เจอคอมเม้นแบบนี้เสียความรู้สึกมากครับ
ตั้งกระทู้ใหม่
แต่มีคอมเม้นนึงประมาณว่าไม่เก็ตมุกแล้วคอมเม้นเชิงหัวร้อน เหมือนไปกินรังแตนที่ไหนมา
_________________________________________________
มันเป็นผู้กล้า แต่ไม่รู้ว่า นักผจญภัยคืออะไร?งง
ตอนสู้กับจอมมาร มันยังพูด โนเวล อยู่เลยแสดงว่า
มันถูกอัญเชิญมา แล้วตอนที่2ที่มันมาโผ่ที่1000ปีค้างหน้า
เส--กไม่รู้เรื่อง//ก-งง //นักเขียนถ้าเขียนจบแล้วลองไปอ่าน
สิ่งที่คุณเขียนใหม่น่ะครับ คัณไม่เอะใจอะไรเลยหรอ? งงมาก
//ตอน1 มาตอน2 555+ รู้สึกไม่เข้าใจอยางเเรง//
ตอนสู้กับจอมมาร มันยังพูด โนเวล อยู่เลยแสดงว่ามันถูกอัญเชิญมา แล้วตอนที่2ที่มันมาโผ่ที่1000ปีค้างหน้า
เส--กไม่รู้เรื่อง//ก-งง //นักเขียนถ้าเขียนจบแล้วลองไปอ่าน
สิ่งที่คุณเขียนใหม่น่ะครับ คัณไม่เอะใจอะไรเลยหรอ? งงมาก
//ตอน1 มาตอน2 555+ รู้สึกไม่เข้าใจอยางเเรง//
_________________________________________________
ผมจะอธิบายให้ฟัง
คือในบทนำตัวผู้กล้าในตอนกำลังสู้กับจอมมารมันพูดถึง งานสัปดาห์หนังสือ และก็ ไลท์โนเวล ซึ่งมันเป็นมุกล้อเลียนครับและคนอ่านคนนี้เขาก็เข้าใจว่าผู้กล้าถูกอัญเชิญมาต่างโลกเพราะรู้จักนิยาย แต่ไม่ใช่ครับมันไม่ได้ถูกอัญเชิญมา แต่ในโลกนั้นมันมีไลท์โนเวลอยู่แล้ว และนั่นแหละครับมันคือมุกของนิยายเรื่องนี้ แล้วเขาเม้นในเชิงรุนแรงและหัวร้อน มันทำให้ผมเสียความรู้สึกมาก
แถม
___________________________________________________________________
บีบให้แตกคามือ....เพื่อ //งง //เรียกลูกไฟ ออกมาแล้วบีบให้แตกคามือ...เพื่อ
___________________________________________________________________
คนเม้นคนเดิมเลยครับ
คือในฉากจบของตอนที่หนึ่ง ผมเขียนให้พระเอกเรียกลูกไฟมาแล้วบีบให้แตกเพราะผมเห็นว่ามันเท่ แต่ดูเขาเม้นสิ จะไม่ให้เสียความรู้สึกได้ยังไง!?
แค่นี้แหละครับมาระบายหาคนปลอบใจให้พอบรรเทาความรู้สึกได้บ้าง
BlackTale
20 พ.ย. 59 เวลา 15:49 น.
