[ร่วมแชร์] เหตุการณ์ดิบเถื่อนที่สุดในนิยายของคุณ
หัวข้อ เหตุการณ์ดิบเถื่อนที่สุดในนิยายของคุณ
คุณฟังไม่ผิดหรอกครับ.. เพราะวันนี้เราจะร่วมแชร์ช่วงเหตุการณ์สุดโหด ดิบเถื่อน ชวนสะเทือนขวัญที่สุด ในนิยายของตัวเองกัน
(สายดาร์กก็มา) แต่ทำไงได้ ก็ผมเป็นจอมมารนี่นา xD
ขอเริ่มเปิดหัวข้อด้วย ฉากหนึ่งในแฟนฟิค ซูโทเปีย เรื่องเก่าของผมแล้วกันนะ (แต่งจบแล้ว สปอยได้ 555)
#1 ----
สิ้นเสียงดีดนิ้วของเจ้าบีเวอร์ ก็ปรากฏเสือดำร่างกำยำที่ในมือหิ้วหูกระต่ายตัวนึงออกมา แสงไฟเผยให้เห็นกระต่ายขนสีขาวตัวหนึ่ง ที่ใบหูมีป้ายแท็กสีเหลืองเย็บติดอยู่
"ขะ...ขอร้อง ฮึกๆ ปล่อยฉันไปเถอะ.." เธอร้องสะอึกสะอึ้น
"กฏก็มีอยู่ง่ายๆ ..ฉันจะถามคำถามพวกแกทีละตัว ถ้าแกตอบถูก ฉันก็จะปล่อยมันเป็นอิสระ แต่ถ้าแกตอบผิด.. หนึ่งชีวิตก็..จะต้องสังเวย !!" เทรวิสพูดขึ้นก่อนเผยรอยยิ้มซาดิสม์เต็มขั้น เจ้าหน้าที่ตัวในกรงหันไปมองหน้ากันอย่าไม่เชื่อหูตัวเองนัก
"กะ..แก มันโรคจิต !!!" แมคฮอร์นตะโกน เขาเริ่มป่วยจิตเต็มทนกับเกมบ้าๆของเทรวิส
"หึ.. งั้นฉันจะสาธิตให้ดูเป็นตัวอย่าง"
"กรี๊ดด.. อ้ากกกก.. อืออๆ !!!" "วี้ดดดด.. !!!!"
เจ้าหน้าที่ต่างเบียนหน้าหนี ยกมือขึ้นปิดหูกับเสียงกรีดร้องราวกับถูกกรีดแทงลึกเข้าไปในโสตประสาท
"กรี๊ดดด ช่วยด้วย !!!"
เทรวิสจ้องมองกระต่ายสาวที่กำลังดิ้นพราด มือพยายามห้ามเลือดที่ทะลักออกมาจากต้นขาอย่างพอใจ กระต่ายด้านล่างกรีดร้องจนถึงวินาทีสุดท้าย ก่อนจะเริ่มช็อกเพราะเสียเลือด ตัวสั่นชักกระตุกไปมาตาเหลือบขึ้นไปด้านบนอยุ่ร่วมนาทีก่อนจะขาดใจล้มลงกับพื้น
#2 ----
"กรรร !!" "แง่งๆๆ.. !!!"
จิ้งจอกทั้ง 5 ตัววิ่งเข้ามายื้อแย่งร่างกระต่ายที่กลางห้อง ตัวที่ดูแข็งแรงแยกเขี้ยวขู่ตัวอื่นที่เข้ามาใกล้ เจ้าหน้าที่ทุกตัวในกรงต่างภาวนาในผลลัพธ์เป็นไปอย่างที่เดลกาโตคาด
ทุกตัวไม่สนใจเสียงขู่ของจิ้งจอกที่ยืนจังก้าวนไปมารอบซากกระต่าย วิ่งกรูเข้ามากระแทกร่างจิ้งจอกตัวนั้นจนล้มกระเด็น รุมฉีกทึ้งร่างอันไร้วิญญาณตรงกลางห้อง แขนขาถูกกัดลงไปจมเขี้ยว กระดูกและเส้นเอ็นน้อยใหญ่ค่อยๆถูกบดขยี้และลากจนขาดสะบั้นออกจากกัน ใบหน้าและใบหูถูกกัดแหว่งจนเหลือแต่ด้านซ้าย ลูกตาและมันสมองมันเลื่อมไหลลงมากองกับพื้น จิ้งจอกตัวนึงออกแรงดึงลำไส้ยาวออกมาจนสุด เครื่องในทะลักออกมากองที่ด้านนอกเมื่อถูกแรงกระชากครั้งสุดท้าย เลือดไหลทะลักนองไปทั่วพื้นเหมือนน้ำพุสีเลือด
...
20 ความคิดเห็น
ไม่มีค่ะ พอดีเป็นพวกใจดี ไม่ชอบทำร้ายร่างกายตัวละคร
ป.ล. ซาดิสม์ หมายถึง S ทาง (การร่วม) เพศนะคะ
มองงงงง จริงสิ
รออ่าน จริงๆก็มีเหตุการณ์นะ แต่มันยังไม่ได้เขียนน่ะสิ
อ๊ะ! แต่มีเหตุการณ์นึงแต่ไม่เถื่อนสุด แค่พอกรุ้มกริ่มแถมเป็นความฝันอีกต่างหาก
"แฮ่ก..แฮ่ก" หญิงสาวคนหนึ่งกำลังหนี อ้อมกอดของเธออุ้มลูกน้อยไว้ เบื้องหลังของเธอ ฟาร์ฟาเอลโลตัวหนึ่งกำลังไล่ล่าทั้งสอง
"ว๊าย!!" อนิจจา..หญิงสาวผู้เป็นแม่สะดุดก้อนหินล้มลง
อสูรร้ายที่เหมือนกับหลุดออกมาจากนรกกระโจนเข้าใส่ทั้งสอง ผู้เป็นแม่เอาตัวมาบังไว้ เธอพยายามปกป้องลูกสุดชีวิต
เคร้ง!!
เสียงเหมือนของแข็งกระทบกัน
"รีบหนีไป ผมจะรั้งไว้เอง รีบไป เร็ว" ปอเอาตัวเข้ามาขวางระหว่างสองแม่ลูกับฟาร์ฟาเอลโล
เขาให้ดาบรับกรงเล็บของมันเอาไว้ เขาออกแรงดันให้สัตว์ประหลาดถอยออกไป ปากของเขาบริกรรมคาถาไปพร้อมกัน
ฟู่!
ปอยื่นมือไปที่สัตว์ประหลาดตรงหน้า ไฟถูกพ่นออกมาจากวงเวทย์บนฝ่ามือแผดเผาเจ้าปิศาจร้าย
ฟาร์ฟาเอลโลพยายามใช้ขาหน้าป้องบังไฟไว้ แต่ไม่เป็นผล
เด็กหนุ่มไม่ปล่อยให้โอกาศหลุดลอย เขาแทงดาบเข้าทะลุหัวของอสูร ร่างของมันสลายเป็นเถ้าถ่านทันที
"กรี๊ด!!!!!"
เสียงกรีด ร้องดังมาจากทิศทางข้างหลังของผู้กล้าหนุ่ม ปอเหลียวกับไปมองหลัง สิ่งที่เขาเห็นทำให้ดวงตาของเขาเบิกโพลง เรี่ยวแรงที่มีกลับหายไป ดาบในมือร่วงตกลงพื้น ขาพลันไร้เรี่ยวแรงทรุดลงคุกเข่า
แม่ลูกที่เขาเพิ่งช่วยไปเมื่อกี้นี้ ตอนนี้ถูกลุมล้อมโดยฟาร์ฟาเอลโล2ตัว มันตัวหนึ่งจับเอาเด็กทารกขึ้นมาขบเคี้ยวเหมือนกินขนม อีกตัวกำลังนั่งคร่อมควักอวัยวะภายในของหญิงผู้เป็นแม่ออกมาราวกับเด็กเล่นของเล่น
ปอได้แต่คุกเข่าเฝ้าดูอย่างสิ้นหวัง
วูบ!
ที่ปอเห็นตอนนี้คือโลกกำลังหมุนติ้ว เขาลอยเคว้งคว้างหลายตลบ ก่อนจะตกลงพื้น
'อะไร? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเราขยับร่างกายไม่ได้'
'แล้วนั่นใครน่ะ ที่แต่งตัวเหมือนเรา แล้วหัวเขาไปไหน'
'ทำไมเราไม่รู้สึกถึงร่างกาย'
'ง่วงจัง มืดเหลือเกิน'
'.....'
