เมื่อนักเขียนหมดกำลังใจในการแต่งนิยาย อะไรคือสิ่งที่ช่วยผลักดันให้คุณกลับมาเขียนจนถึงจุดๆนี้ได้กันคะ?

เรานั่งดูพวก epic toys ค่ะ รายการแกล้งคนที่โคตรตลกอะดูแล้วฮาก๊ากดี ระบายความกังวลความเครียดก่อนเขียนได้ดีนะคะ แต่ต้องระวังดูจนติดแล้วดอง

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะนักอ่านค่ะ ถึงแม้จะไม่มาก แต่เราก็ทิ้งไม่ได้ มันเหมือนผิดคำสัญญา

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตัวเราเอง เราต้องการจะเขียนให้จบเรื่องค่ะ

ส่วนหนึ่งเพราะความน่ารักของแฟนคลับค่ะ แม้จะมาทวงแต่ก็ทวงซะน่ารัก จนต้องรีบไปปั่นตอนต่อไปมาลงให้ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ว่าง

รองลงมาก็คงเป็นเพราะเรารักนิยายที่แต่ง และชอบที่จะเขียนแกล้งพระเอกด้วยความสะใจส่วนตัว

เคยตันอยู่ช่วงหนึ่งค่ะ

เลยไปทบทวนตัวเองใหม่ว่า ที่มาเขียนนี่ต้องการอะไรกันแน่??

เลยพบว่าต้องการให้ตัวเองมีความสุขค่ะ แต่เป็นความสุขภายในนะคะไม่ใช่ภายนอกที่จะได้จากยอดเฟบ ยอดเมนต์ ยอดวิว อันนั้นจะเป็นมากตอนแต่งเรื่องแรก แต่ตั้งแต่แต่งเรื่องสองมาก็รู้แล้วค่ะว่าชอบเขียนนิยาย เลยมีความมุ่งมั่นจากภายใน เลยแต่งจบเรื่องที่สองมาได้อย่างราบรื่น

ขึ้นอยู่ความสุขภายในใจ มากกว่าภายนอกนะคะ

“เขียนเพราะรัก รักจึงเขียน”

ฟังดูอาจเหมือนเว่อร์แต่พอถึงจุดหนึ่งที่เรารักงานของเรามันก็จะมีความสุขทุกช่วงเวลาเองค่ะ

ส่วนแรงบันดาลใจอื่นของนอกใจ ก็พวกไปเที่ยว ดูหนังรัก อ่านหนังสือแนวที่เราเขียนเยอะๆค่ะ : )

สู้ๆนะคะ

โดยส่วนตัวนะคะ

ถ้าเป็นเวลาท้อปกติกำลังใจจากคนอ่านช่วยได้มากค่ะ แต่บางครั้งที่ท้อเกินเยียวยาคือท้อแล้วท้ออีก ท้อซ้ำท้อซ้อน ท้อแล้วพยายามลุกแต่ก็ยังกลับมาท้ออีก แบบนี้สำหรับเรากำลังใจจากคนอ่านก็ช่วยไม่ได้ค่ะ

วิธีของเราคือหยุดเขียนไปเลยค่ะ...แค่หยุดนะคะ ไม่ได้เลิก

เราหยุดเขียนแล้วหันไปอ่านนิยายคนอื่นค่ะ ปลดปล่อยความเครียดพร้อมกับเพิ่มความรู้ให้ตัวเองไปด้วย บางครั้งถ้าเบื่อนี้ยายก็ดูซีรี่ย์ ช่วงนี้ไม่มีอะไรดูก็ดูรันนิ่งแมนค่ะ

เอาจริงๆสำหรับคนที่ท้อเกินเยียวยา กำลังใจจากคนอ่านอย่างเดียวไม่พอค่ะ แต่ต้องเพิ่มความพยายามให้กับตัวเองด้วยค่ะ หากเราท้อแบบเกินเยียวยาเมื่อไหร่แปลว่าเราเหนื่อยแล้วค่ะ

