เขียนนิยายกันมากี่ปีแล้วคะ
ตั้งกระทู้ใหม่
บุคลิกเราไม่ใช่คนเพ้อฝัน คนรอบข้างจึงบอกว่าอย่าเขียนเหอะสงสารคนอ่าน แต่เราคิดว่าจะลอง
......
'คำว่าสู้กับคำว่าดันทุรังมันไม่เหมือนกัน' คาดว่าหากเขียนไปสักปีสองปีไม่เวิร์คก็คงเลิกเขียน ปวดตาปวดหลัง (กลับมาอ่านอย่างเดียว ฮ่าๆๆๆๆ)
อยากรู้ว่าเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในบอร์ด ที่ยังเขียนนิยายกันอยู่เนี่ย เขียนกันมากี่ปีแล้วคะ
ส่วนเรื่องเขียนแล้วประสบผลสำเร็จแค่ไหน เราก็อยากได้ข้อเสนอแนะเช่นกัน คิดว่าเป้าหมายของไรต์เตอร์แต่ละคนคงไม่เหมือนกัน
บางคนอยากได้ยอดวิวเป็นล้าน
บางคนอยากเขียนแค่จบก็พอ
บางคนอยากตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์
บางคนอยากมียอดเฟบหลักหมื่น
บางคนอยากได้เงินจากค่านิยายหลักแสนไปนอนกอด (เสิร์ชในพันทิปบอกว่าได้เล่มละ 80,000 บาทต่อปี ก็เลยคิดว่าไรต์เตอร์น่าจะได้เรตนี้กัน)
บางคนอยากได้แค่คอมเม้นต์ให้กำลังใจ
บางคนอยากได้แฟนอาร์ตวาดรูปให้ อะไรประมาณนี้
ถ้าจะให้ดีรบกวนแชร์เป้าหมายให้ฟังร่วมกันหน่อยนะคะ ^^ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
-----------
update (10 hrs later) : หลังจากได้อ่านความเห็นของแต่ละคน ตัดสินใจไม่เขียนแล้วค่ะ มันไม่ง่ายเลย TT
(จำนวนคนโหวต 82 คน)
หมดเวลาโหวตแล้ว
PearHwangHT
6 มิ.ย. 61 เวลา 13:59 น.
2,049
views
33 ความคิดเห็น
ไม่นานค่ะ แค่หกเดือนกับอีกสิบวัน
เป้าหมายตอนนี้มันยังไม่ผุดออกมาเลยค่ะ (ฮ่า ๆ) ทุกวันนี้เขียนเพราะรีดที่เข้ามาคุยด้วยบ่อย ๆ นี่แหละค่ะ เขาสนุกที่จะอ่านเราก็สนุกที่จะเขียน เขียนเสร็จก็อัพแบบตอนต่อตอนไม่มีกั๊ก พออัพเสร็จพูดคุยเล่นกันผ่านคอมเม้นต์ถกเรื่องนิยายกับรีดในแต่ละตอนสนุกดีค่ะ ได้รู้ว่าเขาอินถึงขนาดเอาไปจิ้นกับตัวละครอื่น ๆ มันก็ให้ความรู้สึกที่แปลกใหม่ ได้เห็นเขาเดาเนื้อเรื่องตอนต่อไปแล้วเราก็ขำ ๆ เพราะเมื่อไหร่ที่เขาเดาถูกเราก็มักจะฉีกมันออกเสมอ (ฮ่า ๆ)
ความเร็วในการอัพในแต่ละตอนของเราไม่คงที่ แต่ส่วนใหญ่จะอยู่ที่ประมาณ 3-5 วัน ถ้าติดงานก็ประมาณ 7 วัน ลงประมาณนี้ก็ไม่นับว่าเหนื่อยเพราะไม่ได้รีบเขียนอะไร
ป.ล.สิ่งที่หวังในตอนนี้คือแฟนอาร์ตสักรูปล่ะมั้งค่ะ (ฮ่า ๆ)
แฟนคลับเยอะ ยอดวิวท่วมท้น อันดับเก๋กู๊ด เขียนหกเดือนเองเหรอ เก่งมากๆเลยค่ะ คาราวะสามจอก
ขอบคุณมากค่ะ (แอบเขิน)
มีหัวข้อ "ไม่ระบุ" ไหม กลัวคนหาว่าแก่ อิอิ
ไม่เอาอายุคนเขียนค่ะ เอาอายุเขียนงานเฉยๆ เราอาจจะเขียนตั้งแต่ 5 ขวบก็ได้ ตอนนี้ 20 ปี
สิริรวมก็เขียนมาแล้ว 15 ปี อะไรแบบนี้เป็นต้น 55555
เอาจริงๆ รวมช่วงเวลาที่พักไปเรียน หรือทำงานบ้าง
นับตั้งแต่เริ่มแรกมาก็เกิน 10 ปีแล้วล่ะครับ
แต่ 2/3 ในนั้นจะหมดไปกับการเขียนแฟนฟิค ก็เลยไม่ได้เน้นเรื่องการเสนอ สนพ. สักเท่าไหร่
