เชิญแชร์ประโยคในนิยายที่คิดว่าเศร้าที่สุด สะเทือนอารมณ์ทีี่สุด
ตั้งกระทู้ใหม่
เราเขียนอะไรเศร้าๆแบบนั้นไม่ได้เลย ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ 5555555
ลองมาแชร์กันดูนะคะ
ปากกาเรืองแสง
12 พ.ย. 60 เวลา 18:30 น.
5,796
views
42 ความคิดเห็น
“ฉันไม่เคยรักคุณ” แต่ที่เศร้ากว่านั้นคือมันเป็นคำโกหกทั้งน้ำตา
เจ็บเลย
เอาเป็นลิ้งค์แทนได้บ่?
https://screenshots.firefoxusercontent.com/images/3adf5972-4aa7-488d-bf25-91f4b0973465.png
https://screenshots.firefoxusercontent.com/images/c58b9593-3d18-4f76-997a-d229b91a6322.png
https://screenshots.firefoxusercontent.com/images/b1d274e9-3f72-41da-b05a-150c6cdd8c7f.png
ชอบลิ้งอันแรกที่สุดค่ะ รู้สึกสะเทือนใจตามเลย
"พ่อ ข้าวหมดแล้วนะ"
เป็นอะไรที่สะเทือนตับ ไต ไส้พุงอิชั้นมากมายเจ้าค่ะ T_T
"นี่มัน... เพิ่งจะกลางเดือน" /เหลือบตามองเงินในกระเป๋า
"ความจริงแล้วข้าชอบผู้ชายนะ ลาก่อน"เสือสาวพูดให้เธอได้ยินชั่วครู่ ก่อนที่จะร่ายมนตร์สะกดให้เธอหลับไป แล้วเธอก็อุ้มแมวสาวไปวางบนเตียง
//แนวยูริน่ะ
ค่อดเจ็บ ทิ้งไปแบบไม่ไยดี ทั้งๆที่ได้กันแล้วแท้ๆ ยิ่งคิดยิ่งตับไหม้
อืม เป็นอะไรที่ปวดตับมาก ดีนะที่ยังไม่ได้แวะไปอ่าน//โดนเก็บ
"ข้าเป็นคนต่ำช้าได้ แต่ต้าเอี้ยนจะสิ้นชาติไม่ได้"
เต้าหู้ไซซี
"ทำไมเราไม่เจอกันให้เร็วกว่านี้สักสิบปีนะ ที่ผ่านมานายไปอยู่ที่ไหนกัน"
ตัวเอกมีคนรักอยู่แล้ว แต่ก็หลงรักพระเอกเหมือนกัน ออกแนวตัดพ้อหน่อยๆ ฟฟฟฟฟฟ
-ฉันจะอยู่ในใจนายตลอดไป-
และเขาก็หายไปจากนิยายตลอดกาล....
เพื่อนเก่าร่ำลากัน ถึงจะสั้นๆ แต่ก็กินใจมากเลยสำหรับคนที่ต้องเสียคนสำคัญไป ผมคิดเช่นนั้น
"ไม่อัพต่อแล้วนะ"
ถ้ากำลังติดเรื่องนั้นอยู่นี่คือจะบับ....ผิดๆๆๆ 555
//ข้ามเม้นท์นี้ไปเถอะค่ะ เราไม่ค่อยได้อ่านหรือเขียนเรื่องเศร้าๆ เท่าไหร่ ถึงอ่านไปน้ำตาไหลไป เราก็จำประโยคนั้นไม่ได้ ^_^;
แต่เราว่าแค่เห็นปิดตอนไม่ให้อ่านนี่เจ็บ แบบไม่ต้องมีคำพูดใดๆเลย ผิดที่เรามาช้าไป55
ก็ไม่อยากเห็นเธอร้องไห้น่ะ ไม่มีอะไรแอบแฝงหรอก
ประโยคจากปากคนแอบรัก ที่ไม่สามารถสื่อความรู้สึกในใจออกไปได้
"ยะหยังหมู่เฮาต้องโดนจะอี้ด้วย หมู่เฮายะเพื่อหมู่เปิ้นมากี่ครั้ง หมู่เฮาเสี่ยงตายเพื่อหมู่เปิ้นมากี่ครั้ง แต่มาว่ามาทำร้ายหมู่เฮาจะอี้..... มาทำร้ายน้ำไทจะอี้ ข้าเจ้าบ่เข้าใจ หมู่เฮายะอะหยังผิดก๋า ถึงต้องยะจะอี้กับหมู่เฮา....."
