วิจารณ์ยังไงไม่ให้ตัวเองถูกมองว่าอิจฉา
ตั้งกระทู้ใหม่
ผลิตโชค และ BNK48 นี่กำลังทำ new high
เข้าเรื่องดีกว่า ผมมีเทคนิคง่ายๆในการแซะ เอ๊ย! วิจารณ์ชาวบ้านครับ ง่ายมากๆ คือ!!!
เราควรตามน้ำไปครับ แล้วควบคู่สอดแทรกคำวิจารณ์ (ลูบหลังแล้วดึงหู) ง่ายไหมล่ะ? หึหึ
กล่าวคือ ให้ชมเขาก่อนครับ ว่ามีอะไรดีบ้าง ตรงนี้ตรงนั้น หาให้เจอ ต่อให้มีน้อยก็ยกมา ทีนี้พอได้สัก 4-5 อย่าง เราค่อยชี้ไปในส่วนที่เราอยากเห็นเขาปรับปรุง (ถ้าไม่ทำแบบนี้ จู่ๆใส่ข้อเสียเลย คุณต้องรับแรงตีกลับได้ครับ ซึ่งผมเชื่อเหลือเกินว่าน้อยคนจะรับไหว)
ทั้งหมดจากประสบการณ์ส่วนตัวครับ ผมนี่เป็นคนปากร้ายครับพูดอะไรตรงๆ เพราะผมนั้น frank จะชมหรือจะชอบอะไรก็ยาก แถมชอบอะไรก็แปลกจากชาวบ้านอีก เท่ระเบิด (Bladerunner 2049 ผมดู 5 รอบ บูชาขึ้นหิ้ง)
ทั้งนี้ ผมต้องเตือนตัวเองว่าอย่าดูแคลนคนที่เขาชอบ Transformers หรือ พวกหนัง Super Heroes ครับ (หรือกลุ่ม mass ซึ่งเป็นคำเรียกแบบ discrimination ไปแล้ว)
จำไว้ว่าทุกคนต่างจากเราครับ เรานั้น unique อะไรที่เรารักเราบูชาเราชอบ คนอื่นอาจจะเห็นต่าง สรุปคือวิจารณ์ได้ครับ แต่ต้องวิจารณ์ให้เป็น ในจักรวาลนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบครับ ถ้าเราเจตนาดีอยากให้เขาสูงขึ้นจริงๆ เราต้องทำได้ครับ ย้ำ ถ้าเราเจตนาดีอยากให้เขาสูงขึ้นจริงๆ เราต้องเอาใจเขามาใส่ใจเรา (empathy ของนักเขียนนักอ่าน)
ขอฝากไว้เท่านี้ครับผม
ป.ล.
ขออภัย ไทยคำอังกฤษคำ นั่งวินมอเตอร์ไซค์พิมพ์ครับ
Louis Forest
21 ก.พ. 61 เวลา 19:15 น.
1,414
views
11 ความคิดเห็น
#ขำตรงนั่งวินมอไซค์พิมพ์นี้แหละ
โดยส่วนตัวแล้ว
เราเป็นคนที่ชอบนิยายในเน็ตยากค่ะ
เพราะพื้นฐานเราจะอ่านนิยายเล่มเสียส่วนใหญ่
มีบ้างที่อ่านนิยายออนไลน์ในเด็กดี
แต่นิยายเรื่องนั้นต้องสนุกและถูกจริตเราจริงๆ
ช่วงที่ติดอ่านนิยายในเน็ตมากๆ
คงจะเป็นช่วงที่ 'คิวบิก' บูม
ซึ่งนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอบมาก
ด้วยพล็อตที่ค่อนข้างแตกต่าง (ในสมัยนั้น)
แต่เราก็เคยเม้นบอกคนเขียนว่า
ภาษายังไม่โอเค
(อันนี้มาตรฐานส่วนตัวจริงๆ เพราะติดอ่านนิยายเล่ม)
ถามว่าที่ผ่านมาเราเคยชมนิยายเรื่องนี้ไหม
บอกเลยว่าไม่เคยเม้นชมเหมือนกัน
