กระทู้นี้ เปิดให้ระบายอารมณ์

ครูจะสอบอะไรก็ไม่รู้ เยอะแยะไปหมด ครูทำเหมือนทั้ง 24 ชม.นี้เจ๊ต้องถวายให้ครูท่านคนเดียว ขอเวลาหนูไปว่างแผนนิยายหน่อยก็ดี ครูขาคือมันช่วยลดความเครียดนะ โว้ยยยยย

มีระบายก็ต้องระบาย

ความรู้สึกโดยรวมคือ ปกติ แต่ก่อนหน้านี้ ไม่ค่ะ

อยากหนีทุกๆอย่างจากชีวิต ไม่อยากถูกพันธนาการแล้ว เหนื่อย

ทำไมต้องคอยหลอกหลอน เพื่อนคนนั้น คนที่เราทะเลาะกันหนักมาก อยากขอโทษ

แต่ปากแข็งกระด้างเกินไป แต่คิดแล้ว ยังไงพูดไปก็ไม่ฟัง เหนื่อยนะกับการที่ต้องมานั่งมองแกเงียบๆโดยที่เราไม่รู้จักกันอีกเลยและตลอด อืม เราโอเค...

อยากหลับตาลง อยากเป็นอิสระค่ะ อยากจะหนีจากโลกตรงนี้ โลกที่มีแต่ความกดดัน

อยากหนีไปอีกโลกนึงที่ไม่มีใครเข้ามายุ่งเกี่ยว อยากอยู่คนเดียวแบบโดดๆซักพัก

ไม่อยากไปไหน ไม่อยากไปเรียน อยากอยู่บ้าน ที่ๆปลอดภัย ที่ๆไม่ต้องกลัวอะไร ที่ๆอบอุ่น

ที่ๆไม่ต้องคนที่เราไม่อยากเจอ และ อยากเจอหน้า ที่ๆเราสามารถเป็นอิสระ แม้จะโดนกดขี่มามั่งก็ตามที

ตอนนี้พันธนาการต่างๆมันรัดตามร่างกายได้แน่นพอสมควร จะปลดออกก็ทำได้ยาก

ไหนจะการบ้าน ไหนจะงานกลุ่มที่มีเพื่อนเป็นภาระให้ได้ปวดหัว

หนูอยากทำเดี่ยว หนูไม่ชอบการมีกลุ่ม มันเป็นภาระหนูมาก ทำไงดีอะ หนูเหนื่อย

หนูอยากทำคนเดียว แต่เพื่อนมันต้องช่วยเรา แต่หนูไม่เอา หนูไม่โอเค...

งานตอนนี้เหมือนแบกคนซัก 10 คนบนหลัง ซึ่งหนักซัก 100 โลได้

อยากปิดปากตัวเอง อยากฆ่าตัวตายยังไงก็ไม่รู้ มันเหนื่อยอะ งานมันเยอะมาก

คือเนี่ยพยายามแล้วนะ สุดท้ายก็ปั้นหน้ายิ้มบอก "กรูไหว" กับเพื่อนๆ

เป็นคำพูดโกหกที่ไม่มีใครจับได้ว่า ฉันคนนี้กำลังประชดแก หรือ โกหก

คนเรานี่ก็เชื่อกันง่าย จนบางทีอย่าคบกับเรา ปากสว่างยิ่งกว่าอะไร^^

ขอแค่นี้แหละค่ะ พอละ เหนื่อยใจตัวเอง หนูไหวหนูโอเคค่ะ งานเยอะแค่ไหนก็ต้องปั้นหน้ายิ้มรับให้

ป.6 ไง จะจบแล้ว ก็ทนๆไปเหอะ เดี๋ยวก็จบ... เดี๋ยวก็จบ...

ขอบคุณสำหรับกระทู้นี้ค่ะ

ขอหน่อย...

โอ๊ย บทความจำเป็นต้องเยอะเบอร์นี้เลยไหมอะ บทความ ๆๆๆๆๆๆๆ เอกไทยและการปั่นบทความ ไฟนอลอีก ควิซอีก เทกโฮมอีก แล้วพรุ่งนี้สอบวรรณคดีตั้งแต่สุโขทัยยันร.6 ยกกลอนมาแล้วถามว่าเรื่องอะไร ใครพูด พูดถึงใคร อห ยิ่งกว่าเอาวรรณคดีป.1-ม.6 มามิกซ์รวมกัน ยำรวมมิตรใส่ไข่ดาวสุดอะไรสุด

อ่านยันชาติหน้าก็จำไม่ได้!

บทความคำยืมส่งช่วงไฟนอล เทกโฮมวรรณกรรม เทกโฮมประวัติศาสตร์จีน ไฟนอลห้าตัว คุณพระคุณเจ้า

ไม่ไหวแล้ว อยากกลับบ้าน ลาออก ๆๆๆๆๆๆ

จริงๆเราก็มีเรื่องไม่สบายใจนะคะ แต่เราเป็นพวกหลอกตัวเองให้คิดบวกค่ะ

ขืนคิดอะไรแย่ๆ คงจะพาลพากันแย่ไปหมด

สุดท้าย คนแบบเราอนาคตคนป่วยโรคเก็บกดไง #ผิด ฮาาาา

แบบว่า...เรากลัวด้านดาร์กๆของตัวเองจะหลุดออกมา ก่อนจะหลุดไปเป็นแบบนั้น คิดบวกและตบมุกต่อไป ดีกว่าความโกรธลงแล้ววิ่งไปตบคนอื่น //วิ่งในทุ่งลาเวนเดอร์แปปนะฮะ

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก //ขอบคุณครับ

เหนื่อยค่ะ

อยากจะทิ้งทุกอย่างแล้วหนีไปเขียนนิยายสักสองอาทิตย์

ขอบคุณเจ้าของกระทู้นะคะ ได้พูดอะไรออกมาบ้าง ทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะ ^^

เงิน เกม โลลิ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อยากได้เงิน อยากเล่นเกม ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

อยากมีเงิน ไปซื้อเกม ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อยากมีโล....

อยากมีเงิน อยากได้เงินเยอะ ๆ ขนาดเอาไปโปรยเล่นได้โดยไม่รู้สึกเสียดาย

ว๊ากกกกกกกกกกกกก

ว๊ากกกกกกกกกกกก

ช่วยเอาเงินมาเปย์ฉันที ว๊ากกกกกกกกกกกกก

อยากเลือกตั้.....

