พฤติกรรมแปลกๆ ระหว่างเขียนนิยาย?

เวลาจะพิมพ์นิยายจะรู้สึกง่วงทันที แล้วก็หลับไปเลยอย่างรวดเร็ว

มีแต่พฤติกรรมในการอู้ค่ะ หาเรื่องนั่นเรื่องนี่มาทำ แต่ไม่ยอมเขียน จริงๆ เขียนจะเขียนท่าไหนมันก็เขียนได้แค่อากาศไม่ร้อนเกินไปไม่มีเสียงหนวกหูก็เขียนได้แล้วล่ะค่ะ

ส่วนความเรื่องมากอื่นคือ หามาทำตัวเองดูเยอะ ทั้งที่ไม่มีก็เขียนได้ หลังๆ พยายามตัดสิ่งเร้าอื่นออกไปค่ะ จะได้มีสมาธิกับการเขียนอย่างเดียวเท่านั้น

เวลาเขียนๆอยู่เราเป็นอะไรก็ไม่รู้ค่ะ ชอบทำหน้าทำตาตอนพิมพ์ไปด้วยเเบบทำหน้าเฉยๆไม่เป็นต้องมีอารมณ์ร่วมกับตัวละครเสมอ เเล้วพอเวลาคิดออกอ่ะ จะไม่พิมพ์หรือเขียนทันที เราจะลุกแล้วเดินออกไปหน้าบ้าน เเล้วค่อยกลับเข้ามาเขียนใหม่5555555555555555

เวลาพิมพ์ๆ นิยายแล้วชอบนิ่วหน้า แล้วก็เอียงคอ

เวลาเราคิดตอนต่อไปได้แล้ว เราก็จะรีบมาเขียนทันที พิมพ์เร็วและรัวมาก จนบางทีพิมพ์คำผิดไปหลายคำเลยค่ะ พอเขียนจนหมดแล้ว เราไล่ดูใหม่ ก็เจอคำผิดเยอะมากเลย เลยลบและแก้ใหม่อีกครั้งค่ะ555 บางทีตอนเขียนนิยาย ก็จะหาของว่างกินไปพิมพ์ด้วย จนตอนนี้อ้วนแล้วค่ะ555+

เราพิมพ์ไปขมวดคิ้วไปค่ะ เพราะคิดในใจตลอดว่า ประโยคนี้ดีมั้ย หรือ เอาอีกเเบบนึงดี คิดไปคิดมาทั้งวันได้เเค่ฉากเดียวค่ะ 5555

ชอบเขียนบทสนทนาเป็นอิ้งก่อน หรือบทบางบทเป็นอิ้ง (สั้นๆ)

แล้วค่อยมาแปลเป็นไทยทีหลังค่ะ ฮ่าๆๆ

แล้วก็จะเจอปัญหาว่า แปลเป็นไทยแล้วไม่ได้อารมณ์ที่ต้องการ

ยกตัวอย่างเช่น

" don't get too close, because if you did you will lose the entire. "

จะแปลเป็นไทยยังไงให้มันได้อารมณ์นี้นะ อย่าเข้ามาใกล้มากไป เพราะถ้าเธอ

ทำ (ใกล้มากไป) เธอจะสูญเสีย แบบ จะใช้คำว่าไรดีว้าาา

เสียทั้งหมด เสียภาพรวม เสียทุกอย่าง เสียอะไรดี ฮ่าๆๆ

หรือ

you can't break me

i'm already broken

and my pieces will make you bleed.

เธอ ( ตี - ทำลาย) ฉันไม่ได้หรอก

ฉัน (ถูก ตี - ทำลาย) ไปเรียบร้อยแล้ว

และ (เศษ - ชิ้นส่วนที่ถูกตีแตก) ของฉันจะบาดคุณให้เลือดออก

โอ้ยย แปลออกมาได้ทุเรศมาก !!!

เปิดพจนานุกรมค่ะ เวลาคิดคำออกมา มันจะเป็นภาษาอังกฤษอยู่ในหัว คือรู้ว่ามันแปลว่าอะไรในภาษาอังกฤษ แต่ไม่รู้ว่าคืออะไรในภาษาไทย

ของเราคือเขียนไปกินไปค่ะ ของกินอะไรอยู่ใกล้มือคว้าเข้าปากหมด ถ้ามีถ้วยก๋วยเตี๋ยวอยู่ใกล้ ๆ ก็โซ้ยไปเขียนไป สักพักก็ลุกเดินไปเดินมาเหมือนคนอยู่ไม่สุข 55555