กลับมาพักก่อนค่ะ สักพัก แล้วค่อยเริ่มต่อไปค่ะ ทุกครั้งที่เริ่มเราก็บอกกับตัวเองทุกครั้งว่าก่อนหน้านี้ยังพยายามไม่พอ ต้องพยายามมากกว่านี้ แต่ก็ต้องสนุกไปกับมันนะคะแล้วมันจะดีขึ้นเอง

เราคิดแบบนี้ตลอดค่ะ เพราะสุดท้ายคือเราต้องชนะตัวเองให้ได้

หลังจากนั้นก็รอคอมเมนต์กำลังใจจากนักอ่านเหมือนเดิมค่ะเพราะคอมเมนต์ของนักอ่านช่วยเติมไฟเราได้เยอะค่ะ

พี่เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ พี่เขียนไม่ได้มาหกเดือน หรืออาจจะนานกว่านั้น พี่มีสต๊อกที่เตรียมไว้ รีไรท์ลงในเด็กดี แต่พี่ "หมดแรง" ที่จะรีไรท์ หรือ เขียนตอนใหม่ วันนี้กลับมาอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าหายจากโรคนะ แค่รู้สึกว่า ไม่อยากจะทิ้งมันไป และจะพยายามแยกแยะให้ได้ว่า นี่คือ อารมณ์ของโรค ไม่ใช่ เพราะเราไม่อยากเขียน ต้องสู้โรคค่ะ พี่อยากจะเขียนให้จบ อย่างน้อยก็ก่อนพี่จะเป็นอะไรไป มันจะได้เป็นมรดกของพี่ ...เท่านั้นล่ะ

จะบอกว่าคนอ่าน ก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่อยากกลับมาเขียนลง

เขียนลงเน็ตนะ เพราะเราหายไปเขียนเองอ่านเองคนเดียวสบายใจกว่า พอเอาลงเน็ตแล้วเราต้องเผชิญหน้ากับคนอ่านน้อยกว่านิยายบางเรื่องที่เนื้อหาน้อย แนวเรื่องแปลกๆ ซึ่งในสายตาเราไม่โอเคเลย ทำไมเราพยายามแบบนี้แล้วยังทำไม่ได้เท่า มันก็ท้อและเศร้าใจเอามากๆ

สุดท้ายเลยขึ้นกับตัวเอง ถ้าถึงช่วงนึงที่ทำใจและเอาชนะได้ก็กลับไปลง ยังมีคนอ่านรออ่านอยู่ คนสองคนก็ถือว่ามี

แต่ถ้าจบแล้วเราก็จะหนีเหมือนกัน โลกใบนี้มันโหดร้ายยย

เมื่อนักเขียนหมดกำลังใจในการแต่งนิยาย อะไรคือสิ่งที่ช่วยผลักดันให้คุณกลับมาเขียนจนถึงจุดๆนี้ได้กันคะ?

-มันคือความอยากเขียนนั่นเองค่ะ55

แบล็คก็น่าจะพอเดาๆได้ส่วนใหญ่ว่าน่าจะเป็นกำลังใจ แต่กำลังใจของคุณนั้นเป็นแบบไหนเหรอคะ?

-ส่วนมากเราไม่ค่อยต้องการกำลังใจจากรีดเดอร์เท่าไหร่ค่ะ มาจากสปิริตล้วนๆ จากการรู้การเห็นสิ่งต่างๆรอบตัว

เช่น เดอะเฟซออสตาร์เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา(17 มีค) มีคนว่าทำไมเมนเทอร์บีถึงดูเนือยๆ ไม่อยากชนะหรือไง อะไรทำนองนี้ ก็เลยมีคนมาเฉลยว่า วีคนั้นที่ถ่ายรายการคุณพ่อเมนเทอร์บีเสีย