ว๊ากกกกกกกกกกกกก

ไปแล้ว บ๊าย บาย

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จาเอาทรราชตื้อรักกกกกกกกกก

อยากยกบ้านไปไว้ใกล้ๆ ที่ทำงานมากๆ อยากจะได้คอมสเปกแรงๆ ต่อสองจอได้ยิ่งดี จอนึงจะได้ออนเกมอีกจอจะเอาไว้ส่องตามเว็บนิยาย ชีวิตตอนนี้แม่งโคตรเหนื่อย เหนื่อยชิบผายยยยย ค่าใช้จ่ายก็โคตรเยอะ ค่าอะไรต่อมิอะไรก็ต้องหาเอง เด็กอายุ 20 ต้องมาเหนื่อยอะไรขนาดนี้ไหมมมมมมมม แล้วนิยายที่แต่งเนี่ยะเมื่อไหร่จะมีคนหวีดในทวิตบ้าง เมื่อไหร่จะมีคนเอาไปรีวิวบ้างวะ หมั่นหน้าว่านิยายตัวเองก็สนุกนะเว้ย คนชอบอะไรละมุนๆ ฟีลกู๊ดนี่ก็น่าจะชอบอ่ะ จะปีใหม่อยู่ละ ได้ดั่งสักอย่างได้ไหมล่ะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

จัดไปครับ

เฮ้อ โล่ง~~~

// เผ่นหนีอย่างรวดเร็ว

กำลังเก็บเงินสร้างบ้าน แต่พอคำนวณเงินที่จะใช้ ฐานเงินแต่ละเดือนที่หาได้ ค่าใช้จ่ายต่างๆ ต้องพยายามทำงานเพิ่มขึ้นอีกเท่าไหร่เพื่อให้มีเงินเก็บไม่หลุดจากที่ตั้งใจเก็บแต่ละเดือน แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องใช้เวลาเก็บอีกหลายปี แล้วบ้านเราก็เก่ามากแล้วด้วย ถ้ารอขนาดนั้นมันก็ต้องซ่อมแซ่ม ถ้าซ่อมแซมก็ต้องดึงเงินเก็บมาซ่อมก่อน แล้วถ้ามีเรื่องฉุกเฉินอะไรอีก...สรุปว่าชาตินี้จะมีบ้านกะเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้

หนาว หิว อยากดื่มนมแต่นมหมดแอ๊ๆๆ นอนร้องไห้แป๊บ

ไฟนอลอาทิตย์หน้า ยังทำโจทย์ได้ไม่ถึงครึ่งเลย แว้กกกกกกกก

//ต้องเข้าโหมด one week miracle!

เปลี่ยนใจไม่ระบายในกระทู้แล้วดีกว่า จำได้ว่ากระทู้ก่อนหน้ามี คห หนึ่งแนะนำให้เก็บเรื่องส่วนตัวไว้ดีๆ //เก็บเสื่อกลับบ้านแปร๊บ

เราเกลียดคุณ ไม่รู้ว่าคุณเก่งหรือคนอื่นโง่ ถึงมองคนอย่างคุณไม่ออก เราไม่อยากสมาคมกับคุณ ไม่ต้องมาพยายามทำดีกับเราหลังจากที่ทำให้เราเจอสถานการณ์ลำบาก เชิญไปตีหน้าซื่อใส่คนอื่น ขอโทษที่เรามองออกว่าคุณมันปลอม #สาปส่ง #บรัย

พอดีชำเลืองมองคนดูตอนจบของเรื่องคนที่เป็นโรคซึมเศร้าที่ผันตัวเองมาเล่นสเก็ตบอร์ด แล้วมีประโยคหนึ่งที่พูดค่อนข้างหยาบคายสักหน่อย แต่มันเข้าใจลึกถึงทรวงดีนะคะ

"อะไรเ-ี้ยๆ ที่เข้ามาในชีวิต -ึงทำอะไรไม่ได้หรอก นอกจากช่างแ-่ง!"

ยิ่ง "ช่างแ-่ง" ได้ ชีวิตเราจะมีความสุขค่ะ

เมื่ออายุเพิ่มขึ้น ดีกรีในการ "ช่างแ-่ง" จะเก่งขึ้นเองตามธรรมชาติ (หรือเปล่า? เพราะผู้ใหญ่บางคนก็ยังพูดคำนี้ไม่เก่งนัก ถึงได้เก็บ "อะไรเ-ี้ยๆ" ไว้กับตัวเยอะอยู่ ไม่ระบายออก แล้วมันจะก่อให้เกิดความเครียดสะสมจนฆ่าตัวตายเอาได้) แต่ถ้าให้ดี ทำได้ตั้งแต่อายุน้อยๆ โตขึ้นหัวจะได้ไม่ล้าน ตีนกาไม่ต้องถามหาก่อนกาลอันควรค่ะ

ปล. ไม่เคยพิมพ์คำหยาบพวกนี้มาก่อนเลย เขาต้องละสินะ

พอดีเลยค่ะ อยากจะกราบขอบพระคุณ อยากระบาย 555555555555

เราแต่งนิยายพอมีปมปุ้บผู้อ่านบอกงงใจนี่เเป้วเลย ฮืออออ คือแต่งไม่ดีหรือเรียบเรียงเหตุการณ์ไม่ดีใช่ไหมอ่ะ แอบเจ็บจี๊ดที่บอกงง แต่ไม่เป็นไรไว้เรื่องหน้า ปมหน้า พัฒนาใหม่ ครั้งนี้ทำพลาดเองเพิ่งแต่งแนวนี้ครั้งแรก ยังดีที่มีคนบอกชอบ ครั้งหน้าต้องโดน!

1.ไม่โยงการเมือง สีเสื้อ ผู้มีอำนาจบริหารด้านต่างๆ

- เง้อ กำลังง้างด่ามาเฟียสายทหารที่กำลังดังตอนนี้เลย อด...

เอาเรื่องที่เจอล่าสุดละกัน ฝากบอกเด็กๆในนี้ด้วย เพราะเราเห็นหลายคนโดนน้อยกว่าเราแล้วเลิกเขียนนิยายไปเลย บางคนหนีหายเปลี่ยนนามปากกาไป

ตอนเราเริ่มเขียนนิยาย 50 ตอนแรกไม่มีคนอ่าน เงียบโคตร ไม่มีคนคอมเมนท์ เขียนเอง ลงเอง ฟินเอง

พอเริ่มมีคนอ่าน อยู่ๆมีคอมเมนท์ด่าหยาบคายแบบถอดล็อกอิน ตอนนั้นแค่คิดว่า พวกสายการเมืองในเฟซมาป่วนมั้ง พวกนี้เล่นกันแรงน่ะ เลยไม่ได้สนใจและแคปคอมเมนท์เหล่านั้นเก็บไว้เป็นหลักฐาน ตอนนั้นมีไม่เยอะด้วย เลยเฉย