ดูแค่คำพูดผมว่าไม่เศร้าเท่าไหร่ครับ ต้องอ่านบริบทที่นำมาถึงตรงนี้ด้วย
เยอะมาก จนไม่สามารถเขียนตรงนี้ได้ แล้วหากจะรู้ว่าเยอะขนาดไหน เชิญไปดูที่หน้านิยาย ตรงคอมเม้นต์ของคนอ่านก็ได้นะ
พระเจ้าผู้สร้างคำสาป
“อา… เห็นจะจริง” แอนนาเริ่มบ่น ผิวสีซีดของเธอเริ่มหลุดลอกทีละน้อย รอยไหม้ของแสงอาทิตย์เป็นปัญหาใหญ่สำหรับเธอ ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืนที่พ้นผ่านไป ชีวิตของเธอที่ได้รับมาดูเหมือนมันจะน้อยตาม กลับกัน วันและเวลาที่พระผู้เป็นเจ้าสร้างก็ยิ่งมากขึ้น
หรือจริงๆแล้ว คนเราตายเพื่อให้สิ่งอื่นๆดำเนินหน้า?
ตัวละครหลักเพิ่งฟื้นมาจากความตายค่ะ แต่ดันไม่มีลมหายใจ ไม่มีอะไรหมดเลยและก็ได้เบาะแสมาว่าเพราะพระเจ้าเป็นคนให้ชีวิตต่อ ยังไงถึงอยู่ไปก็อยู่ได้ไม่นาน ไม่มีอาหารหล่อเลี้ยงเพราะระบบทุกอย่างในร่างกายทำอะไรไม่ได้แล้ว
ของเราก็เศร้าอยู่หลายตอนค่ะ แต่ตัวละครจะไม่ได้พูดตรงๆ ว่าเศร้า จะเน้นบรรยายอารมณ์ในขณะนั้นมากกว่า
ส่วนที่เรายกมาเป็นประโยค (ที่ไม่น่าใช่ประโยคเดียว...) ที่พูดถึงความรู้สึกของตัวเอกหลังจากที่เสียคนที่ตัวเองรัก และรักตัวเองไป และตรงนี้ก็เป็นจุดเปลี่ยนทางเดินชีวิตของเธอค่ะ
โอ้โห ชอบประโยคนี้มากๆค่ะ
ยอมเสียทุกอย่างๆเพื่อให้อีกฝ่ายมีความสุข
แม้ในใจจะทุกข์เพียงใด ขอเพียงแค่พวกเขายิ้มได้
ฉันก็พอใจ...
