คิดพล็อตไว้ในหัวมากมายแต่พอเริ่มเขียนแล้ว ก็ไม่อยากเขียนต่อ

มีพล็อตในหัว แต่ได้เขียนพล็อตลงบนสมุดจดหรือยังครับ

ได้วางเนื้อหา โครงสร้าง และองค์ประกอบทั้งหมดไว้สมบูรณ์พร้อมหรือยัง

ถ้ายังไม่ได้ทำสิ่งเหล่านี้ คิดจะเขียนสดๆก็มักลงเอยในรูปแบบที่เรากำลังเจอเสมอ

ซึ่งส่วนตัวของผม ไม่เคยเจอครับ เพราะผมทำทุกข้อที่ได้บอกเอาไว้แล้วครับ

เป็นอีกคนที่มีนิสัยอย่างนั้นค่ะ. มีพล๊อตอยู่หลายเรื่องมาก. คิดว่าเรื่องใหม่ต้องสนุกกว่าแน่ แต่สุดท้ายมันจะวนลูปเดิมคือเขียนไม่จบ เพราะเริ่มเบื่อเสียก่อน

วิธีแก้ของเราคือต้องข่มใจตัวเองให้ได้ค่ะ เขียนให้จบเป็นเรื่องๆแล้วค่อยเริ่มเรื่องใหม่ วางพล็อตคร่าวและโครงเรื่ิองตั้งหน้าตั้งตาเขียนมันต่อไปค่ะ ไม่อย่างนั้นจะไม่จบสักเรื่องค่ะ

ถ้ามันไม่ไหวจริงก็หาวิธีตัดจบให้พอจะไหวที่สุดค่ะ

แต่ถ้าให้ดีพยายามสนุกกับนิยายเข้าไว้ค่ะ อินเข้าไว้แล้วคิดฉากสนุกๆของเรื่องที่เขียนอยู่ แล้วใส่ลงไป เขียนจบแล้วแล้วค่อยไปคิดถึงนิยายเรื่องต่อไปค่ะ

สรุปคือต้องกัดฟันทนต่อไปค่ะ สู้ๆค่ะ

ให้พล็อตที่เราคิดขึ้นมา ตบตีแย่งชิงอันดับหนึ่ง

เมื่อได้อันดับหนึ่งแล้ว ก็เอาอันดับหนึ่งของเราไปตบตีกับนิยายของคนอื่น

ถ้าพอจะสู้เขาได้ แต่งแล้วสนุกกว่า เทียบไซต์กับนิยายตัวใหญ่ได้ ลงมือแต่งเลย

นิยายเรื่องนี้แหละครับ ที่คุณจะเขียนได้จนจบ

อาจเป็นคำแนะนำที่น่าตลก เพราะตัวผมเองก็เขียนไม่เคยจบเช่นกัน -*-

แต่ว่า.... แต่ละเรื่องที่ผมแต่ง แต่งเป็นร้อยตอน แต่งหลายร้อย หลายพันหน้า ถ้ามันไม่สนุกจริง ผมเขียนได้ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก

พล็อตที่สนุก (จริงๆ) จะทำให้คนเขียนเขียนได้จนจบ ที่เจ้าของกระทู้เขียนไม่เคยจบ อาจเป็นเพราะพล็อตเหล่านั้น ยังสนุกไม่พอนั้นเอง

ขอออกตัวก่อนว่าผมไมได้เก่งอะไร แต่ปัญหานี้ผมเพิ่งผ่านมาไม่นาน พอจะเข้าใจความรู้สึกครับ

อาการของผมคือพอเขียนไปถึงจุดๆ นึงเริ่มเหนื่อย ด้วยหลายๆ ปัจจัย ทั้งเม้นที่เข้ามา ทั้งยอดวิวไม่ตรงตามที่ตั้งใจ ทั้งปัญหาชีวิต และอีกหลายๆ ปัญหา...