พอเวปที่ลงเปลี่ยนระบบกล่องข้อความ จากที่เขียนคนเดียวไม่สนใจใคร เราเริ่มแอดเพื่อนนักเขียนที่ลงเวปเดียวกันว่าทำยังไง แอดกันไปมาหลายคนมากเกือบสิบมั้ง ถึงได้มีบางอย่างสะกิดใจ นักเขียนคนหนึ่งที่เราแอดมา สำนวนกับคำด่าเหมือนกับคอมเมนท์ถอดล็อกอินที่มาด่าเราหยาบๆเหลือเกิน

เราเริ่มแคปหลักฐานต่างๆไว้ เริ่มให้เพื่อนเช็ค ip และข้อมูล ตอนนี้เริ่มสังเกตว่า นักเขียนหลายคนเวปนั้นโดนคล้ายเรา บางคนเป็นเด็กๆเพิ่งหัดเขียน โดนเข้าไปกระเทือน หลายคนร้องไห้เลิกเขียนกันเลยทีเดียว นักเขียนบางคนที่ดังและอยู่มานานหน่อยก็อดทนได้ เราจึงเอาหลักฐานที่มีบอกต่อนักเขียนคนอื่น

พอถูกแฉ เราโดนหนักมากขึ้น ทั้งเฟซส่วนตัว ทั้งนิยายในเวปนั้นที่โดนสแปมด่ากว่า 600 คอมเมนท์ภายในไม่กี่วัน และโดนยาวนานมาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ

- จากวันแรกที่โดน เราเขียนนิยายเรื่องแรกไม่ถึงครึ่งเรื่อง

- นิยายเรื่องแรกของเราหลายร้อยตอนเขียนจบไปแล้วโดยไม่ออกทะเล

- เริ่มเขียนนิยายเรื่องใหม่และจบไปหลายเรื่อง

- เคยท้อจนเลิกเขียนไปครั้งนึง แต่คนอ่านกับเพื่อนให้กำลังใจ เลยกลับมาฮึดสู้ จำได้ว่านั่นเป็นกระทู้แรกที่มาตั้งในเวปเด็กดี หลังจากเราห่างหายเวปนี้ไปหลายปี

เราเล่นเนตมานาน แต่น้องใหม่ในแวดวงนี้ เพิ่งเขียนนิยายได้หนึ่งปีหนึ่งเดือน

แต่สิ่งหนึ่งที่เราได้สัมผัส

คนที่ด่านิยายเราหยาบๆ กาก ขยะวรรณกรรม เขียนไม่จบหรอก จนถึงขั้นไล่เราเลิกเขียน ไล่ไปตาย ฯลฯ พอย้อนกลับไปดูนิยายของกลุ่มนี้ แย่กว่านิยายเราอีก = =''

่ส่วนคนให้กำลังใจ ทั้งเพื่อนในเฟซและในเด็กดี เขียนดีกว่าเรา บางคนสำนวนดีกว่า บางคนข้อมูลแน่นกว่า แต่คนกลุ่มนี้เข้ามาอ่านนิยายเราแล้วชื่นชมบอกให้เราเขียนต่อไป คอยช่วยเหลือเราเสมอ

เรามองสะท้อนเข้าไปถึงคนสองกลุ่มนี้ ทำให้เห็นสาเหตุสำคัญ ทำไมกลุ่มหลังถึงเขียนนิยายดีกว่าและพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ เพราะกลุ่มนี้ตั้งใจเขียนจริงๆ ใส่ใจกับนิยายตัวเองมากกว่าจะคอยไปตามคนอื่น บางคนไม่พอใจใครก็ไม่สนใจ เขียนนิยายของตัวเองต่อไป ส่วนอีกกลุ่มมัวแต่ตามคนอื่นจนทอดทิ้งนิยายของตัวเอง

คนที่อยากฝากข้อความนี้ - ฝากถึงดาว ดาวเห็นแล้วใช่ไหม เราโดนมามากกว่า หนักกว่าดาวหลายเท่า เรายังไม่ยอมแพ้ ดาวเก่งกว่าเรานะ นิยายของดาวดีกว่าเรา เราหวังว่าสักวัน ดาวจะกลับกลับมาเขียนได้อีกครั้ง

สำหรับเรา ดาวไม่ใช่เพื่อนนักเขียน แต่คือ "เพื่อน"

ว้อเดอ... !!!!!

ยึดโทรศัพท์! จะบ้าเรอะ!! ตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงสี่โมงเย็น กลับบ้านมาก็โดนแม่บังคับนอนตั้งแต่สี่ทุ่ม!

นับแป๊ป เหลิอเวลาว่างเท่าไหร่...

6ชั่วโมง สําหรับ การบ้าน เกมส์ และการแต่งนิยาย

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!

นู๋ขอโทษที่โดดเรียนวันนี้ จะเอาโทรศัพท์นู๋เรอะ ฝันไปเถอะย้าาา

พวกแก๊ไม่มีวันเอาเวลาว่างฉันไปหรอก พวกบ้าเอ้ย

//เรื่องส่วนตัวนิดนึง

เเก็บเงิน ชื้อนิยายที่ชอบพอได้ มีคนยืมต่อ 5555.

ขอระบายในฐานะสาววาย เนื่องจากเวลามีเรื่องเครียดไม่สบายใจสมองจะออโต้ไพร๊อทไปวายเดอร์แลนด์ทันที 55

-T T เทนเคานท์จบแล้ว อจ เรื่องใหม่ขอแซ่บลืมอีกน้าค้า

-อยากอ่านคู่นาโอยะxอากิระเยอะๆ หวังว่าอจเนโกตะ จะเมตตา

อย่าลืมตอนต่อมิวาคุด้วยน้าจาร์ย

-เมื่อไหร่ป๊ามิจะเจอน้องกิค้า อจ ตอบ!!!

