บางทีการมาเรียนต่างประเทศก็ไม่ได้สวยงามเสมอไป(โฮสเเฟมิลี่)

[becauseyou'remine]

สวัสดีค่ะ

เริ่มเลยนะคะ เราได้มีโอกาศมาเรียนต่อที่ต่างประเทศ(ไม่ใช่นักเรียนเเลกเปลี่ยนนะคะ) เราอยู่ประเทศนิวซีเเนด์นะเรามาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เป็นเวลา2ปี ปีนี้ก็เข้าปีที่สองเเล้ว คือเราต้องอยู่กับโฮสเเฟมมิลี่ค่ะ บ้านเรามีห้าคนค่ะรวมเราด้วยก็หกคน มี โฮสมัม โฮสเเด๊ด มีน้องสาวสองคน คนนึงอายุ15ปี อีกคนอายุ12ปี เเล้วก็เด็กเเลกเปลี่ยนจากญี่ปุ่น เราก็เเฮปปี้นะ เเต่มันมีเเค่บางเรื่องที่เรารู้สึกว่าเค้าเห็นเเก่ตัวอะ คือประเทศที่เราอยู่ต้องนําอาหารกลางวันไปทานที่รร.เอง โฮสมัมเราเป็นคนจัดการค่ะ คือในหนึ่งกล่องปกติก็จะมี เเซนวิช ผลไม้ ขนม เเล้วก็อาจจะมีที่เป็นธัญพืชเเท่งๆด้วยอะค่ะ ที่สําคํบเลยอะค่ะ คือเเซนวิช เอาจริงๆเพื่อนๆทุกคนก็อาจจะคิดว่าเป็นเเฮมชีสหรือปลาทูน่าอะไรงี้ใช่ไหมคะ เเต่ของเราคือเเซนวิชผักกาดค่ะ มันมีเเค่ผักกาดจริงๆ บางวันก็เป็นพริกหวาน เเต่ลูกสาวเค้าอีกสองคนได้อีกอย่างไปโรงเรียน เราก็เเบบเนอะก็นั่นลูกเค้า เค้าก็คงจะดูเเลดีกว่าเรา บางวันอาหารเย็นก็มีเเค่ขนมปังเเผ่นเดียวเเล้วก็เรียนกกินข้าวตอน3ทุ่มครึ่ง(คือมันทํายากขนาดนั้นเลยหรอ) โฮสมัมเราเค้ไม่ยอมคุยกับเราเลยค่ะ ถ้าสามมุติว่ามีเรื่องด่วนๆที่เค้าต้องบอกเค้าจะเลือกวิธีการเขียนโน๊ตเเปะไว้ที่โต๊ะกินข้าวเเทน ทั้งๆที่เค้าเราก็เดินสวยกันไปมาตลอดในครัว เราก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร เเต่โฮสเเด๊ดเป็นคนดีมากๆๆๆๆๆๆ เค้าพยายามชวนเราคุยตลอด ถามเรื่องวันนี้เป็นยังไงบ้าง เเต่ก็จะโดนโฮสมัมสวนกลับมาว่า "หยุดถามคําถามพวกเค้าได้เเล้ว จะไปคุยด้วยทําไม" ตอนเราได้ยินเราอึ้งเลยค่ะ คือเราไม่เคยทําตัวไม่ดีในบ้านเลย เราเล่นกีฬาของโรงเรียนค่ะ เพราะฉะนั้นจะมีเเข่งทุกๆวันเสาร์ ซึ่งมันก็ค่อนข้างไกล เราเลยขอให้โฮสไปส่ง ตอนเราไปถาม เค้าถอนหายใจเเล้วถามเราห้วนๆว่า "กี่โมง" เราเลยบอกเวลาเค้าไป เคค้าก็ตอบว่า "ไปรับไม่ได้นะ เเม่จะมาหาที่บ้าน" เราก็ตอบโอเคไป เเต่ในใจเราอะ โคตรเสียใจอะเเบบคือถ้าไม่สะดวกก็บอกสิ เเล้วเย็นวันนั้นเเม่เค้าก็ไม่มาค่ะ เราพยายามจะเข้าใจเค้านะ เราพยายามคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเค้าเหนื่อยเค้าเลยไม่ยอมคุยกับเรา เเต่เอาจริงๆเราก็เหงา มีเรื่องที่กังวลเหมือนเด็กทั่วๆไป เเต่ครอบครัวเราไม่ได้อยู่ที่นี่เราไม่อยากโทรไปหาเเม่เรา เพราะเรากลัวเค้าเป็นห่วง เเต่ผลสุดท้ายเราก็ต้องบอกค่ะ มันทนไม่ไหวจริงๆ ทุกวันนี้เราอยู่บ้านนี้เหมือนคนเช่าบ้านอยู่ คือด้วยความที่เราไม่ได้มาในฐานะนรเเลกเปลี่ยน