รู้สึกอย่างไรเมื่อนิยายที่ท่านเขียนเอง (จบเเล้ว) หรือ (ยังไม่จบ)

เขียนจบ

ก็รู้สึกดีอย่างที่คุณว่าไว้นั่นแหละ

ส่งตัวละครซึ่งเป็นเหมือนเพื่อนไปถึงจุดหมายแล้ว

และช่วงเวลาแสนวิเศษที่เราได้ถ่ายทอดเรื่องราวมันจบลงแล้ว

เขียนไม่จบ

ก็เหมือนขรี้ยังไม่สุด แต่มันต้องลุกออกจากส้วมแล้ว

ไม่สิ! รู้สึกคาใจ

แต่ในเมื่อสัมผัส "โลก" ที่เราสร้างขึ้นเองไม่ได้อีกแล้ว

ก็จะไม่ฝืน แต่หวังลึกๆว่าสักวันเราจะสมองโล่งพอกลับไปเขียนได้อีกครั้ง

ปล.ช่วงนี้ยุ่งคงไปอ่านนิยายจขกท.ไม่ได้

จบสักที(โว้ยยย) รู้สึกตัวเบาเหมือนจะโล่งๆ /อะไรนะ ต้องRewriteอีกเหรอ!

ความรู้สึกตอนเขียนจบแล้วไม่พีคเท่าตอนเริ่มเรื่องใหม่

//ชิบหายแล้วไง!! เรื่องที่แล้วจัดเต็มจนไม่เหลือให้เขียนเรื่องอื่น

ความจริงก็ดีใจแหละ รู้สึกโล่ง อาจจะมีติดคิดถึงอยู่บ้าง

ช่วงแรกๆจะคิดถึงมากหน่อย เพราะยังไม่หลุดจากตัวละครนั่นนี่

ถึงกับต้องถามตัวเองบ่อยๆ "นางเอกเรื่องใหม่มันชื่ออะไรนะ"

หลังๆก็รอฟีดแบ็คจากนักอ่าน (สายดอง) ว่าเป็นยังไง โอเคมั้ย

และกลับไปอ่านในฐานะนักเขียนอีกครั้ง

สามสี่เดือนให้หลัง รอความรู้สึกตกตะกอน ค่อยกลับไปรีไรท์

ตอนนี้เขียนจบแค่ภาคงับ คงไม่รู้สึกเหมือนคนเขียนจบทั้งเรื่องอะ แต่ก็รู้สึกอึ้ง ๆ ว่าตัวเองเขียนไปได้ด้วยนะ นั่งเขียนความคิดตัวเองไป สี่ร้อย ห้าร้อย หน้าเอสี่ เราทำได้ด้วยเหรอเนี่ยไม่อยากจะเชื่อ 555

แล้วก็คิดว่า อยากจะเขียนภาคต่อแล้วล่ะ แต่พล็อตยังไม่เข้าที่และภาคเก่า ๆ ก็มีจุดบกพร่องเยอะเลยควรกลับไปรีไรต์ก่อน ก็ยังตื่นเต้นอยากเขียนภาคสามอยู่นะ ถึงแม้ว่าจะเซ็งๆ ที่ต้องกลับไปเขียนใหม่ แต่มันช่วยไม่ได้นี่นา การรีไรต์กะนัก(อยาก)เขียนเป็นของคู่กาน

เขียนนิยายเรื่องยาวจบมาแล้วหลายเรื่องครับ

ความรู้สึกตอนเขียนจบแต่ละเรื่องจะไม่เหมือนกันครับ ตอนเขียนนิยายจบเรื่องแรก (ยาว 12 เล่ม)

- รู้สึกใจหายมาก ว่าต่อไปเราจะไม่ได้เขียนนิยายถึงเหล่าตัวละครนี้อีกแล้วเหรอ แต่ถ้าเขียนยาวกว่านี้มันจะไม่สนุกแล้ว ก็คงอารมณ์ พ่อแม่ที่ต้องปล่อยลูกไปตามทางของตัวเองมั้งครับ ตอนเขียนนิยายจบเรื่องที่สอง (ยาว 4 เล่ม) - รู้สึกเสียดายเหมือนกัน แต่ไม่เท่าเล่มแรก เนื่องจากนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งตามใจ 100% แต่คนอ่านกลับชอบมาก จึงรู้สึกภูมิใจมากกว่าเสียดายครับ ตอนเขียนนิยายจบเรื่องที่สาม (ยาว 6 เล่ม) - เป็นนิยายทำมือที่ทำร่วมกับเพื่อน เป็นเรื่องที่ต้องเริ่มอะไรใหม่หลายๆ อย่างตั้งแต่แต่งใช้สำนวนใหม่เพราะเปลี่ยนจากพ็อกเก็ตบุ๊คส์เป็นไลท์โนเวล ต้องหัดทำหนังสือตั้งแต่จัดหน้ายาวไปถึงติดต่อโรงพิมพ์ ตั้งสำนักพิมพ์ของตัวเอง ตอนเรื่องนี้จบรู้สึกภูมิใจเหมือนกัน เพราะทำสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ได้สำเร็จ ซึ่งเรื่องที่ 3 เปิดจองอยู่นะครับเอิ้ก ส่งใจกดที่ลิ้งด้านล่างเลย https://goo.gl/pRD2mu