ผมก็เป็นนักเขียนที่ไม่ได้วางพลอตจิงจัง แต่ละเรื่องที่ผมแต่งส่วนใหญ่มักจะเริ่มแบบนี้

1. วางตัวเอกว่าจะดำเนินเรื่องแนวไหน เช่นแฟนซีเวทมนต์ หรือโลกลมปราณอะไรพวกนี้

2. วางสามจุดสำคัญ(สำหรับผม) คือจุดเริ่มต้น จุดพีค และจุดจบ

จุดเริ่มต้นและจุดจบน่าจะเข้าใจไม่ยาก ส่วนจุดพีคนั้นจะเป็นจุดเนื้อหาหลักๆ ของแต่ละภาคหรือเรื่อง อาจจะมีมากกว่าหนึ่ง แต่ไม่ควรมากเกินไป

3. จากนั้นก็ใส่เนื้อหาไปตามความรู้สึกในตอนนั้นๆ

ถ้าจขกท.เป็นเหมือนๆ กันปัญหาของเราก็คือการที่เราคิดถึงมันมากและคาตหวังเอาไว้มากจนเกินไป หลังจากผ่านจุดๆ หนึ่งมาผมก็เลิกคิด ผมแค่จะวางโครงเรื่องไว้คร่าวๆ ส่วนรายละเอียดผมจะมาใส่ในตอนที่จับมือถือแล้วปั่น

แต่งแบบผมมันมีข้อเสียใหญ่ๆ คือถ้าเราตันมันก็จะยากที่จะเขียนต่อ แต่เนื้อเรื่องมันจะยืดหยุ่นได้มากกว่า

เราไม่จำเป็นต้องเขียนทุกอย่างที่เราคิดไว้ แค่อธิบายสิ่งที่จะให้เขารับรู้เท่าที่ควรรู้

การบอกทุกอย่างจะทำให้นิยาย "ลดความน่าติดตามลง"

ทำไปตามใจ..แต่ต้องลงมือทำ ทุกคนมีเส้นทางของตัวเอง ลองหาเส้นทางของตัวเองดู ถ้าเราเจอทางของเรา และผ่านอุปสรรค มากมายที่เข้ามาได้ เราก็จะโตขึ้น...แต่ก่อนอื่นต้องทำก่อน แล้วนักอ่านจะบอกเองว่าชอบไหม..

สู้ๆ ครับ ^_^

จับพล็อตมายำรวมกัน

แล้วใช้เวลาคิดเชื่อมโยงพล็อตให้มากๆค่ะ

เขียนลงบนกระดาษ ไล่เป็นบทๆ ก็พอจะช่วยได้

gเป็นเหมือนกัน ตอนนี้ติดลูปนรกอยู่

เฮ้อออ ปัญหาเดียวกัน

ปักหมุดกระทู้เตรียมพร้อม เพราะเราก็มีปัญหาแบบเดียวกันเลยค่ะ (.___. )

ผมก็เป็นครับ มีพล็อตเต็มไปหมดแต่ไปถึงมันยังทำไม่ได้ สุดท้ายวางทิ้งไว้ทั้งหมด แล้วดำเนินเรื่องตามตัวละครของเราเองให้หมดเลย

เหมือนกันเลยค่ะ กับพล็ตคร่าวๆ มากกว่า 30 เรื่อง และพล็อตที่มีโครงร่างชัดเจน แต่ทำไมจบสักที เปิดไปแล้ว 4-5 เรื่อง จบไปแค่เรื่องเดียว เราเลยคิดว่าเราอยากคุมตัวเองให้นิ่งได้มากกว่านี้ ค่อยตัดสินใจเขียนค่ะ

ส่วนเค้าวางพล็อตและเส้นเรื่องไว้ซะดิบดี สุดท้ายก็เปลี่ยนอีก ก็ไม่เข้าใจว่าที่จดลงกระดาษก่อนหน้านั้นมันคืออัลไร สรุปทุกวันนี้เขียนสามเรื่องพร้อมกันเพราะเป็นคนเบื่อง่าย สรุปแล่วทุกวันนี้ ก็เขียนไปอย่างมีความสุขดี ยกเว้นบางทีที่สมองมันตัน ก็จะกลับไปนั่งรีไรท์ในกระดาษ เขียนไปเถอะค่ะ อย่ากังวลนุ้นนี่ อาจจะเพราะกังวลงานมันเลยไม่เดินสักที แล้วคุณก็จะรู้สึกว่าไม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำเขียนไปเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบ ขนาดเราวางเส้นเรื่องยังเป๋ไปทะเลได้ เพราะฉะนั่นก็ไม่ต้องคิดอะไร ในเมื่อพล็อตมันเยอะนัก ก็เขียนไปเลย เขียนเก็บไว้ แต่ให้เขียนเรื่องแรกให้เสร็จแล้วค่อยเอาลง เขียนใส่กระดาษพิมพ์ใส่เวิร์ดสนองนี้ดตัวเอง ไหนๆในหัวมันมีพล็อตเยอะแล้ว

