ในเมื่อไม่มีนักเขียนนิยาย Top คนไหนยอมให้เลาสับ ใครก็ได้มาสับเค้าแทน มามะ 55555
ตั้งกระทู้ใหม่
พอดีว่าแบบว่า อันตัวเลานั้นอยากกลับมาเขียนนิยายอีกที แต่ด้วยความขี้เกียจทั้งปวงและข้ออ้างอีกต่าง ๆ นานา จึงยังไม่ได้มีโอกาสเขียนซ้ากที การหาเรื่องสับชาวบ้านนี่คือพยายามหาแรงบาดาลใจอยู่ 55555 เอ้า ด้านล่างนี่เป็นส่วนแรกของนิยายที่เรา ( ดอง ) เพิ่งรีไรท์แต่ยังไม่ได้ลงค่ะ ใครสนใจ มาเจิมสับเราทีมามะ เอากันให้เต็มที่ เราไม่กัดตอบดอก หึหึ
บทนำ
เสียงระฆังดังขึ้นสามคราในพระราชวังหลวงแห่ง ฉีเซียง เป็นดั่งสัญญาณว่าหนึ่งในสมาชิกแห่งราชวงศ์สิ้นพระชนม์แล้ว
ภาพในกระจกทรงกลมกรอบไม้สลักลายสีเข้มบานใหญ่ สะท้อนดวงหน้าผะผ่องไร้เครื่องสำอางใดแต่งแต้มทว่าชวนมองอย่างน่าประหลาด
ไร้ซึ่งรอยยิ้มใด ๆ ประดับบนใบหน้านาง สองดวงแก้วสีนิลกาฬว่างเปล่าจ้องประสานกับนัยน์ตาคู่เดียวกันในกระจก
นาง ได้ยินเสียงระฆังนั้นชัดเจน
มิต้องให้มีผู้ใดมาแจ้ง ก็รู้อยู่แก่ใจตนดีว่าเสียงดังกล่าวนั้น มีขึ้นเพื่อการใด
หญิงสาวหยิบกริชเล่มเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งไม้สักตรงหน้าด้วยอากัปกิริยาเชื่องช้า นางค่อย ๆ ใช้นิ้วถลกชายเสื้อสีดำสนิทที่ปิดคลุมแขนอีกข้างของตน ดึงร่นขึ้นมาจนถึงข้อศอก
บนแขนเนียนดั่งหยกขาวปรากฏซึ่งรอยแผลเป็นสีเข้มกว่าผิวเนื้อส่วนอื่นขึ้นมาเล็กน้อย เป็นรอยเฉียงที่เกิดจากการกรีดของของมีคม ขีดขนานกันทั้งหมดเจ็ดเส้นอย่างเป็นระเบียบ ราวถูกสร้างขึ้นมาจากการคำนวณอันรอบคอบแลตั้งใจเป็นอย่างดี
นางใช้มือขวากำด้ามกริชอย่างถนัดมือ หลุบตาลงต่ำ ก่อนจะจรดมันลงบนแขนข้างซ้ายของตนอย่างช้า ๆ ทว่ามั่นคง
ปลายโลหะสีเงินคมกริบจมลงไปในเนื้อนุ่มอย่างไม่รีบร้อน สร้างรอยแยกที่เริ่มซึมขึ้นเป็นสีแดงเข้ม ขีดกาทับเส้นแผลเป็นที่อยู่ข้างในสุดให้กลายเป็นหนึ่งรอยกากบาท
ระหว่างนั้น ใบหน้างดงามหาได้เปลี่ยนเป็นอื่นใดนอกจากนิ่งเฉยไม่
ยามปลายมีดฉีกแยกผิวเนื้อในขนาดที่พอดีแล้ว นางจึงดึงปลายออกจากแขนตน ให้ของเหลวสีแดงข้นหยดจากปลายแหลม ก่อนจะซึมหายลงไปในอาภรณ์สีดำสนิท
หญิงสาวเลื่อนสายตาขึ้นสบกับเงาตนอีกครั้ง แล้วจึงแลบลิ้นลิ้มรสโลหิตบนปลายกริชเล่มนั้นช้า ๆ ก่อนที่ริมฝีปากสีแดงชาดจะกระตุกเป็นรอยยิ้มกว้าง รอยยิ้มเย็นยะเยือก
สิ้นไปแล้วหนึ่ง...หากยังมิอาจเทียบเทียมหนึ่งการสูญเสียแห่งข้าได้หรอก...นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น...จุดเริ่มต้นเท่านั้น
ลยาลี
21 พ.ค. 61 เวลา 05:58 น.