เราเลยต้องจ่ายค่อนข้างเยอะ ที่เยอะที่สุดเลยคือค่าบ้านพัก คือในนั้นเค้าเขียนว่าเรามีสิทธิ์ใช้ของในบ้านได้(ซึ่งต้องได้รับการยอมรับจากโฮส) ตอนที่มาโฮสเราก็โอเคค่ะ เค้าบอกใช้ได้ทุกอย่างเลย เเต่เราก็ไม่ได้ใช้หมดหรอก ของส่วนใหญ่ก็ไข่ไวเทําอาหารเช้า ผลไม้บ้าง เเล้วก็ผงซักฝอก เเต่พอมาหลังๆนี่เค้าเอาไปซ่อนค่ะ เราก็เจอที่ซ่อนเค้านะ เเต่ก็ไม่กล้าหยิบออกมาใช้อยู่ดี ก็เลยต้องไปซื้อเองตลอด ไม่ว่าจะเป็นอาหารหรือของใช้ต่างๆ ซึ่งมันเเพงงงงงงงงงงมากกกกกกกก
เราได้มีการไปคุยกับครูที่รรเรื่องโฮสเราครั้งนึง ครูเค้าเลยตัดสินใจมาคุยกับโฮสเราให้ รู้ไหมคะว่าก่อนมาเค้าจัดบ้านใหม่หมดเลย ตอนเเรกครูเราจะมาตอนเย็นวันที่บอกโฮสเลย เเต่โฮสเราบอกว่าไม่ว่างขอวันถัดไป คือเค้าเอามาจัดบ้านนั้นเเหละค่ะ ซื้อของเข้าตู้(ทั้งๆที่ปกติไม่มีอะไรเลย) หลังจากที่ครูเราคุยมันก็เหมือนจะดีขึ้นนะคะ เเต่มันกลับกลายเป็นว่าเราเรื่องมากเเละจะเอาทุกอย่างที่อยากได้ คือเพื่อนเราที่รรคนนึงสนิทกับลูกสาวโฮสเรา คือเหมือนลูกสาวโฮสเราไปบอกเค้าว่าเรากับเด็กญี่ปุ่นอะกินของในตู้เย็นหมดเลย พอเเม่เค้าซื้อไรมาก็กินหมด(คือตอนเพื่อนเล่าอะ เราอยากสวนมากๆเลยว่า นมซักอึกยังไม่ได้กินเลย) คือเราเสียเงินส่วนตัวเราไปกับการซื้อของกินทุกวัน เพราะเรารู้ว่เรากลับมาบ้านมันไม่มีอะไรให้กินเลย เเต่เรายังต้องจ่ายเงินเเพงๆให้กับครอบครัวนี้ตามปกติทุกเดือน ทั้งๆที่เราไม่ได้อะไรเลย ไหนจะที่เค้าไม่ยอมคุยกับเราอีก
เราสงสารพ่อเเม่เราค่ะ พ่อกับเเม่บอกตลอดว่าไม่เป็นไรนะ ถ้าเงินมันไม่พอเดี๋ยวเเม่ส่งไปให้อีก คือเราไม่ได้อยากได้เงินเพิ่ม เราอยากให้โฮสเค้าเห็นใจเราบ้าง เราก็มีความรู้สึกเหมือนกัน บางครั้งลูฏสาวเค้าพาเพื่อนมาบ้านเยอะๆ เเล้วเวลากินข้าวเย็นที่บ้านพวกเค้าก็จะมานั่งด้วย เเล้วก็มานั่งขําเรา พอมีอาหารอยู่บนโตํะเหลือสําหรับเราก็บเด็กญี่ปุ่น พวกเค้าก็จะบอกว่ายังไม่อิ่มเเล้วก็ตักไปกินเเล้วก็หันมามองหน้าเราเเล้วก็ขํา เราก็ทําอะไรไม่ได้ก็เดินกลับเข้าห้องมาเงียบๆ

ปล.1นั่นเเหละค่ะ อันนี้คือด้านเเย่ๆของบ้านเรา เเต่เรื่องๆดีๆก็มีอีกนะ ความรักก็มี555555 เราเเค่อยากให้ทุกคนคิดว่า การมาเรียนที่ต่างประเทศมันไม่ใช่ว่าทุกคนจะเเฮปปี้กับครอบครัวที่อยู่เสมอไป เพราะยังไงเเล้วเราก็เป็นคนอื่นสําหรับบ้านเค้าอยู่เเล้ว ถ้าคนไหนได้บ้านดีก็ดีไป เเต่ถ้าเจอเเบบเรามันก็คงต้องทําใจอะค่ะ เราไม่อยากเปลี่ยนเพราะมันวุ่นวายมากๆ เราเลยทน คิดซะว่าเอาไว้นอน ตื่นมาตอนเช้าเราก้ไปมีความสุขที่รร.เอา
ปล.2อยากให้เราเขียนเรื่องอะไรอีก หรือมีคําถามอะไร คอมเม้นไว้นะเดี๋ยวเรามาตอบ


ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านนนนน