นี่แหล่ะคือสปิริตและความเป็นมืออาชีพ ไม่มีใครรู้หรอกว่าตอนนี้เรากำลังตัน กำลังท้อ กำลังเจ็บ กำลังป่วย กำลังใจไม่ได้มาถูกที่ถูกเวลา ในเมื่อเราใส่รองเท้าสีแดงแล้วเราก็ต้องเต้นต่อไปจนกว่าขาเราจะหักไปค่ะ โฟกัสแต่ตัวเองเรย

ก็ประมาณนี้ค่ะ55

หมดกำลังใจน่ะไม่มี มีแต่งานยุ่งจนหมดแรง คิดไม่ออก ขี้เกียจ ถ้าไม่มีอุปสรรคเหล่านี้ก็ไม่มีปัญหา

ส่วนมากก็นักอ่านทวงจนไม่อาจดองต่อได้

ส่วนน้อยก็สามัญสำนึกครับ

เราแต่งนิยายโดยไม่ได้เอามาลงเว็บ ดังนั้นเราจึงไม่มีคอมเม้นกำลังใจจากนักอ่านอะไรทั้งนั้น แต่สิ่งที่ผลักดันให้เราเขียนนิยายมาได้จนถึงทุกวันนี้คือคำว่า"ชอบ"ทั้งนั้นเลยค่ะ เพราะชอบถึงเขียน และเพราะชอบจึงไม่ยอมหยุดเขียน บางครั้งก็ให้กำลังใจตัวเองโดยการนึกถึงวันแรกที่เริ่มก้าวเข้ามาเขียนนิยาย นึกถึงแรงฮึดในช่วงแรกๆ แล้วก็นึกถึงตัวละครในเรื่องที่แต่งด้วยค่ะ เราอยากให้เขาได้ออกมาโลดแล่น แล้วก็อยากยื่นส่งสนพ.ให้สำเร็จด้วยเลยเกิดเป็นแรงฮึดสู้ 55555

แต่ถ้าบางครั้งตันหรือรู้สึกเหนื่อย ก็อาจจะพักสักวันสองวันแล้วกลับมาเขียนใหม่ค่ะ (แต่ไม่ใช่ดองยาวนะ 555) เราเป็นคนที่ไม่ชอบฝืนตัวเองค่ะ ถ้าเหนื่อยก็พักรีแลกซ์สมองบ้าง อาจจะออกไปเดินเล่นเปิดหูเปิดหาค้นหาideaและแรงบันดาลใจใหม่ๆ

สุดท้ายนี้ เราไม่เคยหมดกำลังใจเลยค่ะ ถ้าไม่มีใครให้กำลังใจตัวเรา ตัวเรานี่แหละที่ต้องสร้างกำลังใจให้ตัวเอง สู้ๆ! ฮึบ!

ให้กำลังใจตัวเองครับ เพราะสุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครให้กำลังใจเราได้ดีไปกว่าตัวเราเอง ถ้าจะรอคอยคอมเมนต์ รอคอยนักอ่านส่งข้อความมาหา รอคอยกำลังใจจากผู้อื่น งานเขียนเราก็ไม่ได้คืบหน้าอะไร เพราะมัวแต่รอ แต่ถ้ารู้จักให้กำลังใจตัวเอง คอยเติมพลัง เติมไฟให้ตัวเอง ยังไงงานมันก็คืบหน้าแน่นอน

เคล็ดลับหนึ่งที่ผมอยากแนะนำ พาตัวเองไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีนักเขียนปั่นงานเยอะๆ เช่น การแอดเฟสเพื่อนนักเขียนด้วยกัน เราจะเห็นเขาโพสต์ว่า "กำลังปั่นงานอยู่" "วันนี้เขียนได้ 45/150 หน้าแล้ว" รับรองมีไฟขึ้นมาแน่นอน (คล้ายๆ กับการสร้างคู่แข่งให้ตัวเอง)

นิยายจากนักเขียนที่ชอบค่ะ แล้วก็คอมเมนต์ต่างๆของคนอ่าน

แค่มีซักคนยังติดตามยังให้กำลังใจเราแม้เพียงคนเดียวก็จะแต่งจนจบค่ะ 555 ถ้าเรารักในการแต่งจริงๆยังไงก็จบค่ะ ><

