(รีวิวนิยาย)บางช่วงบางตอนจาก III Status สามสายเลือด : อีเลียด ฮอร์ด
๑๑ เดือนต่อมา ณ ดินแดนกาเลียอัส(นับหลังจากเฟรดริกเกิด)
ฝุ่นฟุ้งเต็มไปทั่วจนมองไม่เห็นอะไร เสียงของกระดูกที่กำลังกระทบกระแทกเข้าใส่กันจนกระทั่งฝุ่นจางลงปรากฎภาพชายหนุ่มฉกรรจ์คนหนึ่งโดนชกเข้าที่ใบหน้าข้างซ้ายอย่างเต็มแรง
“เอาเลย!! สู้มัน!! อย่ายอมๆ”เสียงเชียร์ดังมาจากรอบข้าง
“เงียบโว้ยย! เมื่อกี้ข้าอ่อนให้”ชายหนุ่มที่โดนชกกล่าว แล้วหันหน้ามามองคู่ชกของเขา ตอนนี้ชายหนุ่มโดนล้อมด้วยกองเชียร์จากชาวบ้าน เพื่อมาชมการต่อสู้ของผู้ชายสองคนที่กำลังทะเลาะชกต่อยกัน ชายหนุ่มสองคนที่อยู่ในวงล้อม ก็ได้วิ่งเข้าใส่กันอีก ผลัดกันชกผลัดกันเตะ ล้มลุกคลุกคลานกันไปมา เลือดค่อยๆไหลออกมาจากใบหน้าที่โดนกระแทกจากสันหมัด กล้ามเนื้อแดงเพราะช้ำจากการต่อสู้ พวกเขาสองคนชกกันโดยที่ไม่มีทีท่าว่าใครจะยอมใครเลย ในเวลานั้นได้มีเด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามา แทรกเข้าไปในวงล้อมคนเชียร์ เห็นผู้ชายสองคนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ จึงตะโกนขึ้นว่า
”นี่น้าาา!! ลูกของน้าคลอดแล้วนะ”เด็กหญิงกล่าวเสียงดัง ชายคนที่โดนชกคราวแรกหันมา
“ว่าไงนะ! ลูกข้าคลอดแล้วหรือ!?”น้าชายคนนั้นกล่าว
“มันใช่เวลาสนใจเรื่องอื่นไหม!!”คู่ชกกล่าวขึ้น แล้วเตะเข้าที่ชายโครงขวาของน้าผู้ชายคนนั้น น้าชายคนนั้นแทบทรุดลงไปนั่งด้วยความเจ็บปวด แต่ด้วยหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ เขาได้ชกหมัดขวาตรงเข้าไปที่ผ่าหมากระหว่างกำลังล้มอย่างเต็มแรง กลายเป็นว่าคู่ชกกลับทรุดลงไปแทน หน้าเขียว นอนครวญครางร้องบ่งบอกถึงความทรมานจากการโดนต่อยไข่ น้าชายคนนั้นลุกขึ้นแล้วถมน้ำลายเยาะเย้ยคู่ชกของตน
“เล่นซะหืดขึ้นคอเลย-บ้าเอ้ยย!!!”น้าชายคนนั้นกล่าว
“จบแล้วเหรออ ไรวะ นึกว่าจะมันส์กว่านี้ซะอีก”เสียงกองเชียร์พูดด้วยความไม่พอใจที่การชกได้จบลง แต่น้าชายคนนั้นหาได้สนใจคำพูดเหล่านั้นไม่ เขาได้เดินเข้าไปหาเด็กหญิงคนนั้นอย่างสะบักสะบอม เนื้อตัวมอมแมมด้วยดิน