3,390
views
23 ความคิดเห็น
สารภาพว่าไม่เข้าใจเม้นต์นั้น และไม่เข้าใจคำอธิบายของคุณจขกท. (และไม่ต้องอธิบายให้เราเข้าใจก็ได้ค่ะ เพราะเราไม่ได้อ่านเรื่องนี้) แต่เอาเป็นว่า ถ้าเห็นคอมเมนท์คนอ่านในเชิงไม่ถูกใจ ก็ลองพิจารณาค่ะว่าเขาพูดจริงไหม เขาไม่เข้าใจเพราะเราอธิบายไม่ชัดหรือเปล่า มุกที่คนเขียนใส่เป็นมุกเฉพาะกิจที่คนเขียนรู้คนเดียว คนอื่นไม่รู้ด้วยก็ต้องลองปรับให้คนอ่านทั่วไปเข้าใจด้วย แต่ถ้าคนเขียนแน่ใจว่าทุกอย่างทำดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ก็ปล่อยคอมเมนท์นี้ไปค่ะ
คนอ่านคือคนที่โง่ที่สุดและฉลาดที่สุดค่ะ โง่ไม่ได้หมายถึงโง่จริงๆ แต่เขาคือคนไม่รู้อะไรเลย คนเขียนจึงมีหน้าที่ต้องอธิบายให้เข้าใจ ในทางกลับกัน พวกเขาฉลาดมาก ทำมั่วอะไรเอาไว้ อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ ลักไก่อะไร อย่าคิดว่าพวกเขาตามไม่ทัน ต้องตรวจสอบสิ่งที่เขียนให้ดีค่ะ
ครับคือก็ไม่ได้บอกว่าเขาผิดเพราะไม่เก็ตมุก แต่โดนหัวร้อนใส่เนี่ยแหละคือประเด็นครับที่ทำให้เสียความรู้สึก
ในความคิดเห็นของเรา (เราเป็นคนนึงที่ได้อ่านเรื่องนี้ไปแล้ว)
บางทีไรท์อาจต้องเก็บรายระเอียดยิบย่อยนิดนึง ในความเข้าใจปกติของคนที่ไม่เก็ทมุกจะเข้าใจว่าที่ต่างโลกจะไม่มีไลท์โนเวล
(เมื่อพูดถึงต่างโลกที่มีเวทย์มนต์ ความคิดในหัวคนส่วนใหญ่จะเป็นสิ่งก่อสร้างแบบศิลปะกอธิก พวกนักผจญภัย พวกอัศวิน ยังไม่มีไฟฟ้า ยังไม่มีวิทยาการต่างๆนาๆ เป็นไปได้ยากที่จะคิดว่ามีของจำพวกงานสัปดาห์หนังสือหรือไลท์โนเวล
(ส่วนใหญ่จะคิดว่าเป็นพวกตำราเวทย์หรือพวกตำรานู่นนี่นั่น เป็นภาพปกติเมื่อคนจินตนาการถึงมัน) เพราะไลท์โนเวลกับงานหนังสือมันมีในโลกความจริง)
(//อีกเหตุนึงก็เพราะพล็อตผู้กล้าต่างโลกมันเยอะจัด จนอาจทำให้ผู้อ่านคิดว่าผู้กล้านี่มันจะรีบกลับบ้านไปสอยนิยายมาอ่าน)
ดังนั้นการปรับความเข้าใจของนักอ่านให้ตรงกับของนักเขียนทั้งภาพต่างโลกรวมถึงจินตภาพต่างๆนาๆถือเป็นหนึ่งในความท้าทายที่ใหญ่(เรียกว่าสึนามิก็ไม่ผิดนะ)
โดยเฉพาะกับพล็อตนิยายยอดฮิต(พวก ผู้กล้าปราบจอมมาร เกิดใหม่ หรือออนไลน์ ฯลฯ)
ไรท์อาจอธิบายเพิ่มว่ามันเป็นของที่มีอยู่ในโลกนั้นอยู่แล้ว หรือให้ตัวเอกบ่นประมาณว่าตอนนั้นมันไม่มีนักผจญภัยนะอาจลดปัญหาตรงนี้ได้บ้าง ส่วนเรื่องบีบลูกไฟขู่นี่อาจบรรยายเพิ่มว่าทำไมแค่การบีบลูกไฟมันถึงดูเท่หรือน่าเกรงขามแบบไหน
อีกส่วนหนึ่งที่อาจทำให้คนอ่านคนนั้นหัวร้อนอาจเป็นพวกการเว้นบรรทัด เพราะนักอ่านบางคน(โดยเฉพาะเรา) เสพติดการอ่านแบบเว้นเยอะๆ แล้วก็ไม่ติดกันเป็นพรืด เพราะมันทำให้ปวดตาในระดับนึง และอาจข้ามรายละเอียดบางอย่างที่อยู่ในพรืดนั้น
เมื่อปวดตาพ่วงกับการอ่านไม่รู้เรื่องก็มีความเป็นไปได้ที่จะทำให้เขาแสดงออกมาแบบนี้ค่ะ
(พยายามเข้านะคะ แต่ก็ต้องอาศัยเวลา มันค่อนข้างยากที่จะพยายามเก็บให้ครบทุกเม็ด ตรงนี้ไม่ต้องรีบนะ ให้ค่อยๆเป็นค่อยๆไป//สู้ๆน้า)
โอเซ เดียวกลับไปรีเพิ่มอะไรนิดหน่อยก็ละกัน
สู้ๆน้าไรท์//ไฟท์ติ้ง!
