จะเขียนตัวละครอาการจูนิเบียว จะทำไงดี??
ตั้งกระทู้ใหม่
จูนิเบียวคือ อาการของคนที่หลงตัวเองว่ามีพลังแฟนตาซี ง่ายๆเรียกว่าพวกบ้านี้เอง
ท่าฝ่ามือรหันต์(มือดีๆนี้เอง) ตาปิศาจเรืองแสน(ใส่คอนเทนต์)
18วิชาดาบพิฆาตศัตรู(เอาดาบเด็กเล่นมาใช้)
คำเตือนระวังที่มาจากปากจูนิเบียว(สกิลปากดีๆนี้เอง)
และความมโนว่ามีราชาปิศาจจะบุกเข้ามาต้องเตรียมตัวออกผจญภัย อะไรแบบนี้
บ้านผมเรียกว่ามโน แต่จริงๆผมก็ไม่ได้เกลียดคนอะไรแบบนั้น คนดีๆก็มีแต่บ้างทีก็รำคาญเหมือนกัน มัน(เจ้าปิศาจจงมาสู้กับข้าซะ!!)
ผม(เดี๋ยวๆกรูจะได้เตะมรึ*ไปดาวอังคารแน่ ไปสู้กับปิศาจแถวนู้นไป หรือจะให้เตะไปดาวไซย่าล่ะ) แค่นี้ละครับแล้วคุณละเขียนตัวละครแบบนี้ยังไง?ครับ
risblack
1 ธ.ค. 60 เวลา 11:36 น.
4,331
views
10 ความคิดเห็น
มันเป็นอาการที่สามารถหาได้ในชีวิตจริง เช่นเราก็มีช่วงที่แบบ...
ข้าคือที่หนึ่งของคลาสข้าสุดยอดที่สุด555 ความฉลาดของข้าคือมันสมองของพระเจ้าที่สำคัญต่อโลกใบนี้ ว่ะฮ่ะฮ่ะฮ่า
(ไม่สนใบคะแนนแต่ประการใด)
555+ ฮันโหลครับ มีคนผิดปกติอยู่แถวนี้ครับ ล้นเล่นนนน
ไม่รู้สิ ผมอ่านมังงะหลายเรื่องมักจะเป็นแบบนี้อะครับ555+
มุมมองจะแปลกกว่าคนรอบข้าง
เหมือนตัวเองเป็นฮีโร่ปราบเหล่าร้าย เห็นคนที่ไม่ชอบหน้าเป็นศัตรูที่ต้องต่อสู้ หรือ เห็นว่าตัวเองมีพลังพิเศษ ที่สามารถทำอะไรพิเศษที่คนอื่นทำไม่ได้
ชอบพูดอะไรที่เหมือนออกมาจากการ์ตูน
กาละเทศะไม่มี ทุกช่วงเวลาเหมือนอยู่ในการ์ตูน
การรับมือกับปัญหาดูป่วยมาก ๆ แบบว่า ถ้าไม่ได้ทำการบ้านมา ก็จะบอกว่า ต้องออกไปปราบเหล่าร้ายที่ขั้วโลกสีฟ้า หรือ เห็นเรื่องปกติเป็นเรื่องที่ไม่อยากทำ น่าเบื่อ
จูนีเบียว จะอาศัยแค่คำพูดไม่ได้ ต้องอาศัยท่าทาง การตอบสนองต่อเหตุการณ์ต่าง ๆ รวมไปถึงความคิดด้วย จึงจะสามารถดึงความจูนิเบียวออกมาได้ แนะนำให้ดูเรื่อง ป่วยโรค ม.2 ที่เป็นอนิเมะ แล้วจะเข้าใจว่าตัวละครที่จูนิเบียวเป็นยังไง
ง่ายๆครับ เหมือนคนมโนภาพว่าชีวิตจริงเป็นเหมือนโลการ์ตูนอะครับ ประมาณนั้น มังงะหลายเรื่องที่ผมดูก้จะใส่บ้างนะ แต่ยังไม่ทำเป็นชิ้นเป็นอันเลย
นามแห่งข้าคือ ชิน สาวกผู้รับใช้เจ้าปีศาจลูชิเฟอร์ ผู้ครองแดนนรกทิศตะวันออก พลังของข้าคือเนตรสังหารและเพลิงแห่งความมืด ศาสตราของข้าคือ แอสทอส ปืนแห่งการไล่ล่าและสังหาร ทุกครั้งที่ข้าลั่นไกจะต้องมีหนึ่งชีวิตที่ต้องดับสูญ นั้นแหละคือเรื่องราวของข้า... เรื่องราวของผู้รับใช้แดนนรก ชิน... // ไม่รู้ว่าจะจูนิเบียวพอรึเปล่า ไม่ค่อยได้เขียนอะไรแบบนี้นานแล้ว... เพราะผมผ่านช่วงเวลาแห่งม.2 นั้นมานานแล้ว (ปล.เพราะอาการออกตั้งแต่ประถม...)