โดนสับนิยายโม่งไง เถื่อนสุดแล้ว
ลงชื่อ เซฮุน ไม่มีใครช่วยก็ต้องช่วยตัวเอง
ดิบที่สุดในนิยายอ่อ งั้นฉากนี้แล้วกัน
ใบหน้าของหญิงสาวถูกความเจ็บปวดย้อมให้บิดเบี้ยว ดวงตากลมโตที่เย้ายวนมีเสน่ห์เบิกโพลงเมื่อรู้สึกตัวบางอย่างที่กำลังบีบลำไส้เธออยู่
'' อ๊า!!! "
รอยยิ้มอันวิปริตปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม ตัวเขาไม่รู้สึกสงสารหญิงสาวที่ตนกำลังทรมาณอยู่เลยแม้แต่น้อย เขาเร่งพลังในตัวมือที่บีบลำไส้ของอีกฝ่ายเริ่มร้อนขึ้นราวกับโลหะที่จุ่มลงไปในไฟ
" กวน~ กวน~ เรามากวน~ ให้เข้ากัน "
ผิดกับชายหนุ่มที่กำลังอารมณ์ดีสุดๆ หญิงสาวได้แต่อ้าปากร้องออกมาไม่เป็นเสียงเนื่องจากความร้อนและทรมาณภายในช่องท้อง
" เอาล่ะ ~ "
เมื่อพอใจแล้วมือหนาตามแบบฉบับผู้ชายดึงถูกดึงออกมาด้วยความตั้งใจของเจ้าตัว ร่างบอบบางล้มหงายกับพื้น แววตาสีแดงทับทิมจ้องมองลำไส้ที่หยิบติดมา ซึ่งถูกเผาจนสุกจนส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ เหล่าเซอร์ไวท์ในบริเวณนั้นอยากจะอาเจียนออกมาเนื่องรู้ว่าสิ่งที่ส่งกลิ่นนี้ออกมาคืออะไร
แววตาสีทับทิมแดงมองอวัยวะที่ถูกเผาจนสุก
ก่อนจะนำเข้าปากอย่างไม่รู้รังเกียจอะไร ดวงตานั้นเบิกโพลงเมื่อสัมผัสถึงรสชาติอันละมุนและกลมกล่อมที่แผ่ไปทั่วปาก ลิ้นเลียคาบเลือดบริเวณริมฝีปากเพื่อดื่มดำไปรสชาติ
" อร่อยดีนะครับ~ "
ถึงตรงนี้เหล่าเซอร์ไวท์ต่างขย้อนจองที่ทานเข้าไปออกมาจนรู้สึกแสบคอ ชายหนุ่มเอียงคอไปทางซ้ายพร้อมแสยะออกมาด้วยความวิปริต รองเท้าหุ้มส้นกระแทกใส่ร่างที่ถูกควักลำไส้จนโลหิตเอ่อนองไปทั่วพื้น
" ดะดะดะดะดะได้โปรด ...ไว้ชี...วิตฉันด้วย "
ดวงตากลมโตที่เอ่อนองด้วยน้ำตาแห่งความหวาดกลัวกำลังร้องขอชีวิตจากมัจจุราชเบื้องหน้า แววตาสีแดงทับทิมจ้องร่างนั้นด้วยความรู้สึกว่างเปล่า รองเท้าหุ้มส้นที่เปื้อนไปด้วยเลือดเตะเข้าสีข้างจนร่างนั้นงอตัว แต่ทว่าชายหนุ่มยังไม่หยุด
" เป็นอะไรไปครับ !! ไหนบอกว่าการตายเพื่อเจ้าพวกนั้นเป็นเกียติไม่ใช่เหรอครับ !!! "
" ชะชะชะช่วยด้วย ทะทะทะท่าน "
ด้วยแรงกระแทกแบบไม่ยั้งทำให้หญิงสาวไม่สามารถเอื้อเอ่ยคำใดออกมาได้ นอกจากปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา
" ไหนลองตะโกนเรียกเจ้านั้นสิครับ!! มันจะลดตัวลงมาช่วยงั้นเหรอ ?! ฝันไปรึเปล่าครับ!!! "
' แผละ '
เสียงอวัยวะภายแตกดังขึ้นมา เลือดไหลนองเต็มไปทั่วบริเวณ หญิงสาวได้แต่ปล่อยน้ำตาแห่งความหวาดกลัวโดยหวังว่ามัจจุราชจะสงสาร ด้วยร่างกายของเซอร์ไวท์ซึ่งมีความทนทานมากกว่ามนุษย์ทำให้เธอยังมีชีวิตอยู่
แต่ในสถานแบบนี้ตายไปน่าจะสบายกว่า
' กึก '
รองเท้าหุ้มส้นได้เหยียบศีรษะของร่างที่ทำได้แต่ร้องไห้ ไม่มีเศษเสี้ยวของความรู้สึกปรากฏบนแววตาสีแดงทับทิมเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มออกแรงไปที่เท้าที่กำลังเหยียบศีรษะของหญิงสาว
' แผละ '
เสียงนั้นดังสนั่นไปทั่วบริเวณ แววตาสีแดงทับทิมจ้องมองมันสมองที่เปื้อนรองเท้าของตน
ก่อนจะเตะร่างนั้นออกไปอย่างไม่ใยดี
" เอาล่ะคนต่อไปคือใครครับ ? "
ปล.อาจมีเพิ่มเติมปรุงแต่งเล็กน้อยเพื่อไม่ให้สปอยตัวละครมากเกินไป
ว้าวๆๆ นิยายเรื่องอะไรน่ะ
เป็นวิธีทรมานที่แฟนตาซี และสร้างสรรค์ น่าติดตามมาก 555
Sirvight ภาครัฐบาลโลกจ้า~
นิยายกาวๆโดยคนเขียนดมกาว ก็อย่างที่บอกไปในนิยายจะบรรยายไม่ได้เท่านี้ เพราะยังปรับคำยังไม่ถึงสิบตอนเลยครับ
ช่างโหดได้ใจมาก
อ่านของคุณเเล้วรู้สึกว่าความโหดในนิยายของเรามันธรรมดาไปเลยค่ะ = =
พวกนายน่ากลัวมาก...