เขียนจบ

ในใจแทบจะยิงสลุต จบแล้วนะ ในที่สุดก็ทำสำเร็จ ส่งเจ้าพวกนี้ไปถึงฝั่งจนได้ ปลาบปลื้ม ปืติแล้วก็หันไปหาพล็อตที่คาไว้ จะได้เขียนเรื่องใหม่แล้ว เย้! ดีใจกว่าเดิม

กําลังเขียนจบ

เฮ้อ นี่เราจะไม่ได้เขียนนิยายเสี่ยงรีพอร์ทอีกแล้วสินะ ทั้งกัญและฉากล่อแหลม ถ้าเขียนจบแล้วเราจะคิดถึงเธอนะ...เพราะเรื่องต่อไปคงไม่มีฉากพวกนี้ให้เขียนแล้วล่ะ

จบก็เหมือนไม่จบเพราะต้องรีไรต์อีกค่ะ แล้วการรีไรต์นี่แหละทำให้มันไม่จบสักที กลายเป็นดองไปแล้วค่ะ ฮ่าๆ (หัวเราะทั้งน้ำตา)

ความรู้สึกก็..ท้อมากๆ เลิกเขียนแล้วค่ะ ผันตัวมาเป็นนักอ่านแทน

เขียนจบ

มันคือความรู้สึกที่ดีมากจริงๆ ค่ะ ในที่สุดเราก็ได้แต่งฮากตอนจบอันสวยงามที่เราคิดไว้ตั้งนานแล้วเสียที ตัวละครก็เติบโตขึ้นและตัวละครสมหวัง ตราตรึงใจสุดๆ เลยค่ะ

ถ้ายังเขียนไม่จบก็... ดองต่อไป เอ๊ย! เขียนต่อไป

ตอนนี้เรากำลังแต่งนิยายเรื่องใหม่ไปได้แค่ไม่กี่ตอนค้่ะ ซึ่งดองหลายรอบแล้ว... ติดเรียนด้วย เหนื่อยด้วยล่ะ ไม่มีอารมณ์แต่งบ้างล่ะ รู้สึกผิดกับคนอ่านเหลือเกินค่ะตอนนี้

ตอนเรื่องเเรกที่เอาลงเด็กดีเขียนจบนีฟินมากค่ะ คือเเบบรู้สึกประมาณว่า...เฮ้ย นี่เราประสบความสำเร็จอีกขั้นเเล้วเฮ้ย! (เรื่องก่อนหน้าไม่จบสักเรื่อง555)

เเต่ปัญหาคือเรื่องนี้ดันมีภาคต่อด้วยสิ555

เปรียบนิยายเหมือนด้ายสีดำ

จบแล้ว เหมือนมีกรรไกรทองคำมาตัดด้ายดำ

ยังไม่จบ ต้องตามหากรรไกรทองคำต่อไปจนกว่าจะเจอ

เฮ้อ //นั่งตกปลาต่อไป

ตอนเขียนจบก็รู้สึกว่าในที่สุดก็จบซักที บรรลุเป้าหมายแล้ววว อะไรทำนองนั้น

ยังไม่จบค่ะ

เพราะดอง+มีเวลาน้อย ติดเรียน

อยากสัมผัสความรู้สึกหลังเขียนจบเหมือนกัน จึงกลับมาเขียนอีกครั้ง หลังจากที่ดองนานมาก

น้ำตาจะไหล แต่ก็ยังเปิดเรื่องใหม่ต่อไปเรื่อยๆ 5555

เปิดทิ้งไว้จองชื่อเรื่องเฉยๆค่ะ

ไม่กล้าแตะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว มันจะทำให้เรื่องที่กำลังเขียนอยู่ไม่จบสักที พอดีว่าเราได้รับบทเรียนมาแล้ว T.T

ตอนนี้เรื่อยๆ ค่ะ กำลังพยายามเขียนเรื่องหนึ่งสุดความสามารถ วางพล็อตไม่หลายตอน เพราะกลัวเขียนไม่จบ เราเขียนทุกวันเลย วันละสองบรรทัดก็เขียน กลัวเหมือนเมื่อก่อนที่ทิ้งร้างไปนานแล้วจุดไฟต่อไม่ติด ตอนแรกฝืนๆ ต่อมาเหมือนมันเป็นสิ่งที่ต้องทำเป็นประจำทุกวัน ไม่ฝืนอีกแล้วค่ะ ^^

ปล.ถ้ามีเวลาจะเข้าไปอ่านนิยายของจขกท.ดูนะคะ

ถ้าเป็นเรื่องที่เขียนจบแล้ว ก็รู้สึกสบายใจค่ะ บางทีกลับไปอ่านแล้วแทบเขินจนมุดดินหนีเลยก็มี(มันเป็นแฟนฟิคสไตล์รักใสๆหน่อยๆ)แบบ "เฮ้ย!นี่เราแต่งขนาดนี้เลยเหรอ?"เลยค่ะ

