[ยาว] ผมเพิ่งพบความจริงว่า พ่อกับแม่ไม่ได้รักกันแล้ว
ตั้งกระทู้ใหม่
พ่อกับแม่ผมดูจะไม่ค่อยสนิทกันมากซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเป็นเรื่องปกติของคู่ที่อยู่ด้วยกันมานาน และทั้งคู่ก็ดูคุยกันปกติ อยู่ด้วยกันได้ไม่ทะเลาะกัน แต่พักหลังๆผมเริ่มสงสัยครับ เพราะตลอดที่ผมอยู่กับทั้งคู่มา ผมเพิ่งสังเกตว่า ผมไม่เคยได้ยินสองคนนี้บอกรักกันเลย แม้แต่กอดก็ไม่เคยเห็น ไม่เคยพูดจาหวานๆใส่กันให้เราเลี่ยนแบบในทีวี ไม่นอนเตียงเดียวกันเหมือนเมื่อก่อน หัวเราะด้วยกันก็แทบไม่เห็นแล้ว หรืออาจไม่เคยเห็นเลย
ตอนนี้แม่ผมเริ่มจะขึ้นเสียงกับพ่อบ่อยขึ้นเวลาที่พ่อผมบ่น แม่เริ่มพูดข้อเสียของพ่อให้ได้ยินบ่อยขึ้นเวลาผมคุยกับแม่เรื่องพ่อ และไม่พูดถึงข้อดีเลย แม่หงุดหงิดพ่อง่ายขึ้น แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยลงไม้ลงมือ หรือทะเลาะกันหนักๆซักที ซึ่งส่วนใหญ่ผมจะได้เห็นอะไรแบบนี้จากแม่มากกว่า เพราะผมคุยกับแม่มากกว่าพ่อ และพ่อก็ไม่ค่อยแสดงออกอะไรมากครับ
ผมสงสัย ว่าจริงๆแล้ว พ่อกับแม่รักกันรึเปล่า แต่ก็ไม่กล้าถามสักที เพราะกลัวคำตอบ
ล่าสุดผมไปช้อปปิ้งกับแม่มาครับ ผมจะชอบคุยกับแม่เรื่องต่างๆเวลาอยู่บนรถ บ้านผมมีหนี้ค่อนข้างเยอะ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเรียน กับเรื่องการกินการใช้ของบ้าน แต่ส่วนใหญ่ก็เพื่อเลี้ยงผม ตอนระหว่างทางกลับบ้าน ผมเลยพูดเล่นๆว่า ถ้าแม่ไม่มีผม ป่านนี้แม่สบายไปแล้ว
ที่แม่ตอบผมมาคือ ถ้าไม่มีแก ป่านนี้พ่อกับแม่คงเลิกกันตั้งนานแล้ว อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก
และผมก็ได้คำตอบที่ผมสงสัย ผมถามหาเหตุผล ก็ได้คำตอบว่าพ่อไม่ดีอย่างนั้น พ่อไม่ดีอย่างนี้ ผมได้รู้ว่า แม่หมดรักพ่อมานานแล้ว แต่อยู่ก็เพื่อผมและพี่ ผมก็เบลมว่าทั้งคู่นั่นแหละที่ไม่ดี ถึงอยู่กันไม่ได้
ผมพูดกับแม่ว่า แม่คิดยังไงที่ผมต้องมาเห็นภาพพ่อกับแม่ทะเลาะกันแบบนั้น หลอกผมได้ตั้งนานว่าบ้านเราอบอุ่น แล้วเราก็เงียบไปทั้งทาง ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากที่พูดอะไรออกไปแบบนั้น ผมสมเพชตัวเองที่ทำแม่เสียใจ ถึงท่านจะไม่ร้องให้เห็น แต่ผมรู้ครับว่าในใจท่านคงรู้สึกแย่มาก