เพราะไม่รู้จะชมยังไง ด้วยว่าตัวเนื้อเรื่องมันสนุกอยู่แล้ว
แต่เราให้กำลังใจโดย Vote เต็ม 100 คะแนนแทน
มาถึงในเรื่องของการถูกวิจารณ์บ้าง
ถามว่าเคยโดนวิจารณ์แรงๆ ไหม
ก็เคยค่ะ สำหรับคนที่อยู่บนถนนสายนักเขียน
เชื่อว่าทุกคนคงเคยโดนวิจารณ์มากันหมด
ทั้งการวิจารณ์จากนักอ่าน และร้านรับวิจารณ์ที่เราไปแปะ
ตอนเขียนปัตตานีมหานครนี้
เคยโดนวิจารณ์เละเทะ จนแทบจะลบเรื่องทิ้งเสียด้วยซ้ำ
แต่ในฐานะคนเขียน
เราว่านักเขียนทุกคนมีเซ้นส์ในการแยกแยะ
ว่าคำวิจารณ์ไหนบ่อนทำลาย และคำวิจารณ์ไหนติเพื่อก่อ
บางคนไม่ชมเลย แต่คำวิจารณ์ของเขามีจุดชี้แนะที่เป็นข้อเท็จจริง
อิงตามเนื้อผ้า พ่วงมาด้วยคำแนะนำในการปรับปรุง
อันนี้โดยสัญชาตญาณของคนปกติดี ที่เซนซิทิฟน้อย
เขาจะรู้แล้วว่ามันเป็นการติเพื่อก่อจริงๆ
จะแก้ไม่แก้ตามที่เขาบอก ก็แสดงออกด้วยการรับฟังเอาไว้
มันต่างกับคนที่แยกแยะไม่เป็น
ที่ต่อให้จะชมมาเต็มหน้ากระดาษ แต่ตอนท้ายพ่วงคำติเล็กๆ น้อยๆ ไว้
คนแบบนี้มันก็ดาวน์ได้ค่ะ
สำหรับเรา...
การวิจารณ์งานเขียนของคนอื่น สิ่งที่แรกที่ควรคำนึง
คือนิสัยของนักเขียน
แต่โดยปกติของมนุษย์ คงไม่มีใครพยายามทำความเข้าใจตัวตนนักเขียนทุกคนได้
เพราะฉะนั้นทางแก้ก็คือ ไม่ต้องวิจารณ์เลย!
จบเรื่อง
รับทราบถึงประเด็นที่มาที่ไปครับ บางโรงเรียนยังต้องมีที้งอาจารย์ดุและอาจารย์ใจดี ทุกท่านก็หวังให้นักเรียนได้ดีทั้งนั้นครับ... ผมเชื่อเช่นนั้รนะ
แวะมาบอก ปอลิงค่ะ
ว่าประโยคท้ายนี้ประชดเน้อ
คือนักเขียนบางคนที่เยอะๆ
อย่างที่บอกว่าชมเต็มหน้ากระดาษ
แต่ติสองบรรทัด
นักเขียนแบบนี้เขาก็ดราม่าได้
พอเจอบ่อยๆ คนวิจารณ์ก็เริ่มระอา
เอาเป็นว่าคราวหลังไม่วิจารณ์แล้วจ้า
ด้วยเหตุนี้
นักวิจารณ์จึงเริ่มหายไปทีละนิด
ส่วนนักวิจารณ์ที่ใจดีก็ยังมีให้เห็น
ส่วนนักวิจารณ์ใจร้าย
เจอนักเขียนเยอะ
นักวิจารณ์ก็หายเข้ากลีบเมฆได้เหมือนกัน
ขออภัย ไทยคำอังกฤษคำ นั่งวินมอเตอร์ไซค์พิมพ์ครับ"....5555555 ตอนนี้นะคะมอร์ไซด์พาคุณไปถึงไหนแล้ว...คะ
บอกมาได้นะคะ เดี๋ยวให้คนขับรถเอารถไปรับ และให้พาคุณไปส่งต่อถึงบ้านเลยค่ะ
คือว่า...เป็นห่วง นั่งมอร์ไซวิน...พิมพ์ไปด้วยนี่นะ555 อันตรายเนาะ
สวัสดีค่ะคุณป่า
มากระทู้นี้ของคุณนะ ดิฉันไม่ได้อะไรเลย เอ่ยไม่ใช่ไม่เข้าใจสิ่งที่คุณจะสือเลยด้วยค่ะ
