าง อะไรบ้าง

ตอนนี้วัยเรียนใน'โรงเรียน' วันนึงไม่คุยกับใครเลยมันก็รอด ขึ้นมหาลัย เข้าทำงานดูก่อนเถอะค่ะ อยากรู้เหมือนกันจะไหวแค่ไหน

เราเคยคิดแบบนั้น แต่เอาจริงๆเราทำไม่ได้ งานกลุ่มงานคู่ถ้าไม่มีแก๊งลำบากมากกว่าจะได้กลุ่ม มีปัญหาก่อนเก็บไว้คนเดียว อีกอย่างพอโต เราต้องรู้จักทำงานร่วมกับคนอื่นนะ ลองเข้าสังคมบ้างนะ บางทีอาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิด:) เปิดใจนะคะ

เมื่อก่อนก็เป็นนะ แบบว่าไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครซักเท่าไร ชอบทำอะไรคนเดียว คิดแบบเดียวกันเลยค่ะ รู้สึกสบาย โล่งใจ แต่ยังไงซะมันก็ทรมานนะคะ ยังไงก็อยากให้มีเพื่อนไว้ ปัญหามันอาจจะอยู่ที่คุณกับเพื่อนยังเข้ากันไม่ได้ เลยทำให้อยากอยู่คนเดียว (ใช่ไหมอ่า อันนี้คิดเอาเอง ถ้าไม่ใช่ก็อย่าว่่ากันเลยนะคะ)><

จะเรียกว่าเป็นความเคยชินก็ไม่ใช่
เราก็อยู่คนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว
แค่มีไลน์กลุ่มห้อง ตารางในมือถือ ก็พอ
มีเวลาอยู่กับตัวเอง เป็นนิสัย อีกนิสัยหนึ่งก็ว่าได้

บ้างครั้งการที่มีเพื่อนดีๆสักคนมันก้อยากมีหรอกค่ะ แต่มันไม่ได้หาได้ง่ายๆเลยน่ะคะ บางทีเขาเจอเพื่อนใหม่ ทิ้งเราไปเลยก้มี มันก้ทำให้เรารู้สึกแย่ จนมีความคิดที่ว่าอยู่คนเดียวสบายใจกว่าไงคะ แต่การที่อยู่คนเดียวก้ใช่ว่าจะไม่เปิดรับใครเลย เปิดรับค่ะ ยังทำให้รู้จักคนเยอะขึ้นด้วยน่ะคะ

เราชอบอยู่คนเดียวค่ะ
แต่มีอะไรก็จะคุย จะช่วยเหลือทุกคนในห้อง
แต่บางทีก็แอบรู้สึกเล็กๆว่าทำไมเพื่อนเขาอยู่กันเป็นแก๊งค์ ตัดภาพมาที่เรา55555 แต่ก็เข้าใจเพราะเราเป็นคนคิดแตกต่างค่ะ หาคนเข้ากันได้ยากอยู่แล้ว

เราเคยคิดแบบคุณนะ เคยทำด้วย ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ร้ายความรู้สึกคนอื่นได้โดยไม่รู้สึกผิด ชินชากับทุกเรื่อง รำคาญคนง่าย. ขาดประสบการณ์ดีๆไปช่วงนึง แต่มันก็ดีนะอยู่คนเดียวแต่ดีกว่าถ้าจะหาคนที่เราสามารถทำงานกลุ่มกับเขาได้นะ หรือหาเพื่อนนั่งกินข้าวไรงี้ เพราะเราอยู่คนเดียวมากๆความเป็นคนมันจะหายไปเรื่อยๆนะ เตือนเฉยๆน้า ตอนนี้เราปรับตัวพยายามเข้าหาคน เราเชื่อคนประเภทนี้มักมีปมเรื่องอะไรแล้วแต่ แก้ปัญหาคืออดีตผ่านไปแล้วถ้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกับปัจจุบัน ก็ช่างแม่งไปเลยจ้า

อยู่คนเดียวสบายครับแต่ก็ต้องรู้จักคนอื่นด้วยเผื่อไปเจอระบบหมู่จะได้ไม่ลำบาก ปล. ผมก็เป็นเหมือนคุณ

