ถ้าอยากพักสัก1ปีไปค้นหาตัวเอง จะเสียเวลามากไปไหมคะ

มันอยู่ที่ใจเราค่ะ ถ้าอยากพักสู้ไม่ไหวก็พัก

ตัวเราเรารู้ดีที่สุดค่ะ เหนื่อยก็พักก่อน ไม่งั้นก็ลองปรึกษาพ่อกับแม่ดู

สู้นะคะ จขกท เราก็เป็นคนนึงที่ยื่นคะแนนคณะที่อยากเข้าไปแต่ไม่ติด ตอนแรกก็ตั้งใจจะไปเข้าเอกชน แต่พอคิดไปคิดมาเรารู้สึกว่าเราอยากสู้ต่อ และอยากเข้าคณะที่เราอยากเข้าในตอนนี้ให้ได้อีกครั้ง ตอนนี้เราเลยตัดสินใจดรอปไว้ก่อนเหมือนกันคะ เราเด็ก 60 เหมือนกัน ^^

ไม่เสียเวลาหรอกค่ะ คือเราว่าการที่เราหยุดไปหาตัวเองมันเหมือนกับการเราก้าวถอยหลังไป1ก้าว เพื่อที่จะได้เดินหน้าต่อได้เต็มเท้ามากขึ้น ถ้าเราหยุดไป1ปี แต่เราได้เลือกสิ่งที่มันดีกว่า แล้วมันใช่กับเรามากกว่า มันจะเป็นผลดีกับเราในระยะยาวมากกว่าค่ะ

พี่เป็นเด็ก 59 ค่ะ พี่รู้ตัวเองตั้งเเต่ม.2 ว่าอยากเรียนนิเทศฯภาพยนต์ (ต้องม.กรุงเทพเท่านั้นด้วย5555) แต่ที่บ้านไม่มีเงินส่ง พี่ไม่เคยสอบแกทแพท และไม่เคยไปสอบเข้ามหาลัยสักที่ พ่อบังคับให้พี่ไปสอบครู (ความเชื่อว่าเป็นอาชีพที่ดี) "กลัวไม่ได้หรือไง สอบได้ไม่ได้ ก็ไปวัดความสามารถตัวเองดู" พี่กลับบอกพ่อไปว่า "จะให้ไปสอบ หนูสอบได้อยู่แล้ว แต่ถ้าสอบติดแล้วไม่ได้เรียนจะสอบไปทำไม พ่อส่งหนูไหวหรอ อย่างนั้นหนูเสียใจกว่าไม่ได้สอบอีก" พ่อไม่เคยพูดเรื่องนั้นอีกเลย **ตอนนี้ พี่สอบติดทำงานหน่วยงานราชการค่ะ และพี่เลือกเรียน ปวส.ภาคพิเศษ สาขาบัญชี //อ้าวไหนบอกอยากเรียนนิเทศ//พี่เป็นคนมีความชอบอยากเดียว แต่สนใจหลายอย่าง -อันที่จริงพี่กะจะเรียนเกษตรศาสตร์ เพราะชอบไม่น้อยกว่านิเทศ แต่เรียนไม่ได้เพราะพี่เด็กศิลป์-คำนวน ++ทีนี้มีคนบอกพี่ว่า ไปเรียนคอมสิ เรียนบัญชีก็ดีนะ แต่มันคงยากไปสำหรับพี่ อ้าวเห้ย. จะยากแค่ไหนกันวะ พี่ก็เริ่มหาข้อมูล และมันน่าสนใจจริงๆ มันมีความยาก ทำให้พี่อยากเรียนมากๆ แต่จะให้เข้ามหาลัยเลยคงไม่ได้ เพราะพี่ส่งตัวเองเรียน ส่งน้องเรียนด้วย ดูแลพ่อเเม่ที่แก่แล้วด้วย พี่เลยขอไปทีละขั้น และความตั้งใจของพี่ คือ เศรษฐศาสตร์เกษตร ม.เกษตรศาสตร์

(ป.ล.1 พี่ชอบภาษามากๆด้วย ชอบการตลาดด้วย )

(ป.ล.2 ในโลกนี้ไม่มีคำว่าเสียเวลาค่ะ และไม่มีใครแก่เกินเรียนด้วย)

พี่เองก็ทำงั้นแหละค้นหาตัวเอง1ปีแล้วสอบเข้าปีนั้นเลยพี่ทำมาแล้ว555555หาตัวเองให้เจอเร็วแล้วเตรียมตัวสอบปีนั้นเลยก็ดีนะอ่านหนังสือทุกวันยังไงก็ติดเชื่อพี่พี่ผ่านมาแล้ว

เราว่าการค้นหาตัวเองไม่ผิดนะ คิดดีๆค่ะว่าชีวิตเราต้องการอะไรกันแน่ ไม่ใช่แค่ว่าเราชอบอย่างเดียว พี่เป็นคนนึงที่ชอบด้านคอมพิวเตอร์ ฟิสิกส์ คณิตศาสตร์ เจอสปอยล์หนักเลยว่าให้เรียนวิศวะคอม แต่พอเข้าไปเรียนเท่านั้นแหละค่ะ ชีวิตการทำงานมันไม่ตอบโจทย์ที่ชีวิตเราต้องการเลย เราไม่อยากไปทำงานในออฟฟิส ทำงานในเมือง ใช้ชีวิตอยู่แต่กับหน้าจอแบบนี้เลย แต่ก็ยังโชคดีนะคะที่พอเข้ามาเรียนแล้วรู้ตัวว่าชอบด้านฟิสิกส์ ด้านคำนวณไรงี้ สรุปก็เลยคิดว่าจะซิ่วไปเรียนครูฟิสิกส์ดีกว่า ชอบชีวิตที่มันเรียบง่ายมากกว่า

เราเป็นเด็กห้าเก้าคนนึงที่ตัดสินใจลาออกเพราะมันไม่ใช่ พ่อแม่ไม่ได้อยากให้เราลาออกแต่เราดึงดันออกเอง เราติดมอที่ดีมากๆๆๆๆอยู่แถวสยามอ่ะแต่พอลองเรียนเรากลับไม่ฮึด ไม่จับหนังสือ เราไม่อยากฝืนตัวเอง ถามว่าเสียดายโอกาสไหม ตอบว่าเสียดายแต่เราทนอ่านไม่ได้จริงๆ มันไม่มีแรงเลย

เพราะงั้นขอให้น้องสู้ๆ หาตัวเองให้เจอจริงๆนะ