ช่วยอธิบายใหม่ได้ไหมคะนี่
อยากเข้าใจนะคะ
มาพักนี้...นะคะ เห็นๆหลายๆคนไม่สามารถเข้าใจ...อาการบอกเล่าผ่านประโยค ผ่านตัวอักษร หรือผ่านการอ่าน...ได้ค่ะ
โดยเฉพาะ...อาการที่แฝงมาด้วยความอิจฉา...เป็นอะไรที่หลายๆคนไม่เข้าใจในอาการของมันค่ะ
ซึ่งอาการอิจฉา...นี้บังเอิญมาตรงกับประเด็นของหัวข้อที่คุณได้ยกมาพอดี
วิจารณ์ยังไงไม่ให้ตัวเองถูกมองว่าอิจฉา
ได้โอกาส ขอให้คุณปรมาจารย์...สามก็ก เอ่ยไม่ใช่ คุณป่า ช่วยอธิบายให้ชัดแจ้งด้วยนะคะ
ขอให้เป็นสาระ...ที่อ่านเข้าใจง่ายๆด้วยนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
คอยคำตอบจากคุณป่าอยู่นะค๊าาา
ทำไมช้าจัง...คำตอบนะยากเย็นคล้ายเลขคณิตคิดในใจด้วยเปล่าน๊าา
หากตอบมาแล้ว...และก็ยากที่จะเข้าใจได้อีกน๊าาา
เราจะเข้าใจได้หรือเปล่า...นะ
ทั้งตื่นเต้น และ หวาดเสี่ยว เรานะยิ่งโง่อยู่ด้วยน๊าาา เครียดเลยด้วยงานนี้
คอยคำตอบอยู่นะคะ
การใช้ภาษาเป็นสิ่งที่แยกมนุษย์ออกจากสิ่งมีชีวิตอื่นครับ เช่นเดียวกันกับการรู้ภาษา ก็แยกผู้ใหญ่ออกจากเด็กเช่นกัน
ผมตั้งใจแบบนั้นครับ
ยังไม่เข้าใจค่ะ
การใช้ภาษาเป็นสิ่งที่แยกมนุษย์ออกจากสิ่งมีชีวิตอื่นครับ เช่นเดียวกันกับการรู้ภาษา ก็แยกผู้ใหญ่ออกจากเด็กเช่นกัน
ผมตั้งใจแบบนั้นครับ
ที่คุณตอบมนี้...คือหากทำได้จะเป็นการที่ไม่แสดงว่า...เราไม่มีอคติ ไม่มีความอิจฉา...แอบแฝงเข้าไปในคำวิจารณ์...ให้เพื่อนๆ แบบนั้นนะคะ
เกี่ยวกันได้จริงไหมนะ...ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีค่ะอธิบายให้เข้าใจหน่อยน๊าาา
อยากเรียนรู้ค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค๊า คุณป่า
เจตนาดีก็เหมือนพวกยาหรือผักขมๆครับ คือมีประโยชน์แต่ไม่อร่อยถูกปาก ผมแค่แนะครับ ไม่ได้ชี้ว่าต้องชุปแป้งโกกิแล้วทอดเป็นผักสีทอง ทุกอย่างมันไม่แน่นอนทั้งนั้นครับ
เจตนาดีก็เหมือนพวกยาหรือผักขมๆครับ คือมีประโยชน์แต่ไม่อร่อยถูกปาก ผมแค่แนะครับ ไม่ได้ชี้ว่าต้องชุปแป้งโกกิแล้วทอดเป็นผักสีทอง ทุกอย่างมันไม่แน่นอนทั้งนั้นครับ
คุณป่านะคะ ไปกันใหญ่แล้วค่ะ
ที่คุณตอบมานี้ไม่เกี่ยวกับประเด็นที่คุณเองตั้งขึ้นมานะคะ
ดื่มกาแฟมากไปหรือไงนะนี่ (คนเมากาแฟนะ หาไรมาแก้ดี)
ตั้งใจหน่อยนะคะ
กรุณาช่วยอรัมภบท...
และบรรยาย...
ขยายความ...