พอถึงบ้าน ผมไม่เข้าบ้าน ออกมานั่งสงบสติอารมณ์ข้างนอก ซักพักแม่ผมก็ออกมาเรียกผม ถามผมว่าหิวมั้ย กินอะไรมั้ยเดี๋ยวแม่ทำให้ ด้วยน้ำเสียงปกติที่ไม่ปกติ ผมเดินเข้าไปกอดแม่ ตอนนั้นทุกคำพูดแย่ๆ ทุกความรู้สึกผิดโถมเข้ามาในหัวของผม ผมกับแม่ร้องไห้ แต่ต่างฝ่ายก็พยายามไม่ให้อีกฝ่ายรู้ ผมพยามทำเสียงให้ปกติแล้วพูดกับแม่ว่า จริงๆนี่มันก็ไม่ใช่ความผิดของพ่อหรือแม่หรอก ยังไง พ่อก็คือพ่อ แม่ก็คือแม่ ผมก็รักทั้งคู่เหมือนเดิม จากนั้นบรรยากาศก็ค่อย ๆ ดีขึ้น เราเช็ดน้ำตาแล้วมานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสาแม่ลูก แล้วจบด้วยการแยกกันเข้านอน
ตอนนี้ที่ผมกำลังนั่งพิมพ์อยู่นี้ เพิ่งผ่านเหตุการณ์นั้นมาไม่กี่ชั่วโมง ผมรู้สึกดีขึ้น แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดี ผมบอกตรงๆ ผมไม่รู้ว่าผมควรรู้สึกยังไงดี ผิดหวัง เหนื่อย สับสน เป็นห่วง โดดเดี่ยว ทุกอย่างมันตีกันไปหมด ภาพครอบครัวที่ผมเคยมองมันเปลี่ยนไป แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่ได้เกลียดทั้งคู่เลย แท้จริงแล้ว ทั้งคู่เป็นคนดี เป็นคนน่ารัก แต่แค่ไม่ได้รักกันแล้ว ก็เท่านั้น ทั้งคู่ทำทุกอย่างเพื่อผม ยอมลำบากเพื่อให้ผมสบาย ให้ความรักอย่างไม่ขาด ทั้งคู่รักผมมาก และผมก็รักพวกเค้ามากเช่นกัน และจะรักมากขึ้นทุกๆวัน
สุดท้ายนี้ เจตนาที่ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา คืออยากแชร์เรื่องราว ผมเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่มีครอบครัวไม่สมบูรณ์ และยินดีกับทุกคนที่มีครอบครัวที่น่ารัก ผมอยากให้พวกคุณรักเค้าให้มาก ๆ กอดพวกเค้าบ่อย ๆ หอมแก้มและบอกรักพวกเค้า เพราะเราไม่รู้ว่าจะอยู่กับพวกเค้าได้อีกนานเท่าไหร่
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ ขอบคุณทุกคนที่รับฟังครับ ขอบคุณจริง ๆ
Brooo
16 เม.ย. 61 เวลา 04:40 น.
7,186
views
20 ความคิดเห็น
ทำไมน้ารู้สึกว่าธรรมดานะ
คนเราจะรักกันแค่ไม่เกิน 7 ปีแรกหรอก นี่น้าบอกได้เลยนะ
ไม่ใช่แค่ครอบครัวหนุ่มนะ น้าว่า 99% หมดรักภายใน 7 ปี
ส่วนพ่อแม่น้าไม่เคยรักกันด้วยซ้ำ คลุมถุงชน
ทุกวันนี้ก็ไม่ถูกกัน น้าไม่เคยรู้สึกอะไรเลย
เพราะน้ารู้อยู่แล้ว ว่าความรักหนุ่มสาว มันเกือบจะ
ไม่มีจริงด้วยซ้ำ
ส่วนครอบครัวพี่ชายน้า ก็เหมือนกันเลยคือ อยู่เพื่อลูก
หมดรักตั้งนานแล้ว ทนกันไปเพื่อครอบครัวนั่นล่ะ
น้าแทบไม่เคยเห็นใครรักกันนาน ๆ นะ
เพราะอะไรอะเหรอ ก็เพราะ ความรักมันเหมือน