อยากดูวันพันช์แมน s2 มว๊ากกกกกก

ระบายแค่นี้แหล่ะ 55

ที่บ้านไม่มีกระจกหรอ

เกลือ เกลือ เกลือ เกลือเต็มไปหมด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

//น้ำตาไหลเป็นสายเลือด

มันผิดด้วยหรือที่ผมเขียนระบบเกมส์จากHon/หรือที่วัยรุ่นนิยมเล่นRoV ทำไมถึงไม่มีคนเข้าใจระบบการออกสกิลผมก็เอาออกแล้วแท้ๆ น่าจะไม่งงสิ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

อ่านจนจะต้มกินอยู่แล้วทำไมยังทำไม่ได้สักที TT

ตรีโกณก็ติวมาตั้งหลาย ชม ไหง๊ทำโจทย์ได้แค่ข้อง่ายๆ

ฟิสิก เจอข้อสอบฉีกแนวก็ทำไม่ได้

เคมี ก็ยังไม่แม่น

สังคม ไทย เชาว์ ยังไม่เริ่ม

เครียดดดด ไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวัง ไม่อยากเสียเวลาอีกปี

ปล. บ่นเสร็จก็ปิดคอมไปทำโจทย์ต่อ TTTTTTTTT

ทำไงดี รู้สึกหมดไฟ แต่งนิยายต่อไม่ได้เลย

สอบวัดระดงวัดระดับอะไร? ไม่รู้จักเฟ้ย N5? หึ จะสอบไม่กี่วันอยู่แหละ นี่ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย แล้วทำไหมตูยังมานั่งแต่งนิยายอยู่เนี่ย! ไม่เข้าใจตัวเองเลยเฟ้ย

ทำไมในวันที่เราหงุดหงิด ทุกคนชอบมาทำให้เราพาลหงุดหงิดยิ่งขึ้นไปด้วย

เกลียดเพื่อนในห้องตัวเอง! ทำตัวน่ารำคาญ บางคนเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ชอบมาเยาะเย้ย หัวเราะเยาะเรา เป็นบ้ากันหรือไง

เด็กห้องอื่นก็ชอบมาหัวเราะเยาะ แถมมองว่าเราเป็นตัวตลกในสายตา แหม! พวกหล่อนคิดว่าตัวเองหน้าตาดีนักหรือไง ก็แค่มีพรรคพวกเยอะเท่านั้นแหละ ทำเป็นมาหัวเราะคนอื่น เดี๋ยวบั๊ดถอดรองเท้าตบให้เลือดกบปากซะเลย (ขออภัยนะคะที่หยาบคายไผหน่อย อันนี้เราหงุดหงิดมากจริงๆ ค่ะ)

โมโหเพื่อนหลายคนบางทีเราแอบด่าเพื่อนด้วยคำหยาบ ตอนนี้เลยกลานเป็นว่าไม่ชอบเพื่อนหลายคน ไม่คุยกับเพื่อนผู้หญิงทั้งห้อง แต่ยังดีที่สามารภใช้ชีวิตตามปกติได้ดังเดิม

เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เขียนนิยายเลย มันเหนื่อยกับอะไรหลายอย่าง จนไม่อยากเขียน ใจจริงอยากอัพให้นักอ่านได้อ่านกันมาก แต่สุดท้ายก็ต้องรออาศัยเขียนงานวันเสาร์-อาทิตย์

ปล. เป็นแคมเปญที่ดีมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ ทำให้รู้สึกดีมากขึ้นเลยค่ะ

......

อยากระบายเรื่องนิยายนั่นแหละค่ะ... ส่งให้สนพหนึ่งพิจารณาไปทั้งหมด 3 เรื่อง ไม่ต้องถาม นกทั้งสามเรื่องนั่นแหละ เรื่องแรกยังพอเข้าใจเพราะเราว่ามันเหลวจริง ๆ แต่อีกสองเรื่องนี่คือแบบ เราวางพล็อตคิดโลกแทบตาย ไม่ผ่าน คงเพราะประสบการณ์+การบรรยายเรายังไม่พอ... แต่ยังไงเราก็คงตัดใจจากนิยายไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละค่ะ ขอตัวไปวางแผนชีวิตตัวเองว่าจะเอาไงต่อไปดีกว่า...

จน เครียด กินนมแพะศิริชัย

เรียนเยอะอ่ะ เหนี่อยยยยยยยยย อยากแยกสาขาแล้ว...แต่ก็ลังเลอีกจะเลือกสาขาอะไร สับสนอ่ะ อยากนั่งเฉยๆเขียนนิยาย แต่ทำไม่ได้ไง

เฮ้อออออออออออออ

(ขอบคุณสำหรับพื้นที่ค่ะ)

ถถ้าครูจะสอบขนาดนี้เอาข้อสอบมาให้หนูกิน

เถอะ สอบไม่ผ่านโดนครูด่าสอบผ่านแบบคาบเส้นครูบอกทำไมทำได้แค่นี้ แถมให้เกรดโครตน้อยทั้งที่ส่งงานครบกับได้เกรดแค่2.5ของวิชานั้น #เรียน1วันอีกวันสอบ

#ครูต้องการอะไรจากหนูคะ-"-

ขี้เกียจรีนิยายแล้วโว๊ยยยย ขี้เกียจแต่งแล้วววว กาชาก็เกลือออTT ///ข้ามโพสนี้ไปคับ555

เรารู้สึกเสียใจ น้อยใจทุกครั้งที่เห็นภาพแฟนเรากับแฟนเก่าของเค้า แล้วเวลาเค้าพูดถึงแฟนเก่า เราอยากจะตะโกนออกไปดังๆว่า ทำไมต้องพูดถึงเค้าด้วย มันเสียใจ มันเจ็บจี๊ดที่ข้างใน

เชียร์อะไรก็แพ้ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกก

มิสยูมงก็ไม่ลงมารีญา อ๊่ากกกกกก

rov เบคอนก็แพ้ทีมไต้หวันอีก ว๊ากกกกกกกกกกกกกก

อีกอาทิตย์เดียวก็จะสอบอีกว้อยยยยยยย เมื่อไหร่จะปิดเท๊อมมมมม

อาทิตย์หน้าสอบเก็บคะแนนสามวิชาใหญ่ๆ

อาทิตย์หน้าส่งการบ้านอีกสามวิชา

อาทิตย์ถัดๆ ไปสอบกลางภาค

ได้ทำอะไรไว้ยัง? ...ก็ไม่

ต้องอยู่ในสภาวะเอาตัว(น่าจะ)ไม่รอดไปอีกนานแค่ไหนกัน... คิดถึงวันหยุดยาว เตียงนุ่มๆ ที่ไม่มีงานกอง TT

อุตส่าห์สอบติดม.1ที่ดี ๆ แล้วแท้ ๆ สาธิตมช.เชียวนะ พ่อนะพ่อ ถามก่อนมั้ยว่าอยากไปเอายุพราชรอบสอง พิเศษวงพิเศษวิทย์อะไรนั่นมั้ย แปลกคนที่สุด โอเค อาจจะเพราะได้ทุนด้วยเลยอยากให้เข้ายุพฯ ก็พอเข้าใจ (ประเด็นคือวันมอบตัวผ่านมานานมากแล้ว) เข้าใจมั้ยว่าอยากเรียนสาธิตอ่ะะะ /ร้องไห้เงียบ ๆ

