ปัญหาคนอ่านจำตัวละครเยอะๆของเราไม่ได้ ทำไงดีครับ?
ตั้งกระทู้ใหม่
ทำไมนิยายเรื่องอื่นๆเขามีตัวละครเป็นร้อยคนอ่านยังจำได้ เขามีเคล็ดลับอะไรหรอครับ?
ควรจะฆ่าตัวละครทิ้งหรือเลิกเขียนไปเลยดีไหมครับ //ฮือ
ปล อุตส่าห์วาดภาพประกอบยังลืมอีก เศร้าครับ //ฮือ
ร่างดินสอลงหมึก
หมึกๆ
อ้าวเผลอลงหมึกผิด!
ก็เลยวาดใหม่
ลงหมึกใหม่
ร่างใหม่อีก
ลงหมึกอีก
สรุปคนอ่านจำไม่ได้ จบ //ลิเกเลิก!
Louis Forest
3 พ.ย. 59 เวลา 18:19 น.
2,861
views
22 ความคิดเห็น
ถ้ามายาคิดนะคะ
1.มีตัวประกอบเยอะได้เเต่จะเน้นที่ตัวละครหลักที่จำได้ง่าย อาจจะมีตัวละครหลักไม่เกิน10ตัวละคร เเละต้องเเจกบทให้มีบทบาทบ้างไม่ใช่อยู่ตอนที่1เเล้วโผล่อีกทีในตอนที่4 (มุมมองตัวละครหลัก)
2.ถ้าตัวประกอบก็ต้องมีบทคือออกมา2-3ตอนเเล้วตายหรือไม่ค่อยมีส่วนเกี่ยวข้องกับการดำเนินเรื่อง เช่นพวกเเม่ค้าฯลฯ
3.คือหาเอกลักษณ์เฉพาะตัวของตัวละครหลักที่จะจำได้ง่าย เช่นบทพูด
"..."หฟญิงสาวนัยน์ตาสีเเดงอ่อน/ดวงตาสี.../หญิงสาว/ชายหนุ่มร่างหนาบางอะไรที่เป็นเอกลักษณ์อ่ะค่ะหรือนิสัยมันช่วยได้ทั้งจำตัวละครนิสัย เอกลักษณ์ ลักษณะหรือจำพวกที่เกี่ยวอะไรกับตัวละครอ่ะค่ะ
ขอบคุณมากเลยครับ น่าจะเป็นเรื่องเอกลักษณ์แน่นอนเลยครับ รู้สึกว่ายากจริงๆในการเขียนตัวละครให้คนจำได้เนี่ย
สำหรับเราก็คง
1.หาตัวละครหลักของเรื่องก่อน
2.หาจุดเด่นของตัวละครหลักที่แตกต่างกัน กันความสับสนของนิสัยที่คล้ายๆกันของตัวเอก
3.ตัวประกอบที่ไม่สำคัญ ไม่ต้องกล่าวถึงหรือให้ความสำคัญมาก
ขอบคุณมากครับ ข้อสามนี่ชัดเจนเป็นประโยชน์มากครับ
แต่ละตัวต้องมีนิสัย การตัดสินใจ และการกระทำในแบบของตัวเองที่ชัดเจนค่ะ
นิยายเราก็ตัวละครเยอะนะคะ แต่นิสัยสุดโต่งไปคนละทางเลยแยกไม่ยากน่ะค่ะ
น่าสนใจครับอันนี้ สุดโต่งไปคนละทาง อืม...