เกี่ยวกับหัวข้อที่คุณตั้งขึ้นมาให้อ่านหน๊อยนะคะ
นานมากแล้วนะคะที่คุณไม่ยอมถอดรูปเงาะ เอ่ย ไม่ใช่ที่คุณไม่ยอมแสดงฤทธิ์ เอ่ย ก็ไม่ใช่อีก...
นานแล้วนะคะที่คุณไม่เขียนอะไรๆที่สวยงามให้อ่านเล่น...แบบนั้นค่ะ
เขียนให้อ่านหน่อยยยย...นะค๊าาา
ขอบ พระ คุณ ล่วง หน้า ค่ะ
มีอะไรน่าสนุกแฮะ
สิ่งที่ท่านเจ้าของกระทู้ว่ามานั้นดีงามและเป็นจริงตามนั้น แต่...
ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นเช่นนั้น บางคนบอกไปว่าดี แต่...ปุ๊ป ไม่นานโพสหาย แคปข้อความไปด่า เอาแฟนคลับที่อวยอย่างเดียวมาทึ้งจนไม่มีชิ้นดี ซึ่งรู้สึกเหมือนจะมีให้เห็นมาแล้วนะ เมื่อไม่นานมานี้ที่ไล่ให้นักอ่าน...(ดูดข้อความทิ้ง)
สรุปคือเราวิจารณ์ของเราต่อไปเถอะ ถ้าวิจารณ์ตามปกติเชื่อเถอะ ว่าถ้าใครที่ไม่ยอมรับก็ปล่อยเขาไป ถือว่าเราสนใจนิยายเขาแล้ว ถ้าเขาเลือกที่จะไม่รับฟังแล้วหาว่าเราอิจฉาก็ปล่อยเขาไปเถิด
ใช่ครับเปลี่ยนคนอื่นมันยากอันนี้จริง...
เห็นด้วยค่ะ
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา พบว่าการวิจารณ์ของเราจะนำไปสู่การสร้างสรรค์ ก็ต่อเมื่อ…
1. ได้รับคำขอ…พูดง่ายๆก็คือเขาขอให้เราวิจารณ์ ไม่ได้สุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปเอง นึกถึงขวดนำ้ที่ปิดฝาอยู่ เทนำ้ลงไปก็เปล่าประโยชน์ ถ้าเราไม่เป็นที่ต้องการ ถึงวิจารณ์ไป เขาก็ไม่เปิดใจฟัง ควรพึงตระหนักในข้อนี้
2. เรานั้นคู่ควร…ก่อนจะวิจารณ์ใครหรืออะไร คงต้องถามตัวเองดูก่อนว่าเรามีคุณสมบัติเพียงพอที่จะไปวิจารณ์เขาหรือเปล่า? อย่าเอามะพร้าวห้าวไปขายสวน วิจารณ์อะไรที่เราไม่รู้จริง นอกจากจะไม่ทำให้อะไรดีขึ้นแล้ว ยังดูฉลาดน้อยจนน่าตกใจ
3. และเพราะเราแคร์…คำวิจารณ์ของเราจะเข้าถึงผู้รับได้อย่างมีพลังมากน้อยแค่ไหน ขึ้นอยู่กับข้อนี้ ความจริงใจที่มาจากความปรารถนาดีอันแท้จริงนั้นทรงพลัง มันเป็นพลังบวกที่สามารถขับไล่อคติทั้งหลายออกไปได้ ลองมองไปรอบๆ…ที่โลกร้อนร้ายขึ้นทุกวันนี้ ไม่ใช่ส่วนหนึ่งเพราะเราเริ่มจะเลิกแคร์กันและหันมาแคร์แค่ตัวเองหรอกหรือ?