เรียนพิเศษก็ต้องเรียนถึงสองทุ่มกว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ดดึกอภิมหาดึก แล้วการบ้านล่ะ! เนื้อหาที่เรียนพิเศษก็อะไรไม่รู้ คือมันเกินหลักสูตรไปป่ะ เข้าใจว่าต้องเรียนเกินเยอะ ๆ จะได้เข้าสายโอลิมปิกตามที่พ่อต้องการแต่ไม่ถามลูกหน่อยเหรอว่ามันกดดัน มันอึดอัดนะ !!พหุนาม เอกนาม สัมประสิทธิ์งี่เง่าอะไรก็ไม่รู้ให้เด็กป.6เรียน ไม่คิดเหรอว่ามันเหนื่อย มันไม่ใช่ มันอึดอัดมาก ๆ กดดันมาก ๆ อ่ะ

ทำเหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่เอาอะไรมายัด ๆ ๆ ใส่สมองได้ เหมือนไร้ชีวิตไม่มีสิทธิ์เลือกทางเดินของตัวเอง ถึงปากจะพูดว่าแล้วแต่ ๆ ๆ แต่การกระทำมันไม่ใช่ เคยถามหนูมั้ยว่า เรียนถึงสองทุ่มเหนื่อยรึป่าว ไหวมั้ย อยากทำกิจกรรมกับเพื่อน ๆ มั้ย ก็ไม่เคยพูดเลย หนูโคตรเหนื่อยอ่ะ เครียด จนบางทีคิดว่าไม่อยากเรียนแล้ว ไม่เอามันแล้ว ไม่สงสัยเหรอว่าที่ร้องไห้แบบไม่มีเหตุผลเกือบทุกวันมันคืออะไร ไม่ใช่คิดว่าไร้สาระ งี่เง่า อยู่ ๆ ก็ร้องไห้แบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยพูดแบบเปิดใจด้วย พูดแล้ว พูดจนเหนื่อยอ่ะ แต่พ่อสนใจมั้ย ก็ไม่เคย

เริ่มล่ะนะ....

โอ้ยยยเบื่อชีวิตจะอะไรกันนักกันหนา ต้องเรียนต้องมีงานต้องมีเงิน ต้องแข่งขันกับคนเป็นล้านเพื่อเอาตัวรอดในสังคม วุ่นวายไปหมดจะทำอะไรก็ต้องแคร์สายตาคนอื่น อึดอัด นิดๆหน่อยๆก็มองไม่ดี ทำดีด้วยหน่อยก็ข่มเหง มองไปทางไหนก็เห็นแต่คนเห็นแก่ตัว บางคนตบตีแย่งคนรักกันแม้เราไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับของมันเลยมันก็มาหาเรื่องเราอยู่ดี เซ็งๆ หน้าตาไม่ดีหน่อยก็โดนล้อ ทำผิดนิดหน่อยก็มองแปลกๆเหมือนตูไปฆ่าคนมา พูดจาไม่ดีหน่อยก็เลวทรามต่ำช้า สังคมที่อยู่รวมกับคนหมู่มากก็มี-งกันเอะอะโวยวาย และบางทีเอาเรื่องของเราไปนินทาก็เข้าใจว่ามันสิทธิของคุณที่จะพูดอะไรแต่บางเรื่องมันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย!!!!

เฮ้ออออออออ

งั้นขอนิดหน่อยนะครับ

งานก็เยอะเครียดก็เครียด ทำงานก็โดนด่าเอาๆ อยู่ที่ทำงานมากกว่าบ้านอีก กลับบ้านก็ทะเลาะกับเมียแต่เรื่องเดิมๆ เบื่อโว้ยยยยยยยยยยยยยยย แล้วแบบนี้จะเอาสมองที่ไหนไปเขียนนิยายห๊าาาา

เบื่อมากเลย ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันแล้วยังจะมาแขวะยังจะตามมาด่าอีก ถ้าจะด่าก็ด่าเราแค่คนเดียว ไม่ต้องไปพาดพิงถึงคนอื่น เค้าอยู่ของเค้าดีๆนี่อยู่เฉยๆมาตลอด ไม่ได้สนใจไม่อะไรแล้วนะยังจะมาด่ากันอีก -*-วู้ววว เบื่อ!!!

ปวดหัวครับ ปวดมาหลายวันแล้ว

ฮือออออออ คิดถึงนิยายที่ลบไปเว้ยยยย

นี่ร้องไห้มาหลายวันแล้วนะ มันก็ไม่กลับมาสักที อุตสาสละเวลาไปเที่ยวมาแต่งนิยายเรื่องนี้ตั้งนาน แต่รีไรท์บ่อยไปมันเลยอยู่ซ้ำๆที่ 3 ตอนเอง ฮืออออ TT.TT คอมเม้นดีมากๆ คนดูเป็นพัน แฟนคลับไม่ถึงร้อยแต่มันเยอะสำหรับเราอ่าาา 93 คนก็เยอะนะเว้ย ฉันลบนิยายเรื่องนี้ไปทำไมมมมมม

ฮือออ ฉันยังจำวันที่ลบแกได้นะเจ้านิยายจ๋า 29.08.60 จำได้ไหม วันเปิดเรื่อง 02.4.60 ตอนแรกคิดว่าจะไม่ลบหรอก แต่สัญญากับเพื่อนไว้ว่า .ถ้าแกรลบนิยาย ฉันจะลบเป็นเพื่อนแก. แล้วฉันก็ลบจริงๆด้วยนะ การดองเป็นเดื่อนก็มีส่วนที่จะลบ ฮืออ ลบไปทำไมวะ เดียร์ กัซ ฉันจำแกได้ ฮืออ ยิ่งคิดถึงงง

พอคิดว่าจะกู้คืนก็สงสารแอดมิน ทำงานมาเหน็ดเหนื่อยแสนจะยุ่งยังต่อเอาเวลาส่วนตัวมากู้คืนนิยายให้เราอีก แต่ก็อดคิดถึงไม่ได้อะ แฟนคลับเก่าๆ คอมเม้นเก่าๆ ยังอยู่ในความทรงจำของฉันอยู่เลยย

แต่ไม่เป็นไร(มั้ง) สร้างเรื่องใหม่ทดแทนก็ได้ เผลอลบก็กดสร้างได้ แต่นิยายเรื่องนี้ 3 ตอน แฟนคลับ 93 เลยนะ แถมยังเป็นเรื่องแรกด้วย อ๊ากกกกกกกกก เศร้ากว่าแฟนทิ้งอีก เสียดายมากเวอร์ สร้างใหม่เอาเถอะ

หนึ่งก้าวที่ยาวไกลอาจไหวหวั่นและล้มลงแต่หนึ่งก้าวที่มั่งคงอาจจะสั้นแต่มั่นใจ ท่องไว้ๆๆๆๆ

