มีใครเขียนตัวละครให้เป็น "โรคกลัว (phobia)" อะไรบ้าง
ตั้งกระทู้ใหม่
จนผมรู้สึกว่า การเขียนตัวละครให้เป็น phobia อะไรบางอย่างเป็นสีสันเทาๆ ทั้งขำทั้งสงสารได้ ไม่ว่จะเป็น
1. โดราเอมอน กลัวหนู == Musophobia
2. Guy Cecil จาก Tales of the Abyss กลัวผู้หญิง == Gynophobia
4. Stan Marsh จาก South Park กลัวงู == Ophidiophobia
5. ไคโตะ คุโรบะ (Kaito Kid) จากโคนัน กลัวปลา = Ichthyophobia
ถ้าย้อนกลับมาดูตัวเอง ผมก็มี phobia ในตัวเหมือนกัน
ผมยอมรับว่าผมเป็นโรคกลัวฟ้าผ่า ก็คือ Astraphobia
พอย้อนกลับมาดูนิยายที่เขียนก็พบว่า ตัวละครที่เขียนอยู่เขาก็มี phobia เหมือนกัน
ตัวเอกของผมเป็น Ichthyophobia (กลัวปลา) ครับ เขาจะไม่กล้ารับประทานปลา รู้สึกไม่ค่อยดีเวลาเห็นปลา (ยิ่งตัวใหญ่ยิ่งใจไม่ดี) จะผมระบุได้ว่า ปลาที่เขากลัวที่สุดคือ ปลาดุก(ไม่กล้าจับ) ปลามังกร(อโรวน่า) ปลาแสงอาทิตย์(โมลาโมล่า) และ "ปลาตาย" (แบบลอยอืดๆ บนน้ำ) เขาจะกลัวถึงขั้นเสียสติ ร้องไห้ และวิ่งหนีออกไป... และผมก็คิดเป็นมุกตลกด้วยว่า ถ้าเขาไปร้านขายปลา จะมีปลาตายอยู่หนึ่งตัว ถ้าเขาเห็นเขาจะตกใจร้องลั่นและวิ่งหนีออกไปเลยครับ (ทั้งขำทั้งสงสาร)
สาเหตุที่เขาเป็นโรคกลัวปลา ผมระบุด้วยว่า ตอนนั้นเขาหนีออกจากบ้านไปหลบอยู่ตรงหนองน้ำ พอมีปลานิลใกล้ตายลอยมา เขาพยายามจะไปจับ แล้วมันดิ้น เขาก็เลยร้องลั่น และวิ่งหนีออกจากหนองน้ำทันทีครับ
อย่างที่บอกไปครับ phobia ก็เป็นสีสันเล็กๆ น้อยๆ ที่ชวนขำและชวนสงสาร ถ้ายิ่งกลัวอะไรแปลกๆ ก็ยิ่งเพิ่มสีสันเข้าไปใหญ่ ผมก็เลยเอามาตั้งกระทู้ว่า ตัวละครในนิยายที่เขียนอยู่ มีใครเป็นโรคกลัว (phobia) อะไรบ้าง มีสาเหตุ หรือมีฉากขำๆ อะไรที่บรรยายว่าตัวละครกลัวอะไร ก็เอามาเล่าดูครับ
ทิ้งท้าย ใครอยากจะลองเขียนให้ตัวละครเป็น phobia อะไร มีลิงก์บอกชื่อ phobia ดังนี้ครับ
https://www.dek-d.com/board/view/1202467/
ภาพประกอบปกจาก: https://theverybesttop10.com/common-phobias-people-suffer-from
Phongphiphat_1k
11 พ.ค. 61 เวลา 14:25 น.