ตัวละครไม่มีเสน่ห์/มีบทน้อยมั้งครับ
ปกติตัวที่บทน้อยแต่มีเสน่ห์ผมก็จำได้นะ แต่ถ้ามาแนวตัวประกอบABC นี่ลืมลูกเดียว
ถ้าอยากให้คนอ่านจำได้จริงๆโดยไม่ตัดทิ้ง คงต้องหาเสน่ห์ให้ตัวละครนั้นละครับ จะอะไรก็ได้ ให้ต่างกับชาวบ้านชาวช่องอย่างชัดเจนผมว่าโอเค
แตกต่างชัดเจน ขอบคุณมากครับคุณ มหันต์
ออกบ่อยแล้วปัง คือ ระบุรูปร่างหน้าตา ลักษณะนิสัย สิ่งที่โดดเด่นให้ครบถ้วนในครั้งแรก แล้วย้ำอีกครั้งในบทต่อไปน่าจะช่วยได้ค่ะ
โนวาใช้ภาษาค่อนข้างยาก สำนวนเข้าใจยาก อ่านแล้วต้องแปล จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่คนอ่านจะจำไม่ได้ ปกติคำพูดมีเลศนัย มีความหมายแฝงพวกนี้เราใช้สร้างปมเรื่อง แต่คุณลูอิสเล่นใช้ในการพูดปกติของตัวละคร แค่พยายามแปล คิดตามก็เต็มกลืนแล้วค่ะ อย่าว่าแต่ให้จำเลย
หูยย อ่านขาดมาก อึ้งพูดไม่ออก ฮ่าๆ
สร้างเอกลักษณ์ประจำตัวละครก่อนครับ ส่วนใหญ่ถ้าตัวละคร
นั้นมีความเด่นในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง ก็จะมีผู้อ่านจำได้
นอกจากนั้นก็คือลดตัวประกอบลงบ้าง โฟกัสที่ Main event
ให้เป็นไปตามแผน ไม่สร้างเหตุการณ์ประกอบมากเกินไปครับ
ขอบคุณครับ
หาเอกลักษณ์และเสน่ห์ของตัวละครนั้นๆให้เจอค่ะ
บางคนจำชื่อไม่ได้ แต่จำลักษณะของตัวละครนั้นๆได้
ถ้าเขามีลักษณะที่โดดเด่นหรือเป็นเอกลักษณ์มากพอ
โดยผู้เขียนก็ต้องบรรยายลักษณะเด่นให้เข้าใจและจดจำได้ง่ายด้วย
จะเป็นบุคลิกภาพภายนอก หรือนิสัย หรือฉายาของตัวละครก็ได้ทั้งนั้น
เช่น นางเอกนิยายเราใส่แว่น เวลาบรรยายบางทีก็ให้เพื่อนหรือใช้คำว่า "สาวแว่น" เข้ามา
ตัวละครมีแผลเป็นที่หน้า ก็อาจให้ถูกเรียกในใจหรือจากคนรอบข้างบางคนว่า "เจ้าหน้าบาก"
หรือตัวละครตัวหนึ่งของเราเป็นคนฉลาด จะพูดเฉพาะเมื่อถูกถามแล้วอยากตอบซ้ำยังเป็นคำตอบที่พูดแล้วปนมาด้วยความดูถูกคนถาม แถมเป็นคนกวนประสาทด้วย ดังนั้นเราจึงให้ตัวเอกแอบเรียกเขาในใจว่า "-ฉลาด หน้าตาย ปากร้าย และกวนteen" เป็นต้นค่ะ
ก็ไม่รู้ว่าจะได้ผลกับจขกท.ไหม แต่เราใช้วิธีนี้แล้วคนอ่านจำตัวละครกันได้หลายตัวเลย
ขอบคุณมากครับ อยากให้เขาจำได้สัก 5 คนก็ดีใจแล้วครับ
ใช้ชื่อยศก็ดีนะครับ เรียกตามสถานะของคน
อาจเรียกว่า ท่านนายพล คุณตำรวจ นายช่าง นางรำ พี่รอง น้องสาม ฯลฯ
เป็นการบอกความหมายในการเรียกครั้งเดียว จำง่ายขึ้น3เท่า
เรื่องจอมมารผู้กล้าMaoyuu เป็นตัวอย่างที่ดีมาก ตัวละครเพียบแต่จำได้
วิธีเรียกแบบนี้ตามหนังจีนหรือหนังฝรั่งก็ใช้กันบ่อย น่าจะเวิร์คนะครับ
ยศตำแหน่งน่าจะพอไหว ในใจมีอีกอย่าง คือไม่รู้จะหยาบไปไหม
เหมือนคนไทยสมัยก่อน เรียก นายดำ นายแดง นังโย่ง นังเล็ก นังแห้ง นังอ้วน นังนั่น นังนี่ หูยย พูดแล้วขนลุก ปิดแอร์แป๊ป
พยายามให้ตัวละครที่แตกต่างด้านบุคลิกหรือเชื้อชาติมาอยู่ในฉากเดียวกันบ้างครับ ความแตกต่างจะทำให้บุคลิกหรือกิมมิคของตัวละครเด่นชัดขึ้น ที่เห็นได้ชัดก็นิยายตระกูล a song of ice and fire ของ george rr martin ที่เป็นนักเขียนที่เขียนตัวละครรองได้เก่งมากทั้งๆที่รุปร่างก็ไม่ได้มีเอกลักษณ์มาก (เอาจริงๆเป็นนิยายแฟนตาซีแต่เอกลักษณ์ทางรูปร่างลักษณะค่อนข้างน้อย) ตัวละครเลยมีกิมมิคแปลกๆแทน เช่นทหารรับจ้างรายหนึ่งที่ไว้เคราแพะพูดสำเนียงตลกๆ