1,192
views
8 ความคิดเห็น
ขี้เกียจอ่ะ หากาวดมต่อไป ~
อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่กตตตตตตต >0<
หาแรงบันดาลใจแล้วอัพนิยายซะ ~
ปักไว้ก่อน เดี๋ยวมา ลับมีดก่อน
wt...
เนี่ยคือตั้งตารอมั่ก ๆ
ขออภัยในความไม่สะดวก โดนเมียจับได้แล้ว ไม่สามารถแสดงความคิดเห็นได้อีกต่อไป
เรื่องนี้เราจะไม่ยุ่ง เราจะรอนิยายเรื่องนี้กลับมา อย่างเดียว หึๆๆ
555555 มิได้กดดันเลยนะเคอะ ><
สำนวนก็สวยเหมือนเคยค่ะ
เปิดมาได้น่าสนใจว่ามีเรื่องเคืองแค้นอะไร
และวางแผนจะจัดการใครเป็นรายต่อไป
ขอบคุณงับ ><
อืม...จีนโบราณไม่มีกระจกค่ะ นิยมใช้แผ่นโลหะขัดเงาส่อง คนมีเงินใช้แผ่นทองเหลืองเป็นสาเหตุหนึ่งที่ หากฮูหยินท่านใดอยากมีคิ้วสวยทุกวันให้อ้อนสามีเขียนให้ค่ะ (ยกเว้นคนมีสาวใช้ก็สาวใช้เขียน) ในเรื่องดาบมังกรหยก เตี๋ยเมี่ยงจึงขอคำขอข้อที่สามกับเตียบ่อกี้ว่า ให้เขียนคิ้วให้ข้าพเจ้าทุกวันค่ะ (แปลแบบกลายๆ ว่า เป็นสามีภรรยากันนั่นเอง)
นิยามที่ตั้งให้ตัวเองเวลาแนะนำใครและแก้ไม่หายคือ ...จะเรียลไปไหน (ฮา)
ถั่วต้มนะคร๊าบบบบ
พอลองนึกดูให้ดี ๆ แล้วดาบมังกรหยกนี่เหมือนจะเป็นแนวฮาเร็มเลยนะ มีสาวมาติดพันพระเอกเยอะมาก (อ่านไปก็อิจฉาไป) เสียแค่ว่าตอนท้ายพระเอกดันเลือกนางมารเข้าวินซะงั้น (ฮา)
เรื่องนี้เราเกลียดพระเอกมากตอนแรกว่าก๋วยเจ๋งซื่อบื้อแล้ว แต่เตียบ่อกี้นี่อาการหนักกว่า (ฮ่า)
เตียบ่อกี้นี่งี่เง่าซ้ำซากมากค่ะ แต่ทำไมผู้หญิงแย่งกันจังหรือผู้หญิงสมัยนั้นคิดว่าคนซื่อๆ ดีแล้วจะได้ไม่เจ้าชู้
จริงๆ รุ่นพ่อเตียชุ่ยซัวก็เลือกนางมาร ลูกสาวประมุขพรรคมารเสียด้วย
ท่านอาหก ปากบอกไม่ๆ สุดท้ายก็กินเด็กแล้วเป็นอมตะ รุ่นแม่ไม่ได้ขอลูกก็ยังดี กับเอี้ยงปุ๊ฮุ่ย (ลูกสาวเอี๊ยงเซียว)
เตียบ่อกี้ได้เตี๋ยเมี่ยง เจ้าหญิงมองโกล และเป็นนางร้ายด้วย
มีสามีโง่เช่นนี้ปวดหัวตายชักค่ะไม่รู้พวกนางจะแย่งกันไปทำซากอะไร
เห็นด้วยกับความเห็นข้างบน
แต่สมัยโบราณไม่มีความรู้ด้านพันธุศาสตร์ทำให้พวกแม่นางทั้งหลายอาจจะไม่รู้ว่าความฉลาดถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์
หากรู้พวกนางควรจะคิดเผื่อลูกบ้าง ว่าถ้าพ่อซื่อบื้อแบบนั้น ลูกอาจจะได้พ่อมา....