กำลังใจของเราเกิดจากความรักในงานเขียนแบบนี้

เราเขียนอย่างอื่นมามากมาย แต่นิยายเป็นสิ่งที่เริ่มแล้ววางไม่ลง

เราชอบเรื่องที่เราสร้างขึ้น เราชอบตัวละครของเรา

และเราอยากให้คนอื่นได้รับความสุขจากนิยายของเรา

เราพึ่งเป็นล่าสุดเลยค่ะ ลงไปหลายตอนแล้ว แต่ฟีดแบ็คหรือคอมเมนต์จากนักอ่านช่างน้อยนิด กำลังใจก็ไม่มี จนเราท้อไปเลย แต่เป็นการท้อชั่วคราวนะคะ ไม่ใข่ว่าท้อจนอยากเลิกแต่ง เราไม่เคยมีความคิดแบบนั้นค่ะ

ไหนๆตอบคอมเมนต์แล้ว เราขอระบายไปเลยแล้วกันนะคะ

คือเราเริ่มแต่งนิยายมาได้ปีกว่าๆแล้ว เรื่องแรกแต่งจบไปตั้งแต่ 31 ธ.ค. 59 แล้วเราก็มีความคิดที่อยากแต่งเรื่องสอง ความคิดนักเขียนในตอนนั้นคือแค่อยากแต่ง อยากแต่งเฉยๆ คอมเมนต์หรือยอดวิว เรายังไม่รู้จักมากนัก เพราะพึ่งหัดเล่น Dek-d พร้อมๆกับแต่งนิยาย เรื่องการติดท็อปก็ไม่เคยสนใจ จนกระทั่งเริ่มทำความคุ้นเคยกับนิยาย Dek-D เรื่องความกดดันเรื่องยอดวิวกับคอมเมนต์ก็เริ่มมี ตอนนั้นเราแต่งนิยายเรื่องที่สองลงแล้วไม่มีใครเข้ามาอ่านเลย เลยลบแล้วแต่งเรื่องใหม่ ลบแล้วแต่งเรื่องใหม่อยู่หลายรอบ จนมาถึงตอนนี้ก็มีเรื่องที่แต่งจบเรื่องเดียวคือเรื่องแรก แต่พอหลายๆเดือนเข้า ความรู้ต่างๆที่เราอ่านมาจากในบอร์ดนักเขียน กระทู้ หรือนิยายของคนอื่นก็เริ่มทำให้เราเลิกตัดสินนิยายตัวเองจากยอดวิวและคอมเมนต์ และในที่สุดเราก็สามารถเริ่มลงนิยายเรื่องที่สองสักที ส่วนเรื่องท้อ เราพึ่งท้อมาเมื่อสอง-สามวันนี้เองค่ะ ท้อว่าทำไมไม่มีกำลังใจเลย คอมเมนต์ก็มีแค่นักอ่านขาประจำเพียงคนเดียว ส่วนคนอื่นๆก็มีแค่สองคน ที่เมนต์กันคนละเมนต์ คนกดให้กำลังใจก็มีน้อย เราท้อแบบท้อมากๆ แต่ก็ไม่ได้อยากหยุดเขียน หยุดแต่ง เรามีความฝันเป็นของตัวเองแล้วว่าอยากเป็นนักเขียนชื่อดังเหมือนคนอื่นๆใน Dek-d มีผลงานตีพิมพ์มากมายจนมีฐานแฟนคลับของตัวเอง เราอยากลองอยู่ในจุดๆนั้นที่แค่ลงตอนแบบไม่มีเนื้อหาก็มีคนเมนต์ให้กำลังใจเต็มไปหมด เพราะนักเขียนคนนั้นเขาขยันแต่ง ผ่านอะไรมามากมายจนมาถึงจุดที่เขามีแฟนคลับที่คอยสนับสนุนเขาอยู่เสมอ เราคิดแบบนี้ และก็อยากเป็นแบบเขา เราเลยไม่มีความคิดในหัวเลยว่าอยากแต่ง เพราะฉะนั้น สิ่งที่เราสามารถกำจัดความท้อได้คือ ให้กำลังใจตัวเอง และนึกถึงความฝันของตัวเองไว้ ถ้าอยากเป็นแบบนั้น เราก็ต้องพยายามแต่งเรื่องนี้ให้จบ ถึงนักอ่านจะน้อย แต่ก็ยังมีคนติดตาม เราต้องพยายามนะ! เราคิดแบบนี้ค่ะ