น้ำบนฝ่ามือน่ะ มันจะค่อย ๆ จืดจาง เพราะความรัก
มันเป็นอารมณ์ที่ ต้องการสิ่งกระตุ้นเพื่อทำให้รักษามันไว้
มันไม่เหมือน ความรักพ่อแม่ลูกหรอก นั่นมันเป็น
ความรักกึ่งความรับผิดชอบ มันเลยทนนาน
อย่างน้าก็รักและห่วงแม่ ถึงจะไม่ค่อยรักพ่อ
แต่ก็ไม่ปล่อยปละละเลย ทำด้วยความรับผิดชอบ
มันต่างกันนะ ต่างแบบสุดกู่เลย เพราะความรัก
พ่อแม่ลูกมันมีคุณธรรมมาเกี่ยวแบบมาก ๆ
ขณะที่ความรักหนุ่มสาว มันจะมีอารมณ์มาเกีี่ยว
มาก ๆ เหมือนกัน ซึ่งอารมณ์คนเรายากนะ
จะทำให้มันคงที่ ไม่เหมือนสติ ปัญญา หรือ
ความคิดใคร่ครวญ ที่จะค่อนข้างคงที่ ยากจะเปลี่ยนแปลง
โดยปกติมันก็ควรเป็นอย่างนั้นนะ ไม่งั้นคนเรา
คงโกรธ โลภ หรือ หลง อย่างยากจะถอนแน่
ถ้าอารมณ์คงที่นานเกินไป
น้าว่าความรัก มันเกิดง่าย หมดง่าย
แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ มันมีข้อดีเหมือนกัน
คือทำให้เรารู้ว่า บางครั้งเราก็ทำอะไรไปแบบ
ไม่มีเหตุผลได้เหมือนกัน แม้ว่าปกติเราจะไม่ทำแบบนั้น
ในช่วงเวลาที่รักยังหอมหวานนะ มันเป็นแบบนั้น
แต่พอเวลาที่มันหมดไป ความหน่าย ความชังจะมา
แทนที่ มากพอ ๆ กับตอนที่ความรักมันเกิดน่ะ
คนเราคาดหวังเยอะไง แต่ความจริงความรัก
มันไม่ได้สวยงามขนาดนั้น มันก็เป็นธรรมดา
ที่ความรู้สึกตรงข้ามจะมาแทน
//จดๆๆๆ
ปกติอ่ะ คนที่มีครอบครัวเลวร้ายกว่าของ จขกท.มีเยอะมาก ไหนจะทะเลาะรุนแรงใช้กำลังทำร้าย แยกบ้าน หย่าร้าง มีปัญหาการเงิน ไม่เอาลูกตัวเองไปเลี้ยง พ่อ-ไปหมด
มีคนรับฟัง จขกท.ให้แล้ว แต่สำหรับคนที่แย่กกว่า จขกท. จะมีสักกี่คนที่รับฟังพวกเขาเหล่านั้น? จขกท.อยากจะไปช่วยรับฟังสักหน่อยไหม?
ปกติครับ บ้านผมพ่อแม่แทบไม่ยุ่งกันแล้วครับ ส่วนตัวผมเป็นคนที่แทบไม่สนใจอะไรเลยในโลก ถ้ามันไม่ทำให้ผมสนุก ดังนั้นการที่ครอบครัวผมเป็นแบบนี้ ผมก็ไม่ได้สนใจมันครับ ขึ้นอยู่กับว่าเราอยู่ได้รึเปล่า เรามีความสุขมั๊ย แค่นั้นครับ
อยากเข้ามาเป็นกำลังใจค่ะ เราก็ผ่านเหตุการณ์คล้ายๆกัน ถือว่าเป็นบทเรียนกันเนอะ ตอนนี้เรื่องนี้อาจจะหนัก แต่วันหนึ่งมันจะดีขึ้นเองค่ะ สู้ๆนะคะ^^
เราก็เคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆจขกทแหละแต่แค่ทะเลาะ แต่ไม่ถึงกับแยกเตียงไม่คุยกัน ยังไงก็สู้ๆนะ เราเชื่อว่าเดี๋ยวมันก็คงดีขึ้น เป็นกำลังใจให้นะคะ