ประเด็นการทำเงินจากงานเขียนเลยไม่ได้ซีเรียสมาแต่แรกครับ
สำหรับผมงานเขียนเป็นงานอดิเรกแบบหนึ่งล่ะนะ
เขียนมาทุกวันนี้ก็เพราะสนุก แต่ถ้ารู้สึกไม่สนุกเมื่อไหร่ก็พัก ดอง หรือเลิกไป บางเรื่องก็เข้าโหลดองไปแล้ว บางเรื่องก็ลองเขียนตามกระแสตลาดดู ฝึกเปลี่ยนแนวไป แต่ทุกวันนี้ก็ยังเขียนอยู่ครับ แล้วก็เขียนบทความฟุตบอลเอาเพลินลงที่เฉพาะกลุ่มทีมเชียร์ในพันทิปด้วย
ประเด็นที่ว่าสงสารคนอ่านเนี่ย ผมว่าไม่ใช่หรอกครับ เพราะไม่ว่าบทความหรือนิยายน่ะ คนอ่านต่างหากที่เป็นฝ่ายเลือก เราไม่ได้ไปบังคับเขาอ่าน หรือบังคับไปเขาก็ไม่อ่านอยู่ดี
ถ้าจะสงสารจริง เผลอๆ จะสงสารคนเขียนด้วยซ้ำไปที่ดึงคนอ่านไม่ได้ ไม่ว่าจะด้วยขาดประสบการณ์ จับกลุ่มตลาดไม่ได้ ยืนระยะงานไม่ได้ ฯลฯ
ถ้าจะสงสารคนอ่านน่ะ สำหรับผมแล้วคือกรณีที่นักเขียนไปต่อไม่ไหว ทั้งที่มีแฟนคลับแล้วมากกว่า นั่นเรื่องลำบากใจเลย เพราะเขาก็อยากรู้เนื้อเรื่องตอนจบ แต่บางทีภาระหน้าที่ผู้เขียนอาจไปด้วยกันไม่ได้เลยต้องหยุดเขียนลงทั้งแบบนั้น
คนเขียนนิยายเองผมว่าก็คาดหวังต่างๆ นานาล่ะนะ สำหรับผมแล้วอยากให้มีคนอ่านที่ชอบแนวที่เขียนตามผลงาน ตามให้กำลังใจ และผลักดันกระตุ้นช่วยกันไปเรื่อยๆ จนนิยายจบล่ะนะ
แล้วเรื่องตีพิมพ์อะไรจากนั้นให้เป็นอนาคตไป สำหรับงานเขียนที่ตอนนี้เป็นงานอดิเรกอยู่นี่ ให้มันออกมาต่อเนื่อง มีคนตามอ่าน จนจบได้ น่าจะถือว่าเป็นการปิดจบที่ดีที่สุดอย่างหนึ่งแล้วล่ะ
ข้อคิดที่ดีมากเลยค่ะ เราควรสงสารตัวเองก่อนใช่ไหมคะ เดี๋ยวเขียนแล้วไม่มีคนอ่านก็คงต้องตั้งกระทู้ดราม่าอีกแน่เลย TT
ขอบคุณสำหรับความเห็นนะคะ ประสบการณ์หลายปีมากค่ะ 10 ปีไม่น้อยเลยนะคะ ต้องใจรักมากๆเลย ^^
ผ่านอะไรมาประมาณหนึ่งเลยล่ะครับ แต่จนถึงตอนนี้ก็บอกได้เต็มปากเหมือนกันว่าเป็นงานอดิเรกไปแล้วจริงๆ
คือมีช่วงเวลาเหนื่อย เวลาท้อ ช่วงเวลาที่หยุดเขียนไปเหมือนกันครับ ดองนิยายไปก็หลายเรื่องอยู่
แต่ท้ายที่สุดจนวันนี้ก็ยังคงพิมพ์นิยายเรื่อยๆ อยู่เลยซะงั้น
ของแบบนี้ถ้ามองว่าเป็นงานอดิเรกแล้ว ผมว่าเข้าท่าดีออก
คนไม่เข้าใจจะชอบมองว่าไร้สาระ แต่ถ้าในแง่งานอดิเรก จะมีอะไรดีและง่ายเท่านี้อีกล่ะครับนั่น มีสมุด หรือมีคอมสักเครื่อง นั่งแช่ๆ ไปก็ทั้งผ่อนคลาย ฆ่าเวลา ไม่เสียเงินอะไร แถมมีชิ้นงานออกมาเป็นกิจลักษณะด้วย
ผมว่ามันเป็นอะไรที่ไม่ต่างกับการร้องเพลงด้วยนะ คือเหมือนได้ปลดปล่อยอินเนอร์ ออกมา แค่เปลี่ยนจากเสียงเพลงเป็นตัวอักษรเท่านั้นเอง
แต่ว่าถ้าตั้งเป้าจะเขียนงานยาวๆ อันนี้ก็ต้องวางแผนให้ดีๆหน่อย ศึกษาแนว ถามตัวเองว่าชอบไหม แล้วก็เผื่อใจ ผ่อนหนักผ่อนเบาไว้ด้วยล่ะนะครับ เพราะนิยายยาวๆ เป็นอะไรที่เฉพาะทางไม่น้อยเลย ถ้าไม่พร้อมจริงหรือใจไม่แข็งจริงก็อาจจบไม่ลงง่ายๆ