เราเข้าใจนะ เราเข้าใจความรู้สึกของเจ้าของกระทู้ คือจริงๆไม่ได้เย็นชาขนาดที่พิมพ์แบบนั้น มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ดีใจอยู่แล้วแหละที่มีเพื่อน มีสังคม มีคนรอบข้าง เพราะไม่งั้นถ้าเจ้าของกระทู้ไม่แคร์รอบข้างเลยจริงๆไม่สนคนจริงๆคงจะไม่สนครอบครัวด้วย แต่จขกท ยังรู้สึกมีความสุขที่มีครอบครัวอยู่ จากคำที่บอกว่าไม่มีเพื่อนที่ รร ก็ได้ ยังมีครอบครัว แต่เราเชื่อว่าถ้าจขกท มีเพื่อนดีๆ จะไม่คิดแบบนั้น จริงไหม 
จขกท กำลังโมโหอยู่ในใจลึกๆที่เพื่อนไม่เข้ากับเรา ไม่มาเปนเพื่อนเรา เราเข้าใจนะ :) ใจเย็นๆ ลองนึกย้อนไปว่าเคยลองพยายามทำอะไรดูบ้างรึยัง แต่ถ้าทำมาจนเหนื่อยแล้วเพื่อนยังไม่เห็นหัวเราจริงๆก็ต้องปลงปล่อยไป เพราะนั่นอาจไม่ใช่สังคมเราจริงๆ โลกนี้กว้าง เรียนจบจากที่นี่ ก็ต้องย้ายไปต่อที่อื่น จบมหาลัยก็ย้ายสังคมไปที่ทำงาน ตอนทำงานก็อาจเปลี่ยนงานมันก็ต้องเจอคนถูกใจบ้างแหละ ไม่เจอในสังคมเรียน ทำงานก็อาจเจอตอนทำอาสาสมัคร กิจกรรมอื่นๆ สู้ๆเนอะ เป็นกำลังใจให้ #เปลี่ยนความเจ็บในใจไปเป็นไฟในเป้าหมายชีวิตจะไม่มีใครต้องรู้สึกเจ็บหรือทุกข์

   เราคิดว่านะคะ....เราคนนึงแหละที่ไม่เห็นด้วยกับเจ้าของกระทู้ การที่จะอยู่ตัวคนเดียวในสังคมที่ยิ่งใหญ่มันลำบากมากเลยนะคะ เราว่าคุณควรจะหาเพื่อนสักคนสองคนนะ  หาเพื่อนสนิทเป็นตัวเป็นตนแค่คนนึงก็ยังดีค่ะ หรือจะหาเพื่อนร่วมห้องต่างห้องคุยบ้างก็ได้ ..ไม่เสียหายหรอกค่ะ ถ้าไม่มีเพื่อน เวลาเราท้อ เราอกหัก เรามีปัญหาจะไปปรึกษาใครคะ? นอกจากครอบครัวอ่ะค่ะ (...)  มีเพื่อนมันเป็นอะไรที่เจ๋งมากเลยนะคะ มีเพื่อนไว้เมาท์มอยตามประสาสาวๆที่รร. เหงาเศร้าอกหักก็ไปปรึกษาเพื่อนได้ ไปเที่ยวด้วยกันได้ ...และที่สำคัญ เวลามีงานกลุ่มจะได้ไม่มีปัญหาค่ะ 
      ใช้ชีวิตวัยรุ่นในโรงเรียนคนเดียวแบบนี้มันเป็นความคิดที่ไม่ดีเลยนะคะ เกิดมาทั้งทีควรจะใช้ชีวิตวัยเรียน/วัยรุ่นไปให้เต็มที่ดีกว่ามั้ยคะ? จะได้เก็บเป็นความทรงจำไว้ตอนโตหรือตอนชราไรงี้ ...ดีกว่าตอนแก่มานั่งนึกเสียดายทีหลังว่า ' ทำไมตอนนั้นกูไม่หาเพื่อนวะ? ' ...