นั่งอยู่หน้าคอม ครุ่นคิดสิ่งที่จะเขียนอยู่ซักพักแล้วเริ่มเขียน....ผ่านไปได้สองบรรทัด เพลงหน้าปากซอยของสิงห์น้อยก็ผุดขึ้นมาในหัว....พับเวิร์ดนิยายลงแล้วเข้ายูทูป(ในใจคิดว่า...เอาวะฟังเเป้บเดียว เดี่ยวค่อยมาปั่นต่อ)....เพลงจบไป...รายชื่อหนังก็ผุดขึ้นมาต่อ(เอาวะ....ดูชั่วโมงเดียว เดี่ยวค่อยมาปั่นต่อก็ได้ นิยายไม่ไปไหนหรอก)....ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หนังจบไปหนึ่งเรื่อง....หิว....เปิดเวิร์ดนิยายขึ้นมาว่าจะเขียนต่อ....แต่ก็พับลงอีก...เริ่มหิวหนัก(เอาวะ....เดินไปเซฯหาไรกินเเป้บเดียวเดี่ยวค่อยมาปั่นต่อ) เดินไปกลับหาไรกินบวกเวลากิน...กว่าจะเสร็จผ่านไปชั่วโมงกว่า อิ่มแล้วก็ตามกมลสันดานคือหนังตาหนัก(เอาวะงีบซักหน่อยเดี่ยวค่อยมาปั่นต่อก็ได้) ผ่านไปพักใหญ่ก็ตื่น...ลุกขึ้นมานั่งหน้าคอม เปิดเวิร์ดนิยายขึ้นมา...ยังไม่ทันพิมพ์ เหลือบเห็นเวลาซะก่อน เฮ้ย!เที่ยงคืนครึ่งแล้ว....(นอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า....เดี่ยวค่อยมาปั่นต่อตอนเลิกงานดีกว่า)

สรุปแล้ว....ทั้งวัน ได้มาสองบรรทัด(ขนาดมีกำลังใจอันเเรงกล้านะเนี้ยยังเป็นไปได้ขนาดนี้....เฮ้อ...ชีวิต)

ว่าแล้วก็ซักหน่อยดีกว่า....จาได้หลับสบาย

เราชอบแต่งไปขำไปค่ะ555ไม่รู้เป็นไร

ชอบตัดเล็บเวลาคิดไม่ออก หรือเวลาที่คิดสมองกำลังทำงานได้ที่ชอบเดินเล่นสักพักให้สมองทำงานช้าลงแล้วกลับมาเขียนใหม่ เป็นพวกสมองแล่นมากๆแล้วร่างกายทำตามไม่ทัน หลังๆมามีการสมบทบาทเป็นตัวละครที่กำลังเขียนอยู่ด้วย พูดไปพิมพ์ไปใส่น้ำเสียงด้วยเพื่ออรรถรส 555

เมื่อก่อนแต่งไปแล้วชอบทำท่าประกอบ เช่นเขียน เดาะลิ้น ก็นั่งเด่ะลิ้นจริงๆ หรือเขียนพวกใบชา เราก็จะหยิบชามาเคี้ยวเพื่อชิมรสชาติของใบชา แต่เหมือนเคี้ยวใบไม้เลย

ทว่าเดี๋ยวนี้ฟังเพลงไปด้วยอย่างเดียวแล้วจะชอบฟังเพลงที่เกี่ยวกับเนื้อหานิยายค่ะ:)

เปิดไฟล์นิยายมาเรียบร้อย พร้อมเขียนเต็มที่ พอเขียนไปได้ 1 บรรทัด

"อืม... ยังไม่ได้เช็คเฟสบุ๊คนี่ เปิดดูหน่อยดีกว่า "

แล้วก็หายไปครึ่ง ชม. พอกลับมาที่หน้าไฟล์นิยายต่อ เขียนไปได้อีก 1 ย่อหน้า

"เอ... บรรยายยังไงดีน้า นึกไม่ค่อยออกเลย หัวตัน ๆ ไปพักเช็คบอร์ดเด็กดีแป๊ปน่าจะหาย"

แล้วก็หายไปอีกครึ่ง ชม. พอเปิดกลับมาที่ไฟล์เดิมต่อ

"อ่า... เมื่อกี๊เขียนถึงไหนแล้วนะ ไหน ๆ ดูซิ"

แล้วเราก็กลับมานั่งอ่านทวนของเก่า แล้วก็พบว่าเจอจุดน่าขัดใจเพียบ

"โอ๊ย! เขียนไรไปเนี่ย ไม่ไหว ๆ ตรงนี้ก็น่าแก้ ตรงนั้นถ้าเปลี่ยนเป็นแบบนั้นก็น่าจะดีกว่า มา ๆๆ เปลี่ยนใหม่ให้หมด"

และแล้ว ย่อหน้าเดิมที่เคยเขียนไปนั้น ก็กลายเป็นเวอร์ชั่นใหม่ที่ความยาวเท่าเดิม! แถมบางทีก็สั้นลง!! และเมื่อเราเขียนไปได้อีก 1 ย่อหน้า

"เอ... ตรงนี้ตัวเอกควรจะรู้สึกยังไง ควรจะพูดโต้ตอบอะไรกลับไปนะ มองภาพไม่ค่อยออกเลย กลิ้ง ๆ หน่อยน่าจะนึกออก"

แล้วเราก็ลงไปกลิ้งบนที่นอน นึกไปกลิ้งไป นึกอีกก็กลิ้งอีก เจอหมอนนุ่ม ๆ แล้วสุดท้าย...