บางทีผมก็มีเปลี่ยนบรรยากาศจากนิยายยาวๆ ไปเขียนบทความสั้นๆ จบในตอนเหมือนกันครับ
เพิ่งครบปีไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเองครับ //หยิบพลุมาจุดฉลองคนเดียว
(แต่ถ้านับช่วงที่ก่อนจะเอาลงเว็บด้วยล่ะก็ คงประมาณสามหรือสี่ปีแล้วล่ะครับ)
ก่อนลงเว็บคือเอาไว้อ่านคนเดียวเหรอคะ ฟินเงียบๆ ความสุขคนเดียวที่แท้จริง
เขียนเอง ฟินเองครับ เพื่อนอย่าริอาจมาอ่านเด็ดขาด--
เห็นคนตอบข้อสุดท้ายเยอะก็เลยกล้าตอบ
เขียนตั้งแต่สมัยเด็กดีมีแต่นิยายแฟนตาซีค่ะ55
จะว่าไปก็ตลกดีนะ สมัยตอนนั้นคือมีแต่คนเอานิยายก็อปจากบล็อกจากเว็บบอร์ดมาลงเด็กดี เดี๋ยวนี้มีแต่คนก็อปจากเด็กดีไปลงเว็บอื่น 55
ข้อสุดท้ายเยอะๆ ดีเลยค่ะ จะได้เห็นว่านักเขียนส่วนมากก็ล้วนแต่เขียนมานานแล้วทั้งนั้น พวกนั้นเขียนหน้าใหม่ที่เขียนได้เดือนสองเดือนจะได้ฮึกเฮิม อิอิ
นับ ๆ ดูก็เขียนแบบจริงจังมาเกือบปีแล้วค่ะ ก่อนหน้านี้มีเขียนเรื่องสั้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ขอไม่นับนะคะ 555
เป้าหมายในการเขียนก็คือการนำเสนอมุมมองของตัวเองค่ะ พยายามจะแอบ ๆ ซ่อน ๆ มุมมองเล็ก ๆ น้อย ๆ ผ่านเรื่องราวที่ไม่ค่อยจะมีอะไร
มองเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งที่ทำแล้วรู้สึกสบายใจ
จริง ๆ อยากจะได้ค่าเขียนเยอะ ๆ มานอนกอดเหมือนกันนะคะ 555 แต่มองตามความเป็นจริงแล้วก็คิดว่าไม่น่าจะทำเงินได้ สำนักพิมพ์ไม่น่าจะสนใจเลยยังไม่หวังถึงตรงนี้ ตอนนี้ก็เลยเขียนตามใจตัวเองเป็นหลักค่ะ
เราตามอ่านพี่นาถอยู่นะคะ คุณเขียนได้ปีเดียว แต่เขียนแล้วทำให้ฟินได้ขนาดนี้ เก่งมากเลยค่ะ
ขอบคุณที่ชื่นชอบผลงานนะคะ
เขียนมาได้หกปีแล้วค่ะ ตั้งแต่ม.ต้น แต่ก็ยังพบว่าแนวนิยายยังล้มลุกคลุกคลานอยู่ดี ไม่ได้ผลตอบรับแย่แต่ก็ไม่ได้ดีที่สุด เรียกว่ากลาง ๆ จนบางทีก็อยากมีแฟนคลับเยอะแบบเขาบ้างนะ 5555
หลัง ๆ ปลงละ แอบมีนอยด์จนฮึดอยากปั่นมากนิดหน่อย แล้วก็พบว่าเราคงมาสายแฟนฟิคไปอีกยาว
โหย ตั้งแต่ม.ต้น เรายังอ่านแจ่มใสอยู่เลยค่ะ ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าฟิคคืออะไร
เขียนมาเกือบหกปีแล้วค่ะ
เป้าหมายสูงสุดของการเป็นนักเขียนคือ... อยากเห็นนิยายทุกเล่มของตัวเองอยู่บนแผงไปนานๆ
แบบขายได้ตลอด ขายได้เรื่อยๆ ไม่โดนเอามาเลหลัง ไม่ถูกสำนักพิมพ์เอามาลดราคา
มีพี่บอกว่ากว่าแกจะไปถึงขั้นนั้น มันยากมากเลยนะ ฮาาา นักเขียนในไทยที่ทำได้มีไม่กี่คนเอง
(นับหัวดูค่ะ นิยายใครยังไม่เคยถูกลดราคาสะบั้นหั่นแหลกบ้าง ทมยันตี กัลฐิดา อัญชรีย์ ฯลฯ)
ส่วนเป้าหมายอื่น ผ่านมาหมดแล้วค่ะ... ตอนนี้เลยเหลือแค่เป้าเดียว
ที่สูงมาก คงยากน่าดู แต่เราจะพยายามต่อไป