พูดดีมีเหตุผล
มะพร้าวห้าวไปขายสวน... คุณใช้สำนวนเหมือนบุคคลในตำนานแฮะ
ป.ล. เห็นด้วยครับ
ก็บอกไปตรง ๆ นั่นแหละ
แต่-คำว่า "ตรง" ของผมนี่จะรุนแรงมากน้อยแค่ไหนขึ้นอยู่กับอีกฝ่าย
ปกติผมไม่เป็นฝ่ายไปวิจารณ์งานของใครก่อนถ้าไม่จำเป็น
ถ้าใครขอให้ช่วยดูงานให้ ผมถึงจะดูแล้ววิจารณ์ให้
ส่วนจะนานแค่ไหนขึ้นอยู่กับเนื้องาน
บางคนผมต้องเสียเวลาร่วม 2 ชั่วโมงกว่าจะดูงานของเขาแค่ 1 ตอนจบ
ไม่ใช่อะไร เพราะมันย่ำแย่เอาเรื่อง
แต่ก็นั่นแหละ งานแย่หรือดีแค่ไหนไม่สำคัญ
สำคัญที่ว่าอีกฝ่ายมาแบบไหน ทำตัวอย่างไร สมควรที่ผมจะต้องตอบสนองกลับไปแบบไหน
ถ้ามาแบบ "รวงข้าวโน้มต่ำ"
อันนี้ผมจะพูดดี ๆ ยิ่งมาดีมากเท่าไรผมก็จะยิ่งดีตอบ
แต่ถ้ามาแบบ "จระเข้"
ก็นะ ผมก็จะแข็งตอบ
ยิ่งถ้ามาแบบมั่นจริง ๆ มั่นมาก ๆ แล้วทำตัวไม่ชวนให้นึกอยากเอ็นดูเอาเสียเลย
ผมก็จะตอบกลับไปในระดับเท่า ๆ กันนั่นแหละ แต่ไม่ใช่คำหยาบคายหรอกนะ
ซึ่งก็ตามนั้นแหละ
งานมายังไงผมก็ว่าไปตามนั้น
ถ้ามันไม่ดีผมก็บอกว่าไม่ดี ถ้าส่วนไหนดีผมก็บอกว่าดี
ไม่เกี่ยวกับรสนิยมความชอบอะไรทั้งนั้นแหละ มันสำคัญที่คุณภาพ
อิจฉา??
เหอ?? อิจฉาอะไร?? กับงานเขียนที่มองด้วยสายตาและผ่านการวิเคราะห์แล้วพบว่าไม่ดีแน่ ๆ เนี่ย
จะให้อิจฉาอะไรตรงไหน?
มีตรงไหนให้น่าอิจฉา??
ยอดวิว เฟบ เมนท์?
มันจะมาหมื่นล้านรึแสนล้านมันก็ไม่มีความหมายหรอก ถ้ามันไม่มีคุณภาพ
ผมต้องอยากเอาอย่างคนที่สร้างผลงานที่ไม่มีคุณภาพอย่างหน้าชื่นตาบานหรือไง??
แล้วอิจฉาไปแล้วจะได้อะไร
ในเมื่อมันไม่ใช่ของผม
ผมไปอิจฉาริษยาแล้ว-ผลตอบรับรึกระแสนั่นมันจะกลายมาเป็นของผมรึไง? ก็ไม่ใช่ไหม
แล้วจะทำไปทำไม? นึกหาเหตุผลหรือความสมเหตุสมผลที่ต้องไปทำแบบนั้นไม่ออกเลย
ว่าก็ว่าเถอะ
ยุคเริ่มต้นของคอมพิวเตอร์มีสำนวนหนึ่งที่คนยุคนั้นรู้จักกันดีเกี่ยวกับการใช้คอมพิวเตอร์
นั่นคือ "Garbage in , Garbage out"
"ป้อนขยะเข้าไป มันก็(ต้องแน่อยู่แล้วว่า)คายขยะออกมา"
เฉกเช่นเดียวกัน
เอาอะไรไม่มีคุณภาพพอ แถมคนเขียนยังทำตัวไม่น่าชื่นชม ไม่น่าเอ็นดู มาให้ผมทัศนาและประมวลผล
ผมก็ต้องตอบกลับไปแบบรุนแรง นั่นแหละ
เรื่องง่าย ๆ แค่นี้คิดและเข้าใจกันเองไม่ได้??
เขียนมาแบบ "หัดเขียน" จะเอาคำตอบรับแบบ "โปร" "พรีเมียม" "แพลทตินั่ม"??
ฝันเฟื่อง? ละเมอเพ้อพก?
**Edit**
เพิ่มข้อความไป 2 - 3 ย่อหน้าและแก้ไขคำผิด
เข้าใจครับผม
เขียนมาแบบ "หัดเขียน" จะเอาคำตอบรับแบบ "โปร" "พรีเมียม" "แพลทตินั่ม"??
ฝันเฟื่อง? ละเมอเพ้อพก?