จ.ข.ก.ท. ให้พื้นที่ระบายใช่มั้ยคะ

งั้นน จัดไป เริ่มมม

คือเรื่องมันมีอยู่ว่า

เมื่อก่อนเราเป็นคนเกลียดวิชาอังกฤษมาก เพราะ เราเรียนEnglish program ตั้งแต่ อนุบาล แล้วเราก็ต้องเรียนกับครูฝรั่ง ตอนนั้นเราเบื่อมาก ต้องมานั่งฟังบัตรคำที่คุณครูฝรั่งสอน

จนแบบ...นั่งหลับซบเพื่อนผช.ข้างๆที่แบบ...หล่อมาก หลับแบบอ้าปากด้วย ตื่นมาอีกที อ้าวหมดคาบละ แต่...วันนึงชีวิตมันก็เปลี่ยน จากที่ เกลียดวิชาภาษาอังกฤษ สำเนียงไม่ดี ไปเห็นเพื่อนผู้ชายที่เราหลับซบในห้องเรียน ไปเรียนพิเศษ KUMON ซึ่งตอนนั้นเขาเรียนวิชาคณิตกับภาษาอังกฤษ ด้วยความที่เราแอบชอบเขาเราก็เลยไปเรียนตามเขา ที่เรียนพิเศษตอนนั้นก็จะเป็นแบบ ภาษาอังกฤษ จะฟังเทป บทสนทนา แล้วให้พูดตาม ตอนนั้นมันจะเป็นห้องเรียนที่เราได้นั่งข้างเขา เราก็เลยมีความตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ จนสำเนียงเราเป๊ะขึ้น ดีขึ้นเหมือนกับพูดแบบเจ้าของภาษา พอโตมาซักประมาณป.2 เรานั่งกินข้าวกับเขาทุกวัน ด้วยความที่เขาหล่อมากเลยมีผู้หญิงมาจีบเยอะ แต่เขาก็ยุ่งแต่กับเราเพราะเขาบอกว่าเราน่ารักแล้วก็นิสัยดี พอมาวันหนึ่งเขาก็ไปยุ่งกับผู้หญิงคนนึงที่ก็ค่อนข้างจะสวยอยู่ แต่ว่าเขาก็ยังยุ่งกับเราอยู่แล้วบอกว่าเขา ไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้นแต่แค่ยุ่งเป็นเพื่อนกันเฉยๆ เราก็เชื่อ วันหนึ่งมีเพื่อนมาบอกเราว่า แฟนเราไปจับมือกับผู้หญิงคนอื่น(เราแค่เป็นเพื่อนสนิทกับผช.คนนั้น แต่คนอื่นชอบเรียกว่าแฟน แต่เราก็มีความแอบชอบอยู่นะ) ตอนนั้นเราไม่เชื่อเท่าไหร่หรอก เพราะเราจะไม่เชื่ออะไรที่เราไม่ได้เห็นกับตาจริงๆ แต่พอมาวันนึงเราก็เห็นเพื่อนเรากับผช.คนนั้นเขาจูบกัน เราเสียใจมากเหมือนกับคนอกหักเลย แต่ด้วยความที่เราเป็นคนสตรอง แน่นอนว่าเราไม่นั่งร้องไห้คนเดียวแน่นอน ในตอนนั้นเราคิดว่า แค่ผู้ชายเลวๆคนนึง ไม่ต้องไปเสียใจหรอก จนเราป.5 สำเนียงภาษาอังกฤษเราดีมาก คุณครูก็เลยคัดเลือกให้เราได้ไปพูดสุนทรพจน์ แต่เราต้องแข่งกับเพื่อนอีกคนนึง เราขอใช้ชื่อสมมุติว่า ต้นข้าว แล้วกันนะ ต้นข้าวเป็นคนที่พูดภาษาอังกฤษดี พูดชัด แต่ว่ามีข้อเสียอย่างนึง คือตอนผู้จะพูดแข็งๆไม่เป็นธรรมชาติ เราก็ต้องไปพูดเรื่องต่างๆ เป็นภาษาอังกฤษให้คุณครูฟัง พอมาวันหนึ่ง เราไปเที่ยว ต้องขาดเรียน3 วัน ตอนนั้นวันที่เรากลับคือวันจันทร์ กลับมาอีกทีต้นข้าวก็มาเยาะเย้ยเรา ประมาณว่า เราไม่เก่งเท่าต้นข้าว เราต้นข้าวก็บอกอีกว่า ต้นข้าวได้ไปกล่าวต้อนรับแขกที่มาที่โรงเรียน ในวันพฤหัส ตอนนั้นเราก็รู้สึกเสียใจนะที่คุณครูลำเอียงเลือกต้นข้าวแทนที่จะเป็นเรา เพราะเราขาดโรงเรียนแค่ 3 วัน คุณครูต้องทำกันขนาดนี้เลยหรอ ตอนนั้นประมาณตอนบ่ายๆ เรากำลังเรียนวิชา Math ที่สอนโดยคุณครูฝรั่ง คุณครูคนหนึ่งเข้าห้องเรียนมาบอกเราว่า เอาโพยอันนี้ไปท่อง จำให้ขึ้นใจเลยแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้มาสอบกับครู แล้วคุณครูก็ปิดประตูออกไป เราอ่านโพยอันนั้น มันเขียนเกี่ยวกับ เหมือนต้อนรับแขก ที่มาที่โรงเรียน เราก็เอาไปท่อง ท่องจนจำได้ ตอนเช้าเราไปหาคุณครู คุณครูบอกว่าให้เราไปเป็นตัวสำรอง แล้วให้ต้นข้าวพูดแทน ตอนนั้นเราเสียใจมากลั้นน้ำตาไม่ไหวก็เลยต้องวิ่งออกมาจากห้องพักครู ประมาณตอนเย็น เราเล่นไอจีตามปกติ ไปเจอโพสต์ของต้นข้าว เขียนประมาณว่า ดีใจจังเลยได้แต่พูดกล่าวต้อนรับแขกที่มาเยี่ยมโรงเรียน แล้วเราก็ไปอ่านคอมเม้น ไปเจอเพื่อนสนิทเราคนนึง ถามต้นข้าวว่า แล้วต้นน้ำล่ะ (ต้นนํ้าคือเรานะ)ต้นข้าวก็ตอบว่า ไม่รู้สิ พร้อมกับอิโมจิ แบบนี้ ตอนนั้นเราก็รู้สึกแย่นะ เราเลยคอลหาเพื่อนเรา เพื่อนเรามันบอกว่าต้นข้าวจะพูดให้ได้จะชนะต้นน้ำให้ได้ รู้สึกแย่มากว่าต้นข้าวเนี่ยเห็นเราเป็นอะไร ตอนนี้เรารู้สึกไม่ชอบต้นข้าว อีกอย่างที่ทำให้เราไม่ชอบต้นข้าว เพราะเมื่อก่อนประมาณตอนป.3 ต้นข้าวอยู่รู้อยู่แล้วว่าเราชอบผู้ชายคนนั้น(ที่เรานั่งซบตอนอนุบาล) ต้นข้าวก็ยังจะมาบอกเราอีกว่า เฮ้ยต้นน้ำ เราอยากเป็นแฟนกับเขาอะ ด้วยความที่เราเป็นคนแรงๆหน่อย ตรงๆหน่อย เราเลยพูดออกไปเลยว่า -อย่าตอแหลเถอะ กูชอบเขา-รู้ใช่ไหม กูไม่ใช่ควายแบบ-นะเว่ยย ที่โง่จน... จะโดนเพื่อนตบเนี่ย จำใส่หัว-ไว้เลยนะ ต่อไปนี้สิ่งที่กูคิดกับ-คือ อี - คือตอนนั้นที่พูดออกไปพูดด้วยความโมโห แล้วเวลาเราโมโหเราแทบจะไม่มีสติเลย ปกติก็ไม่ใช่คนที่แรงๆขนาดนี้แล้วพูดคำหยาบขนาดนี้หรอกนะ แต่ว่ามันไม่ไหวแล้วมันทนมานานแล้ว เล่าต่อนะ จากนั้นต้นข้าวก็ร้องไห้ แล้วเราก็ทนกับความตอแหลของมันไม่ไหวเลย เดินออกไปเลย ความจริงเรื่องความตอแหลของต้นข้าวเนี่ยมีอีกเยอะเลยนะ แต่ถ้าเราเดี๋ยวคอมเม้นจะยาวเกินไป ก็เลยขอจบเรื่องไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันนะคะ ถ้าใครอ่านจนจบเนี่ยนับถือใจจริงๆเลยนะคะ ขอบคุณทุกคนเลยนะคะที่เข้ามาอ่าน