เราก็เคยเป็นอยู่2ช่วงนะ คือตอนม.4กับตอนมหาลัยปี1
ตอนม.4อ่ะ เราแยกกับเพื่อนอยู่คนละห้อง แล้วห้องที่เราไปอยู่คือ เด็กส่วนใหญ่จะเป็นเพิ้อนห้องเดียวกันมาก่อน อีกส่วนนึงก็เป็นเพื่อนห้องเดียวกับเรา แต่เราไม่าค่อยสนิทเท่าไร เราก็เลยประมาณว่า เดินไปเรียนคนเดียว(เดินกับกลุ่มเพื่อนนี่แหละ แต่คนอื่นเดินเป็นคู่ เป็นแก๊งค์) ตอนนั้นเรารู้สึกไม่โอเคอ่ะ เรียนก็ไม่ค่อยทันเพื่อน แล้วก็เหมือนอยู่คนเดียว รู้สึก เหงามากๆ (จริงๆตอนแรกมีเพื่อนเหมือนจะสนิทด้วยคนนึง แต่พอมีงานกลุ่ม นางแยกไปอยู่กลุ่มอื่นเลยจ้า ไม่มีการชวนเราด้วย 55555 อันนี้เราก็เข้าใจนะว่าเป็นสิทธิ์ของเพื่อน แต่เรานอยด์ๆนิดนึง และเป็นแบบนี้บ่อยมาก เราก็เลยเริ่มไม่โอเคอ่ะ ) ในที่สุดเราก็ขอย้ายห้องไปรวมกับเพื่อน ซึ่งกว่าจะย้ายได้ เราเสียน้ำตาไปเยอะมาก รู้สึกเหมือนเป็นช่วงที่อ่อนแอที่สุดในชีวิตช่วงนึงเลย

ตอนปี1
ตอนแรกเราก็มีเพื่อนเยอะนะ กลุ่มเราประมาณ5-6 คน พอตอนช่วงกลางเทอม1 เพื่อนเราคนนึง แยกไปอยู่กลุ่มอื่น แต่ไม่ได้ทะเลาะกับคนในกลุ่มนะ เราก็โอเค ตอนนั้นไม่คิดอะไร ยังไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่ พออีกสักพัก กลุ่มเราเหมือนมีเรื่องให้ทะเลาะกันอ่ะ หลังจากนั้นก็แยกเป็น2 ฝั่ง เราอยู่กับเพื่อนอีกคนนึง ไปสักพัก เพื่อนคนนั้นเทเราจ้า5555 เค้าให้เหตุผลว่า เราติดเค้าเกินไป เหมือนเราใช้ชีวิตคนเดียวไม่เป็น แป่วเลย.. (จริงๆันมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้เรามาอยู่กับเพื่อนคนนี้ แต่ไม่ขอพูดเน้อะ 5555) หลังจากนั้นเราก็แบบ ใช้ชีวิตคนเดียวในรั้วมหาลัย คือ ความรู้สึกเดิมๆตอนม.4กลับมา เป็นอะไรที่เหงามาก เราอยากมีเพื่อนไว้สักคน คอยช่วยเหลือกับ ปรึกษากันอ่ะ วันๆเราแทบไม่ได้พูดกับใครเลย
จนในที่สุด.. เราก็เริ่มต้นคบเพื่อนกลุ่มใหม่ เรารู้สึกรักเพื่อนกลุ่มนี้มากอ่ะ เพราะเหมือนว่าเราโหยหาเพื่อนมาตลอด

เราอยากจะบอก จขกท ว่า การที่เรามีเพื่อนไว้สักคนมันดีนะ อย่างน้อยเค้าก็ไม่ทำให้เราเหงา ปรึกษา ระบายเรื่องต่างๆได้ กว่าเราจะตัดสินใจคบเืพื่อนใหม่เราก็กลัวนะ กลัวเค้าไม่โอเคกับเรา
แต่ถ้าเรากล้าลองแล้วอ่ะ ทุกอย่างจะดีมาก
เป็นกำลังใจให้นะ เราเข้าใจ จขกท ทุกเรื่องเลย หัวอกเดียวกัน
สู้ๆนะ ^^ อยากให้เปิดใจเยอะๆ

เราก็เคยเป็นแบบคุณ
เราว่าคุณควรหาเพื่อนที่มีนิสัย ความชอบคล้ายกัน จะได้เข้ากันได้ง่ายขึ้น เปิดใจให้กว้างๆ สู้ๆครับ 

เราก็คิดแบบนั้นค่ะแต่ที่บอกว่ากลับมาจากเรียนก็มีครอบครัวไรงี้เรารู้สึกเจ็บเลยอะ เหมือนเด็กมีปัญหา เพื่อนก็ไม่คบครอบครัวก็ไม่อบอุ่น เห้อ บางทีเราเครียดเราก็ไม่รู้จะไประบายกับใครอะ ระบายกับพ่อแม่เค้าก็ไม่ฟังเราอย่างเราเคยเล่าเรื่องที่รร.ให้ฟังอยู่ พี่ก็พูดขัดขึ้นมาเลยพูดเรื่องรร.ให้แม่ฟัง แม่ก็ไม่ฟังเราฟังพี่แทน เหมือนไม่มีใครต้องการ555ตลกดี