ดิบที่สุดในนิยายก็คงต้องเป็นฉากแบบว่า เรียกไงดีล่ะ
ขอขึ้นเรทที่ว่า
"ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่มีภาวะโลกสวยเดินในทุ่งลาเวนเดอร์หรือว่าขี่ม้าโพนี่"
ฉากนี้ไม่บอกว่าเป็นเรื่องไหนแต่เป็นหนึ่งในนิยายเราเอง ขอเล่าละกัน เรื่องก็มีอยู่ว่า เป็นฉากที่
พระเอกของเรื่องนั้น รับรู้ว่าคู่หมั้นของตัวเองที่รักมากๆ โดนจับตัวมาและการจับตัวมาเนี่ย คือการจับมาถวายให้ผู้นำสูงสุด แล้วปรากฏว่า การถวายให้เนี่ยคือการเอาผู้หญิงเหล่านั้นมาทำ-ตำปอน จนแทบจะไม่มีศักดิ์ศรีหลงเหลือ เอาง่ายๆเถอะ ข่มขืน แม้ว่าโดยส่วนตัวแอนตี้ฉากเหล่านี้แต่นี่อยากจะแต่งขึ้นเพื่อให้มันดูดาร์กเลยต้องแต่งขึ้นมาแบบนี้
ต่อนะคะ แล้วทีนี้เนาะ พระเอกพยายามจะเข้าไปช่วย ไอ่คุณผู้นำก็ให้พวกทหารจับพระเอกตรึงเอาไว้และให้มองดูฉากที่ตัวเองกับเหล่าลูกน้องกำลังทารุนกรรมทางเพศคู่หมั้นของพระเอกโดยที่พระเอกช่วยอะไรไม่ได้เลย แม้จะดิ้นยังไงอย่างว่าแหละโซ่เนาะ ดิ้นไงก็ไม่หลุดแถมพระเอกยังโดนซ้อมปางตาย แต่ก็ยังอยากจะช่วยคนรัก เขาต้องมองดูคนรักตัวเองที่โดนทารุนกรรมทางเพศและฆ่าตายอย่างทารุน โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย
พูดง่ายๆคือฉากนี้เป็นอะไรที่แย่สุดละ
ทำให้นิยายเรื่องนี้ ต้องไปอยู่เว็บอื่นค่ะ ไม่ได้อยู่เว็บเด็กดีเพราะมันแรงเกินไป ผิดกฏรุนแรง แต่ไม่ได้บอกว่าเว็บไหน หรืออยู่ที่ไหน และไม่บอกว่าชื่ออะไร เพราะยังแต่งได้ไม่ถึงครึ่งค่ะ
#รุนแรงไปลบได้
ฉฉากแบบนี้ในนิยายผมก็มีนะ แต่ผมแค่บรรยายให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วตัดไปทางความรู้สึกของตัวละครที่มองดูอยู่ตรงนั้นแทน
แบบนี้ก็ลดความรุนแรงไปได้เยอะ
เรานี่ตัดปัญหาเลย ลงที่อื่นจะได้ไม่ผิดกฏ ไอดีจะได้ไม่บิน (ฮา)
นิยายเราสุขนิยมค่ะ เลยไม่มีฉากดาร์กๆ
เรามาเกาะอยู่บนคอมเม้นนี้ดีก่า กิกิกิ
เราสายดาร์คพอดีค่ะ แต่พิมพ์ในโทรศัพท์ขี้เกียจไปก๊อบมาลง อยู่คนละเว็บด้วย แล้วมันก็จะลากยาวไป ขอหยิบมาเล่าเล็กๆน้อยๆก็แล้วกันนะคะ ต้องบอกก่อนว่าเราเขียนเป็นแนววายผสมนิทาน เอามาดัดแปลง เนื้อหาส่วนใหญ่ก็จะโหดหน่อย แต่ไม่ได้โหดวิปริตทางเรื่องเซ็กส์ เพราะไม่ได้โรคจิต แค่ชอบทำร้ายตัวละคร
เรื่องแรกที่เขียนคือ beauty and the beast อันนี้ไม่ค่อยโหดมาก แต่ตอนหลังแค่ให้พระเอกกระชากหัวใจนายเอกออกมากินเท่านั้นเอง ถถถ
ส่วนเรื่องที่สองที่กำลังเขียนอยู่คือ sleeping beauty อันนี้เนื้อหามืดมนหกหู่มาก เปิดเรื่องมาตัวร้ายก็ตัดคอพ่อแม่ตัวเองเลย แล้วก็โดนลงโทษจับสับร่างแหลกระเอียดโยนให้ห่านกิน
ส่วนนายเอกก็โดนเข็มปั่นด้ายปักข้อมือหลับไป แล้วตัวร้าย(ที่ถูกคืนชีพ) สั่งให้เอาไปฝังทั้งเป็นยี่สิบปี
ต่อมานายเอกก็ฟื้น เพราะพระเอกมาเจอเลยโดนเอามีกกรีดข้อมือดึงเข็มออก
เล่าผ่านไปเลยแล้วกัน เราเขียนให้พระเอกโดนแทงเกือบตาย และก็โดนตัดลิ้นด้วย
ส่วนตอนจบเราอยากตัดคอพระเอก แต่ไม่รู้จะทำดีรึเปล่า แค่นี้ก็หนักเกินไปแล้ว
ในนิยายเราก็ยังมีเรื่องโหด เลือดท่วมอีกเยอะเลยค่ะ
เราไม่ใช่สายดาร์คนะคะ เเค่เป็นสายชอบทรมานตัวละคร 555
ถ้าเรื่องที่เพิ่งจบไปนี่ก็คงตอนพ่อเเม่พระเอกโดนฆ่าตายไปต่อหน้าต่อตา เเล้วตัวเองก็โดนทำร้ายจนเสียตาขวาปล. ตอนเเรกเราว่าของเราโหดเเล้วนะ เเต่พอมาเจอของหลายๆท่านที่โพสต์ไปก่อนหน้านี่รู้สึกว่าของฉากโหดของตัวเองมันน่ารักมุ้งมิ้งไปเลย 555
เพื่อนพระเอกพยามจะเอา ดาบเเทงก้น เด็กปากดี
เอ่อ มาอ่านฉากแต่ละฉากของนักเขียนแต่ละคน ฉากโหดของเราเลยกลายเป็นมุ้งมิ้งมากเลย เราเน้นโหดแบบสวยงามน่ะค่ะ
เชือกเส้นนั้นค่อยๆรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ แนทพยายามเอามือดึงรั้งเชือกไว้ไม่ให้รัดแน่นไปกว่านี้สุดกำลังที่มี แต่แรงผู้หญิงหรือจะสู้ได้ เธอพยายามอ้าปากหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด แต่เหมือนจะไร้ผล ดวงตาเหลือกลานด้วยความหวาดกลัว น้ำตาค่อยๆไหลรินออกมา เชือกรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้เส้นเลือดฝอยที่อยู่ในตาเริ่มแตก น้ำตาสีใสค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงของเลือด
เธอได้ยินเหมือนเสียงกระดูกคอเธอลั่นเบาๆ ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะปลิดปลิว เธอก็ยังคงไม่เชื่อว่าเธอจะมาจบชีวิตลงแบบนี้
ชายคนนั้นเมื่อเห็นว่าเหยื่อของตนหมดลมหายใจแล้ว ก็ปล่อยร่างนั้นกองลงกับพื้นราวเศษขยะไร้ค่าชิ้นหนึ่ง เขามองใบหน้าที่เลอะไปด้วยคราบน้ำตาสีเลือด ดวงตาของเหยื่อยังเบิกโพลง จ้องมองมาที่เขาราวกับจะถามว่า ทำไมต้องฆ่าเธอ
---------------------------------
สิ่งที่ปรากฎอยู่ในซอกตึกนั้นดูเหมือนจะเป็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง สวมชุดสีแดงสด และถูกจัดท่าทางให้ดูคล้ายกับตุ๊กตา มือทั้งสองข้างถูกมัดโยงไว้กับประตูลูกกรง ที่ลำคอยังมีเชือกสีขาวรัดอยู่ ใบหน้าถูกแต่งให้ดูขาวโพลนกว่าปกติ
ดวงตาของร่างนั้นเบิกโพลง มีรอยกรีดจากหางตาลงมายังข้างแก้มทั้งสองข้าง รอยเลือดไหลตามรอยกรีดลงมาจนดูเหมือนกับว่ากำลังร้องไห้อยู่ สีแดงของเลือดตัดกับสีขาวช่างชวนให้ขนลุกขนพอง ริมฝีปากถูกทาด้วยลิปติกสีแดงเจิดจ้าบาดตา บนหน้าผากของร่างนั้นถูกสลักอักษรไว้ว่า I'M SORRY ด้วยของมีคมบางอย่าง ภาพที่เห็นให้ความรู้สึกว่าฆาตกรกำลังสร้างผลงานศิลปะชิ้นเยี่ยมแต่เป็นงานศิลปะจากการฆาตกรรม!!!
ฉากโหดสุดของเราก็ประมาณนี้แหละค่ะ มุ้งมิ้งเนอะ ออกแนวสวยงามไปเลยเมื่อเทียบกับนักเขียนคนอื่นๆ
โหดอย่างสวยงามจริงๆค่ะ
ไม่รู้ว่าดาร์กพอไหม แต่นี่คือฉากที่เราเขียนแล้วปวดตับที่สุดละ 55555
จะปลิวรึเปล่าวะ ไม่หรอกเนอะ มันไม่ได้เป็นเชิงอนาจารเลย ไม่น่าโดน
---------------------------------------------------------------------
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
เสียงหัวเราะของคนแปลกหน้าแผดลั่นจากลำคออย่างต่อเนื่อง มือข้างหนึ่งรวบข้อมือทั้งสองข้างของอันแล้วตรึงไว้เหนือหัว อีกข้างปลดกางเกงตัวเอง เลื้อยเข้าไปใต้กระโปรงเธอ ก่อนจะฉีกกระชากชั้นในตัวบางออก
แคว่ก!
"ฮื้อออออออ...อ"
อันหยุดดิ้น ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดจนแทบดูไม่ได้ เธอเบือนหน้าหนีอย่างอัปยศ สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ เป็นสภาพที่ผมไม่เคยเห็นและไม่เคยนึกฝันด้วยซ้ำว่าจะมีโอกาสได้เห็น
สติกลับเข้าร่างอีกครั้ง
นี่ผม...