เม้นท์นี้ลากเข้าทะเลกันอีกละ >0< 55555
ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับผม แก้แทบไม่ทัน!
5555555555 แสดงให้เห็นถึงความว่างของคนเราค่ะ
เราเปล่าลากออกทะเลนะ เราแค่ยกตัวอย่างจากปรมาจารย์นิยายจีน กิมย้งที่มีฉายาว่าเสื้อสวรรค์ไร้ตะเข็บเท่านั้นเอ๊ง
เส้นขอบฟ้าไปทางไหนค่ะ?
จริงๆไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะเขาหรอกแต่อยากเป็นลูกเรือที่ดีค่ะ555
รวมกันเราอยู่แตกหมู่เรือจม
เราจะออกไปแตะแกรนด์ไลน์เพื่อชิงวันพีชด้วยกันใช่ไหมคะ
(จากนิยายจีน สู่...การ์ตูนญี่ปุ่น)
อย่างน้อยเราขอดึงกลับประเทศจีนก่อนละกัน ใครรู้จักแปลว่า...รุ่นเดียวกันแน่นวล
ลั่นเลยค่ะ 55555555
ซีรีย์มังกรหยกนี่ผมชอบเอี้ยก้วยที่สุดล่ะ ฉลาด เจ้าเล่ห์ และกินสาวสูงวัย (ฮา) ส่วนเนื้อเรื่องภาคดาบมังกรหยกนี่ก็พีคช่วงแรก (ตอนโชว์วิชาเคลื่อนจักรวาล+เก้าเอี๊ยง) ก่อนจะค่อย ๆ แผ่วกับความซื่อบื้อของเตียบ่อกี้ =______=
ภาคนี้สาว ๆ เยอะแต่ผมชอบเสี่ยวเจียวที่สุดล่ะ น่าเสียดายที่ต้องออกจากฮาเร็มไปบูชาโซโลอัสเตอร์เสียก่อน (ฮา)
5-6 เอาน่า คิดดูขนาดก๊วยเจ๋งซื่อบื้อ ยังได้ลูกฉลาดอย่างก๊วยเซียงเลย (อัตราส่วน 1:3)
กรณีของก๋วยเจ๋งได้ลูกที่สมองทึบมาสองแต่ได้ลูกสาวที่ฉลาดเหมือนอึ้งย้งมาหนึ่งนับว่ายังพอรับได้ค่ะ
ส่วนภาคของเอี้ยก้วยนี่พระเอกดีงามพระรามแปดมากค่ะ เพียงแต่ก็เป็นภาคที่ทั้งพระเอกและนางเอกน่าสงสารมากที่สุดด้วยเช่นกันค่ะ
ภาคของเตียบ่อก็นี่อ่านแล้วปวดตับไตไส้พุงมากที่สุด เพราะเราไม่ชอบทั้งพระเอกและนางเอกเลย แต่เรากับไปชอบ เอี้ยเจเจ้และเสี่ยวเจียวแทน 5555
ใน 8 เทพอสูรมังกรฟ้า ตอนอาจูตายที่เราก็ร้องXXXหนักมากแล้วนะ ตอนจบของเฉียวฟงนี่คูณสอง
คุณกิมย้งคะ คุณจะพลิกเรื่องราวอะไรขนาดนั้นตอนเฉลยเรื่องราวสกุลต้วน (ต้วนเจิ้นสุนนี่ก็ฮาเร็ม แถมจริงๆ มีแต่ลูกสาว) สรุปมีแต่คู่ซีจู๋ที่โอเค
กิมย้งชอบเขียนให้นางมารเป็นนางเอกดีจริงๆ ในกระบี่เย้ยยุทธจักร นางเอกก็นางมารอีกนี่นา (นับรวมตงฟางเป็นนางเอกด้วยไหม?)