ระบาย จะสอบปลายภาคแล้ว ทำไมไอเดียนิยายแล่นเยี่ยงนี้ ทำไม ทำไมมมม ชั้นจะเอาที่ไหนไปสอบบบบ

ทำ gat เชื่อมโยงบทความที่ 2 พลาดไปหมด เขียนเลขผิด แต่โยงถูกหมด คือเราเขียนเลข จาก 11 , 12 , 13 เป็น 01 , 02 , 03 เละหมดเลย ก่อนสอบเราทำข้อสอบไปเยอะมาก แต่ดันไปพลาดแบบนี้..... ตอนนี้เครียดมากอ่ะ คะแนนแอดมิดชั่นหายไป 2,000 กว่าได้มั้งเนี่ย ไม่รู้จะทำไงเลย

มีหลายเรื่องให้บ่น ให้ระบายเอาเรื่องไหนดี55555 อ่อ

ก็เข้าใจนะว่ามันอดไม่ได้จริงๆ เพราะปากไม่ได้มีไว้แค่กิน แต่ก็ช่วยรู้จักกาลเทศะหน่อย ไม่เรียนหนังสือเป็นภาระตัวเอง ยังพูดมากจนคนจะเรียนเค้าไม่ได้เรียน อยากโง่ก็โง่อยู่ในส่วนของตัวเองไปอย่ามาเบียดเบียนคนขยัน คุยกันจนเสียงดังกว่าเสียงอาจารย์ สำนึกนะมีบ้างมั้ย ทำตัวกร่างพูดจากับอ.ไม่มีสัมคารวะ ยังมีหน้ามาด่าอ.ลำเอียง ทุเรศ คนทุ่มเทกว่าก็ควรได้มากกว่ามั้ย คนที่เหนื่อยมากกว่าก็ควรได้สิ่งที่มากกว่ามั้ย อย่ามาพูดไม่ให้เกียรติความพยายามของเราแบบนี้ เวลาที่คุณไปร้านเหล้าเราอ่านหนังสือ เวลาคุณเล่นโทรศัทพ์เราฟังอ. เกรดดีๆไม่ได้มาฟรีๆ ถ้าคิดจะงอมืองอเท้าอ่านนิดๆหน่อยๆ รอลอกเพื่อนเพื่อให้ได้มันมา ฝันไปเหอะ

คือแบบเบื่อตัวเองมากอ่ะตอนนี้ ขี้เหวี่ยงขี้วีน หงุดหงิดง่าย ขี้โมโห บางทีก็สับสนว่าตัวเองเป็นอะไร อารมณ์ประมาณรอบเดือนมา แต่ก็ไม่ใช่ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย สงสารคนรอบข้าง จะทำอย่างไงดีค่ะเมื่อก่อนไม่ใช่คนแบบนี้เลย

ขอระบายหน่อยเถอะ เดี๋ยวจะเล่าอะไรให้ฟัง คือเมื่อวันอังคารก่อนเราไปซื้อนมในเซเว่น เราได้ยินเด็กเซเว่นถามว่า 'มาซื้อนมบ่อยจัง นมแบบนี้อยู่ตรงไหนเหรอ' เราก็ชี้ไปทางตู้แช่แข็ง แล้วบอกเค้าว่า 'อยู่ข้างในโน่นนนค่ะ' พอออกจากเซเว่นมาเราเริ่มรู้ตัวว่า เค้าถามว่า'มาซื้อของบ่อยจังบ้านอยู่ไหนเหรอ' ต่างหาก=_= ตอนนั้นเรารู้สึกอายมากT^T แต่พอดูอีกที ทางที่เราชี้ไปทางตู้นมอ่ะ ที่จริงมันก็ทางเดียวกับบ้านเราน่ะแหล่ะ (บังเอิญ^^)

ที่เป็นแบบนี้เพราะแม่แท้ๆเลย️ ตอนเราเครียดเรื่องแม่ เราจะชอบเหม่อลอยแล้วก็ชอบได้ยินใครพูดอะไรผิดไปอ่ะ

ขอระบายหน่อยเถอะ เดี๋ยวจะเล่าอะไรให้ฟัง คือเมื่อวันอังคารก่อนเราไปซื้อนมในเซเว่น เราได้ยินเด็กเซเว่นถามว่า 'มาซื้อนมบ่อยจัง นมแบบนี้อยู่ตรงไหนเหรอ' เราก็ชี้ไปทางตู้แช่แข็ง แล้วบอกเค้าว่า 'อยู่ข้างในโน่นนนค่ะ' พอออกจากเซเว่นมาเราเริ่มรู้ตัวว่า เค้าถามว่า'มาซื้อของบ่อยจังบ้านอยู่ไหนเหรอ' ต่างหาก=_= ตอนนั้นเรารู้สึกอายมากT^T แต่พอดูอีกที ทางที่เราชี้ไปทางตู้นมอ่ะ ที่จริงมันก็ทางเดียวกับบ้านเราน่ะแหล่ะ (บังเอิญ^^)

ที่เป็นแบบนี้เพราะแม่แท้ๆเลย️ ตอนเราเครียดเรื่องแม่ เราจะชอบเหม่อลอยแล้วก็ชอบได้ยินใครพูดอะไรผิดไปอ่ะ

สวัสดีค่ะ อยากระบายชีวิตหลังแต่งงานเหมือนตกนรกทั้งเป็น

กลัวการเริ่มต้นใหม่...