ปล. ตอนนี้ยึดอาชีพนักเขียนเป็นหลักค่ะ อาชีพรองคือรับวาดรูปเล่น ส่วนรายได้... ไม่รวยค่ะ แต่ก็ไม่จน พอมีพอกิน ถ้าบริหารดีๆ ก็อยู่สบาย (เล่มละ 80,000 ต่อปี เป็นรายได้ที่ไม่อัพเดทนะคะ บางคนฮอตมากจริงๆ ก็... ต่อเดือนยังมากกว่านั้นอีก พูดแล้วหนาวตอนยื่นภาษี บรื๋อ)
โอ้มายก็อดดดดดด บางเดือนมากกว่าแปดหมื่น!!! คือถ้าใครมาบอกว่านักเขียนไส้แห้งเนี่ย ต้องเอาไม้ตีปากเลยนะคะ ไม่จริงอย่างแรง
ตอนแรกก็สงสัยว่าล็อคอินนี้คือผู้ใด แหม พอรู้แล้วก็ไม่แปลกใจ ไรต์เตอร์วิวหลักล้านมาตอบเอง
ข้อมูลอินไซต์วงในมากค่ะ อิอิ
เราว่าตอนนี้คุณเอื้องอยู่แนวหน้าของทุกเว็บที่ลงนิยายเลยนะคะ เก่งมากเลย ^^
เราไม่ใช่คนเพ้อฝันนะคะ เราเป็นคนบ้า 55555 ล้อเล่น
โดยส่วนตัวเป็นคนดีค่ะ(?) เข้ากับคนทั่วไปได้ปกติ เพื่อนเยอะ กินเที่ยว กรี๊ดดารา
โลกส่วนตัวมีไว้เฉพาะเวลาทำงาน แต่ก็ทำจริงๆ นะคะ งดรับนัด งดบ้าบอคอแตก
เรื่องเล่นเราจริงจัง เรื่องงานเราก็จริงจัง... ดังนั้นถ้าคิดจะทำอะไรสักอย่าง
ไม่ต้องไปฟังคำคนอื่นมากค่ะ ลงมือทำเลย ทำตามที่ตัวเองอยากทำ
มันจะดีหรือไม่ดีเราก็ทำที่สุดแล้ว ถ้าจะต้องเลิกก็ไม่เสียดายทีหลัง
เราฟังคนถามอยู่ครึ่งปีว่ามัวแต่ทำอะไร เขียนนิยาย คิดว่าจะเวิร์คเหรอ
แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครถามอะไรอีกเลย... เพราะออกเป็นเล่มแล้ว ฮ่าๆ
บางคนออกเล่มเดียวซื้อคอนโดได้เลยค่ะ แต่ไม่ใช่เรานะ 555555 อุ๊บบบ
ส่วนตัวแล้วเราไม่ได้มี passion กับการเขียนนิยายมากมาย แต่ชอบอ่านมาก
คำแนะนำเอาไปปรับใช้ได้กับหลายอย่างเลยค่ะ เวลาครึ่งปีที่ถูกถามถูกกรอกหู ต้องปวดตับมากแน่ๆเลย
จากที่กะไว้ว่าจะเขียนนิยายแก้เซ็ง กิ๊งก๊อง แต่มาอ่านความเห็นคุณเอื้องแล้วมันฟังดูยิ่งใหญ่ม๊าก (ใหญ่เท่าที่ซื้อคอนโดได้นั่นแหละเนอะ)
"งดรับนัด งดบ้าบอคอแตก ดังนั้นถ้าคิดจะทำอะไรสักอย่าง
ไม่ต้องไปฟังคำคนอื่น ลงมือทำเลย ทำตามที่ตัวเองอยากทำ
มันจะดีหรือไม่ดีเราก็ทำที่สุดแล้ว ถ้าจะต้องเลิกก็ไม่เสียดายทีหลัง"
ตรงนี้ถือเป็นกำลังใจที่ดีมากเลยค่ะ เราไม่เขียนนิยายแล้ว เราจะฝังกลบความคิดเขียนนิยายชั่ววูบซะ แล้วไปทำโปรเจคจบให้มันปังๆๆๆๆ จนโปรเฟสเซอร์ต้องชม ฮื้อ ขอบคุณมากเลยค่ะ ลบกระทู้ทิ้งดีไหม 555
ไม่ผิดหวังที่ซื้ออีบุ๊คพี่แสน 5555 (เกี่ยวไหม คิดว่าเกี่ยว)
เดี๋ยวววววววว ทำไมล้าาาาาาาาา ทำไมทำแบบนี้ 5555555555555
งั้นสู้ๆกับโปรเจคต์นะคะ เอาให้ปังจนโปรเฟสเซอร์ชมไม่ถูกเลย เป็นกำลังใจให้ค่ะ -_-b
ปล. ครึ่งปีที่โดนถาม เราไม่ปวดตับนะคะ เราเป็นคนประเภท
ก็จะทำอ่ะ จะทำไม มีปัญหาอะไร ดื้อค่ะดื้อ นิสัยไม่ดี เอิ๊กกกกกกกก
อ่อรู้แล้วว่าเป็นใครคนที่ทำเราควักตังซื้อนิยายมาอ่านนี่เอง 555
เริ่มเขียนตั้งแต่ปี 2548 จำได้ดีว่าปีนั้นน้ำท่วมบ้าน ไม่มีไรทำเลยเขียนนิยาย
เขียนตั้งแต่ปีนั้นมายันปัจจุบันก็ยังมีความสุขกับการเขียนค่ะ
เขียนไปได้ครึ่งร้อยกว่าเรื่องแล้ว