“ไป! พาน้าไปหาลูกที”น้าชายกล่าว เด็กหญิงก็ได้พาเขาเดินไปจากที่ชุลมุนตรงนั้น พวกเขาเดินมาถึงบ้านที่น้าชายคนนั้นกับภรรยาของเขาอาศัยอยู่ ฝนที่ตกปรอยๆกับบรรยากาศอึมครึม ทำให้น้าชายคนนั้นรู้สึกขนลุกที่จะได้เห็นลูกคนแรกของตน เด็กหญิงตัวน้อยนำทางเขาขึ้นไปบนบ้าน
“เสียงทารกร้องดังมาจากในห้อง”
“ลูกพ่ออ!!”น้าชายผู้ซึ่งเป็นพ่อของเด็กได้ยืนตรงหน้าห้องแล้วพูดขึ้น
“นี่!! เธอไปกัดกับหมาที่ไหนมา ถึงได้มีสภาพมอมแมมแบบนี้”แม่ของทารกพูดขึ้น
“ไปมีเรื่องมีราวอีกแล้วล่ะสิท่า”หมอทำคลอดกล่าว ชายหนุ่มจึงเดินเข้ามาหา
“ข้าไปทะเลาะกับคนในร้านอาหารมา มันบังอาจสกัดเท้าของข้าตอนข้าเดินผ่าน ข้าเกือบล้มหัวฟาดพื้นก็เลยต้องท้ากันซักยก”พ่อของทารกกล่าว
“แต่ที่หนูเห็น หนูว่ามันมากกว่าหนึ่งยกแล้วนะคะน้าา”เด็กหญิงพูดขึ้น
“เออหน่า..น้าชนะมันได้ก็พอแล้ว”พ่อของทารกหันหน้ามาพูดกับเด็กหญิง
“ว่าแต่..ลูกของเรา เป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงกันละ?”พ่อของทารกหันมาพูดกับภรรยาของตน
“เธอได้ลูกชาย”หมอทำคลอดพูดขึ้น
“อย่างที่หมอบอก เราสองคนได้ลูกชาย”แม่ทารกกล่าวแล้วยิ้ม
“เราจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรกันดีละ”แม่ทารกถามขึ้น
“เอ่ออ… เฟรย่าดีไหม??”พ่อทารกกล่าว
“มันดูผู้หญิงไปมั้ง?”แม่ทารกพูด
“ฮอดิกเป็นไงดีไหม?”หมอทำคลอดกล่าวขึ้นระหว่างที่ผู้เป็นพ่อเป็นแม่กำลังครุ่นคิดชื่อลูกอยู่
“ฮอดิกหรอ ก็เข้าท่านะ”พ่อทารกกล่าวแล้วยิ้มให้กับหมอทำคลอด
“ฮอดิกหรอ อืมม…ฮอดิก? ฮอดิก.. ฮอร์ด..ชื่อฮอร์ดเป็นไง!?”แม่ทารกพูดขึ้น
“ฮอร์ด!! ใช่ ชื่อนี้แหละ เหมาะกับลูกชายของเรา”พ่อทารกพูดเสียงดังเหมือนดีใจมากที่คิดชื่อลูกได้แล้ว
“อีเลียด ฮอร์ด เป็นไงคะ!?”เด็กหญิงได้กล่าวขึ้นจากทางข้างหลังน้าชายผู้ซึ่งเป็นพ่อของเด็ก พ่อของเด็กชายได้หันหน้ามาหาเด็กหญิงคนนั้น
“นั่นเป็นชื่อที่ดีมากๆเลยนะ”พ่อของทารกกล่าวแล้วยิ้ม
“ตกลงลูกเธอจะชื่ออะไรกันแน่เนี่ย!?”หมอทำคลอดกล่าว
“ว่าไงที่รัก? ลูกเราจะชื่ออะไรดี”แม่ทารกถาม เมื่อนั้นพ่อของทารกได้เอามือไปโอบอุ้มลูกชายของเขาขึ้นมา
“ชื่อของเขา อีเลียด ฮอร์ด!!”พ่อทารกกล่าวเสียงแข็ง แล้วชูทารกน้อยขึ้นจากแขนทั้งสองข้าง
แล้วตะโกนว่า “อีเลียด ฮอร์ดลูกพ่อ!!”พ่อของเด็กน้อยได้กล่าวเสียงดังออกมาจากใจที่เบิกบาน แล้วหัวเราะ “ฮ่าาา..ฮ่า..ฮ่าาาา!!”