ส่วนตัววิธีนี้ใช้ได้ผลมาก โดยเฉพาะในกรณีที่คุณแนะนำตัวละครทีเดียวหลายคน เช่นหน่วยทหาร องค์กร บลาๆๆ
ขอบคุณครับ แนะนำทีเดียวหลายคนนี่แหละ เครียดมาก ฮ่าๆ
คิดอยู่นานว่าจะตอบกระทู้นี้ดีมั้ย... เพราะผมก็มีปัญหาเดียวกันครับ คือ
ในฐานะคนเขียน ก็จำตัวละครของตัวเองไม่ค่อยได้... //ผิด ในฐานะคนเขียน รู้สึกว่ายังจัดการกับตัวละครของตัวเองไม่อยู่มืออย่างที่ต้องการเท่าไหร่
เนื่องจากเป็นคนคิดช้า คิดง่ายๆ คิดซับซ้อนไม่เป็น ผมก็เลยไม่ถนัดนิยายที่มีตัวละครเยอะๆ โดยธรรมชาติของตัวเองครับ (คนเขียนไม่ผิด) อย่าว่าแต่หลายสิบเลย แค่สิบเดียวผมก็สลบแล้ว
ในฐานะคนเขียน คงยังไม่ลงตัวพอที่จะเสนอแนะได้ตอนนี้ คุยในฐานะคนอ่านประเภทความจำสั้นแล้วกันนะครับ เผื่อจะเป็นอีกแง่มุมนึง
ผมจะจำตัวละครได้ เมื่อผม "รู้จัก" ตัวละครคนนั้นครับ แล้วมันจะเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่ต้องพยายามจำ จำได้ไปเอง
จะรู้จักตัวละครนั้นได้ยังไง ต้องลึกแค่ไหน ไม่ต้องลึกมากหรอกครับ แต่ต้องให้เวลาบ้าง (เวลาเข้าฉาก) ถ้าตัวละครไหนมีเวลาเข้าฉากเยอะ (โดยเฉพาะตอนต้นเรื่องยิ่งสำคัญ) มันจะโฟกัสง่ายครับ เห็นซ้ำๆ เจอซ้ำๆ ก็จำไปเอง
เคยอ่านเจอว่า หน่วยความจำระยะเฉพาะหน้าของสมองจะบรรจุสิ่งของได้ 7 ชิ้น ถ้าเกินนี้จะหลุด ผมก็เคยสังเกตเหมือนกันครับ ถ้าฉากไหนเปิดมามีตัวละครใหม่เยอะๆ ไม่ต้องถึงเจ็ดหรอกครับ แต่สี่หรือห้า ผมก็เริ่มสับสนแล้ว ยิ่งถ้าบทพูดสลับกันไปสลับกันมา... เมาครับ
ผมพบว่า ตัวเองจะเข้าใจง่ายกว่ามาก และจำได้เองโดยอัตโนมัติ ถ้าตัวละครสำคัญๆ ถูกเปิดทีละคน สองคน สามคน และเนื้อเรื่องให้เวลาและให้บทตัวละครเหล่านี้มากพอที่จะ... ภาษาไทยว่าอะไรนะ... มากพอที่จะลงหลักปักฐานตัวละครสองสามคนนั้นในหัวผมให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยเปิดตัวละครคนอื่นต่อไป (หมายเหตุสำหรับคุณป่า ผมนึกถึงคำว่า establish ครับ)
ถ้ามาทีละห้าหกคน ผมยังไม่เคยเจอเรื่องที่ลงหลักในหัวผมสำเร็จ (หน่วยความจำต่ำจัด) แต่คนอื่นที่ถนัดนิยายตัวละครเยอะๆ อาจจะไม่มีปัญหาอย่างผมครับ
อีกเรื่องที่มีผลต่อผมคือ น้ำหนักตัวละครครับ ถ้าในเรื่องนั้นวางน้ำหนักตัวละครไว้ชัด ว่าใครเป็นตัวหลัก ใครเป็นตัวรอง ใครเป็นตัวเสริม แนะนำตัวละครได้ตรงกับน้ำหนักที่วางไว้ และใช้ตัวละครแต่ละคนได้ตรงกับน้ำหนักที่วางไว้ ก็จะอ่านง่ายไม่เครียด มันจะรู้ไปเองว่าคนไหนต้องจำ (คือจำได้ไปเอง) และจะรู้ว่าคนไหนไม่ต้องจำ
แต่ถ้าน้ำหนักตัวละครไม่ชัด ทุกคนแย่งกันมีความสำคัญต่อพล็อตเรื่องไปหมด อันนี้หัวผมผุครับ ไม่รับเลยจริงๆ (แต่ก็อีกนั่นแหละ คนอ่านที่ถนัดนิยายแนวแฟนตาซีฝรั่งที่ซับซ้อนมากๆ อาจจะรู้สึกเฉยๆ และนี่เป็นอีกเหตุผลให้นิยายแฟนตาซีฝรั่งนิยมเขียนรายชื่อตัวละครสำคัญไว้ก่อนขึ้นเนื้อเรื่อง เพราะอ่านๆ ไปอาจมีลืม)