มีปัญหาคล้ายๆ กันค่ะ คือ พล็อตมีเยอะนะ แต่ไม่พอใจพล็อตมาก มันไม่มีเหตุผล น่าเบื่อ ไม่อยากแต่ง นู่นนี่นั่น จนบางทีคิดไปคิดมาว่า จะทำไงดี อยากแต่งจังแต่คิดไม่ออก จนกลายเป็นคิดมาก พอจะเขียนนิยายซึ่งควรจะเป็นงานอดิเรกสนุกๆ กลายเป็นเครียดไปเลยเพราะพล็อตนี่แหละค่ะ คิดไปเรื่อยๆ กลายเป็นหดหู่ นิยายก็อยากแต่ง แต่อารมณ์ไม่เอื้ออำนวย เครียด พล็อตไม่ลงตัว ทำไงดีคะ

เหมือนกัน

ไปตามความรู้สึกค่ะ

ตอนแรกที่เขียนพล๊อตเราจะสนุกมาก

เพราะมันเป็นเรื่องคร่าว ๆ ที่ไม่มีรายละเอียด

แต่พอจะเขียนจริงจัง เราก้อจะรู้แล้วว่า

เรารักมันมากพอรึป่าว เราพร้อมที่จะเขียน

แล้วรับผิดชอบตัวละครและคนติดตามรึป่าว

เป็นเหมืนกันค่ะ อารมณ์เขียนแค่นี้ก้อพอและ

เหนื่อย ขี้เกียจ มะหนุกละ เบื่อ ตัน

แต่ถ้าเรารู้สึกรักตัวละครของเราจริงจัง

มันพาไปจบเองได้จริง ๆ เชื่อสิ

ดังนั้นเริ่มจากสมมติค่ะ

สมมติว่าเราจะเขียนจริงจังละนะ

เราจะเล่าเรื่องยังไง ภาษาแบบที่เราเข้าใจ

แล้วเราจะรักกะตัวละครนี้ไปได้นานแค่ไหน

ถ้าเรารักตัวละครของเรา คนอ่านเขาสัมผัสได้

เราจะพาตัวละครของเราไปจนจบเรื่องได้

ถึงแม้ว่าจะมีคนไม่ชอบเส้นเรื่อง

เราก้อจะร้องบอกไปว่าาาาา....

ก้อฉันรักของฉันเข้าใจบางไหมมมมม

สรุป...รักให้มากพอค่ะ รักให้เหมือนกับว่าเรากำลังแอบรักใครสักคน ที่เราต้องอยากรู้อยากเห็น คิดถึงอยู่เสมอ ถ้ารู้สึกได้แบบนั้น เขียนจบแน่นอน

คิดเรื่องในหัวตอนที่เผลอ แล้วอยากจะเขียน แต่ดันไม่รู้จะบรรยายยังไง? (ผมก็เป็น ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่)

แต่พูดกันตามตรงนะ เวลาที่ได้เขียนจริงๆ มันก็เหมือนกับตอนที่เผลอคิดเรื่องนัั่นแหละ (ปล่อยไปเอง)

ผมจะใช้วิธีที่ว่า เขียนไปเรื่อยๆก่อน ไม่ต้องสนใจว่า 'มันจะเขียนได้แย่หรือดี' พอเขียนเสร็จ

ค่อยกลับมาดูแก้อีกครั้งว่า "เราเขียนแล้วเป็นยังไง" ต่อจากนั้น ก็ลองแก้แล้วเติมแต่งให้ดูดี

วิธีการคนอื่นไม่รู้ว่าเป็นไงนะ? โดยส่วนตัว ผมชอบคิดสด แต่จะแอบวางตอนจบนิยายเอาไว้

แล้วจากนั้น เป้าหมายที่ต้องไปให้ถึงก็คือ "ตอนจบที่วางเอาไว้" แบบมันจะเหมือนเราพยายามให้เรื่องมันดูเป็นธรรมชาติ ไม่ได้ถูกจัดฉากทั้งหมด เพราะเราต้องคิดหาวิธีไปให้ถึงตอนจบ อะไรแบบนี้อ่ะ?!