ง่ายมากค่ะ หาหนังสือ คลิปสัมภาษณ์ รายการต่างๆ แนว เจนญาณทิพย์ ริวจิตสัมผัส มาอ้างอิงได้เลยค่ะ 555+
ผมจะเขียนให้เพี้ยนตลอดเวลา
คงเหมือนผมที่เวลาเขียนอะไรยาวๆแล้วมีการเสริมบางประเด็น ก็ใช้คำว่า...
เสริมศาลอาญารัชดา , เสริมอู่บางเขน , เสริมสวนจตุจักร , เสริมอนุสาวรีย์ชัยฯ
ประโยคเต็มแบบมีการนอกเรื่องหรือแซวก่อนเข้าประเด็น ก็ใช้คำว่า...
ทางยาว , เต็มระยะ
ประโยคที่มีการกอปประโยคอื่น ก็ใช้คำว่า...
แปะป้าย
เรียกได้ว่าคำศัพท์รถเมล์ทั้งนั้น แบบว่าเบียวว่าตัวเองเป็นนายท่า เป็นเถ้าแก่มั้ง555+
ทางยาวจ้า
คำว่า จูนิเบียว จริงๆมันกว้างกว่าการมโนว่าตัวเองมีพลังแฟนตาซี หรือการ์ตูนนะครับ เอาเป็นว่า...เอาสิ่งที่ตัวเองชอบหรือสนใจมาใช้ปนกับชีวิตจริงก็เข้าขั้นจูนิเบียวได้แม้ไม่เกี่ยวกับการ์ตูนหรือแฟนตาซี หรือแม้แต่พวกที่คิดว่าตัวเองเก่งมากทั้งที่จริงๆแล้วไม่ค่อยเก่ง หรือคิดว่าโลกหมุนรอบตัวเอง คนอื่นเป็นแค่ขี้ข้า เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่อันนี้ก็ถือว่าเข้าข่าย
เสริมศาลอาญารัชดา
ง่ายๆ ลองสร้างตัวละครประเภทดื้อมากๆ คิดว่าตัวเองถูกทุกอย่าง ใครเตือนก็ไม่ฟังแถมพอเค้าอธิบายตัวเองก็แถจนสีข้างถลอกพร้อมอวดอ้างสรรพคุณตัวเองว่าผ่านมาเยอะ หรือพวกที่ใช้หลักธรรมมะแต่แฝงการจิกกัดแล้วคิดว่าตัวเองทำเพื่อปลดปล่อยคนคิดต่างที่(ตัวเองคิดว่า)กำลังเดินทางผิด นี่ก็ถือว่าจูนิเบียวครับ
ภาพตัวอย่าง จากเพจตุ๊ดกล้ามปูเพจนึง การเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางถือเป็นอีกอาการของจูนิเบียว
Chuunibyou (中二病) หรือเรียกกันอีกอย่างว่า “โรค ม.ต้น ปี 2” เป็นคำกล่าวที่ไม่ค่อยจะดีนักถึงเด็กอายุราวๆ 14 ปี ที่ชอบทำตัวเหมือนกับว่าตัวเองเก่งรู้ไปซะทุกเรื่อง หรือทำตัวเหมือนว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่นๆ ถ้าหนักหน่อยก็จะมีลักษณะของการดูถูกผู้ใหญ่หรือผู้มีอายุมากกว่า ซึ่งปกติจะพบได้ในเด็กวัยรุ่น แต่บางทีก็มีพบว่าคนเป็นผู้ใหญ่หรือเลยวัยนี้ไปแล้ว ก็ยังมีอาการของโรค Chuunibyou นี้อยู่
ทั้งนี้ถึงตัวคินจิ “病” จะหมายถึง “โรค” แต่ว่าในทางการแพทย์แล้ว อาการนี้ไม่ได้ถือว่าเป็นโรคทางการแพทย์แต่อย่างใด และคำว่า Chuunibyou นี้ก็อาจเรียกแบบสั้นๆ ได้ว่า “Chuu2” (อ่านว่า “จูนิ”) ก็ได้เช่นกัน