อีกอย่างคือ เมื่อตัวละครโผล่มาครั้งที่สอง (และสาม และสี่ ฯลฯ) อันนี้สำคัญ เพราะเมื่อโผล่มาครั้งที่สอง คนเขียนรู้แล้วว่าคนนี้คือใคร แต่ถ้าตัวละครคนนั้นไม่ได้รับเวลาเข้าฉากมากพอในรอบแรก พอถึงรอบสอง ผมก็ลืมไปแล้วครับว่าคือใคร พอมาอ่านว่าเขาทำอะไรๆๆๆ ในคุกเอย อะไรเอย ฯลฯ ผมก็ต่อไม่ติด ว่าคนนี้คือใคร เขาเคยทำอะไรมาก่อน ทำไมเขามาทำอะไรในคุกนี้ ฯลฯ
ตรงนี้เกี่ยวข้องกับน้ำหนักตัวละครด้วย การแนะนำตัวละครตอนเปิดตัวด้วย และเทคนิคการ "เตือนความจำ" คนอ่านตอนตัวละครโผล่มาอีกครั้งด้วย
ถ้าตัวละครคนนี้จะโผล่มาหลายครั้ง ทีละนิดทีละหน่อย แต่สำคัญต่อเนื้อเรื่อง การโผล่ครั้งแรกๆ จะช่วยคนอ่านได้มากถ้ามีการเตือนความจำกันหน่อยว่าเขาคือใคร เขาเคยทำอะไรไว้
แต่ถ้าตัวละครคนนี้ไม่คิดจะโผล่มาอีกแล้ว เป็นแค่ตัวเสริมที่ช่วยดันเนื้อเรื่องไปข้างหน้า ก็ไม่จำเป็นต้องแนะนำให้รู้จักครับ อันนี้เป็นเรื่องน้ำหนักตัวละคร ถ้าตัวละครทุกคนถูกเล่าให้ดูเหมือนสำคัญเสมอกันหมด (หรือเกือบหมด) นิยายจะกลายเป็นกองทัพ ผมจำไม่ได้ครับ (สารภาพอีกแหละ)
นี่คือคำสารภาพของคนอ่านนิยายหน่วยความจำต่ำตกรุ่นนะครับ สรุปว่าไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่มั้ย... ผ่าง เอาเถอะ ถือว่าเล่าสู่กันฟังนะครับ ส่วนผมเองก็ยังงมๆ กับการบริหารตัวละครตัวเองอยู่เหมือนกัน ลงปลักละนะครับ สวัสดี
น้ำหนักตัวละคร จริงด้วย! ผมก็ดันไปเน้นแค่ส่วนสูง//ผิด!
ปัญหาผมคือตัวละครเป็นร้อยนี่แหละครับ ฆ่าทิ้งดีกว่า //ฮือ
คุณพีทกล่าวไว้ดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วได้ความรู้ มุมมองแบบนี้ถือว่าดีมากค่ะ //ไหว้งามๆ
เปิดสวิตช์ในหัว ผ่าง! คุณพีทก็จำตัวละครนิยายเราไม่ได้ชัวร์ ฮ่าๆๆ #ในเสียงหัวเราะมีน้ำตาซ่อนอยู่
เป็นคนอ่านที่จำตัวละครไม่ค่อยจะได้อยู่แล้วค่ะ อยู่ภายในเลขหลักเดียวพอได้อยู่หรอก แต่ถ้ามากกว่านั้น จะเริ่มกระบวนการตัดค่ะ
เพราะงั้น คนอ่านจำตัวละครไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ถ้าคนอ่านจำตัวละครหลักของเราไม่ได้ (ซึ่งต่อให้เป็นมหากาพย์ที่ว่าด้วยเรื่องสงคราม ตัวละครหลักของเรื่องยังไงก็ไม่เกิน 20 คน) อันนั้นค่อยมาตั้งคำถามค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ถ้าเป็นประเภท ขุนพล หรือพลทหารของแต่ละฝ่ายซึ่งไม่ใช่กษัตริย์ และหน้าที่คือรบและวางแผน บางทีคนอ่านลืมๆ ไปบ้างก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร เพราะสิ่งที่คนอ่านอยากรู้ นั่นคือ แพ้หรือชนะ ส่วนขุนพลนั่น ชื่ออะไรก็ช่างเถอะ เพราะหน้าที่ของเขามีแค่บอกให้คนอ่านรู้เท่านั้นว่าผลการรบเป็นยังไง เพื่อที่ว่าเรื่องจะได้ดำเนินต่อไป เป็นต้น
แต่ถ้าคนอ่านที่สามารถจำตัวละครได้หมดเป็นร้อยตัว ก็ขอแอบสงสัยคนเขียนด้วยเหมือนกันว่าเขียนยังไงอ่ะ
มันตีความได้หลายอย่างนะ คือ คนอ่านตั้งใจอ่านเรื่องของเรามากจนจำได้ทุกตัว หรือไม่ก็คือ คนเขียนทำให้คนอ่านไม่รู้ว่าตัวละครไหนคือตัวละครหลัก เพราะทุกตัวมีบทบาทเท่าเทียมกันไปหมดจนไม่รู้ว่าใครเด่น เลยต้องจำมันทุกตัว
นั่นสินะครับ ตื้นเขินจริงๆ เขียนอะไรไปโดยไม่เข้าใจนี่บ่งบอกถึงสติปัญญามากๆ
ไม่เข้าใจที่ตอบค่ะ แต่มารับทราบแล้วกันนะคะ
ว่าแล้วก็จากไปแบบงงๆ (-__- ")a???
