หุบเขาแสงจันทร์ 10 (ทะเลปริศนา)

[ดาวฝัน]

สายลมพัด คลื่นทะเล แสงแดดที่แผดจ้าของยามสาย

ก้าวล่วงผ่านวัน  ผ่านคืน  จนถึงวันพระจันทร์เต็มดวง

บนพื้นทรายหน้าชายหาด  เต็มไปด้วยชาวบ้านมอแกนแห่งเกาะแสงจันทร์มารวมตัวกันจนเต็มล้นบริเวณ  เพื่อร่วมพิธีกรรมประจำปี  พิธีศักดิ์สิทธิ์แห่งชนเผ่าที่สืบทอดความเชื่อมาแต่บรรพบุรุษ  ความเชื่อของผีบรรพบุรุษที่จะปกปักรักษาคุ้มครอง  ช่วยปัดเป่าความชั่วร้ายและสิ่งอัปมงคลต่างๆนานาให้พ้นไปจากพวกเขา  ไม่เคยจางหายไปเลยบนเกาะแสนไกลแห่งนี้

ปีแล้วปีเล่าพิธีกรรมอันมากด้วยมนต์ขลัง ยังฉายภาพชัดทุกปี

ซายอหนุ่มรูปงาม  ผู้ทำหน้าที่เป็นผู้นำในการทำพิธี  ทีแรกมีใครบางคนบอกให้เขาเลื่อนทำพิธีไปอีกสักวัน  เพื่อรอชาวบ้านที่ออกเรือหาปลากลับมาให้ครบหมดก่อน  รวมถึงบูงอ  หญิงสาวยิปซีทะเลผู้เก่งกาจไม่แพ้ชาย  แต่ซายอปฏิเสธ  ด้วยความเคร่งครัดในจารีต  และความรู้สึกร้ายๆบางอย่าง  ทำให้เขาไม่อยากรอเวลา

ท่ามกลางวงล้อมของชาวทะเล  ชายหนุ่มดูโดดเด่นกว่าใครๆ  ร่างที่สูงทระนงพอดิบพอดี  ผิวพรรณคล้ำเข้มสะอาดสะอ้าน  ผมหยิกน้อยๆสีดำเข้ม  รับกับรูปหน้าได้สมส่วนแท้

“พ่อผีเริ่มทำพิธีเถอะ  ฟ้าสายนี้  แสงแดดมันไม่เต็มฟ้า  เดี๋ยวฝนจะเทลงมาซะก่อน”

ซายอหันบอกความพ่อเฒ่าหมอผี  ผู้เป็นที่เคารพศรัทธาของพวกเขามาช้านาน

พ่อเฒ่าปอซอก้าวเดินมานั่งลงตรงหน้าศาลศักดิ์สิทธิ์ประจำหมู่บ้าน  ผู้เข้าร่วมพิธีทั้งเด็กเล็ก  เด็กโต  ชายหนุ่มหญิงสาว  รวมทั้งผู้เฒ่าผู้แก่ต่างยืนรายล้อมพ่อเฒ่าหมอผีอย่างใจจดจ่อ

ลอโปงอันสร้างจากเสาไม้แกะสลัก  เป็นรูปหน้าผู้หญิงผู้ชายถูกทาตกแต่งให้มีสีสัน  เป็นดังเหมือนตัวแทนของเหล่าบรรดาบรรพบุรุษของพวกเขา  ถูกปักตั้งวางเรียงรายใกล้ศาลศักดิ์สิทธิ์นั้น

ทุกสายตาของมอแกนน้อยใหญ่ต่างกำลังจดจ้องพ่อเฒ่าหมอผี  ควันจากธูปที่ปักลงตรงดินทรายตรงหน้าแกกลางลานพิธี  ที่เริ่มลอยละล่องเป็นควันจางๆขึ้นสู่เบื้องบน  เป็นสัญญาณบอกทุกคนให้รู้ว่า  พิธีกรรมแห่งการทำนายโชคชะตาของพวกเขาได้เริ่มขึ้นแล้ว

เสียงพึมพำบริกรรมคาถาของพ่อเฒ่าปอซอดังขึ้น

ในพลันนั้น ฟ้ากลับเริ่มมัวลงฉับพลัน  ร่างของพ่อเฒ่าปอซอเริ่มสั่นสะท้าน เหมือนดั่งมีจิตวิญญาณของภูตผีมาเข้าสิง ร่างสั่นสะท้านนั้นทวีความแรงขึ้น แรงขึ้น  แล้วสักพักพ่อเฒ่าปอซอก็เบิกตากว้าง  ตาขวางๆคู่นั้นดูน่ากลัวยิ่งนัก



ฟ้าหม่นมัวเริ่มมีสายฝนโปรยปราย  

แต่พิธีกรรมยังคงดำเนินต่อไป  เพื่อหวังให้เสร็จสิ้น

พ่อเฒ่าปอซอ กวาดสายตาขวางๆ    

พึมพำคำเป็นภาษายาวีปนมอแกน   

คำพึมพำค่อยๆดังขึ้น ดังขึ้น บอกเล่าคำนายแห่งโชคชะตา



ท่ามกลางสายฝนเริ่มโปรยกระหน่ำ  ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องก้องคำราม  พ่อเฒ่าปอซอแผดเสียงอย่างคนนึกกลัวในสิ่งที่ตนพบเห็นในคำทำนาย

“มันคือลางร้าย  มันคือลางร้าย  พวกเราจะพบเจอหายนะ”

มอแกนน้อยใหญ่ตกตะลึงพรึงเพริด

“มันคือยังไงนะพ่อผี”  ซายอแทบไม่เชื่อคำ..  

เขาก้าวกระโดดมาขวางยืนอยู่ตรงหน้าพ่อเฒ่าทันที



“มันคือหายนะ”

พ่อเฒ่าหมอผีหันไปแผดเสียงคำรามใส่ซายอ  แม้แต่พ่อเฒ่าเองก็หวาดกลัวคำทำนายของตนเหลือคณา  กลัวแม้แต่ภาพที่ฉายในจิตสำนึกเมื่อครู่.. ..

มอแกนน้อยใหญ่  ชะงักงันกับคำทำนายของพ่อเฒ่า


เสียงฟ้าร้อง แผดเปรี้ยงตรงกลางฟ้า..

แผดเปรี้ยงซ้ำเป็นเสียงดังสะท้อนใกล้แสนใกล้  สายฟ้าฟาดตรงกลางกิ่งก้านของต้นสนทะเล  หลังศาลศักด์สิทธิ์  เสียงหักโค่นลงของกิ่งก้าน  เสียงฟ้าคำรามซ้ำ  เสียงสายฝนกระหน่ำ

ภาพที่พบเห็น..  มีแต่ความกระเจิดกระเจิงของเหล่ามอแกนน้อยใหญ่  ต่างวิ่งหลบหาที่พักพิง  และเอาชีวิตของตัวเองให้รอด

แม้ ณ เวลานี้  บริเวณลานพิธีหน้าชายหาด  จะหลงเหลือเพียงความว่างเปล่า  หลงเหลือเพียงลอโปง  ไม้แกะสลักรูปจิตวิญญาณบรรพชนที่ปักเรียงราย  และศาลศักดิ์สิทธิ์  ที่ตั้งยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางสายฝน

แต่เสียงฟ้าร้องคำรามนั้น ก็ยังดังซ้ำ และซ้ำ อยู่นับนาน



อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / ตรีวิทย์ นฤดม

สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008