ทว่า...ในชีวิตนี้เขียนจบไปแค่3เรื่องเอง 5555
เขียนวนไปให้จบ
ครึ่งร้อยกับสามเรื่อง นี่มันต่างกันมากเลยนะคะ 5555 ยากกว่าเริ่มเขียน คือเขียนให้จบใช่ไหมคะ
เกือบสิบปีได้แล้วค่ะ อืม จะว่าไปก็ล้มลุกคลุกฝุ่นอยู่นานเหมือนกัน
ส่วนเป้าหมาย สำคัญสุดสำหรับเราคืออยากให้คนอ่านชอบ อยากให้เป็นนิยายที่คนอ่านบอกออกมาได้ว่านี่เป็นนิยายเรื่องหนึ่งที่เราชอบ อะไรแบบนั้น ซึ่งค่อนข้างยากสำหรับเราแต่ก็จะพยายามทำให้ได้ค่ะ
เขียนสิบปีน่าจะไม่ใช่งานอดิเรกแล้วค่ะ มันคือชีวิตเลย คนเราจะทำมาเป็นสิบปีได้อย่างไรกัน เพียงเพราะคำว่าอยากให้คนมาชอบงาน
นับถือม๊าก
เราเขียนตั้งแต่ ป.4 ค่ะ ตอนนี้ก็มหาลัยปีหนึ่งแล้ว เรียกได้ว่าเริ่มเขียนตั้งแต่ตอนหัดเขียนหนังสือได้กันเลยทีเดียว เลยอยากจะแชร์ค่ะ
เราเป็นคนเพ้อฝันมาก บุคลิกเป็นคนเงียบเข้าถึงได้ยาก โลกส่วนตัวสูง แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่รู้ว่าเราชอบไม่ชอบอะไร ตอนเด็กๆเราอึกอัดมาก ชอบดูอนิเมะ ก็เลยเอามาเขียนเป็นนิยายของตัวเองเกี่ยวกับตอนต่อไปของอนิเมะที่ได้ดูว่าอยากให้ตัวละครเป้นแบบนั้น พูดแบบนี้ เป็นเรื่องเป็นราว เพราะสมัยนั้นเริ่มอ่านนิยายแล้ว ก็เลยเรียนรู้แล้วมาเขียนต่อ เขียนแล้วก็ล้ม เขียนแล้วก็ทิ้งไว้ เขียนแค่เพราะชอบระบายความในใจของเราออกมาที่เราเองก็พูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เขียนสร้างโลกอีกใบที่เราอยากให้มีอยู่จริงๆ สำหรับเรานิยายคือโลกที่เราสร้างขึ้นเองผ่านตัวหนังสือค่ะ
เริ่มเขียนนิยายแบบจริงๆจังๆตอนมอสาม เพราะช่วงนั้นท้อกับชีวิตมาก พอจัดบ้านเปิดเจอลายมือตะวัดๆของตัวเองก็เลยแบบ เฮ้ย! นี่เราเริ่มเขียนอะไรแบบนี้ตั้งแต่ปอสี่เลยหรอเนี่ย?? ตกใจตัวเองมาก ด้วยความเครียดในช่วงนั้นมันก็เลยทำให้เราตรัสรู้ คิดได้ว่าความจริงแล้วเราชอบอะไร จากลึกๆของหัวใจ
เราเขียนมาเรื่อยจนตอนนี้มหาลัยปีหนึ่ง เพื่อนบางคนก็รู้่าเราเขียนนิยายออนไลน์ พอมันถามว่าเริ่มเขียนนิยายตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะอยากจะลองเขียนบ้าง เราก็ตอบไปว่าตั้งแต่ปอสี่แล้วเล่าให้มันฟัง มันก็อึ้ง ตกใจบ้าง แต่มันก็ให้กำลังใจเรา
เราไม่ดังหรอกค่ะ เราเขียนนิยายเด็กดีมาได้สามเรื่องแล้ว(ลองไปอ่านดู อิอิ) ตอนแรกๆก็ดีใจที่มีคนกดถูกใจนิยายเราตั้งร้อยกว่าคน แต่พอลองแต่งเรื่องที่สองแล้วคนกดถูกใจน้อยลง เราก็เลยนอยๆ เปิดคอมดูแทบจะทุกสองชั่วโมงว่ามีคนกดถูกใจเพิ่มขึ้นมารึเปล่า มีคนกดถูกใจกี่คนแล้ว เช็คยี่สิบสี่ชั่วโมงจนแทบประสาท โปรโมตนิยายตัวเองทางทวิตเตอร์เฟซบุ๊คทุกทาง เพราะในใจลึกๆแล้วอยากดัง
แต่พอสักพักมันก็หมดกำลังเขียนเวลาไม่ค่อยมีคนอ่าน แต่ก็อยากเขียนอยู่ ก็เลยงงๆตัวเอง มานั่งคิดใหม่ว่าเขียนไปเพื่ออะไร แต่พอย้อนคิดไปตอนปอสี่ปอห้าว่า อุตส่าห์ไม่ไปเล่นกับเพื่อนเพราะมานั่งเขียนนิยายคนเดียว จริงๆแล้วเพราะเรารักงานอดิเรกอันนี้มากต่างหาก มันคืองานอดิเรกที่เรารัก เราจะเอายอดวิวยอดกดถูกใจไปกดดันตัวเองทำไม เขียนเพราะอยากเขียน