สรุปเขียนมาตั้งยาวจะสรุปคำตอบของคำถามของ จขกท. ให้นะคะ55555 สิ่งที่ผลักดันก็น่าจะกำลังใจ ใช่ค่ะ ถูกแล้ว และอีกสิ่งหนึ่งที่เราทำให้ตัวเองยังแต่งต่อไปเรื่อยๆคือ ความมุ่งมั่นพยายาม ความฝันที่ตัวเองอยากเป็น เราคิดถึงข้อนี้เสมอ ความท้อที่มีมันเริ่มเลยหายไปเรื่อยๆ แต่คิดว่าอีกสักพักก็คงกลับมาอีก55555

เอาง่ายๆเลยก็คือ

"ความชอบ" ค่ะ

เชื่อเสมอว่า การจะทำอะไรที่เริ่มต้นด้วยความชอบ ต่อให้ไม่ได้ทำมันก็ยังชอบอยู่ดี

และอีกอย่าง ถ้าหากว่าชอบแล้ว เรามักจะหาข้ออ้าง หาเวลา อยู่กับมันเสมอ

ต่อให้หมดไฟ ไร้กำลังใจ และปัญหาสารพัดสารเพ มะรุมมะตุ้มเข้ามา

ยังไงก็ยังอยากจะเขียนต่อไๆ

และสิ่งสำคัญอีกอย่างหนึ่งคือ "มีทัศนคติที่ดีในการเขียน"

ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเขียนแบบโลกสวยใสไร้สีดำ ไม่ใช่นะ

แต่คือ เมื่อเจอปัญหาที่มันมากระทบจิตใจ จนตั้งรับไม่ไหว

ให้ใจได้พักก่อน ให้เวลาเยียวยา

การหมดกำลังใจ หรือว่าท้อใจ มันก็เหมือนกับการแต่งนิยายนั่นแหล่ะ

ใช่ว่าจะเขียนเสร็จภายในวันสองวันเสียเมื่อไหร่

ใช่มั๊ยล่ะ

แค่นี้แหล่ะ เดี๋ยวยาว หาที่จบไม่ลง 555555555

เพราะตัวเองชอบแล้ววาดรูปก็ยิ่งชอบเลยแต่ง

ตามความเห็นข้างบนๆค่าา

แนะนำเพิ่มในฐานะนักเขียนหน้าใหม่(??)เหมือนกันว่า...

ระหว่างที่เครียดๆเรื่องหลัก ลองไปเขียนเรื่องสั้นประเภท one shot ดูนะะ เพราะนอกจากมันจะไม่รีไควร์พล็อตอะไรมากมายแล้ว มันยังช่วยเกลาให้ภาษาเราไม่ฝืดเวลากลับมาเขียน(เพราะหยุดพักไปนาน)ด้วยค่ะ

คิดซะว่าเราหาที่ระบายไปเลยก็ได้ แล้วพอแต่งเสร็จมันก็จะโล่งๆหน่อย เพราะปลดปล่อยไปเยอะค่ะ ถถถถ

สุดท้าย... สู้ๆนะคะ เราเคยผ่านจุดนั้นมาเหมือนกันเพราะหาข้อมูลไม่ค่อยได้ (และอาจจะต้องผ่านจุดนั้นอีกหลายๆครั้งด้วยในเส้นทางสายนี้) แต่ยังไงถ้าใจรักและสนุกกับมัน มันก็ไปต่อได้เรื่อยๆแน่นอนค่ะ เราเชื่ออย่างนั้น