"เห้ย! เช้าแล้วนี่หว่า เผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย เกือบสายแล้วด้วย งั้นนิยายก็... ก็มันไม่เสร็จนี่ คนอ่านคงรอได้ล่ะ เนอะ!"

มันก็เป็นประการะฉะนี้แล...

แสดงค่ะ...แสดงเองเลย 555555555555555 เขียนเสร็จละจะนั่งอ่านออกเสียง ทำเสียงเล็กเสียงใหญ่ ฉากไหนเศร้าๆ ก็จะนั่งพูดคนเเดียวแล้วน้ำตาไหล เล่นหูเล่นตาเหมือากับเป็นตัวละครนั้น ถ้าเขียนเสร้ตแล้วก็จะร้องดังๆ ว่าเสร้จแล้ว ชมตัวเองว่าในที่สุดก็เขียนจบสักที แถมเป็นไปตามที่ต้องการ จากนั่งก็ปิดเวิร์ดนอนเล่นโทสับอย่างสบายอารมณ์ //พ่อเคยเกือบผ่านมาเจอตอนนั่งพูดคนเดียส เงียบแทบไม่ทัน ...,,,

ชอบอ่านนิยายเรื่องอื่นไปพร้อมกับเขียนนิยายตัวเองไปด้วยค่ะ

ทุกครั้งเวลาจะพิมพ์นิยาย จะใช้ที่อุดหูเอ็กเตอร์ไปด้วย ถ้าไม่ใส่ก็จะเขียนไม่ได้ + สลับกับอ่านหนังสือ + เล่นเกมมือถือ

เราชอบฟังเพลงที่ขัดกับอารมณ์นิยายค่ะ อย่างสมมุติว่ากำลังแต่งดราม่า เราจะฟังเพลงร็อคไปด้วย ถ้าแต่งฉากฮาๆ เราจะฟังเพลงเศร้าๆ ไม่รู้ทำไม5555 เวลาแต่งออกมาดี เราจะวิ่งไปกระโดดกอดแมวแล้วก็โม้ให้มันฟัง(ถึงแม้จะได้รอยข่วนกลับมาก็ตาม) เวลาคิดไม่ออกก็จะทึ้งหัวตัวเอง สักพักก็จะเบะปากแล้วคว้าขนมมากินอย่างเกรี้ยวกราด จากนั้นอารมณ์จะดีขึ้นมาทันทีแล้วกลับมาแต่งต่อได้ ดูพิลึกยังไงไม่รู้5555555

ไม่รู้ว่ามันเป็นได้ยังไง แต่ชอบเขียนนิยายตอนที่อยู่ในห้องเรียน ครูเดินผ่าน รู้สึไอเดียพุ่ง ถึงจะไม่ค่อยมีเวลาเขียนจะครูส่องอยู่ตลอด ฮาาาา

จะอินไปกับอารมณ์ของนิยายค่ะ ถ้าวันไหนเขียนฉากเศร้าก็จะอยู่คนเดี่ยวนั่งหน้านิ่งเหมือนหุ่น ถ้าเขียนตอนที่โรแมนติกก็อยู่กับคนข้าง

วิ่งไปรอบๆบ้านค่ะ แล้วก็วิ่งวนไปๆๆๆ

ชอบร้องเพลงแล้วพิมพ์เนื้อเพลงแทน พิมพ์บ่อยมาก 55555555

นั่งเล่นคอมพอนึกบทออกก็เขียนต่อ แล้วกลับไปเล่นต่อ

ชอบทำสีหน้าตามที่บรรยายในนิยายค่ะ เลยชอบโดนเพื่อนมองแรงเพราะเดี๋ยวขมวดคิ้ว เดี๋ยวอมยิ้ม หนักสุดก็หัวเราะหึๆในลำคอตามพระเอก แล้วเวลาหาที่แต่งก็ต้องนั่งหันหลังชนผนังค่ะแล้วเช็กให้ดีว่าจะไม่มีกระจกสะท้อนหรือว่ามุมอะไรที่คนอื่นจะเห็นหน้าจอ ต้องทำตัวลึกลับๆเหมือนกลัวคนอื่นรู้ว่าพิมพ์อะไรอยู่ 5555 พอมีคนเดินมาใกล้ๆสักระยะสามเมตรก็กดย่อหน้าต่าง ไม่รู้เป็นไร แต่ขำตัวเองเหมือนกัน

ส่วนท่านั่งประจำตอนแต่งคือเอาขาขึ้นมาพาดที่วางแขนของเก้าอี้คอม(นี่ก็ทำอยู่) ถ้าไม่พาดจะนึกไม่ออก เพราะงั้นเวลาแต่งที่รร.เลยไม่ค่อยได้งาน 5555555

แปลกสุดๆคือ ช่วงที่หัวร้อนๆ หรือ เศร้ามากๆ เราจะเขียนได้เยอะขึ้น เขียนได้ยาวกว่าเวลาปกติ แต่แปลกกว่าคืิอ ถ้าหิวๆแล้วมาเขียนนิยาย พอเขียนไปเรื่อยๆก็หายหิวทั้งที่ควรจะหิวมากขึ้น แต่เปล่า อาการหิวจะหายไปเลย