สามบุรุษจากคำทำนายของทิพย์ธิดานารีแห่งแผ่นดินสุวรรณภูมิ บัดนี้ ได้ถือกำเนิดขึ้นมาบนไตรภพแห่งนี้แล้ว จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในกาลข้างหน้า จากการบุกเบิกของสามบุรุษผู้นี้ การเดินทางของเขาทั้งสามกำลังจะเริ่มขึ้น...ในอีกไม่ช้า
III Status “สามสายเลือด”
“อีเลียด ฮอร์ด”
Iliad Hord
บทที่ ๑
เสียงสายฝนกระทบพื้นดินปรอยๆ… ในหมู่บ้านโอดิธันทางตอนใต้ของแผ่นดินกาเลียอัส
“ฮอร์ด ฮอร์ด!!!”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเรียกดังมาจากข้างบนบ้าน
“ข้ามาแล้วท่านแม่”ฮอร์ดพูดแล้ววิ่งขึ้นมาบนบ้าน
“เรียกข้าทำไมมิทราบขอรับท่าน ฮิฮี่…”ฮอร์ดพูดจาหยอกแม่ของเขา
“พ่อเจ้าไปไหน แม่จะทำอาหาร..แต่มันไม่มีอะไรเหลือพอที่จะทำได้เลย”แม่กล่าว
“พ่อออกไปร้านตีเหล็ก เห็นบอกว่าจะไปตีขวานเล่มใหม่อ่ะแม่”ฮอร์ดตอบ
“จริงๆเลยตาคนนี้ เอ่อนี่ฮอร์ดแม่วานเจ้าออกไปล่าสัตว์ตามชายป่าให้แม่ทีได้ไหม”แม่กล่าว
“ท่านแม่ ถึงข้าจะอายุย่าง ๑๗ ปี แต่ทักษะของข้ายังไม่แม่นพอที่จะพุ่งหอกโดนเป้านะ แค่แทงปลาข้าก็กินเวลาหลายนาทีแล้วนะครับ”ฮอร์ดตอบ
“โตแต่ตัวจริงๆเลยนะลูก”แม่กล่าวแนวเยาะเย้ย
“แต่ข้าจะลองดู ต้องได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาบ้างล่ะนะแม่”ฮอร์ดพูด แล้วเดินไปหยิบหอกที่แหลมคมลงบันไดจากบ้านไป
“อย่าเข้าไปในป่าลึกนะลูก!!”แม่ตะโกนบอกมาจากบนบ้าน
ฮอร์ดได้เดินไปตามหมู่บ้าน ไปชวนเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อว่า เบิร์ก มาด้วย
“เบิร์ก!!! ไปล่าสัตว์กัน”ฮอร์ดได้ชวนเบิร์ก
“วันนี้จะไปที่ไหนอีกละ เมื่อวานไปจับปลา ยังจับแทบไม่ได้เลย”เบิร์กตอบกลับมา
“ไปแถวชายป่า ข้าจะหาสัตว์มาทำเป็นอาหารเย็นวันนี้”ฮอร์ดว่า
“เออได้ รอประเดี๋ยว ไปเอาธนูก่อน”เบิร์กตอบตกลงแล้วเดินเข้าไปในบ้าน หยิบธนูคู่ใจของเขาออกมา
“ฮอร์ด เมื่อไรเจ้าจะหัดยิงธนูสักที มันใช้งานง่ายและมีความแม่นยำกว่าหอกที่เจ้าถือเสียอีกนะจะบอกให้”เบิร์กกล่าว
“ไว้วันหลังละกัน แฮะๆ รีบไปเถอะเดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน”ฮอร์ดกระตือรือร้นที่จะไปล่าสัตว์เต็มที
แล้วทั้งสองก็พากันเดินผ่านหมู่บ้านไปจนถึงทางออกเข้าสู่ชายป่า ทั้งสองคนเดินหาลู่ทางที่จะใช้นอนรอสัตว์ที่เดินออกมาจากป่า เพื่อสะดวกในการล่า ตรงทิศซ้ายของชายป่ามีแหล่งน้ำใหญ่อยู่ เกิดจากฝนตกหนักเมื่อช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาจนเกิดน้ำท่วม