2,406
views
18 ความคิดเห็น
นางเอกในนิยายเราค่ะ Thalassophobia กลัวทะเล กลัวน้ำลึก เพราะมีความหลังตอนเด็กค่ะ
ของทางนี้ก็ ตัวเอกเรื่องล่าสุดมีอาการคล้ายๆ Lachanophobia พอเจอผักแล้วจะคลื่นไส้ เข้าใกล้ไม่ได้ อารมณ์เหมือนคนเห็นศพโดนหั่นเป็นชิ้นๆ ส่วนหนึ่งเพราะเจ้าตัวเป็นมนุษย์ต้นไม้ด้วย ส่วนอีกเรื่องที่เขียนจบไปก่อนหน้า ตัวเอกเป็นโรคกลัวเข็ม สาเหตุมาตอนเด็กเคยโดนจับฉีดยาแล้วเข็มหักคาอยู่ที่แขนตัวเอง ต้องผ่าออก พอโตมาเลยไม่ยอมฉีดยา ดิ้นจนถีบหมอล้มหงายหลังไปเลย--
แค่ร่างไว้เฉยๆครับ ว่านางเอกกลัวแตงกวา
ไม่ได้เจาะจงว่าโฟเบีย แต่ก็เป็นอาการทางจิตเหมือนกัน ขอตอบนะคะ เรื่องนี้เราพล็อตไว้แต่ยังไม่ได้เขียนค่ะ พระเอกเป็น Social anxiety เนื่องจากปัญหาครอบครัว จะใส่หมวก แว่นดำ แมส แล้วก็เสื้อโค้ทบวมๆ ตลอดเวลา นางเอกประสบอุบัติเหตุรถคว่ำจนหวาดกลัวเสียงรอบตัว เลยต้องใส่ที่อุดหูค่ะ ปมของพระนางคือนางเอกต้องอ่านปากคนรอบตัว แต่พระเอกใส่แมส ส่วนพระเอกพูดสื่อสารได้ แต่นางเอกอุดหูอยู่ แพนิคของใครจะบางเบาไปก่อนก็แล้วแต่อารมณ์เราละทีนี้ 55555
พระเอกเป็น Trypanophobia (กลัวเข็มฉีดยา) :v
ตัวละครหลักหญิงคนหนึ่งเป็นโรคกลัวเครื่องบิน
กลัวเครื่องบินทุกชนิดทั้งเครื่องบินโดยสาร เครื่องบินเจ็ท และเฮลิคอปเตอร์
เครื่องบินที่เป็นของเล่นกับของจำลอง ภาพเครื่องบินที่อยู่ในสื่อต่างๆ และการเดินทางโดยเครื่องบิน
สาเหตุ
-ตอนอายุ 4 ขวบเคยนั่งเครื่องบินไปเที่ยวต่างประเทศกับพ่อแม่
แต่เครื่องบินเกิดประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกลงไปมหาสมุทรแอตแลนติกและตายยกลำ
สุดท้ายแล้ว ทั้งเครื่องบินและคนหายสาบสูญไปโดยที่ไม่มีใครพบซากเครื่องบินและศพอีกเลย
(บริเวณนั้นก็คือ สามเหลี่ยมเบอร์มิวดา)
นางเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตลอยคออยู่กลางมหาสมุทรแอตแลนติกโดยการเกาะซากปีกเครื่องบินชิ้นเดียว
เหตุผลที่นางรอดชีวิต เพราะว่านางไม่ใช่ "มนุษย์"
แต่เป็นมนุษย์ต่างดาว (เอเลี่ยน) ที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับมนุษย์
ที่มาจากดินแดนใต้พิภพที่ซ่อนอยู่ในใต้พื้นโลก
>>>>เราได้แรงบันดาลใจมาจากทฤษฎีโลกกลวงที่ว่าใต้พื้นโลกมีอารยธรรมที่สูงส่งซ่อนอยู่
ตัวเอกนิยายผมกลัวเข็มฉีดยากับ(เกลียด)สาวนมโต
ส่วนต้นของนิยายตอน 7
ตอนอายุ 10 ขวบ ผมเป็นเด็กที่หน้าคล้ายผู้หญิงอีกทั้งยังอ้วนมาก จนกระทั่งวันหนึ่งก็ได้มีโอกาสนอนโรงพยาบาลหลายวันเพราะดันเป็นไข้เลือดออก การต้องทนกินอาหารสุดห่วยรสจืดชืดแลกกับไม่ต้องไปโรงเรียน ในตอนแรกผมคิดว่ามันคุ้มซะยิ่งกว่าอะไรดี...คิดผิดมหันต์เลย
ทุกเช้าผมต้องโดนเจาะเลือดไปตรวจโดยพี่สาวพยาบาลหน้าอกโตแทบทะลักชุด ด้วยความที่ผมกลัวเข็มจนตัวสั่นไม่หยุด เธอเลยแก้ปัญหาด้วยการเอามือผมลงไปล็อกไว้ในร่องอกอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะจ่อปลายเข็มฉีดยาอันน่าหวาดเสียวตรงข้อพับแขนแล้วหลอกผมด้วยคำพูดอันหวานหู "เจ็บเหมือนมดกัด" จากนั้นก็ทำการเสียบเข็มลงไปอย่างเลือดเย็น จนกระทั่งมีเหตุการณ์สยองขวัญเกิดขึ้น
เข็มเหล็กมันวาวยาว 5 เซน แทงลึกลงไปเนื้อผมพร้อมกับคำพูดอันไร้หัวใจ "น้องไขมันเยอะไปนะ มันเลยหาเส้นเลือดยากหน่อย" แล้วเธอก็ดึงเข็มออกมา... แทงกลับเข้าไปใหม่... ดึงออก... แทงเข้า... ดึงออก... แทงเข้า... วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับหนังฆาตกรโรคจิตที่ฉายให้ผมดูคนเดียวทุกเช้า มีถ้อยคำในหัวใจของผมที่อัดอั้นเอาไว้ไม่เคยพูดออกจากปาก ทั้งที่อยากกล่าวให้พี่สาวพยาบาลคนนั้นฟัง...