ส่องมาแล้วเรียบร้อย ภาษาคุณมีสีสันนะ เปิดบทหนึ่งได้ขี้เล่นดี ผมชอบเลยหละ
ส่วนเรื่องเม้นกวนๆ ยังไงก็อย่าไปเดือดเลยครับ ถ้าคุณอ่านแล้วเสียความรู้สึกก็อ่านซ้ำอีกสักสิบรอบ พอคุณชินเดี๋ยวมันก็กลายเป็นเรื่องขำๆไปเอง
เขาคงว่างมั้งครับ คนกวนประสาทเขาไม่ได้คิดอะไรหรอก พิมแล้วจบ แต่ถ้าคุณหลงคล้อยตามก็จบเห่
เม้นชมของคุณก็เยอะนะ ทำเป็นเล่นไป เก็บเม้นดีๆเอาไว้มายิ้มกรุ้มกริ่มดีกว่านะ(ผมทำบ่อย)
เราเลือกที่จะสนใจ หรือไม่สนใจก็ได้ครับ
ถ้าเลือกที่จะสนใจคอมเม้นทำนองนี้ ก็ต้องอ่านให้เป็น และอย่าหัวร้อนตามข้อความที่เขาพิมพ์เป็นอันขาด เพราะตัวเราจะเสียไปด้วย
ตอบดีๆ
ถึงมันจะฝืนใจตอบ ก็ต้องตอบดีๆ นิสัยของคนเขียนมีผลต่อการติดตามของคนอ่านเหมือนกัน
หลีกเลี่ยงไม่ได้
เพราะไม่มีนิยายอะไรเพอเฟคจนไม่มีจุดผิด
คนมันจะจับผิด
ยังไงก็ต้องเจอจุดผิด
อยู่ที่เราจะแก้ หรือปล่อยให้นิยายเป็นเหมือนเดิมต่อไป ซึ่งก็ไม่ผิดอะไรเหมือนกัน
ผมอ่านเอง ผมก็ไม่เชื่อว่า "โลก" ที่ตัวละครอยู่ ณ เวลานั้น จะมีไลท์โนเวล
เอาจริงๆ ตอนที่มันข้ามมาอีกพันปีข้างหน้า ผมก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเวลานั้นจะมีสิ่งที่เรียกว่าไลท์โนเวลอยู่ดี
มันไม่เข้ากับอะไรเลย ผู้กล้า ใช้ดาบใช้เวทมนตร์สู้ มีกิลด์ (ทั้งหมดเป็นของยุโรปยุคกลาง) แต่มี "ไลท์โนเวล" ซึ่งถือว่าเป็นของของยุคปัจจุบัน
คนอ่านแทบทุกคนมีภาพที่คุ้นเคยอยู่ในหัวครับ เหมือนคุณพูดถึงยุทธหัตถี คนก็ต้องนึกถึงสมัยโบราณของไทย ขี่ช้างขี่ม้าถือดาบรบกัน จะบอกว่ายุทธหัตถึของคุณคือการเอาเครื่องบินรบพุ่งเข้าชนเรือบรรทุกเครื่องบิน คนอ่านก็ย่อมไม่เชื่อ หรือจะบอกว่าสมัยนั้นมีรถถัง จู่ๆมีรถถังวิ่งมาช่วยยิงพม่ารามัญหนีญญ่ายพ่ายจแจ้น คนอ่านงงแน่นอนครับ ต่อให้เรียกว่าเป็นรถรบจักรกลหุ้มเกราะหรืออะไร ก็ยังไม่เข้าอยู่ดี