หลังจากนั้นก็เลิกโปรโมตนิยาตัวเองผ่านโซเชียลมีเดีย หันหน้ามาแต่งนิยายเพราะชอบแต่ง ปรับทัศนคติตัวเองใหม่ว่าที่เราแต่งนิยายเพราะเรารัก อยากสร้างดลกอีกใบผ่านตัวหนังสือ ไม่จำเป็นต้องอยากดังก็ได้ แต่งเพราะอยากแต่ง ไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง ไม่ฝืน แต่ถ้านิยายเราดีจริงเดี๋ยววันนึงมันก็ดังเองนั่นแหละเพราะการที่นิยายดังเป็นผมพลอยได้ คิดกับตัวเองเสมอว่าที่แต่ง เพราะรักล้วนๆ
เลยอยากจะแชร์กับทุกคนค่ะ ว่าเห็นบางคนแต่งๆพอไม่ดังไม่ปังก็ทิ้งมันไป เอาจริงๆนะ ในฐานะนักเขียนคนนึง เราเองก็ไม่ใช่ว่าจะแต่งจบทุกเรื่อง แต่เราก็รักตัวละครของเราทุกตัวที่เราเขียนมันขึ้นมาให้อยู่ในโลกอีกใบนึงที่ตัวเองเป็นคนสร้าง เราไม่ได้ทิ้งๆขว้างๆตัวละครของเราเพียงเพราะมันไม่ดัง สำหรับเรา มันมีชีวิตถึงแม้ว่าจะอยู่แคค่ในความคิด ถึแม้จะแต่งไม่จบแต่เราก็พึงเสมอว่าครึ้งนึงเราเคยแต่งเรื่องนี้นะ เรามีพระเอกนิยายเป้นแบบนี้ มีนางเอกเป็นแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องมีคนอ่านมากมายก็ได้ เรารักในสิ่งที่ทำ ถ้ามันเหมาะกับเรามันจะดีเองแหละค่ะ เราไม่ฝืน แต่ถ้ามันไม่ปังเราก็ไม่เสียใจ เพราะเราทำเพราะรักไม่ใช่ผลประโยชน์
สุดท้ายนี้ ใครอยากลองเขียนนิยายก้ลองดุเถอะค่ะ ถ้าใจรักจริง ก็อย่าท้อ ทำเพราะรักไม่ใช่ทำเพื่อให้คนมาอ่านเยอะๆจะได้ดังๆ เราเริ่มจากปอสี่ แต่ใครที่เริ่มจากตอนนี้ก็ยังไม่สาย ทุกคนเริ่มต้นจากศูนย์ทั้งหมดนั้นแหละค่ะ อิอิ
อ่านแล้วซึ้งมากเลยค่ะ เราอ่านทุกตัวอักษรเลย น้ำตาคลอเบ้า "ตอนปอสี่ปอห้า อุตส่าห์ไม่ไปเล่นกับเพื่อนเพราะมานั่งเขียนนิยายคนเดียว" ช็อตนี้คือเห็นเลยว่าต้องรักการเขียนมาก
Passion ล้ำลึกมาก ส่วนตัวเราคิดว่าจะลองเขียนปีสองปีไม่เวิร์คก็เลิก เรานี่กลายเป็นเหมือนเศษความอยากเขียนประเดี๋ยวประด๋าวขึ้นมาเลยทีเดียว
คุณทำให้เราคิดว่าการหลงใหลในสิ่งที่รักมันมีค่ามาก บางคนยังหาไม่เจอเลย (เช่นเราเป็นต้น) เราเหมือนอยากลองทำโน่นนี่เยอะแยะ แต่รู้สึกไม่ได้หลงใหลอะไรเลย
คุณน่าอิจฉามากเลยค่ะ (ว่าแล้วก็ซึ้งใจ)
ยังเขียนได้ไม่นานเลยค่ะ แต่ความอยากเป็นนักเขียนอยู่ในหัวมาเป็นปีแล้ว กว่าจะเริ่มใจกล้าลงเขียนจริงๆได้
เป้าหมายตอนนี้ ขอแค่มีพื้นที่ให้ได้เขียนตลอดไป ได้เขียนจบสักเรื่อง และเขียนไปอีกหลายเรื่องเรื่อยๆ
เราทุกคนน่าจะเริ่มจากจุดนี้ค่ะ พอได้เป้าหมายนี้ก็จะขยับไปเรื่อยๆ ยิ่งใหญ่ขึ้นไปเรื่อยๆ เหมือนที่ความคิดเห็นข้างบนจากคนที่เขียนมาหลายๆปีได้กล่าวไว้
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