ว่ากันว่า Ijuin Hikaru คือคนแรกที่ใช้คำนี้ในรายการวิทยุของเขาในรายการ Ijuin Hikaru UP’S (伊集院光のUP’S) ที่ออกอากาศเมื่อ 11 พฤศจิกายน 1999 โดยเขาได้ใช้คำนี้อธิบายถึง สิ่งที่ผู้คนมักจะทำในช่วงอายุ 14 ปี หรือ ม.ต้น ปี 2 และต่อมาก็ได้รับความนิยมจนกลายเป็นคำแสลง นอกจากนี้ก็มีคำคล้ายๆ กันอย่าง Kounibyou (高二病) โรค ม.ปลายปี 2 หรือ Shounibyou (小二病) ใช้กับเด็กประถมปี 2 ก็มีเหมือนกัน
แต่หลังจากคำนี้ฮิตติดปาก Ijuin Hikaru ก็ได้ Tweet ข้อความบอกว่า เขาเลิกสนใจคำนี้แล้ว เพราะผู้คนนำไปใช้ในความหมายที่เพี้ยนไปจากตอนแรก
ทั้งนี้ก็มีการแบ่งอาการของโรค Chuunibyou นี้ออกเป็นสามกลุ่มด้วยกัน ตามหนังสือ Chuunibyou Toriatsukai Setsumei Sho (中二病取扱説明書) หรือคู่มือของโรค Chuunibyou (ถึงขนาดมีคู่มือด้วยนะ) อันได้แก่
1. DQN Kei หรือ Dokyun Kei (DQN系)
พวกทำตัวอวดรู้ต่อต้านสังคม โดยที่ความจริงแล้วไม่ได้เป็นอย่างนั้น อย่างชอบกุเรื่องต่างๆ เช่นผู้จักผู้มีอิทธิพลเป็นอย่างดี (แต่จริงๆ แล้วเปล่าเลย) ซึ่ง “DQN” หรือ Dokyun ก็เป็นแสลงที่ใช้กับพวกเขาสังคมไม่ค่อยได้ หรือประมาณคนที่ชอบอวดรู้ไปซะทุกเรื่องนั่นเอง
2. SubCul Kei (サブカル系)
พวกนี้จะเป็นพวกที่ชอบคิดว่าตัวเองเจ๋ง ทำอะไรนอกกระแสไม่เหมือนใคร หรือติดตามวัฒนธรรมนอกกระแส (ประมาณชอบอินดี้) แต่จริงๆ แล้วไม่ได้ชอบหรือรู้เรื่องวัฒนธรรมเหล่านั้นจริงๆ หรอก แค่รู้สึกว่ามัน “เจ๋ง” ดีก็เท่านั้นเอง
3. Jyakigan Kei (邪気眼系)
พวกนี้หลงไหลในพลังพิเศษ และคิดว่าตนเองมีพลังพิเศษ นอกจากนี้ยังมีการตั้งฉายาให้กับพลังของตัวเองอีกต่างหาก ซึ่งกลุ่มนี้ถูกเรียกว่า “พวกประเภทหลอน”
ตัวอย่างตัวละครที่เขาว่ามีอาการของ Chuunibyou อะไรแบบนี้กัน
Squall Leonhart จากเกมส์ Final Fantasy VIII
Amae Koromo จากเรื่อง Saki
Gokou Ruri หรือ Kuroneko จากเรื่อง Oreimo
Okabe Rintarou หรือที่ตัวเองคิดไปว่าเป็น Hououin Kyouma จากเรื่อง Steins; Gate
ก็คิดว่าน่าจะทำให้เพื่อนๆ เข้าใจถึงความหมายของ-คำๆ นี้กันมากขึ้น และรับชมอนิเมะ Chuunibyou demo Koi ga -ai! กันอย่างสนุกสนานเน้อ!
ที่มา http://akibatan.com/2012/10/akiba-toshokan-chuunibyou/
ดมกาวก่อนครับ ~
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?