คุณอยากให้โลกของคุณมีอะไรผิดแปลกไปจากโลกที่คนทั่วไปคุ้นเคย ทำได้ครับ ไม่ใช่ทำไม่ได้ แต่คุณต้องปูมันให้ดี บรรยายให้คนอ่านเข้าใจ บรรยายเลยว่าโลกนี้มีการ์ตูนมีนิยาย เป็นสิ่งสร้างความบันเทิงให้คนทุกชนชั้นอะไรก็ว่าไป แต่ตอนนี้ ที่คุณเขียนมาคือมีผู้กล้ากับปีศาจฟาดกันอยู่สองตัว แล้วจู่ๆก็วาร์ปไปโลกอนาคต ใครมันจะทันเข้าใจ ทันสร้างภาพในหัวล่ะครับ
ส่วนลูกไฟบีบให้แตกคามือนี่ พอเข้าใจว่าเรียกมาแสดงพลัง แต่ควรบรรยายมากกว่านี้ครับ บรรยายว่าเรียกมาเพื่อโชว์พาวหรืออะไรก็ได้ ปฏิกิริยาฝั่งตรงข้ามเป็นยังไง จะได้เห็นภาพชัดขึ้นว่าโชว์พาว
สุดท้าย ผมวิจารณ์เอง ผ่านมาพันปีจริงหรือ ? ทำไมปรับตัวง่ายขนาดนั้น เสื้อผ้าก็ควรจะแปลก เทคโนโลยี หรือถ้าเป็นแฟนตาซีก็ควรจะเป็นวิทยาการด้านเวทมนตร์ ก็ควรจะล้ำหน้าไปมากจนเห็นได้ชัดแล้ว แต่ทำไมมันดูมึนๆ ผมรู้สึกไม่เหมือนข้ามเวลามาพันปี แต่เหมือนวาร์ปย้ายเมืองเข้ามาเมืองหลวงเท่านั้นเอง
ทั้งหมดนี้มันน่าหงุดหงิดอยู่นะครับ ไม่ค่อยแปลกใจที่คนอ่านคนนั้นจะ "หัวร้อน" สิ่งเดียวที่เขาไม่ควรทำก็แค่ใช้คำไม่สุภาพ
คุณต้องบรรยายให้มากกว่านี้ครับ ทำเรื่องให้ช้าลงด้วยบทบรรยายและบรรยายการกระทำต่างๆให้มากขึ้น คนอ่านจะได้เห็นภาพ นึกภาพออกมากกว่านี้
อ้อ และ "เวท" ที่แปลว่าพลังอำนาจเหนือธรรมชาติ ไม่มี ย์ ครับ
หากผมบอกว่าไม่เข้าใจสิ่งที่จะสื่อในกระทู้นี้ด้วยคนจะผิดไหมครับ
คือทราบแต่เพียงจขกท.กำลังหัวร้อนเพราะมีคนแสดงความเห็นที่ทำให้ไม่พอใจ
ผมคิดเช่นเดียวกับท่านคห.1
นักอ่านไม่ได้รู้ไปทุกเรื่องอย่างคนเขียน ก็ย่อมตั้งข้อสังเกตหรือคิดไปต่างๆ นานา
คำอธิบายไม่ครบถ้วน ขาดหายก็คิดไปได้คนละทาง
อย่างคำอธิบายในกระทู้ของจขกท.ผมก็อ่านไม่ค่อยเข้าใจครับ
แนะนำว่าใจเย็นๆ พิจารณาคอมเมนต์ของนักอ่านท่านนั้นว่ามันจริงหรือไม่
เราพลาดอะไรหรือเปล่า มีส่วนไหนที่สามารถปรับปรุงให้นักอ่านเข้าใจมากขึ้นไหม
แต่ถ้าคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว เขาไม่เข้าใจเอง ก็ปล่อยวางครับ
ทำอะไรอย่าคิดว่าคนอื่นเขาดูไม่ออกครับ มีวิธีดูอยู่ ไม่ยาก
ผมนี้ รีบกดเข้าหน้านิยายไปพิสูจน์ (ขอบพระคุณสำหรับเบาะแสครับ ฮา)
ขออนุญาตกระซิบบอกคุณจขกท.