นิยายลุงตัวละครเยอะ
แต่ลุงพยายามจัดการกับตัวละครให้มีนิสัยแตกต่างกันบ้าง
หรือลักษณะภายนอกต่างกันบ้าง มีฉายา หรืออะไรก็ได้
ที่หยิบลักษณะเด่นแทนตัวละครนั้น
นอกจากจะเรียกชื่อโดยตรง สลับกันไป
เช่น
สาวช่างจำนรรจา ใช้บุคลิกแทนชื่อตัวละครที่ชอบคุย
หนุ่มนักเมาเอาแต่ใจ ใช้นิสัยเสียของตัวละครเรียแทนชื่อ
สาวไร้แย้ม ใช้ลักษณะสีหน้าท่าทางเย็นชาไร้ชีวิตจิตใจแทนชื่อ
หนุ่มหน้ามน ใช้ลักษณะรูปโฉมที่เด่นสะดุดตากว่าคนอื่นเรียกแทนชื่อ
นอกจากนี้ก็เช่น
แม่ทัพอำมหิต ซามูไรพรางหน้า อาจารย์ฝ่ามือคุณธรรม
ขุดเอาลักษณะเด่นออกมาแทนชื่อตัวละครหรือสรรพนาม
มันจะช่วยได้มากทำให้จำตัวละครได้ดีกว่าการบอกแต่ชื่อซ้ำไปซ้ำมา
ทำให้เพิ่มมิติตัวละครได้ในระดับหนึ่ง
อีกเทคนิคหนึ่ง คือ เอาลักษณะอะไรก็ได้บวกชื่อตัวละครนั้นซะเลย
มันก็พอจะทำให้จำได้บ้าง ถ้าเข้าฉากแป๊บๆ แล้วหายไปก็จะจำได้เล็กน้อย
ถ้าโผล่มาบ่อยๆ ก็จะจำได้มากขึ้น
เช่น
ชื่อยูกิ เป็นสหายเก่าพระเอก ก็เรียกไปเลยว่า สหายเก่ายูกิ
ชื่อสกุลอาไคชิ นางเอกและพี่สาว เรียกรวมๆ ไปเลยว่า สองดรุณีสกุลอาไคชิ
(ทำให้จำได้พร้อมกันสองตัวละคร)
ป.ล. เป็นคำแนะนำเล็กๆ ซึ่งลุงก็ไม่ได้เก่งอะไร แต่ก็เป็นเทคนิคที่อยากถ่ายทอดไปบ้าง
สำคัญคือ ฉากพล็อตหลัก ฉากพล็อตรอง จัดตัวละครให้อยู่ในฉากอย่างไรให้สมดุล
กับน้ำหนักเน้นที่เราอยากให้เป็น
จัดคิวตัวละครเข้าฉาก โฟกัสกล้องจาก 10 คนเหลือ 2 คน เบนกล้องไปอีกทางที่มี 5 คน
แล้วก็หมุนไปส่องดูอีก 3 คน มันมีจังหวะของบท จัดสรรดีๆ อะไรอยากให้จำก็เน้น
อะไรไม่ต้องจำอ่านแล้วลืมก็ไม่ต้องบอกเยอะ
ฉาก 10 เน้นสองนี่พอเข้าใจ แต่ผมเขียนตัวละครเข้าฉากเยอะๆแบบนั้นไม่เก่งน่ะสิครับ เข้าฉากสามคนก็มึนแล้ว โอย ปวดหัว สมองพัง โอยยยย เข้าสิงคนนั้นที คนนี้ที //ฮือ
ไม่รู้พอจะช่วยได้ไหม ลองอ่านที่บทความนี้ดูนะคะ
ปัญหาคาใจ นิยายมี "ตัวละครหลัก" เยอะเกินไป เอาไงดี!?