ชอบมากๆค่ะ><
ขอบคุณมากๆ ค่ะ ส่วนตัวแต่งเนื้อหาตอนนี้ก็พยายามบิ๊วท์อารมณ์อยู่นานเลย
"เจ้าอย่าร้องไห้ เพราะการจากไปของข้า ไม่ได้เอาโลกของเจ้าไปด้วย" จากนิยายของนักเขียนไทยท่านหนึ่ง ที่จำไม่ได้แล้วว่าชื่อเรื่องอะไรค่ะ
"ที่แห่งนั้นในฤดูหนาวมันเป็นของฉันกับแก เมื่อหิมะเริ่มโปรยลงมา ฉันกับแกมักจะเดินเข้าไปในป่านั้นด้วยกัน ในป่าลึกแห่งนั้น แกรวบรวมเศษใบไม้ที่ร่วงในฤดูใบไม้ร่วงมาทำที่หลบภัยเล็กๆ ให้ฉัน แต่ตอนนี้ที่นั่นไม่มีใครแล้ว หลงเหลือไว้เพียงรอยเท้าที่่คอยย่ำเดินในทุ่งนาอันว่างเปล่า และวิญญาณในป่าอันมืดมิด" จากหนังสือของนักเขียนเกาหลีท่านหนึ่ง ซึ่งก็จำชื่อเรื่องไม่อีกเช่นกันค่ะ
"One day, Kuma laid down next to that small gravestone like he was sleeping, until he stopped moving." จากการ์ตูนเรื่องหนึ่งของนักเขียนญี่ปุ่น ที่สุดท้ายแล้วก็ยังคงจำชื่อเรื่องไม่ได้อยู่ค่ะ และประโยคนี้ก็กลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับนิยายเรื่องหนึ่งที่กำลังแต่งอยู่พอดีค่ะ รู้สึกผิดต่อนักเขียนทั้งสามท่านยังไงไม่รู้ ยังไงก็ขออภัยเอาไว้ ณ ที่นี่แล้วกันค่ะ
"หิมะเริ่มโปรยปรายลงมาอย่างเศร้าสร้อย กระทบกับใบหน้างดงามแล้วซึมหายไป ขนตางอนยาวกระพือไหวราวกับปีกผีเสื้อ ประกายชีวิตในดวงตาที่เปิดปรือขึ้นมาคล้ายกำลังมอดดับลง ริมฝีปากซีดขาวแย้มยิ้มให้บุรุษที่นางรัก ทว่าสองตากลับคล้ายมืดบอดลงทุกขณะ" ส่วนอันนี้จากนิยายของเราเองค่ะ
"เขาจุมพิตริมฝีปากเย็นชืดของนางครั้งแล้วครั้งเล่า ทอดกายนอนเคียงข้างนาง โอบร่างซีดขาวนั้นไว้แน่นประหนึ่งความตายก็มิอาจพรากทั้งสองจากกันได้ ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวมาบัดนี้กลับหลงเหลือเพียงแค่ความสิ้นหวัง ความตรอมตรมทำลายเขาแทบไม่มีชิ้นดี ความทุกข์ทรมานฉีกทึ้งร่างทั้งร่างจนขาดวิ่น การสูญเสียหญิงคนรักคล้ายกับหัวใจถูกบดทับจนแหลกละเอียด
เขาสูญเสียนางไปแล้ว สูญเสียงนางไปพร้อมกับบุตรที่ไม่มีโอกาสได้ลืมตาดูโลก" อีกประโยคจากนิยายเรื่องเดียวกันของเราค่ะ
ชอบอันแรกมากเลยค่ะ
เรื่องแรกอาจจะจำชื่อเร่ืองไม่ได้ แต่จำได้ว่าเป็นนิยายออกแนวแฟนตาซีของแจ่มใสนี่แหละค่ะ เป็นนักเขียนไทยแต่ง รู้สึกว่าจะหลายปีมากแล้วที่เคยไปเช่าหนังสือมาอ่านค่ะ
อันแรกค่ะ
ความจริงมีอีกเยอะเลยค่ะ ประโยคเด็ดๆ ที่ชอบ คือแบบเขียนสิบหน้าก็อาจไม่หมด เป็นคนอ่านหนังสือแล้วชอบจดไว้ แต่จดไว้แล้วไม่เคยกลับไปอ่าน ฮ่าๆ พอดีเห็นกระทู้นี้ เลยได้ไปเปิดสมุดท่ีเคยจดไว้มาพิมพ์ค่ะ
"หึๆ แม้แต่คนที่ข้า...ไว้ใจที่สุด...รักที่สุด...หวงแหนที่สุด...สุดท้ายแล้วเขาก็แค่หลอกลวงข้า...." ประโยคนี้โคตรเด็ด มานเป็นเรื่องของจอมมารที่ไว้ใจหญิงสาวคนนึงมาก จนในตอนจบหญิงสาวที่ตนรักก็ดันมาฆ่าตนซะเอง...ToT
"นี่พี่คะ หนูจะกลายเป็นแบบผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า ผู้หญิงที่แย่งคนที่หนูรักไปคนนั้น หนูจะกลายเป็นคนที่แย่งคนรักของคนอื่นไปรึเปล่าคะ..."หญิงสาวพูดกับพี่สาวของเธอทั้งน้ำตาในค่ำคืนที่แสงจันทราลับลาไป//ปล.ประโยคจากนางร้าย(ในโอโตเมะเกม)นิยายผมเอง แต่ไม่ต้องไปหาหรอกเพราะยังเขียนไม่ถึง...