หัวร้อนมากๆ มีแต่ทำลายตัวเองนะครับ
ยิ่งมาตั้งกระทู้ในบอร์ดอีก อาจจะกลายเป็นกระแสตีกลับนะครับ ใจเย็นๆ หน่อยเถอะครับ
โอ๊ะ...โอ
(เหลือบมองความเห็นตัวเอง...คนอ่านคือคนที่ฉลาดที่สุด...อืมมม)
ผมมองสองด้านนะ ขอมองเป็นกลางๆ ล่ะกัน
ผิดที่คนเม้นต์ : เขาอาจจะมากวนๆ มาเกรียนในนิยายของคุณ โดยใช้คำที่มันไม่ค่อยจะเก็ตนักและไม่สุภาพ รวมถึงการใช้คำหยาบคาบทำให้รู้สึกว่า "นิยายคุณมันเห่ยจัง" อะไรประมาณนี้ ผมคิดว่าเขาอยากจะแสดงความคิดเห็นนะ แต่ติดที่การใช้ภาษาและการคิดก่อนพิมพ์ ไร้การเรียบเรียงให้เข้าใจและไม่งงเท่านั้นเอง
ผิดที่คนเขียน : ลองกลับไปพิจารณาดูดีๆ นะครับว่าคนเขียนขาดตกพกพร่อง ข้ามจุดไหนไป ข้ามจุดเล็กๆ ยิบย่อยตรงไหนรึไม่ อธิบายให้คนอ่านเข้าใจดีเเล้วรึยัง ไม่ใช่เลือกคำมาใส่ทั้งคำโดยไม่นึกสนใจความรู้ของคนอ่าน ตามที่คห. 1 และคอมเม้นอื่นๆ บอกนั้นล่ะครับ คนอ่านเขาไม่ได้รู้ละเอียดลึกซึ้งขนาดนั้น
สรุปแล้วไม่อยากจะตำหนิเจ้าของกระทู้หรือโทษคนมาคอมเม้นว่าผิดนะครับ เพียงแค่ยกส่วนที่น่าจะเป็นเหตุทำให้เขามาวิจารณ์อย่างนี้ เอาเป็นว่า เป็นตัวของตนเอง ทำในสิ่งที่ตนเองคิดว่าใช่และเป็นทางของตนเองดีกว่าครับ อย่าเก็บมันไปคิดจนเครียดดีกว่าเนอะ!!
สู้ๆ นะครับผม
นิยาย คืองานศิลปะอย่างหนึ่งนะคะ ตัดสินกันด้วยความรู้สึกของผู้รับสารล้วนๆ อยากจะพัฒนา อยากนำงานของตัวเองสู่สาธารณะต้องพร้อมรับทุกคำวิจารณ์ไม่ว่าจะแง่ดีหรือไม่ดีนะคะ
จริงๆคำวิจารณ์ของคนอ่านอาจจะไม่ตรงใจกับคนเขียน แต่ถ้าตั้งสติ และลองไปพิจารณางานตัวเองดูอีกครั้ง ถ้ามันมีข้อบกพร่องจริงๆ ก็ถือว่าเขาชี้แนะ เราควรขอบคุณเขาด้วยซ้ำ แต่ถ้าเราพิจารณาดูแล้ว มันสมเหตุผล มันมีที่มาที่ไปก็อธิบายกับเขาดีๆ
ต้องคิดเสมอนะคะ หากวันหนึ่งข้างหน้างานเขียนของเราโด่งดังมากขึ้น เขาจะคนหนึ่งที่เกื้อหนุนเรา ไม่มีประโยชน์จะว่าคนอ่าน เพราะเขาอ่านเขาถึงรู้จริงไหมคะ
อีกอย่างเหตุผลของตัวละครที่ผลักดันให้เขาทำแบบนั้น แบบนี้ คนเขียนอย่าให้เหตุผลว่า เพราะมันเท่ ตัวละครถึงทำ เอาจริงๆ แล้ว มีวิธีที่ทำให้ตัวละครดูเท่ได้อีกเยอะค่ะ ถ้ามุกไหน คนอ่านไม่เก็ต ก็เดาได้อย่างหนึ่ง คือมุกมันไม่สากล ไม่เล่นจะดีกว่า
ปล. นิยายเราเคยโดนว่า ลอกพลอต นางเอกแ ร ด ก็มีมาแล้วนะคะ ฮ่าๆ ชีวิตไม่ได้ยากอะไรขนาดนั้นค่ะ แค่เราใจเย็นตั้งสติก่อน ถ้าเราผิด เราพลาดจริง แก้ไข แต่ถ้าไม่จริง กินกระทิงแดงแล้วพุ่งชนค่ะ (เฮ้ย)