https://www.dek-d.com/writer/36917/
ขอบคุณนะคะ
หากจะสลับไปเล่าตัวละครที่ทิ้งไว้นาน ๆ ผมจะใช้ 2 3 เว้นวรรคเพื่อเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้า ส่วนใหญ่ก็เล่าผ่านความนึกคิดของตัวละครนั่นล่ะครับ
มันได้ผลนะ ตัวละครเป็นร้อยใช้วิธีนี้ก็จำได้หมด
มันยังใช้ได้กับสถานที่ ชื่อเมือง ที่เราไม่ได้เล่าไว้นานแล้วและอื่นๆ สละสัก 2 วรรค เพื่อท้าวความก่อน แล้วแต่ความเหมาะสมและเทคนิค
สองวรรค ท่าน Oct นี่ สองย่อหน้าผมแน่ๆ
ปัญหาที่ทิ้งไปนานๆแล้วจู่ๆโผล่นี่ คงต้องแก้ด้วยการเพิ่ม อย่างท่าน Oct บอกจริงๆนั่นแหละครับ
เมื่อกี้ผมทดลองดูละ ได้ผลๆ ขอบคุณมากครับ
ปล อา...ในที่สุดก็จะสร้างตัวละครเป็นร้อยได้สักที
อย่างที่หลายคนบอกว่าต้องทำคาแรกเตอร์ให้เด่นชัด นั่นก็ช่วยได้ส่วนหนึ่ง แต่มันก็ไม่ทั้งหมด เพราะถ้าตัวละครเยอะขนาดนั้น คาแรกเตอร์ก็ไม่ช่วย
ตัวละครบางตัวถูกเพิ่มเข้ามาโดยมีคาแรกเตอร์ที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร เป็นแค่ตัวละครที่เพิ่มมาเพื่อให้เรื่องดำเนินไปเท่านั้น เราต้องมานั่งบอกลักษณะทางกายภาพของเขาจนละเอียดเกินไปอีก (ทั้งๆที่อาจจะไม่จำเป็น) หรือถ้าช่วยให้คนจำได้จริง แต่คนอ่านก็จำเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่ได้อยู่ดี อารมณ์แบบ... "แกมีหน้าตาแบบนี้ ฉันจำแกได้ละ แต่จำไม่ได้ว่าก่อนหน้านี้แกไปทำไรมาว้า..."
การเกริ่นเหตุการณ์ก่อนหน้าจึงจำเป็นน่ะครับ แล้วมันจบเลย ไม่ต้องไปพยายามใส่คำพูดอะไรของตัวละครให้แตกต่างมาก
เห็นด้วยกับการเกริ่นนำ และน่าจะสำคัญกว่าลักษณะภายนอก ชอบตรง จำหน้าได้ แต่ทำอะไรมาบ้าง ฮ่าๆ
เออนะ มัวแต่เขียนบรรยายหน้าตาท่าทาง คำพูดประจำตัว จนลืม character's goal เหมือนกัน ตัวประกอบก็มี goal ได้นี่นา
แต่คงให้มันเล็กน้อยเข้าไว้ เดี๋ยวงานทะเลมา
ให้ตัวละครถามคำถามแทนคนอ่านก็น่าจะดีนะครับ
แบบว่าโผล่มาบอกชื่อแต่คนอ่านจำไม่ได้ คิดในใจว่า "ใครวะ?"
ก็ให้ตัวละครอื่นตรงนั้นถามขึ้นมาเลย "ใครน่ะ?" แล้วคนข้างๆก็นึกได้ "หรือว่า! ที่ต้านกองโจรด้วยตัวคนเดียวที่หมู่บ้าน---นั่น" บลาๆๆๆ ก็ว่าไป
เป็นการให้ข้อมูลคนอ่านโดยไม่ดูเหมือนยัดเยียดเกินไป
จริงๆ อย่างท่านทวน แนะก็ดีนะครับ ผมก็ใช้อยู่บ้าง
ติดตรง คนเขียนกันเองก็จะรู้ว่าคนเขียนด้วยกันพยายามยัดข้อมูล (exposition)
แล้วมันจะฮา ล่ะทีนี้
ถ้ายกตัวอย่างจากเรื่อง โรงเรียนลูกผู้ชาย (ตัวละครเยอะจัด) จะมีพี่หนวด ไรเด็น (เพื่อนซี้ ฮิเอ็ง ที่หล่อๆผมยาวใช้เข็ม) จะคอยแบบ
"เอ๊ะ! นี่มัน..."