อาจจะเป็นคนแก่หัดเขียน หรือเด็กๆหัดเขียนที่นี่ยํ่าแย่แบบนั้นเลยหรือนี่
้สวัสดีค่ะ คห.ที่5
ดิฉันเป็นอีกหนึ่งเด็กนักเรียนหัดเขียนที่นี่ค่ะ
หากแต่ไม่เคยได้มีโอกาสพบเจอนักหัดเขียนซึ่งมีอาการหรืออุปนิสัยเช่นที่คุณบอกเล่ามานี้เลย
เขาดังกล่าวนี้...มีอยู่จริงหรือคะ?ในเว็บแห่งนี้
แต่ดิฉันไม่เคยพบเจอ..นักหัดเขียนซึ่งมีอาการดังที่คุณเล่ามานี้เลยนะ
ตรงกันข้าม...หากกระทู้ไหนถูกตั้งด้วยนักเขียนหัดใหม่ หรือนักหัดเขียน...แทบทุกๆกระทู้นะคะมีความอ่อนน้อม พูดกันรู้เรื่อง เข้าใจง่าย
และทุกๆกระทู้เจ้าของกระทู้ ส่วนมากเขาจะเข้ามาตอบรับและขอบคุณเสียส่วนใหญ่ คุณอาจจะไม่สังเกต แต่ดิฉันสังเกต เพื่อเก็บข้อมูลค่ะ
เพราะฉะนั้นที่บ่อยๆดิฉันจะเข้าไปอวย ไปให้กำลังใจในกระทู้นักหัดเขียน หรือมือใหม่อยู่บ่อยๆ
รู้สึกว่าเขาต้องการเวลา เขาต้องการกำลังใจ ในยามที่เขาต้องฝึกหัด ฝึกฝน ในยามที่เขาตั้งไข่เพื่อเรียนรู้
ดิฉันรู้สึกว่าเขานะน่ารักทุกๆคนค่ะ
หรือในความรู้สึกที่ดิฉันมีต่อนักหัดเขียนเหล่านี้สาเหตุอาจจะเป็นเพราะว่าดิฉันตกอยู่ในสถานะ หรือระดับความรู้ ความสามารถเดียวกัน เราจึงเข้าใจ และเห็นใจกัน นั้นอาจจะเป็นธรรมชาตินะ
คืออยากจะบอกคุณว่า...ที่เว็บแห่งนี้...มีเด็ก หรือคนสูงอายุ หรืออาจจะคนแก่ ที่เริ่มจะหัดเขียน...เพื่อเป็นงานอดิเรก เป็นความรัก ความชอบ นั้นมีอยู่มากมาย
และทุกๆคนก็มีความแตกต่างกันไป คืออยากจะบอกคุณว่าคงไม่ทุกคนเป็นเช่นที่คุณบอกนะคะ คืออาการที่คุณกล่าวมานี้ค่ะ
เขียนมาแบบ "หัดเขียน" จะเอาคำตอบรับแบบ "โปร" "พรีเมียม" "แพลทตินั่ม"??
ฝันเฟื่อง? ละเมอเพ้อพก?