พึ่งเข้าวงการสินะครับ จขกท.ยังเติบโตได้อีกมาก อีกหน่อยจะรู้เองครับว่าควรวางตัวยัง และอะไรคือสิ่งที่ควรหรือไม่ควรทำ
ก็ อธิบายให้เค้าเข้าใจสิครับ
ว่าจะสื่อถึงอะไร หรือเล่นมุกอะไร
แค่นี้เอง ง่ายๆครับ
สงสัยจขกท.จะบรรยายน้อยไปมั้งครับ คงต้องลองบรรยายให้ละเอียดๆ ทำเหมือนกับว่าเราเป็นคนอ่านที่ไม่มีข้อมูลในหัวดู /คนอ่านท่านนั้นก็หัวร้อนไปมั้ง
ความคิดเห็นคือความคิดเห็นครับ มันสำคัญกับนักเขียนที่ต้องการพัฒนา ไม่ว่าความคิดเห็นนั้นมันจะรุนแรงหรือไม่ตรงใจยังไงมันก็คือความรู้สึกของนักอ่านคนนั้นๆ ที่อย่างน้อยเขาก็กล้าพอจะพูดออกมาตามตรง รักษาเขาไว้เถอะครับ ความคิดเห็นแบบนี้หายาก
ไม่ว่าความคิดเห็นจะแรงขนาดไหน ยังไงนักเขียนก็ต้องรับให้ได้นะคะ ตอนที่เราเขียนนิยายเรื่องแรก เจอความคิดเห็นแรงมากๆจนเกือบจะเลิกเขียน แต่ก็นะร้อยคนก็ร้อยความคิดเห็น อย่างที่คอมเม้นต์ด้านบนบอก นิสัยของนักเขียนมีผลต่อคนที่จะเขามาตามอ่านนิยายของเราค่ะ ถ้าคิดจะตอบโต้ให้คุณคิดดีๆก่อนว่า คุณคิดดีแล้วเหรอที่จะเอาชื่อที่คุณสร้างมา มาทำลอยทิ้งเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ เราตอบโต้ได้นะคะในบางกรณีแต่เราต้องตอบแบบมีหลักการ และใช้คำพูดให้เป็น เพราะฉะนั้นอย่าท้อค่ะจงสู้ต่อ เอาคอมเม้นต์เหล่านั้นมาคิดและปรับปรุงผลงานเราให้ดีขึ้นค่ะ
ดีกว่าไม่มีคนคอมเม้นนะครับ ที่ยังมีคอมเม้นแสดงว่า เขายังหวังดีกับเรานะครับ
ปัญหาคือบ่อเกิดการพัฒนา ภายหน้าคุณยังต้องเจอนักอ่านอีกเยอะค่ะ เตรียมปากกากับลายเซ็นไว้ได้เลย
ต่อไปนักอ่านต้องคิดเยอะๆก่อนจะเม้นต์ ไม่อย่างนั้นจะถูกเอามาตั้งกระทู้
คืออยากอ่านเรื่องของเจ้าของกระทู้ แต่ตะกี้เข้าไปไม่มีซะและ คือ มุมมองเราขอพูดแบบกลางๆ เนาะ ส่วนตัวเห็นด้วยกับ คุณ peiNing Zheng
"คนอ่านคือคนที่โง่ที่สุดและฉลาดที่สุดค่ะ โง่ไม่ได้หมายถึงโง่จริงๆ แต่เขาคือคนไม่รู้อะไรเลย คนเขียนจึงมีหน้าที่ต้องอธิบายให้เข้าใจ ในทางกลับกัน พวกเขาฉลาดมาก ทำมั่วอะไรเอาไว้ อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ ลักไก่อะไร อย่าคิดว่าพวกเขาตามไม่ทัน ต้องตรวจสอบสิ่งที่เขียนให้ดีค่ะ"