รัก รัก รัก ถึงนายจะไม่รักฉัน,
xxx xxxxxxx
--สุดท้ายขอบคุณที่รักฉัน ถึงฉันจะรักนายไม่ได้ก็ตาม--
ตัดมาจากจดหมายรักที่ไม่ได้ส่งค่ะ ผู้เขียนเขาตายก่อนจะได้ทันส่ง...แต่มีคนไปเจอเลยส่งต่อให้แทน ผู้รับจึงได้เขียนตอบลงไปในจดหมายก่อนใส่ลงโลงให้น่ะค่ะ #นิยายวาย
จากนิยายเรื่องนี้ https://writer.dek-d.com/kung-chun/writer/view.php?id=646312
เราคิดว่าอ่านแค่ประโยคเดียวคงไม่เศร้าสักเท่าไหร่อ่ะค่ะ
ต้องอ่านทั้งบริบท
"ผมผ่านชีวิตอันมากด้วยความอัปยศ"
ประโยคนี้มาจากเรื่อง สูญสิ้นความเป็นคน ของดะไซ โอซามุค่ะ ถ้าอ่านทั้งเล่มแล้วจะเข้าใจ เพราะเปรียบเสมือนจดหมายก่อนตายของผู้เขียนที่เป็นโรคซึมเศร้า
ว่าจะหาเรื่องนี้อ่านอยู่พอดีเลยครับ
มันไม่ใช่ประโยคบทสนทนา แต่ว่ามันเป็นการกระทำที่สะเทือนใจ ขนาดแต่งเองยังร้องไห้เอง
แววตาชายหนุ่มสั่นไหวอย่างห่วงหาอาลัย เขาชอบมองฮารุเหมือนหล่อนจะหลุดลอยหายไปได้ทุกเมื่อ... มุคุโร่ ชายหนุ่มผู้ชอบทำกร่างทว่าในใจกลับเต็มตื้นไปด้วยความวิตกกังวล...
...ถึงหมอนี่จะค่อนข้างเกเร ไม่ได้เรื่องได้ราว
...แต่ก็รักฮารุที่สุด...ในชีวิต...
"เพื่อลูกแล้ว พ่อสละได้ทุกสิ่งแม้กระทั่งลมหายใจ....."
(ไม่อยากสปอยอ่าาาาาา)
"นี่แหละคือความเป็นจริง นิรันดร์"
ประโยคเริ่มต้น ก่อนจะเฉลยความจริงที่พลิกชีวิตตัวเอกไปคนละด้าน...
เป็นเรื่องสั้นที่ผมเขียนรวดเดียวจบ แทบไม่ต้องลงพล็อตหรือบิ๊วอารมณ์อะไรเลยด้วย
ตามนี้จ้า
ฉันมันไม่มีค่าอะไรหรอกค่ะ เป็นแค่คนที่คุณอยากมาบำบัดความใคร่
"ทำไมคุณไม่บอกให้ผมรู้ตัวเร็วกว่านี้ ทำไมคุณถึงปล่อยให้ผมจมอยู่กับความเจ็บปวดจนเจียนตาย"
"เจ้าไม่รักข้าแล้วหรือ ? จะไม่เรียกข้าว่าที่รักอีกแล้วใช่ไหม ?"
