หนึ่งปีกับโรคซึมเศร้า
ตั้งกระทู้ใหม่
"สอบตรงมหาลัยไม่ติด" อาจไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับผมมันมีผลกระทบหนัก คงเป็นเพราะผมมุ่งมั่นทุ่มเทสอบที่นั่นเพียงที่เดียว เพราะผมเป็นคนที่รักอะไรแล้วรักจริงๆ ก็อยากทำตามฝันอย่างจริงจัง และเมื่อหวังสูง เวลาตกลงมาก็จะยิ่งเจ็บหนัก จุดนี้แหละคือจุดเปลี่ยนของชีวิต ผมตัดสินใจเรียนในมหาลัยเล็กๆแห่งหนึ่ง ออกจากบ้านมาใช้ชีวิตคนเดียวในเมืองหลวง การอยู่คนเดียวมันยิ่งกระตุ้นให้ซึมเศร้าง่ายยิ่งขึ้น ทุกๆคืนจะคิดแต่เรื่องอดีตและสิ่งผิดพลาดที่เคยทำมา วันแล้ววันเล่า จนมาถึงจุดที่เริ่มไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้ว เริ่มแยกตัวออกจากเพื่อนๆ ไม่สุงสิงกับใคร ชอบไปหาที่สงบๆนั่งเรื่อยเปื่อย ไม่นานผมก็สังเกตุตัวเองว่าผมนอนไม่หลับเลย กลายเป็นคนนอนยาก ผมเข้านอนตั้งแต่ 4 ทุ่ม แต่กว่าจะหลับก็อาจจะตี 2 ตี 3 ในหัวไม่เคยคิดเรื่องดีๆเลย จะมีแต่เรื่องเลวร้ายมาตอกย้ำอยู่ทุกคืน ผมเครียดจนติดเกมคอมฯ แต่ไม่ใช่ว่าผมเล่นแล้วมีความสุขหรอกนะ ไม่ว่าจะเล่นเกมอะไรก็ไม่สนุก รู้สึกเบื่อหน่าย แต่ผมก็พยายามให้ตัวเองสนุก ทุกๆวันผมเบื่อหน่ายทุกอย่าง เบื่อที่เรียน เบื่ออาหาร เบื่อรถติด เบื่อห้องที่อยู่และเบื่อตัวเอง และแล้วมันก็เริ่มมีผลกระทบต่อชีวิตจริงๆคือการเรียน ผลการเรียนตกอย่างชัดเจน ผมกลายเป็นคนอารมณ์แปรปรวน จนมีปัญหาทะเลาะกับเพื่อน ช่วงนั้นผมไม่เข้าใจตัวเองแต่ก็ไม่สงสัยว่าผมเป็นอะไร ในทุกๆเช้าผมรู้สึกไม่อยากตื่นอีกเลย ในทุกๆเที่ยงผมไม่อยากกินอะไร ในทุกๆคืนผมไม่อยากหลับนอน มันเหมือนผมโดนอำนาจบางอย่างสั่งให้ผมต้องเศร้าซึมตลอดเวลา ทั้งๆที่เราพยายามจะยิ้ม ผมฝืนใจให้มีความสุขไม่ได้ เวลาคุณเศร้าตามปกติคุณอาจแค่เศร้าเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เวลาคุณเป็นโรคนี้ คุณจะเศร้ากับทุกเรื่อง คุณสามารถจะขุดเรื่องสมัยเด็กๆมาเศร้าได้ บางทีก็เศร้าพร้อมๆกันหลายเรื่องโดยไม่มีสาเหตุ กลายเป็นคนเศร้าแต่ไม่มีน้ำตาเพราะเคยชินแล้ว
นานหลายเดือนกว่าผมจะสังเกตุตัวเองได้ว่าการนอนไม่หลับ มันคือโรคนอนไม่หลับ ซึ่งสาเหตุส่วนใหญ่มาจากโรคซึมเศร้า ผมเริ่มกลัวโรคนี้ก็เพราะผมเคยคิดในสิ่งที่ครั้งหนึ่งผมเคยบอกว่าคนที่ทำน่ะโง่ คือการฆ่าตัวตาย ผมจึงบอกตัวเองว่าจะปล่อยต่อไปไม่ได้แล้ว ผมจึงตัดสินใจบอกเพื่อนคนนึง เขาก็แนะนำให้ไปพบหมอ แต่บอกตรงๆว่าผมกลัวหมอ ผมจึงคิดว่าตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ ผมก็เริ่มเป็นแบบนี้ ผมจึงตัดสินใจลาออกจากมหาลัย แล้วย้ายไปอยู่กับพี่ ผมตัดสินใจที่จะเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิต เปลี่ยนวิถีชีวิตเดิมๆ...ผมคิดว่ามันได้ผลนะ ตอนนี้ผมยิ้มได้ หัวเราะได้อีกครั้ง มีความสุขแม้ไม่เต็มร้อย แต่ก็รู้สึกดีกว่าก่อนเยอะมาก กินอิ่ม นอนหลับสบายขึ้นเยอะ
เรื่องนี้ผมแทบไม่บอกใครเลย คงเพราะไม่อยากให้ใครเป็นห่วง แต่ในความจริงแล้วคุณควรบอกคนอื่นนะครับ เพราะในกรณีที่อาการหนัก คุณอาจทำแบบผมไม่ได้ ผมอยากให้คุณยอมรับตัวเองว่าตัวเองกำลังป่วย ซึ่งไม่ใช่เรื่องน่าอายเลย มันไม่ได้บอกว่าคุณเป็นคนอ่อนแอ แต่เพราะคุณเป็นคนเข้มแข็งมาตลอดต่างหาก เวลาทุกข์จึงทุกข์หนัก ส่วนคนที่ไม่เข้าใจโรคนี้หรือคนที่เป็นโรคนี้ ผมอยากขอแค่อย่าตอกย้ำหรือมองว่าเขาสำออยหรืออะไรก็แล้วแต่ ผมอยากขอให้คุณเข้าใจว่านี่เป็นโรคทางสมองชนิดหนึ่ง ไม่ใช่แค่อารมณ์ความรู้สึก...
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ และขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่สู้กับทุกสิ่ง
#แอดริค
22 ก.ค. 60 เวลา 12:25 น.
560
views
3 ความคิดเห็น
ตกลงได้ไปหา-ังคะ
ไม่ได้ไปพบแพทย์เลยครับ แต่อ่านบทความจากเว็บ รพ.ในไทย ก็ช่วยได้เยอะเลยครับ
เรื่องของคุณทำให้เราต้องสำรวจตัวเองเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ ที่มาแชร์เรื่องราวดี ๆ
สู้ๆ นะคะ
ขอบคุณครับ
ฝืนยิ้ม..แงงงงจะร้องเลยยย
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?