ส่วนเรื่องที่แต่งไม่จบ บางทีเราก็ปล่อยมันไปก่อนเพื่อค้นหาไอเดียกับความรู้เยอะๆ แต่บางทีก็ลืมเรื่องที่ค้างไว้ก็มีนะคะ

ยังแต่งไม่จบสักเรื่องค่ะ แต่เรื่องที่ลงในเว็บใกล้จบภาคแรกแล้ว ซึ่งภูมิใจไหม ก็ภูมิใจแม้จะต้องรีไรท์ต่อก็ตาม แต่ยังไม่ภูมิใเท่าไหร่เพราะมันยังไปไม่ถึงฝั่งฝันอันสวยงามามที่หวังไว้อ้ะ

ส่วนเรื่องอื่นไม่กล้าลงเว็บค่ะ เพราะตั้งใจเขียนเกิน ลบบ่อย แก้พลอตเรื่องบ่อยมากกกก (แต่ความสมบูรณ์ก็เพิ่มแหละ) เลยไม่กล้าลง เดี๋ยวคนอ่านงง แต่เรื่องที่ไม่ลงนี่ถ้าแต่งจบคงใจหายอ่ะค่ะ ตั้งใจมาก รักมาก แต่คงอีกนานเลยล่ะ

ขอเป็นเรื่องที่จบก่อนนะคะ ความรู้สึกคือยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ5555 เขียนมานานจนผูกพันกับตัวละคร แต่อีกใจก็รู้สึกฟูๆ อิ่มๆ ค่ะ แบบว่าดีใจนะที่เขียนจบ

ส่วนเรื่องที่ยังไม่จบ ก็เมื่อไหร่จะจบสักทีน้า ในหัวไอเดียพลุ่งพล่าน จับคอมปุ๊บ อ้าว...ขี้เกลือขึ้นเต็มเลย ปัจจุบันก็พยายามทุบไหค่ะ555

แต่งจบ

โคตรของโคตรความรู้สึกดี

เป็นความฟินที่มีความสุขสุด ๆ

อารมณ์ประหนึ่งกำลังเสวยวิมุตสุข 7 วัน 

พายเรือกลางทะเลมาจนถึงฝั่งได้แล้ว รอดตายแล้ว รีดเดอร์มะต้องทวงเราแล้ว เย้ ๆ

ที่ไหนได้ รีดเดอร์มาขอภาคต่อ ขอภาคพิเศษ ขอเรื่องต่อไป เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..เขียนแล้วเอาลงแล้วรับผิดชอบแฟนคลับด้วย

ยังมะจบ

อารมณ์ประมาณว่าเมื่อไหร่จะจบสะทีฟร่ะ จะต่อพิมพ์อะไรออกให้มันเร็ว ๆ เข้าถึงความคิดของฉันที่กำลังโล้อแล่นอยู่เนี่ย บางทีนะอาจจะมีสายแปลสัญญาณคลื่นสมองเลยเอามาแปะที่หัวเราแล้วส่งต่อเข้าคอมพิวเตอร์ แล้วประมวลออกมาเป็นนิยายตามที่เราคิด มันคงจะเริ่ดมาก

ฮาาาา...โดยมากที่ไม่จบเพราะเวลาล้วน ๆ เลย

เพิ่งเขียนจบเรื่องแรกค่ะ เหมือนได้ส่งลูกเรียนจบอะไรอย่างนั้น 555

ที่เขียนจนจบได้เพราะวางเรื่องไว้คร่าว ๆ ตั้งแต่ต้น ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง

พอครบทุกเหตุการณ์คือจบ

ความรู้สึกคือโล่งใจ เพราะปกติเวลาแต่งเสร็จแล้ว post แต่ละตอน มันจะกดดัน รู้ว่ามีคนรออ่านตอนต่อไปอยู่

ปล.แต่ตอนนี้ก็โดนกดดันให้ทำภาค 2 อยู่ดี >.<

มี50เรื่องขึ้นไป เอาอันไหนดีล่ะคะ?

เขียนไม่จบ... เพราะ...

ไอเดียมันชอบมาช่วงที่ยุ่งที่สุดในชีวิต เช่นช่วงปั่นงานใหญ่ๆ หรือช่วงสอบ เช่นช่วงนี้

ก็ไม่รู้เป็นอะไร เวลาว่างๆ หัวไม่แล่น เวลาจะสอบมันดั๊นวิ่งเร็วเสียยิ่งกว่าเน็ตเมืองไทยอีก 555

แล้วก็เหมือนจขกท.ด้วยล่ะครับ ดองงงมาก

ไม่พอยังเทด้วย ตอนนี้เพิ่งเปิดเรื่องใหม่ไป ตั้งใจละ จะไม่เท //ไม่รู้จะไปได้กี่น้ำ 555