“เบิร์ก!”ฮอร์ดพูดขึ้นขณะกำลังทำการสำรวจพื้นดินบริเวณนี้
“มีอะไร?”เบิร์กตอบขณะมองไปรอบๆชายป่า
“ข้าว่าเรานอนสังเกตุตรงหลุมนี้ดีกว่า สัตว์ป่าไม่เห็นแน่นอน ถ้ามันออกจากชายป่าตรงนี้ แล้วเรานอนรอใกล้ๆกัน โอกาสที่ข้าจะพุ่งหอกถูกเป้าคงจะสูงขึ้น!!”ฮอร์ดพูดด้วยความมั่นใจ
“พูดเหมือนง่ายเลยนะ แล้วเอ็งจะรู้ได้ยังไงว่าสัตว์ป่ามันจะออกมาบริเวณนี้ มันอาจจะไปเดินออกทางนู้น!! มุมซ้ายสุดนู่นก็ได้”เบิร์กตอบพร้อมชี้ไปตามที่พูด
“ดูสิ! ตรงนี้มันมีรอยเท้าของสัตว์อยู่ รอยเท้ายังชัดเจนแบบนี้ ก็แสดงว่าเมื่อไม่นานมานี้มีสัตว์ป่าเดินออกมาจากตรงนี้ แล้วถ้าเรานอนรอในหลุมนั้น ระยะมันจะใกล้มากๆ ข้าต้องพุ่งหอกโดนเป้าได้อย่างแน่นอน”ฮอร์ดกล่าวด้วยความมั่นใจ
“ถ้าอย่างนั้น ก็เอาตรงนี้แหละ ระวังงูด้วยละกัน!!”เบิร์กตอบ แล้วลงไปตั้งหลักรอสัตว์ป่าออกมาอยู่ในหลุมตื้นๆที่มีกอหญ้าสูงพอปิดไม่ให้มองเห็นได้ ทั้งสองรอแล้วรอเล่า ก็ยังไม่เห็นสัตว์ป่าเดินออกมาสักตัวเดียว ฮอร์ดเริ่มวิตกเพราะมันใกล้จะเย็นแล้ว เขาเกรงว่าตัวเขาเองจะไม่สามารถหาของกินกลับมาฝากพ่อกับแม่ของเขาได้
“ฮอร์ด! ข้าว่าพวกเราวันนี้คงคว้าน้ำเหลวอีกตามเคย กลับไปกินแกลบดีกว่า นี่ก็ใกล้จะเย็นแล้ว เราควรกลับบ้าน เดี๋ยวพวกเสือมันออกมาแล้วเราสองคนจะงานเข้า!!”เบิร์กกล่าวด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายและเมื่อยล้า
ฮอร์ดหลับตาโดยไม่พูดอะไร เขากำลังตั้งสมาธิเพื่อรอสัตว์ป่าออกมาเท่านั้น ในใจของฮอร์ดนั้นคิดว่าอย่างน้อยก็ขอให้ได้สักตัวก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรกลับไปบ้างเลย
….หลายนาทีผ่านไป ฮอร์ดรู้สึกหมดความอดทน เพราะแสงแดดที่ส่องผ่านก้อนเมฆที่หนาอึมครึมมาทุกวันมันกำลังจะหมดแสงกลายเป็นกลางคืน นั่นบ่งบอกว่าขณะนี้เย็นมากแล้ว ฮอร์ดลุกขึ้นหยิบหอกแล้ววิ่งเข้าไปในป่า
“เห้ยย!! ฮอร์ด เจ้าจะทำอะไร ฮอร์ด!!!”เบิร์กตะโกนเรียกฮอร์ดด้วยความตกใจ ฮอร์ดไม่ตอบเขาวิ่งเข้าป่าอย่างมุ่งมั่น แล้วกำหอกแน่นอยู่ในมือข้างขวา เบิร์กรีบวิ่งตามฮอร์ดเข้าไปด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ฮอร์ดเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่ ก็หาเจอสัตว์ป่าสักตัวไม่ เมื่อเขาเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ก็ได้เห็นแม่น้ำขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้า คาดว่าคงจะเป็นแม่น้ำกลางป่าแห่งนี้ แต่ทว่าสิ่งที่ฮอร์ดเห็นอยู่ในแม่น้ำนั้น