"อะ...นั่น เขาคือ"
ประมาณว่าพี่เขา Wikipedia พี่เขารอบรู้ ทั้งๆที่โรงเรียนคนเป็นร้อย
พูดถึงการเล่าด้วยตัวละคร ต้องพี่ไรเด็นจริงๆ นี่ผมคุยกับเพื่อนไปฮาไป ฮ่าๆ
ผมนึกถึงท่านสปีดวากอนครับ Jojo1-2
โผล่มาแต่ละทีขโมยซีนพระเอก พากย์ไฟแลบ 555
เป็นตัวประกอบไว้บอกข้อมูลที่เด่นโคตรๆ
เห็นด้วยครับ แหม่ ถ้าเรื่องโจโจ้นี่ ตัวละครเพียบเช่นกัน ฮ่าๆ
ผมนี่ นึกถึงการ์ตูนทำอาหารเรื่อง โซมะ เลยเหมือนกัน 555
ขอบคุณคุณทวนครับ เป็นอีกรูปแบบที่โอเคเลย
วิธีนึงก็คือ ทำให้โดดเด่น สร้างเอกลักษณ์ให้กับตัวละครที่อยากให้จดจำ
ลองอ่าน กินทามะ คัมภีร์ต้องห้ามอินเด็กซ์ หงสาจอมราชันย์ ฯลฯ ดูครับ
หรือศึกษาเกม Kantai Collection ดูก็น่าจะเวิร์ค
เรื่องที่ยกมานั่นจะแบ่งบทส่งให้ตัวละครเด่นเป็นตอนๆไป จัดสรรการวางบทได้ดีมาก ตัวละครโผล่มากี่สิบก็จำได้
ในอินเด็กซ์ฯ คันไตฯ หรือหงสาฯ วิธีที่เห็นหลายครั้งคือสร้างเอกลักษณ์จากวิธีการพูด
พอได้ยินปุ๊บก็รู้เลยว่าตัวนี้โผล่มา แม้จะอยู่ในเงามืดไม่เห็นหน้า คนอ่านก็จำได้
หงสาฯ นี่แฟนฟิคปะครับ ผมจำตัวละครจากต้นฉบับได้
หงสาฯฉบับนิยาย คนเขียนเขาประสานกับต้นฉบับน่ะครับ คนแต่งคนละคน
เป็นเหมือนเรื่องเติมเต็มฉบับการ์ตูน ใช้ตัวละครร่วมกัน เพิ่มเติมความเป็นมาของแต่ละคน
สนุกใช้ได้แต่ผมชอบต้นฉบับมากกว่า
อันนี้นิยายที่มีตัวละครมากกว่า 10 คนครับ มีคนเคยอ่านเรื่องไหนกันบ้าง (ก็อปตามลิ้งค์ ภาพใหญ่ครับ)
หรือ Google หา
INFOGRAPHIC: 15 Books with More Characters than You Can Keep Track Of!
https://electri-erature.com/infographic-15-books-with-more-characters-than-you-can-keep-track-of-747b29bd9d8d#.ye7j68y83
เคยอ่านแฮรี่เรื่องเดียวครับ ไม่รู้เลยว่ามีตัวละครมากขนาดนั้น (เห็นมั้ยว่าหน่วยความจำต่ำจริง)
ลำบากกับรูปและลิ้งค์มาก
ลิงติดเซนเซอร์ แต่ค้นด้วยกูเกิ้ลก็เจอครับ
กลัวคนอื่นจะไม่ชำนาญแบบคุณพีทน่ะครับ ผมก็ซื่อบื่อๆเสียด้วย
เป็นกระทู้ที่ดีค่ะ ได้ความรู้ มีประโยชน์
ประโยชน์จากกระทู้ ปกติคน เดี๋ยวก็ลืมครับ เชื่อผม เหมือนตัวละครในนิยายผมครับ เดี๋ยวก็ถูกลืม เพราะสมองทำงานแบบนั้น
มันตลกตรงที่ ผมเขียนนิยายเกี่ยวกับระบบสมองและความทรงจำด้วยนี่แหละครับ ขุดมายืดยาว ก็ดันไม่เป็นผล
เมื่อผมตั้งใจเขียน ผมก็จะเสียใจมาก ถ้ามันถูกลบและถูกลืม ผมเป็นคนแบบนั้นครับ
มีนักอ่านจำได้อยู่แล้วค่ะ อาจจะจำได้ไม่หมดครบถ้วนรายละเอียดทุกตัวละคร แต่จำได้แน่นอนค่ะ ขอบคุณสำหรับกระทู้ดี ๆ ค่ะ
ก็ไม่แปลกที่คนอ่านจะจำไม่ได้ เพราะขนาดตัวคนเขียนยังจำไม่ค่อยจะได้ว่าตัวละครของตัวเองมีใครบ้าง ทางนี้ก็เป็น และจะขอแง้มTipเล็กๆที่ตัวเองใช้อยู่ให้ฟัง