เพราะหากเขาเป็นเช่นที่คุณบอกเล่ามานี้...แน่นอนว่า เขาจะไม่มีวันเป็นนักเขียนที่ดีได้อย่างแน่นอนค่ะ
หากแต่โชคดีที่ดิฉันไม่เคยพบเจอเขาเหล่านี้เลย นั้นแสดงว่าสังคมอนาคต...ก็จะไม่ขาดสิ้นไปเสียจากนักเขียนที่จะเกิดขึ้นมาใหม่ได้เรื่อยๆอย่างแน่นอนค่ะ
จากที่อ่านเม้นต์ของคุณรู้สึกคล้ายกับว่า...คุณเอาความรู้สึก เอาความเป็นตัวตนของคุณเองเป็นบรรทัดฐานที่สูงส่งมากเลยทีเดียวนะคะนี่
ซี่งการนี้เกิดเป็นผลงาน เป็นนิยาย...ในเว็บแห่งนี้...ซึ่งมีเกิดขึ้นจากเด็กหัดเขียนมากมาย...นั้นแน่นอนที่จะทำให้คุณขัดใจ เป็นธรรมดาค่ะ
อยากจะแนะนำคุณว่าพยายามทำใจให้กว้างๆเข้าไว้นะคะ คุณเองได้รู้สึกดี หากคุณมีความจริงใจ มีความบริสุทธิ์ใจ อยากที่จะเห็นผลงานของเด็กใหม่ เด็กหัดเขียน...ปัง...นะคะ
เพราะทุกอย่างในธรรมชาติมันต้องใช้เวลา คือต้องให้เวลา คือเขาคงจะต้องการเวลาค่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ หากคุณมีใจห่วงใย และหวังดีต่อพวกเขานะคะ เข้าใจว่าสิ่งที่คุณบังเอิญไปพบเจอคงจะทำให้คุณอารมณ์เสีย
สู้สู้นะคะ เป็นกำลังใจค่ะ
การใช้คำต่างๆในการเม้นต์นี้หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมาณ.ที่นี้ด้วยนะคะ
จากเด็กหัดเขียนแห่งบอร์ดค่ะ
เราใช้วิธีว่าก่อนแล้วค่อยลูบน้ำตามค่ะ
ว่า 20 เปอร์ แต่ลูบน้ำลูบหลังตาม 80 เปอร์
แล้วใช้การกระทำของเราบ่งบอกเขาอีกค่ะ ว่าเราไม่มีเจตนาร้าย เช่น ไปกดให้กำลังใจ กดแชร์นิยายเขา คอมเม้นทุกตอนประมาณว่าเอ็นจอยเนื้อเรื่องมากๆ
ยอมรับว่าบางทีก็คันปากอยากเลวค่ะ55555 แต่บางคนเราก็ไม่ได้คิดจะว่าจริงๆ แต่สุดท้ายก็ใช้วิธีปลอบประโลมตะล่อมๆมาได้ตลอด บางคนกลายมาเป็นเพื่อนในอนาคตด้วย เรามักจะใช้คำพูดที่แสดงความจริงใจที่สุดค่ะ เช่นคำว่า "ยอมรับว่า" หรือหันมาว่าตัวเองบ้างค่ะ แต่ส่วนใหญ่แล้วเรามักจะใช้วิธีชวนคุยมากกว่าจะพูดตรงๆ
คล้ายๆ ตบหัวแล้วลูบหลัง สินะครับ //เผ่น!
เซ็นสัญญายินยอมเป็นลายลักษณ์อักษร ว่า เป็นผู้ขอรับคำวิจารณ์เอง ทุกรูปแบบ และยินยอมทั้งสองฝ่าย จะไม่แก้ตัวน้ำขุ่นๆ จะไม่ดราม่า จะไม่ยกพวกแฟนคลับมารุมตบ
ถ้ากลัวเสียเซลฟ์ เมื่อคำวิจารณ์ลงสาธารณะ จงบอกว่าขอคำวิจารณ์แบบส่วนตัวในแชทซะ
เพราะส่วนมากที่ดราม่ากัน ก็เพราะคนแต่งกลัวเสียหน้า เลยต้องพิมยาวสองหน้าเอสี่เพื่อแก้ต่าง
...
ก่อนลงนามควรทำ MOU ก่อนครับ
คนแต่ละคนต่างมีวิธีการแสดงออกทางความคิดแตกต่างกัน ซึ่งการแสดงออกของผมมีหลักการ
ง่ายๆ เพียงสามข้อเท่านั้น..
1.สื่อสารด้วยถ้อยคำสุภาพ
2.บอกกล่าวเพียงข้อผิดพลาดพร้อมรายละเอียดเท่านั้น คำชื่นชมเยินยอไม่มี
3.จริงจัง ไร้อคติ
ส่วนผู้รับจะรู้สึกและคิดเห็นเช่นไรก็สุดแต่ใจ เพราะสิ่งที่ผมต้องการบ่งบอกคือความจริง ตามแง่
มุมมองของตนเองจริงๆ เท่านั้น หากต้องเสียเวลาอ่านและขบคิดตีความ ทั้งสรรหาเหตุผลต่าง
ต่างเพื่อใช้ประกอบการอธิบายตั้งนานสองนาน แต่ไม่สามารถบ่งบอกออกมาได้ มิสู้นั่งตีพุงทอด
หุ่ยเล่นดีกว่า..