คือดงจระเข้ ที่มีมากมายหลายตัว ฮอร์ดยืนคิดตัดสินใจบางอย่าง อย่างเข้มขรึม แล้วเมื่อเขาตัดสินใจได้ เขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ที่มีกิ่งก้านยื่นออกมายาวทอดไปถึงกลางแม่น้ำนั้น เบิร์กวิ่งตามมาถึง ก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิม เพราะสิ่งที่ฮอร์ดกำลังทำมันบ้ามาก มีแต่ชายที่จะเป็นนักรบเท่านั้นที่จะทำเพื่อพิสูจน์ความกล้าหาญ แต่ฮอร์ดไม่ใช่ ฮอร์ดยังเป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆ เบิร์กจึงตัดสินใจ
“ฮอร์ด!!! นี่เจ้าจะฆ่าตัวตายรึไง ถอยกลับมา”เบิร์กตะโกนไปหาฮอร์ดที่อยู่บนต้นไม้กลางแม่น้ำ
“ข้ารู้ว่ามันบ้า!!! แต่ข้าไม่เห็นสัตว์ป่าสักตัวระหว่างทางที่เดินเข้ามา ข้าจะระวังตัวให้มากที่สุดเพื่อน”ฮอร์ดตอบกลับมา
เบิร์กเห็นว่าคงเกลี้ยกล่อมฮอร์ดให้ลงมาไม่ได้แน่ เขาจึงตัดสินใจรีบวิ่งกลับออกไปจากป่า ไปบอกแก่พ่อแม่ของฮอร์ดให้รีบมาช่วย ระหว่างที่เบิร์กกำลังวิ่งออกไป ฮอร์ดได้คิดหาวิธีที่จะสังหารจระเข้สักตัวหนึ่งให้ได้ เขากวาดสายตามองหาจระเข้ที่อยู่รวมกลุ่มกันน้อยๆ หรืออยู่เพียงตัวเดียว เขามองหาอยู่สักพักก็เห็นจระเข้ตัวหนึ่งนอนอยู่บนเนินดินของอีกฝั่ง แต่จระเข้ตัวนั้นอยู่ไกลระยะการขว้างหอกของฮอร์ดมากเกินไป ฮอร์ดคิดหาทางแล้วหาทางเล่า กระแสน้ำก็เชี่ยวกรากน่ากลัวยิ่งนัก ขณะนั้นเบิร์กได้วิ่งไปถึงบ้านของฮอร์ดโชคยังดีที่พ่อของเขากลับมาจากร้านตีเหล็กแล้ว
“อ้าวเบิร์ก! ไปทำอะไรมาถึงได้หอบมายังงั้นละ”แม่ของฮอร์ดถาม
“แย่แล้วครับ!!! ฮะ..ฮอร์ด ฮอร์ดกำลังล่าจระเข้ในแม่น้ำกลางป่าชาร์คครับ”เบิร์กพูดด้วยความกระ-กระสน
“ว่าไงนะ!!! ลูกชายฉัน”แม่พูดด้วยความตกใจ
“รีบพาข้าไปเร็ว!!”พ่อของฮอร์ดรีบออกจากบ้านไปในทันที
“เร็วๆนะ กาแลค”แม่ของฮอร์ดบอกสามีของเธอ
“อย่าห่วงเลยอาธาร์ เดี๋ยวข้าจะพาลูกของเรากลับมา”กาแลคตอบกลับ แล้วรีบวิ่งไปพร้อมกับเบิร์ก
ทางฝั่งฮอร์ดยังคงคิดหนักอยู่ ในตอนนั้นฮอร์ดได้สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเป็นการเตรียมตัวเตรียมใจ ทว่าสิ่งที่เขาตัดสินใจจะทำนั้นมันบ้ายิ่งกว่าปีนขึ้นต้นไม้ที่ทอดกิ่งก้านใหญ่อยู่กลางแม่น้ำเสียอีก
ฮอร์ดหลับตาลง “ขอความกล้าจงเกิดแก่ข้า!!”ฮอร์ดภาวนาอยู่ในใจแล้วลืมตาขึ้น
เขาได้กระโดดลงแม่น้ำที่เชี่ยวกรากที่มีจระเข้นับร้อยตัว
โปรดติดตามได้ในหนังสือฉบับสมบูรณ์
https://www.mebmarket.com/
4 ความคิดเห็น
.....นิยายเรื่องนี้ 200 บาท ?