ผมทำอะไรลงไป
"ไม่ ไม่... ไม่" ปากรัวคำพูดนั้นซ้ำไปซ้ำมา ผมมองสีหน้าเจ็บปวดของอัน ประคองหน้าเธอให้หันกลับมาอีกครั้งก่อนจะใช้หลังมือเกลี่ยคราบน้ำตาบนแก้ม ความรู้สึกหลากหลายพากันทะลักเข้ามา อัดแน่นในใจจนทำให้ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ "ผมขอโทษ... ผมขอโทษ"
อยากจะนอนกอดอันบนเตียงตอนที่เธอไม่รู้ตัวเหมือนวันเก่าๆ
อยากจะขยี้เธอให้ตายคามือตอนนี้
ผมร้องไห้
ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร
ไม่รู้อีกแล้วว่าทางไหนคือสิ่งที่ถูกต้อง
ผมสับสน ผมสับสนเหลือเกิน
“ฮึก... ปล่อย... ปล่อยฉันไปเถอะนะ นะโฬมนะ” อันขอร้องปากคอสั่นด้วยความกลัวจับใจ “หยะ อย่า... อย่าทำฉันเลย”
“ผมเคยขอร้องอันแบบนี้ แล้วอันเคยหยุดบ้างมั้ย...”
มือที่เคยใช้ประคองใบหน้าเปื้อนน้ำตาเปลี่ยนมาตะปบแก้มเธอฉับพลัน ผมบีบแก้มอัน เค้นแรงในชนิดที่จะเอาให้กรามเธอหักคามือ... "อื้อ อื้อ!" เธอได้แต่ร้องอู้อี้ พยายามขัดขืนด้วยการเบือนหน้าหนี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ ปล่อยให้น้ำตาเปียกหมอนอย่างสิ้นหวัง
“ตอบสิ อันเคยฟังผมบ้างมั้ย!!”
ปากตะคอก ขณะหัวฉายภาพอดีตไม่น่าจดจำอีกครั้ง... ภาพเด็กผู้หญิงใจร้ายซึ่งกำลังคร่อมกัน ตบตีผมที่พยายามเอามือปัดป้อง ขอร้องให้เธอหยุดทำร้าย แจ่มชัดราวกับว่ามันได้เกิดขึ้นเมื่อวาน
ผมส่ายหัวน้ำตานองหน้า หัวเราะ แต่ก็ร้องไห้หนักกว่าคนที่ตัวเองกำลังทำร้ายด้วยซ้ำ
ไม่... ไม่... ผมไม่อยากทำอัน ไม่อยาก ไม่อยากเลย แต่ผม... ผม...
"กรี๊ด!!"
ร่างกายของผมไม่ใช่ของผมอีกต่อไป... หัวมึนตื้อไปหมด รับรู้ได้แค่เสียงกรีดร้องโหยหวนเหมือนสัตว์ของคนใต้ร่าง ความปวดร้าวในใจ กับน้ำตาแห่งความสับสนซึ่งไหลหยดบนใบหน้าเธอไม่หยุด
ทั้งที่ได้เป็นฝ่ายทำร้ายอัน ทั้งที่ควรจะมีความสุข
แต่ทำไม... ทำไม... ทำไม
...
...
...
ทำไมผมถึงทรมานแบบนี้
เป็นความรู้สึกอันสับสนสินะ
ประมาณนั้นงับ พูดง่ายนะ แต่เขียนให้เข้าถึงโคตรยาก 55555555
ตอนไปช่วยเขียนอีเวนท์เกมมังกร (กติกาเดียวกับ ultimate werewolf แต่เปลี่ยมทีมเป็นมังกร) เขียนไปเยอะอยู่ เอาตอนเริ่มๆ มาแปะแล้วกัน ตอนหลังๆ มันทวีความโหดเกิน
-----------------
ราตรีที่ 4
.
มังกรหนุ่มสังเกตเห็นนายเหนือหัวให้ความสนิทสนมกับพ่อมดมากอย่างเห็นได้ชัด
แต่กระนั้นท่านผู้สูงศักดิ์ก็ยังให้ความกรุณาแก่เขา
เขาไม่สนใจว่ามังกรหรือมนุษย์จะชนะหรือแพ้ เกมก็แค่เกมเขามุ่งหวังสิ่งอื่นที่มีค่ากว่านั้น สิ่งสำคัญที่ควรค่าแก่การทุ่มให้ด้วยชีวิต...ผลพลอยได้อย่างอื่น
"เจ้าเป็นมือขวาของเรา...ที่รัก" มังกรผู้สูงศักดิ์กล่าว
คำกล่าวนั้นทำเอามังกรหนุ่มหน้าชา แต่เขายังคงรักษาสีหน้าให้สงบ ไม่แสดงออกอะไร
มือขวาของนายท่าน ตำแหน่งนี้ข้าไม่อยากเป็น...แค่อยากเป็นที่หนึ่งในใจ--ตำแหน่งนี้ที่ข้าต้องการ...
คืนนี้เขารับใช้นายท่านและเห็นพ่อมดที่ยังคงมองท่านผู้สูงศักดิ์ด้วยนัยน์ตาพราวระยับอย่างไม่คิดจะปิดบังสักนิด ส่วนนายท่านไม่คิดจะปัดไมตรีแม้สักนิด
มังกรหนุ่มจึงเข้าใจ...เขาเป็นแค่ตัวสำรอง หรือหนักกว่านั้นเป็นแค่ของตาย
ถึงเวลาแล้วหรือยัง...อย่างไรพ่อมดก็แค่มนุษย์ถึงจะอยู่ฝ่ายเดียวกัน มังกรหนุ่มคิดยืมมือมนุษย์กำจัดพ่อมด...
--------------------
ราตรีที่ 5
อาหารค่ำคืนนี้จัดเป็นงานเลี้ยงเสมือนว่าเป็นงานฮัลโลวีน
บนโต๊ะอาหารวันนี้ดูแปลกตา เนื่องจากท่านผู้สูงศักดิ์ต้องการเอาใจยุวมังกร
ยุวมังกรเดินชมสำรับอาหารวันนี้ไปรอบโต๊ะ ร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี
“แม่ฆ่าผม...
พ่อกินผม...
พี่น้องช่วยกันเก็บกระดูกใต้โต๊ะ..
เอาไปฝังในหลุมหินแสนเยือกเย็น...”
รอบโต๊ะจุดเทียนไว้เป็นระยะๆ ตรงกลางคือ ศีรษะฟักทองของ แจ็ค โอ’ แลนเทิร์นที่แกะสลักเป็นตา จมูก ปากเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ล้อมรอบด้วยอาหารมากมาย รวมถึงเครื่องดื่มสีเข้มที่รินใส่แก้วไวน์ไว้
มังกรน้อยค่อยๆ มองผู้ร่วมโต๊ะอาหารที่นั่งอยู่แล้วฉีกยิ้มอย่างพึงพอใจหันไปขอบคุณมังกรหนุ่มผู้จัดเตรียมไว้ให้ ผู้ร่วมโต๊ะที่นั่งอยู่ก่อนหากมองเผินๆ คงไม่รู้สึกแปลกอันใด คล้ายกับร่างนั้นกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยไร้ศีรษะ แต่พอเข้าไปใกล้จึงเห็นว่า เขาถูกผ่าท้องโดยกรีดเป็นแนวตั้ง แล้วแหวกออกให้เห็นลูกกวาด และขนมมากมายที่ยัดอยู่ภายใน และเคลือบด้วยเลือดสีแดงสดอีกที ส่วนอาหารบนโต๊ะคือเครื่องในที่ถูกควักออกมาราดด้วยซอสรสต่างๆ กันออกไป
มังกรหนุ่มเชิญมังกรผู้สูงศักดิ์นั่งก่อนเปิดด้านบนของแจ็ค โอ’ แลนเทิร์นออก ให้เห็นว่ามีศีรษะมนุษย์อยู่ข้างในนั้น
“เสียดายก็แต่พ่อมด...” ท่านลอร์ดมังกรกล่าวพลางหยิบเครื่องดื่มขึ้นจิบ
มังกรหนุ่มค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงเห็นด้วย ก่อนนั่งลงในที่ของเขาแล้วลงมือทานอาหาร
มังกรน้อยดีใจจนทานอาหารไม่ระวัง น้ำซอสเปื้อนข้างแก้ม ท่านลอร์ดจึงใจดีใช้ปลายนิ้วเช็ดให้
มังกรหนุ่มมองผ่านกิริยานั้นไปยังที่ว่างเปล่า
...ใครฆ่าเจ้านกโรบิน?...