- ทำตารางรายชื่อ นิสัย ลักษณะทางกายภาพของตัวละคร และคำบรรยายย่อๆว่าเป็นใคร โดยแยกโซน หลัก รอง ตัวประกอบให้ชัด (อันนี้เอาไว้ดูเองเผื่อลืม ซึ่งถ้าให้ดี แนบบทที่ออกตอนแรกไว้ด้วยจะดีมาก)
- พยายามสร้างความเชื่อมโยงให้ตัวละคร
- พยายามสร้างจุดเด่นสตอรี่ให้คนอ่านจดจำตัวละครตัวนั้นๆ (แต่ระวังอย่ายัดเข้าไปทีเดียว)
- พยายามหาชื่อที่จำง่าย เด่น เป็นเอกลักษณ์ให้ตัวละคร
- วาดรูปประกอบติดไว้
- หมดมุกแล้ว... (ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับฝีมือคนเขียนแล้วว่าจะทำให้คนอ่านจำได้มากแค่ไหน)
อยากสุดก็ขึ้นอยู่กับตัวคนเขีบนนี่แหละ ฮ่าๆ
อย่าว่าแต่คนอ่านเลยคนเขียนก็ลืม 555555555
มีช่วงนึงแต่งๆ ไปคนอ่านถาม คนนุ้นหายไปไหน (ลืมสนิทเพราะเป็นตัวประกอบมากๆ)
ตอนต่อมาเลยเขียนถึงทันที
ถ้าตัวละครไม่ค่อยสำคัญกับปมเท่าไหร่ก็ปล่อยดีกว่าค่ะสำหรับตัวประกอบ (ส่วนตัวไม่ค่อยยึดติดกับตัวละครเท่าไหร่ 555 ฆ่าได้สบายๆ แต่ถ้าเป็นตัวเอกตายจะร้องไห้)
โหดร้ายมาก
ตอนที่แต่งแรกๆ ผมก็เจอปัญหานี้เหมือนกัน
แต่งแนวแฟนตาซีที่มีตัวละครเยอะมาก จนคนแต่งจำชื่อตัวละครที่แต่งไม่ได้
หลังๆ เลยใช้วิธีแบ่งหมวดหมู่
- สร้างตัวละครแยกไว้เป็นกลุ่มๆ แล้วสร้างชื่อในแนวเดียวกัน
- อธิบายความโดดเด่นอย่างเช่น พลัง ความสามารถเฉพาะตัว
- เลือกที่จะไม่บอกชื่อตัวประกอบที่โผล่มาแว๊บเดียว
- สร้างฉายาให้ตัวละคร ให้เหมาะกับลักษณะของตัวละคร
ทุกวันนี้คนอ่านจำได้ เป็นผมเองที่จำไม่ได้ก็มี 55555
ท่าทางจะรายละเอียดสูง แค่นึกภาพตามก็มึนละ แต่ถ้าเยอะแนวคนแต่งจำไม้ได้ แต่คนอ่านจำได้นี่จะดีมากๆเลยครับ ฮ่าๆ
โอ้โห ตัวละครเป็นร้อยที่ต้องละเอียดมาเลยนะคะ ไหนจะตั้งชื่อ ไหนจะสร้างเอกลักษณ์
ตอนเด็กเคยอ่านนิยายจีนของแม่ ตัวละครเยอะมากแถมชื่อเรียกแต่ละคนยังยากอีก
เราก็เลยจำแต่ชื่อท้ายของตัวเอกเอาค่ะ และจำลักษณเด่น เพราะท่าที่อ่านนิยายที่ตัวละครเยอะเค้าจะสร้างบุคลิกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง มันเลยไม่จำชื่อแต่จำได้ว่าเป็นใคร
ส่วนตัวคิดว่าคนที่สามารถสร้างตัวละครแบบนั้นได้เป็นอะไรที่สุดยอดมาก
เพราะพอลองแต่งเองขนาดมีตัวละครไม่ดี่ตัวเรายังลืมบ่อยๆ จนถูกทักมาว่าชื่อซ้ำป่าว
ส่วนตัวคิดว่าการมีตัวละครเยอะจะทำให้เนื้อเรื่องอบอุ่น ไม่เหงาไม่เปล่าเปลี่ยวครับ //เกี่ยวไหม?
จริงๆก็หวังประมาณนั้นครับ สร้างเอกลักษณ์ให้จำ
บางคนมาตอนเดียวสั้นๆ แต่มีความหมายมากมาย เหมือนคนที่เข้ามาในชีวิตเราแวบเดียว แล้วจากไป เขาทิ้งอะไรดีๆเอาไว้เยอะแยะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?