ปล. ผมก็เคยคิดเหมือนกันว่า "ผมจะแต่งนิยายให้ตัวเองอ่านแค่คนเดียว" แต่สุดท้าย ผมก็ปล่อยนิยายลงเว็บนิยายจนได้ แล้วพอได้ลงจริงๆ ก็ถูกกดดันจากคนอ่านพอสมควร จนเกิดอาการเข่าเทพ (เข่าซุส)

เราก็เป็น แต่ของเราจะเป็นแค่เรื่องแรกอันเดียวเพราะว่าเราว่างโครงเรื่องไม่ดีพอหรือว่าการเขียนอะไรต่างๆไม่ถูกใจเราแล้วเราพยายามเขียนต่อมันจึงเกิดอาการท้อขึ้นมา#อันนี้เราแค่แชร์ประสบการณ์อันน้อยนิดของเราเฉยๆนะเพื่อจะเป็นแบบเรา#สู้ๆต่อไปค่ะ

เราเคยเป็น แต่ว่าเราใช้วิธีเติมพลอตลงไปในเรื่องหลักมากกว่าอ่ะค่ะ แล้วเรื่องหลักเรามันก็จะยาวขึ้นเรื่อยๆเอง

เป็นเหมือนกันนะ เลยหันมาแต่งเรื่องสั้นแทน

เพราะมันง่ายกว่าแถมตอนเดียวจบด้วย

เราก็เป็นค่ะ จะบอกว่าเคยเป็นก็ไม่ได้ ยังเป็นอยู่แหละ (แง) ถ้าหนูเป็นคนคิดพล็อตไวเนี่ย ก็ต้องจดลงโน๊ต ลงสมุดอะไรก่อนดีกว่านะ เราก็ทำ แต่จริงๆอีนี่ก็ไม่ค่อยมีพล็อตเกิดขึ้นเท่าไหร่ 555 ถ้าอยากแก้ไขปัญหาเรื่องแต่งบรรยายไม่ไหลลื่น เราแนะนำตามวิธีเรานะ เราจะอ่านนิยายค่ะ อ่านนิยายที่ชอบนี่แหละ เอาเรื่องที่อ่านแล้วติดนะคะ อ่านแบบอ่านด้วยความผ่อนคลายอ่ะค่ะ อย่าไปเครียด เราเคยแบบอยากแต่งมาก สั่งสมองให้แต่งแต่สรุปแล้วภาษาแย่มาก คือสำนวนอะไรมันแข็ง อ่านซ้ำแล้วมันไม่โอเค ก็ผิดหวังตัวเองอีก TT แต่กว่าจะหานิยายติดๆได้ก็ยากอยู่แหละ แต่ถ้าติดล่ะก็ เราจะติดภาษาเขามาค่ะ แล้วมันจะลื่นมากๆ (ในคหสต.เรานะ เราทำแล้วได้ผล) ส่วนการที่หนูผิดหวังในการแต่งนิยายเนี่ย อย่าพยายามให้มันเกิดขึ้นเลยนะ (ซึ่งอีนี่เป็นบ่อยและพยายามไม่เป็นแล้ว) การแต่งนิยาย เราว่ามันเป็นงานอดิเรกอ่ะ แบบว่าเป็นสิ่งที่เราชอบใช่มั้ย อย่าให้มันมาทำให้เราเครียดเลย ขอให้พอใจกับงานของตัวเองนะคะ ถ้าเราพอใจ (เอาเป็นว่าอ่านเองแล้วมีความสุขอ่ะค่ะ5555) คนอื่นก็ต้องพอใจค่ะ ตอนแรกเราก็รู้สึกแบบนั้นนะ แต่พออยู่มาเรื่อยๆ ก็ดีขึ้นเองค่ะ ยังไงก็เป็นอีกหนึ่งกำลังใจนะคะ สู้ๆ ซักวันจะต้องมีความสุขกับการแต่งนิยายค่ะ

เป็นเหมือนกันเลยค่ะมีพล๊อตเป็นล้านแต่ไม่แต่งสักเรื่อง แต่เราคือกรณีไม่มีเวลาอะ

แนะนำให้จดเอาไว้ก่อนอะค่ะ เริ่ม กลาง จบ จะใส่ไคลแม็กตรงไหน จุดพีคของเรื่อง

ตลค.อันนี้เรื่องชื่อจะมีปัญหาสุดอะค่ะ 555 ชอบชื่อเท่ๆ แนะนำใส่ชื่อเอบีซีไรไปก่อน

นิยายจะมีขึ้นได้ก็ต่อเมื่อแต่งลง อย่าลืมแต่งละแต่งให้จบด้วยนะคะ สงสารคนรอ 555

เราเองก้แต่งไว้แต่บ่ได้มาต่อเพราะยังไม่มีเวลาจริงๆ ตอนนี้มีเรื่องใหม่กะจะแต่งจนจบหรือไม่แต่งจนถึงกลางเรื่องละทยอยปล่อยลงอะค่ะ

ทำอะไรให้มีแบบแผนเข้าไว้คือดีสุดค่ะ

สุ้ๆนะคะ