...ฉัน...เจ้านกกระจอกพูด
...ฉันฆ่าด้วยธนูและคันศรเล็กๆ ของฉัน...
...ฉันฆ่าเจ้านกโรบิน...
...ใครเห็นเขาตาย?...
...ฉัน...แมลงวันพูด
...ฉันเห็นด้วยดวงตาเล็กๆ ของฉัน...
...ฉันเห็นเขาตาย...
...แล้วใครได้รับเลือดนั้น?...
...ฉัน...เจ้าปลาพูด
...ฉันรองไว้ด้วยจานเล็กๆ ของฉัน...
...ฉันรับเลือดของเขาไว้...
...ใครฆ่าเจ้านกโรบิน?...
...ใครบางคนลอบยิ้มแล้วพูดว่า...ฉัน...
ชอบค่ะ อันที่สองนี่มีดัดแปลงมาจากต้นสนจูนิเปอร์ด้วย เราชอบนิทานเรื่องนี้อยู่พอดี
จะว่าไปจขพส.หายไปไหน เหมือนพวกเรากลายเป็นจขพส.ไปล่ะ
เราก็ชอบค่ะ จะว่าไป nursery rhyme นี่มักจะแฝงความโหดเกินจะให้เด็กอ่าน
Juniper tree นี่ก็โหดตรงๆ Who killed crock robin? นี่ก็โหดแบบนิ่มๆ ตรงที่ทุกคนมาช่วยจัดงานศพแต่ดันไม่สนเจ้านกกระจอกที่ฆ่าโรบินปล่อยให้ลอยนวลซะงั้น
บทพูดแค่บทเดียวที่ทำให้นิยายทั้งเรื่องถูกแบนได้อย่างไม่ต้องสงสัย
เป็นฉากต่อเนื่องจากการบุกช่วยเหลือตัวประกันที่ถูกผู้ก่อการร้ายลักพาตัวไป แล้วปิดคดีโดยยิงทั้งผู้ก่อการร้ายและตัวประกันที่ถูกใช้เป็นโล่มนุษย์ เจ้าหน้าที่สามารถจับผู้ก่อการร้ายมารับโทษทางกฎหมายได้ พร้อมกับช่วยตัวประกันที่รอดจากกระสุนของเจ้าหน้าที่ได้สำเร็จ
“เริ่มจากหักกระดูกทีละข้อ… แล้วก็ดึงมันให้ขาดจากกัน… เทแอลกอฮอล์ลงไปในแผลเพื่อฆ่าเชื้อ… ดูท่าทางแกจะหิวน่าดูเลยนี่ อยากพักกินอะไรสักหน่อยไหม เอาเป็นสเต็กไหมล่ะ หั่นเนื้อไปหมักพริกไทย 15 นาทีให้กลิ่นและรสชาติซึมเข้าไปแล้วค่อยลงกระทะ โรยเกลือลงไปที่เนื้อระหว่างที่กำลังทอด ทอดให้สุกกำลังดีแล้วเอาขึ้น… เสร็จแล้ว! สเต็กจากแขนของแกเลยนะ กินซะสิ… เวลากินอาหารต้องกินไม่ให้เหลือ ในกระทะยังมีของเหลืออยู่เลยเห็นไหม กินเข้าไปด้วย!”
น้ำมันร้อนๆ ถูกกรอกใส่ปากจนปวดแสบปวดร้อน แล้วการทรมานสุดซาดิสม์ก็ดำเนินต่อไปโดยไม่มีการเซนเซอร์แต่อย่างใด เพื่อให้ผู้รับชมทั่วโลกได้รับอรรถรสอย่างเต็มที่ ตลอดทั้งการถ่ายทอดสัญญาณมีแต่เสียงร้องโหยหวนน่าเวทนา
ก่อนจะถึงฉากนี้ก็เป็นฉากที่เจ้าหน้าที่จับครอบครัวของผู้ก่อการร้ายมายิงทิ้งต่อหน้าผู้ก่อการร้ายที่จับได้
รู้สึกเหมือนบอกลางสั่งตายให้นิยายตัวเองเลยแฮะ
เด็กเล็กสองคนโดนสัตว์ร้ายขย้ำตาย~ ต่อหน้านางเอก~ (สรุปแค่นี้แหละ ขก.)
หืม? ก็มันอยู่ในบทไง เราไม่ได้โหดร้ายอะไรหรอก นิยายออกจะสดใสซะมากกว่า~ (ว่าไปงั้นแหละ)
ถ้าเป็นไปได้ผมจะพยายามเลี่ยงมากเลยนะ แต่มันก็ไม่เชิงว่า โหดร้ายอะไรหรอก?
ก็ประมาณว่า ตัวละครตัวหนึ่งถูกจับไปควักลูกตาข้างหนึ่งออก / ถูกบังคับให้ข่มขืนผู้หญิง
/ เป็นหนูลองยา 100 กว่าชนิด / กินเนื้อมนุษย์ /ฆ่าคนรักของตัวเอง /ถูกเพื่อนหักหลัง
สุดท้ายก็ "ตาย"
แต่เอาจริงๆ มันก็ยังมีอีกอยู่นะ แต่ผมคิดว่า ตัวเองคงจะไม่ได้เขียนทั้งหมดหรอก?
เพราะรู้สึกว่า ตัวเองดูจะเขียนบรรยายไม่ค่อยเก่งอ่ะนะ~
ปล. ผมไม่ใช่สายมืด 100% และไม่ได้สายสว่าง 100% เช่นเดียวกัน~
เขียนไม่ได้จ้า ไม่ชอบความโหดร้าย. จะให้เขียนตัวร้าย มันยากมากกกก
ของผมก็มีนะครับ (เอาเกม KanColle มาแต่งเป็นนิยาย)
*ตอนที่ 49
(Part 1)
ทันใดนั้น ไคโตะก็พุ่งเข้าโจมตีโดยทันใด โดยเริ่มจากพุ่งกระซวกท้องของซุยคาคุในเวลาพริบตา ทำให้เลือดพุ่งออกมาราวกับน้ำก๊อก
“รุ่นพี่ซุยคาคุ!!!” คัตสึรากิร้องลั่น ก่อนจะปล่อยเครื่องบินไปถล่มไคโตะด้วยความโกรธแค้น
“เปล่าประโยชน์ อีพวกสวะ!!!” ไคโตะดีดนิ้วขึ้นมา ปรากฏว่า เครื่องบินพังหมด!
“แก...เอาไปอีก!” คัตสึรากิพยายามจะปล่อยธนูซ้ำ แต่ว่า
“ฉึก!”
คัตสึรากิถูกกระซวกหัวใจจนระเบิด ตายคาที่ทันที
“อย่ามาซ่าให้มากนักนะแก!!!” ฮิเอย์พุ่งปะทะไคโตะ แต่เขากลับเคลื่อนที่หลบเร็วจนฮิเอย์ไม่รู้สึกตัว
“แกนั่นแหล่ะที่อย่าซ่าให้มากนัก!”