เราก็เป็นคล้ายๆกันนะ แต่แค่เมื่อก่อนขึ้นเสียง ใช้กำลังตบตีกัน รู้สึกแย่เหมือนกันที่พ่อกับแม่ทำไมไม่รักกัน จนโตมาก็เข้าใจว่าความรักสำหรับคนบางคนมันไม่ได้ยืนยาวมากมาย ก็ต้องทำใจยอมรับอ่ะ แต่ว่าพ่อแม่ก็ยังรักลูกและดูแลครอบครัวกันอยู่นะ แต่แยกกันอยู่ ซึ่งเราก็คิดว่ามันก็ดีขึ้นเยอะ ดีกว่ามาเห็นหน้าแล้วทะเลาะกัน เราเป็นกำลังใจให้เหมือนกันนะ ถึงจะเจอเรื่องร้ายๆเราก็ผ่านไปให้ได้ เราว่าชีวิตเราอาจจะยังมีความสดใสในอนาคตบ้างแหละ
เหมือนครอบครัวเราเลยทุกอย่างที่เล่ามา ทั้งแยกเตียง ทั้งอายุเรากะเจ้าของกระทู้ ผู้ชายเหมือนกัน พ่อแม่ก้คุยแค่จำเปน แต่คนอื่นมองมาเหมือนอบอุ่น ยังไงก้เข้ามหาลัยแล้วหาเพื่อนดีๆ จะได้ไม่เครียดมาก ยังไงก็ต้องเข้มแข็งผ่านไปให้ได้ ดีสะอีกที่โตเร็วกว่าเพื่อนที่อายุเท่ากัน สู้ๆครับ ️
เหมือนครอบครัวเราเลย
บ้านพี่นี่หย่ากันแล้วด้วยซ้ำ แต่ไม่บอกลูก ตอนนั้นพี่เด็กแบบไม่กี่ขวบ แต่ก็เอะใจว่าเออพ่อไม่กลับบ้านแฮะ เดือนนึงกลับสองสามวัน แม่พี่ก็ไม่ว่าอะไร เงินพ่อก็ส่งมาดูแลดีตลอด น้องพี่ไม่มีใครรู้สักคน พี่เองก็ได้แต่สงสัย แต่มาชัดเจนตอนแม่พาพี่ย้ายมาบ้านยายตอน 9 ขวบ พี่เห็นใบหย่าหลังจากนั้นปีนึง น้องพี่รู้ช้ากว่าพี่ไปอีก 2 3 ปี แม่พี่ยอมบอกตอนพี่อยู่ ม.ปลาย ป๊าดดด นี่ก็บอกรู้นานแล้ว รู้ตั้งแต่บ้านเก่าเเล้ว แต่เรื่องส่วนตัว พี่ไม่ยุ่ง แม่พี่ก็บอกดีแล้ว ยังไงพ่อแม่ก็คือพ่อแม่ นั่นล่ะค่ะ ทุกวันนี้ถ้าพ่อแวะมาหาแม่ออกจากบ้านทันที 55555 แต่แม่ก็บอกเสมอว่าพ่อแก่มาอย่าทิ้งพ่อนะ แต่พ่อกับแม่ไม่อยู่ด้วยกันนะบอกเลย แม่จะอยู่กับพี่ แต่ให้พี่หาบ้านให้พ่ออีกที่นึง 55555
ไม่รู้ว่าปกติรึเปล่า แต่ครอบครัวเรา เราเห็นพ่อตบตีกับแม่ต่อหน้าเลยค่ะ เห็นมาตั้งแต่เด็กๆเลยด้วยซ้ำ .. เราไม่เคยถามว่าท่านเคยรักกันมั้ย แต่แม่เคยมาพูดกับเราว่าท่านอยากหย่า แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้หย่า เพราะความรับผิดชอบค้ำคอเอาไว้
ตอนนี้เราทำได้แค่ทำหน้าที่ลูกให้ดีๆ เรื่องความรักของคนสองคนมันอธิบายยากนะคะ เราเป็นลูก เรามีหน้าที่ของลูก ช่วยได้ก็แค่กระชับความสัมพันธ์ไม่ให้แย่ลง
สู้ๆนะคะ ^^
เรื่องเหมือนกันเลย และเราก็ไม่รู้ว่ามันจะไปจบลงตรงไหนเหมือนกัน ตอนนี้เราทำได้แค่ให้อนาคตจัดการตัวมันเอง