//แหม่ ยกมาแค่ประโยคเดียวแล้วมันไม่ค่อยเศร้า แต่จะยกมาหมดเลยก็ไม่ได้ ตอนสุดท้ายหนอตอนสุดท้าย ถถถ
"เพราะว่าแกเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงหมดความอดทนกับแกอะ"
ในความรู้สึกของผู้หญิง ถ้าหากผู้ชายที่เรารักและทุ่มเทให้ทุกอย่าง มาพูดแบบนี้ในวันครบรอบแต่งงาน คงเป็นอะไรที่เจ็บปวดหัวใจจนไม่มีข้อเปรียบเทียบได้
#อินจัด
“ผมขอโทษ...ผมเสียใจที่เราไม่เคยพูดกันดีๆ ผมเสียใจที่ผมไม่เคยฟังพี่ ผมเสียใจที่เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้”
ยังเอาลงไม่ถึงตอนนี้หรอกนะ แต่ชอบ แปะไว้ก่อน
"หากนี่คือคำสัญญา มันคงเป็นสัญญาที่แย่ที่สุด หากนี่คือคำโกหก ผมพร้อมจะรับมันไว้ด้วยความเต็มใจ..." มือเปื้อนเลือดจับมือบางเอาไว้ ละอองสีนวลนองกระจาย พลังเวทย์มากมายถูกถ่ายถอด หากแต่ผู้ได้รับกลับยกยิ้ม
"ฉันกำลังจะตาย ที่รัก ใช้ชีวิตให้ดี มีความสุข อย่าหายไปแล้วไม่กลับมา คำมั่นนี้ฉันมอบให้นาย และได้โปรด... อย่าลืมฉัน....." ละอองสีเหลืองทองกระจาย ร่างทั้งร่างกลายเป็นหิ่งห้อยตัวน้อย กระจายแสงโดยรอบอย่างไม่หยุดนิ่ง ช่างดูงดงามตระการตาหากแต่ช่างเจ็บปวด แสงสีดำแห่งราตรีกลืนกินสีขาวแห่งฟากฟ้า ราตรีนิรันดร์ที่ตัวเขาได้สาปไว้ ช่างดูหดหู่และอ้างว้าง หินขนาดใหญ่ทะลุขึ้นผืนดิน นิ้วกรีดกรายหินนั่นโดยไม่ใช้แม้กระทั่งเวทมนต์
'เดลานิน มาครีอัส เสียชีวิตแล้ว'
กำปั้นทุบลงบนหินก้อนใหญ่ มือเกาะหินไว้จนเล็บบดบี้ น้ำธารไหลจากนัยน์ตา ผมสีทมิฬปลิวสไว ร่างหนาซวนเซใกล้จะตก หายไปพร้อมกับหินผาที่ไม่แสดงอีก มีเพียงอย่างเดียวที่ทิ้งไว้ก่อนจากไป
'ตัวเราขอไปพร้อมเจ้า หญิงผู้เป็นที่รัก หากเจ้าตายเราจะสลบไสลไปชั่วนิรันดร์ จนกว่าเจ้าจะกลับมาเกิดใหม่ ขอให้ราตรีนี้เป็นพยาน เราจะอยู่กับเจ้าท่ามกลางแสงตะวันอีกครั้งหนึ่ง' คำสาปเบาหวิวดั่งสายลมปลิวไปทั่วเมืองหลวง ผู้คนต่างยินดีปรีดาที่จอมเวทมนต์ดำหายไป ฉลองแก่ช่วงเวลาแห่งความสุขจนไม่รู้ว่าตนเหยียบย่ำใครไปบ้าง.....
เป็นตอนจบของนิยายเขียนเองค่ะ แต่ไม่ได้ลง ขก. เขียนเองหน่วงเองแต่ไม่รู้คนอื่นหน่วงป่าว//หัวเราะ
"ถ้าหากมีเด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่งมาทักคุณ ถ้าเขาหัวเราะ ถ้าเขามีผมสีทอง ถ้าหากเขาไม่ตอบคำถามเวลาคุณถาม คุณจะเดาได้ทันทีว่าเขาคือใคร ได้โปรดกรุณาช่วยส่งข่าวถึงฉันด้วยว่าเขากลับมาแล้ว อย่าปล่อยให้ฉันต้องโศกเศร้าต่อไปอีกเลย"
จากเรื่อง The Little Prince (เจ้าชายน้อย)
“ผมเป็นห่วงป้าครับ”
#พระเอกพูดกับนางเอก เด็กหนุ่มกับชะนีสาวสามสิบ สะเทือนใจ~
'อย่ารักคนที่เขาไม่ได้รักเราเลย มันมีแต่ความเจ็บปวด'
นี่บาดใจสุดค่ะ จากเรื่อง mint to be
“แล้วแม่ก็เชื่อเขาเหรอ? แม่เชื่อพวกเขามากกว่าหญ้าเหรอ...”