ไคโตะใช้กรงเล็บมังกรกระซวกหูทะลุ ทำให้หัวของฮิเอย์ทะลุจากแนวข้าง ทำให้เธอตายเป็นคนต่อมา
“แกบังอาจฆ่าพี่ฮิเอย์!!!” ฮารุนะพุ่งโจมตี พร้อมกับกราดยิงไม่ยั้ง
“กระสุนกากๆแบบนี้ เอาไปอมเล่นดีกว่าไหม!!!” เนื่องจากเกราะมังกรของไคโตะหนามาก กระสุนทุกชนิดไม่อาจเจาะเข้าได้ จากนั้นเขาก็ใช้กรงเล็บมังกรจับร่างของฮารุนะ แล้วฉีกร่างกายของเธอออกมาเป็นชิ้นๆ
“อยากตายก็เข้ามา!!!! ไหนว่าเก๋านักไง แน่จริงก็มาเลยเซ่!!!” ไคโตะตะโกนก้อง
“อย่ามาทำเป็นได้ใจไปหน่อยเลย!!!!!” คองโกเสกไฟเข้าเผาไคโตะ แต่ทว่า ไคโตะกลับไม่เป็นอะไรเลย
(Part 2)
“ถ้าคิดว่าพลังเต็มที่ของแกมันได้แค่นี้ ก็ถึงตาฉันแล้ว” ไคโตะพุ่งโจมตีใส่คองโกอย่างรวดเร็ว โดยเขาต่อยจนหน้าของคองโกพังไปครึ่งซีก
“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! พลังของฉัน...ทำไมมัน...ไม่ฟื้นฟูให้ฉันล่ะ...” คองโกทั้งเจ็บปวดและทั้งสงสัย
“ก็แบบเดียวกันกับที่ฟุบุกิโดนล่ะนะ” ไคโตะต่อยทะลุลิ้นปี่ของคองโกอย่างแรง ยังไม่พอ เขาเอากรงเล็บมังกรข่วนร่างของคองโกจนกลายเป็นแผลยาวและลึก
“อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไคโตะกระชากหัวคองโก แล้วชกเข้าไปหนึ่งที
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ปล่อยให้แกตายง่ายๆหรอก”
ไคโตะใช้พลังฟื้นฟูเข้าฟื้นฟูร่างกาย แต่ไม่ลบล้างความทรมานและความเจ็บปวดของคองโกออกไป
“ไคโตะ...อย่านะ...ได้โปรด...อย่าฆ่าลูกของเราเลยนะ...ได้โปรด...” คองโกวิงวอน
“หึ...อย่าเอาของแบบนี้มาพูดกับฉัน!” ไคโตะหยิบดาบของตนขึ้นมา แล้วแทงทะลุคอของเธอ ทำให้คองโกตายทันที
“ไม่ให้ตายง่ายหรอกน่า!” ไคโตะชุบชีวิตหล่อนเพื่อกระทืบซ้ำ โดยแรงกระทืบของเขาแรงมาก จนกระดูกซี่โครงของคองโกแตกละเอียดไม่มีชิ้นดี
“อ็อก...ป...ปล่อย...ฉัน...เถอะ...” คองโกวิงวอนทั้งน้ำตา แต่ไคโตะไม่สน เขาเตะไปที่กระดูกสันหลังของคองโกอยู่หลายที จนมันแตกเป็นเสี่ยงๆ สภาพคองโกในตอนนี้คือ กระดูกหักไปทั้งร่าง เลือดไหลออกมาตามตัว คากะทนเห็นไม่ไหวอีกต่อไป จึงพุ่งเข้าโจมตีไคโตะจากด้านหลัง
“เพล้ง!”
ไคโตะหันมาหักดาบที่คันธนูของคากะ และเอาเศษใบดาบแทงเข้าที่ลิ้นปี่
“ฉันไม่รีบหรอก ฉันว่าฉันจะจัดการแกอยู่พอดีเลย” ไคโตะบีบคอคากะอย่างแรง
“Wind Pressure Stab!” คากะพยายามใช้แรงดันลมผลักไคโตะออก แต่ไร้ผล เขาไม่เป็นอะไรเลย
“เปล่าประโยชน์” ไคโตะใช้มืออีกข้างดูดพลังพิเศษของคากะ แล้วหักคอหล่อน จนเธอตายคามือเขา แต่เขาก็ชุบเธอขึ้นมาเพื่ออัดเธออีก
“ฉันเสียทุกอย่างในชีวิตไป...เพราะพวกสวะทะเลลึก...และแกอีกคน...บังอาจพรากคนรักไปจากฉัน...ปล่อยไว้ไม่ได้...” ไคโตะจับหัวคากะ แล้วโขกใส่หินโสโครกอย่างแรง จนกะโหลกของหล่อนแตก เลือดไหลออกมาเต็มหน้าผาก แต่ก็ยังไม่สะใจเขาดี
“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อะไรกัน อะไรกัน...เจอของแบบนี้แล้วกลัวเหรอ...ไม่สมกับเป็นคากะเลยเนอะ” ไคโตะพูดยิ้มๆ แล้วโขกหัวหล่อนอีกที
“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อะไรๆ ลุกขึ้นมาสิ มาสู้กับฉันสิ” ไคโตะท้า
“กร็อบ!”
ไคโตะใช้มือของตนบีบร่างของคากะจนกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆ พร้อมกับเอาหินทุ่มใส่คากะ ทำให้คากะสิ้นใจตายอีกรอบ
“ยังๆ ยังไม่ถึงเวลาตายของแก” ไคโตะชุบเธอขึ้นมาอีกครั้ง แต่ความเจ็บปวดก็ยังไม่ถูกบำบัด
“พอเถอะ...ฉันยอมแล้ว...ฉันขอโทษ...ให้ฉันทำอะไรก็ยอม...แต่ช่วยไว้ชีวิตฉันเถอะ” คากะวิงวอน
“แกฆ่าคิซารากิของฉัน ฉันไม่มีทางยกโทษให้แกอยู่แล้ว!!!” ไคโตะชกหน้าคากะ แล้วก็พูดว่า “ทำไมไม่ตายตามอาคากิไปซะล่ะ”
คากะได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกสะดุ้งขึ้นมา เธอเกลียดอาคากิมากๆ รวมไปถึงโชวคาคุด้วย
“ไม่...ไม่เอา...อย่านะ...อย่านะ...” คากะพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว ทันใดนั้น ไคโตะก็ปล่อยเชื้อปีกปีศาจเข้าไปในร่างของคากะ
“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
คากะดิ้นอย่างทุรนทุราย ร่างกายของคากะเริ่มจะสลายเป็นควันไปเรื่อยๆ
“ไม่...ไม่...ได้โปรด...”
“ความเจ็บปวดที่แกได้รับน่ะ ยังไม่ได้ครึ่งของที่ฉันเจอมาทั้งชีวิตหรอก!!!” ไคโตะถีบคากะออกไป ก่อนจะหยิบดาบจันทราสีเลือดหมายจะฆ่าหล่อนอีกครั้ง
“หยุดนะ!!!”
ซุยคาคุเข้าล็อกหลังของเขาอย่างรวดเร็ว
“คุณคองโก จัดการเลยสิคะ!!!”
คองโกที่ใช้ Heal Token ไปอีกอันลุกขึ้นตั้งป้อมปืน แต่ขณะที่คองโกเล็งป้อมปืนมาทางเขาหมายจะยิงนั้น ภาพในอดีตเกี่ยวกับไคโตะก็ปรากฏขึ้นมา ความทรงจำดีๆ ในอดีตปรากฏต่อหน้าเธอ ทำให้เธอไม่กล้าจะยิงเขา คนที่เธอเคยรักที่สุด
“หึๆๆ อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด แกน่ะไม่กล้ายิงฉันหรอก!” ไคโตะกระโดดหมุนกลางอากาศ ทำให้ซุยคาคุลอยขึ้นไปด้วย จากนั้นเขาก็ทุ่มหล่อนลงพื้นน้ำ แล้วก็เอาปืนลูกซองไล่ยิงไม่ยั้ง
“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ซุยคาคุกรีดร้องอย่างทรมาน
“พวกแกมันก็แค่-พวกขี้ขลาด สู้แบบหมาลอบกัด ไม่กล้าสู้ซึ่งๆหน้า ไม่มีความภูมิใจของสาวเรือรบที่พวกแกยึดถือนักหนาเลยหรือไง!!!” เสียงปืนยังคงกระหน่ำ ซุยคาคุที่ดิ้นทุรนทุรายเพราะความเจ็บปวดจากการถูกยิงเริ่มจะแน่นิ่ง และตายไปในที่สุด
“อย่ามา...ดูถูก...กันให้มากไปหน่อยเลย!!!” คิริชิมะที่ยังติดเชื้ออยู่กระหน่ำยิงกระสุนไม่ยั้ง
“ทำได้แค่นี้เหรอ” ไคโตะพุ่งเข้าไปต่อยทะลุอก แล้วก็ขยำร่างของคิริชิมะราวกับกระดาษ
“คิริชิมะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” คองโกกรีดร้อง
“เอาเลยสิ คองโก ไม่อยากล้างแค้นให้น้องๆ แกหรือไงกัน” ไคโตะในร่างเกราะมังกรทมิฬพูดยิ้มๆ อย่างโรคจิต
“แก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” คองโกที่โกรธแค้นถึงขีดสุดปล่อยเปลวเพลิงใส่ไคโตะไม่ยั้ง แต่เกราะของเขากลับดูดพลังของหล่อนไปจนหมด
“ไร้น้ำยา!!!” ไคโตะซัดหล่อนอย่างแรง แล้วเอามือมาประทับที่หน้าอกคองโก แล้วดูดพลังพิเศษของหล่อนจนหมด
“ทีนี้แกก็สู้ฉันไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!!!”