"มดบ้านพ่อเมิงสิ"
หลังจากต้องร่วมเล่นหนังสยองขวัญกับคุณเธออยู่หลายวัน ในที่สุดผมก็หายดี พอกลับบ้านมาผมก็ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองผอมลง พร้อมกับมีอาการกลัวเข็มและเกลียดสาวอกโตฝังใจจากนั้นเป็นต้นมา...
---
ด้วยความเป็นเด็ก เลยคิดว่าสาวหน้าอกโตเป็นคนขี้โกหกพร้อมกับกลัวเข็มฝังใจไปเลย 555
กลัว(... กลัวมาก....
กลัวอะไรเหรอ ?
เปิดหน้านิยายของตัวเองมาด้วยใจระทึก โอ้ให้ตายเถิดมันน่ากลัวเหลือเกิน ทันทีที่หน้าเว็บโหลดเสร็จเท่านั้นแหละ โอ้พระเจ้าช่วยลูกด้วย แต่พอมองอีกที เฮ้อ... โล่งอก นึกว่าจะเห็นคอมเมนท์เสียแล้ว ถ้าเห็นคอมเมนท์ใหม่โผล่มา ต้องผวาสติแตกแน่ โชคดีที่คนอ่านน้อย เลยไม่มีคอมเมนท์ อาการหวาดกลัวเลยไม่กำเริ่ม
มีใครเข้าใจมุกไหมเนี่ย..... ฮ่าๆ
ถ้าจะบอกว่า ให้นางเอกกลัวความรัก จะผิดไหม รู้สึกสงสารนางขึ้นมาทันที^^
มีแต่ตัวละครเป็นโรค PTSD เลยให้คำตอบไม่ได้
เซ็งเลย
1. เด็กสาวชาวตะวันออกกลางคนนึงที่อายุ 10 กว่า ๆ
เคยถูกกลุ่มโจรหัวรุนแรงของ "ชบวนการแบ่งแยกฯ" กลุ่มหนึ่งลากตัวไปรุมโทรมตอนหมู่บ้านถูกโจมตีแบบฆ่าล้างหมู่บ้าน
ตอนนั้นเธออายุเกือบจะ 10 ขวบ
ทุกวันนี้เธออายุ 13-14
แต่เธอกลัวและไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ผู้ชาย ถึงแม้ว่าทุกวันนี้เธอจะได้อยู่ในที่ดี ๆ แล้วก็ตามที
2. เด็กสาวชาวอิตาลี อายุ 15
ตอนอายุ 10 ขวบ ถูก "องค์กร" หนึ่งที่เกี่ยวข้องกับ "ศาสนา" หนึ่ง จับไปเข้าการทดลองลับ
เธอถูกจับให้สารกระตุ้นประสาทและหลอนประสาท
เธอได้รับสารทั้งสองชนิดต่อเนื่องเป็นระยะเวลา 2 - 3 ปี
และยังถูกพวกผู้ชายมากหน้าหลายตาที่ไม่รู้ว่าองค์กรไปหามาจากไหน มา***เธอ
ทุกวัน ลากยาวตั้งแต่เช้ายันค่ำ
การทดลองนั้นดำเนินต่อเนื่องมาจนเธออายุ 15
ทุกวันนี้เธอมีสภาพอาการที่เหมือนเพ้อ คลุ้มคลั่ง ประสาทหลอนอยู่บ่อย ๆ อยู่เกือบทุกวัน
แม้ทุกวันนี้เธอจะได้พบกับคนที่ช่วยเหลือเธอ คนที่ยอมรับให้เธอได้พึ่งพิงแล้วก็ตาม
แต่อาการเหล่านั้นก็ยังคงมีอยู่ ยังคงตามหลอกหลอนเธอ
อืม จริง ๆ มีตัวอื่นอีกมากที่เข้าข่าย
แต่เอาที่เด่นมาก ๆ แบบพูดปุ๊บนึกออกปั๊บก็สองคนนี้ล่ะนะ
ผมกลัวทะเล ผมเลยให้ตัวเอกกลัวตาม 555
Optophobia ค่ะ กลัวการลืมตา
ตอนเด็กๆเคยดูหนังผีจบช่วงดึกๆ แล้วต้องล้างหน้าแปรงฟันก่อนเข้านอน ช่วงนั้นผมไม่กล้าลืมตาเลย กลัวว่าจะเห็นมีใครมายืนอยู่ข้างหลัง (สะท้อนกระจก)
อันนี้นับไหม?
กลัวความรักค่ะ (ตัวเอกในเรื่องส่วนใหญ่เป็นกันหมด)
โฮริคาวะ เป็นโรคกลัวทะเล
ส่วนนากะคุงเป็นโรคกลัวม้า - Equinophobia ครับ
กลัวผู้ชายค่ะ Androphobia แตะตัวไม่ได้ เป็นอุปสรรคใหญ่หลวงมากในเรื่อง ๕๕๕
#ส่องคอมเม้นท์
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?