เป็นคำถามที่นางเอกถามแม่ตัวเองอย่างสิ้นหวังค่ะ
"เกรงว่าเธอก็แค่หลงรักในความรักเท่านั้นแหละ จริง ๆ แล้วไม่ได้รักฉันเลยสักนิด สำหรับเธอจะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น ที่ตอนนี้มันเป็นฉันก็เพราะพอจะทนมือทนเท้าเธอได้เท่านั้นเอง" ประมาณนี้มั้ง...จากพระเอกผู้ถูกลาสบอสของเรื่องทรมานมันทุกเล่ม(น่าจะใช่)
ของเราเคยเจออยู่หลายเรื่องเหมือนกันค่ะ แต่เราเป็นพวกลืมง่่ายเลยจำไม่ค่อยได้เลย YY อ่านจบก็ลืมไปเลยซะส่วนใหญ่ ขอยกประโยคของเราเองมาแล้วกันค่ะ ><
เธอผู้ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป...
*
เคยมีใครสักคนนึงเดินเข้ามาในชีวิตคุณอย่างกระทันหัน ก่อนเขาจะหายไปอย่างกระทันหันเช่นกัน โดยทิ้งบางสิ่งไว้ให้คุณบ้างมั้ย?
*
I can't stay with you forever
But,I can leave somethink with you forever.
*
I can't say if you want
But,I can give somthing what you want.
//เรื่องสั้น//เธอผู้ผ่านเข้ามา : 'SHE' who come in to my heart. [ปฐมบท]//
----------------------------------------------------------------------------------------
สิ่งเหล่านั้น มันไม่มากเกินไปสำหรับฉันเหรอ?
----------------------------------------------------------------------------------------
มันก็เหมือนกรณีคนจนน้ำนั้นแหละ...แต่ฉันไม่ได้ต้องการให้นายช่วย
ฉันแค่ต้องการดึงนายลงไปเป็นเพื่อนเท่านั้นเอง
ผมคงไม่สามารถรับรักคุณได้ทั้งหมด แม้ว่าคุณจะรักผมมากแค่ไหนแต่ผมไม่ชอบคุณ เชิญคุณกลับไปเถอะ...ผมจะทำงานต่อ
.
กำลังอยู่ในระหว่างการแต่งครับ
"เธอคือดาเฮร่าของฉัน"
จากThe Curse of Claire ค่ะ เป็นเล่มพิเศษของThe Draker's Story ท่อนนี้มันหวานปนเศร้า ในความคิดเรามันเหมือนกับคำว่า "ฉันรักเธอ" แต่พอมาถึงจุดที่พระเอกอยู่แล้วมองย้อนกลับไปมันก็ชวนเศร้านะคะ
จริงๆ เจอประโยคเศร้าๆ เยอะมาก แต่ตอนนี้นึกออกแค่นี้อ่ะค่ะ
"!!!!!!"
"........."
"....."
"..."
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปภาพของชายที่รักกำลังนอนอยู่บนเตียงกับ'เพื่อนรัก'ของเธอในสภาพเปลือยเปล่า
"เดี๋ยวทีรักมันไม่ใช่อย่าง-"
"หุบปาก!!!"
ตึกๆๆๆๆ
หญิงสาววิ่งออกมาจากตรงนั้นทั้งน้ำตา เก็บความเจ็บปวดในใจไว้
แล้ววิ่งไปเรื่อยอย่างไม่มีจุดหมาย
"ฮือๆๆ...ทำไม..ทำไมกัน...ฮึก-...ฮือๆๆ"
...
นี่แหละครับ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?