ไคโตะบีบร่างของคองโกจนกระตูกแตกไปทีละส่วนด้วยกรงเล็บมังกร
“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“กรีดร้องให้มากกว่านี้อีกสิ กรีดร้องให้มากกว่านี้สิ!!!”
ทันใดนั้น ไคโตะก็หักกระดูกทุกชิ้นของร่างกายเธอจนหมด ทำให้คองโกสิ้นใจตายอีกครั้ง
“ยัง...ฉันไม่อนุญาตให้แกตาย” ไคโตะชุบชีวิตหล่อนอีกครั้ง แล้วปล่อยให้คองโกทรมานกับร่างที่แหลกเป็นเสี่ยงๆ จากนั้นเขาก็เอาปืนลูกซองไล่ยิงคากะไปเรื่อยๆ จนหล่อนไม่สามารถเคลื่อนที่หนีได้อีก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สาแก่ใจเขานัก เขาหยิบเศษคริสตัลคมๆ ของคิซารากิขึ้นมา แล้วก็ขยำไปที่ใบหน้าของหล่อนจนเลือดอาบ
“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไคโตะเอาเศษคริสตัลขย้ำร่างกายคากะไปทุกส่วน จนเลือดอาบไปทั้งร่าง เสียงกรีดร้องอย่างทรมานของสองสาวทำให้เขารู้สึกสะใจขึ้นมาก เหล่าทะเลลึกเองก็หวาดกลัวจนหยุดนิ่งราวกับโดนสาป
“หึๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ติชมกันได้ครับ
ให้พระเอกตกบันไดเป็นเจ้าชายตั้งแต่ตอนแรก และตื่นมาอีกที 40 ปีข้างหน้า เถื่อนพอไหม?
เหตุการณ์ในวันนั้นเมื่อ 1 ปีก่อน คือผมกำลังจะเดินทางจากตลาดเพื่อกลับบ้านจากการไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ซึ่งเป็นกิจกรรมหลักในเลลาว่างของผม หลังจากที่ผมลงจากรถเมล์มาแล้ว ผมก็เดินเข้าปากซอยเพื่อจะเข้าบ้าน โดยผมผ่านทางเดินฟุตบาทริมถนน 2 เลน(ไป1 กลับ1) ซึ่งข้างทางเป็นบ้านคนสลับกับตึกสำนักงาน บ้างก็เป็นตึกโรงแรม ช่วงนี้ในหมู่บ้านเป็นที่เปลี่ยวและเงียบเหงาเอาการ เพราะผู้คนออกไปซื้อของใช้ ไม่ก็ไปสังสรรค์กันที่ตลาดหรือห้าง ไม่ก็ชายหาดเป็นส่วนใหญ่ จริงๆซอยนี้ก็มีรถสองแถวกับรถเมล์ขนาดเล็กให้บริการ แต่วันนี้ผมเลือกที่จะประหยัดเงิน ประกอบกับบ้านผมอยู่แค่ช่วงกลางซอย ซึ่งถือว่าไม่ไกลมาก
แต่ทว่าจู่ๆ!!! ก็มีคนมาคว้าตัวผมแล้วล็อกตัวผมไว้ เขาเป็นผู้ชายร่างผอมสูงใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงวอร์มสีดำ และมีการใส่หน้ากาก-โม่งสีแดงเลือดหมูไว้เพื่อไม่ให้ผมเห็นหน้า จากนั้นเขาก็เริ่มจับส่วนต่างๆของผม
"ปล่อยผมนะ....ปล่อย" ผมพยายามดิ้นเพื่อจะให้รอดพ้นจากการถูกกระทำอนาจาร แต่ทว่าเขาไม่พูดอะไร เขาล็อคตัวผมแน่นขึ้นจนผมเริ่มขยับตัวไม่ได้ ผมจึงตัดสินใจตะโกนเรียกคนใกล้เคียงช่วยแทน
"ช่วย......." แต่ไม่ทันที่จะตะโกนจนจบประโยค เขาต่อยท้องผม ผมจุกจนตัวงอเป็นกุ้งและไม่สามารถส่งเสียงใดๆออกมาจากปากของตนเองได้เลย
จากนั้นเขาก็ลากผมมายังมุมตึกมุมหนึ่ง ซึ่งบรรยากาศค่อนข้างเหม็นอับจากการที่มีกองขยะปนข้างทาง บ้างก็เป็นกองปัสสาวะ-อุจจาระ ทั้งของคนและของหมา แมว มันเป็นอะไรที่ฉุนจมูกผมเป็นอย่างมาก ประกอบกับอาการจุกจากการโดนต่อยท้องเมื่อสักครู่มันทำให้ผมรู้สึกเวียนหัวคลื่นไส้อยากจะอ้วกออกมา แต่ก็อ้วกไม่ออกเพราะผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่มื้อเที่ยง
"-หนุ่ม....มีเงินอยู่เท่าไหร่เอามาให้หมด" โจรคนที่จับตัวผมมาพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่พร้อมกับถือปืนขึ้นจ่อ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นปืนแบบของจริง และถ้าเกิดขัดใจอะไรมันเพียงเล็กน้อยก็มีสิทธิ์ตายไม่ก็พิการได้
"เอา...เอาไป อย่าทำทำไรผมเลยนะ" ผมลุกลี้ลุกลนหยิบเงินในกระเป๋าออกมาให้มัน มันเป็นวินาทีที่ผมรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากในชีวิต เพราะตอนนี้มีทั้งปืนจ่อตรงหน้าผม ประกอบกับโจรที่ดูร่างกายค่อนข้างแข็งแรงกว่า ซึ่งเหตุการณ์นี้ผมเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้มาเจอในชีวิตจริง ซึ่งมันเป็นอะไรที่ขำไม่ออกแบบในการ์ตูนตลกที่ผมเคยอ่ายเลย
"ดีมาก -หนู...ว่าไป นายนี่ดูน่ารักดีนะ" โจรเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงออกแนวโลมเลีย ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกขนลุกแปลกๆ
"ได้เงินแล้วก็ไปสิ" ผมไล่โจรคนนั้นออกไปเพราะผมรู้สึกกลัวและขนลุกอย่างมากกับสิ่งที่เขาพูด
กริ๊ก!!!