เห็นด้วยครับ
เราอยากเข้าไปคอมเมนต์ให้นิยายที่มีคนอ่านเยอะ ยอดวิวเยอะ แฟนคลับเยอะ และมีคอมเมนต์เยอะ
ประมาณ 100 ขึ้นไป
นักเขียนที่มีนิยายตรงตามที่เราบอกไปข้างต้นต้องไม่หัวร้อนไล่นักอ่านให้ไปฆ่าตัวตาย
ใช่เลย ก่อนวิจารก็ควรดูก่อนว่านักเขียนต้องการมันจริงๆ หรือไม่ ไม่งั้นเดี๋ยวโดนอะไรตีกลับมาจะแย่เอา
ผมเคยไปวิจารนักเขียนมือใหม่คนหนึ่ง เนื่องจากเห็นว่ามีคนอ่านน้อย ก็เลยอยากให้กำลังใจเป็นคำชี้แนะ
เนื้อหาของนิยายเขา โดยส่วนใหญ่มีแต่ฉากตูมตาม หมายถึงใช้เสียงประกอบเยอะมาก
ผมเลยบอกไปว่า "เสียงซาวด์เอฟเฟคมันไม่จำเป็นต้องใส่บ่อยขนาดนั้นก็ได้ครับ อย่างเช่นเสียง ตูม,แกร๊ก อะไรแบบนี้เป็นต้น เพราะผมเองก็เคยเป็นนักเขียนมือสมัครเล่นในช่วงแรกมาก่อนเหมือนกัน เพราะคนมาอ่านเพื่อนที่รู้จักก็บอกว่ามันอ่านแล้วรำคาญขัดหูขัดตา ถ้าหากใช้มันบ่อยจนเกินไปครับ"
หลังจากนั้นเขาก็ไม่เขียนนิยายต่ออีกเลย นี่ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่าหว่า ?
สุดท้ายเลยเลิกคอมเมนท์ กลัวว่าคำชี้แนะหรือคำวิจารของตัวเองจะไปกระทบจิตใจ ส่วนหนึ่งก็ขี้เกียจพิมพ์ด้วย(แต่จะหนักไปทางขี้เกียจมากกว่า เพราะไม่รู้ว่าจะพิมพ์อะไรดี)
เปรี้ยง! ตูม! ฟิ้ว! ผ่าง! เฮือก! แว๊บ! ชิ้ง! เพล้ง! ตึง!
ผมคอมเมนท์แบบนี้ครับ
ก็อย่างที่ว่าตามหลักการวิจารย์
ที่เราต้องแนะนำ จุดดี-จุดด้อย
พอเปิดการวิจารย์มา เรามองหาจุดดีของนิยายเขาก่อน เอาส่วนนั้นมาพูด ถ้าจุดดีเขาทำออกมาเยี่ยมก็ชมหน่อย จะเป็นเรื่องการแสดงออกของตัวละคร การกำกับพล็อตเรื่อง การไล่ระดับอารมณ์ อะไรก็ตามที่เขาทำออกมาแล้วดีที่สุดนัั่นแหละ ที่เราควรนำมาเอ่ยถึง เพื่อให้เจ้าตัวรู้ถึงข้อดีข้อนั้นแล้วนำมาเกลาให้ดียิ่งขึ้น
หลังจากนั้นก็นำจุดด้อยมาพูดทีหลัง เพื่อให้เขารู้สึกตั้งแต่ตอนที่ยังไม่โดนชมจนตัวลอย ว่านิยายเรื่องนั้นมันยังไม่สมบูรณ์ซะทีเดียว
โดยพื้นๆก็ประมาณนี้ การวิจารย์ที่คนส่วนใหญ่เขารับได้ และแน่นอนที่สุดต้องใช้ภาษาสุภาพ พยายามอย่าใช้คำให้เจ้าของผลงานรู้สึกว่า "เอ็งมันอคตินี่หว่า"
แต่ก็ยังมีวิธีการพูดถึงข้อด้อยก่อนไล่ไปหาข้อดี
วิธีการใช้คำพูดแรงแต่ให้รู้สึกขำๆ
หลากหลายวิธีในการจะทำให้เจ้าของผลงานรู้สึกว่า เขามาติเพื่อก่อ ครับผม
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?