เราก็ไม่ต่างกันค่ะ พ่อเคยพูดกับเราว่าไม่น่าพลาดมาคบกับแม่ เคยได้ยินแม่พูดกับพ่อเลยแล้วเราก็อยู่ตรงนั้นด้วยแม่กับพ่อพูดออกมาเลยว่าไม่น่าพลาด คิดผิดงั้นงี้ พลาดมาตอนนี้อายุก็ปาไปครึ่งคนแล้ว เราอายุ18-19กำลังจะเข้ามหาลัยเหมือนจขกท.เลยค่ะ พ่อกับแม่เราแยกกันอยู่นานแล้วเพราะแต่ก่อนพ่อทำงานคนละที่ แม่ต้องอยู่ดูแลบ้าน จนตอนนี้พ่อเราเกษียณแล้ว แต่ก็ไม่กลับมาบ้านค่ะ แยกกันอยู่กับแม่เหมือนเดิม จะติดต่อมาบ่อยหน่อยก็เรื่องสอบเข้ามหาลัยเรานี่แหละ แต่ก็ไม่คุยกับแม่อยู่ดี คุยก็คุยน้อยค่ะ เราก็ไม่อะไรหรอกแค่ท่านยังทำหน้าที่ของใครของเขาตามนั้นก็โอเคแล้ว เราก็ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด เชื่อว่าสักวันนึงต้องดีแหละค่ะเป็นกำลังใจให้จขกท.นะคะ^^
พ่อแม่เราก็เหมือนกันค่ะ เป็นบรรยากาศอึนๆ พ่อแม่ไม่เคยพูดคุยเล่นๆกันเลย จะคุยเฉพาะเรื่องงาน เมื่อก่อนเคยมีบรรยากาศที่ดีกว่านี้ พึ่งมารู้ช่วง2-3ปีมานี้ว่าพ่อไม่ได้รักแม่ แต่งงานเพราะความจำเป็น ตอนนี้เขาเจอคนที่ใช่แล้ว ใช่ค่ะ พ่อไม่ได้มีแม่เราคนเดียว แต่รู้มั้ยคะ ทุกคนรู้ค่ะ แต่ก็ไม่สนใจมัน เราพยายามไม่คิดถึงมัน เรียน เล่น เที่ยว กับเพื่อนๆ เสียใจนะแต่ก็ช่างมัน ท่านทะเลาะกันบ่อย เราชินแล้ว แต่เราเคยบอกพ่อแม่นะว่าถ้าเป็นไปได้ก็หย่ากันไปให้มันจบแค่นี้ เราแปลกป่ะ555 เราพยายามเอาตัวออกมาจากตรงนั้น เรื่องนี้เป็นเรื่องของพวกท่าน ความรัก ความสัมพันธ์ คือเรื่องของพวกท่าน เราเลยไม่ทำอะไร ได้แต่ภาวนาให้มันจบซักที แต่เราคิดนะคะ จะไม่เอาคนนิสัยแบบพ่อมาเป็นคู่ชีวิตเด็ดขาด ไม่ใช่ท่านไม่ดีแต่เราสงสารถ้าลูกต้องมาเจออะไรแบบเรา อยากออกไปจากครอบครัวมีชีวิตของตัวเอง ออกจากวงจรแบบนี้ เราอยู่ในสถานการณ์คล้ายกันค่ะ สู้ๆนะคะ เราโฟกัสแค่ตัวเราก็พอ ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด : )
พ่อเราก็เคยมาบอกค่ะว่าถ้าไม่มีเราคงไม่อยู่ด้วยกันแล้ว แต่เราก็พยายามจะเก็บเกี่ยวช่วงเวลาดีๆที่อยู่ด้วยกันให้มากที่สุดค่ะ สู้ๆนะคะ
กอดเจ้าของกระทู้นะ มาให้กำลังใจ มันอาจทำใจได้ยากสำหรับคนที่พึ่งเผชิญหน้ากับความจริงมา เรารู้ว่าคุณเข้าใจในเหตุและผล แต่ใจจริงมันคงรับได้ยากน่าดู กอดๆ ให้กำลังใจ สุดท้ายยังไงพ่อก็คือพ่อ แม่ก็คือแม่ พ่อแม่ลูก ก็คือพ่อแม่ลูก ความสัมพันธ์นี้ยังคงอยู่่เสมอ และพวกเขาย่อมรักลูกมากที่สุด เราคิดว่าคุณคงรู้ดี สู้ๆ นะ
ชีวิตของจขกท.คล้ายเราเลย แต่ต่างกันตรงทีีเราเกลียดพ่อของตัวเองแต่ก็รัก(เมื่อก่อน) ตอนนี้ก็เริ่มทำใจเรื่องแบบนี้ได้เเล้ว ถึงมันจะไม่ทำให้พ่อแม่รักกันเหมือนเดิม อย่างน้อยๆตอนนี้เราก็ไม่ได้เกลียดพ่อตัวเองแล้วล่ะนะ^^ เป็นกำลังใจให้นะคะ