เขียนตั้งแต่เด็กดียังไม่มีระบบหลังบ้าน ID ใดๆ พื้นหลังเว็บไม่ใช่สีส้ม ไม่ต้องแอบดูวันเริ่มสมาชิกนะคะ เพราะ ID ต่างๆ หลังจากถูกเพิ่มเป็นระบบ My ID จะนับวันแรกเริ่มใช้ใหม่เป็นปี พ.ศ. 2549 เก่ากว่านี้เค้าไม่เก็บให้ค่ะ 555 แต่ไม่มีไหดองอันไหนไปถึงฝั่งสักทีค่ะ
เชื่อแล้วค่ะว่ารักงานเขียนจริงๆ คนที่มาตอบแต่ละคนไม่ได้มาเล่นๆเลย งานเขียนคือเรื่องใหญ่มาก ยิ่งอ่านความเห็นยิ่งขนลุก
ปล. เราเปลี่ยนใจแล้วค่ะ ตอนนี้เราไม่อยากเขียนนิยายแล้ว คิดว่าจะเอาเวลาที่จะมาเขียนแก้เซ็ง ไปทำเรื่องที่ตัวเองชอบมากๆดีกว่า แล้วไปให้มันสุด
เหมือนที่พวกคุณทุกคนชอบงานเขียนมากๆแบบนี้ เห็นความหลงใหลความชอบ และใช้เวลากับมันแล้วนับถือมากค่ะ
ชอบอย่างไรก็ไปให้สุดค่ะ คนเราเกิดมาแค่ครั้งเดียว แต่ถ้าทำอะไรพลาดไปแล้ว ก็อย่าเสียใจกับมันมากนัก เพราะยังเริ่มต้นทำสิ่งที่ชอบใหม่ได้อีกค่ะ ^^
เขียนตั้งแต่ป.6 จนถึง ม.ปลายเนี่ย 55555 (ม.4) เคยเขียนจนเหนื่อย ไปต่อไม่ถูก คิดไม่ออก เลิกเขียนไป 2 ปี เพิ่งกลับมาเขียนใหม่เมื่อเดือนที่แล้ว 555 หลังจากกลับไปอ่านนิยายที่ชอบ เลยเกิดไฟขึ้นอีกครั้ง ไปนั่งเขียนทฤษฏี,ร่างนิยาย เพื่อมาเขียนเชื่อมเรื่องถึง 5 เรื่อง(ของคนอื่น) จะได้ขยายสเกลนิยายไปเป็นขนาดใหญ่
เจอแนวทางที่ตัวเองชอบตั้งแต่อายุน้อยเป็นเรื่องน่าอิจฉามากค่ะ ฝันให้ใหญ่ไปให้ถึงค่ะ สู้ๆ ฮึบๆๆๆๆ
รู้สึกตนเองโหวตผิด จริงๆไม่เคยนับนะคะ เพราะมีหายไปสามปี แล้วก็เคยเล่นในเว็บอื่นอีกซึ่งรวมๆแล้วมากกว่าห้าปีหากเขียนออนไลน์ค่ะ แต่ถ้าไม่ใช่ออนไลน์ก็นานโข แต่เด็กเลยที่อยากเขียนการ์ตูนนิยาย
เป้าหมายตอนนี้ อยากเขียนให้จบ มียอดวิว ยอดเม้นเพิ่มก็มีกำลังใจค่ะ
เราตามอ่านอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้หมอเป็ดค่ะ ^^
ขอบคุณมากๆค่ะ ได้กำลังใจเลยค่ะ:))
ถ้าเขียนเมื่อไรบอกด้วยนะคะ จะได้ไปตามอ่าน^^
ปีนี้ขึ้นปีที่ 7 ครับ ตอนเริ่มแต่งนิยาย แต่งเพราะหลายๆ เหตุผล ตอนนี้ครบถ้วนสมบูรณ์แล้วครับ - นิยายผ่านการพิจารณา ได้รวมเล่มตีพิมพ์ - ได้เงินมาพอทำเป็นอาชีพหลัก - มีเวลาให้กับครอบครัวและตัวเอง - เปิดสำนักพิมพ์ของตัวเอง + ทำนิยายทำมือ - ขายนิยายได้จำนวนเงินคงที่ ที่ค่อนข้างมั่นคง ตอนหลังๆ นี่มีอีกหลายอย่างอยู่ที่ได้อย่างไม่คาดฝันอะ
นับถือมากค่ะ เจ็ดปีแต่บรรลุทุกเป้าหมายครบถ้วน น่าอิจฉามากเลยค่ะ ทั้งได้ทำงานที่ชอบ ทั้งประสบความสำเร็จ
แต่ละคนผ่านเรื่องราวมาเยอะ คิดว่าเอาทุกความเห็นข้างบนทั้งหมดมารวมกันน่าจะได้นิยายอีกเรื่องเลยทีเดียว ความเห็นส่วนของคุณlilin ต้องเป็นตอนจบที่แฮปปี้เอนดิ้งของนิยายเลยค่ะ ^^
ไม่ได้สวยงามแบบนั้นหรอกครับ ต้องร้องไห้และลำบากมากมาย กว่าจะถึงตรงนี้ได้