ขอบคุณครับ
ผมคาดการณ์ถูกจริงๆด้วย
เอาจริงๆเราอ่านเรื่องนี้ก็ไม่ได้ชอบอะไรนะคะ แต่คิดว่าคุณไม่ควรดูถูกคนอื่นแบบนี้ค่ะ นิยายเรื่องนี้จะราคากี่บาท ถ้ามีคนซื้อก็เรื่องของเขา ในฐานะที่คุณไม่ได้คิดจะซื้อแน่นอนอยู่แล้ว คุณก็ไม่ควรพูดแบบนี้เลยค่ะ
ส่วนหนึ่งต่อเนื่องมาจากกระทู้ที่แล้วเรื่องวิธีโฆษณาครับ กระทู้ที่แล้วโฆษณาไว้ใหญ่โตมาก เอาจริงๆ สำนวนการเขียนโฆษณาดีกว่าสำนวนในเรื่องอีกนะ
อีกส่วนคือ นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายอ่านฟรีปกติในเว็บนี้ แต่เป็นอีบุ๊กที่เอามาเสนอขายตั้งแต่แรก อีบุ๊กที่ตั้งราคาไว้ถึงสองร้อยบาท ซึ่งไม่ว่าฝีมือจะขนาดไหนก็ถือว่าแพงครับ และด้วยฝีมือขนาดนี้ก็....
มันเหมือนเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนครับ คือถ้าเอามะพร้าวห้าวมาแจกฟรีแล้วมีคนไปดูถูก คนที่ดูถูกก็ทำไม่ถูกเท่าไหร่นัก แต่นี่เอามาขายแพงกว่าราคาตลาด แถมตอนแรกไม่มีให้ชิม มีแต่บอกว่าอร่อยนะ อ่อนนะ หวานมันนะ แต่พอลองเฉาะให้ชิมมันกลายเป็นห้าวแทบกินไม่ได้ คนเดินเลือกซื้อก็มีบ่นว่าแพงบ้างแหละครับ
ผมยอมรับว่าการดูถูกคนเป็นสิ่งไม่ดีครับ ไม่ควรทำ ต้องขอโทษในจุดนี้ด้วย แต่ผมไม่คิดว่านิยายเรื่องนี้ ดูจากตัวอย่างแล้ว จะราคาสองร้อยบาทได้จริงๆครับ
ประทับใจในการตอบของคุณนะคะที่พูดและอธิบายอย่างตรงไปตรงมา ประเด็นนั้นก็จะไม่พูดถึงอีกแล้วกันค่ะ ส่วนเรื่องของเนื้อหานิยาย มาตรฐานนิยายของแต่ละคนอาจจะไม่เท่ากัน เข้าใจคุณตรงที่คุณคิดว่า บรรยายสรรพคุณมาเสียเยอะ แต่ไม่เห็นดีตามที่คาดไว้ มันก็ผิดหวังน่ะเนอะ
ถึงคุณเจ้าของกระทู้ค่ะ ดิฉันขอเรียนตามตรง ว่าด้วยสำบัดสำนวนในการแต่งที่ยกมานะคะ ดิฉันคิดว่ามันยังไม่ค่อยดีสมมาตรฐานนิยายที่ทำขายเท่าไหร่ ดิฉันอยากให้คุณลองตรวจทานและขัดเกลาออกมาให้ดีกว่านี้ก่อนจะดีกว่าค่ะ เนื่องจากเท่าที่อ่านดูน่าจะเป็นแนว high fantasy