แค่จะเข้ามาบอกว่า ถึงจะเจอเรื่องเลวร้ายอย่างไร ความรักที่ไม่วูบวาบ ร่วมทุกข์สุข มั่นคงยืนยาว มันมีจริงนะคะ คุณตาเราเสียตอน 80 กว่า ตลอดชีวิต มีลูก 5 คน มีเมียคนเดียวคือคุณยาย ไปจ่ายตลาดตอนเช้ากลับบ้านมาให้คุณยายทำกับข้าวทุกวัน ไม่หวานไม่มีดอกไม้ให้ แต่มีความจริงใจ ไม่เคยมีคนอื่น สิ่งที่ดีมันยังมีหลงเหลืออยู่ถึงจะหาได้ยาก อย่าเพิ่งกลัวว่าถ้าเรารักใครซักวันจำเป็นต้องหมดรักเสมอไป มันอาจจะเพิ่มลด แต่ถ้าเราใส่ใจกันและกันมากพอ มันก็มั่นคงได้ค่ะ พี่ว่านะ ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆนับจากนี้ค่ะ น้องยังมี คุณพ่อ คุณแม่ที่รักเรา ก็ไม่เป็นไรหรอกเนอะ
(ล็อคอินเข้ามาตอบ) อยากให้กำลังใจค่ะ
เราก้เป็นคนนึงที่อยู่ในครอบครัวสภาพแบบนี้ แต่ปัจจุบันพ่อแม่เราเลิกกันแล้ว ก่อนเขาเลิกกันเขาก็ทะเลาะกันบ่อยๆมาตลอด แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะว่า การอยู่ร่วมกันมักต้องมีเรื่องขัดแย้งเป็นธรรมดา
จขกท ต้องรักท่านให้มากๆนะคะ เพราะที่เขายังอยู่ด้วยกันส่วนนึงก็เพราะความผูกพัน และที่สำคัญที่สุดคือเขารักลูกมาก จนไม่อยากให้ลูกเสียใจแน่ๆ
เราเป็นกำลังใจให้จขกท.นะคะ เรื่องครอบครัวเป็นเรื่องที่บั่นทอนจิตใจเราที่สุดแล้ว และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกกี่ปี มันก็เหมือนบาดแผลลึกๆในใจเราเสมอ สู้ๆค่ะ
เรารักแค่แม่ แต่พ่อน่ะไม่ มันมีเหตุผลมากมายที่รักไม่ได้ แม่ก็เคยบอกนะ ว่าถ้าไม่มีเรา แม่ก็อาจจะสบาย ก็จริง เพราะว่ามีเรา แม่ต้องคอยปรนนิบัติพ่อ ช่วยพ่อ เพื่อให้เขาช่วยจ่ายค่าเทอม เสียใจนะที่แม่ให้เราเกิดมา เคยถามว่าทำไมไม่ทำแท้งเรา แม่ตอบว่ากลัวบาปเฉย เมื่อก่อนโดนน้าล้อว่าแม่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิด เราโกรธเราเสียใจ แต่มาตอนนี้เราเสียใจมากกว่าที่แม่ให้กำเนิดเรา ถ้าแม่ไม่ให้กำเนิดเรา แม่ก็คงไม่ต้องมาอดทนกับพ่อ ไม่ต้องมาคอยเหนื่อยดูแลพ่อ จนแทบไม่มีเวลาทำสิ่งที่ตัวเองชอบ เฮ้อ
ถึงพ่อแม่จะไม่ได้รักกัน
สุดท้ายก็ยังคงต้องทำหน้าที่พ่อ และ แม่ ของลูกอยู่ดี
และลูกก็ต้องรักพ่อแม่อยู่แล้ว
อะไรที่เราควบคุมไม่ได้ ก็ปล่อยมันไป
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?