บ่นครูนิดนึงละกัน ปากก็ว่าอยากให้เรียนจบดีๆ เกรดดีๆ ตั้งใจสอบgatpat สอบo-net ดูนางสั่งงานมา เขียนจนมือจะหงิก สั่งมาวิชาละร้อยข้อ สองสามวิชา อาเมน ทั้งยังสั่งงานในห้องอีก เดี๋ยวสอบนั่นสอบนี่ โอโห เฮ้ยยย โอ้ย กลุ้มใจ ว่าแล้วก็จะโต้รุ่งปั่นงานยาวๆไปเลยค่ะ

เลิกขอตอนต่อไปกันได้้แล้ว ผมก็มีธุระส่วนตัวและเรื่องการเรียนนะ ไม่ได้มีเวลาว่างมาเขียนนิยายได้ตลอดเวลาทุกๆวัน

ขอระบายเลยนะ พี่โคตรอึดอัดเลย

เอาที่สบายใจพี่แล้วกัน เรื่องมันคือว่า พี่มีอาการหูแว่ว และเห็นภาพ และรู้สึกแปลกๆเวลา ยืน เดิน พื้นมันจะขย่มเหมือนรถสิบล้อวิ่ง เป็นทุกวัน แต่...แถวนั้นไม่มีอะไรวิ่งผ่าน เรื่องหูที่แว่วแม่งมาตลอดเวลาจนชินยิ่งกว่าความเงียบอีก ภาพมันจะมาตลอดที่มอง ที่แม่งคับแค้นใจคือ พี่บ้า หรือ ผีมาหลอก จะบอกว่าบ้า ก็หนักเกิน เป็นตลอดเวลาเนี้ยนะ ถ้าเป็นผีหลอก มันจะเกลียดอะไรขนาดนี้กลางวันยังหลอก เชื่อไหม มอร์ไซค์พี่มันไม่มีคนซ้อนแต่เบาะมันโดนกดตลอด รู้สึกโมโหโคตร

ผมอยากมาระบายเกี่ยวกับปัญหาชีวิตที่มันแย่มากๆ คุณเคยถูกบอกว่าเกลียดคุณจากพ่อคุณไหม คุณเคยโมโหหรือโกรธกับพฤติกรรมที่มันแย่ๆของพ่อคุณไหม ผมเป็นบ่อยมาก แต่ครั้งนี้ผมไม่อยากจะทนอยู่กับคนแบบนี้แล้ว เวลาเขาดีเขาดีมากแต่เวลาแย่ก็แย่สุดๆ บ้างทีสงสารแม่มากต้องมานั่งเครียดร้องไห้กับคนที่ขึ้นชื่อว่าหัวหน้าครอบครัว มันตลกดีนะที่บ้างที่การแสดงหน้าโกรธแค้นในหนัง ผมกับเจอในชีวิตจริง ผมรู้ไม่โอเคกับการเอาเปรียบของเขา ผมเลยพูด พูดจนเกิดความรุนแรง ทำไมต้องใช้อารมณ์ที่มันแย่ๆกับผมละ ผมโดนตีตั้งแต่เด็กจนตอนที่จะเรียนจบมัธยมยังโดน ทำไมทุกคนที่ใช้ความรุนแรงกับลูกถึงเห็นว่าเป็นการสอนหรือพูดให้ตัวเองดูดีไปก่อน บ้างครั้งผมผิดจริงแต่ก็ใช้การพูดคุยเพื่อสอนผมก็ได้ บ้างครั้งจะตีทำเพื่อไรก็ไม่รุ้ พวกที่ใช้อารมณ์ตัวเองในการเลี้ยงดูลูก คุณควรปรับตัวให้ดีขึ้นได้แล้วนะครับ เพราะคนบางคนอาจจะยังใช้อารมณ์ ความรุนแรงในการเลี้ยงลูก ผมอยากให้ทุกคนบนโลกได้อ่านจัง ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมไม่อยากเล่ารายละเอียดทั้งหมดกลัวทุกคนจะคิดว่ามันเวอร์ ผมอยากกอดใครสักคน อยากร้องไห้ อยากพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้สึก #ไม่ต้องห่วงผม ผมยังยิ้มได้

รู้สึกว่างเปล่า.. ไม่ได้เศร้าหรือโกรธหรือดีใจ

มันโครตทรมาณเลยเรียกว่าเหงาล่ะมั้ง

ทำไมชอบทำเป็นว่าตัวเองรู้ทุกสิ่งทุกอย่างอ่ะ ไม่เข้าใจ ทำเหมือนเรามันไม่รู้อะไรเลย ตัวเองเก่งไปหมด ตัวเองอยู่เหนือคนอื่น เบื่ออออออออออออออออออออออออออ เจอคนอื่นเขาไม่เห็นเป็นกันเลย มาเจอเนี่ยแหละ เหยียบย่ำกันอยู่นั่น

เรื่องที่บอกว่าทำได้ง่ายๆจิ๊บๆวันเดียวเสร็จ ตัวเองก็ทำไม่เสร็จ

บอกว่าง่ายเกิน อยากทำแบบอื่น คือไรอ่ะ อวดเหรอ ตัวเองเก่งมากมั้ง แล้วไง ทำออกมาก็ไม่ใช่เท่าไหร่ ไม่ได้ต่างจากที่ไปอวดเค้าไว้เท่าไหร่เลย คือเบื่อมากทำไมต้องมารับมือกับคนขี้อวดตัวเองแบบนี้อ่ะ งานล่ะทำอะไร เวลาว่างล่ะทำอะไร เกาะคนนู้นคนนี้กินแล้วยังมาทำเป็นเก่งอีก

งานที่เราทำแทบเป็นแทบตาย ใช้เวลาก็ต้องมากในการทำขึ้นมา ก็มาบอกว่าโห แค่นี้ทำง่่ายๆวันเดียวก็เสร็จ คือไรอ่ะ โว้ยยยยยยยยยยยยย หงุดหงิด แสดงออกก็ไม่ได้ ขอมาระบายในนี้ละกัน ขอบคุณจขกท สำหรับพื้นที่ระบายค่ะ