เขียนได้ประมาณ6เดือนค่ะ จริงๆแล้วอยากเขียนมาตั้งนานแล้ว พูดอยู่นั่นแหละว่าจะเขียนๆ แต่ก็ไม่เริ่มสักที จนเพื่อนสนิทแต่งฟิคแล้วขายฟิคได้เงินกำไรเกือบ30000บาท ซื้อมือถือได้เลยค่ะ ทำให้ตัดสินใจแต่งจริงจัง นั่นเพราะอยากได้เงินเหมือนเพื่อน555
แต่แต่งไปแต่งมาก็รู้ว่าคงไม่ได้เท่าเพื่อน ดังนั้นเป้าหมายในการแต่งนิยายตอนนี้คือ แต่งเพราะอยากแต่ง ยิ่งได้เมนท์ ยิ่งฮึด ยิ่งรีดถามหาอีบุ๊ค ยิ่งฮึด อยากได้เงิน555 ตั้งใจจะแต่งให้จบให้ได้ แล้วก็จะออกอีบุ๊ค ส่วนในอนาคตเป้าหมายคือแต่งเรื่องใหม่ที่ภาษาต้องดีกว่าเรื่องแรก และจะลองส่งสนพ
ได้ทำในสิ่งที่ชอบและเผลออาจจะได้เงินเล็กๆน้อยๆไปกินหมูกระทะ สรุปตอนนี้แฮปปี้มากค่ะสำหรับการแต่งนิยาย แต่ว่าปัจจุบันก็ยังแต่งเรื่องแรกไม่จบเสียที555
ถ้าชอบก็ตั้งใจทำให้สุดๆไปเลยค่ะ หมูกะทะน้อยไป เพื่อนซื้อโทรศัพท์ ส่วนคุณอาจซื้อคอนโดเลยก็ได้ ความคิดเห็นข้างบนเค้ายืนยันมาแล้วค่ะ ทำเงินได้แน่ๆถ้าตั้งใจ
เขียนมาได้ 2 ปีกว่า ปลายปีนี้ก็ 3 ปีแล้วค่ะ
เริ่มต้นเขียนนิยายแฟนตาซีเกมออนไลน์เป็นเรื่องแรก ยอดวิวประมาณ 7 แสน fav ประมาณ 6 พันค่ะ
ได้ตีพิมพ์ 4 เล่มจบ หลังจากนั้นเขียนเรื่องที่ 2 (แต่ไม่จบ) ยอดวิวประมาณ 1 แสน fav 2500 แล้วพักไว้ ไปเขียนเรื่องแนวกำลังภายในเป็นเรื่องที่ 3 เมื่อปีที่แล้วค่ะ ยอดวิวประมาณล้านสอง fav หมื่นกว่าคน ได้พิมพ์ออกมา 3 เล่ม (ยังไม่จบและยังเขียนอยู่จนถึงตอนนี้) คิดว่าเป้าหมายหลัก ๆ คือการเขียนให้จบ มีความสุขที่ได้เขียน พยายามพัฒนาตัวเองไปเรื่อย ๆ เป้าหมายมันจะสำเร็จไปทีละอย่าง ๆ ค่ะ
เห็นแล้วจะเป็นลม อลังการมากค่ะ มีพรสวรรค์ คนอ่านเยอะขนาดนี้ จูงมือชวนกันไปซื้อคอนโดกับความเห็นข้างบนๆ ได้เลยนะคะ เก่งมากเลยค่ะ
เมื่อ 30/12/60 นี่เอง ...
เป้าหมายเหรอ //มีคนมาอ่านงานเขียนของเรา มี FC ไรงี้ ชอบวลามีคนมาเม้น
จริงๆตอนนี้อยากให้เขาเขียนวิจารณ์นะ แต่เกรงใจ
ทุกวันนี้เขียนทุกวัน จบไป 6 เรื่อง กำลังลงเรื่องที่ 7
ทำแพ็คขายด้วย ... อยากจัดกลุ่ม FC เพิ่มยอด เฟบ เพิ่มยอดวิว
เคยท้อไหม.....มี ตอนเป็นเมนส์ 555 ตอนนี้เฉยๆ
จบหกเรื่องภายในหกเดือน!!! เราคิดว่าคุณเขียนหนังสือ "How to เขียนนิยายให้จบ" ท่าจะรุ่งนะคะ เห็นคนชอบตั้งกระทู้ท้อนั่นนี่เขียนไม่จบ เยอะแยะไปหมด
บางทีมันก็ต้องถามว่าเขียนมากี่ตอนซะมากกว่า (ถ้าลึกไปกว่านั้นคือกี่ตัวอักษร) บางคนบอกเขียนมา 3-4 ปีแต่เอาเวลาไปบ่มดองซะเยอะ
ป.ล. เคยเห็นรุ่นน้องบ่นกับรุ่นพี่ว่าหัดวาดการ์ตูนมา 3 เดือนแล้วไม่คืบหน้าสักนิด แต่พอรุ่นพี่เขาถามกลับว่าวาดมาทั้งหมดกี่รูป มันตอบแบบอายๆว่า 5 รูป...
แต่โพลเขียนมามากกว่าเจ็ดปีนี่นำโด่งเลยนะคะ สายเทพขิงๆ มาตอบทั้งนั้นเลย น่าจะจบหลายเรื่อง
พวก 5-6 ดาวนี่ผมไม่เถียงครับ โหดจริง 555+
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?
บทความที่คนนิยมอ่านต่อ