ซึ่งมันก็จริง นักอ่านแต่ละคนแต่ละช่วงวัยก็มีประสบการณ์และความเข้าใจที่ต่างกัน ดังนั้นจะมีคนเข้าใจหรือไม่เข้าใจสิ่งที่เราต้องการจะสื่อ มากหรือน้อยนั้นก็อยู่ที่ว่าเขาเคยอ่านหรือเคยเจอเรื่องพวกนี้มามากน้อยแค่ไหนด้วย ถ้าเขาลองมาอ่านของเราที่ไม่ใช่แนวเขา นั่นก็เป็นอีกโจทย์ที่เราจะต้องทำการบ้านว่า จะย่อยข้อมูลของเรายังไงให้เข้าใจง่าย เชื่อว่าเจ้าของกระทู้ต้องศึกษาก่อนเขียนมามากพอสมควรจึงตกผลึกแล้วเขียนออกมาได้ เพราะงั้นจะมีคนไม่เข้าใจสิ่งที่เราจะสื่อบ้างก็อย่าเพิ่งหัวร้อนไปก่อน ในเมื่อหน้าที่ของเราคือเขียนให้สื่อไปหาคนส่วนมากให้เข้าใจมากที่สุดค่ะ
คือเป็นนักเขียนมันยากที่ว่าเราต้องอธิบายที่สิ่งคิดให้ผู้อ่านเข้าใจ เห็นภาพ และรู้สึกตาม ซึ่งมันยากกว่านักเขียนการ์ตูนในส่วนนี้ เพราะเราต้องสื่อตัวอักษรเน้นๆ ให้คนอ่าน โดยให้คนอ่านเข้าใจ ไม่เบื่อ ไม่ยืดและอีกสารพัด คือพูดตรงๆ ว่าคิดจะเขียนงานจริงๆ ควรเผื่อใจเจอเรื่องคอมเม้นไว้ค่ะ เพราะเราเลือกที่จะ 'เผยแพร่' หมายความว่าทุกคนมีสิทธิ์แสดงความคิดเห็นต่องานของเรา ในหลายๆ ทิศทาง ดังนั้นต้องมีทั้งชอบและไม่ชอบ หัวร้อน หาเรื่อง อีกสารพัด
ถ้าเราวางตัวไม่ถูกนี่คือมีผลต่ออนาคต เพราะวงการนักเขียนเองก็แคบด้วย อาจจะมีความเป็นไปได้สูงกว่า คอมเม้นที่เราเคยซัดไป เป็นบ.ก.แอบส่องแล้วคอมเม้นเพื่อดูทัศคติคนเขียนก็ได้ใครจะไปรู้ (บ.ก.บางคนก็เคยได้ยินว่ามีประมาณนี้ แค่ไม่รู้ว่าเม้นทำนองนี้หรือเปล่า)
หากวันหนึ่งคุณส่งงานในสนพ. ที่บ.ก.เคยมาแสดงความคิดเห็นที่คุณไม่ถูกจริตในบทความคุณไว้ ให้พิจารณาเพื่อตีพิมพ์ ทางนั้นอาจจะโยนต้นฉบับทิ้งทั้งๆ ที่ไม่ได้อ่าน พร้อมกระจายข่าวเรื่องที่คุณเคยเหวี่ยงก็เป็นได้
เพราะงั้นเจอคอมเม้นแบบนี้ จะรู้สึกไม่ดีก็ไม่แปลก แต่ก่อนจะตั้งกระทู้หรือตอบกลับ ควรตั้งสติก่อนค่ะ ว่าควรหรือไม่ เพราะเมื่อคุณตั้งไปแล้วนั้น แม้จะลบออก แต่หลายคนก็ยังจำได้ บางคนอาจจะแคปป้องกันการปลิวด้วย คือไม่ได้ว่าให้เจอแล้วต้องเก็บไว้ในใจ แค่ลองอ่านแล้วคิดตามว่ามันจริงอย่างที่เขาพูดไหม คือรับฟังทุกความคิดอย่างมีจุดยืน เพราะเราไม่สามารถทำให้ทุกคนชอบสิ่งที่เราคิดและเขียนออกมา หรืออธิบายทุกอย่างให้เข้าได้หมด
ปล. นานๆ เข้าบอร์ดที นี่แสดงความคิดเห็นได้เต็มที่กับชีวิตมาก
หลักการเดียวกับงานบริการครับ คือ ลูกค้าคือพระเจ้า
เขาจะผิดจะถูกยังไง ไปทะเลาะด้วย ไม่มีประโยชน์ สำหรับเรา มีแต่จะเสียกับเสีย เท่านั้นแหละครับ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?