ซึ่งสำนวนควรจะทำออกมาให้ดีสมกับแนวที่เขียนมากกว่านี้ อุปมาเหมือนแต่งนิยายจีนกำลังภายใน สำนวนก็ต้องออกมาดูโบราณและรู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหว นิยายรักก็อาจจะต้องพรรณาออกมาให้คนอ่านรู้สึกอินกับความรักของตัวละครหลักที่ต้องครองคู่กัน และสำหรับนิยายในแนวของคุณที่สร้างโลกแฟนตาซีขึ้นมาใหม่ สิ่งที่สำคัญยิ่ง คือการบรรยายให้คนอ่านรับรู้และเห็นภาพว่าโลกของคุณเป็นอย่างไร ไม่จำเป็นจะต้องบรรยายประวัติศาสตร์ออกมายาวหนึ่งหน้ากระดาษ ยัดเป็นย่อหน้ายาวๆ แต่คุณสามารถค่อยๆ ปล่อยมันออกมาทีละน้อย ลองศึกษาดูเรื่อยๆก็ได้นะคะ ตัวอย่างเช่น แฮร์รี่ พอตเตอร์ (ดิฉันไม่ได้ชอบนิยายเรื่องนี้ แต่คิดว่าเป็นการยกตัวอย่างที่ชัดเจนมากที่สุด) ที่ผุ้แต่งก็ไม่ได้โยนประวัติศาสตร์โลกเวทมนตร์มาตูมเดียว แต่กลับค่อยๆ เล่า ค่อยๆเผยออกมาทีละน้อย จนเมื่อผู้อ่านได้รู้ตัวอีกที ก็ถูกดึงเข้าไปในโลกของหนังสือแล้ว
เทคนิคการเขียนมีให้ศึกษามากมาย ดิฉันนับถือที่คุณแต่งนิยายออกมาเป็นเล่มได้และมีความตั้งใจที่จะเขียน แต่ความตั้งใจเพียงอย่างเดียวนั้นดิฉันคิดว่าไม่เพียงพอหากคุณต้องการทำนิยายขาย อุปมาเหมือนคุณจะเปิดร้านอาหาร คุณจะตั้งใจทำอาหารอย่างเดียวไม่ได้ คุณต้องหมั่นศึกษาสูตรใหม่ๆ พัฒนารสชาติให้อร่อยขึ้นอยู่เสมอ ร้านของคุณจึงจะอยู่ได้และประสบความสำเร็จ การเขียนนิยายก็เช่นกัน
ดิฉันเองเพียงแค่เข้ามาแสดงความเห็นในฐานะคนอ่านคนหนึ่ง อาจมีข้อผิดพลาดก็ข้อน้อมรับ ขอให้โชคดีค่ะ
อยากให้ช่วยวิจารณ์ตามตรงไหมคะ ถ้าอยากเราพอช่วยได้นะ แต่ถ้าใจคุณแข็งพอน่ะนะ
ผมอนุญาติครับ ต้องเข้าใจก่อนนะครับว่านี่เป็นนิยายวรรณกรรมไม่ใช่นิยายการ์ตูน
อะไรถึงเรียกว่านิยายวรรณกรรม อะไรถึงเรียกว่านิยายการ์ตูนครับ ขออนุญาตรับฟังคำอธิบายได้ไหมครับ
จัดย่อหน้าได้บาดตามากครับ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?