ดอกที่47 : พงไพรแห่งบรรพชีวิน - อันตราย
ชิ้นส่วนของวิญญาณธาตุลาวาที่กลายสภาพเป็นเศษน้ำแข็งปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ ไอเย็นแผ่กระจายไปทั่วบริเวณจนเหล่าสภานักเรียนสัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บ เศษหินและเกล็ดน้ำแข็งทิ้งตัวลงมาราวกับปุยหิมะขับรอยยิ้มของเวโดร่าในชุดสีดำสนิทให้ดูราวกับยมฑูต
"ไปกันต่อเลยไหมครับ รุ่นพี่"
ตอนใหม่มาแล้ว ไปอ่านกันต่อเลย >> ดอกที่47 : พงไพรแห่งบรรพชีวิน - อันตราย
นามกร คำเรียกขาน สมญานาม
ทั้งหมดนั้น มีความหมายเดียวกัน นั้นก็คือ ชื่อ คำที่มนุษย์ผู้ทะนงตนรังสรรค์
พวกเขากำหนด แต่งตั้ง เรียกขาน สิ่งที่ตนพบเจอ
อย่าง ยโส โอหัง และ เต็มเปี่ยมไปด้วย อัตตา
คนโบราณเห็นก้อนดินแข็งกระด้าง จึงเรียกมันว่า " หิน "
เห็นกองเพลิงลุกโชนแผ่รัศมี จึงเรียกขานว่า " ไฟ "
สัมผัสถึงสิ่งที่กระทบกายจาก ผืนฟ้า และ ผืนดิน จึงตึ้งชื่อว่า " ลม "
... ทุกสรรพสิ่ง ...
มีคำเรียกแทนตัวมันเสมอ และ มนุษย์ ก็มีมันเช่นกัน
... ชื่อเสียง เรียงนาม ...
มัน เป็นสิ่งที่ติดตัวมนุษย์มาตั้งแต่เกิด
มัน กำหนดตัวตนของคุณขึ้นมา
มัน เป็นเป็นจุดเริ่มต้นของชะตากรรม และ สายสัมพันธ์
มัน ผูก
มัน ยึดแน่น
มัน ควบคุมชะตากรรม ของสิ่งที่มันเป็น
แต่...
หาก ชื่อ นั้นไม่ใช่เพียงคำเรียกขาน...
หากความหมายที่แฝงอยู่ไม่ใช่เพียงแค่คำแทนตัว...
หากพลังอำนาจที่ไหลเวียนอยู่เป็นสิ่งที่คุณไม่อาจควบคุม
...คุณรู้จักมันจริงหรือไม่...
ชื่อ...ที่แท้จริง...ของคุณเอง
แสดงความคิดเห็น