โจรชักปืนขึ้นมาขู่อีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ปืนได้มาจ่อหัวผมพอดี ผมรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก เหงื่อผมไหลออกมาจนท่วมเสื่อผ้าที่ผมใส่ หัวใจผมเต้นแรงจากความหวาดเสียวถึงกระสุนที่ไม่รู้ว่าจะพุ่งออกมาจากปลายปืนเมื่อไหร่
"ถ้าอยากรอดไปนะ...หึๆๆๆ นายต้องมาเป็นผู้หญิงให้ฉัน ตรงนี้แหละไม่มีใครเห็น" เขายื่นข้อเสนอมาให้พลางปลดเชือกกางเกงวอร์มของตนเองให้หลวมแล้วใช้อีกมือหนึ่งดึงรั้งไว้
"วะ...ว่าไงนะ" ผมรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะเป็นของใคร โดยเฉพาะการที่ต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำ ความกดดันของผมเริ่มมีมากขึ้นจนผมเหงื่อออกอีกครั้ง
"เอาล่ะ ถอดเสื้อผ้าออกซะ ไม่งั้นหัวนายเป็นรูพรุนแน่ๆ" โจรบังคับผมพร้อมชักปืนขู่อีกครั้ง ผมจึงต้องยอมทำตามด้วยความหวาดกลัว
จากนั้นเขาก็ปลุกปล้ำผมและทำการสอดใส่ ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นอะไรที่เจ็บปวดเป็นอย่างมาก และไม่ใช่แค่นั้น ผมที่กำลังพยายามขัดขืนและตะโกนขอความช่วยเหลือก็เขาโดนทุบตีและทำร้ายร่างกายอย่างรุนแรงเพื่อไม่ให้มีแรงหนี ใช่แล้ว ตอนนี้ผมกำลังโดนข่มขืน ซึ่งมันเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ ตอนนี้ช่องทางหลังของผมเริ่มฉีกขาดจากการโดนสอดใส่อย่างรุนแรง ซึ่งผมแสบบริเวณนั้นอย่างมาก แต่เขาก็ไม่หยุดกระทำเพียงเท่านี้ กิจกรรมแสนทรมานนี้ยังคงดำเนินต่อไปนานนับชั่วโมง ซึ่งถือว่านานแสนนานสำหรับเวลาของความทุกข์ทรมานของผม
เรื่องเต็ม : https://my.dek-d.com/FujiKung168/writer/view.php?id=1688334
ของผมแม่พระเอกกระทืบนักผจญภัยข้างถนนที่พยายามรีดไถคนแก่ด้วยลูกเตะสไตล์ยูกูซ่า เถื่อนพอไหมครับ
เนื้อหา
ตอนนี้ดิฉันกำลังเดินซื้อวัตถุดิบต่างๆกับนายหญิงอยู่ แต่จำนวนมันมากเกินไปที่จะถือเลยต้องเก็บลงกระเป๋ามิติ
"เห้ย-แก นี้มันหมายความว่าอย่างไง"
เสียงใหญ่ๆแห๊บๆตะโกนดังขึ้นมาจากโซนที่เป็นร้านค้าปลา มันเป็นของชายตัวโตที่พกดาบไว้ด้านหลัง
"ข้าก็บอกเจ้าแล้วอย่างไงเหล่าว่าเดือนนี้ข้าซ๊อดนะไม่มีจะจ่ายให้พวกเจ้าหรอกนะ"
ชายแก่ร่างเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบาๆของเขา
พวกแก็งรีดไถ? อืมพวกเค้าออกมาหาเรื่องในเมืองกันตอนกลางวันแสกๆอย่างนี้เลยรึเจ้าค่ะ แถมพกดาบด้วยคงจะเป็นนักผจญภัย
สมัยก่อนก็มีพวกแบบนี้อยู่แต่ว่าแม้แต่สมัยนี้ก็ยังมีหรอ
"พวกรีดไถงั้นหรอเนี้ย แถวนี้ไม่มีพวกทหารยามมาเดินรึไงนะใช้ไม่ได้เลย กลับไปคงต้องไปคุยกันหน่อยแล้ว"
เสียงของนายหญิงพูดขึ้นเบาๆข้างหูของดิฉัน นั้นก็จริงนะเจ้าค่ะแถวนี้เวรยามค่อนข้างละหลวมจริงๆจะบอกว่าเป็นเพราะคนของเราไม่พอก็คงไม่ใช่
ดูเหมือนที่พวกเราคิดกันอยู่ ชายร่างใหญ่นั้นก็เริ่มที่จะพังร้านค้าของชายแก่แล้ว
"แบบนี้ก็คงปล่อยเอาไว้ไม่ได้นะสิเนี้ย ตรงนั้นนะอยู่เดี๋ยวนี้นะจ๊ะ"
นายหญิงพูดเบาๆก่อนจะเดินออกไปข้างหน้า เอาอีกแล้วนิสัยชอบช่วยเหลือของนายหญิงต่อเดินทางก็เป็นแบบนี้ประจำ
"ห๊าาา แกเป็นใคร? ฮึ่ม ผู้หญิงหรอกหรอ หน้าตาสละสลวยดีนี้ว้า สนใจมาเป็นเมียพี่ไหมจ๊ะน้องจ๋า"
"เสียมารยาท"
คำพูดหยาบคายออกมาจากชายตรงหน้าแต่น้ำเสียงของนายหญิงก็ไม่สั่นค่อนแม้แต่น้อย แต่ดิฉันรู้นะว่านายหญิงกำลังโมโหสุดๆอยู่
"ถ้าอย่างไงก็ช่วยออกไปจากสถานที่นี้ได้ไหมจ๊ะ"
"อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ คนเขาจะทำมาหากินอย่ามาขวาง เฮ้ย-แกจ่ายมารึจะให้พังร้านว่ะห๊า!"
"ก็บอกว่าไม่มีไงเหล่า"
อันธพาลนั้นยังคงปฏิเสธที่จะทำตามคำพูดของนายหญิงและยังคงกับไปรีดไถ่ตอน
"เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้ ถ้าพูดดีไม่รู้เรื่องก็คงต้องใช่ไม้แข็งสินะเนี้ย"
"เฮ้ยนี้แกเมื่อกี้ก็บอกว่าอย่ามาขวางแล้วไงอยากเจ็บตัวรึไง"
"คงอย่างนั้นล่ะมั้งจ๊ะ พ่อหมีควายหัวดักดาน"
"หมีควายหัวดักดานอย่างนั้นหรอ!"
"เอ๋ไม่ชอบอย่างนั้นหรอ นี้ฉันยังคิดเอาไว้อีกนะอย่างเช่น -โง่,ช้างเผือก,สันดานหมา,-มะม่วงหรือแม้แต่ลำไย"
"อย่าอยู่เลยแก!"
ชายร่างใหญ่ที่ทนคำยั่วยุไม่ไหวได้หยิบดาบขึ้นมาและจะฟันเข้าไปที่นายหญิงทันที แต่ว่าหารู้ไม่ว่านั้นนะเป็นตัวเลือกที่ผิดที่สุดในชีวิต
"เสร็จล่ะ"
"เอ๋?"
เพียงแค่นายหญิงจับเข้าไปที่แขน แขนของเขาก็บิดผิดรูปทันที โดยผู้ถูกกระทำได้แต่มองแขนตัวเองด้วยสีหน้างงงวยก่อนที่จะร้องลงมาและดิ้นไปมาบนพื้น
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
"เป็นอะไรไปเป็นอะไรไป ร้องเหมือนควายถูกเชือดเชียว ปากดีๆเมื่อกี้นี้มันหายไปไหนแล้วจ๊ะ"
ว่าเสร็จก็กระทืบซ้ำลงไปอีก หนึ่งที สองที สามที พอทีที่สี่ชายหนุ่มก็เริ่มหยุดร้อง
"ชิ อะไรกันตัวเองเป็นคนเริ่มก่อนแท้ๆ ไงมอบไปง่ายจังว่ะ ถุ้ย"
นายหญิงค่ะ คุณรู้ตัวรึเปล่าว่าสันดานเก่าคุณออกมาหมดแล้ว กรุณาอย่าไปทำกริยาแบบนี้ต่อหน้านายพวกน้อยนะค่ะ
"อุ..."
"เอ้า เอ้า ยังไม่สลบไปนี้ว๊าก็ดีมีสติฟังที่ฉันจะพูดให้จบซะ"
ว่าแล้วก็เตะไปอีกที
"ข้อหนึ่ง ฉันไม่ชอบ-พวกไม่เจียมกระลาหัวแบบแก่ ข้อสอง ฉันเกลียด-คนปากพล่อยเป็นอย่างมาก ข้อสาม ฉันโคตรเกลียดทรงผมของแกเลยเพราะอย่างนั้นไปตัดทรงให้มาซะแล้วอย่ามาซ่าแถวนี้อีกเข้าใจ๋"
"อุ.."
"ดังๆหน่อยสิเว้ย อยากโดนอีกทีรึไงห๊ะ"
"ข เข้าใจแล้วครับ ป๋มจะไม่ทำอีกแล้ว"
"ก็ดี"
ว่าเสร็จก็ใช้เท้าเขี่ยร่างที่บาดเจ็บออกไปไกลๆ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและเดินหนี้ไปอย่างเชื่องช้าโดยมีเสียงร้องไห้อย่างเงียบงำ
"ที่นี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้วนะค่ะคุณลุง"
"อ อย่าทำอะไรข้านะ ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดนะ อ เอานี้ข้ายกให้เจ้าอย่าทำอะไรร้านข้าเลย ข้ายังมีลูกเมียที่ต้องดูแลอยู่"
"ข ขอบคุณค่ะ"
นายหญิงนั้นได้เข้าไปถามอาการของชายแก่ แต่ดูเหมือนว่าภาพเมื่อกี้นี้จะทำให้เขาและคนรอบข้างกลัวหัวหดกันมัน เขาเลยตอบแบบกล้าๆกลัวๆแถมยังลนลานก่อนที่จะยกไหใบหนึ่งให้นายหญิง
"นี่อากิจัง ดูสิคุณลุงคนเมื่อกี้นี้เขาให้ของตอบแทนเป็นปลาหมึกยักษ์มาด้วยล่ะ"
"ค่ะ ดีจังเลยค่ะ"
นายหญิงเดินเข้ามาและยื่นไหมาให้ชั้นดู
นายหญิงเจ้าค่ะนั้นเข้าไม่ได้เรียกว่าสินน้ำใจแต่เขาเรียกกันว่าสินยอมจำนนนะเจ้าค่ะกรุณาเข้าใจใหม่ด้วย
ถึงผมจะเขียนเอาฮาก็เถอะ เรื่องเต็ม:https://writer.dek-d.com/Room1048/writer/view.php?id=1680365
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?