​ความรักทำให้เกิดทุกข์จริงหรือ??

[ped1997]

     "ที่ใดมีรัก... ที่นั่นมีทุกข์..." คำเปรียบเปรยนี้ ทุกๆคนคงเคยได้ยินผ่านหูกันมาบ้าง แต่ประเด็นที่น่าสนใจคือ มันเป็นเช่นนั้นจริงๆหรือ
 
     แน่นอนว่าคู่รักหลายๆคนที่มีความรักในลักษณะของ "คู่ครอง" (คือแบบคนรัก ที่มิใช่ความรักของบุพการี หรือความรักต่อเพื่อนมนุษย์) คงต้องเคยประสบปัญหาการไม่เข้าใจกัน หรือขัดขุ่นเคืองใจต่อกันบ้าง ซึ่งหลายๆคู่ก็ผ่านไปได้ ในขณะที่อีกหลายๆคู่ก็ผ่านไปไม่ได้ เช่นนี้ เราสามารถบอกได้หรือไม่ว่า หากมีความรักเช่นนี้แล้ว ย่อมมีความทุกข์ตามมาได้
 
     ตามหลักการในศาสนาพุทธ "รัก โลภ โกรธ หลง" คือ "บ่อเกิดแห่งกิเลส" ที่ใดซึ่งมี "ปุถุชน" ผู้ย่อมมีความรู้สึกแห่งมนุษย์ธรรมดา ก็ย่อมมี "กลุ่มก้อนแห่งกิเลส" ด้วย แต่ศาสนาพุทธ ก็มิได้ "สอนให้คนไม่สร้างกิเลส" เพราะในทางทฤษฎีและปฏิบัติมันเป็นไปไม่ได้ เพราะมนุษย์นั้น "ไวต่อความคิด และความรู้สึก" ดังนั้น ศาสนาพุทธ จึง "สอนให้คนรู้เท่าทันจิตของตนเอง" คือรู้ว่า เอาล่ะ ความรู้สึกเรานี้มันมีขึ้นมา เรารู้สึกได้ แต่อย่าไปยึดติดกับมัน
 
     ดังนั้นแล้ว การที่คนเรามีความรักนั้น ย่อมก่อให้เกิดความรู้สึก ซึ่งเป็นบ่อเกิดแห่งกิเลสตามมาเช่นกัน เช่น เกิดความกังวล เกิดความหึงหวง เกิดความรักใคร่ เป็นต้น แต่!!! นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ "normal" มากๆ สำหรับปุถุชน แต่สิ่งที่จะต้องพิจารณาต่อไปคือ "เมื่อเรามีความรักแล้ว เราจะทำอย่างไร จะจัดการอย่างไรกับเรื่องความรู้สึกและชีวิต เราจะรู้เท่าทันอย่างไร และเปลี่ยนความทุกข์ตรงนั้นให้เป็นความสุขได้"
 
     ความรักอาจเปรียบเหมือนกุหลาบ ทั้งสวย ทั้งคม แลแห้งเหี่ยวตามกาลเวลา แต่หากเราสามารถจัดการกับเรื่องความชีวิตในความรักได้ เราก็จะพบว่า แท้จริงแล้วความรักไม่เหมือนดอกกุหลาบ แต่เปรียบเหมือน "ความงามแห่งดอกกุหลาบ" ต่างหาก ที่ย่อมคงอยู่ไปตลอดว่า "ดอกกุหลาบเป็นดอกไม้ที่สวยงาม"
 
     ขอเป็นกำลังใจแก่คู่รักทุกๆคู่ ให้สามารถครองชีวิตรักไปกันได้อย่างยาวนาน จวบจนตามประสงค์แก่ความรัก และขอให้ทั่งคนที่เคยผิดหวังจากความรัก และคนที่ยังไม่เคยเจอความรักและอยากเจอ ได้ตามประสงค์ทุกๆท่านครับ