8 เทพอสูรมังกรฟ้านี่ก็เป็นอีกเรื่องที่โครตหักมุมยิ่งอ่านก็ยิ่งเครียด
ใช่ ๆ กระบี่เย้ยยุทธจักนางเอกก็อยู่พรรคมารอีก (ตงฟางอย่าไปน๊าบบบบบบบบ)
ทำไมเรากลับคิดว่าถ้าเจ้าของกระทู้ใช้คำว่า "กระจกเงา (Mirror)" อาจจะพอกินความหมายเดียวกับคันฉ่องได้ เพราะเทคโนโลยีการนำโลหะมาขัดให้มันเงาเพื่อสะท้อนภาพ กับการนำกระจกใสฉาบปรอทด้านหนึ่งใช้เพื่อสะท้อนภาพเหมือนกันได้ ในภาษาอังกฤษยังใช้ Mirror เหมือนกัน แค่อาจต้องระบุวัสดุว่าเป็นแก้ว หรือโลหะ
เรื่องความสามารถในการสะท้อนมันทำหน้าที่ได้ค่ะ แต่ว่าโลหะน่ะจะมีข้อเสียอยู่อย่างค่ะ หากได้รับการกระทบหรือบิดงอเล็กน้อยภาพที่สะท้อนจะบูดเบี้ยวค่ะ เรานึกถึงที่บ้านเรามีกระจกเก่าอยู่บานหนึ่งค่ะ เป็นกระจกหล่อออกมาเป็นทรงมียกมุมอะไรสวยงาม ด้วยเทคโนโลยีสมัยที่ผลิตนั้น ทำให้เกิดข้อเสียอย่างหนึ่งคือ พื้นผิวกระจกไม่อาจเรียบเสมอกันค่ะ เวลาที่ส่องในระยะต่างกันหรือเปลี่ยนมุม ภาพเสมือนหัวตั้งที่กระจกแสดงออกมามันหลอกตามากค่ะ บางทีเห็นหน้าบูดเบี้ยวเลยทีเดียวเชียวค่ะ เราเล่นมาตั้งแต่เล็กเลย พอดูหนังจีนรุ่นเก่าก็เลยเข้าใจค่ะ ขนาดถาดสเตนเลสที่ใช้ๆ ในแล็บ ใช้ได้ไม่นานก็จะมีอาการนี้ค่ะ เวลาถ่ายรูปของบนถาดภาพสะท้อนมักออกมาบูดเบี้ยว
ซึ่งหมายความว่า คิ้วรูปใบหลิวของฮูหยินอาจจะไม่เท่ากันค่ะ ทุกวันนี้เบลนด์คิ้วตัวเองยังไม่เท่ากันเลย กระจกขยาย x 3แล้วนะ
เรามองว่าความคิ้วเป๊ะให้สามีเขียน ก็แค่การอ้อนหรือกิริยาเชิงกามารมย์แบบนักประพันธ์เฉยๆ ไม่เช่นนั้นก็คงจะเบี้ยวกันมาตั้งแต่ก่อนแต่ง เบี้ยวกันจนเป็นกิจลักษณะเฉพาะไป ใครไม่อยากเบี้ยวแล้วไม่มีสามีก็คงจะต้องมีบ่าวสักหน่อย 555 ส่วนว่าภาพคมชัดหรือไม่นั้น ก็ตามภาพประกอบนะคะ แต่คิดว่าไม่น่าเอาถาดสเตนเลสมาเทียบกับความหนาของคันฉ่องโบราณเลย ถาดสเตนเลสนอกจากจะมีคุณสมบัติต่างกันแล้ว ความหนามันน้อยกว่าเทคนิคการหล่อสมัยโบราณอีกค่ะ ที่เคยเห็นน่าจะบางพอกันได้ ก็มีมโหระทึกโบราณที่พบในอุษาคเนย์ที่เคยเห็นว่าพื้นผิวบางมากๆ จากการฉลุดุนลายสำริดขึ้นมา
ตามที่เราเคยอ่านในหนังสือมานะคะ สมัยก่อนครอบครัวที่มีฐานะเค้าจะมีบ่าวคอยแต่งหน้าทำผมให้ ผู้หญิงสมัยนั้นเขาทำอะไรเองแทบไม่เป็นค่ะ ส่วนพวกชาวบ้านทั่วไปเขาไม่ค่อยแต่งหน้ากันอยู่แล้วเพราะเครื่องสำอางในสมัยนั้นราคาจะแพงมากครอบครัวคนธรรมดาซื้อไม่ไหว
สับไม่เป็นแต่มารออ่านนิยาย
นี่ก็อีกคน กดดันนนน >0<
โป๊กๆๆ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?